باید با یکی مثل خودم ازدواج کنم؟ یا کسیکه ویژگی های مطلوب من رو در خودش داره؟

سلام دوستان.

یه چیزی ته وجود من هست که گاهی کاملا بهم غلبه می کنه. فکر کنم روانشناسا بهش می گن افسردگی. از نظر خودم یه غم عمیقه.

من کاملا افسرده به حساب نمیام، ویژگی های متناقض افسردگی هم دارم. مثلا خیلی وقتا یه نوع آرامش خاص دارم.

شادی رو خیلی دوست دارم، اما اون غم هم ته وجود من هست.

حالا سوالم اینه که یه آدمی مثل من باید با چه نوع شخصیتی ازدواج کنه؟

یه آدم شاد و پرانرژی؟ (چیزیکه دوست دارم). یا کسیکه اونقدرا هم شاد نیست؟ یعنی به اندازه اون اولی شادی های عمیق نداره.

حالا گذشته از این دو نفر، من کلا دلم میخواد بدونم باید چه نوع معیارهایی رو در طرف مقابلم جستجو کنم؟ اون چیزایی که دلم میخواسته بدست بیارم؟ (منظورم اون ویژگی هایی نیست که موفق شدم بدست بیارم، اونهایی که هنوز کاملا موفق نشدم در خودم ایجاد کنم)، یا اون چیزایی که خودم هستم؟

مثلا من دلم می خواد هیچوقت عصبانی نشم. اما خب هنوز نتونستم به این هدف برسم. من باید با یه آدم آروم و مسلط ازدواج کنم؟ یا یه آدم عصبی؟

خیلی حساس نباش اینجوری خانومی. کلی تر نگاه کن.
درون گرا هستی یا برون گرا؟
تو به هنر علاقه داری؟ ادبیات؟نقاشی؟ فلسفه؟
بودن در جمع غریبه ها بهت خوش میگذره؟ جند ساعت تو هفته مطالعه می کنی؟
.

به نظر من یه چیز ثابت شده و مشخصی تو این زمینه عملا وجود نداره شما با کسی که آشنا میشید باید ببینید که چقد میتونه نظر شما رو به خودش جلب کنخ و چقد میتونه اون احساس خوب رو به شما بده

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط she

خیلی حساس نباش اینجوری خانومی. کلی تر نگاه کن.
.

---

سلام عزیزم. دقیقا متوجه منظورت نشدم. انتخاب همیشه کار حساسیه.

نمی دونم بر اساس امروزم باید انتخاب کنم؟ یا بر اساس اهدافم؟ (البته با در نظر گرفتن این امید که بالاخره بهشون میرسم)

وقتی قراره بیشتر از یک نفر رو بررسی کنم، وضعیت سخت تر هم میشه.

همه آدم ها دنبال یه چیز خوب می گردن. و اگه چند تا خواستگار قابل قبول داشته باشن، اونی رو انتخاب می کنن که شرایطش بهتره، شخصیتش سالم تره و ...

اما من نمی تونم اینکارو انجام بدم. چون برام مهمه که برای طرفم خوب باشم. این برام مهم تر از اینه که طرفم برای من خوب باشه. البته هر دو مهمن، اما اولی در اولویته.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط she

درون گرا هستی یا برون گرا؟
.

---

در اصل درونگرا هستم. اما برون گرا هم هستم. ولی نه به شدت خیلی ها. کلا نمی دونم شاید اصلا برون گرا نباشم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط she

تو به هنر علاقه داری؟ ادبیات؟نقاشی؟ فلسفه؟
.

---

نه اهل هنر نیستم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط she

بودن در جمع غریبه ها بهت خوش میگذره؟ جند ساعت تو هفته مطالعه می کنی؟
.

---

کمتر پیش میاد که کسی به نظرم غریبه بیاد. یه آدم اجتماعی به حساب میام، اما اندازه خوش گذشتن بستگی به روحیاتشون داره.

تعداد ساعت های مطالعم خیلی نوسان داره.

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط هلیا66

به نظر من یه چیز ثابت شده و مشخصی تو این زمینه عملا وجود نداره شما با کسی که آشنا میشید باید ببینید که چقد میتونه نظر شما رو به خودش جلب کنخ و چقد میتونه اون احساس خوب رو به شما بده

---

سلام هلیا جان.

می دونم اکثر آدما همینکارو می کنن. اگه از کنار کسی بودن احساس خوبی داشته باشن، انتخابش می کنن. اما من نمی تونم اینطور باشم. دلیلشو بالا توضیح دادم.

برای من اون طرف قضیه مهم تره.

البته طبیعتا کسیکه به ازدواج با من اصرار می کنه، از کنار من بودن احساس خوبی داره. اما من نمی تونم مطمئن باشم اون احساس، پایدار و همیشگیه. چون من در بعضی موارد پایدار نیستم.

مثلا اکثرا در من آرامش و ثبات می بینن، اما نمی دونن من یه غم عمیق دارم. وقتی من این رو به یه نفر می گم، اون می شنوه، اما نمی تونه تجسم کنه، چون چیزیکه از من می بینه متناقض با چیزیه که دارم براش تشریح می کنم. و اتفاقا توضیحات من باعث می شه بیشتر به نظرشون خواستنی بیام!

