با کسی که منو دوست داره ازدواج کنم؟

سلام
من بیست و چهار سال از عمرم میگذره و به نظر خونواده و دوستانم وقتشه که ازدواج کنم. خودم هم فکر نمی کنم بچه باشم.
یه خواهر کوچیکتر هم دارم که می دونم دوست داره ازدواج کنه اما به خاطر من بحثش رو پیش نمی کشه. البته من مشکلی ندارم اما حدس میزنم فکر می کنه من ناراحت میشم، یا مردم چی میگن، مخالفت مادرم و...
پدر و مادرم آدمای تحصیل کرده ای هستن و همیشه هوامو دارن. وضع مالیمون تقریبا خوبه. خودم هم ظاهرم بد نیست. با اینحال به شدت درونگرا و تا حدی خجالتیم. زیاد اجتماعی نیستم و شاید در کل دو سه تا دوست صمیمی بیشتر نداشته باشم. خلاصه اینکه اگر قرار باشه بین بیرون رفتن با دوستانم و حضور در مهمونی ها و... یا تنها توی خونه نشستن و کتاب خوندن یکی رو انتخاب کنم، صددرصد دومی رو ترجیح میدم. نتیجه اینکه خواستگارای زیادی نداشتم.
حالا میرم سراغ مسئله اصلی. پسری هست که می دونم سالهاست به من علاقه داره و بارها به روشهای مختلفی (بیشتر از طریق واسطه) عنوان کردن و یکبار هم به خواستگاری غیر رسمیشون جواب منفی دادم که گفتن صبر می کنن تا نظرم عوض شه. من نه علاقه ای بهش دارم نه ازش بدم میاد. اگر با معیارهای معمول جامعه در نظر بگیریم، وضع مالی پدر من بهتره، تحصیلات پدر و مادر من و سطح دانشگاهی که خودم توش درس خوندم خیلی بالاتره، من خودساخته ترم و استقلال بیشتری تو زندگیم دارم. اما چیزی که برام مهمه تفاوت دیدگاهها و سبک فکری ماست. به نظرم هیچ وجه اشتراکی نداریم. من به ادبیات و موسیقی علاقه دارم و اوقات بیکاریم توی گالری های هنری میگذره. ایشون فقط کارای منو دوست داره با اینکه اصلا ازشون سر در نمیاره. من به زور از جام تکون میخورم و از سوسک هم میترسم؛ ایشون عاشق رالی و پاراگلایدر و بانجی جامپینگ (خودشونو با طناب میبندن بعد ار ارتفاع میپرن) و اینجورکارهاست... ما هیچ گفت و گوی مشترکی با هم نداریم مگر اینکه بخوایم ادب رو رعایت کنیم (به عبارتی ایشون خودشونو با حرفای من تطبیق بدن و من وقتی راجع به مباحث مورد علاقش صحبت می کنن گوش بدم.)
الان موندم چیکار کنم. منم مثل هر دختری دلم میخواد با عشق ازدواج کنم اما می دونم خیلی کم احتمال داره این اتفاق بیفته به خصوص که زیادی منطقی ام. پس وقتی قرار نیست عاشق طرفم باشم بهتر نیست با کسی ازدواج کنم که اون عاشق منه تا حداقل بتونه اخلاقای خاصم رو تحمل کنه؟
اون پسر خوبیه، حقش نیست با زنی ازدواج کنه که اون زن عاشقانه دوستش داشته باشه؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط only star

