پشیمانی بعد ار عقد2

سلام.من همون ویداهستم که قبلا در صفحه زیر صحبت کرده بودم

http://www.hamdardi.net/thread-23837.html

رمز عبورم هرکارکردم وارد نشد.مجبور شدم با اسم جدید بیام.خواهش میکنم اول اون صفحه رو بخونین و بعد هم از افراد با تجربه می خوام راه درست رو پیش روم بذارم. خسته شدم از در به در دنبال راه حل رفتن.

الان یه سال از عقدم گذشت. حوادث بعد از ماه پنجم عقدم رو بهتون میگم.
بعد از اون باز هم پیش یه دکتر هومیوپاتی رفتم.اون گفت باید یه مدت درمان بشی.تو یه آدمی هستی که ارادت در سطح تمایلاتت و خواسته هات نیست.و الان اگه طلاق هم بگیری ممکنه باز پشیمون بشی.
بعد از اون دوسری داروهاش رومصرف کردم ولی هم تاثیرزیادی ندیدم و هم اینکه اون دکتر درشهر دیگه بود و من نیاز داشتم که دردسترسم باشه وباهاش صحبت کنم.ولی این دکتر زیاداهل صحبت نبود. من می خواستم یکی باشهکه بشینه همه حرفامو گوش بده و موشکافی کنه که دردمن چیه.خلاصه اوونم رها کردم.تو این مدت شوهرم با یه سری کارها در حقم محبت می کردو من از یه طرف سردشدنام بهش رو داشتم و از یه طرف دلم می سوختکه انقد داره تحمل می کنه.به خودم می گفتم خونوادم بااین کارشون چه بدی بزرگی در حق هردومون کردن.کاش به من دل نبسته بود.کاش به هم زده بودم ..رفتم پیش یه روانشناس.بهم یه قرص داد ومنو به یه مشاور معرفی کرد. یه مدت قرص خوردم.تو این مدت باشوهرم هم بهتر شده بودم.هم فرصو رها کردم و هم پیش مشاور نرفتم.تااینکه باز بعد از یه ماه همه اون حالتها وپشیمونی هام برگشت.البته نسبت به شش ماه اول ازدواجم خیلی بهتربودم و فک کنم به خاطز محبت های شوهرم بود ولی بازم روزی هزاربار دوران نامزدیم رو واسه خودم مرور می کردم.اینکه از مراسم عقدم لذتی که باید رو نبردم.چرا منم نباید مثل خیلیالذت روزها و ماههای ابتدایی بعد از عقد رو داشته باشم.اینکه چقد همیشه فکر می کردم مسافرتهای بعد از عقد بهم خوش می گذره.چه کارهای خاصی که نقشه کشیده بودم واسه این دوران انجام بدم.چرا باید یه روز خوب باشم و یه روز یه جور دیگه..رفتم پیش مشاور.کارخاصی نکرد. دوجلسه با خودم حرف زد.جلسه سوم و چهارم باز من باشوهرم خوب شده بودم.واسه همین مشاور فقط یه تست شخصیت از هردومون گرفت و یه سری توصیه کردو گفت برین. و این وسط فقط پوا الکی دادم. باز یه ماه خوب بودم و سرمسئله دیگه ای باز سرد شدم. رفتم پیش یه روانکاو.اونم قرص روانپزشک قبلی رو داد و نظرش این بود که سری درگیزی های فکریت رو باید با این درمان کنیم و بعد هم دوازده جلسه مشاوره بیای که هزینه اش یکم بالا میشه.من باز قرصو مصرف کردم وچون باز باشوهرم خوب شده بودم ولش کردم. بعد از یه مدت باز به هم خوردگی ورفتن پیش اون برای مشاور. رفتم و گفت باز باید قرص بخوری و واسه تغییر شخصیت دوسال بیای پیشم. و فعلا طلاق هم نگیر.
دوروز قبل از عید سر مسائل و بدی هایی که این یه سال دیده بودم و توقعاتم دعوا کردم و یه هفته هست که همو ندیدیم و این دفعه اون گفته دیگه من جلونمیام و خودت باید بیای جلو.
دیگه خسته شدم.احساس قربانی بودن دارم.قربانی بی محلی خونوادم دردوران نامزدی. تنها راه حل رو برگشت به گذشته می دونم.
الان دیگه منم کمی بهش علاقه دارم.برعکس ماههای اول که حتی دوستتدارم هم بهش نمیگفتم.
از طرفی می گم اگه جدا بشم دیگه اون موقعیتهای اول که من می پسندیدم واسم میان؟
اگه جدا نشم این فکرها که موقعیت های بهتر رو داشتم و با کسی ازدواج کردم که انتخاب بقیه بود رو چکار کنم؟
بعدها پشیمون نشم که کاش ادامه نداده بودم؟
یا اگه جداشدم پشیمون نشم که اون دوسم داشت و پسرخوبی بود؟
شش ماه دوم نسبت به شش ماه اول خیلی بهتر بودم ولی بازم هرازگاهی سردیها رو داشتم. هرچندکمتر بود
خسته شدم.از خونوادم بدم میاد.ازخودم بیشتر.چرا چنین کاری کردم؟یک سال عقد کردم .شوهرم هم واسم خیلی کارا کرد ولی من اون لذت کافی رو نداشتم.خدایاااااا......
از دمدمی بودن خودم،سست بودنم،درگیری های فکریم،خراب شدن زندگیم،ویرانی آرزوهام،......خسته شدم
گرونی ها و بالارفتن مخارج زندگی هم که امید به زندگی ها روکمتر کرده
با این همه درگیری های ذهنی چیکار کنم
جدایی یا ادامه؟؟؟؟؟

سلام ویدا جان:72:

برای برطرف شدن مشکلت زمان لازمه. همینطور که میبینی در شش ماه دوم نسبت به شش ماه اول خیلی بهتر بودی. در واقع محبت های همسرت داره به تدریج یخ قلبت رو باز میکنه. اما نکته ای که باید بهش توجه کنی اینه که سعی کنی دعواها و تنش ها رو به حداقل برسونی.

سعی کن از موقعیت های که دعواتون میشه پرهیز کنی.

توقعاتت رو هم کمتر کن.