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط میـشل

سلام عزیزم. دقیقا متوجه منظورت نشدم. انتخاب همیشه کار حساسیه.

همه آدم ها دنبال یه چیز خوب می گردن. و اگه چند تا خواستگار قابل قبول داشته باشن، اونی رو انتخاب می کنن که شرایطش بهتره، شخصیتش سالم تره و ... اما من نمی تونم اینکارو انجام بدم. چون برام مهمه که برای طرفم خوب باشم. این برام مهم تر از اینه که طرفم برای من خوب باشه. البته هر دو مهمن، اما اولی در اولویته.

---

حساسی. و همین حساس بودن غم عمیق رو به وجود میاره.
.
تو خوبی. به اندازه کافی خوبی و بیشتر از اندازه کافی. حتی اگر هم درست نباشه یا تو مناسب نباشی برای همسرت این رو اون باید تشخیص بده.
تو فقط ببین همسری که انتخاب می کنی تو رو راضی و خوشحال می کنه یا نه. فقط همین.
این موضوع دوطرفه است. مثل کنار هم گذاشتن دوقطعه پازل می مونه.
هر وقت فردی رو پیدا کردی که معیارهای اولیه و اصلی رو داشت به خودت و اون وقت بده تا بقیه مسائل رو هم با شناخت از هم بفهمین.
هر آدمی یه پکیج کامله از خصوصیات مختلف.
.
ما نمی تونیم یه شوهر برای خودمون سفارش بدیم.
.
چطور درونگرا هستی و اون غم عمیق رو احساس می کنی اما اهل هنر نیستی؟ خودت رو با چی شاد می کنی پس؟
چی تو رو واقعن شاد می کنه؟

- - - Updated - - -

- - - Updated - - -

فکر می کنی بتونی بازم به من کمک کنی؟من حسابی بهش احتیاج دارم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط she

چی تو رو واقعن شاد می کنه؟

---

بعضی وقتا بی بهانه شاد و سبکم. بعضی وقتا هیچی شادم نمی کنه. دقیقا هیچی.

بعضی وقتا هیچی سخت تر از لبخند زدن نیست.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط she

فکر می کنی بتونی بازم به من کمک کنی؟من حسابی بهش احتیاج دارم.

---

در چه مورد عزیزم؟

ببین منظورم علاقه هات بود. وابستگی هات.
می دونم بعضی وقتا آدم با هیچی خوشحال نمیشه. بعضی وقتا روحیه خوبی داره.
ولی کلن، دقیق تر فکر کن یه لیستی از همه چیزهایی که تو رو خوشحال می کنه // راضی می کنه // ناراحتت می کنه بنویس.
مثلا این که با مادرت بری خرید خوشحالت می کنه؟ با دوستت تلفنی نیم ساعت حرف بزنی؟ موسیقی ملایم گوش بدی؟ بری پار؟ فیلم کمدی ببینی؟ تخته نرد بازی کنی و ببری؟ ... نمره 20 بگیری؟ !
.
در مورد تاپیکم:confused: این آخری.

میشل عزیزم
همه ما همیشه شاد نیستیم و لزومی هم نیست که همیشه شاد باشیم. چون انسان هستیم . گاهی بی دلیل و گاهی با دلیل شاد یا غمگینیم .
مخصوصا در مورد ما خانمها با توجه به دوره هایی که از نظر جنسی در ماه می گذرونیم ، میزان شادی و غم بی دلیلمون کاملا متغیره .
سوال کردی که با کسی ازدواج کنی که دوس داری یا با کسی ازدواج کنی که شبیه توئه .
اولین قدم اینه که خودت رو دوس بداری تا این دو مورد هر دو تیدیل به یک مورد بشن. یعنی کسی که تو دوستش داری و شبیه توام هست .
اما گام دوم
ویژگی های متفاوتی در ما آدمها وجود داره که هیچ کدوم خوب یا بد نیستن . فقط با هم متفاوتن . مثلا کسی شلوغی و .. رو دوس داره و کسی آرامش و سکوت و ...
ازدواج با کسی که همسان توئه مسلما در زندگی آرامش بیشتری برات خواهد آورد . اما در مورد مواردی که برچسب خوب یا بد نمیشه بهش زد.
اما در مورد ویژگی های شخصیتی مسلما تو نمی تونی با یه آدم عصبی زندگی کنی . حتی اگر خودت عصبی باشی (که من اینو در تو ندیدم ) باید با آدم صبوری ازدواج کنی که اگر تو ناراحت شدی اون صبوری پیشه کنه . وگرنه اگر تو عصبی باشی و بگی خب من میخوام اونم شبیه من باشه ، خب معلومه که دو تا آدم عصبی هرگز نمی تونن با هم بسازن.
خلاصه اینکه در ویژگی هایی که برچسب خوب و بد نمیشه زد و فقط شخصیت و عادات و رفتار انسانه باید فرد مقابل همسان تو باشه تا لذت بیشتری ببری . اما در ویژگی هایی که خودت می دونی منفی هستن و داری تلاش می کنی که اونو در خودت از بین ببری ، درصورتی که طرف مقابلت اون ویژگی رو نداشته باشه هم راحت تر با تو کنار میاد و هم تو می تونی ازش خیلی درس ها یاد بگیری .

