خواستار پیشنهاد شما در مورد همسریابی برای ایرانیان خارج از کشور
سلام بچه ها. من اینجا یه جورایی در کنار طرح مشکل می خوام درد دل هم بکنم باهاتون. البته برای آدم های مغرور اعتراف به شکستن سخته. من همیشه یه جورایی مغرور بودم. به خاطر همین غرور هم همیشه با اینکه شانس برقراری رابطه با جنس مخالف رو زیاد داشتم اما کم برام پیش اومد. اگر هم رابطه ای بود حاصل اومدن دختر طرف من بود نه برعکس. آخه همیشه برام خیلی سنگین بود که از دختری نه بشنوم و کسی هم که نظر من رو جلب می کرد معمولاً خوشگل بود و احتمال نه گفتنش بسیار. این غرور هم ذاتیه دست خودم نیست نمی تونم. احساس می کنم در حق مردان هم با اینکه در ظاهر حقوق زیادی دارند زیاد ظلم می شه. حالا این بماند. من همیشه دلم می خواست از ایران برم. نه اینکه ایران رو دوست نداشته باشم. اما قوانین ایران و تمام محدودیت هایی که توش هست از همون اول من رو می آزرد و با اینکه کل عمرم رو اونجا بودم ولی هیچ وقت عادت نکردم به تطابق دادن خودم با این محدودیت ها.
لیسانسم رو گرفتم. هم زمان با تحصیلم کار هم می کردم. خیلی دنبال راست و ریست کردن کارام بودم برای رفتن به خارج از کشور و ادامه تحصیل و زندگی. با هزار دوندگی کارام رو پیش بردم. چون ثروت پدرم هم جوری نبود که بخواد یه نفر دیگه رو برای مدت ها با ارز خارجی ساپورت کنه. این بود که خیلی از مسائل رو مستقلانه انجام دادم. از ایران رفتم یک کشور اروپایی، اولش سخت بود. درسم رو یک مدت خوندم بعد رشته ام رو عوض کردم. کم کم جای بهتری اجاره کردم و وسایل خونه خریدم و مقیم شدم و خلاصه برای من که کسی رو نداشتم که راه و چاه رو نشونم بده خودم راهم رو هموار کردم و با سختی به موقعیتی رسیدم که هستم و خوشبختانه دیگه مانع مهمی سر راهم ندارم. اما مسئله اینجاست. از اول که اینجا اومدم تنهام. من در ایران خیلی رفیق داشتم و آدمی بودم که با افراد مختلفی نشست و برخاست داشتم و دایره ی اجتماعی گسترده ای داشتم. ایران که بودم از قصد اصلاً با دخترای همکار و همکلاسی صمیمی یا نزدیک نمی شدم چون می دونستم من که بمون نیستم اگر دلم پیش کسی بمونه یا باید قید طرف رو بزنم که سخته یا اینکه با خودم ببرمش که امکانش نبود چون راه ناهموار بود و ناشناخته. اما از وقتی که از کشور و خانواده دور شدم با اینکه خیلی موقعیت ها رو بدست آوردم ولی به شدت تنها شدم. ایرانی همفکر هم دور و برم نیست. اصلاً ترجیح می دم باهاشون دم خور نشم. آمارشون رو دارم اهل شب نشینی و قلیون و این چیزا هستند و برای من که هدفم درس خوندنه وارد این جمع ها شدن ضرره یعنی باعث دور شدن از فضای درس می شه. من 27 سالمه و به زودی می شم 28. احساس می کنم باید ازدواج کنم. این نیاز رو خیلی حس می کنم. اما خب از ایران دورم. دایره ی انتخاب ندارم. با اهالی این کشور هم نمی خوام ازدواج کنم چون به هر حال باید همسرم هموطنم باشه که اگر روزی خواستم برگردم بعد از تحصیلاتم ایران زندگی کنم اون هم قبول کنه.