انتظار نداشته باش یه دفعه عاشق بشی! با همین محبت کمی که داری ادامه بده. آهسته اما پیوسته.:72:

سلام
جالبه که مشکل شما چقد شبیه مشکلیه که آقای mohammad2012 دارن. حتما تاپیکای ایشونو بخونین تا یکم حس و حال همسرتونو درک کنین. مطمئنا اگه الان همسرتون جای شما مشکلشو گفته بود بهشون میگفتم که این دفعه اصلا کوتاه نیان و بذارن که این خانوم یه بار برای همیشه تکلیف زندگی خودش و شما رو معلوم کنه! راستش اصلا شما رو درک نمیکنم. اینکه چطور توی مهمترین تصمیم زندگیتون انقد منفعل بودین؟! فقط میخوام یادآوری کنم که شما نسبت به تصمیماتون مسئولید. اونم تصمیمی که فقط برای زندگی خودتون نبود. این آقا اگه حتی 10 درصد معیارای شما رو نداشته باشه الان همسر شماست و شما باید بهش متعهد باشین. فکر کردن به خواستگارایی که قبلا داشتین یا در آینده میتونین داشته باشین یه جور خیانته.حواستون هست؟؟؟ پس یه ذره برای زندگیتون تلاش کنین! این همه پیش مشاور و روانشناسو رفتنو ادامه ندادن یعنی چی؟ انقد دوس داشتن آدمی که شما رو دوس داره و براتون هرکاری میکنه سخته؟؟ این فکرو که با جدا شدن از ایشون خواستگارای با شرایط خیلی بهتر پشت درتون صف میکشنو از سرتون کامل بیرون کنین. شما اون موقع یه زن مطلقه ای که خودبخود باید از خیلی از معیارات برای ازدواج کوتاه بیای!

به نظرم شما ساعتهایی که همسرتون منزل نیستند خیلی به درون خودتون نگاه میکنید و احساساتتون را بررسی میکنید! این خیلی کار اشتباهیه و این عدم ثبات از همین کارتون بوجود میاد. توصیه میکنم وقتی همسرتون بیرونه با ورزش و مطالعه و کلاس های گوناگون رفتن به ذهنتون اجازه تحلیل بیخودی ندید! شما در حال حاضر در کنار هیچکسی به اون لذتها و خوشبختیها نمیرسید چون مشکل در فکر شما و همراه شماست!

ممنون از حرفاتونhttp://hamyaryiran.ir/images/smilies/mili/24.gif
با حرفاتون موافقم
ولي نميدونم چرا الان قبول ميكنم و باهاش خوب ميشم و باز بعد از يه مدت شديد بهم مي ريزم. مخصوصا وقتي در بين كساني قرار مي گيرم كه از ازدواج بد ميگن.يا سنشون از من بالاتره و مجردن و كلي هم شرط و شروط واسه ويژگي هاي همسرشون دارن كه من نديد گرفته ام.
حتي در مورد افراد متاهل هم همين موضوع هست.اينكه زندگي متاهلي چه دردسرا و سختي هايي داره واسشون. مسائل شوهر و بچه و ..اينكه بعد از يه مدت شوهر ديگه مثل قبل دوستت نداره و زندگي سردتر ميشه و ...
يا وقتي يه اتفاقي مثل يه مريضي يا تصادف يا ..واسه همسرم ميفته،ميگم چرا خودمو به دردسر انداختم؟ و..
به طوركلي اينكه حرفاي منفي ديگران چه از افراد مجرد و چه از افراد متاهل رو تاحدي تحمل ميكنم ولي بعد از اون به هم ميريزم.

سلام
چرا باید بین این آدمها بری؟ شما الان دیگه یک تعهد داری و هر کسی یا هر چیزی با هر حرفی که نباید شما رو نسبت به رابطه و تعهدتون دلسرد کنه همه که عین هم فکر نمیکنن با شرط و شروط زیاد که همسر خوب پیدا نمیشه:311:
بیخیالی طی کنین زندگی که این فکرا نیست خوب وقتی ازدواج کردین نمی دونستین که ازدواج سختی داره بچه داره مشکلات داره گرونی داره دعوا داره حرف و حدیث داره گاهی زد و خورد داره گاهی شوخی داره گاهی لحظات خیلی شاد داره آدمو از فکر و خیال و تنهایی در میاره صدای یه نوزاد خودش واسه بعضیا مثل من دلگرمیه . خیلی سخت میگیرید زندگی رو. با این دید شما که اصلا آدما نباید زندگی کنن!!!
کمی سهل تر بگیرید زندگی رو. شاد باشین :topsy_turvy:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط asal-v

سلام.من همون ویداهستم که قبلا در صفحه زیر صحبت کرده بودم

http://www.hamdardi.net/thread-23837.html


..رفتم پیش یه روانشناس.بهم یه قرص داد ومنو به یه مشاور معرفی کرد. یه مدت قرص خوردم.تو این مدت باشوهرم هم بهتر شده بودم.هم فرصو رها کردم و هم پیش مشاور نرفتم.تااینکه باز بعد از یه ماه همه اون حالتها وپشیمونی هام برگشت.
رفتم پیش مشاور.کارخاصی نکرد. دوجلسه با خودم حرف زد.جلسه سوم و چهارم باز من باشوهرم خوب شده بودم.واسه همین مشاور فقط یه تست شخصیت از هردومون گرفت و یه سری توصیه کردو گفت برین. و این وسط فقط پوا الکی دادم. باز یه ماه خوب بودم و سرمسئله دیگه ای باز سرد شدم. ...

رفتم پیش یه روانکاو.اونم قرص روانپزشک قبلی رو داد و نظرش این بود که سری درگیزی های فکریت رو باید با این درمان کنیم و بعد هم دوازده جلسه مشاوره بیای که هزینه اش یکم بالا میشه.من باز قرصو مصرف کردم وچون باز باشوهرم خوب شده بودم ولش کردم....

بعد از یه مدت باز به هم خوردگی ورفتن پیش اون برای مشاور. رفتم و گفت باز باید قرص بخوری و واسه تغییر شخصیت دوسال بیای پیشم. و فعلا طلاق هم نگیر.

---

شما سه بار به روانپزشک و روانکاو مراجعه کردید ، بعد از دیده شدن نشانه های بهبود روند درمان رو نیمه کاره رها کردید و دوباره دچار مشکل شدید. به نظر خودتون باید چکار کنین؟

samanis عزيز
من در هركدام از موارد بالا به يك يا چنددليل از موارد ذيل اين روند رو ادامه ندادم:
1- احساس ميكردم ديگه تونستم بامسئله كنار بيام و نيازي به دارو ندارم
2- احساس مي كردم اون دارو باعث شده نسبت به مسائل بي خيال باشم(داروي اولين روان پزشك اين اثر رو داشت)
3- استفاده از دارو و گذراندن دوره حداقل چهارماهه درمان باعث ميشه وقتم هدر بره و اگه راه درست جدايي باشه چهارماه به مدت عقدم افزوده شده
4-شش ماه دوم كه شوهرم از دكتر رفتن من مطلع شده بود بهم مي گفت خودت رو به اين داروها معتاد نكن
5-فكر ميكردم تازمانيكه اين دارو رو مصرف كنم خوب هستم و بعد از قطعشون باز حالتهام برمي گرده و دوست نداشتم تا ابد داروي شيميايي بخورم
6-به نظرم مصرف اين دارو ها فقط پاك كردن صورت مسئله بود نه حل مسئله.به نظر من مشكلم بايد با صحبت و درونكاوي من حل بشه.چون خودمم يه موقع هايي ميمونم واقعا چرا اين كارها رو انجام دادم.در ابتدا رفتار منفعل براي مهمترين تصميم زندگيم وحالا اين واكنش ها..