ضمنا تو خوبی . خیلی خوب. چون قبول کردی که یک انسانی و یک انسان ویژگی های بد و خوب رو با هم داره . جایی خوندم که خدا دو جور صفت داره . اسما یادم نیست . اما نوشته بود که خدا اگر رحیمه ، جبار هم هست. اگر می بخشه ، انتقام هم می گیره . و ما همه اینها رو در قرآن هم خوندیم. اگر قبول داری که از روح خدا در ما وجود داره ، پس ما هم حاوی دو جور صفت هستیم و مسئولیتمون به عنوان یک انسان اینه که بدونیم کجا از کدوم صفتمون استفاده کنیم . و اینجوری ما کم کم به کمال می رسیم و به خدا .
وگرنه اگه قرار بود مثل فرشته ها فقط یه جور صفت در ما باشه ، اون وقت برتری و اشرف مخلوقات بودنمون کجا بود ؟؟ بدون اینکه تلاشی کرده باشیم ، به تکامل رسیدنی نبود .

و حالا تو قدم اول رو برداشتی ، شاید خیلی جلوتر از ما باشی . قبول کردی ویژگی های بد و خوب در تو همزمان هست. این اولین گام رسیدن روح تو به تکامله . پس تو خوبی. خوب تر از اون که باید ....:)

این حرف ها رو می خواستم در تاپیک قبلیت بزنم ، اما فرصت نشد .. :)

راستی در مورد اینکه معیارهای ازدواجت رو کامل تر بررسی کنی ، فایلهای دکتر فرهنگ رو گوش دادی ؟

سلام
يه چيزي ته وجودم ازم مي خواست كه واستون بنويسم

نظر بنده كه كارشناسي نيست اما به نظرم بهتره با يه فرد خيلي صبور و قوي (فردي كه رفتار جرات مندانه داره) ازدواج كنيد.

با توجه به حرف هاي خودتون بخاطر نوسان هايي كه داريد و تمايلي كه براي رسيدن به اهداف معنوي (اخلاقي) داريد يه فرد صبور و جرات مند مي تونه نقش يه همسر خوب رو در كنارتون ايفا كنه.
جرات مند به اين دليل كه بتونه ضعف هاتون رو كه در راستاي اهدافتون هست در كمال شجاعت بيان كنه و از واكنش هاتون نترسه يا نرنجه.
خيلي صبور به اين علت كه اگه شما وارد پيك منفي موج سينوسي تون شدين اون فرد هم منفي نشه و بتونه بحران هاي اينچنيني رو پشت سر بگذاره.
درسته كه خواستگاراتون خيلي خودشون رو متمايل نشون ميدن و احتمالا وقتي اين مسائل رو مي گيد بخاطر صداقت يا تواضعتون شيفته تر ميشن اما اگر اين افراد كم صبر باشن هم به شما هم به خودشون صدمه ميزنند.

يه نكته ديگه اينكه اگر موقعي كه اون غم دروني بهتون چيره ميشه ميرين تو لاك خودتون و فعاليت هاي اجتماعي تون كم ميشه بايد حتما اين رو در انتخابتون لحاظ كنيد چون ممكنه همسرتون پيشنهاد تفريح و مسافرت و مهموني رو بده يا مثلا براي خوشحال كردنتون هديه گرانقيمتي رو تدارك ببينه و اين مسائل خوشايند شما نباشه و بالعكس اگه در مواجهه با غم دروني تون به تفريح و خريد و مهموني مسافرت مي پردازيد هم بايد دقت كنيد كه طرف مقابلتون اين پتاسيل رو داشته باشه.

در كل فردي رو انتخاب كنيد كه اون چيزي رو كه الان هستيد بتونه بپذيره. درسته كه شما در تغيير خودتون راسخ هستين اما ممكنه اين تغيير زمانبر باشه و اون فرد قدرت كنار اومدن با خود فعلي شما رو نداشته باشه واين مساله نه تنها انرژي شما رو براي حركت در جهت اهداف اخلاقي توني ميگيره بلكه ممكنه مشكلات حادي رو ايجاد كنه.

پاينده باشيد

سلام صبا جان.

خیلی خوب متوجه شدی جریان من چیه.

نگاهت به ماجرای حالات من، دقیقا درسته.

حالا چطور باید متوجه بشم طرفم ظرفیت با من ساختن رو داره؟ یعنی همین صبری که گفتی رو داره؟ چطور باید بسنجم؟

- - - Updated - - -

وای نه ... پیدا کردن چنین شخصی خیلی سخته. این مستلزم اینه که اون آدم قدرت درک من رو داشته باشه. اما کسی نمی تونه من رو درک کنه.