سلام
من بیست و چهار سال از عمرم میگذره و به نظر خونواده و دوستانم وقتشه که ازدواج کنم. خودم هم فکر نمی کنم بچه باشم. یه خواهر کوچیکتر هم دارم که می دونم دوست داره ازدواج کنه اما به خاطر من بحثش رو پیش نمی کشه. البته من مشکلی ندارم اما حدس میزنم فکر می کنه من ناراحت میشم، یا مردم چی میگن، مخالفت مادرم و...
پدر و مادرم آدمای تحصیل کرده ای هستن و همیشه هوامو دارن. وضع مالیمون تقریبا خوبه. خودم هم ظاهرم بد نیست. با اینحال به شدت درونگرا و تا حدی خجالتیم. زیاد اجتماعی نیستم و شاید در کل دو سه تا دوست صمیمی بیشتر نداشته باشم. خلاصه اینکه اگر قرار باشه بین بیرون رفتن با دوستانم و حضور در مهمونی ها و... یا تنها توی خونه نشستن و کتاب خوندن یکی رو انتخاب کنم، صددرصد دومی رو ترجیح میدم. نتیجه اینکه خواستگارای زیادی نداشتم.
حالا میرم سراغ مسئله اصلی. پسری هست که می دونم سالهاست به من علاقه داره و بارها به روشهای مختلفی (بیشتر از طریق واسطه) عنوان کردن و یکبار هم به خواستگاری غیر رسمیشون جواب منفی دادم که گفتن صبر می کنن تا نظرم عوض شه. من نه علاقه ای بهش دارم نه ازش بدم میاد. اگر با معیارهای معمول جامعه در نظر بگیریم، وضع مالی پدر من بهتره، تحصیلات پدر و مادر من و سطح دانشگاهی که خودم توش درس خوندم خیلی بالاتره، من خودساخته ترم و استقلال بیشتری تو زندگیم دارم. اما چیزی که برام مهمه تفاوت دیدگاهها و سبک فکری ماست. به نظرم هیچ وجه اشتراکی نداریم. من به ادبیات و موسیقی علاقه دارم و اوقات بیکاریم توی گالری های هنری میگذره. ایشون فقط کارای منو دوست داره با اینکه اصلا ازشون سر در نمیاره. من به زور از جام تکون میخورم و از سوسک هم میترسم؛ ایشون عاشق رالی و پاراگلایدر و بانجی جامپینگ (خودشونو با طناب میبندن بعد ار ارتفاع میپرن) و اینجورکارهاست... ما هیچ گفت و گوی مشترکی با هم نداریم مگر اینکه بخوایم ادب رو رعایت کنیم (به عبارتی ایشون خودشونو با حرفای من تطبیق بدن و من وقتی راجع به مباحث مورد علاقش صحبت می کنن گوش بدم.)
الان موندم چیکار کنم. منم مثل هر دختری دلم میخواد با عشق ازدواج کنم اما می دونم خیلی کم احتمال داره این اتفاق بیفته به خصوص که زیادی منطقی ام. پس وقتی قرار نیست عاشق طرفم باشم بهتر نیست با کسی ازدواج کنم که اون عاشق منه تا حداقل بتونه اخلاقای خاصم رو تحمل کنه؟
اون پسر خوبیه، حقش نیست با زنی ازدواج کنه که اون زن عاشقانه دوستش داشته باشه؟

---

سلام دوست عزیز به همدردی خوش امدید:72::72::72:ازدواج مقوله ای هست که هر دو طرف باید همدیگه انتخاب کنند و بخوان با هم زندگی مشترک رو انتخاب کنند.اگه علاقه نباشه صد در صد این ازدواج به شکست میرسه.شما اگه واقعا به ایشان علاقه ندارید و ایشون رو با توجه به معیارهاتون و اخلاق خودتون مناسب نمیدونید پس به هیچ وجه فکر نکنید این مسایل حل خواهد شد.اینکه زمان ازدواج کردن هست یا از ترس اینکه موردی بهتر پیدا نشه دلیل اصلا قابل موجهی نیست که تن به ازدواجی بدون علاقه دو طرف داده بشه.شما اشاره کردید نه بهش علاقه دارید نه ازشون بدتون میاد حال ببینید ایا میتونید بهشون علاقه پیدا کنید یا خیر.

ممنون ستیلای عزیز.
مسئله اینه که گرچه من از شرایط فعلیم راضی هستم و دلم نمیخواد ازدواج کنم اما یه سری چیزایی که گفتم باعث میشه به ازدواج فکر کنم. اینکه همه دوستام ازدواج کردن. اینکه مادرم همش میگه دلم می خواد عروسیتو ببینم. اینکه خواهرم به خاطر من ناراحت بشه و از همه مهمتر اصرارهای این آقا.
نه اینکه بخوام از روی ترحم باهاش ازدواج کنم اما ناراحت کردنش هم برام سخته. اون با اینکه شرایط ازدواج رو داره اما به خاطر من این همه سال صبر کرده و مطمئنم تا من ازدواج نکنم ازدواج نمی کنه.
دوستام میگن خواهان کسی باش که خواهان تو باشد.
مادرم میگه عشق بعد از ازدواج به وجود میاد.
می خوام بدونم مردی که عاشق یه زنه، می تونه کاری کنه که اون زن عاشقش بشه؟! اگه نه؛ میشه آدم به همسرش به چشم هم خونه ای نگاه کنه؟!

