خانوادم ازم شاکی اند که چرا همه چی برام حالت سرگرمی و وقت گذرونی داره، نه جدیت و هدف

سلام.

حالتی رو که در ععنوان گفتم دارم.

کلا خاموش خاموشم. نه حس شادی دارم نه غم. نه ترس، نه عشق، نه نفرت، نه هیچ حس دیگه ای.

نسبت به خدا و خانواده ام هم دیگه هیچ حسی ندارم. دلم برای هیچکس تنگ نمیشه. غم هیچکس اذیتم نمیکنه. شادی کسی هم به من ربطی نداره.

اگه کمکی از دستم بربیاد برای کسی انجام میدم اما نه به این صورت که برام سرنوشتش و حل شدن مشکلش مهم باشه. فقط اگه چیزی به نظرم برسه که کمکش کنه میگم یا انجام میدم.

بدترین توهین ها رو بشنوم و بدترین فکرها در موردم بشه برام مهم نیست. بهترین تعریفها هم ازم بشه بازم برام مهم نیست.
همین الان ببرنم بهشت بازم برام اهمیتی نداره. اگرم بکن میری جهنم بازم برام مهم نیست که روندم رو عوض کنم.

برام مهم نیست مریض باشم یا سالم.

فقط میدونم از مرگ با سوختن و غرق شدن میترسم. همین.



کلا به نظرم همه چیز پوچه. بی معناست. اولاش که به این حس پوچی رسیده بودم، حالم بد بود. میخواستم خودمو بکشم. تا مرز خودکشی هم رفتم.

اما الان خودکشی هم به نظرم پوچه.

من مشکلی با این حال خودم ندارم. یعنی حالم بد نیست. احساس غم و اضطراب نمیکنم.
اما خانواده ام با من مشکل دارند. هی بهم غر میزنن. از من به بقیه شکایت میکنن و ....

میدونم از دستم خسته شده اند.بهشون حق میدم. اما ناراحتیشون برام مهم نیست. حتی برام مهم نیست برن پیش عالم و آدم ازم شکایت کنن.

خب چی کار کنم؟ هیچی به نظرم باارزش نیست. زورکی خدا بهم زندگی داده و مجبورم زنده باشم. نمیدونم وقتی من عدم بودم چه نیازی به بودن داشتم که خدا میگه لطف کردم بهت زندگی دادم؟

منم نمیدونم اصلا خدا واسه چی منو آفرید. فقط میدونم زنده ام و محکومم زنده باشم. و زنده ام. میرم غذا میخورم میخوابم تلویزیون میبینم کتاب میخونم غذا درست میکنم حمام میرم تفریح میرم و ....

ولی مسخره است. که چی؟ همه چی به نظرم سرگرمیه. هرکاری میکنم برای اینه که لحظه ها بگذره و حوصلم سر نره. همین.

شاید بگید این چه حرف بدیه که میزنی؟ ولی به نظر من که واقعا خدا سرکارمون گذاشته.

هیچ آرزویی هم ندارم که بگم دلم میخواد بهش برسم.
آرزوهایی هم که قبلا داشتم دیگه به نظرم مسخره میاد.

ولی خانوادم ازم شاکی اند. (درونا میگم خب چیکارتون کنم که شاکی هستین؟ به من چه. میگید چیکار کنم مثلا؟)

واقعا هم برام مهم نیست که ناراحتن. ولی خب وقتی اینجوری ام چیکار کنم که شاکی نباشن؟ آرزو داشتن که زورکی نیست.

- - - Updated - - -

کلا احساس نیاز به چیزی نمیکنم. فقط همون گرسنگی و تشنگی و خواب آلودگی.

قبلا نیاز جنسیم خیلی زیاد بود طوری که هرکاری میکردم خودارضایی رو ترک کنم نمیتونستم. الان شاید ده ماهی باشه اصلا حسش نکرده ام.

نیاز شدیدی به محبت کردن و کمک کردن به بقیه داشتم. یعنی این کارو خیلی دوست داشتم و میشه گفت اگر ازم میپرسیدن هدفت چیه میگفتم مهربون بودن.