این چیزیکه توصیف کردی خیلی ایده آلیه. من خودم یه وقتی دنبال چنین آدمی بودم، این که می گی باید بتونه درک درستی از من داشته باشه.

اما هیچکس نمی تونه منو درک کنه. همین انجمن هم نمونه واضحیه برای اینکه من موجودیم که درک نمی شم.

من دیگه به این نتیجه رسیدم که بهتره با یه آدم معمولی ازدواج کنم. علتش فقط این نیست که اون آدمی که می خواستم رو پیدا نکردم. نمی دونم شایدم علتش دقیقا همینه.

به هرحال یه زندگی معمولی با یه آدم معمولی. با همین دعواها و تنش هایی که تو تاپیک های همدردی هست.

دیگه یه زندگی راحت و فیت خودم نمی خوام. دیگه امیدی ندارم با کسی ازدواج کنم که بتونه من رو درک کنه. که حس کنم بهم نزدیکه.

زندگی با یه آدم بی ظرفیت و بی صبر می تونه مجبورم کنه آدم بشم. مجبور بشم نوسان نکنم!

===========================

با این وجود بازم دلم میخواد بدونم چطور می شه صبر آدما رو سنجید؟

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط میـشل

زندگی با یه آدم بی ظرفیت و بی صبر می تونه مجبورم کنه آدم بشم. مجبور بشم نوسان نکنم!

---

منظورم از بی ظرفیت و بی صبر، نداشتن درک درست از همه حالاتم بود، کلمات درستی انتخاب نکردم.

حالا نه اینکه دنبال چنین شخصی بگردم! در واقع انتخابی غیر از این ندارم. و از طرفی وقتی نگاه می کنم می بینم کدوم زنیه که بگه شوهرم همه حالات من رو درک می کنه؟ یا کدوم مردیه که از این نظر از همسرش راضی باشه؟

منم یکی مثل بقیه دیگه. در هر شرایطی اون چیزی رو دریافت می کنم که شایستگیش رو دارم. بازخورد خوبی هام و بدیهام رو دریافت می کنم.

خوشحالم که نوشته ی صبا رو می بینم.(اینکه هنوزم هستش:)) ولی نمی دونم چرا فکر می کنم یکم انتزاعیه. هم نوشته شما و هم صبا.
توی مثال های عینی زندگی بگردی ببینی چه اشتراک ها و یا مواردی رو دوست داری اون شخص داشته باشه.
.
آدمی که قدرت درک زیبایی ها رو داشته باشه، از نگاه کردن به یه غنچه گل لذت ببره؟
از سکوت کوهستان لذت ببره و اهل کوهنوردی باشه و سحرخیز؟
پیشرفت در کار و جایگاه اجتماعی چقدر براش مهم باشه و اولویت داشته باشه و چقدر از شما برای پیشرفت حمایت کنه؟
چقدر پول و ثروت و جلوه های اون به چشمش باارزشه و یا چقدر دودوتا چهارتا نگاه میکنه به مسائل؟
آدمی که به خاطر دوست داشتن شما چه کارهایی می تونه انجام بده؟ چقدر خودخواهه؟ چقدر به توجه دائمی شما احتیاج داره؟
چقدر بهش اطمینان دارید و به شما احساس امنیت میده؟
چقدر صداقت داره؟
چقدر با شما یکی خواهد شد و به احساس شما اهمیت خواهد داد؟
.
بعد از ازدواج شرایط شما تغییر می کنه.
مسائل دیگه ای وجود خواهد داشت. غم ها و دغدغه های زیادی سراغتون میاد.
یه آدم معمولی؟!
همه ی ما آدم های معمولی هستیم. حتی باور کن آدم های معمولی بهتر از نابغه های علمی و بهتر از هنرمندها هستند.
اما اگر منظورت یه آدم بیش از حد فهمیده است باید به دنبال یه خانواده ی خیلی خوب بگردی (تو ایران؟!) و یا مردی که پخته و سن دار باشه و تجربه بیشتری داشته باشه.
.
نمی دونم من خودم رو آدم موفقی نمی دونم که نصیحت کنم فقط فکر می کنم به جلوه های عینی زندگی فکر کن و نه به مسائل انتزاعی.
.
امیدوارم موفق و خوشبخت باشی دوست خوبم.:)

سلام شی عزیزم. :72: حرفای من رو انتزاعی می بینی، چون متوجه نشدی داستان چیه و من دارم چی می گم. با این حال پستت مثل همیشه نکات خیلی خوبی برای من داشت. دارم همین کاری رو انجام میدم که گفتی. و بعد هم میام اینجا از همون تاپیک هایی می زنم که تو و بقیه می زنید. این می شه همون معمولی ای که گفتم. که نقطه مقابلش زندگی نوابغ علمی نیست، مقابلش زندگی ایه که توش آرامش و درک متقابل حکم فرما باشه.