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط only star

ممنون ستیلای عزیز.
مسئله اینه که گرچه من از شرایط فعلیم راضی هستم و دلم نمیخواد ازدواج کنم اما یه سری چیزایی که گفتم باعث میشه به ازدواج فکر کنم. اینکه همه دوستام ازدواج کردن. اینکه مادرم همش میگه دلم می خواد عروسیتو ببینم. اینکه خواهرم به خاطر من ناراحت بشه و از همه مهمتر اصرارهای این آقا.
نه اینکه بخوام از روی ترحم باهاش ازدواج کنم اما ناراحت کردنش هم برام سخته. اون با اینکه شرایط ازدواج رو داره اما به خاطر من این همه سال صبر کرده و مطمئنم تا من ازدواج نکنم ازدواج نمی کنه.
دوستام میگن خواهان کسی باش که خواهان تو باشد.
مادرم میگه عشق بعد از ازدواج به وجود میاد.
می خوام بدونم مردی که عاشق یه زنه، می تونه کاری کنه که اون زن عاشقش بشه؟! اگه نه؛ میشه آدم به همسرش به چشم هم خونه ای نگاه کنه؟!

---

دوست عزیز باید علاقه هم همراهش باشه یعنی یه علاقه ای هم نسبت به ایشون داشته باشی .میتونی تاپیک هایی رو ببینی که به خاطر عدم علاقه یکی از طرفین منجر به شکست شده .زندگی مشترک یعنی من میشوم ما .اما همخونه این نیست.اینکه همسر اینده تو دوست نداشته باشی و فقط مجبور باشب باهاش زندگی هم برای شما هم برای اون اقا پسر خوب نیست.البته به نظر من اینجور که متوجه شدم شما ازشون بدتون نمیاد فقط علاقه ای ندارید پس این خودش خوبه.ولی این کافی نیست

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط only star

مادرم میگه عشق بعد از ازدواج به وجود میاد.
می خوام بدونم مردی که عاشق یه زنه، می تونه کاری کنه که اون زن عاشقش بشه؟! اگه نه؛ میشه آدم به همسرش به چشم هم خونه ای نگاه کنه؟!

---

سلام و خوش آمدید به تالار گفتگوگوی همدردی

در مورد اینکه آیا بعد از ازدواج علاقه ایجاد میشه یا نه فکر می کنم شدتش در زن و مرد متفاوت باشه (اینا رو براساس تجربه خودم و چند مورد از اطرافیانم میگم ولی باز بیشتر جستجو کنید). در بیشتر مواردی که من دیدم معمولا اگه آقایی از ابتدا به خانمش علاقه نداشته باشه احتمال ایجاد اون بعد از ازدواج کمه مخصوصا هرچی سن این آقا بیشتر باشه ولی معمولا خانمها به علت روحیات خاصشون از جمله از خود گذشتگی بیشتر، وابسته شدن و ... حتی اگه بدون علاقه اولیه ازدواج کنند ممکنه در آینده علاقه در اونها ایجاد میشه البته شاید این علاقه بیشتر از جنس وابستگی باشه تا عشق. در خیلی موارد هم علاقه ای بوجود نمیاد.

موارد مثل شما تو این انجمن زیاده بهتره کمک بگیرید. موارد زیر هم می تونه مفید باشه:
http://www.hamdardi.net/thread-18777.html
http://www.hamdardi.net/thread-29747.html
http://www.hamdardi.net/OLD/thread-24919.html
http://www.hamdardi.net/thread-20284.html

- - - Updated - - -

درضمن نگرانی شما در مورد افزایش سنتون فکر می کنم بی مورد باشه هیچ وقت به خاطر افزایش سن تو این قضیه عجله نکنید. به عنوان مثال من خودم دانشجوی ارشدم و از بین 7 همکلاسی خانم که تو کلاسمون هستند فقط دو نفرشون متاهل اند. میانگین سنشون هم 24-25 سال هست. در مورد خواهرتون هم بستگی به خودتون داره. اگه با ازدواج زودتر ایشون مخالفتی ندارید و به قولی اون حس حسادت زنانه اذیتتون نمی کنه بهتره عجله نکنید و با دید باز اقدام کنید.

ستیلا شما درست می گین. من از ایشون بدم نمیاد. اما عاشقش هم نیستم. در واقع رابطه ما بر اساس احترامه نه علاقه. فکر کنم ما می تونیم بیست سال کنار هم زندگی کنیم بدون اینکه یه بار بحثمون بشه.
به این فکر می کنم که با هرکی ازدواج کنم ممکنه بهش علاقه ای نداشته باشم. ایشون حداقل مدام باهام کلنجار نمیره که نظراتم رو عوض کنم. من زندگی خودمو میکنم اونم زندگی خودشو. از طرفی این زندگی هیچ هیجانی نداره.