roozaneh عزيز
اين آدمها خواه ناخواه در اطرافم هستن.كلاس ورزش.كلاس زبان.محيط كار.اگه بخوام در ميونشون نباشم بايد تمام اينها رو كنار بذارم.
راستي به نظر خود شما سختيش بيشتره يا خوشيش؟؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط asal-v

samanis عزيز
من در هركدام از موارد بالا به يك يا چنددليل از موارد ذيل اين روند رو ادامه ندادم:
1- احساس ميكردم ديگه تونستم بامسئله كنار بيام و نيازي به دارو ندارم
2- احساس مي كردم اون دارو باعث شده نسبت به مسائل بي خيال باشم(داروي اولين روان پزشك اين اثر رو داشت)
3- استفاده از دارو و گذراندن دوره حداقل چهارماهه درمان باعث ميشه وقتم هدر بره و اگه راه درست جدايي باشه چهارماه به مدت عقدم افزوده شده
4-شش ماه دوم كه شوهرم از دكتر رفتن من مطلع شده بود بهم مي گفت خودت رو به اين داروها معتاد نكن
5-فكر ميكردم تازمانيكه اين دارو رو مصرف كنم خوب هستم و بعد از قطعشون باز حالتهام برمي گرده و دوست نداشتم تا ابد داروي شيميايي بخورم
6-به نظرم مصرف اين دارو ها فقط پاك كردن صورت مسئله بود نه حل مسئله.به نظر من مشكلم بايد با صحبت و درونكاوي من حل بشه.چون خودمم يه موقع هايي ميمونم واقعا چرا اين كارها رو انجام دادم.در ابتدا رفتار منفعل براي مهمترين تصميم زندگيم وحالا اين واكنش ها..

---

دوست عزیز نه شما ، نه همسرتون و نه من اجازه نداریم خود به خود داروهارو و درمان رو قطع کنیم. شیوه درمان شما ( که گمان میکنم دچار اختلال دو قطبی باشید) باید طبق نظر پزشکتون آغاز بشه ، ادامه پیدا کنه و به انتها برسه. باور کنین که راه حل مشکلات شما در مطب روانپزشک یا روانکاو پیدا میشه نه اینجا.
در مورد بیماری دو قطبی اینجا رو بخونین اختلال دوقطبی - ویکی‌پدیا.

سلام دوست عزیز

من تاپیکهاتون را خوندم

نمی دونم درسته یا نه فقط احساسمون می گم ... فکر می کنم یج.رایی دارین بخاطر خانواده اتون یجورایی با خودتون لج می کنید ... بنظرم تو نا خود آگاهتون تا حدی

علاقه ای نسبت به این آقا داشتین ... مشکل شما را من متوجه نشدم !!!!!!! از چی ناراضیین ؟؟؟؟/ از اینکه خانواده اتون رک نبودن ؟؟؟؟؟؟// از این که شما خواستگارای

بهتری داشتین ؟؟؟؟؟؟؟؟/ از چه لحاظی ؟؟؟؟؟/ از لحاظ ظاهری ؟؟؟؟؟؟/ فقط مشکل شما اینه ؟؟؟؟؟؟/ بنظرم تنها کسی که می تونه به شما کمک کنه فقط " خوووووووودتونید "

عزیزم بدون توجه به خواستگاراتون ... بدون توجه به اینکه نظر خانواده اتون بوده و برای اثبات حرفتون ..... بیاین تمام معیارای خوبی که همسرتون داره را بنویسید ... ببینید شما چی می خواین ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ ببینید نه آینده خودتون را خراب کنید نه آینده ی ایشون را .. تصمیم درست بگیرین و همه چی با گفت و گو حل می شه ..


عزیزم فرصت ها و لحظه هاتون را با ناراحتی از دست ندین .... ببینید واقعا چی تو دلتون آزارتون می ده حداقل با خودتون رک باشین اونوقت می تونید نتیجه بگیرید ...

موفق باشید

سلام
تاپیک شما رو خوندم
بیام فکر کنیم همونی که تردید دارید که انجام بدید یانه ازطرف نامزدتون اتفاق بیفته و ایشون بخواد از شما جدا شه .تحمل نبودن و جای خالی این همه محبت رو دارید ؟
نکنه خدای نکرده کار به جای برسه که خسته بشه از محبت یکطرفه که میکنه ..(.نگید که شما هم گهگهاهی بهش محبت می کنید که محبتی از ته دل نباشه محبت نیست)...واون موقع تازه اول عشق شما باشه ؟
بهتره تا فرصت ها رو از دست ندادید دلتون رو بهشون بدید بقیش رو هم بسپارید به خدا ...اگه حضور خداوند رو بیشتر درک کنیم و توکلمون رو قویتر کنیم اینهمه نگرانی به ما فشار نمی اره
من اله توفیق

ممنون دوستان
هيچ كدام از روانشناسان اسم از بيماري خاصي نبردن
يه دفعه بد ميشم و تا حسابي گريه نكنم و با خونوادم بحث نكنم آروم نميشم
شايد هم اين انتخاب غلط نباشه ولي ياد اون دوران و اينكه از ته دل هيچ كدام از كارها رو نكردم و برخوردهاي خونوادم در اون روزها، مزيد بر علت ميشه.
يه موضوع ديگه اينكه يه مدت قبل يه امام جماعتي از روي قران به شوهرم گفته كه خانمت قبل از ازدواج سحر داشته و طلسم شده بوده كه هيچ وقت ازدواج نكنه
ولي چون ازدواج كرده نحسيش باعث اينا شده
به نظرتون ميتونه واقعي باشه؟

راستش رو بخوای این چیزا وجود داره و خوب واقعیه و امکانش هم هست اگه خیلی شک داری یه سفر برو حرم آقا امام رضا و اونجا که رفتی دعا کن اگه همچین چیزی هست به لطف خودش ازت درو کنه. فقط شادی رو براتون آرزو دارم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط asal-v

ممنون دوستان
هيچ كدام از روانشناسان اسم از بيماري خاصي نبردن
يه دفعه بد ميشم و تا حسابي گريه نكنم و با خونوادم بحث نكنم آروم نميشم
شايد هم اين انتخاب غلط نباشه ولي ياد اون دوران و اينكه از ته دل هيچ كدام از كارها رو نكردم و برخوردهاي خونوادم در اون روزها، مزيد بر علت ميشه.
يه موضوع ديگه اينكه يه مدت قبل يه امام جماعتي از روي قران به شوهرم گفته كه خانمت قبل از ازدواج سحر داشته و طلسم شده بوده كه هيچ وقت ازدواج نكنه
ولي چون ازدواج كرده نحسيش باعث اينا شده
به نظرتون ميتونه واقعي باشه؟

---

خانوم ما توی قرن 21 زندگی میکنیم ، کتاب خدا و زیارت اهل قبور کارکرد های خیلی مهمتری از فال بینی و رمالی و سحر و جادو داره. تا زمانی که مساله درمانتون رو جدی نگیرید به نتیجه صحیح و مناسبی نخواهید رسید.