سلام میشل عزیز.
من از همون روزهای عید که تاپیک هاتو می خوندم پیش خودم میگفتم بیچاره اونی که با میشل ازدواج کنه چون سرتاپاشو روانشناسی میکنه و آنالیز و تجزیه و تحلیل و روانکاوی و هر رفتاری بکنه زیر ذره بین میشله! :p
من نمیخوام اینجا حرفایی که خودت میدونی و دوستان عزیز تالار زدن بزنم فقط خواستم بدونی اگه روز یخواستی ازدواج کنی این دیدت جالب نیست یعنی این دید فوق منطقی و موشکافانه به زندگی! برای کمک به دیگران فوق العاده خوبه ولی برای کمک به خودت نه! نمیتونم منظورمو به خوبی برسونم ولی صحبت همون سیگنالهاییه که همسرت باید از طرفت دریافت کنه و بخاطر متغیر بودن تو ....
ولی یه جواب کلی با یکی مثل خودت ازدواج کنی خوب معلومه خیلی بهتره اما به شرطی که پیدا کنی آخه من که فکر کنم نادرن اینجور پسرها با این ریزبینی که من از دستگیرم شد.
امیدوارم از حرفام نرنجی اطرافیانم همیشه بهم میگن اینکه من آدم رکی هستم زیاد خوب نیست . ولی خوب همیشه درکی که از آدمها بدست میارم رو بهشون میگم چون معتقدم اون چیزی که ما از آدمها به عنوان بازخور و رفتار میگیریم انعکاس سیگنال رفتاریه که خودمون تابش کردیم!
شاد باشی

میشل جان من توی نوشته هات نوسان ندیدم. این نوسانی که می گی داری دقیقا چیه؟ تنها چیزی که من دیدم اینه که توی تاپیکای بقیه که پست میذاری مهربون تر و اسون گیر تری. اما توی تاپیک خودت و در مورد همسر اینده ات و خودت سخت گیر تری. در همه اشون هم دقیق بررسی می کنی.
اینکه طرف ادم صبور باشه همیشه بهتره.
چند سالته؟ تا حالا کسی رو دیدی که واقعا باهات هماهنگ باشه؟
ادما رو می بینی چطوری بررسیشون می کنی؟ از ادمایی هستی که بقیه رو توی چند دقیقه ی اول انالیز می کنن یا میذاری بعد یه مدت مثلا چند ماه که بگذره نظری میدی راجع به ادم دیگه؟ اصلا دوستات یا کسایی رو که می خوای باهاشون نشست و برخاست کنی رو خودت تشخیص می دی و انتخاب می کنی یا پیشامدیه؟
من خودم از اوناییم که توی چند دقیقه اول ملاقات با هر ادمی یه بررسی می کنمش. بعدم هیچی. معمولا هم وقتی یکی رو دوست دارم و می خوام باهاش دوست شم می بینم یا از من خوشش نمیاد یا اصلا واسه من وقتی نداره (چه دختر چه پسر و از هر سنی). چراشو نمیدونم.
ببین دل و عشق برات مهمه یا موارد عقلانیه ازدواج مثل تحصیلات کار اینده پول و اینا. یعنی هر دوش مهمه ها ولی کدومشون برات اولویت داره؟

سلام آقای روزنه.

خوشحال شدم که نظرتون رو خوندم. اما فکر کنم سانسور کردید:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط roozaneh

امیدوارم از حرفام نرنجی اطرافیانم همیشه بهم میگن اینکه من آدم رکی هستم زیاد خوب نیست .

---

دلیلی برای رنجش نیست. من شما رو دوست خودم می دونم، و این حقیقتا لطف شما رو می رسونه که در موارد مختلف بهم کمک فکری و روانی می رسونید. هم شما و هم سایر دوستان. پست گذاشتن واقعا کار ساده ای نیست، مستلزم اینه که قبلش سعی کنیم شرایط یه نفر رو صرفا از روی نوشته هاش درک کنیم، و این وقت و انرژی می گیره. حالا من باید چه موجودی باشم که از این لطف شما برنجم؟!

البته منکر این نیستم که اگه همین حرفا رو کسی به من می زد که حس دوستانه ای ازش دریافت نکرده بودم، احتمال زیاد لطفش رو مغرضانه تعبیر می کردم.

من در کل آدم انتقادپذیری نیستم، اما اگه کسی رو دوست خودم بدونم، حالتم کاملا متفاوته. در واقع انتقادپذیر یا نپذیر! بودن من برمی گرده به اینکه اونیکه داره انتقاد می کنه رو دوست خودم می دونم یا نه.

===============================================

در مورد سیگنال ها متوجه منظورتون نشدم. ممکنه واضح تر و راحت تر برام توضیحش بدید؟

===============================================

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط roozaneh

من از همون روزهای عید که تاپیک هاتو می خوندم پیش خودم میگفتم بیچاره اونی که با میشل ازدواج کنه چون سرتاپاشو روانشناسی میکنه و آنالیز و تجزیه و تحلیل و روانکاوی و هر رفتاری بکنه زیر ذره بین میشله! :p

---

درست متوجه شدید، رفتار اطرافیانم زیر ذره بین منه. تازه قدرت درک من تو این فضا خیلی پایینه، چون یه آدم حسی و چشمی هستم. و تو روابط غیر دیداری حقیقتا کلافه می شم، چون اطلاعات کافی از طرف مقابلم دریافت نمی کنم و اعصابم به هم می ریزه.

