بغض های گاه و بیگاه

سلام به دوستان عزیزم..

امیدوارم همه شما خوب باشید و امیدوارم که بتونم مثل همیشه با کمک شما بر این مشکل غلبه کنم..
برای دوستان جدیدم می گم که به احتمال زیاد تاپیک های قبلی منو نخوندن تا کمی با خصوصیات من اشناتر بشن تا ان شالله بتونم از تجربه های خوبشون استفاده کنم...
من سارا بانو..ازدواج کردم و خدا رو شکر کاملا از زندگیم راضیم و با هیچکس فعلا مشکلی ندارم نه در زندگی شخصیم ..نه در شغل....و خدا رو شکر مشکلات رو با لطف خدا و کمک همین تالار و ذوستان حل کردم..من دختر احساساتی هستم که روزی که عضو تالار شدم پر از ایراد بودم و که با صبر و تلاش..کمک خدا و دوستان در تالار تونستم ارام ارام خودسازی کنم و الان هم عنان احساسم تا حد زیادی دستمه...

http://www.hamdardi.net/imgup/16901/...544d9a0af8.gif

و اما مشکل....

نمی دونم اصلا چرا این طور شدم..و هرچی فکر می کنم نمی فهمم می تونه ریشه اون در چی باشه..من به صورت مدام بغض می کنم و اشک تو چشمام حلقه می زنه ....خیلی زیاد شاید روزی 20 بار ..به کوچکترین خوشی..به کوچکترین دیدن شادی ها..وقتی به صورت مامانم یا بابام ..یا خواهرهام و یا همسرم نگاه می کنم بغض می کنم ...ناراحتی ندارم ..مشکلی هم ندارم..هیمن طور خود به خودی ایجاد میشه..تا یک سریال می بینم...یک صحنه خاص ببینم ...مدام ایجاد میشه ..تو خیابون..تو اوج خندیدن...تو اوج یک اهنگ شاد ...نمی دونم چرا..وقتی به خدا فکر می کنم..وقتی به عادت هر شب دعا می کنم برای همه و تسبیحات اربعه می خونم...نمی دونم اصلا چمه....نمی دونم شاید چون تا مدت دیگه از مملکتی که عاشقشم میرم این طورم....نمی دونم..ولی این بغض امان منو بریده...داره از درون پیرم می کنه..الان می خندم ولی درونم بغضه..نمی دونم واقعا منشا اون کجاست...ولی داره دیوونم می کنه..الان تو همین 1 ساعت اخیر بدون اغراق 6-7 بار بغض کردم..

ایا می تونم بفهمم چرا و چگونه می تونم باهاش مبارزه کنم؟
پیشاپیش از راهنمایی تک تک شما ممنونم......

سارا بانو:72:

سلام
من فکر میکنم ناشی از همون رفتن به خارج و دل کندن از اینجاست!
که یه نوعی نگرانی و دور شدن از خانواده خوشیها خاطرات و .......
رفنتون همیشگیه یا برای ادامه تحصیل یا.....
به هر حال احساساتتون فوران کرده!
یکم محکم باشید

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط سارا بانو

نمی دونم شاید چون تا مدت دیگه از مملکتی که عاشقشم میرم این طورم....نمی دونم..ولی این بغض امان منو بریده...داره از درون پیرم می کنه..الان می خندم ولی درونم بغضه..نمی دونم واقعا منشا اون کجاست...ولی داره دیوونم می کنه..الان تو همین 1 ساعت اخیر بدون اغراق 6-7 بار بغض کردم..

---

سلام بر سارا بانوی عزیز

سارا جان اول بگم تو حال احوال پستت رو دیدم خیلی بانمک بود این تصاویر رو ازکجا میاری اینقدر با نمک هستند!

