نمایش نسخه قابل چاپ
سلام به همگی
من یکسال با پسری آشنا شدم که هدفمون از این آشنایی ازدواج بود من تو این مدت خیلی بهش علاقه پیدا کردم و واقعا دوستش داشتم اما عقل و منطقم نمیذاشت ادامه بدم و جدا شدیم الان چند ماه گذشته اما با این که من خواستم جدا شیم فراموشش نکردم و هنوز دوسش دارم. میشه راهنماییم کنین چیکار کنم که همه چی رو فراموش کنم؟
سلام دوست عزیز...دلیل اینکه جداشدین چی بود؟اگه به این معتقدی که با دلیل منطقی و درستی کات کردی پس قضیه ازچه قراره؟؟
سلام
خوش امدید به همدردی
من فکر کنم باید تیترتون رو تغییر بدید.باید بنویسید: ازش جدا شدم اما هنوز نمیخوام فراموشش کنم
مشکل اصلی اینه که شما هنوز به درستی کاری که کردی شک داری(قطع ارتباط)
این اولین مانع واسه پیشرفت شما در قضیه فراموش کردن.
شما اول این موضوع رو با خودتون حل کنید.بعد باید برید سراغ بسترزدایی(یعنی هرچیزی ازش دارید رو بریزید دور،هر چیزی)
مرحله بعد هم باید از یه سری راهکارهای روانشناسی استفاده کنید.مثل توقف فکر(یعنی هروقت به یاد ایشون افتادید یه ترمز بکنید و سریعا فکرتون رو منحرف بکنید
ورزش و گوش ندادن به اهنگ های غمگین و ..... هم مثل کاتالیزورن.تسریع می کنن این فرایند رو
حالا در این زمینه ها تو سایت مقالات خوب و جامعی هست.
ولی من باز رو جمله اولم پافشاری می کنم.شما هنوز به درستی کاری که کردی مطمین نیستس
فقط خدا
دلیل اینکه جدا شدیم این بود که ایشون شرایط ازدواج ندارن(سربازی نرفته,دانشجو هست و هنوز درسش تموم نشده,شغل نداره و وضعیت مسکن مشخصی نداره) و از طرف خانوادش هم حمایت نمیشه اینکه نمیتونم فراموشش کنم به این علته که بهش وابسته شدم و بهش علاقه داشتم میدونم کارم درست بوده که ازش جدا شدم ولی برام سخته فراموش کنم و علاوه بر احساس وابستگی عذاب وجدان هم دارم چون ایشون هم خیلی منو دوست داشتن و تو این چند ماه کلی تلاش کرد که من برگردم وقتی میبینم چقدر حالش بده و داغون شده خیلی اذیت میشم
از راهکارهای ارائه شده در این تاپیک استفاده کنید.
http://www.hamdardi.net/thread-28505.html#post272348
عزیزم توفکرمیکنی چندمدت دیگه ازدواج میکنی اصلاازکجامعلوم شما بعدازرفتن ایشون به سربازی وتمام شدن درسش ازدواج کرده باشی آخه چرادل یه جون روشکستی شمافکرمیکنی حالاکه ازش جداشدی همین فرداباکسی ازدواج میکنی که توشرایط کسی که شمادوستش داری نیست وهمه چیزش حاضروآمده است به نظرمن که عجله کردی
اتفاقن مراجع بهترین و درست ترین تصمیم رو گرفته که جدا شده.مراجع دختره هر
لحظه ممکنه یک خاستکار با شرایط مناسب داشته باشه باید معطتل یکی که هنوز
هیچ کدوم از شرایط رو نداره می شد؟بعد از کسب شرایط م معلوم نبود که نظرش (پسر)
عوض نشده باشه.