من وقتی به اطرافیانم نگاه می کنم می بینم کسایی که در سطح من یا پایینتر هستن با کسایی باشرایط بهتر ازدواج کردن و خوشبخت هم هستن حسرت می خورم. چرا وقتی میتونستم با یکی با نمره 15 ازدواج کنم با یکی با نمره 10 ازدواج کردم؟
چرا وقتی میتونستم با یکی خونه دار ازدواج کنم با یکی ازدواج کردم که باید هرروز به فکر جورکردن یه وامی باشم و مجبور به کاردر کنارش برای راحتتر زندگی کردن تو این گرونیا باشم؟
هنوز هم به فکرم میزنه که کاش همون ماههای اول که وابستگی مون کمتر بود جداشده بودم و الان آسوده بودم.
وقتی می بینم هنوز می تونستم مجرد و آسوده زندگی کنم و این همه دغدغه های مسئولیت و ازدواج رو نداشته باشم،باخیال راحت به سرکار ،باشگاه،کلاس هنری(قبلاً هنرهای زیادی رو نصفه یاد گرفتم که می تونستم الان برم و تکمیل کنم)برم و واسه خودم بدون نگرانی هرروزه واسه یکی زندگی کنم،چرا به این زودی و طبق نظر غلط بقیه خودمو به دردسرانداختم؟؟؟
چرا مثل اکثر دخترای امروزی دیرتر ازدواج نکردم؟؟ازدواج کردنم دیوونگی بودو از همه برنامه های زندگی ام عقب افتادم.
به جای پرداختن به کارهای شخصیم باید برم باهاش بیرون،خونه مادرشوهر و ،...
اگه تاریخهای پاسخگویی من به شما رو ببینین متوجه میشبن که با فاصله هستن
میدونین چرا؟
چون یه دفه مثلا بعد از قهرکردنامون باهاش بد میشم و باز همه فکرا به سرم هجوم میاره.بعد از آشتی باز خوب میشم و بعد از یه مدت مثلا سرخراب شدن ماشین و خرج و مخارجش یا مثلا حضور در جمع مجردها باز بهش سرد میشم..
الان هم باز دارم سرد میشم چون یه خواستگار مجردیم رو امروز بعد از دو سال دیدم که خیلی خواهان بود و گفته بود بعد از من ازدواج نمیکنه و هنوز هم نکرده...شرایطش هم از شوهر من بهتره
به خودم میگم چرا اونو رد کردم؟به خاطر ازدواج با کی؟؟؟؟
تویه سایت در مورد بحران 30 سالگی خوندم
اگه به 30 سالگی رسیدم و از ادامه دادن ازدواجم پشیمون بودم چی؟
اگه باهاش عروسی کردم و پشیمون شدم چی؟
کاش زندگی دکمه بازگشت داشت..

چه شرایط سختی. بهرحال آدم یکبار بیشتر زندگی نمیکنه و توی زندگی مشترک تا خودت راضی نباشی طرف مقابلت هم زجر میکشه. تازه شاید الان با تصمیمت دوباره اشتباه کنی.
اینرو نوشتم تا بهت بگم نمیدونم باید چکار کنی! وضعیت فوق العاده سختی داری

عسل جان

جدا از این فکرها و مقایسات آیا این آقا مشکل خاصی هم داره؟مثلا خانواده پر آزار بداخلاقی عصبی بودن اهل روابط خارج از عرف با خانمها بودن و ...

زیاد فکر نکن دوران عقد باید جذاب باشه و چرا مال تو نیست. دوران عقد من هم برام جذاب نبود

یک ماه بعد از عقدم در حالیکه ظاهرا بچه های دانشگاه هنوز متوجه ازدواج من نشده بودن (البته بیشترش تو تعطیلات بین ترم افتاده بود) یک روز زمستانی که برای دفاع پایان نامه یکی از دانشجوهای دکترا رفته بودم و به خاطر سردی هوا دستکش دستم بود و حلقه ام معلوم نبود مادر کسی که در حال دفاع بود اومد از من خواستگاری کرد و من هم خوب گفتم من نامزد دارم و از محیط دور شدم

حالا شما در نظر بگیر

شرایط اون آقا:
هیات علمی یکی از دانشگاههای معتبر البته از فردای اون روز که دفاعش بود، وضع مالی و حقوقی مناسب، ظاهر نسبتا مناسب و البته من شناخت خاصی از خانوادش نداشتم

شرایط همسر من:
کارمند ساده که با صاحب کارش هم اختلاف داشت و هر لحظه ممکن بود از اون کار بیرون بیاد و بنابراین از نظر اقتصادی وضعیت متلاطمی هم داشت و ضمنا پس انداز خاصی هم نداشت ولی از نظر اخلاقی کاملا مقبول بود و ظاهرش هم متوسط خانوادش هم حمایت مالی نداشتن و یه مشکل که بعد عقد متوجه شدم وابستگی غیر معمول و خارج از عرف خواهرش بهش بود که گاهی انقدر ناراحت کننده و دست و پا گیر میشد که اگه مادرم منو مجبور به اون ازدواج کرده بود ممکن بود بهش معترض بشم.واقعا نمیدونستم در آینده چطور باید این قضیه رو به تعادل رسوند و حتی گاهی این احساس در من ایجاد میشد که چقدر زندگی مجردی شیرین تر هست

خوب من هم احساس شوک کردم ولی خیلی زود مسئله رو حل کردم من دانشگاهم شهر خودم نبود ولی یه امامزاده مهم نزذیکش بود رفتم یه عالمه نماز خوندم و سعی کردم خودمو آروم کنم بعدش سعی کردم نقاط قوت همسرم رو تو ذهنم پر رنگ کنم خوب کمتر کسی از نظر اخلاقی شبیه اون بود حتی برادر خودم رو تا اون اندازه مقبول نمیدیدم سعی کردم به خودم بقبولانم که همین خصوصیت همسرم ارزش تمام ویژگیهای طرف مقابل رو داره سعی کردم بپذیرم که همسر من مردی هست که با نوع اخلاقش به آدم آرامش میده و این ویژگی در مردان خیلی کمیاب هست

بعد از دیدن همسرم هم اصلا راجع به موضوع صحبت نکردم و سعی کردم مهربانتر از قبل باشم