راستش با یک ماه اومدن هم که نمی شه کسی رو پیدا کرد. من نمی دونم اشتباه کردم یا کار درستی کردم، به خاطر خارج اومدنم عملاً به هیچ دختری به دید جدی نگاه نکردم و هیچ پشتوانه ی عاطفی ای ندارم یعنی کسی رو مد نظر ندارم که از قبل دوستش داشتم باشم. حالا البته بماند که اوایل دوران دانشجویی تنها تجربه ی عاشقانه ام رخ داد و اولین و آخرین باری بود که به یک دختر پیشنهاد آشنایی دادم و اون هم طاقچه بالا گذاشت. بعداً که اومدم خارج تو فیس بوک خودش منو اد کرد اما بعد یک مدت ریمووش کردم. نمی دونم این دخترا چرا اینجوریند. وقتی یک پسری خالصانه بهشون ابراز علاقه کنه خودشون رو می گیرند ولی وقتی پسره بی خیالشون بشه می افتند دنبال پسر که دیگه اون موقع دیره. حالا بحث های حاشیه ای به کنار. من دیگه تقریباً در سنی قرار دارم که احساس می کنم نباید بیش از این مجرد بمونم می خوام زن و بچه داشته باشم. تا این سن هم نیاز های بسیاری رو نادیده گرفتم . اما دلم می خواد یک انتخاب درست داشته باشم که تا آخر عمرم بتونم از زندگی متاهلی لذت ببرم.
راستش باید چی کار کرد. سایت همسریابی هم به درد نمی خوره. آخه دختر خوشگل و با کمالات بعیده بیاد تو سایت همسر یابی پروفایل درست کنه. همینجوری احتمالاً کلی خواستگار باید داشته باشه. حس می کنم نمی تونم آدم مورد نظرم رو از این جور سایت ها پیدا کنم. و بدیش اینه که راه دیگری هم جز اینترنت برای دسترسی به هموطنان نیست. یه دختر ایرانی رو اینجا که هستم دیدم و باهاش آشنا شدم. انقدر غر غرو بود که نگو و مشخص بود که خیلی چیزا رو امتحان کرده و خیلی کار ها کرده. این شد که فهمیدم دختری که مجردی اومده اینجا و مدت ها زندگی کرده به درد من برای رابطه ی جدی نمی خوره. پدر و مادر هم که زیاد عجله ای برای یافتن گزینه ای برای معرفی به من ندارند و اگر هم بالفرض گزینه ای رو معرفی کنند احتمال اینکه من هم بپسندم زیاد نیست. جالب اینجاست مادر می گه دختر نیست! من می گم چطور تو ایران 75 میلیونی دختر خوب نیست. بگو حال ندارم برم بگردم. البته تقصیری نداره. شاید نمی دونه من چقدر تنهام. چون خودم برای اینکه ناراحتش نکنم بهش بروز ندادم. پیشنهاد شما چیه؟ کلاً ایرانی های خارج چه راهی رو برای همسر یابی انتخاب کنند.
من فکر کنم دانشجویان ایرانی زیادی در خارج مجرد هستند و شاید همین مسئله رو داشته باشند. گاهی وقتها با همین دخترهای دانشجوی در خارج هم نمی شه ازدواج کرد چون دیگه حالا خانم اومده خارج تو یک دانشگاه معتبر تحصیل کرده پسر بیل گیتس رو هم به همسری قبول نداره چه برسه به یکی در حد خودش. خانمها ناراحت نشیدا. دیدم که می گم. البته همه یه جور نیستند.
احساس می کنم اگر همیجوری پیش بره افسردگی می گیرم. این حرف برای من خیلی سنگینه ها چون من هیچ وقت تو زندگیم این حس ها رو تجربه نکردم. یعنی عمراً بروز نمی دم. اینجا هم که می نویسم چون ناشناسم وگرنه خیلی برام سخته گفتن بعضی چیزا. از ابراز نیاز حالا هر چی که باشه بدم میاد، خردم می کنه. اما چون تحت فشار روحی بودم اینا رو اینجا نوشتم. با نظراتتون خوشحالم خواهید کرد.
RE: خواستار پیشنهاد شما در مورد همسریابی برای ایرانیان خارج از کشور
سلام
شما کی درستون تموم میشه؟
تا چند وقته دیگه اونجا میمونید؟
چون بیبینید موقیعت شما خاص هستش و ممکنه طرف اهل خارج نباشه یا شاید هم خوشش بیاد.
بهترین گزینه برای شما مادرتون هستن فعلا...
چون اگر هم از طریق سایتهای همسریابی اقدام کنید بالاخره باید همدیگرو ببینید.و این عملا برای شما ناممکنه.
به نظرم با مادرتون جدی صحبت کنبد و بهش بگید که نیاز به همدم دارید.چون بازم مگیم بهترین گزینه و امن ترین گزینه فعلا مادرتونه فقط.