ساعتها وقتم برای دعا کردن برای دیگران و کمک بهشون میگذشت. فکر میکردم هدف آفرینش من همین کمک کردن و محبت کردن به دیگرانه.

اما کم کم فهمیدم کسی نیازی به من نداره. تلاشهایی که برای کمک به دیگران میکنم مسخره است چون موفقیت اونا ربطی به دعا کردنها و کمک های من نداره و خودمو سرکار گذاشته بودم.

یه همچین فکرهایی همه چیزم رو تحت تاثیر قرار داد. اما الان دیگه این فکرها یه باور محکم هستند برام.

یه مقدار افسرده شدی. اگه دیدی طولانی شد این احساست برو دکتر دارو بده. الانم یه ورزش اروم مثله یوگا برو ثبت نام کن.

- - - Updated - - -

در کل عیبی نداره! تجربه ی سر بودن و هیچی ندونستن دنیا رو هم داری. زودتر خوب و بهتر شو و در عین حال دیگه حساسیت شدیدی نسبت به وقایع نخواهی داشت. الان باید از کارایی که از بیرون بهت روحیه بدن استفاده کنی مثله ورزش تغذیه سالم با دوستای خوبت بیرون رفتن و اینا.

مینوش جان. بنده دو سال افسردگی و اضطراب شدید داشتم و دارو مصرف میکردم. من همین الان هم حساسیتی نسبت به وقایع ندارم. حتی یه ذره. یه جورایی مث کلم شده ام.

سلام
من حس ميكنم شما با خودتون ميگيد بس كه خانوادتون از همه كارتون ايراد گرفتن" من كه هر كار ميكنم اينا راضي نميشن پس بهتره بيتفاوت باشم تا نخواد انرژي بيخود مصرف كنم"
من هم يك زماني واقعا به اين نتيجه رسيده بودم كه چرا من هر كار ميكنم اينا بازم ازم توقع ديگه اي دارن؟
اما از وقتي اومدم اينجا بيشتر متوجه شدم كه اونا براي من نگرانن ودوست دارن آينده خوبي داشته باشم امانميدونن چطوربگن ومنو عصباني ميكنن.اما الان هر چي ميگن همش حرفاشونو تحليل ميكنم كه منظور بدي نداشتن.منظورشون اين بود امانتونستن بگن.كمتر عصباني ميشم.
البته قرص آهن و روي هم در خلق وخو بي تاثير نيست.

کلم چیه ؟ :)
منظورم اینه که بعد از اینکه حالت بهتر شد این حالتات یادت می مونه و یه مقدار کمتر حساس می شی به چیزایی که نباید حساس باشی. می دونم الان بی حسی.
اما اینکه دو سال رفتی دکتر بهبود نداشتی رو نمی دونم. مدتش زیاد شده. الان دکترت چی می گه؟ http://www.hamdardi.net/thread22581-3.html#post209173
نمی دونم این تاپیکو دیدی یا نه. هر چی می دونستم نوشتم اونوقتا. اگه ندیدی یه نگاهی بکن.
ببین وقتی ادم افسرده است چون خودش انگیزه ای نداره از درون به تحرک واداشته نمیشه و باید از بیرون محرک جور کنه. مثله ورزش و این چیزا.
راستی به فکر بقیه هم نمی خواد باشی توی این وضعیت. فقط به فکر خودت باش و سعی کن خودت به خودت کمک و مهربونی کنی که خوب شی.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط meinoush

کلم چیه ؟ :)
منظورم اینه که بعد از اینکه حالت بهتر شد این حالتات یادت می مونه و یه مقدار کمتر حساس می شی به چیزایی که نباید حساس باشی. می دونم الان بی حسی.
اما اینکه دو سال رفتی دکتر بهبود نداشتی رو نمی دونم. مدتش زیاد شده. الان دکترت چی می گه؟

اتفاقا حالم بهتر شده. احساس غم و اضطراب دیگه نمیکنم.حالم بد نیست. یه جورایی مثل سنگ بی احساس شده ام.
الان مشاوره نمیرم. دارو هم فعلا مصرف نمیکنم.