در واقع من در اغلب مواقع، کوچیکترین تغییر حالت ابرو، یا ذره ای حرکت عنبیه چشم یک فرد رو می بینم، حتی اگه مستقیما بهش نگاه نکنم.

یه نکته مهم اینه که من علاوه بر پردازش و آنالیز منطقی اطرافیانم، کوچکترین حرکات حاکی از رنجش، کلافگی، عصبانیت، و ... رو هم خیلی خوب دریافت می کنم. و احساسات دیگران خیلی برام مهمه.

فکر کنم ریز بینی ای که متوجهش شدید، اگه فقط منطقی بود، با اطمینان می تونستیم بگیم که شوهر من آدم بیچاره ایه، اما در حال حاضر فکر می کنم بیچارگیش در پرده ای از ابهام باشه (اگه اشتباه می کنم، بهم بگید)، چون این فقط سنسور های منطقی من نیستن که قوین، سنسورهای احساسیم هم به همون اندازه قوین.

واقعیتش رو بخوای من یه مغز سفت و یه قلب نرم دارم. این دو تا در کنار هم باعث می شه نتونم با اطمینان بگم که شوهرم از زندگی با من بیچاره می شه.

==============================================

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط roozaneh

من نمیخوام اینجا حرفایی که خودت میدونی و دوستان عزیز تالار زدن بزنم

---

منظورتون کدوم حرفاست؟

==============================================

- - - Updated - - -

مینوش عزیزم:72: خیلی خوشحالم کردی که برام نوشتی.

من حس خیلی خوبی نسبت به تو دارم. امیدوارم بازم با من باشی. :*

الان وقتم کمه، سرفرصت میام پستت رو جواب میدم.

واسه همینه گفتم بیچاره اونی که با میشل وصلت کنه گرچه این حرفم کاملاً از روی شوخی بود و اسمیل بدجنسی انتهای مطلبم هم موید این موضوع بود ولی انگار به دل گرفتی البته زیاد هم بیراه نگفتم چون ببین همین الانم چند تا جمله من رو چقدر آنالیز و موشکافی کردی!منظورم از حرفها هم صحبت های مفید سایر دوستان مانند صبای عزیز بود.

سلام میشل جان
عزیزم تا وقتی منتقددرونیتو کمرنگ نکنی مدام این پرسشها برات بوجود میاد حتی با وجود داناییت ممکنه انتخاب درستی نداشته باشی..پس اول راهکارهای جناب sci رو انجام بده اونوقت به احتمال خ زیاد سوالاتتو خودت خود خودت میجوابی..
پس انقد با روحت کلنجار نرو..
راستی احتمالا وقتی ک حس شادابی میکنی کودک درونتو سرزنش میکنی چرا شادی سر چیزی ک شاید ناچیزه..
عزیزم انقد خودتو تو منگنه نذار خودتو بسنج پیگیر پیشرفتت باش اما سرزنش نکن..باز رسیدیم به منتقد درونی پس اول جلوی اینو بگیر و خودتو بشناس!!
شادوموفق باشی

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط meinoush

من توی نوشته هات نوسان ندیدم. این نوسانی که می گی داری دقیقا چیه؟

---

مینوش جان نوسانم در مواردیه مثل شادی و غم، آرامش و کلافگی، فهمیدگی و بی شعوری، و ...

و البته نوسانم به شکلی نیست که به راحتی دیده بشه. چون پنجاه پنجاه یا حتی هفتاد سی هم نیست. (البته بستگی به دوره زمانیش هم داره) دیده نمی شه، بعد یه دفعه می زنه طرفم رو ناک اوت می کنه!

مثلا تو این همه پستی که من تو این انجمن گذاشتم، یادم نمیاد هیچ کدوم رو با عصبانیت نوشته باشم. (غیر از مواردی که طرفم خودم بودم) خیلی وقتا درصد عصبانیتم واقعا اینقدر کمه. مثلا دو سال با یه عده آدم که کاملا با من ناهمگون بودن و خیلی از نظر اخلاقی باهام تضاد داشتن زندگی کردم. در این دو سال فکر کنم دو بار پیش اومد که من عصبانی شدم. یکبارش رفتارم کنترل شده بود، یکبارش نه. و تو همون یکبار یه چیزایی رو له کردم! (هم در خودم هم در طرف مقابلم) البته بعدش خیلی خوب از عهده برطرف کردن عوارضش براومدم و روابط دوباره دوستانه شد. اما چون کن فیکون کرده بودم، یه چند ماهی طول کشید. و البته یه چیزایی هم جبران نشدن!

یا مثلا من تو روابطم در اغلب مواقع یه آدم فهمیده هستم. اما یه مواردی پیش میاد که بی شعوری رو به اوج می رسونم.

در واقع خطر نوسان من در کوتاه بودن دامنه ها نیست، خطر در اینه که بردش خیلی زیاده. منظورم اینه که تعداد اشتباهاتم معمولا کمه، اما همون کم ها، فاجعن! همه چی رو نابود می کنم!