از همتون ممنونم که راهنماییم میکنین
من هیچوقت نمیخواستم دلش رو بشکنم نمیدونم اصلا این مدت چه اتفاقی افتاد همش احساس میکنم خواب بودم و هنوز از خواب بیدار نشدم, همش تمام اتفاقاتی که این یک سال افتاد تو ذهنم مرور میشه و افکارم یه لحظه راحتم نمیذارن. من وقتی با این آقا آشنا شدم نوزده سالم بود و هنوز معیارهای کاملا مشخصی نداشتم فقط چون از اخلاق و رفتارش خوشم اومده بود و اون علاقشو ثابت کرده بود منم قبولش کردم. اما بعد از یه مدت فکر کردم شاید من هنوز آمادگی شروع یه زندگی رو نداشتم ,همیشه دوست داشتم تو سن بالاتر و بعد از تموم شدن درسام ازدواج کنم. غیر از این وقتی میدیدم همه از این که من ایشونو انتخاب کردم چقدر تعجب میکنن خیلی دلسرد شدم چون از لحاظ ظاهر هم خیلی باهم اختلاف داریم و کم کم ظاهر هم برام اهمیت پیدا کرد بعد یه مدت دیگه که گذشت دیدم دخترایی که چه از لحاظ وضعیت خانوادگی چه ظاهر و چه اخلاق از من پایین ترن با چه کسایی ازدواج کردن بازم دلسرد شدم نمیخوام از خودم تعریف کنم چون قطعا خیلی ها هستن که از من خیلی بهترن اما منم موقعیت های بهتری برای ازدواج داشتم و حتی مدتی که با ایشون بودم خواستگارهای بهتری هم داشتم که خوانوادم به خاطر پایین بودن سنم نذاشتن بیان خواستگاری خلاصه همه اینا باعث شده بود من دلسرد بشم و دیگه نخوام ازدواج کنم
معتقدم دختری که این قدر از حرف دیگران و تعجب کردن هاشون تاثیر بپذیرد، به هیییییییییچ وجه آمادگی ازدواج و تعهد یک رابطه ی پایدار را ندارد. به نظر من شما فقط به اون آقا پسر وابسته شده اید و اصولا علاقه ای در کار نیست والا علاقه که با حرف این و اون به دلسردی تبدیل نمیشه. این وابستگی ها هم از نتیجه ی روابط بدون هدف مشخص است. مگه اون روزکه با ایشون شروع می کردید، نمی دونستید به قول خودتون شرایط ازدواج رو نداره.
با سلام دوباره
این مدت که ازش دورم دارم دیوونه میشم من خیلی دوسش دارم این مدت فهمیدم که چقدر دوسش داشتم
خیلی حالم بده خیلی زیاد . کارهایی رو که فقط خدا گفت انجام دادم اما بازم نتونستم شایدم فقط خدا درست میگه و من مطمئن نیستم کار درستی کردم . اصلا نمیتونم از قلبم بیرونش کنم ولی این کاریه که باید بکنم. بهم بگین چطوری؟ چیکار کنم دیگه دوستش نداشته باشم و فراموشش کنم؟ چیکار کنم حالم خوب شه؟
سلامyasminaعزيز ميدونم فراموش كردن كسى كه دوستش دارى خيلى سخته ولى بهترين راه رو انتخاب كردى با نظر آقاى فرهنگ كاملاًموافقم از كجا معلوم براش منتظر ميموندى و اون نظرش عوض نميشد، تو اين مدت امكان داشت موقعيتهاى خوب را از دست بدى به هر حال حالا كه تصميمتو گرفتى براى فراموش كردنش خودتو مشغول كن به كلاسهايى كه علاقه دارى برو و حسابى سر خودتو گرم كن انشأاله اون آقا هم به مرور زمان فراموش ميكنه و تو زمان مناسب با شرايط كامل ازدواج يه كيس خوب براى ازدواج پيدا ميكنه فقط وقتى يادش افتادى مشغول يه كارى بشو مثلاً بيا تو اين تالار درد دل كن يا تاپيكهاى بقيه رو بخون تا مشغول باشى و كمتر فكر كنى.موفق باشى
سلام
خب این طبیعیه.اگه ادم یه قناری رو هم یکسال نگه داره بعد از دستش بده ناراحت میشه.حالا انسان که دیگه قابل قیاس نیست.(ببخشید قصد قیاس نداشتم)
من باز رو حرف خودم هستم.چون خودم یه جورایی این مشکل رو دارم.با این موضوع کنار اومدم.ولی ته ته ته دلم متاسفانه یه اپسیلون امیدی دارم که ..... .واقعیتش خودمم نمیدونم منتظرم چی بشه.