در مورد مشکلت جوابت توی سوالت هست شما ظاهرا داری مهاجرت میکنی پس تمام افرادی که کنارشون هستی رو موقت میبینی مادرت هست خواهرت هست بچه خواهرت داره به دنیا میاد ولی موضوع اینه که شما دیگه قراره نباشی خوب برات به مفهوم از دست دادن دیدن همه این آدمهاست برای همین دل نازک شدی!

من تو یک برهه از زمان این شرایط رو تجربه کردم البته نه به شدت شما

ماجرای من این بود که در دانشگاه شهر خودم به عنوان بورسیه هیات علمی پذیرفته شده بودم و رقیبم یک باره با یک پارتی بازی کنارم زد اولش رد شده بود با پارتی بازی پرونده اومد بالا البته من هم پارتی بزرگتر از اون داشتم ولی چون معتقد بودم کسی که با پارتی بازی بره سر کار تا آخر عمر حقوقش حلال نیست علی رغم پیشنهاد اطرافیانم از این شخص استفاده نکردم حتی خودش چند بار ازم خواست که کمکم کنه و من قبول نکردم وقتی فهمیدم که دیگه دیر شده بود

بعدش همیشه غمگین بودم چون نزدیکی به شهرم و خانوادم و همه فامیل دیگه اتفاقی بود که قرار بود نیفته همه رو از دست رفته میدیدم این بغضی که میگی رو من هم داشتم شاید باورت نشه ولی دو سه سالی ناراحت بودم و اولش همش حالتهای شما رو داشتم

در مورد من یه شوک برام اتفاق افتاد تا این حالت برطرف شد یک تصادف وحشتناک که یک تریلی اومد روی ماشین ما فقط شانس آوردیم یک بار که زد پیچید به سمت پیاده رو ولی بعدش پشت تریلی اومد روی ماشین ما شانس دیگه این بود که بار نداشت وگرنه ماشین ما له تر از این میشد و ما هم دسته جمعی به دیار باقی میرفتیم با تمام این اوصاف هرکسی ماشین ما رو میدید باورش نمیشد کسی زنده مونده باشه خانواده من هم توی ماشین بودند

بعد از این اتفاق دنیا رو خیلی کوچکتر از این میدیدم که بخوام برای یه همچین مواردی انقدر غصه و افسوس بخورم بعدش تصمیم گرفتم محکم باشم و برای عمری که معلوم نیست چند سال دیگه باشه یا حتی چند روز دیگه انقدر غصه نخورم و همون راه خودم رو که پایمال نکردن حق انسانهای دیگه بود ادامه بدم حتی در سخت ترین شرایط...

امیدوارم این تجربه شخصی من بتونه یه کمک کوچک باشه برات:72:

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

پست من با پست هکتور همزمان شد و تا حدی تکراری

سلام دکتر عزیز کلبه همدردی

خیلی خوشحالم که دوباره شما رو تو تالار می بینم.

"هرچی فکر می کنم نمی فهمم می تونه ریشه اون در چی باشه"

منشا اصلی تو بسیار احساسی بودن شماست ، در دراز مدت و صرف نظر از اینکه چه رخدادی در زندگی تون قراره اتفاق بیفته (مثل خارج رفتن) ، باید تمرین کنید ، تمرین اینکه از دوز احساستون کم کنید.
اینو یادتون باشه شما رو بقیه هم تاثیر می ذارید و مطمئن باشید کسی (هر چه نزدیکتر بیشتر) از بغض و اشک شما خوشحال نمیشه. مثلا اگه دوس دارید که همسرتون ، مادر یا پدرتون وقتی شما رو می بینند خوشحال بشن قطعا دیدن صورت بشاش و شاد خوشحال شون می کنه و بغض ولو خیلی خیلی آرام اونها رو نگران می کنه.
پس حساسیت هاتون رو کم کنید ، تصورات احساسی رو تعدیل کنید ، نگران آینده نباشید و... تا بتونید بر این حس تون غلبه کنید.