ممنون آقای منصور بابت هایی تاپیک هایی که معرفی کردید خیلی مفید بودن. خودم هم اگه بخوام فقط به خودم فکر کنم میگم این ازدواج نود درصد اشتباهه. اما اطرافیان من معمولا زود ازدواج می کنن. تقریبا دیگه دوست مجردی ندارم. خواهرم هم خودش نمیخواد. ولی اینا برام مهم نیست. نگرانم که چجوری خواستگارم رو منصرف کنم. می تونم بیخیالش بشم و اگه کسی نبود بهش جواب مثبت بدم و اگر مورد مناسبتری پیدا شد خب، من تعهدی نداشتم. اما وجدانم راضی نمیشه. چی باید بهش بگم؟!

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط only star

ستیلا شما درست می گین. من از ایشون بدم نمیاد. اما عاشقش هم نیستم. در واقع رابطه ما بر اساس احترامه نه علاقه. فکر کنم ما می تونیم بیست سال کنار هم زندگی کنیم بدون اینکه یه بار بحثمون بشه.
به این فکر می کنم که با هرکی ازدواج کنم ممکنه بهش علاقه ای نداشته باشم. ایشون حداقل مدام باهام کلنجار نمیره که نظراتم رو عوض کنم. من زندگی خودمو میکنم اونم زندگی خودشو. از طرفی این زندگی هیچ هیجانی نداره.

ممنون آقای منصور بابت هایی تاپیک هایی که معرفی کردید خیلی مفید بودن. خودم هم اگه بخوام فقط به خودم فکر کنم میگم این ازدواج نود درصد اشتباهه. اما اطرافیان من معمولا زود ازدواج می کنن. تقریبا دیگه دوست مجردی ندارم. خواهرم هم خودش نمیخواد. ولی اینا برام مهم نیست. نگرانم که چجوری خواستگارم رو منصرف کنم. می تونم بیخیالش بشم و اگه کسی نبود بهش جواب مثبت بدم و اگر مورد مناسبتری پیدا شد خب، من تعهدی نداشتم. اما وجدانم راضی نمیشه. چی باید بهش بگم؟!

---

دوست عزیز اینکه اون پسر رو معطل نگه داری کار درستی نیست.بذار اینجوری بگم فکر کن جای شما و اون اقا پسر عوض میشد.اونوقت اون اقا شما رو بلا تکلیف نگه میداشت اونوقت اگه مورد بهتری پیدا نشد با شما ازدواج میکنه و اگه هم پیدا شد که هیچ چون قولی به شما نداده.دوست عزیز شما حق انتخاب دارید و با سبک سنگین کردن خودتون و اون اقا مسیر خودتون رو مشخص کنید .ببینید نقاط مثبت و منفی ایشون چی هست.ایا به معیارهاتون میخوره .

سلام
شما واسه چی فکر می کنید نمی تونید عاشق باشید یا کسی رو دوست داشته باشید؟ میشه بیشتر توضیح بدید.
تو یک سخنرانی از دکتر انوشه شنیدم که اولویت زندگی آقایون در جوانی: عشق، ثروت و سلامتی و در زمان پیری: سلامتی، ثروت و عشق ولی در مورد خانمها در جوانی: عشق، سلامتی، ثروت و در پیری باز هم: عشق، سلامتی، ثروت

به قول خودتون ظاهرتون که بد نیست، پدر و مادرتون هم تحصیل کرده، وضع مالی خوب، تازه هنوز 24 سالتونه. مسن که نیستید که بگید دیگه عوض نمیشم یا دچار تحجر شدم.