از این تلاطم ها ومقایسات در زمان عقد پیش میاد ولی باید فوری تو ذهنت حلشون کنی و بذاری کنار. مطمئن باش اگه با هر کدوم از خواستگارهات ازدواج میکردی تو زمان عقد از این تلاطم ها داشتی سعی کن هر ویژگی مثبتی که همسرت داره برا خودت بزرگ کنی و به خودت تلقین کنی خیلی از افراد دیگه از این ویژگیها ندارن(حتی اگه کاملا هم درست نباشه)

شما الان وارد این زندگی شدی و مسئول هستی

فکر میکنی چند نفر از اول ازدواج خونه دارن مگر با کمک پدر اونم با منت فراوان تا آخر عمر. البته اگه کسی سنش خیلی زیاد باشه هم ممکنه خودش به دست آورده باشه که مقبول نیست

چیزی که با همراهی همدیگه به دست بیارید هم جذاب تر و هم بی منت تره

فکر میکنی کسانی که سالهای جوانیشون رو در تجرد سپری میکنن خیلی احساس خوشبحتی دارن؟مگه چند سال آدم عمر میکنه اتفاقا اطمینان داشته باش که اونا هم دغدغه بالا رفتن سنشون رو برای ازدواج دارن و کمتر از شما آرامش دارن

کمی که دقت کنی میبینی خیلی همخوشبخت هستی خودت حواست نیست کاری کن همسرت دلزده نشه و روزی بیاد که تو اونو شدید میخوای ولی اون دیگه بریده و نمیتونه باهات ادامه بده

نقل قول:

---

فکر میکنی چند نفر از اول ازدواج خونه دارن مگر با کمک پدر اونم با منت فراوان تا آخر عمر. البته اگه کسی سنش خیلی زیاد باشه هم ممکنه خودش به دست آورده باشه که مقبول نیست

چیزی که با همراهی همدیگه به دست بیارید هم جذاب تر و هم بی منت تره

---

:104::104::104::104:

دوست عزیز من فکر میکنم شما فردی کمال طلب هستین که همسرتون رو از نظر اقتصادی با دیگران مقایسه میکنید و همین باعث شده بعضی وقتا سرد بشید.

فکور راه درستی رو انتخاب کرد شما هم به خصوصیات مثبت همسرتون فکر کنید چیزی که اصلا با مادیات قابل قیاس نیست.

عسل جان،

نظر همسرت در مورد رابطه تون چیه؟
از این همه بهانه گیریها و کلافگی های شما خسته نشده؟
ازت نخواسته که مراحل درمانت را کامل طی کنی و سر خود درمان را قطع نکنی؟

دختر خوب،
شوهرت خیلی مرد صبوری است که یکساله داره با بازیهای شما راه می آد.
یکبار انتخاب کردی و تمام. هیچ انتخابی و هیچ فردی هم کامل نیست.
شوهرت از نظر اقتصادی در حد بعضی از خواستگارهات یا اطرافیانت نیست، ولی از خیلی نظرهای دیگه از اونها بهتره.
چرا این را نمی بینی؟

من که جز وسواس و بهانه چیزی در نوشته شما نمی بینم.
از الان نشستی فکر می کنی بحران سی سالگی چی می شه و چی به سرت می آد؟
شما همین حالا یکساله که زندگی را برای خودت و همسرت تلخ کردی که چی؟ که سی سالگی شااااااااااااید زندگیت دچار مشکلی بشه؟
از کدوم برنامه زندگیت عقب موندی که می گی ازدواج کردم عقب موندم؟ از چی؟


می شه چند تا از خوبیها و بدیهای شوهرت را اینجا بنویسی؟

فکور عزیز.مرسی از پاسخگوییت

من خیلی واسم سخته رو برو شدن با این واقعیت که میتونستم با یکی بهتر ازدواج کنم.چون من از اول هم روی این ازدواج شک داشتم و با اعتماد به حرف بقیه قبول کردم.اگه این تصمیم از جانب خودم قطعی بود دیگه روبرو شدن با خواستگار دیگه واسم انقد سخت نبود. من احساس قربانی بودن دارم.خواستگارهای بهتر رو رد کردم و با یکی که نظر بقیه و دخالت بیجای بقیه منومنفعل کرد ازدواج کردم.همیشه به خودم می گفتم با یکی ازدواج میکنم که هیچ وقت از رد کردن و یادآوری یا دیدن خواستگارهای قبلی نهراسم وبگم با یکی بهتر ازدواج کردم. ولی حالا....خیلی سخته.خیلی سخته.الان که اون زمان رو مرور میکنم باورم نمیشه که چرا انقدر منفعلانه اقدام کردم و انقد نظرات خودم رو به یکباره نادیده گرفتم.
شوهرم اون ویژگی های بدی رو که نوشتی نداره.خانواده های زیادی هم هستن که به بچه هاشون بدون منت خونه میدن.مگه دختر جهزیه نمی بره؟مگه خانوادش منتی میذاره.

قبول دارم که نمیشه تا آخر عمر مجرد موند ولی میشه مثلا تا 27 سالگی راحت و آسوده زندگی کرد و بعد هم خودت پخته تری و هم طرفی که باهاش ازدواج میکنی.مگر نه اینکه سن ازدواج بالاتر رفته.من میتونستم صبحها سرکار برم و عصرها هم در اختیار خودم باشم و به کلاسهای مختلف برم.با خودمو حقوقم خوش باشم و راحت خرج کنم و دغدغه پس انداز واسه آینده نداشته باشم.
دوست داشتم با یکی ازدواج کنم که حداقل یکی از این ویژگی ها رو هم داشته باشه:هم رشته باشیم.پدر و مادر تحصیلکرده،اهل یه هنر.خوشکل.
شیدای عزیز.ممنون

همسرم در ابتدا یه موقع هایی کم می آورد ولی باز سریع خودشو قوی می کرد و سعی می کرد درست کنه.الان یه موقع هایی میگه چقدر اولا بد بود که اصلا دوستم نداشتی.چقد به خودم می گقتم چرا باید بدشانس باشم و مثل بقیه با همسرم خوش نباشم و دوران عقدی شیرینی نداشته باشم.اون اوایل در مورد رفتن دکتر و مصرف دارو مخالفتی نداشت و لی حالا موافق درمان دارویی نیست و میگه نمیخواد داروی شیمیایی مصرف کنی و بهش عادت کنی و تو باید خودت بخوای که خوب زندگی کنی.و تو الان بهتر از اوایل شدی.خیلی وقتها بهش می گفتم زندگی سخته.یا میگفتم که ازدواج پرمسئولیته.اونم هیچی نمی گفت ولی یه موقع هایی هم میگفت تو با این حرفات میگی که من تو زندگیت اضافیم و از انتخاب من راضی نیستی.
بهش میگفتم که من اماده ازدواج نبودم.اون دیگه خودش تقریبا فهمیده که به خواست بفیه ازدواج کردم.ولی نمیدونه که مشکل من نه تنها با ازدواج بلکه با خودشم هست.