http://www.hamdardi.net/thread22581-3.html#post209173
نمی دونم این تاپیکو دیدی یا نه. هر چی می دونستم نوشتم اونوقتا. اگه ندیدی یه نگاهی بکن.
ببین وقتی ادم افسرده است چون خودش انگیزه ای نداره از درون به تحرک واداشته نمیشه و باید از بیرون محرک جور کنه. مثله ورزش و این چیزا.
راستی به فکر بقیه هم نمی خواد باشی توی این وضعیت. فقط به فکر خودت باش و سعی کن خودت به خودت کمک و مهربونی کنی که خوب شی.

---

محرک بیرونی رو سعی کرده ام ایجاد کنم اما نشده. مثلا میرم کلاس شنا ولی بازم بی حسم. میرم کلاس زبان وسط کار ولش میکنم. دفترچه ارشد میگیرم اما نمیخونم یا نمیرم سر جلسه امتحان و .....

- - - Updated - - -

راستش من خیلی آرزوها و خواسته ها داشتم که همه رو در خودم سرکوب کردم. خیلی چیزها دلم میخواست و براش تلاش کردم اما توی مهمترین هاش خانواده ام مانع شدن. کم کم دیدم کاری از دستم برنمیاد و مجبورم خودمو با خانوادم هماهنگ کنم و خودم هم اون خواسته ها رو نداشته باشم.

خیلی کشتن احساسات و خواسته هام برام سخت و تلخ بود. اما این کارو کردم.

الان چیزی نیست که بخوامش. به نظر خودم خود خانواده ام خواستن من این باشم. اما باز هم از دستم ناراحتن.

تا پارسال تابستون هنوز درونم پر از خشم از خانواده ام بود که نذاشتن من به چیزایی که میخواستم برسم. تا پارسال رابطه ام باهاشون یه جورایی خشمگینانه(نه پرخاشگرانه) بود.

اما حالا سرم تو کار خودمه. کاری به کار کسی ندارم. نه دیگه توقع دارم درک بشم نه توقع دارم دوستم داشته اشن.

پارسال یه کتک حسابی از پدرم و برادر کوچیکام خوردم. گرچه وقتی توی تالار از این کتک خوردن حرف زدم همه خودمو محکوم کردن. کسی نمیفهمید من برای چی و تحت چه فشارهایی به اون حالت رسیده بودم.

ولی به هر حال با همه چی کنار اومدم. خودمو با همه اش سازگار کردم. حتی به قیمت کشتن خواسته ها و امیال خودم.

دیگه هرکی هر بلایی سرم بیاره صدام در نمیاد.

ولی حالا هم باز خانوادم معترضن. چرا؟؟؟ چرا همه آرزوهامو ازم گرفتن و بازم معترضن؟؟

من که همه ی خواسته هامو کنار گذاشتم چون اونا نذاشتن. چرا بازم شاکی اند؟ خب چی کار کنم؟؟ همه خواسته هام مردن. دیگه چیزی ندارم که بخاطرش تلاش کنم. برای خودمم زندگی فقط زنده بودنه و دارم تلاش میکنم تحملش کنم تا یه روزی بمیرم و خلاص بشم.

سلام
چند سالتونه؟
دختريد يا پسر؟
چه چيزايي دوست داشتيد كه مانع رسيدنتون شدن؟
مدرك تحصيليتون چيه؟
چه هنر هايي ياد داريد؟
چندتا دوست داشتيد والان اونا درچه حالي هستن؟
عاشق كسي بوديد؟
اگر بوديد چي شد؟
قبلا چه كاري رو دوست داشتيد به عنوان تفريح انجام بديد؟

با اینکه در تاپیکهای قبلیم خیلی از مشکلاتم و خودم گفته ام(منظورم تاپیکهای پارسالمه) ولی چشم باز هم میگم.