شما هم نگران نباشید.این یک فرایند زمان بره.بسته به نوع و عمق رابطه و مهارت شما زمانش تعیین میشه.چقدرش رو خدا میدونه و لی چیزی رو که قطعا قطعا قطعا میدونم اینه که شدنیه.
همون مسایل رو به کرات تکرار کنید .به مرور خودتون متوجه پیشرفتتون خواهید شد.سعی نکنید هر روز خودتون رو به چالش بکشید که کارتون درست بوده یا نه.حالا که تصمیم گرفتید به پشت سرتون نگاه نکنید.
فقط خدا
به نظر من اگر ایشون عشقشون به شما واقعی بود بهتر بود که به پای هم می موندین. درسته که شرایط ازدواج مهمه اما از اون مهم تر عشقه. روزی می رسه که آدم همه چیز تو زندگی به دست میاره اما همش حسرت اون عشق خالص دوران جوانیش رو می خوره و دیگه به راحتی نمی تونه اون عشق رو به دست بیاره چون عشق چیزی نیست که خیلی ساده یا مکرر در زندگی آدم رخ بده. درسته که منطقی نبود بدون تعهد به پای ایشون وایسی اما من اگر دختر بودم و یک پسری دوستم داشت و من هم اون رو دوست داشتم لا اقل عقد می کردم بعد مهلت می دادم شرایط زندگیش رو رو به راه کنه. زمان هم مثل برق و باد می گذره. این درسته که همیشه ممکنه خواستگار خوبتر با شرایط بهتر بیاد. ولی شاید هم نیاد. کی می دونه؟ شما نمی تونی پیش بینی کنی مثلاً 4 سال دیگه با فرد دلخواهت ازدواج کردی یا نه! یه لقمه نون رو هم دختر تو خونه ی پدرش می خوره هم پسر تو خونه ی پدرش. اگر این دو نفر هم رو بخوان به نظر من مانعی نداره عقد کنند و با انگیزه ی بیشتر سعی کنند شرایط رو مهیا کنند و بعداً عروسی کنند. دلیلش هم اینه که هیچ تضمینی نیست عشقی که نسبت به یک فرد برای ما ایجاد می شه در آینده هم بتونیم همون عشق رو تجربه کنیم. زندگی رو نه باید سخت گرفت و نه زیادی بی خیال بود. اشکال ما ایرانی ها اینه که خیلی وقتها با توجیه منطق عشق رو فدای شرایط مادی می کنیم .مادیات رو با تلاش و برنامه می شه بدست آورد ولی برای بدست آوردن عشق هیچ تضمینی نیست. موفق باشی.
سلام دوستان
من این روزا خیلی از لحاظ روحی خستم, پست آقای تهمتن هم باعث شد بیشتر از قبل دودل بشم, اصلا نمیدونم دارم چیکار میکنم, نظرات فقط خدا خیلی برام مفید بود سعی کردم هر روز به این فکر نکنم که کارم درست بوده یا نه اما مثل دیوونه ها هر روزم شده فکر کردن به خوبیاش بعد دوباره به این فکر میکنم که ما نمیتونستیم ادامه بدیم و اینکه تو این یه سال چقدر اذیت شدم, آخه میدونین من فقط در مورد این گفتم که شرایط ازدواج نداشت اما اختلافای دیگه هم زیاد داشتیم و تو اون رابطه من انگار تو قفس بودم , نمیدونم واقعا چم شده امروز پست درگیری بین منطق واحساس آسمانی رو خوندم خیلی از احساساتی که الان دارم دقیقا مشابه بود واقعا گیج گیج شدم, نمیدونم چیکار باید بکنم یه حس آزاردهنده ای دارم انگار تمام احساساتم با هم قاطی شدن, از این روزا به معنای واقعی دیوونه میشم , به خصوص وقتیکه هنوز اس ام اس میده و میگه دوسم داره, احساس گناه میکنم, هیچوقت خودمو نمیبخشم حتی اگه اون منو ببخشه, من دارم داغون میشم خیلی اشتباه کردم اما اصلا نمیخواستم اینطوری بشه
داستانتون خیلی شبیه داستان منه! (عشق بی پول) فقط فرقش اینه که من پسرم و دوم اینکه ما هنوز جدا نشدیمم!