در مورد بحران سی سالگی منظورم این بود که من الان تو سن 24 از انتخاب هام پشیمونم و افسردگی گرفتم.دیگه چه برسه به 30 سالگی که بحران خودش رو داره.همش میگم نکنه که اون موقع از اینکه طلاق نگرفتم یا گرفتم پشیمون بشم.همش به نظرم میاد که به خاطر چهره کوچکتر از سنی که دارم(هیچکس متوجه سن واقعیم و متاهل بودنم نمیشه) بازم میتونم با موردی که پسند خودم باشه ازدواج کنم.خسته شدم از یه روز خواستن و یه روز نخواستن هام.ولی از طرفی شهامتش رو ندارم و همش میگم کاش همون اول جداشده بودم نه حالا بعد از یه سال و وابستگی های بیشتر اون.خودش میگه اگه هم یه روزی جدا میشدم هیچ وقت دیکه ازدواج نمیکنم چون تو رو دوست دارم و نمیتونم کسی دیگه رو باز به همین اندازه دوست داشته باشم و در حقش خیانت میشه.
چندتا از خوبيها:صبوري،مهربوني،علاق� �،مسئوليت پذيري،وفاداري،ايمان،اهل كار
چندتا از بديها: سستي در بعضي كارها،كمي بي برنامگي،كمي وقت تلف كن،كمي از نظر ظاهري،كمي تاثير پذير از بقيه، مديريت مالي کم
درمورد کارهای عقب اقتاده مثلا:موسیقیم.نقاشیم.زبان.ار شد.مطالعه.باشگاه(البته الان چند ماهه که باز کلاس زبان و باشگاه ثبت نام کردم.ولی وقت کافی واسه خوندن زبان یا تمیرین ورزش ندارم.هرچند که استعداد خوبی دارم و با این وجود نمره هام از بقیه بالاتر میشه.همش میگم اگه مجرد بودم چقدر وقت کافی و بیشتری واسشون داشتم و بهترین میشدم)

با سپاس

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط asal-v

فکور عزیز.مرسی از پاسخگوییت
من خیلی واسم سخته رو برو شدن با این واقعیت که میتونستم با یکی بهتر ازدواج کنم.چون من از اول هم روی این ازدواج شک داشتم و با اعتماد به حرف بقیه قبول کردم.اگه این تصمیم از جانب خودم قطعی بود دیگه روبرو شدن با خواستگار دیگه واسم انقد سخت نبود. من احساس قربانی بودن دارم.خواستگارهای بهتر رو رد کردم و با یکی که نظر بقیه و دخالت بیجای بقیه منومنفعل کرد ازدواج کردم.همیشه به خودم می گفتم با یکی ازدواج میکنم که هیچ وقت از رد کردن و یادآوری یا دیدن خواستگارهای قبلی نهراسم وبگم با یکی بهتر ازدواج کردم. ولی حالا....خیلی سخته.خیلی سخته.الان که اون زمان رو مرور میکنم باورم نمیشه که چرا انقدر منفعلانه اقدام کردم و انقد نظرات خودم رو به یکباره نادیده گرفتم.
شوهرم اون ویژگی های بدی رو که نوشتی نداره.خانواده های زیادی هم هستن که به بچه هاشون بدون منت خونه میدن.مگه دختر جهزیه نمی بره؟مگه خانوادش منتی میذاره.
قبول دارم که نمیشه تا آخر عمر مجرد موند ولی میشه مثلا تا 27 سالگی راحت و آسوده زندگی کرد و بعد هم خودت پخته تری و هم طرفی که باهاش ازدواج میکنی.مگر نه اینکه سن ازدواج بالاتر رفته.من میتونستم صبحها سرکار برم و عصرها هم در اختیار خودم باشم و به کلاسهای مختلف برم.با خودمو حقوقم خوش باشم و راحت خرج کنم و دغدغه پس انداز واسه آینده نداشته باشم.
دوست داشتم با یکی ازدواج کنم که حداقل یکی از این ویژگی ها رو هم داشته باشه:هم رشته باشیم.پدر و مادر تحصیلکرده،اهل یه هنر.خوشکل.
شیدای عزیز.ممنون
همسرم در ابتدا یه موقع هایی کم می آورد ولی باز سریع خودشو قوی می کرد و سعی می کرد درست کنه.الان یه موقع هایی میگه چقدر اولا بد بود که اصلا دوستم نداشتی.چقد به خودم می گقتم چرا باید بدشانس باشم و مثل بقیه با همسرم خوش نباشم و دوران عقدی شیرینی نداشته باشم.اون اوایل در مورد رفتن دکتر و مصرف دارو مخالفتی نداشت و لی حالا موافق درمان دارویی نیست و میگه نمیخواد داروی شیمیایی مصرف کنی و بهش عادت کنی و تو باید خودت بخوای که خوب زندگی کنی.و تو الان بهتر از اوایل شدی.خیلی وقتها بهش می گفتم زندگی سخته.یا میگفتم که ازدواج پرمسئولیته.اونم هیچی نمی گفت ولی یه موقع هایی هم میگفت تو با این حرفات میگی که من تو زندگیت اضافیم و از انتخاب من راضی نیستی.
بهش میگفتم که من اماده ازدواج نبودم.اون دیگه خودش تقریبا فهمیده که به خواست بفیه ازدواج کردم.ولی نمیدونه که مشکل من نه تنها با ازدواج بلکه با خودشم هست.
در مورد بحران سی سالگی منظورم این بود که من الان تو سن 24 از انتخاب هام پشیمونم و افسردگی گرفتم.دیگه چه برسه به 30 سالگی که بحران خودش رو داره.همش میگم نکنه که اون موقع از اینکه طلاق نگرفتم یا گرفتم پشیمون بشم.همش به نظرم میاد که به خاطر چهره کوچکتر از سنی که دارم(هیچکس متوجه سن واقعیم و متاهل بودنم نمیشه) بازم میتونم با موردی که پسند خودم باشه ازدواج کنم.خسته شدم از یه روز خواستن و یه روز نخواستن هام.ولی از طرفی شهامتش رو ندارم و همش میگم کاش همون اول جداشده بودم نه حالا بعد از یه سال و وابستگی های بیشتر اون.خودش میگه اگه هم یه روزی جدا میشدم هیچ وقت دیکه ازدواج نمیکنم چون تو رو دوست دارم و نمیتونم کسی دیگه رو باز به همین اندازه دوست داشته باشم و در حقش خیانت میشه.
چندتا از خوبيها:صبوري،مهربوني،علاق� �،مسئوليت پذيري،وفاداري،ايمان،اهل كار
چندتا از بديها: سستي در بعضي كارها،كمي بي برنامگي،كمي وقت تلف كن،كمي از نظر ظاهري،كمي تاثير پذير از بقيه، مديريت مالي کم
درمورد کارهای عقب اقتاده مثلا:موسیقیم.نقاشیم.زبان.ار شد.مطالعه.باشگاه(البته الان چند ماهه که باز کلاس زبان و باشگاه ثبت نام کردم.ولی وقت کافی واسه خوندن زبان یا تمیرین ورزش ندارم.هرچند که استعداد خوبی دارم و با این وجود نمره هام از بقیه بالاتر میشه.همش میگم اگه مجرد بودم چقدر وقت کافی و بیشتری واسشون داشتم و بهترین میشدم):(
با سپاس