دلتون شادو لب تون خندون

سلام سارا بانوی عزیز

ضمن تایید حرفهای دوستان خوبم جناب baby ، فکور عزیز و جناب hektor اومدم بگم این تاپیک ستاره که خیلی به درد

من خورد. امیدوارم با عمل به دستورات این تاپیک به قول فرشته تیزی احساساتت رو بگیری و از احساس محوری و

هیجان محوری به سمت منطق پیش بری!


چگونگر کنترل و تعدیل احساسات زجر آور

مدیریت احساسات و چندگام برای تسلط بر عواطف


آدم های احساساتی دائم به احساسشون اجازه میدن که با یک بغض از هیجان زیاد (چه شادی و چه غم) زندگیشون

رو مختل کنه و کلافه. اما اگر همین احساس درست هدایت بشه به قول جناب baby و تحت سیطره منطق بره بسیار

هم خوبه و از شما یک شخص قوی و با صلابت میسازه که دیگران میتونن بهش تکیه کنن در نا ملایمات!

ضمنا تو قبلا هم تاپیکی مشابه این داشتی. آیا به توصیه های آنی عمل کردی و تونستی احساساتت رو کنترل کنی؟

فکر کنم خوندن دوباره تاپیک قدیمیت و راهنمایی ها که ممکنه فراموش بشن بد نباشه


احساسات زجر آور


موفق باشی گل بانو

:72:

سلام سارا ،
چه طوری دوست جون؟ :72:
پستت رو خوندم ، خیلی حرف ها هم دارم که برایت بگویم تا ....

اما فعلا من فقط می خواهم این قسمت زیر یعنی

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط سارا بانو

.

با هیچکس فعلا مشکلی ندارم

---

( خصوصا قسمت پررنگ شده )

رو بهم بگی یعنی چی؟

سلام به همه دوستان خوبم..
از تک تک پست هاتون ممنونم...
اول از پاسخ به بهار شادی عزیزم شروع می کنم...
ممنونم از تاپیک هایی که برام گذاشتی دوست خوبم ..من اگر بگم این چند تا تاپیکی که شما برام گذاشتی تقریبا از حفظم دروغ نگفتم..شاید هفته ای 1-2 بار می خونمشون...:303: به قول بالهای صداقت عزیز مهم دانستن یک چیز نیست ..مهم عمل به اونه..می تونم بگم تو مشکلاتی که تو اون تاپیک که حاوی پست های پر محتوا دوستان بود کامل دیگه تسلط دارم...تو برهه ای شاید کمی بروز کنه ولی در کل خیلی خوب شدم..این اذعان همسرم هست که کاملا معتقده من در کنترل احساسم موفق شدم...ولی خب راه زیاد دارم....ولی بهار شادی عزیزم...من هیچ وقت انقدر بغض نداشتم..تو کل زندگیم تازه اون موقع که انقدر احساسی تر بودن هیچ وقت این طور نبودم...باور کن الان امونمو بریده ...وقتی تنهام نمی دونم چکار کنم...یا بغض دارم ..یا زار زار گریه می کنم....اونم بدون اینکه حتی مشکلی داشته باشم...روحم اصلا ارام نیست دوست من....الان از صبح بگم 20-30 بار من این طور شدم...

هکتور عزیز خوشحالم باز می بینمتون...و دکتر فکور عزیزم...از هر دو شما ممنونم....
دکتر فکور من تاپیک شما رو کامل خوندم و ممنونم برام از تجربه خودتون گفتید...
مشکل من اینه هکتور جان...دکتر جان ..الان چطور بر این حس غلبه کنم و شاد باشم...چطور کنترلش کنم..حتی تکنیک توقف فکر هم کمکم نکرد ..اخه من اصلا فکر نمی کنم خود به خودی ایجاد می شه...باور می کنی من هیچ وقت برای مدال های المپیک ایران گریه نمی کردم ..حالا سر هر مدال من همچین اشک می ریختم انگاری دور از جون یکیم فوت شده!!!!

نمی دونم شاید الان احساسم تو موارد قبلی کنترل شده ولی از جای دیگه فوران کرده!!!:302:
حالا چکارش کنم؟
بی بی جان ..ممنونم...مثل همیشه حرفات روم اثر زیادی می ذاره برادر خوبم...من الان به توصیه های دوستان اصلا وارد فانتزی ذهنی نمی شم...اصلا..تخیلم رو کنترل می کنم ...رفتارهام خیلی دور از احساس شدند..ولی در خلوتم...نگو..از بس بغض دارم و گاهی گریه می کنم چشمام درد گرفته ..هیچکس هم نمی دونه.چون به همسرم یکبار گفتم خیلی ناراحت شد ..من دیگه نگفتم..
الان فکر می کنم علتش همین مهاجرت باشه چون وفتی اول پست دکتر فکور خوندم باز بغض کردم...راستش الان فکر می کنم این موضوع داره اذیتم می کنه..من هیچ وقت دلم نمی خواست برم..همیشه تو ارزوهام این بود اینجا باشم..مردمم رو خیلی دوست دارم..دلم می خواست همیشه تو خوزستان باشم و مردمی که همیشه دوستشون درم درمان کنم نه یک مشت غریبه ...نمی دونم..وقتی مامان یا بابامو می بینم که عاشقشونم دیووونه می شم...من عاشقشونم...بدون اونها من چکار کنم..می ترسم...برم اون سر دنیا تک و تنها ..بدون خانوادم..بدون هم زبون..بدون مردم کشورم....اخه من چکار کنم...
من فقط روز اول چون همسرم همیشه می خواست بره از ایران به خاطر عشق به اون و عشق ادامه تحصیل قبول کردم...حالا همه چیز فراهمه ولی من خیلی می ترسم...تازه خواهر من هم ایران نیست و ایضا خواهرزاده ام که تا چند روز دیگه به دنیا میاد:227:..تازه برم به اونها نزدیک تر میشم..ولی پدر و مادرم و خواهر کوچکترم...من بدون اونها اخه چکار کنم.....خدایا دارم دیوونه میشم...:302::302::302::302:
ببخشید بازم گریم گرفت..بازم ممنون از وقتی که می ذارید....

سارا بانو:72:

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

بالهای صداقت جونم..سلام دوست جونم...
خیلی خوشحالم دیدمت...منظورم این بود تا الان همه چیز اوکی هست من که از اینجا به بعد نمی دونم خدا چی پیش میاره عزیزم...تا الان عالی بوده و مشکلی ندارم..امیدوارم بعدا هم نداشته باشم...
ممنونم اومدی..منتظرتم..:72:

سلام ممنونم خانوم دکتر تالار
والا من جریان ازدواج شما رو میدونم ولی اینکه قرار بود خارج برید رو نمی دونستم

اولا چون خودتون هم می دونید زیاد احساسی هستید و وابسته به خانواده یکم باید بیشتر کار کنید
ضمنا شما از اول قبول کردید شرایطو و حالا وقت عمل به قولتون رسیده
میتونید به این مسئله به عنوان یک مساله ای که جزئی از زندگیتون شده نگاه کنیدو نمیتونید تغییرش بدید و این که چاره ای ندارید جز اینکه به استقبالش برید
ضمنا به نظرم شما ترس پیش از سانحه رو دارید و چه بسا اگه این سفر انجام شد زود عادت کنید و مطابقت بدید خودتون رو و حتی خوشحال باشید
ضمنا قرار نیست واسه همیشه از دیدن خانواده و ... محروم بشید
اینکه پیشرفت می کنید
با فرهنگهای مختلف آشنا میشید
زبان یاد می گیرید
تو رشتتون ترقی می کنید یاد آوری اینها تو ذهنت کمک می کنه با روحیه تر بشی

از خانواده بخواید ( مخصوصا از کسی که باهاتون راحته و درد دلاتون پیشش می کردید) تا این چند وقتو دلداریتون بده
و آخر سر اینه که خود شما هستید که باید به خودتون کمک کنید تا آماده تر بشید
ما هم دلمون تنگ میشه ولی زندگی همینه و مهم تر عمل کردنه من خودمم خیلی احساسیم حتی وابسته میشم به اعضای تالار

سلام سارا بانو

نقل قول:

---

من فقط روز اول چون همسرم همیشه می خواست بره از ایران به خاطر عشق به اون و عشق ادامه تحصیل قبول کردم..

---

پس اگر تصمیم قطعی گرفته شده دیگه تردید نکن و به جوانبش فکر نکن . تصمیم ها مانند نوزاد می مونند که وقتی نطفه ی اونها بسته شد باید به فکر تغذیه و پرورش و نگهداری و رشد شون باشیم .بله درد زایمان و بی خوابی داره اما مسلما شیرینها ی خاص خودش هم داره .وقتی داریم یه نوزاد رو پرورش می دیم وقتی بزرگ شدن و رشد و خنده ها ش رو می بینیم سختی ها و رنج ها کمرنگ می شه . مسلما در این تصمیم برای شما رشد و پیشرفت بوده که این تصمیم رو گرفتید پس به جنبه های مثبتش فکر کن تا سختی هاش راحت بشه همین !
.

نقل قول:

---

حالا همه چیز فراهمه ولی من خیلی می ترسم...

---

تمرکز زدایی کن از ترست و به جاش تحقیق و برنامه ریزی کن برای جایی که می خواهی مدتی در اونجا سکونت داشته باشی.

نقل قول:

---

تازه خواهر من هم ایران نیست و ایضا خواهرزاده ام که تا چند روز دیگه به دنیا میاد227..تازه برم به اونها نزدیک تر میشم..

---

خب! این هم یه امتیاز مثبت که داری همراه بودن شوهرت - خواهرت و نی نی کوچولو (خاله شدنت که خیلی هم خوشحالت کرده )

نقل قول:

---

ولی پدر و مادرم و خواهر کوچکترم...

---

اونها سر جای خودشون هستند و منتظر تو می مونند تاشما با دستی پر برگردید .

نقل قول:

---

نقل قول:

---

من بدون اونها اخه چکار کنم.....

---

---

دوست عزیز ! در این زمونه با وجود این همه وسایل ارتباطی نگرانی شما بی مورده !
به جای پرداختن به احساساتتون و ترس های مبهم به مزایایی این مهاجرت و اونچه که شما را برای این تصمیم مصمم کرد بپردازید و با صبوری - انتخاب سختی -داشتن رضایت با اعتماد به نفس و توکل به خدای یگانه پیش برید انشاءلله بهره مند و سرافراز باشید .
در آخر یه نکته ای رو بگم . اکثر ما آدما از تغییر گریزون هستیم و دلمون می خواد یه زندگی راحت و بی دغدغه داشته باشیم . در حالی که اگر با فکر و برنامه ریزی یه سری تغییرات رو ایجاد کنیم یا وقتی با یه تغییر ناگهانی مواجه شدیم به جای ترس و دلهره و نگرانی نسبت به اون پذیرا باشیم و هوشیار و خلاق, اون موقع ست که این تهدید تبدیل به یه فرصت میشه که محال بود درشرایط عادی اون رو داشته باشیم . تغییرات در دل خودشون تحفه ها و اندوخته های بزرگی دارن که بستگی به ما داره که از اون چگونه بهره برداری می کنیم .آدمهایی که جهش داشتن یا تحولات و دگرگونی های بزرگی داشتن توی بستر این تغییرات (حساب شده -یا تحت کنترل آورده )قرار گرفتند .

سارا جان :72:


سعی کن تدریجی برای خودت این قضیه رو جا بندازی

شما رو کسی تبعید نمیکنه اگه شرایط رو نپسندیدی برمیگردی راه برگشت بازه شما که تبعیدی سیاسی نیستی که رفتن رو برای همیشه ببینی

تو ذهن خودت اینجوری جا بنداز که میخوام دو سه ماهی مسافرت خارج از کشور برم و شرایط رو بسنجم برو توی اون قالب اصلا به این فکر نکن که کلا میخوای بری فعلا

اگر هم رفتی و واقعا موندن برات سخت بود برگرد خوب عمر آدم اینقدر طولانی نیست که بخواد سالهای زیادی رو توی افسردگی و غمزدگی زندگی کنه

الان یکی از اقوام من رفته استرالیا هر سال چند ماه میاد ایران و پدر مادرش هم میرن اونجا اونوقت من که توی یک شهر دیگه توی همین ایران هستم هر دو سه ماهی دو سه روز میتونم برم یعنی از نظر تعداد روز حساب کنی اون چند برابر من میتونه بیاد

من از این رفتن توی قالب دیگه خیلی استفاده میکنم به نظر من اگه خود خواسته باشه و نه مشکل روانی خیلی میتونه مفید باشه البته نمیدونم روانشناسها چه جوری بهش نگاه میکنن ولی دوست دارم بدونم

مثلا برای امتحان گواهینامه رفته بودم همه میگفتن این سرهنگ خیلی سخت گیره نرو بذار هفته دیگه برو که عوض بشه ولی من رفتم اون موقع به خودم تلقین کردم که فکر کن تو الان یک زن هستی که برای امرار معاش باید گواهینامه ات رو بگیری و این قضیه برای خودت و خانوادت حیاتی هست اصلا فرصتی برای رد شدن نداری خلاصه توی ذهنم شده بودم کسی که افراد زیادی چشمشون به اون هست در حالی که اینجوری نبود بنابراین به قضیه خیلی جدی نگاه کردم و نهایت سعیم رو کردم که از نظر مهارت نظر سرهنگ رو جلب کنم و تو همون دفعه اول منو پذیرفت اون روز از 30 نفر 2 نفر قبول شدن که یکیشون من بودم.

اگه توی قالب خودم بودم امتحان رو سرسری میگرفتم ولی در قالب اون خانمه خیلی جدی به قضیه نگاه میکردم.

حالا هم اگه جای شما بودم نهایت سعیم رو میکردم برم تو قالب کسی که موقتا یک سفر کوتاه برای ارزیابی شرایط میخواد بره فقط همین تا همین جاش رو نگاه کن مسافرت خارج از کشور هم که برای همه جذاب هست...

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

پستم این دفعه با پست هکتور و ستاره عزیز همزمان شد

سارا جان :72:

پستی که میزنم مربوط به مشکل الان نیست ، اما خیلی جاها لازمت میشه

اینکه گاهی اوقات اشک میاد سراغت به این خاطر هست که در درونت نگران هستی
نگرانی زیاد ... ما انسانها با نگرانی و ترس از اتفاق های آینده بزرگ می شویم ، یه جورای مرتب حال رو داریم فدای اون اتفاقهایی که معلوم نیست آیا در آینده اتفاق خواهد افتاد یا نه ، می کنیم
به همین خاطر سیگنال نگرانی در ناخودآکاه ذهنمون همیشه در حال فعالیت است
صحبت من این هست چرا باید نگران آنچه باشم که هنوز نیامده ( مطمئنم درک می کنی منکر آینده نگری نیستم )
چرا اجازه می دهم وقتی در اوج شادی هستم ، این نگرانی خودش رو با بغضی نشون بده که" یعنی میشه همیشه شادی باشه " و بعد بگم "نکنه این شادی ها تموم بشه "
وقتی خوب و خوش دارم زندگی می کنم چرا اجازه می دهم این فکر بیاد سراغم که " نکنه من از ایران برم برای پدر و مادرم اتفاقی بیفته و من نباشم ؟"
وقتی فرزندم داره مثل هر روز میره مدرسه چرا به خودم اجازه می دهم خبر چپ شدن یک اتوبوس در یک استان دیگر ( که صد البته ناراحت کننده هم هست ) باعث نگرانی ام بشه و آرامش رو ازم بگیره و تا ظهر که فرزندم بیاد ، همش با خودم درگیری فکری ایجاد کنم

اصل کلامم این هست ، وقتی من در راه درست و اصولی دارم قدم برمی دارم چرا باید نگران عملکرد و عواملی باشم که تحت کنترل من نیستند؟

من باید نگران عملکرد خودم در شرایطی که پیش میاد باشم

وقتی من رفتار اصولی و درست را با همسرم در پیش گرفته ام چرا باید نگران این قضیه باشم که نکنه شوهرم لوس بشه ، نکنه عادت کنه ، نکنه پررو بشه ، نکنه فکر کنه من دارم باج می دهم و نکنه های زیاد دیگری که اکثر خانوم ها در این تالار در تاپیک های مختلف می گویند و کارشناسان همش سعی دارند اونها را سوق بدهند به سوی تمرکز به عملکرد خودشون نه عملکرد دیگران

وقتی من با تحقیق و بررسی راننده ای مجرب و سرویس مناسب برای دخترم گرفته ام و دخترم رو هم از نکات ایمنی آگاه کرده ام ، چرا باید نگران باشم که نکنه تصادف کنه ، نکنه فلان بشه ، نکنه بهمان بشه

وقتی من فرزند شایسته ای برای پدر و مادرم بوده و هستم ، و آنها هم خدا را شکر توانا و کارآمد هستند
وقتی توانایی تحصیل در که در یک کشور دیگه و در دانشگاهی با درجه علمی بالاتر را در خودم می بینم
چرا نباید از این فرصت استفاده کنم؟
آیا غیر از این هست که هرچقدر من تواناتر بشوم ، پدر و مادرم از اینکه مرا اینگونه تربیت کرده اند نیز خوشحال تر و راضی تر و مفتخرتر می شوند ؟

درکل وقتی درست رفتار کنیم و نگران چگونه رفتار کردنمون باشیم نه نگران عوامل بیرونی که در کنترل ما نیستند
اون وقت نگرانی هامون تعدیل میشه
اون وقت گرفتن تیزی احساس در وجودمون درونی میشه
اون وقت هست که احساس رضایت داریم ، اون هم رضایت قلبی

سارابانوی عزیز

وقتی چند مدت پیش پست مربوط به خواهر هات رو حوندم خیلی گریه کردم. شاید حرفهایی که می خوام بزنم بیشتر گریتو در بیاره. اما گفتم باز بگم شاید از تجربیاتم بتونی استفاده کنی.
راستش من شرایط شما رو (ترک وطن) 6 سال پیش تجربه کردم. سعی نکن جلوی اشکهات رو بگیری. خودت پزشکی و بهتر می دونی این اشک ها همه از یه جایی درون ما نشات میگیره. شاید اشکهای الانت با اشکهایی که بعد از مهاجرتت میریزی ماهیتشون متفاوت باشه. می دونی این حس موقت بودن, حس اینکه بزودی قراره از چیزهایی که دوستشون داری(یا بهتره بگم عاشقشونی) جدا بشی دلت رو پیر می کنه اما همونقدر می سازدت اگر ازش درست استفاده کنی. یعنی سعی کنی از تک تک لحظاتش به اندازه یک عمر استفاده کنی و لذت ببری. و در تک تک ثانیه هاش یک دنیا عشق بورزی. (احساسی شبیه به ترک دنیا که دل رو پیر می کنه ولی پیری ای که زیباست و آزادت می کنه از هر چه که بهش دل بستی). و البته در حالیکه می دونی باز هم فرصت داری که به تمام این عشق زمانی در اینده ای نه چندان دور برگردی. فقط کافیه از این فرصت استفاده کنی تا یک قدم بزرگ در تعالی روحت برداری.

اگر ترس هایی هم از اینده و ناشناخته هات دور از وطن داری بنویس. شاید بتونم کمی از ترسهات کم کنم.