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط meinoush

اینکه طرف ادم صبور باشه همیشه بهتره.

---

آره. اما خب اونم چه گناهی کرده که گیر من بیفته.

فکر کنم اتفاقا من باید با کسی ازدواج کنم که بدونم جلو من کوتاه نمیاد! خصوصا در مورد عصبانیت هام. اینجوری با سرعت بیشتری خودمو جمع و جور می کنم و یکدست می شم!

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط meinoush

ادما رو می بینی چطوری بررسیشون می کنی؟ از ادمایی هستی که بقیه رو توی چند دقیقه ی اول انالیز می کنن یا میذاری بعد یه مدت مثلا چند ماه که بگذره نظری میدی راجع به ادم دیگه؟

---

شخصیت و روحیات آدما رو نمی شه تو بازه زمانی کوتاه تشخیص داد. من کلا حواسم به اطرافم هست، به انسان ها به روابطشون به احساساتشون. برای همین معمولا زمان خاصی رو به یک فرد خاص اختصاص نمی دم، مگر اینکه مسئله ازدواج باشه.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط meinoush

اصلا دوستات یا کسایی رو که می خوای باهاشون نشست و برخاست کنی رو خودت تشخیص می دی و انتخاب می کنی یا پیشامدیه؟

---

هر دوش.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط meinoush

ببین دل و عشق برات مهمه یا موارد عقلانیه ازدواج مثل تحصیلات کار اینده پول و اینا. یعنی هر دوش مهمه ها ولی کدومشون برات اولویت داره؟

---

خب من عقلانی می سنجم. و احساس رو فقط در این حد دخیل می کنم که طرف به دلم بشینه.

================================================== =

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط roozaneh

واسه همینه گفتم بیچاره اونی که با میشل وصلت کنه گرچه این حرفم کاملاً از روی شوخی بود و اسمیل بدجنسی انتهای مطلبم هم موید این موضوع بود ولی انگار به دل گرفتی البته زیاد هم بیراه نگفتم چون ببین همین الانم چند تا جمله من رو چقدر آنالیز و موشکافی کردی!منظورم از حرفها هم صحبت های مفید سایر دوستان مانند صبای عزیز بود.

---

روزنه عزیز من توضیح دادم که بهتر بتونید روحیاتم رو بشناسید. اگه به دل گرفته بودم می گفتم. باور کنید من به زودرنجی و حساسی شما نیستم.:) در ضمن متوجه اون اسمایل بدجنسی هم شدم، واضح بود که دارید مزاح می کنید. ولی خب چون به نکته درستی اشاره کرده بودید، لازم دیدم بقیه ابعادش رو هم شفاف کنم.

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط باران بهاری11

سلام میشل جان
عزیزم تا وقتی منتقددرونیتو کمرنگ نکنی مدام این پرسشها برات بوجود میاد حتی با وجود داناییت ممکنه انتخاب درستی نداشته باشی..پس اول راهکارهای جناب sci رو انجام بده اونوقت به احتمال خ زیاد سوالاتتو خودت خود خودت میجوابی..
پس انقد با روحت کلنجار نرو..
راستی احتمالا وقتی ک حس شادابی میکنی کودک درونتو سرزنش میکنی چرا شادی سر چیزی ک شاید ناچیزه..
عزیزم انقد خودتو تو منگنه نذار خودتو بسنج پیگیر پیشرفتت باش اما سرزنش نکن..باز رسیدیم به منتقد درونی پس اول جلوی اینو بگیر و خودتو بشناس!!
شادوموفق باشی

---

سلام باران خوبی؟ چقدره ندیدمت، دلم برات تنگ شده بود. :*

مرسی از یادآوریت عزیزم. دارم بهش فکر می کنم. تا چند روز دیگه شروع می کنم. ولی واقعا کشه خیلی عذابه.:( یه روز که انجام دادم چند تا خط قرمز و متورم روی دستم افتاده بود. هر بار کشه روشون می خورد، دلم ریش می شد. محکم هم نمی زدم. به هرحال نتونستم تحمل کنم، بازش کردم. حالا چند روز دیگه دوباره شروع می کنم. اینبار دیگه کوتاه نمیام، قول می دم.:)

مشکل اینه که ذهنم شلوغه!

الان که نگاه می کنم می بینم جواب چیزی که تو این تاپیک نوشتم رو قبلا می دونستم، ولی واقعا تو این چند روزه، و روزهای قبل از ایجاد این تاپیک نمی دونستم!

قبل از اینکه موضوع خواستگاری به روز بشه هم ذهنم به هم ریخته بود. حالا شلوغ تر هم شده.

================================================== ===========

از همه دوستانی که برام پست گذاشتید ممنونم. من فعلا اینجام: http://www.hamdardi.net/thread-26620.html. اگه بعد از آروم شدن ذهنم بازم سوالات این تاپیک برام مطرح بودن، دوباره وقتتون رو می گیرم.