دختر 26 ساله لیسانس
هنر زیاد بلدم اما نه به شکل حرفه ای. مثلا نقاشی طراحی موسیقی آواز خیاطی گلدوزی گلسازی و... طبع شعریم هم قبلا ها بد نبود الان خشکیده.البته خونه داری و آشپزیم میشه گفت خیلی خوبه.

دوست که خب زیاد داشتم. همکلاسی های دوران دبیرستان و هم اتاقی های دوران دانشگاه. یکی دو تا از دوستای دوران دبستان و راهنماییم هم هنوز هستن.
اکثرا ازدواج کردن. جز یکی دوتاشون بقیه ارشد هم گرفتن. الان هم گهگاه تلفنی با هم در ارتباطیم.

مهمترین چیزی که مانعش شدن ازدواج بود. خیلی دوست داشتم ازدواج کنم و مادر و همسر خوبی باشم. خیلی مطالعه در موردش میکردم. از بچگی. اما مانع شدن.

در مورد عشق هم بله. کسی رو دوست داشتم. البته تا قبل از خواستگاری ایشون هیچ صحبتی با هم نداشتیم و جز یه رابطه ی معمول فامیلی چیزی بینمون نبود. بعد از خواستگاری ایشون تا دو سال هر دو تلاش کردیم برای به هم رسیدن و به هر سازی که خانواده ها زدن رقصیدیم که راضی بشن. ولی آخرش هم دست از سرمون برنداشتن. اجبارا و برخلاف میل درونیم جواب نه دادم.

تفریحات قبلی رو میشه گفت الان هم دارم. میشه گفت شکل زندگیم خیلی فرقی نکرده. جز اینکه قبلا محصل بودم و الان نیستم. ولی دیگه هیچی به نظرم هدفمند و معنی دار نیست.

باید بگویم شما دوباره دارید علایم افسردگی را بروز می دهید و دوباره باید به روانپزشک مراجعه کنید.
ببینید افسردگی ها انواعی دارند. می توانند دوره ای باشند. مثلا یک دوره خوبی بعد یک دوره افسرده ای دوباره خوب می شوید دوباره افسرده می شوی. به این حالت می گویند ( سایکلوتایمی ) . افسردگی ممکن است حاد باشد به طوری که بیمار نه غذا می خورد و نه حتی حرکتی از خودش نشان می دهد. افسردگی ممکن است مزمن باشد. یعنی بیمار زندگی می تواند بکند اما دایما حس بدی را تجربه می کند و استرس درونش دارد. بعضی افسردگی ها هم مقاوم هستند و سالها باید دارو درمانی را ادامه داد.

من راجع به بیماری های روانی مطالعاتی داشته ام و سال ها با بیماران سرو کار داشته ام و در جریان درمان آنها بوده ام. پس توصیه ام به شما این است که به روانپزشک خود دوباره مراجعه کنید تا معاینه شوید. علایم بارز افسردگی و نوسان خلقی دارید. اصلا هم نگران نباشید. اگر به موقع و درست درمان کنید حالتان بهتر از اولش می شود.

نوپوی گرامی ممنون. ولی من فکر کنم افسردگیم اصلا درمان نشد که دوباره به وجود اومده باشه. من فقط اضطرابم تا حدی درمان شد.

تمام این 5 سال رو با درد زندگی کرده ام. البته الان انگار به این درد عادت کرده ام و بخشی از زندگیم شده. برام طبیعی شده که چیزی نخوام. برام طبیعی شده که خوب نیستم. برام طبیعی شده که به دردنخورم و ....

برای افسردگی مزمن هم باز باید دارو مصرف کرد؟

- - - Updated - - -

اصلا دو سه روزه عجیب به هم ریخته ام.

از خدا و زندگی و همه چی شاکی ام.

هرگز نتونستم این حس رو که خدا تنهام گذاشت و از خودش ناامیدم کرد رو از بین ببرم.این چند روزه بازم یادم اومده. حس میکنم عادلانه نبود .

- - - Updated - - -

وقتی حس میکنم خدا هم فریبم داده، یا خدا هم بی انصافی کرد، یا همه ی خوب بودن هام بی فایده بود و الکی دل خوش کرده بودم که خدا دوستم داره، به هم میریزم.