درضمن اون آقا پسر رو هم بلاتکلیف نگذارید. رحم کنید به پسرا

خواهر خوبم عشق اون چیزی نیست که تو قصه ها خوندیم . عشق چیزی نیست که تو منتظرش باشی تا با یه اسب سفید از راه برسه وتو رو با خودش ببره عزیز من عشق همین دور وبره جایی که ما اصلا دنبالش نمی گردیم اون اگه عاشقته و چندین ساله که منتظرته محاله که تو عاشقش نباشی . دوست داشتن یه رابطه دوطرفه است ایا اگه نبینی دلتنگش نمیشی ؟ وقتی میبینی ضربان قلبت تند تر نمیشه ؟ اگه فردا بشنوی با یه نفر دیگه نامزد کرده ناراحت نمیشی ؟ ایندفعه که دیدیش اینارو دقت کن اگه جوابشون آریه شک نکن که عاشقشی . ضمن اینکه یه مرد عاشق میتونه زنشو عاشق کنه حتی اگه عاشق نباشه .مگه یه زن از زندگی چی میخواد اصلا یه مرد از زندگی چی میخواد ؟ مگه خوشبختی جز اینه که بدونی یکی از صمیم قلب دوستت داره ؟ اگه اون دوستت داره تو هم حتما دوستش داری . مگر اینکه دوست داشتن اونم دروغ باشه . برای اینکه مطمئن بشی شاید بهتر باشه یکم بهش نزدیکتر بشی .

!

سلام دوست عزیز
منم هم دقیقا شرایط شما ر و داشتم خیلی درون گرا و درون جمع توی خودم بودم و دوستا ن زیادی نداشتم توی مراسمات عروسی و یا جشن ها هیچ وقت وسط نبودم و توی دانشگاه هم سرم به کار خودم بود و از اون دختر های سر و زبون داری که جمع رو گرم می کنن و بقیه رو سر گرم نبودم در نتیجه اصلا خواستگار نداشتم و یا کسی شخصی رو واسم معرفی می کرد که من از این جور ازدواج ها خوشم نمی یومد و ندید ه رد می کردم ولی این وسط پسر دوست بابا م عاشقانه منو دوست داشت از 7 سال قبل
منم کسانی اومدن تو زندگیم و رفتن ولی کسی که همیشه حضور داشت اون بود و یک بار همون 5 سال پیش ازم خواستگاری کرد ولی من جواب رد دادم چون کارش معلوم نبود و سربازی هم نرفته بود
تفاوت با هم زیاد داشتیم به شدت اهل جمع گرم کردن و شوخی کردن و هیجان مضاعف بود دقیقا بر عکس من
تا اینکه مجددا سال پیش که باباش گفته بود چرا زن نمی گیری گفته بو د یا ساناز یا تا اخر عمر زن نمی گیرم
اومد خواستگاری من و منم سبک و سنگین کردم و جواب مثبت دادم اوایل دوستش نداشتم ولی بعد دیوانه وار می خواستمش
اون اوایل با وجود تفاوت های بسیار اون بود که خودش رو با من و فق می داد و کاری رو می کرد که من دوست داشتم و تائید می کردم ولی به مرور زمان همه چیز تغییر کرد و من شدم موم توی دست های اون و تغییر دادن من رو اغاز کرد و اگر با کاریش مخالف بودم چون می دونست خیلی دوستش دارم یا باهام قهر می کرد و چند رو ز زنگ نمی زد و پیام نمی داد و یا می گفت من همینم که هستم می خوای بخواه می خوای نخواه و
اینا رو بهت گفتم که فکر نکنی مردا به خاطر دوست داشتنشون دست رفتارشون می کشند
اگر می خوای قبولش کنی خودشو قبول کن نه چیزی رو که توی ذهنت دوست داری اون جوری باشه و رفتار کنه
من الان عقدم و باید خودم زندگیم رو درستش کنم
ولی اگه شما هنوز به جایی وابسته نیستی خوب فکر هاتو بکن اگه زندگی مردا 100 قسمت باشه عشق و علااقه فقط 10 خونه از اون رو پر می کنه

سلام دوست عزیز.

زندگی مشترک یه چیز پر رمز و رازیه. هر چی ممکنه اتفاق بیفته. ممکنه بعد ازدواج تو بیشتر از اون آقا عاشق طرفت بشی. یا شاید هم هیچ

عشقی ایجاد نشه و به خاطر حساسیت خانمها و اختلاف نظرها و بعضی اختلافاتی که تو هر زندگی هست از ازدواجت باهاش پشیمون بشی.

ولی اینو خوب میدونم که دخترای ایرانی ازدواج میکنند که زندگی کنند. حالا خوبه حس بدی که بهش نداری با اینکه حس خوبی هم نداری چرا

اجازه نمیدی بیان خواستگاری و یه آشنایی ازش پیدا کنی. حرف خیلی مهمه. شاید با یه آشنایی کوچیک خیلی چیزای مبهم برات حل بشه.

خوشبخت بشی:72:

هر که دلارام دید ، از دلش آرام رفت
چشم ندارد خلاص ، هر که در این دام رفت

یاد تو می رفت و ما ، عاشق و بی دل بُدیم
پرده برانداختی ، کار به اتمام رفت