نمیدونم چرا سفید تایپ میشه؟؟؟؟؟؟

---

چقدر مفید و عالی نوشتی!! آپرین

عزیزم مشکل شما با این ادم بیچاره نیست با خودت مشکل داری

مشکلت مقایسه است ...رو چه حسابی به ادمی که ازدواج کردی نمره میدی ؟ این 10 ه با 15 میتونستم ازدواج کنم؟!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

مشکلت حرف مردمه وقتی تونستی دوسش داشته باشی دنبال چی میگردی ؟

حالا که نمره میدی فک میکنی چه ایرادی داره ها؟بگو واقعا ببین چه ایرادایی داره ؟ اینقدر بزرگن که میخایی بذاری بری یا نه ؟

مشکل شما بحث تاهل و مجردی هست!!!!شاید از مسوولیت میترسی... یا واقعا از همسرت بدت میاد؟ چه حسی داری پیشش؟

خوتو تنها باهاش تو دنیا تصور کن که هیچ ادمی نیست و حرفی نیست و مقایسه ای نیست بازم میخوایی جدا شی واقعا؟

خیلی از ماها دچار این مشکلات هستیم که بعث میشه حقیقت و با واقعیت اشتباه بگیریم.

یکبار محکم اراده کن و تصمیم به ساختن بگیر...

بعد از همه حرفاي شما دوستان سعي كردم كه گذشته رو فرموش كنم و زندكي رو شادتر ببينم
ولي متاسفانه شوهر من يه عيب داره. يه ضرب المثل هست كه ميگه فلاني گاوه نه من شيره
شوهرم بعد از همه خوبيها يه دفه موقع دعوا سر يه موضوع داغ مي كنه و هر حرف بي منطقي رو ميزنه كه البته بعد خودش شايد پشيمون ميشه ولي از دل من بيرون نميره
امروز بازم بهم ريختم .دارم با بغض مي نويسم.سريه موضوع الكي بهم گير داد.من از ازدواج متنفرم.احمقانه ترين كاري بود كه انجام دادم.هيچ وقت تو زندگيم انقد فراموشي،نا آرومي، خشم و بغض.. نداشتم.خودش همه محبتهاش رو در چشمم نابود مي كنه. با اينكه پسرخوبيه ولي موقع دعوا خيلي بي اصوله..

بازم ازتون کمک می خوام. دوستای گلم.چرا مشاورها و رواشناس لایق نداریم ؟؟؟و یا شاید هم هست و تاحالا به تور من نخوردن.
پیش هر کس که میرم جلسه دوم نصف حرفامو یادش رفته.از طرفی کوششی برای واضح تر کردن موضوع و ریشه یابی و بیرون کشیدن حقیقت ها نمی کنه.دوستی به من گقت شاید بیماری بایپولار (اختلال دوقطبی)داری. ولی هیچ کدوم از کسایی که من پیششون رفتم زحمت بیرون کشیدن دلایل احتمالی رو نمیکشن و فقط حواسشون به تموم نشدن وقت مشاوره هست.(پول!!)و بعد از دوجلسه و کمی حرف میگن با شوهرت بیا .با اون هم که میرم یکم نصیحت میکنن و تموم.
دوستان.من الان تو شرایط روحی خوبی نیستم.سریه موضوع که تقصیر شوهرم بود دو هفته هست(برای اولین بار)که قهریم و هیچ سراغی ازم نگرفته.فقظ بعد از تماس تلفنی مامانم با اون،گفته بود بگین این دفه من جلو نمیام و فقط یه بار ویدا زنگ بزنه.
من به اصرار مامان بهش اس مطلب زدم و اون هم یه روز بعد جواب داد و من باز چندتا زدم تااون بهم زد.دیروز هم بهش زنگ زدم.اولش خوب برخورد نکرد.و بعد احوالپرسی و ..ولی بعد از اون تماسم،باز فقط یه اس زد و دیگه بهم نه اس زده و نه زنگ.منم دیگه بیشتر از این توی موضوعی که اون مقصره نازشو نمیخرم.
دیگه از این حالتهای خودم خسته شدم.انگار که دارم روی یه مرز راه میرم.یک طرف مرز زندگی بسیار گرم با شوهرمه و یک طرف دیگه جدایی.
نه اونجور که توی خیالات قبل از ازدواجم بود بهش عشق میورزم و نه ازش جدا میشم.همش میگم چه رویاهایی که واسه بعد از اردواجم داشتمو حالا به خاطر اینکه از ته دلم ازدواج نکردم انگیزه ای واسه پیاده سازی شون ندارم.
یه روانشناس یا مشاور لایق هم که پیدا نمیکنم تا با حمایتش به راه درست برم.هم جداشدن واسم اسون نیست و هم ادامه.
خونوادم هم که دیگه خسته شدن و میگن هرکار میکنی زودتر انجام بده.یا زندگی با جدایی.
خواهر یا دوست معتمد ندارم(یه دوست داشتم که حالا ازم دوره)
مامان هم که درکم نمیکنه و میگه تو داری لجبازی میکنی.ازش دلخور هم هستم که چرا توی دوران نامزدی درکم نکردو گریه ها و تردیدهام رو جدی نگرفت.وحالا هم میگن میخواستی قبول نکنی.
شما جای خواهر و برادر من.خواهشا کمکم کنین.:203:

ممنون از همدرديتون:315:

عزیزم
یه بار دیگه پست هاتو بخون
چرا انقدر طلبکاری از زندگی؟
از مادرت از اطرافیانت، از مشاور از این سایت ، از نامزدت ...
دوست خوبم منظورت از مشاور لایق کیه؟ همونهایی که چند بار رفتی پیششون و وقتی احساس کردی داری خوب میشی رهاشون کردی؟ شاید شما مراجع خوبی نبودی. به هر حال مشاور که نمی خواد بیاد تو زندگیتون معجزه کنه. از اسمش پیداست: کسی که مشورت می کنی باهاش، حالا این شمایی که بقیه راه را باید بری...
شما میگی مادرت و بقیه تو رو منفعل کردن که قبول کنی ازدواج با این فرد را ، الان بازم با حرف مادرت اس ام اس می زنی بهش و میگی که دوست معتمدی نداری. زیادی به حرف بقیه هستی ، حتی الان ...
گلم بحران سی سالگی دیگه چه صیغه ایه؟ والله من که تا حالا دلیل علمی واسه ش ندیدم و یا تو کتاب های روانشناسی بهش بر نخوردم ، احتمالا یه اصطلاح باشه مال مجلات زرد ، ضمنا شما مشکل بحران 24 سالگیتو حل کن، حالا 30 سالت هم که شد یه فکری براش می کنیم .
این کاری که تو می کنی و از الان نگران یه مسئله بیخود 6 سال بعدت هستی می دونی اسمش چیه؟ اضطراب و نگرانی ! اصلا طبیعی نیست
حالا داروهارو هم به توصیه نامزدت می ذاری کنار. ای بابا عجب مردمی هستیم ما. روزانه کلی دود و سرب و مواد شیمیایی و آرایشی و بهداشتی و نگهدارنده میره تو حلقوممون به بیچاره دارو که می رسیم میگیم شیمیاییه و عادت می کنیم و از این حرفها . در حالی که خیلی وقت ها اگر دوره درمان را تکمیل کنیم خیلی از مسائل زندگیمون خود به خود حل میشه.

نيلا جان
مشاورهايي كه من رفتم راهكار خوبي ارائه ندادن. حتي به نظرم خوب دركم نمي كردن. اول از همه كه سعي در حفظ اين زندگي داشتن.در حاليكه بايد سعي در يافتن بهترين راه مي كردن. حالا ممكن بود بهترين راه تغيير ديدگاه من باشه يا تغيير روش زندگيم و ..يا جدايي.
ولي هيچ كدوم به دلم ننشست. يكي هم كه از همه رك تر بود بهم گفت اول برو و بين ادامه دادن يا طلاق انتخاب كن و بعد بيا تا در مورد هريك كمكت كنم. من خودم ميدونستم كه بايد يكي از اين ها رو انجام بدم ولي اگه توان انتخاب صحيح داشتم كه موقع ازدواجم انتخاب درست كرده بودم.و الان هم نياز به مشاور نداشتم.
در مورد داروها، داروهايي كه دكتر اول بهم داد فقط منو بي خيال مي كرد. به نظرتون اين شيوه صحيح برخورد با مشكله؟؟
داروي دكتر آخري رو مصرف كردم.هراز مدتي بهم فقط يه نوع قرص ميداد كه فقط به خالي كردنه ذهنم كمك مي كرد و خوشبختانه اثر بي خيالي نداشت. الان هم باهاش در ارتباطم و گفته فعلا دارويي مصرف نكنم و فقط هرهفته در جلسات گروه درمانيش شركت مي كنم.
ولي من هنوز شك و ترديدهام بعد از 15 ماه عقد از بين نرفته. حالا دارم حسرت اينو مي خورم كه اي كاش همون سال قبل قاطعانه تصميم گرفته بودم و جدا شده بودم. هم وابسته نبوديم و هم شناسنامه جديد بهمون مي دادن.از بس توي زمان حال نميتونم زندگي كنم مرتب چوبش رو مي خورم.پارسال همش در حسرت گذشته و دوران نامزدي و بهم نزدنش بودم. و حالا در حسرت پارسال و زود جدا نشدن. نميدونين چقدر خسته ام. چند روز با شنيدن مشكلات بقيه خوب ميشم و لي دووم نمياره و باز بهم ميريزم. مثلا من هنوز كامل ظاهر شوهرم به دلم ننشسته. حالا يه موقع هايي كه آشفته تر هم باشه كلو تا بهش نگاه ميكنم بهم ميريزم و از خودم بدم مياد. ديدن فيلم مراسم عقدمون منو كلن بهم ميريزه.يادم مياد كه چطوري در طول اون مراسم زوركي مي خنديدم و از درون داغون بودم. ميدونم كه درك اينا واستون شايد سخت باشه. آخه آدم انقدر منفعل؟؟؟
مهمترين دليلش هم مدام در گذشته زيستنم و حسرت گذشته خوردنمه.اينكه هميشه فكر ميگنم دير شده و بايد قبلا كاري مي كردم. هفته دوم نامزدي حسرت هفته اول ميخوردم.هفته سوم حسرت هفته دوم.بعد از عقد حسرت قبل از عقد. حالا حسرت سال اول بعد از عقد............درمونده شدم.اگه الان نسبت به سال قبل حالم بهتره فقط و فقط به خاطر خوندن كتابهاي اميد بخشه. هرچند با اين حال گاهي آرزوي مردن دارم...:203:

ببین شما میگی من خواستگارای بهتر از این رو رد کردم
پس انقدرها هم آدم منفعلی نیستی و شهامت نه گفتن رو داشتی
اما به چه دلیل ردشون کردی؟ شاید از ایشون خوشگل تر و تحصیلات بالاتر و خانواده بالاتر و ... بودن اما حتما یه نکته اخلاقی چیزی داشتن که دیدی نمیشه باهاش کنار اومد درسته؟ اما توی ایشون اون نکته منفی رو ندیدی که بخوای محکم بگی نه! پس از نظر اخلاقی ایشون بالاتر از اونا بوده اما حالا فقط ظاهر شوهرت رو با اونا مقایسه می کنی نمیای اخلاقاش رو با اونا مقایسه کنی ببینی واقعا اونایی که ظاهرهاشون شیک تر از ایشون بود انقدر صبوری میکردن؟ اخلاقای خوب ایشونو داشتن؟ اون مثلا بحران 30 سالگی که از الان داری ازش می ترسی یا هر مشکل و سختی که تو زندگی پیش بیاد کنار کسی باشی که دوست داره بهتره یا کسی که شیکتره؟
اون چیزایی که میگید مثل هم رشته بودن و هنر داشتن و پدر و مادر تحصیلکرده خیلی خوبه ولی قطعا نمیتونه معیار و ملاک باشه واسه انتخاب همسر چون اگه یه نفر همه اینارو داشته باشه اخلاق نداشته باشه و با شما جور نباشه زندگی باهاش جهنمه شما قبل ازدواج به این مسئله واقف بودی برا همین این تصمیمو گرفتی
تاپیک های خانم نازنین آریایی رو دنبال کردین؟ تاپیک های مرتبط با نامزد قبلیشون؟ که همه چقدر قبولش داشتن و هنرمند بود و ... ولی انقدر نازنین رو اذیت کرد که ازش جدا شد

saraamini عزیز
من در مورد خواستگارهای دیگه ام منفعل نبودم. کسایی که شرایطشون بهتر بود ولی مثلا چون مامان باباش تحصیل کرده نبودن رد می کردم.واسه همینم الان وقتی می بینم در مورد همسرم که علاوه بر این موضوع توی یه موضوعات دیگه هم مورد علاقه ام نیست انقدر یه دقعه کوتاه اومدم تعجب میکنم و بیشتر رنج میکشم.