یا وقتایی که میبینم اونایی که دنبال هزارجور بدی بودن خیلی اوضاعشون بهتره و خدا هم انگار بیشتر باهاشونه.

اینجور وقتا از خدا هم بدم میاد.

- - - Updated - - -

اصلا این تاپیک رو بی خیال.

به نظرم بهتره یه تاپیک باز کنم با عنوان بدبینی های من نسبت به خدا و اونجا رنجهای اصلیم رو بگم. چیزهایی که از زندگی متنفرم کرده.

- - - Updated - - -

اصلا این تاپیک رو بی خیال.

به نظرم بهتره یه تاپیک باز کنم با عنوان بدبینی های من نسبت به خدا و اونجا رنجهای اصلیم رو بگم. چیزهایی که از زندگی متنفرم کرده.

نمی دونم خدا هست یا نه اما اگه باشه خیلی ها حس می کنن تک و تنها رها شدن! پس به چیزی که اخرش نمی تونی نتیجه ای از توش دربیاری فکر نکن. بیخود خودتو اذیت نکن. حداقل نه الان که حالت خوب نیست. بیخودی این مشغله فکری برای خودت درست نکن فعلا تا خوب شی. حالا هر چی تنها باشیم یا نباشیم. هستیم دیگه!!

می دونم حالت بده. اصلا به بقیه خونواده یا دوست یا غریبه توی این شرایطت فکر نکن. هر کی هر کاری می خواد بکنه. تو الان به تنها کسی که باید فکر کنی خودتی. به خودت برس و با خودت مهربونی کن. به اینکه چه کارت کردن و چی ها ازت گرفتن فکر نکن. شروع کنی به فکر کردن تهش اعصابت خورد میشه فقط. چی داره برات؟

ببین یه مدتی بیا فقط به چیزایی فکر کن که مربوط به زمان حال هستن. مثلا می خوای درس بخونی خوب فقط به درس خوندن فکر کن. به اینکه قبلا چه فرصت هایی رو ازت گرفتن یا اینکه در اینده قبول میشی یا نه فکر نکن. اصلا فقط به همون کاری فکر کن که داری انجام می دی. اینطوری روی تمرکز کردن کار می کنی.
یه چیز دیگه از خودت توقع نداشته باش مثله چند سال پیشت خوب همه چی رو سریع بفهمی موقع درس خوندن. وضعیتت فعلا اینطوری نیست چون تمرکز کردن زمان میبره بعد از یه مدت بی حسی. پس صبور باش. بخون. هر قدر که می تونی و میشه بخون. اصلا خودتو با قبل مقایسه نکن. چون الان حالت خیلی مثله قبلا نیست. امیدوار باش. روزای قشنگم واسه ما میاد. اگه خودمون یه کم تلاش کنیم. اگه زندگیمونو خودمون اداره کنیم و هی این و اون نیان قایقمون این طرف اون طرف هل بدن. از هیچی نترس. گذشته رفته. درسته که یه چیزایی رو نداریم. اما به جاش چیزای دیگه ای رو داریم. حداقل درک می کنیم چیزایی رو که بعضیای دیگه که به نظرمون موفقن درک نمی کنن.

یادت باشه هیچکسی مسوول زندگی کس دیگه ای نیست. همین خونواده ات که میگی حرفشونو گوش دادی اگه اشتباه کرده باشن بگی تهش می گن ما گفتیم تو که عقل داشتی گوش نمی کردی!! حتی قبول هم نمی کنن. می گن خودت کردی به ما چه !! پس یادت بمونه که هر ادمی تنها چیزی که همیشه داره خودشه. حتی اگه ترسون لرزونم باشه حتی اگه اقتدار نداشته باشه بازم تنها کسی که هر کسی داره خود خودشه و از همه برای خودش باید مهم تر و بهتر باشه. هر کاری که کردی و کردنو ول کن. به خدا فکر نکن الان. اگه ضعیفیم تقصیر از خونواده و خدا و این و اون نیست. باریه که خودمون باید به دوش بکشیم. باید سعی کنیم کم کم قدرتمند و قوی بشیم. میشه. اما نباید ناامید شیم. نباید عجول باشیم. باید سعی کنیم خودمونو دوست داشته باشیم. از هیچکسی و هیچ چیزی به غیر از خودت توقعی نداشته باش.