فکر می کنم یه مقداری مثلا یه هفته بیا به خودت اسون بگیر. در مورد کارها و جاهایی که برات ضرر نداشته باشه. هر رفتاری که دلت می خواد بکن و به هر چی که می خوای فکر کن. مثلا می تونی یه کلاس زبان بری. توی مدت کلاس هر طور که دوست داری رفتار کن و هر چی که می خوای بگو. دلتو کاملا ازاد بذار و با عقلت هر لحظه چکش نکن. به نظرم بعد از این یه هفته اگه خوب دلتو رها کنی مثله یه بچه ازاد و رها باشی بعدش تعدیل بیشتری پیدا می کنی توی فکر کردن و تصمیم گرفتنات. ببین دلمونم حق و حقوق خودشو داره. بعضی وقتا یه چیزایی می خواد که عقلمون رد می کنه و دله سرخورده میشه. واسه اینکه ناراحت نباشیم باید سر یه چیزای جزیی و کوچیک و بی ضرر بذاریم دلمون راحت هر کاری می خواد بکنه. مثلا رنگ مانتو و روسری شال یا جواب حاضری کردن به ادمای غریبه یا هر چی. یه چیزای ریز ریزی که نه واسه تو ضرر باشه نه واسه بقیه. اینطوری دلمونم خوشحال میشه که یه کاری واسه خودش کرده. بعدش عصبانیتمون کمتر میشه عمقش یا اون غم بی دلیلی که می گی کمتر میاد سراغمون.

به نظر من این چیزایی که می گی خیلی هم طبیعیه. همون ادم صبور صبوره هم مطمن باش میتونه یه وقتایی بد عصبانی بشه. همه مون همه ی اینارو داریم. ببین ادمیم دیگه. همه ی صفت ها رو هم همه امون داریم. اما باید به جا ازشون استفاده کنیم. همون عصبانیتم یه جاهایی به درد می خوره.

نمی خواد دلت واسه شوهر اینده ات بسوزه! خیلی هم بیش از حد به فکر یکی دیگه نباش. اینطوری سخت می گیری و ممکنه دلسوزی بیش از حدت نذاره اونی که می خوایو انتخاب کنی. هر ادمی حتی بی دست و پاترینشون زبون دارن که بگن ناراحتن از اینکه مثلا تو یا من یه رفتار خاصی داریم. همون ادم صبوره هم که نگرانشی بلده و می تونه از خودش دفاع کنه. نگران این چیزا نباش. درست انتخابتو بکن.

واسه عصبانیتاتم باید ببینی چی واست بهتره. مثلا من وقتی عصبانیم ترجیح می دم تنها باشم. یکی ممکنه دوست داشته باشه بره ورزش کنه یکی دیگه بره راه بره هر چی. حتی ممکنه قرارت با شوهرت این باشه که مثلا بهت یاد اوری کنه به نحوی که این همون عصبانیتس که می خواستی بهت بگم ارامش داشته باش. یا شایدم یه بوس همه چی رو حل کنه. نمی دونم ولی اینایی که می گی تعدادشون کمه و عمقشون زیاده راه دارن. مثلا عصبانیتاتو می تونی خودت کنترل کنی به نحوی و به شکلی که به کسی و به خودت اسیب نزنی. یا بهار بود که می گفت بالشو مشت میزد نوشته بود.

ازا این چیزا نترس. اینا بخشی از کل وجودتن. نخواه حذفشون کنی. هر کدومشون به جای خودشون مفیدن. همون غم همون عصبانیت باید وجود داشته باشن در وجودت. اما به وقت و به جا بیان. اما به خودی خود بد نیستن. مهربونی یه صفت خوبه اما اونم یه حدی و یه جایی داره. بیش از حد و بی جاش می تونه بد شه.
--

پستم با پست اخرت همزمان شد.

هر آدم مسلط و آرومی هم یه روزای عصبی تو زندگیش داره. همیشه آدما دنبال یه دژ و قلعه‌ی محکم و امن میگردند که برن توش و حسابی خل خل بازی در بیارن. و اون وجهه های پنهان شخصیتشونو بروز بدن. یه جایی که خراب نشه. با هر طوفان و رگبار و زلزله ای قرص و محکم آدمو احاطه کنه. مثلا من کودک درونم خیلی فعاله. فکر کنم خودتونم تو نوشته هام بارها بهش اشاره کردید. همیشه دیدم به ازدواج یه مردی بوده که دست این بچه رو بگیره و یواش یواش با خودش ببره. یه آدمی که من بغلش تاتی تاتی کنم.
ولی یه جایی از زندگیم که مجبور شدم بشینم راجع به زندگی مشترک جدی فکر کنم، فهمیدم ذات انسان همینه. آدم میتونه خودشو هم سورپرایز کنه. من اون بچه رو گاهی فقط گاهی بهش اجازه میدم بیاد بیرون و یه کم هوا بخوره.
زندگی مشترک همینه. مردی که گاهی تو وجودش حل بشی و گاهی توی وجودت حل بشه. اگه حس میکنی دو وجهه داری واسه این نیست که خاص هستی واسه اینه که خودتو بهتر از بقیه شناختی. همه همینطورند. چه بسا تا آخر عمرشونم نمیفهمند و فکر میکنن آدمای نرمال و سالم و بکری هستند