راه حلی که فعلا به نظر من درسته اینه که رابطتون رو تو همون حالت نگه دارین یا به اصطلاح تعطیل کنین! تا اون موقع هم اگه پیشنهاد های بهتری داشتین استفاده کنید ولی به اونم فرصت بدین که بعد از اینکه تونست شرایط ازدواج رو داشت دوباره بتونه خواستگار شما باشه!
دوست عزیزهمه ادماوقتی چیزی یاکسی روازدست میدندشروع میکنندبه خیال بافی منظورم اینه که فقط خوبیهاش رومیبینندبدیهارونمیبینندی اکم رنگ میبیننداین یک امرطبیعیه ولی درباره اینکه شمامیخوایدفراموشش کنیدفقط بایستی بدونیدکه نبایدبه خودتون بقبولونیدکه نمیخوام بهش فکرکنم چون کارشدنی نیست مخصوصاوقتی میخوایم ازچیزی فرارکنیم یابهش فکرنکنیم بیشتربه سراغمون میادوبیشتربهش فکرمیکنیم بهتره بخودتون اجازه بدیدبه قضیه بادیدبازفکرکنیدیک ورق کاغذبرداریدنکات مثبت ومنفی روبنویسیدمنظورم خصوصیات مثبت ومنفی اون اقاست بعدش ببینیدایاخصوصیات مثبت این اقابیشترهستش یاخصوصیات منفی بعدبشینیدمنطقی دربارش فکرکنیدوبه یک نتیجه درست وحسابی برسیدوبدون اینکه به نتیجه برسیدیاتکلیفتون باخودتون مشخص بشه نمیتونیدتصمیم بگیریدفعلااحساسات تعطیل
امادرباره فرمایشات اقای تهمتن بایدخدمتتون عرض کنم که درسته خیلی راحت میشه عقدکردومنتظرهم موندولی خیلی ازاقایون جلونمیاندومیگن فعلاشرایطشوندارم وسعی میکنم شرایط رومهیاکنم بعدجلوبیام نمیخوام سختی بکشی وازاین حرفاخودم تجربه کردم میگم ولی نمیدونندکه دخترخانم چی میکشه پس درباره این قضیه نمیشه بطورقطع حرفی زد
شدنیه برای کسی که جلوبیادبهانه نیاره
سلام
یکم حالم بهتر شده و با آرامش بیشتری به مشکلم فکر میکنم, به خصوصیات اخلاقیش که فکر کردم و همینطور خصوصیات اخلاقی خودم دیدم این خصوصیات طورین که نمیتونستیم با هم زندگی کنیم و اختلاف فرهنگی که داشتیم شاید هردومونو اذیت میکرد و همینطور خیلی چیزای دیگه که توی اون رابطه به شدت اذیتم میکرد و نمیتونستم تحمل کنم , به هر حال دیگه دودل نیستم حتی خودم رو هم به اندازه قبل مقصر نمیدونم چون الان که بهتر میتونم فکر کنم میفهمم کم بدی در حقم نکرد و اینکه چقدر خودخواه بود و من تازه میفهمم
در مورد عقد که یه بار پا پیش گذاشت اما با مخالفت که روبرو شد دیگه جلو نیومد و از من انتظار داشت خودم خانوادمو راضی کنم یه بارم که میگفت خانواده منو راضی کنیم و اونا در جریان رابطه ما باشن اما فعلا تا فراهم شدن شرایط خواستگاری رسمی و نامزدی در کار نباشه که من اینطوری دوس نداشتم