الان حالت خوب نیست چون هیج کاری که دلت می خواد (کودک درون) نمی کنی. کارای کوچیک و بی ضرر زیادی هست که خوشحال کنه دلتو و کم کم سر به راهش کنه. مثلا ممکنه لباسای رنگی دوست داشته باشی می تونی روسری یا لباسی که رنگی باشه واسه خودت بگیری. یا مثلا ممکنه دوست داشته باشی بری بدوی. بدو. یا ممکنه دلت بخواد یه اهنگی رو همراه با گوش دادن بخونی. وقتی تنهایی تو خونه خوب بخون. نمی دونم. ببین چی ها هست که دلت بخواد. کم کم سر به راه میشه. کم کم. به خودت بگو تو عزیزترینی. تو واسه من همه دنیایی. به خودت بگو تو واسه من بهترینی. سعی می کنم برای اسایشت و برای خوشحالیت همه ی تلاشمو بکنم. همون مهری رو که ازت دریغ کردن به خودت بده. همون پناهی که بهت ندادنو به خودت بده. تو برای خودت بهترینی. از هیچی نترس. نگران هیچی نباش. افسوس هیچی هم نخور. زندگی همینه. درک است. درک غم ها رو داشتیم زیاد. حالا چرا کم کم شروع نکنیم به درک شادی ها؟

مرسی مینوش. پستت رو خیلی دوست داشتم. اما مساله اینه که من تقریبا دو سال پیش شروع کردم هی به خودم گفتم تو به درد نخوری. تو بدی. تو دوست داشتنی نیستی. تو اشتباه میکردی که آدم خوبی هستی. و...

آخه قبلش خودمو خیلی دوست داشتم و خودمو خیلی آدم خوبی میدونستم. ولی انگار همه ی دنیا یک صدا داشت بهم میگفت تو بدی تو بدی تو بدی.

من هم فکر کردم شاید من اشتباه فکر میکنم که خوبم. شاید واقعیت اینه که من خوب نیستم. و اینو پذیرفتم. گرچه خیلی برام سخت و تلخ بود. بخصوص وقتی حس کردم خدا هم اونجور که فکر میکردم دوستم نداشته. تنها امید و تکیه گاهم خدا بود که او هم بهم ثابت شد دوستم نداره.

خانم پو اصلا جای نگرانی نیست. این افکار شما قابل درمان شدن است. اتفاق خاصی نیافتاده که نگران باشی. فقط چند ماده که در سیستم اعصاب مرکزی به طور طبیعی وجود دارد ، کمی تعادلش به هم خورده است. دارو که بخوری و هزار و صد البته دستورهای درمانی دیگر را همراه آن انجام دهی مطمئن باش خوب می شوی. فعلا نباید به فکرت فشار بیاوری. ببین وقتی دست شما به جایی می خورد و ورم می کند و حرکت دادنش سخت می شود ، شما همان موقع سعی نمی کنی تکانش دهی. بلکه دکتر آن را بی حرکت می کند و ممکن است پمادی هم تجویز شود. وقتی ورم دست شما خوب شد می توانی دوباره سعی کنی تکانش دهی. وگرنه اگر قبل از خوب شدنش باشد درد جانکاهی را تحمل می کنی که هیچ ، دست شما هم بیشتر آسیب می بیند.

الان هم سیتم اعصاب مرکزی شما همین حالت را دارد که مثال زدم. پس اول باید کمی از التهابات شما کاسته شود و کمی تعادل در مواد سیستم اعصاب برقرار شود تا بتوانی به اصلاح افکار و رفتارت بپردازی. الان به این چیزها فکر نکنید و هر چه زودتر درمان دارویی و توصیه های مکمل مثل تغذیه ، ورزش و نظم و انضباط ، خواب مرتب و کافی ، و کاهش عوامل استرس زا را شروع کنید.
بله افسردگی از هر نوعش به دارو احتیاج دارد تا بهتر شود. وگرنه فرد افسرده هر روز رنجورتر از قبل می شود .

