اسیر شدم (همسرم مرا محدود می کند)

سلام دوستان خوب
من تازه عضو این سایت شدم ازتون خواهش میکنم که به من کمک کنید .
من شش ماه پیش عقد و سه ماه پیش ازدواج کردم ، شوهرم به ظاهر مرد خوبیه اما گاهی اوقات ازدستش خسته می شم . اون معتقده که تمام اختیار زن ها دست شوهرهاشونه و برای هر کاری باید سعی کنم که راضیش کنم . حتی برای سر زدن به مادرم باید باهاش بحث کنم تا راضی بشه حق ندارم تنهایی بیرون برم ، خیلی کم به خانواده من سر میزنه و زمانی که تنها خونه مادرم می رم جلوی همه خجالت می کشم چون همه با شوهرهاشون میان.از طرفی دائما من باهاش به مهمونی فامیل هاشون میرم اما همیشه در مقابل خانواده من جبهه می گیره . خیلی خسته و پشیمونم این شرایط من رو خیلی آزار می ده دو بار هم پیش مشاور رفتم اما فایده نداشته . تو رو خدا به من بگید چکار کنم . کمکم کنید ....

سلام خانمي
صفر كيلومتري هنوز... خيلي زوده واسه چه كنم چه كنم :46:
اينهايي كه گفتم واسه اين بود كه بگم صبـــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــر بهترين كاره در شرايط فعلي
شما تازه زندگيتون رو شروع كرديد طبيعي هستش كه بعضي چيزها با پيش فرضهاي ذهنتون مغايرت داره و فقط گذر زمان هستش كه بالانس لازم رو درست ميكنه خواهرم
تروخدا اول زندگي رو با دعوا شروع نكنيد
اگر مشكلي هست صحبت كنيد در كمال ارامش!!!
اگه واسه همسرتون جمله " اجازه ميدهي؟" مهمه ، خوب شما هم اينو بگيد
در مورد تنهايي جايي رفتن هم مطمئن باش شما فقط اينجوري نيستي ...يك سرچ بكن تو سايت ! نصف بيشتر ما با شوهرامون اين مشكل رو داريم و به اين نتجيه رسيديم كه 60% مردها اينجورين ( بچه آمار درست دادم؟ :303:)
يك كم از سن خودتو و همسرت و درجه صميمت خودتون هم بگيد بيشتر ميشه صحبت كرد

سلام یکتای عزیز ممنون که سریع جواب دادی ، من 27 سالمه و شوهرم سیو چهار ساله اون بچه بزرگ خونه و نقش پدر خانواده روبرای خواهر برادرهاش داره چون پدر اون ها چند ساله که فوت کرده اما من بچه آخر خانواده هستم و همیشه یک مصرف کننده بودم . خانوادم خیلی موافق ازدواجما نبودن اما من اوایل خیلی دوستش داشتم و با اصرار من اینکار انجام شد اما الان می ترسم با خودم میگم نکنه این وضعیت هر روز بدتر بشه! نکنه حق با خانوادم بوده و من آینده روشنی نداشته باشم خیلی ترسیدم با هم نسبتا صمیمی هستیم اما من خیلی چیزها رو بهش نمیگم چون خیلی مسائل رو جمع می کنه و توی جمع آدم رو ضایع می کنه به همین خاطر من هم بعضی چیزها رو ازش پنهون می کنم. وقتی عصبانی می شه داد میزنه و اگه من خیلی جواب بدم بعید نیست یه چیزی بهم پرت کنه و یا کتک..... از اون روزهایی که نیومده می ترسم .

سلام دوست خوبم

به تالار خوش اومدی

امیدوارم که مشکلت به زودی حل شود.....

حقیقتش شما در اوایل زندگیتان هستید و این مشکلات خیلی طبیعی هستند چون تا شما با هم مچ شوید زمان می برد
نگران آینده هم نباشید و اینکه در گذشته چه اتفاقاتی افتاده و دیگران چه طرز تفکراتی داشته اند را رها کنید ... بلکه باید به حال حال حال خود بنگری و تمرکزتان فقط به این باشد که حالا شما دو نفر با هم زندگی می کنید
عزیزم کل زندگی بستگی به طرز مدیریت شما دارد پس تمرکزت را زیاد بر روی وظایف وظایف وظایف خود قرار بده ....

سلام دوست عزیز. مبارک باشه خانومی:72:

درمورد اجازه گرفتن زن از شوهر منم تقریبا مشکل شما رو دارم. شوهر منم ازم میخواد تقریبا هرجایی میخوام برم ازش اجازه بگیرم ولی دوست خوبم سعی کن زیاد روی این موضوع حساسش نکنی. چون اگه خدایی نکرده مردا روی رفت و آمد همسرشون حساس بشن زندگی واقعا جهنم میشه. حداقل واسه آروم کردن شوهرت هم که شده بهش بگو باشه من هر جا بخوام برم اول با شما هماهنگ میکنم. :163:

راستش من یه تجربه درمورد مشکل تنها مهمونی رفتنت دارم. عزیزم، سعی کن هیچوقت بدون شوهرت خونه کسی مهمونی نری. اینجوری کم کم واسش عادت میشه و هرجا میخوای بری مجبور میشی خودت تنها بری و برگردی. بنظر من این یه نوع سلب مسئولیت از خودشونه. حتی اگه به قیمت کمتر شدن این مهمونی ها باشه ولی با مهربونی و نرمی بهش یاد بده که دوست داری هرجا میری شونه به شونه شوهرت بری و از اینکه همراهت اومده بهش افتخار کنی. :305:

سلام دوستان خوبم ،
من چند روز پیش برای اولین بار موضوعی را مطرح کردم با عنوان "اسیر شدم "که چند نفر از دوستان لطف کردند و مرا راهنمایی کردند . اما الان بیشتر مشکلم رو توضیح می دهم .
همسر من نسبت به من احساس مسئولیت نمی کنه از نظر مالی در آمد یکسانی داریم و هر دو با هم خرج زندگی رو می دیم ودر واقع اصلا بهش در این مورد نیازی ندارم . اما در مورد مسائل احساسی و یا همراهی من همیشه خانوادش در اولویت هستند براتون چند تا مثال می زنم : - شام مهمان مادرم هستیم خیلی راحت همراهم نمیاد و خودش میره پیش مادرش و من تنها میرم اصلا براش مهم نیست . یا مثلا منو تنها شب توی خونه میذاره میره خونه خواهرش یا انقدر که به اونها محبت داره برای من اصلا هیچ کار خاصی انجام نمیده ، هر وقت باهاش صحبت می کنم می گه من پدر ندارم و خواهر و برادر هام امانت هستند دست من و از طرفی هیچ کس نمی تونه جای اونها رو برام بگیره ، من با وجود مخالفت خانوادم و به امید داشتن یک پشتیبان به این زندگی اومدم اما حالا واقعا تنهام احساس می کنم هم خانوادم رو از دست دادم وهم اینکه شوهر و یاوری به دست نیاوردم واقعا خستم دیشب بیش از دو ساعت برای خودم گریه کردم تو رو خدا کمکم کنید اگه راهی به ذهنتون می رسه به من هم بگید . خواهش می کنم ....

سلام عدل عزیز

خب راستش این یه واقیعتیه و هم از لحاظ شرعی و هم از لحاظ عرفی تو باید از همسرت اجازه بگیری
البته قبول دارم مردها در خیلی موارد شور این قضیه رو در میارن.چندین روایت و حدیث در این مورد داریم.پس هم شما و هم مهسای عزیز روی این مسئله گیر ندین چون به هرکسی بگین حق رو به شوهراتون میده.

من که از خدامه تنها خونه مادرم برم.چون اگر اون باشه یا مدام اخم و تخم میکنه یا هرچی میگم به من چشم غره میره.یا شاید بخوام 4 تا حرف راجع به مادرشوهرم به مادرم بزنم و کمک بخوام ازش.پس این انقدر هم بد نیست.

اینم بدون که خانوادت همیشه پشتیبان تو هستنوشاید حرف دل و زبونشون یکی نباشه ولی تو پاره تن اونایی و همیشه کنارتن.
کاری نکن که همسرت عصبانی بشه.نذار کار به عصبانیت بکشه.نذار حرمت ها از بین بره.الان اول راهی .من حسرت روزای اول زندگیموئ میخورم.کاش بعضی حرفا رو در عصبانیت به همشرم نگفته بودم.کاش اون در عصبانیت منو نزده بود و هزار تا کاش دیگه......
از روزای نیومده نترس.محکم باش.ارداه قوی داشته باش.از الان غصه فرداها رو میخوری؟اینجوری که نمیشه زندگی کرد.امروز رو بچسب.امروز خوب باش.خوب بگذرون.
سوره مزمل رو بخون.اثرش فوق العادست.و ضمنا صبور باش.
زندگی در این دنیا همینه.سخت.سعی کن بسازی و راهای خوب پیدا کنی.

با گریه کردن چیزی درست نمیشه.با خدا صحبت کن.از اون بخواه.

عزیزم اینکه همسرتون چنین اجازه ای داره یا نه به شرایط زیادی وابسته است و اگر بخواهیم بر اساس حق و حقوق با هم زندگی کنیم سنگ روی سنگ بند نمی شود. بهتر است با زبان و رفتار زنانه بر دل همسرتان نفوذ کنید. البته انتظار هم نداشته باشید زود نتیجه بگیرید چون مخصوصا در مورد شما همسرتون مدت زیادی سرپرستی خانواده دیگری (خواهرها و برادانش) را به عهده داشته و زمان نیاز دارد تا توازن را بر قرار کند.
از طرفی هم می توانی خوشحال باشی از اینکه با مردی ازدواج کردی که مسولیت پذیر است و خانواده دوست.

اما باید تلاش بیشتری انجام دهی. فقط برای به نتیجه رسیدن استمرار لازم است.

سلام دوستان خوبم
از اینکه وقت گذاشتین و مطالب منو خوندین واقعا متشکرم .

سلام دوستان عزیز
چند روزی هست که با همسرم سر سنگینم ، دلیلش هم اینه که شوهرم به دلیل قرض های عروسیمون یک ماشین 14 میلیونی رو به برادرش داده 5 میلیون بدون اینکه با من مشورت کنه . بعد بعد که بهش میگم جواب میده به تو اصلا ارتباطی نداره برادرمه احساس کردم باید این کار رو بکنم خلاصه دیشب بعد از کلی بحث کردن ازش خواستم به من هم توجه کنه و بپذیره که من هم عضو خانوادش هستم اما اون در جواب گفت من تا جایی که تونستم برات کارهایی کردم و اگه منظورت اینه که به خانوادم کمک بزرگ نکنم بهت بگم همیشه همینطور خواهد بود چون من جای پدر اونها هستم اگه نمیخوای تحمل نکن . از طرفی من رو محدود میکنه که برای خانوادت زیاد کاری نکن چون تو بچه آخر خونه ای و وظیفه ای نداری ..... تو رو خدا چکار کنم . آیا به نظر شما این اخلاق ها طبیعیه ؟ اگه می تونید راهنماییم کنید. خواهش می کنم

سلام عدل عزیز
به تالار خوش اومدید
پیگیر تاپیکت و مقاله های تالار باش ، مطئنم زندگی قشنگ و اینده خوبی در انتظار تو هست ، که تو باید آنها را بدست بیاوری

در کل شاید بشه گفت بین 9 تا 12 ماه هست که با یک انسان جدید و خصوصیات متفاوت آشنا شده ای ، و این مدت برای ساختن یک زندگی خوب کافی نیست

باید برای بدست آوردن آنچه که می خواهیم تلاش کنیم ، تلاش زیاد و هیچگاه از اون تلاش خسته نشویم ... شاید تلاشمون 100 در 100 نتیجه نده ، اما به یقین می گویم که برآیند تلاشمون لذت بخش و کارساز خواهد بود

====
شما چند مطلب را در تاپیکت مطرح کردی
- محدود کردن شما توسط همسرت
-عدم همراهی شوهرت در جمع ها
-کمک همسرت به خانواده اش
-عدم احساس مسئولیت نسبت به شما
-
-
-

و اگر بگردی نکات دیگری هم پیدا خواهی کرد!!!
برای ساختن یک ساختمان اول باید پی اون ساختمان کنده بشه که این کار رو تو باید انجام بدی ، اگر اون ساختمان پی ریزی خوبی داشته باشه ، اون وقت خود اون ساختمان هم که باید روی اون پی بنا بشه خوب بنا میشه
اما این پی ریزی دقیق و درست یعنی اینکه اول از خودت شروع کنی و تلاشت را بگذاری روی خودت
نوشته ای بیشتر مصرف کننده بوده ای تا تامین کننده ، اما همسرت بیشتر تامین کننده بوده تا مصرف کننده
توصیه می کنم با این دید شروع کنی ، شما یک زن هستی و زنها قدرتِ تاثیر و نفوذ زیادی در مردها دارند
تو خودت باید زندگی ایده ال را برای خودت بسازی
با همسرت هم حسی کن ، هرگز مستقیم نسبت به خانواده اش اعتراض نکن ، حتی اگر حق با تو باشد و چرا که اینگونه اعتراض ها راهی پیش نمی برد .... اگر هدفت اصلاح رفتار همسرت و عدم تکرار اشتباه باشد یادبگیر که چگونه می بایست با مردها رفتار کرد
مثلا نوشتی ماشین 15 میلیونی را به قیمت ناچیز به به برادرش داده بدون مشورت باشما
اگر هدفت در آینده این هست که با شما مشورت کنه (به نتیجه این مشورت کاری ندارم ) بهتر است خیلی محترمانه ازش بخواهی و کمی محبت و مهربانی هم چانی این خواسته ات کنی و در آینده اگر 10 تا تصمیم بدون مشورت با شما گرفت و تنها در یک مورد مشورت شما را خواست برای اون 10 مورد با صبر و حوصله باز هم به سمت مشورت با شما سوقش بدهی و در مورد اون 1 مورد مشورت تشویقش کنی --- این روش پاسخگو خواهد بود

می دانم که چراغی که به منزل رواست به مسجد حرام هست ، اما دقت کن همسرت 34 سال با خواهر و برادر و مادرش زندگی کرده و از چندی پیش نقش حمایتگر اونها رو پذیرفته اما شما تنها یک سال هست که وارد خانواده ی آنها شده ای لذا با مرور زمان و پیدا کردن علایق و خصوصیات رفتاری شوهرت میتونی جایگاه خودت را آنقدر در نزد شوهرت بالا ببری که شما همیشه و در همه حال برایش در الویت باشی

در خصوص محدود کردن شما
این خصوصیت مردانه هست و از روی دوست داشتن و علاقه هست ، به مرور تعدیل میشه
نوشتی برای هرکاری باید راضی اش کنی ... میشه کمی باز کنی ؟
به نظرم این طبیعی هست که مرد و زن از هم خبر داشته باشند که کجا هستند و مشغول به چه کاری هستند ،
مثلا اگه من می خواهم برم آرایشگاه به همسرم می گویم امروز می خواهم برم آرایشگاه ، فرصت داری من رو برسونی؟ برگشتنی هم بهت زنگ میزنم که اگه تونستی بیایی دنبالم ...

در خصوص بقیه موارد هم کمی نیاز به توضیح بیشتر هست

پیشنهاد می کنم لینک های زیر رو بخونی ، نت برداری کنی و بکار ببندی

شوهران از زنان چه می خواهند


زندگی بیست مخصوص خانم ها

نکاتی که برای یک مرد مهم هست


هشت اصل برای یک زندگی بیست

چند راه برای مجذوب کردن شوهر

چگونه با همسرمان برخورد کنیم؟

چگونه از همسرمان انتقاد کنیم

سلام عروس خانوم!

رابطه خانواده همسرتون با شما چطوره؟

ایا اونا شمارو پذیرفتن. نظر مادر شوهرتون چیه؟ ایا اون با فداکاری مالی پسرش موافقه؟

در مورد اینکه ایا رفتار شوهرشما طبیعیه یا نه فک می کنم با توجه به شرایط خانواده اش، رسیدگی به اونا طبیعیه. اما فدا کردن زندگی شخصیش برای اونا طبیعی نیست. به نظرم باید بیشتر شوهرت رو جذب خودت کنی طوری که بیشتر وقتش برای تو صرف شه. ولی زیاد رو قضیه کمک به خانوادش حساسیت به خرج نده شاید کار به لجبازی بکشه که برای خودت بیشتر دردسر درست می کنه.

خواهر و برادرهای دیگه چند سالشونه؟ ایا ازدواج کردن؟

به نظرم هر وقت شوهرت میره خونه مادرش اینا شما هم باهاش برو. اونو تنها نذار. خودت هم تنها خونه خودت نرو. این کار براش عادی میشه!

در مورد تاپیک منم اگه نظر بدی خوشحال میشم گلم:72:

سلام دوستای خوبم
از اینکه من رو راهنمایی کردین واقعا متشکرم خیلی راهنمایی های شما من رو آروم می کنه . حالا بیشتر توضیح میدم تا شما هم لطف کنید و من رو بیشتر راهنمایی کنید. منظورم از اینکه میگم شوهرم رو برای هر چیز باید راضی کنم اینه که : مثلا میخوام بعد از چند روز برم خونه مادرم نه تنها باهام نمی اد بلکه میگه اصلا اجازه نداری بری ، چه خبره هر هفته می ری اونجا ! یا مثلا با دوستم می خوایم بریم بیرون می گه به هیچ وجه چه خبره ! یا مثلا می خوام برم ماموریت اداری با وجودی که در مراحل خواستگاری بهش گفتم زیاد ماموریت میرم ، بازم باید به بدبختی راضیش کنم .... خودم همیشه باهاش هماهنگ میکنم و بعد بیرون میرم اما وقتی ازش میپرسم کجا میری یا بیرون چکار داری میگه دلیلی نداره به تو جواب بدم ، تو یک زن هستن وقتی میخواهی بری بیرون باید رضایت منو جلب کنی اما یک مرد دلیل نداره به زنش جواب بده ، همیشه بهش میگم خوب نگرانتم دوست دارم بدونم کجا میری اگه خدای نکرده اتفاقی افتاد بدونم کجا باید دنبالت بگردم اما هیچ فایده نداره ....
نازنین جان هم در مورد روابطم با مادر شوهرم پرسیده بود ، باید بگم خیلی به هم احترام میگذاریم و با ادب با هم رفتار میکنیم . توی جمع از هم تعریف میکنیم . اما مادر شوهرم سلطان خونس و کسی روی حرفش حرف نمی زنه و تمام این کارها با رضایت اونه ، شایدم خیلی از رفتارهای شوهرم نتیجه راهنمایی های غلط اون باشه . خواهر برادرهای همسرم هم مجردن و یک خواهر و دو برادرداره در سن 25 سال تا 30 سال یکی شاغل و دو تا دانشجو . خواهش میکنم کمک کنید [size=medium][align=justify]

خدا رو شکر که مادر شوهرت احترامتو نگه می داره. خوبه که خواهر برادراش تو سن ازدواجند. و تا 2-3 سال دیگه ایشالا مستقل می شن.

یه فکری زد به سرم شاید جواب بده!

از اونجایی که مادر شوهرت زن قدریه (ghadar) می تونی رو این قضیه مانور بدی پیش شوهرت.

مثلا بگی چقدر از شخصیت زنای با صلابت اینجوری خوشت میاد و دلت می خواد مثل اون باشی!

همش از اقتدار مادرش تعریف کن که چجوری تونسته از پس زندگیش بر بیاد چنین بچه های مسئولی بار بیاره! بگو دوست داری ازش الگو برداری کنی!
بهش بگو اگه تبدیل به موجود ضعیفی بشی خودش هم ضرر می کنه و هم بچه های آینده اش.

"همسر منم اوایل این حرفا رو می زد بهم، یه مثال تو خانوادشون بود که بعد از فوت شوهر، خانم چطور به خاطر اختیاراتی که همسرش موقع زنده بودن بهش نداده بود، در رنج و عذاب بود واسه بزرگ کردن بچه ها و گرفتن حق و حقوق اونا از خانواده پدریشون .... همسرم اون خانم رو خیلی تایید می کرد و رفتار شوهر مرحومش رو نقد می کرد. من از این قضیه استفاده کردم که تو مخش بره تو سر زن بزنی و بهش اختیار ندی ضرر می کنی. "

عزیزم مشکلت خیلی بزرگ نیست. ولی نذار بزرگ شه. به هر حال حفظ صلح و صفای رابطه زناشوییت خیلی مهمه.
تو فضای دوستانه حرفاتو بهش بگو نه تو فضای مجادله.
شما تازه ازدواج کردین بهتره به مشاجره و قهر عادت نکنین.

اینا چیزایی بود که به ذهن من رسید حالا نمی دونم فایده ای داره یا نه.
موفق باشی

عدل عزیز ، با بکارگیری مهارت های کلامی زن و شوهرش راحت می تونی این مشکل را برطرف کنی

مثلا ) از یک مرد نپرس کجا میری ، کجا بودی، کی میایی

به جاش بپرس

زن:عزیز کارت بیرون خیلی طول میکشه؟
مرد:شاید
زن: باشه ، مواظب خودت باش ، شام ساعت 9 آماده است ، دیر کردی بخورم ؟
مرد: آره بخور
زن: مرصی که به فکرمی که گرسنه نمونم ، بذار بوست کنم که بوسم مواظبت باشه
مرد:لوس بازی در نیار
زن: یه لبخند شیطنت آمیز


نتیجه« مرد در دفعات بدی کم کم نرم میشه و در جواب سئوال اول می گوید : نه زیاد طول نمیکشه میرم پیش دوستم ، ماشین جدید خریده ببینم چه جوری هست زود بر می گردم »

میدونی چرا ، پاسخ می دهد؟
چون مرد احساس نمی کنه که مورد بازجویی قرار گرفته

مردها باید حس آزادی و استقلالشون پاسخ داده بشه ، اگر زنها با سئوالاتشون باعث بشن که مرد فکر کنه تحت کنترل و نظارت هست ، سعی می کنن با جواب های سربالا، سختگیری های بی مورد اون قدرت و استقلالشون رو بیان کنند

این مثال یک مرد خیلی سرد با احساسات مخفی بود ها ...

اون لینک ها رو حتما بخون ، قسمت مهارت های رفتاری و کلامی در تالار رو هم مطالعه کن

تا ابد شاد باشی:72:

دریا باش که اگر سنگی به سویت پرتاب کردند سنگ غرق شود نه آنکه تو متلاطم شوی... :72:

سلام دوستان خوبم
در چند روز گذشته دو مرتبه مطالبی رو بیان کردم و دوستان من رو راهنمایی کردند. خواهش می کنم اگه ممکنه دوباره به من کمک کنید .
یکی از مشکلاتی که الان واقعا داره منو آزار می ده اینه که شوهرم به خانوادش خیلی وابستس و هر روز باید به دیدنشون بره و حتما باید در یک خونه ای که نزدیک اونهاست زندگی کنیم و از طرف دیگه من فقط هفته ای یک مرتبه حق دارم به خانوادم سر بزنم . به خدا از این شرایط خیلی خستم از انتخابم پشیمونم . راه برگرشتی ندارم واقعا مثل یک اسیرم توی زندان . مشکل بزرگترم اینه که انتخاب این شوهر نظر خودم بود و اصلا روم نمیشه به خانوادم چیزی بگم . باور کنید هر اتفاقی میافته ده دقیقا بعد خانوادش اطلاع دارن همه چیز رو همه می دونن اونوقت حرفای خودشون رو اصلا به من نمیگن چون فکر میکنن حرفهای خصوصی و خانوادگیشه . تو رو خدا بگید چکار کنم . باور کنید خیلی براتون دعا می کنم بهم کمک کنید. آیا راهی هست که همسرم یک کم به من و خواسته هام توجه کنه ؟ الن چکار کنم ؟

تو رو خدا کمک کنید ، چرا کسی جواب نمیده ؟ خواهش می کنم ....

اینکه می گی چرا من هفته ا ی یه بار خانواده ا م را ببینم, اگر دانشجو بودی در شهرستان چند وقت یه بار می دیدیشون؟
اگر خارج از کشور بودی چی؟
واقعا هفته ای یک بار برات کمه؟
اصلا چرا ازدواج کردی. همونجا پیش مامانت میموندی.

اگر خودت باور کنی که دیگه ازدواج کردی و خانواده مستقل داری کم کم همسرت هم این را باور خواهد کرد. تا زمانی که بگی مامانم مامانم ... اونم میره پیش مامانش ...
اگر خونه ات را به عنوان خونه خودت قبول کنی و توش آرامش و محبت و جاذبه ایجاد کنی همسرت هم جذب خونه خودش میشه و واسه گرفتن محبت و امنیت نمیره خونه مادرش
ظاهر فیزیکی و اسم خونه نیست که میکشونه به خونه. حسی هست که به خونه داره. هنوز خونه مادرش احساس امنیت و گرما و عاطفه بیشتری میکنه. هنوز اونجا واسش خونه اوله. هنوز هر دوتون دلتون پیش خونه مامان باباست.
اگه خونه خودتون را قبول کنید مشکلتون حل میشه

سلام دوستان ، تو رو خدا به من کمک کنید با اخلاق های زشت همسرم چه کار کنم . دو روزه که مریض شدم دریغ از یه کم توجه تازه می گه خونه مادرت هم نرو برای این که ازت پرستاری کنن . دیشب هم که حالم بد بود رفتیم دکتر دکتر که خواست معاینم کنه دکمه های مانتوم رو باز کردم آبروم رو برد که این چه لباس تنگ و کوتاهیه که زیر مانتو پوشیدی دکتر بد نگات کرده !!! کلی دلخور شدم .... بعدم اومدیم خونه انگار نه انگار که من مریضم در صورتی که من از 3 هفته بعد از ازدواج به مدت یک ماه پرستار این آقا بودم چون بیماری کبد داره . خلاصه رفتارهاش توهین آمیز و زورگویانه است هر چی باهاش صحبت می کنم اصلا فایده نداره تو رو خدا راهنماییم کنید پیش مشاور نمیاد !!! به حرف هام گوش نمیده !!!! خستم دیگه دوستش ندارم زندگیم رو هم دوست ندارم دلم می خواد برم خونه مامانم دیگه نبینمش تو رو خدا کمممممممممممممممممممممک

تو رو خدا مطالب منو بخونید و بهم کمک کنید . کمممممممممممممک