قطعا ایشون اصرار شما رو ببینن اقدام میکنن
RE: خواستار پیشنهاد شما در مورد همسریابی برای ایرانیان خارج از کشور
نقل قول:
نوشته اصلی توسط شب شکن
البته برای آدم های مغرور اعتراف به شکستن سخته. من همیشه یه جورایی مغرور بودم. به خاطر همین غرور هم همیشه با اینکه شانس برقراری رابطه با جنس مخالف رو زیاد داشتم اما کم برام پیش اومد. اگر هم رابطه ای بود حاصل اومدن دختر طرف من بود نه برعکس. آخه همیشه برام خیلی سنگین بود که از دختری نه بشنوم
این غرور هم ذاتیه دست خودم نیست نمی تونم.
ایران که بودم از قصد اصلاً با دخترای همکار و همکلاسی صمیمی یا نزدیک نمی شدم چون می دونستم من که بمون نیستم اگر دلم پیش کسی بمونه یا باید قید طرف رو بزنم که سخته یا اینکه با خودم ببرمش که امکانش نبود چون راه ناهموار بود و ناشناخته.
احساس می کنم باید ازدواج کنم. این نیاز رو خیلی حس می کنم.
نمی دونم اشتباه کردم یا کار درستی کردم، به خاطر خارج اومدنم عملاً به هیچ دختری به دید جدی نگاه نکردم و هیچ پشتوانه ی عاطفی ای ندارم یعنی کسی رو مد نظر ندارم که از قبل دوستش داشتم باشم.
حالا البته بماند که اوایل دوران دانشجویی تنها تجربه ی عاشقانه ام رخ داد و اولین و آخرین باری بود که به یک دختر پیشنهاد آشنایی دادم و اون هم طاقچه بالا گذاشت. بعداً که اومدم خارج تو فیس بوک خودش منو اد کرد اما بعد یک مدت ریمووش کردم. نمی دونم این دخترا چرا اینجوریند. وقتی یک پسری خالصانه بهشون ابراز علاقه کنه خودشون رو می گیرند ولی وقتی پسره بی خیالشون بشه می افتند دنبال پسر که دیگه اون موقع دیره. من فکر کنم دانشجویان ایرانی زیادی در خارج مجرد هستند و شاید همین مسئله رو داشته باشند. گاهی وقتها با همین دخترهای دانشجوی در خارج هم نمی شه ازدواج کرد چون دیگه حالا خانم اومده خارج تو یک دانشگاه معتبر تحصیل کرده پسر بیل گیتس رو هم به همسری قبول نداره چه برسه به یکی در حد خودش. خانمها ناراحت نشیدا. دیدم که می گم. البته همه یه جور نیستند.
احساس می کنم اگر همیجوری پیش بره افسردگی می گیرم.
از ابراز نیاز حالا هر چی که باشه بدم میاد، خردم می کنه. اما چون تحت فشار روحی بودم اینا رو اینجا نوشتم.
دوست عزیز:72:
می خواستم چیزی ننوسم. ولی چون خواستی دردودل کنی و نکات ظریفی را از جانب خودت و
آقایان مثل خودتت بیان کردی خالی از لطف ندیم که به نکاتی اشاره کنم.
قبول دارم که نه شنیدن از طرف خانمها برای شما سخت است و غرور یکی از خصلتهای برجسته مردان است؟!
ولی فکر نمی کنید همانطور که برای کسب آرزوهای دیگرتان اینقدر تلاش کردید و این سفارت و
آن سفارت دنبال ویزا بودید و به این و به آن (ایرانی و خارجی ) رو زدید که فلان کار را برایتان
جور کند و خلاصه کلی تلاش کردید برای بدست آوردن شرایط کاری و موقعیتی که الان دارید
باید کمی از این تلاش ها را برای بدست آوردن دختری که دوستش داشتید انجام می دادید؟!
شما می گویید دختری را که دوست داشتم پیشنهاد آشنایی دادم نپذیرفت؟!
واقعاً چقدر در بدست آوردن دل ایشان و یا اشخاص دیگری که در مسیر زندگی مناسب خودتان یافتید تلاش کردید؟!
چقدر جدی برخورد کردید و پافشاری کردید از خانواده تان برای راضی کردن دختر مورد نظرتان کمک گرفتید؟؟
دوست عزیز، ناز کردن و بقول شما طاقچه بالا گذاشتن جزء خصلتهای زنانه است،مطمئناً شما
یک دهم تلاشی که برای بدست آوردن کار و موقعیت کنونی تان کردید برای بدست آوردن همسر دلخواهتان نکردید؟! ؟
اگر بهمین رویه هم بخواهید ادامه دهید اگر بهترین دختر دنیا هم نصیبتان شود محبت و توجه شما را نبیند کنار خواهد کشید؟!
من دختران زیادی را می شناسم که بخاطر وقار - متانت و خصلتهای زنانه شان ابتدا عشق خود را به فرد مورد علاقه نشان نمی دهند
تا پافشاری و سماجت او را در بدست آوردنشان محک بزنند و اگر این امر برایشان ثابت شد در سخت ترین شرایط هم طرف خود
را تنها نمی گذارند و واقعاً همراه و همسر او باقی می مانند.
گاهی بد نیست همانگونه که برای یافتن کار و موقعیت شغلی به آب و آتش می زنیم که همه چیز جور شود اگر فرد مناسبی را نیز یافتیم
با تمام تلاش او را بدست آوریم، شاید کار و موقعیت را در جایی دیگر نیز بتوان یافت ولی همراه و همدل دلنشین را به این راحتی نمی توان یافت؟!
امیدوارم بزودی همراه و همدل واقعیتان را بیابید.
موفق باشید.:72:
RE: خواستار پیشنهاد شما در مورد همسریابی برای ایرانیان خارج از کشور
سلام منم خارج درس می خونم و می تونم درک کنم که شما چی می گین .
اولا بنظر من ازدواج کردن و آوردن شخصی از ایران اشتباهه یعنی مشکلاتی که احتمال داره پیش بیاد خیلی زیاده چون اون فرد هیچ تصوری از اینکه اینجا زندگی ها چطوره نداره ، تازه باید بهش یاد داد راه و چاه رو و چه بسا اصلا خوشش نیاد . تازه برای ازدواج باید شناخت پیدا کرد و شما شناخت رو از راه دور نمی تونی پیدا کنی همانطور که خودتونم اشاره کردی ! من خودم نظرم اینه که باید دنبال کسی بود که اینجا بوده و به محیط عادت داره ، کسی که خودش هم امکان زندگی توی خارج رو داره بدون شما ، چون توی این دور و زمونه بسیاری افراد فقط صرف اینکه بشنون خارجی بله رو میدن رو هوا و بعدا میان اینجا تازه چشم و گوششون باز میشه و ... ( مورد اینطوری کم ندیدم واقعا باید خیلی مواظب بود ! )
نمی دونم شما تحصیلاتتون چیه و کجا هستین اما توی شهری که من هستم جمع ها و برنامه های دانشجویی هست و من با اینکه خودم تز دارم و در واقع کار می کنم و دیگه دانشجو نیستم گاهی توی این برنامه ها شرکت می کنم و با افراد جدید آشنا می شم . چه بسا از توی همین افراد هم بشه یه کیس مناسب رو پیدا کرد . وقتی یه مدتی توی این جمع ها رفت و آمد کنی می تونی تشخیص بدی که کدوم دختر سر سنگینه و کی چشم و گوشش می جنبه و مناسب نیست . این ایده آل ترین حالته . دختری که تحصیل کرده هم هست و در آینده می تونه کار مناسبی داشته باشه و مثلما توی زندگی آینده شما هم نقش موثری خواهد داشت . جدا از همه اینها شما این فرد رو توی محیط سنجیدی و بررسی کردی پس بسیاری از مشکلات حل میشه . البته اینم بگم که توی این راه باید صبور بود نمیشه دو روزه کسی رو شناخت . شاید لازم باشه ماه ها رفت و آمد کنی توی این جمع ها تا دختر مناسب رو پیدا کنی . توی یکسال و نیمی که دانشگاه می رفتم و درس می خوندم کم از این موارد نداشتیم . در مورد مسئله غرور و اینها هم فکر می کنم وقتی یه مدتی توی اینجور جمع ها رفت و آمد کنی ناخوداگاه می تونی شناخت زیادی از دختر مورد نظرت پیدا کنی و بفهمی که طرف رویهم رفته نظرش در مورد تو چیه ، اونوقت راحت تر می تونی قضیه رو مطرح کنی
RE: خواستار پیشنهاد شما در مورد همسریابی برای ایرانیان خارج از کشور
سلام،
جانا حرف دل ما می زنی! :)
سری به این تاپیک بزن: ازدواج ایرانیان خارج از کشور
توی این تاپیک دوستان نظرات خوبی دادند...
در مورد غرور:
فقط شما نیستی، فکر می کنم هیچ کس دوست ندارد نه بشنود!
ولی به این هم باید دقت شود که هر رابطه ای (حتی دوستان معمولی) وقتی شکل می گیرد که هر دو طرف رضایت داشته باشند. وقتی من از کسی درخواست شروع یک رابطه رو می کنم، یعنی من نظرم برای شروع رابطه مثبت است. ولی نظر اون طرف هم شرط هست! نمی شود من و شما فکر کنیم که هر کس رو انتخاب کردیم، باید طرف جوابش بله باشد!
مسئله ی دیگر رو هم که sanjab به خوبی توضیح داد. به هر حال دخترها معمولاً همان اول جواب مثبت نمی دهند. به قول حافظ: :)
فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش
گل در اندیشه که چون عشوه کند در کارش
فکر کنم تقصیر ما پسرها هم هست! ما هم انگار دوست داریم کمی ناز بکشیم!
و اگر دختری همان اول بله بگوید یا مثلاً اگر یک دختری بیاید از ما خواستگاری کند (!)، ما شک می کنیم که نکند عیب و ایرادی داشته باشد!
این افکار شاید درست نباشند... ولی به هر حال با گذشت سالیان سال در فرهنگ ما اینطوری جا افتاده. در فرهنگ غربی هم نظر من این هست که بیشتر انتظار می رود که پسر پا پیش بگذارد.
موفق باشی.
RE: خواستار پیشنهاد شما در مورد همسریابی برای ایرانیان خارج از کشور
نقل قول:
نوشته اصلی توسط شب شکن
سلام بچه ها. من اینجا یه جورایی در کنار طرح مشکل می خوام درد دل هم بکنم باهاتون. البته برای آدم های مغرور اعتراف به شکستن سخته.
گاهی وقتها با همین دخترهای دانشجوی در خارج هم نمی شه ازدواج کرد چون دیگه حالا خانم اومده خارج تو یک دانشگاه معتبر تحصیل کرده پسر بیل گیتس رو هم به همسری قبول نداره چه برسه به یکی در حد خودش. خانمها ناراحت نشیدا.
دوست عزیز انگار خودتونم همین طور هستینا :163:
اگر غرور خوب نیست که واقعا هم نیست خوب خودتونم سعی کنین اینطوری نباشین
RE: خواستار پیشنهاد شما در مورد همسریابی برای ایرانیان خارج از کشور
با سلام دوباره و تشکر از نظرات دوستان و معذرت خواهی از اینکه دیر جواب دادم. ممنون خانم مریم 123 . حرف شما معقول و منطقیه و مادر من هم گفته اند اگر فرد مناسبی رو پیدا کردند به من خبر می دن و نظر من رو خواهند پرسید.
خانم یا آقای سنجاب از نظر شما هم سپاسگزاری می کنم. راستش در مورد رسیدن به موفقیت های مالی یا تحصیلی و شغلی شرایط یکم روشنه و فرمول خاصی وجود داره و اگر هر کسی این مسیر رو با جدیت ادامه بده رسیدن به موفقیت قطعی است حتی اگر در مقاطعی ناکامی هم بوجود بیاد. من هم قبول دارم که باید برای رسیدن به کسی که دوستش داری جنگید ولی من به عنوان یک پسر اگر از کسی سردی ببینم یا نه بشنوم از کجا باید بفهمم که این نه قطعی است یا به خاطر محک زدن است. ذات انسان اینه که اگر به چیزی تمایل کمی داشته باشه اگر اون چیز مصرانه بهش تحمیل بشه شرایط رو بدتر می کنه و به این حس منفی دامن می زنه. البته شاید من از دید مردانه نگاه می کنم. چون خود من اگر همون اول از کسی خوشم بیاد و کشش زیادی احساس کنم که کردم اما اگر این کشش همون اول ایجاد نشه ایشون هر چقدر هم احساس علاقه کنه و بخواد نزدیک بشه در ایجاد علاقه در بنده تاثیری نداره و چیزی رو عوض نمی کنه. اما طبق فرمایش شما شاید خانم ها برعکس باشند. من اتفاقاً خیلی هم رمانتیکم و راه و روش ابراز علاقه رو بلدم اگر با کسی که دوستش دارم در یک رابطه باشم اما قبل از اینکه شما بدونی فرد مورد نظر چه فکر و حسی داره یکم سخته که ابراز علاقه کرد چون هنوز مجرای این ابراز علاقه بوجود نیومده و راه یا کانالی برای این تعامل نیست. چه بسا آویزون شدن و فشار آوردن خانم رو متقاعد کنه که با فرد ضعیف و سستی روبروست و ایشون رو دور تر کنه. البته من می فهمم منظور شما این بود که این اصرار و مداومت در خواستن دختر در حد و حدود منطقی و مشخص انجام بشه. خلاصه اینکه پیگیری و پشتکار در زندگی تحصیلی و شغلی یکم قواعدش با موفق شدن در امر ازدواج متفاوته. البته من در حال حاضر گزینه ی رو ندارم که بخوام در راه رسیدن بهش پشتکار نشون بدم و وقتی عشقی نباشه موتور پشتکار در ابراز علاقه بدون سوخت باقی می مونه! شاید در آینده این مسئله پیش بیاد. خدا می دونه.
خانم ملیسا از نظر شما هم تشکر می کنم. من درسم حالا حالاها ادامه داره. اینجا که من هستم جمعیت بزرگی از ایرانیان نیست مثل کانادا یا آمریکا یا آلمان. البته هیچ جا نیست که دانشجوی ایرانی نداشته باشه. اما اکثر دانشجو ها فکر می کنم پسر هستند و چند تا از خانم ها رو هم دورادور می شناسم و می دونم که کیس مورد نظر بنده نیستند برای ازدواج. خلاصه در یک جامعه ی آماری بسیار کوچک احتمال یافتن فرد مورد نظر بسیار پایینه. در خود ایران که وسعت انتخاب تقریباً نامحدوده یک نفر باید مدت ها بگرده تا فرد مورد نظرش رو ملاقات کنه اینجا که دختر ایرانی کمه دیگه هیچی. قبول دارم خیلی از دخترها ممکنه به خاطر خارج اومدن در ایران بله رو بگویند اما خب بعضی از راهها برای محک زدن اونها هست ولی کلاً سخت میشه فهمید نیت انسان ها چیه. پس باید توکل هم کرد گاهی اوقات. من راستش دختر ایرانی در خارج کمتر دیدم که حال و هوای زندگی با همسر و تعهد و خانواده و این مسائل رو در سر داشته باشه و البته خواهان ازدواج توشون هست اما در ازدواج به نظر می رسید بیشتر دنبال مزیت هاش هستند تا مسئولیت ها و محدودیت هاش. البته پسراش هم همینند در اکثر مواقع. همه جور آدم هست همه جا. منتها شانس هم باید یار باشه که فرد مناسب در زمان و مکان مناسب سر راه شما قرار بگیره.
خانم لیلا ساروان از کامنت شما هم ممنونم. چشم سعی می کنم به حرفتون عمل کنم اما من برای کسی که دوستش دارم غروری ندارم. اگر غروری بوده در نزدیک شدن به دختری بوده که به عکس العملش اطمینان نداشتم.
حامد جان از نظر شما هم سپاسگزارم. بله ابراز علاقه ی ابتدایی دختر به پسر رو من هم قبول ندارم. در مورد ناز کشیدن هم اگر در چارچوب ظریف و معقول خود باشه زیباست. ناز کردن هم هنریه که بعضی از خانم ها خیلی خوب بلدند و به نحو مطلوب از آن استفاده می کنند و بعضیشون هم خیلی ناشی هستند و اخم و ترش رویی و تلخ زبانی و کم محلی رو ناز کردن تصور می کنند.
ولی بحث کلاً ناز یا غرور نیست. بحث اصلی نحوه ی همسر یابی مناسب و موفق برای ایرانیان خارج از کشوره. اگر باز هم نظری دارید خوشحال می شم بخونم.
RE: خواستار پیشنهاد شما در مورد همسریابی برای ایرانیان خارج از کشور
دوست عزیز:72:
به نظرمن شما باید:
1- از دوستانتان که ایرانند و یا در اطرافتان هستند کمک بگیرید لیستی از مشخصات دختر مورد علاقه تهیه کنید و یه
اونها اولویتهاتون رو بگید. مطمئناً میتونند کمکتون کنند.
2- در مورد ازدواج اینترنتی هم به نظر من یک راه آشنایی اولیه است مثل معرفی دوستان و آشنایان ولی مراحل بعدی
باید خیلی دقیق و تحقیقات انجام بشه.
تاپیک زیر را بخونید:کلیک کنید
3- در مورد خانمها و آقایون من فکر می کنم اصرار اگرچه برای آقایون جواب منفی داره ولی درمورد خانمها اصرار و محبت
ورسمی اقدام کردن تا اندازه زیادی جواب مثبت می دهد.
4- آیا شما اگر شخص و یا مورد مناسبی که از هر لحاظ می پسندید بیابید که در شهر دیگه که فاصله داره باشهر شما مثلاً چندین ساعت
حاضرید برید اون شهر زندگی کنید و یا رفت و آمد کنید یا حتماً باید شخص به شهر شما مهاجرت کنه؟؟
جواب سوال فوق کمک می کنه که دوستانتون آزادی عمل بیشتری برای انتخابهای شما داشته باشند.
موفق باشید.:72:
RE: خواستار پیشنهاد شما در مورد همسریابی برای ایرانیان خارج از کشور
دوست گرامی
مشکلی که شما به اون اشاره کردید در مورد بسیاری از ایرانیان خارج از کشور صدق میکنه، من هم مشکل شما رو دارم اما تفاوت در این هست که من دختر هستم!
در مورد راه حل هایی که دوستان اشاره کردند من میخواستم چند نکته رو اضافه کنم.
اول اینکه در نظر داشته باشید اگر با کسی که در ایران هست ازدواج بخواهید کنید جدا از مساله نیت طرف مقابل که ممکنه صرفا به خاطر شرایط و موقعیت قبول کنن، در نظر بگیرید که کسی که تجربه زندگی خارج رو نداشته باشه ممکته بعدا نتونه باشرایط بیرون از ایران کنار بیاد. بسیاری موارد من دیدم که بعد از ازدواح همسر یا از محیط یا خیلی مسائل دیگه رضایت نداشته و به مشکل خوردن.
مورد بعد نحوه آشنایی هست. به سایت همسر یابی اشاره کرده بودید که اگر دختری شرایط خوبی اعم از موقعیت و زیبایی داشته باشه عضو این سایت ها نمی شه! من با نظر شما مخالف هستم جون کسایی رو می شناسم که شرایط خوبی دارن و دلیل عصو شدنشون به خاطر اینه که کیس متناسب با خودشون رو پیدا کنن. البته در مورد این سایت ها به این نکته اشاره کنم که آشنایی اولیه می تونه از این راه باشه اما برای شناخت باید وقت گذاشت و رو در رو همدیگرو ببینید. پس اگر کسی از نظر جغرافیایی فاصله داره از شما شاید از طریق اینترنت بتونید کمی اطلاعات به هم بدید اما لازمه اون ارتباط رو در رو هست.
موفق باشید.
RE: خواستار پیشنهاد شما در مورد همسریابی برای ایرانیان خارج از کشور
سلام بچه ها
من تازه عضو شدم.من همیشه دوست داشتم برم خارج ولی همین تنهایی و غربت اونجا اذیتم میکرد.آدم رو داغون میکنه.واقعا گناه دارن. :16:
RE: خواستار پیشنهاد شما در مورد همسریابی برای ایرانیان خارج از کشور
با سلام دوباره خدمت دوستان. مدت تقریباً زیادی از زمان ایجاد این تاپیک می گذره. من سفر حدوداً یک ماهه به ایران داشتم و یک هفته پیش برگشتم کشوری که هستم. جای شما خالی دید و بازدید با خانواده و دوستان و اوقات خوشی بود و لازم به ذکره که این مدت کوتاه همانطور که از قبل می شد پیش بینی کرد زمانی نبود که بشه با شخصی برای هدف بسیار مهمی مثل ازدواج آشنا شد اگر چه وقتی جایی می رفتم دید دقیقی به محیط اطرافم داشتم تا ببینم آیا فرد مطلوبی رو دوروبرم می بینم یا نه. شرایط زندگی اینجا اجازه نمی داد مدت زمان طولانی تری رو ایران بمونم اما مادرم بهم گفت که تلاش داره بگرده و اگر کیس مناسبی پیدا کرد بهم معرفی کنه. اما نکته ای که می خواستم مطرح کنم و دیدگاه دوستان رو جویا بشم چیز دیگریست. به تازگی در فیس بوک با صفحه ی دختر خانمی ساکن ایران برخورد کردم که خیلی نظرم رو جلب کرد و عکس ایشون لا اقل خیلی نزدیک به ایده آل ذهنی من بود. تلاش کردم با ایشان سر صحبت را محترمانه باز کنم و البته از آنجایی که هیچ شناخت قبلی وجود نداشته طبعاً واکنش ایشان خیلی هم باز نبود اما خوشبختانه با سئوال ازشون متوجه شدم که متاهل نیستند. ایشون نشناختن من رو متذکر شدن و محترمانه گفتند که دلیل خاصی برای اعتماد به من نمی بینند. البته من هم نیت خودم رو توضیح دادم. ایشون در ابتدا اجازه ندادند ادشون کنم اما تا حالا جواب پیغام های من رو داده اند. فکر می کنم نظرشون منفی نباشه چون با وجود اینکه خانم خیلی زیبایی هستند و من هم براشون غریبه هستم باز جواب پیغام هام رو هر چند مختصر داده اند و اخیراً دلیل اصرار من به آشنایی با وجود عدم شناخت قبلی و اینکه چرا ایشون رو انتخاب کردم پرسیدند و من جوابشون رو دادم. با توجه به اینکه لااقل در ظاهر ایشون خیلی به ایده آل ذهنی من نزدیک هستند خیلی مایلم تلاشم رو برای جلب نظرشون ادامه بدم. اگرچه خودم تا حد زیادی واقفم که باید چه نکاتی رو مد نظر قرار بدم دوست دارم از خانم های تالار هم بپرسم آیا نکات دیگه به نظرشون می رسه تا به من بگن تا در جلب اعتماد و نظر این خانم که کاملاً با هم نا آشنا و غریبه ایم رعایت کنم؟ آیا به نظر شما همین که جواب می دن و هدف من رو می پرسند دلیل بر مثبت بودن نسبی نظرشون نیست. جالب اینجاست که ایشون حتی همشهری هم نیستند. ما اهل تهرانیم اما ایشون ساکن یک شهر خیلی دور از تهران. ممنون می شم از نظراتتون.
RE: خواستار پیشنهاد شما در مورد همسریابی برای ایرانیان خارج از کشور
سلام آقای شب شکن
فکر کنم نیاز باشه تاپیک دیگه ای بزنید چون سوالتون دیگه مرتبط با عنوان تاپیک نیست
من چند تا نکته به ذهنم رسید که بهتون میگم..امیدوارم کمکتون کنه:
1.نیت و تصمیم ایشون برای آینده
2.نداشتن ارتباط با شخص دیگری(صرفا متاهل نبودن به معنای عدم ارتباط با شخص دیگری نیست)
3.آمادگی جهت زندگی در خارج از کشور
4.دید و نگرش کلی خانواده این خانوم به آشنایی از طریق اینترنت(ممکنه شما همه حرفاتونم بزنید و همه چیز خوب پیش بره اما وقتی خانوادش طریقه آشنایی شما با ایشونو بفهمن مخالفت کنن)
5.ایشون غیر از چهره مناسب چه ویژگیهای مثبت دیگه ای دارن؟
6.ایشون از لحاظ سنی ..اعتقادی...مذهبی..فرهنگی و ..به شما میخوره؟
7.آیا غیر از شما با اقایون دیگه ای در فیس بوک ارتباط دارن؟
اما شما چه نکاتی رو باید رعایت کنید
کلا اینجور ارتباطات برای ازدواج خیلی منطقی به نظر نمیاد اما چون شما چاره ای ندارید فعلا همین رویه اما خیلی محتاط ادامه بدید
به نظر من یکی دو بار با ایشون از طریق نت صحبت کنید و فقط شناخت اولیه رو بدست بیارید..بعد از اون در ایران به مادر بگید تا اقدام کنن.
چون داشتن ارتباط طولانی ازین طریق فقط و فقط شما رو بهم وابسته میکنه و ایجاد رابطه عاطفی نادرست میشه که برای هر دو طرف مضره
بهتره در این یکی دوباری که با ایشون صحبت میکنید هدفتون رو واضح بیان کنید و از صحبت در مورد مسائل بیهوده و غیر مربوط بپرهیزید
ضمن اینکه به نظرم فکر نمیکنم صرفا جواب دادن ایشون دلیل بر مثبت بودن جوابشون باشه.ممکنه یه کنجکاوی ساده باشه و بس
شما تا جدی شدن موضوع خیلی به این جور مسائل فکر نکنید