نکته مهم اینکه چون سیستم اعصاب مرکزی کنترل تمام بدن را به دست دارد ، هر گونه اختلال این سیستم که درمان نشود ، می تواند به قسمت های دیگر بدن آسیب های جدی و دردسرساز وارد کند. پس فکر نکنید فقط افسرده هستید. اگر درمان نشوید کل بدن شما آسیب می بیند و انواع بیماری ها به سراغ شما می آیند.

به هر حال اگر درمان را شروع کنی جای نگرانی نیست و می توانی زندگی عادی داشته باشی.:72:

سلام
شما میگی خدا رهات کرده؟احساس میکنی آدمای بد بهتر زندگی میکنن؟

یک مثال میزنم تا متوجه بشی...

منم مثل تو فکر میکردم ومثل تو دوست داشتم بد بشم چون به ظاهر از خوب بودنم خیری ندیده بودم...
شروع کردم دوست شدن با پسرا...اولش فقط واسه تفریح اما بعدش عادت...البته همش تلفنی...
منی که دستو پام میلرزیدیکی مزاحمم میشد وزود میدادم به برادرم یا قطع میکردم میتونستم راحت حرف بزنم وخوشمم میومد.
تو این فاصله خیلی کارام پیچ میاورد اما نمیفهمیدم.
داشتم پیش دانشگاهیمو تموم میکردم.واسه دانشگاه به مدرکش نیاز داشتم.قبول شده بودم وفقط مدارکموباید میبردم تا ثبت نام بشم.
بارها خدا با نشونه های مختلف بهم هشدار داد اما من مثل یک آدم کورو کر هیچی نمیفهمیدم.به کار اشتباهم اصرار میکردم.
یه روز با عجله رفتم مدرسه که امتحان بدم.یکی اومد کیفمو گرفت گفت برو زود باش دیر شده.اونقدر حواسم پرت بود که راحت کیفو بهش دادم وقتی برگشتم یادم نمیومد به کی دادم.نیم ساعت تمام کارمندای مدرسه بسیج شدن دنبال مدارکم بودن.مدارکی که یکسال زحمت کشیده بودم وبا نبود اونا دانشگاهو از دست میدادم.
خلاصه گریه کردم گفتم خدایا تا حالا همیشه با یک دعای کوچیک کارمو راه انداختی من اشتباه کردم .دیگه جواب هیچ پسری رو نمیدم موبایلمو نمیخوام پولامو نمیخوام مدارکمو برگردون.
یهو یه خانوم اومد گفت کیفتو داده بودی به من.بیا دخترم گریه نکن.
انگار دنیارو بهم دادن...
خطمو عوض کردم اما باز حس تنهایی نمیذاشت راحت باشم...
به یک پسر که شمارش تو ذهنم بودپیام خالی فرستادم.
اینبارشب یک خوابی دیدم که الان با یاد آوریش بند بند وجودم از هم پاره میشه...
صبح سیم کارتو انداختم دور ودیگه برای همیشه تمومش کردم.


این داستانو برای این گفتم که بدونی منم خیلی وقتا گفتم من که خوبم اینطورم اما بقیه که بدن خوشبختن.
من خیلی از خودم مطمئن بودم وباز خیییییییییلی خدا بهم لطف کرد برگردوندمنو والان خیلی خوشبختم چون دیگه میدونم تنها کسی که مهمه خداست که باید مراقبم باشه...
عزیزم مراقب خودت وخوبیهای زیادت باش.نزار افکار مزاحم تورو غرق در خواستنیهای بی ارزش کنه.
تو الان خیلی خیلی خیلی با ارزشی.فقط قدر خودتو خوبیهای بسیارتو بدون.

:72::72::72::72::72::72::72::72: