عاشق دختر هستم ولی موقعیت ازدواج ندارم

به نام خدایی که عشق را آفرید
سلام به همه مدیران و اعضای سایت همدردی
می خوام داستان زندگی ام رو واستون بگم تا شاید یه کمکی به من بکنین !
من پسری 22 ساله ام !
خانواده مذهبی دارم !
خودمم اهل نماز و روزه ام !
حدود 4 سال پیش دختری رو توی کوچمون دیدم و برای اولین بار عاشق شدم ، نه اینکه فکر کنید که با یه نگاه عاشق شدم ! نه اولا خانواده اون دختر آدمهای مذهبی و خوبی هستند و خود دختر ، یه دختر نجیب و پاکی هست !

به خدا و کتاب مقدسش قرآن قسم میخورم که عشق من از روی هوا و هوس نیست ، آخه بعضی ها میگن که عشق پسرها از روی هوا و هوس هست !

اوایل کنکور کاردانی بود ، بطوری که هنگام درس خواندن به اون دختر فکر می کردم و اونو توی ذهنم تجسم می کردم با یه زندگانی خوب که این بهم یه قدرتی میداد که بتون درسهامو خوب بخونم و بالاخره تو کنکور قبول شدم که البته قبول شدنمو مدیون اون دختر میدونم !

میدونستم که اون دختره هم منو دوست داره چون از حرکاتش میشد فهمید و یه روزی مادرش دم در خونمون اومد و از من خواست که کتابهای کنکورمو به اون دختر بدم و میدونستم که خودش عمدا مادرشو فرستاده !

تا اینکه یه روزی یه کارت عروسی از طرف خانواده اونا واسمون اومد که من احمق فکر می کردم مال اون دختره و بعد از بی محلی به اون دختر دیگه اون دختر رو ندیدم !

یه روزی فهمیدم که بابا اشتباه می کردم و اون دختره اصلا ازدواج نکرده !

حالا بعد از 4 سال فکر اون دختره دوباره ذهنمو مشغول کرده و بعضی وقت ها که می بینمش یاد اون روزها می افتم و قبلم تند تند میزنه !

حالا به نظر شما چیکار کنم !

از یه طرف خودمو واسه کنکور ارشد آماده می کنم !
از طرفی اصلا موقعیت ازدواج ندارم (شغل و ...)
فقط تو رو خدا زودتر بهم کمک کنید !
به خدا و کتاب مقدسش قرآن قسم میخورم که عشق من از روی هوا و هوس نیست ، آخه بعضی ها میگن که عشق پسرها از روی هوا و هوس هست !

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

البته اینم بگم که قصد من فقط ازدواجه !

سلام حسین آقا،

ابتدا لطفاً یک عنوان مناسب برای تاپیکت بگو تا این عنوان مبهم رو تغییر بدهم.
عنوان باید مشکل اصلی شما رو مشخص کند. یعنی اعضا بدانند که شما عاشق دختری هستی، ولی شرایط ازدواج نداری.


در مورد مشکلت:

احساس پاکت به اون دختر باارزش است. ولی...
شما وقتی آمادگی ازدواج رو نداری، نباید با فکر کردن به دختری خودت رو آزار بدهی.
در رابطه با مشکل شما کلی تاپیک در تالار داشتیم که اگر کمی جستجو کنی، پیدا خواهی کرد.

برای شما قسمتی از یک مقاله مفید تالار رو می گذارم:

نقل قول:

---

آقا پسرها، احساسات و زمان ازدواج
اما آقا پسرها که شرایط ازدواج ندارند به جای بازی کردن با احساسات دختران و دوستی های دم دستی، چه کارهایی باید بکنند.
آیا به بازی گرفتن زندگی و احساس یک دختر برای پرکردن اوقات فراغت و تنوع بخشیدن به هیجانات شخصی کار صحیحی هست؟
آیا نباید به وقت درس و کار و ....، انرژی خود را به مسائل خود متمرکز کنند تا به وقت ازدواج دارای توانایی لازم اداره زندگی باشند؟

وقتی ما کوچیکتر بودیم از جلوی هر مغازه که عبور می کردیم و چیزی دلمون می خواست ، و یک لنگه پا می ایستادیم و پا به زمین می زدیم و گریه می کردیم که اونو می خواهیم. گریه می کردیم ، التماس می کردیم و خلاصه به هیچ چیزی و کسی هم کاری نداشتیم. نه به قیمتش، نه وقتش ، نه شرایطش.
البته این از خصوصیات کودکی هست. یعنی نسبت به امیال و خواسته ها صبور نیستیم. و نمی توانیم خواسته های خود را به تاخیر بیندازیم. و البته این کار را بزرگترها به اجبار برای ما می کردند. مثلا می گفتند الان وقتش نیست و دست ما رو می کشیدند و می بردند تا سر فرصت به خواسته ما رسیدگی کنند.
اما کم کم که بزرگتر می شویم یاد می گیریم که نیازهای خود را بسته به شرایط به تاخیر بیندازیم. ابتدا مسئله دفع ادرار است. قبلا در زمان نوزادی هر وقت نیاز به دفع داشتیم بدون توجه به موقعیت به نیازمان پاسخ می دادیم. بعدها یاد گرفتیم که صبر کنیم تا شرایط مهیا شود و به دستشویی برسیم.
کمی بزرگتر شدیم یاد گرفتیم که نیاز خوردن و خوابیدن خود را تحت کنترل قرار دهیم. لذا در زمان مدرسه ، یکساعت کلاس را تحمل می کردیم تا به زنگ تفریح برسیم و گرسنگی و تشنگی خود را جواب معقولانه بدهیم.

خلاصه :
ما همین طور که بزرگ می شویم یاد می گیریم که منافع و لذتهای کوتاه مدت را در قالب برنامه ها و مدیریت ها تنظیم کنیم. به نحوی که به لذتهای ماندگار دست پیدا کنیم و به تبعات رنجزای آن گرفتار نشویم. لذا برنامه درسی سخت برای کنکور می ریزیم. نه اینکه طالب رنج درس خواندن باشیم، بلکه یاد گرفته ایم برای رسیدن به اهداف عالی تحصیلی باید میزانی از بی خوابی و عدم استراحت را تحمل کنیم.
اما در خصوص نیاز جنسی و عاطفی اولیه دوران نوجوانی و جوانی هم مسئله شبیه مسائل بالاست. یعنی همانطور که در زمینه های دفع ادار، گرسنگی، تشنگی، برنامه تحصیلی آموخته ایم که تعجیل نکنیم و با توجه به شرایط و تاخیر به زمان مناسب ، نیازهایمان را ارضاء کنیم. در خصوص مسائل جنسی و عاطفی نیز لازم است چنین کاری را انجام دهیم. یعنی تا وقتی که شرایط ازدواج نداریم، سعی کنیم انرژی خود را جهت فراهم کردن شرایط ازدواج و سن ازدواج و ....، تمرکز دهیم.
اگر شما در انجمن مشاوره ازدواج ، بخش رابطه دختر و پسر گشتی بزنید، متوجه می شوید تمام کسانی که این خویشتنداری و برنامه ریزی در مورد تمایلات جنسی و عاطفی خود ، انجام نداده اند، به مرور با فراهم کردن زمینه های وابستگی و تبعات شخصی و خانوادگی آن دچار مشکلات عدیده ای از جمله افسردگی، عصبانیت، فرار از منزل، مشکلات تحصیلی ، خانوادگی، شغلی و حتی در پاره ای از موارد خودکشی شده اند.

با توجه به این مطالب توصیه مشاوران خانواده و ازدواج همواره اینست که قبل از فراهم آمدن شرایط انتخاب و ازدواج خود را درگیر روابط عاطفی ، هیجانی یا جنسی با جنس مخالف (متفاوت)، نکنید. و هر وقت نیز شرایط ازدواج فراهم آمد باز برای شناخت کامل بیشتر روی شناخت معیارها متمرکز شوید نه احساسات انفجاری و خام.

نتیجه:
1- فراهم آوردن شرایط ازدواج
2 - بررسی شناختی دقیق معیارها در شخصی که به او علاقه مندیم از طریق رسمی و آشکار

و تا قبل از فراهم آمدن موقعیت ازدواج نیاز است که انرژی خود را روی سایر زمینه های لازم متمرکز کنیم.

---

من الان 22 سالمه !
به نظر شما کی وقت ازدواجه ؟؟؟
در ضمن من با این اعتماد به نفسی که دارم میدونم که میتونم یه زندگی خوب و عالی رو واسه خودم درست کنم !
شرمنده یه راه حلی بگید که یا باهاش دوست بشم و تو آینده باهاش ازدواج کنم یا از فکرش بیرون بیام !

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط hossein_bga

شرمنده یه راه حلی بگید که یا باهاش دوست بشم و تو اينده باهاش ازدواج كنم .................

---

اينكار اصلا توصيه نميشه مطمئن باشيد اينجا كسي راهنمائيتون نميكنه چطوري بريد با دختر مردم دوست شيد.
شما كه تو پست اولتون گفته بودين قصدتون فقط ازدواجه!!!!
بالاخره قصدتون چيه؟

به قرآن ، به خدا فقط ازدواج !
نمیدونم چرا هیشکی حرف منو باور نمیکنه ؟
فقط تو رو خدا راهنماییم کنید که یا برم پیشش و همه چی رو بگم ، یا از فکرش بیرون بیام !
تو رو خدا کمکم کنید !!!!!:302:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط hossein_bga

من الان 22 سالمه !
به نظر شما کی وقت ازدواجه ؟؟؟
در ضمن من با این اعتماد به نفسی که دارم میدونم که میتونم یه زندگی خوب و عالی رو واسه خودم درست کنم !
شرمنده یه راه حلی بگید که یا باهاش دوست بشم و تو آینده باهاش ازدواج کنم یا از فکرش بیرون بیام !

---

خوشحال هستم که اعتماد به نفس خوبی داری. و البته همین که در سن 22 سالگی داری برای کنکور ارشد آمادی می شوی، نشان می دهد که پسر باهوش و موفقی هستی.

در مورد رابطه ی دوستی قبل از ازدواج، حتی با هدف ازدواج، تالار همدردی مخالف است.
می توانی سری به این تاپیک بزنی تا چند دلیلی عینی را بخوانی.
و همینطور ازت می خواهم که این تاپیک که کمی مشابه مشکل شما هست رو بخوانی: برقراری رابطه دوستی قبل از ازدواج

و در آخر سری به اینجا بزن (کلیک کن). مقالات زیادی پیدا خواهی کرد که اکثر آنها به دردت می خورد.

پس من برای شما این توصیه ها رو دارم.

1- هدفت که ادامه تحصیل هست رو فراموش نکن. الآن وقت درس خواندن و پیشرفت در زندگی و به دست آوردن مهارتهایی هست که یک عمر لازمشون داری. پس فکرت رو جای دیگری مشغول نکن.

2- شما فعلاً آمادگی ازدواج نداری. به علت درس خواندن و احتمالاً سربازی و همینطور تا وقتی کار پیدا کنی، حداقل 2-3 سال یا بیشتر زمان لازم داری. پس با احساسات خودت و آن دختر بازی نکن.

3- آمادگی ازدواج معنیش فقط پایان درس و سربازی و حقوق ماهیانه نیست. بلکه باید به یک بلوغ و ثبات فکری برسی. معمولاً کارشناسان برای پسرها ازدواج از سن 24-25 سال رو توصیه می کنند.

4- اطلاعات خودت رو در رابطه با ازدواج بالا ببر. با خواندن مقالات مختلف خودت و جنس مخالف رو بشناس و معیارهایت رو تعیین کن و بر اساس معیارهایت شخص مورد نظر رو بسنج.

5- در انتخابت دقت زیادی کن. منطق رو سوار احساساتت بکن و نه بر عکس. عشق کافی نیست! حتی اگر چند ساله باشد! این عشق و احساسات بعد از وسال به مرور کم می شود و از بین می رود. مگر اینکه تفاهم باشد و انتخاب با آگاهی صورت گرفته باشد و نه از روی احساسات.

مطالعه ی مقالات و تاپیک های تالار یادت نرود.

موفق باشی.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط hossein_bga

من الان 22 سالمه !
به نظر شما کی وقت ازدواجه ؟؟؟
در ضمن من با این اعتماد به نفسی که دارم میدونم که میتونم یه زندگی خوب و عالی رو واسه خودم درست کنم !
شرمنده یه راه حلی بگید که یا باهاش دوست بشم و تو آینده باهاش ازدواج کنم یا از فکرش بیرون بیام !

---

همچین می گی 22 سال انگار 220 سالته.22 برای پسر زیاد نیست.با این اعتماد به نفست ارشد قبول

شو بعد برو سرکار در آخر با این دختر یا هر دختر دیگه ای که مناسب دیدی ازدواج کن.

پ.ن:واسه خودت؟

پ.ن:از تو که می گی مذهبی م دوستی با دختر بعیده.اگر خیلی عجله داری به مادرت بگو با خانواده

دختر صحبت کنه ببینه به پسر بیکار دختر می دن؟بعد رسمن اقدام کنید.

ممنون از راهنمایی هاتون !
ولی اگه بتونید بیشتر قانعم کنید ممنون میشم !
میدونید که برام خیلی سخته از این دختر و عشقم دست وردارم !

بر اساس چه معیاری می گی عشقت هوس نیست؟تفاوت عشق و هوسو می دونی؟چقدر می شناسیش؟غیر از مشخصات

فردیش.رفت و آمد دارید؟

به نظر شما دوست داشتن یکی اونم به مدت 4 سال میشه اسمشو هوا و هوس گذاشت ؟؟؟
خانوادش که مذهبی و از نظر فرهنگی و مادیات با خانواده خودم یکسانند !!!
رفت و آمد هم نداریم !!!

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

اینم بگم که تا حالا با هیچ دختری نه دوست شدم و نه دوست دختر داشتم !
نظر من اینه که آدم فقط با یکی دوست بشه و با اونم ازدواج کنه !!

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

آره شما درست میگید که واسه آدم مذهبی دوستی با دختر بعیده ، ولی نه هر دوستی و با هر کسی دوست شدن !!!
گفتم که قصد من فقط ازدواجه !!!
در ضمن من آدم کمرو خجالتی هستم و تا حالا این موضوع رو به خانوادم نگفتم چون میدونم که مخالفت میکنن !!!

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

ممنون از راهنمایی هاتون !:104:
میبینم که بعضی عوش اینکه منو راهنمایی کنن ، بیکاری منو به رخم میکشن !!!!!!!:104:

تو این 4 سال چند دفعه با دختر حرف زدی؟بازم می گم چقدر می شناسیش؟از طرز فکرش،علایقش،خواسته هاش چقدر

می دونی؟علاقه ای که پشت سرش شناخت نباشه هوسه.تا زمانی م که آدم به خواستش نرسه اون احساس سرجاشه.

راجبه دوستی م لینک های حامدو بخون.

خجالت می کشی راجبه به این موضوع با خانوادت صحبت کنی؟طبیعیه،چون خودتم می دونی هنوز آمادگیشو نداری.

مخالفتشونم منطقیه.

همین به رخ کشیدن چیزهایی که نداری و باید به دست بیاری بهترین راهنمایی برای شماست چون با به دست اُوردنشون

خود به خود به خواسته اصلیت نزدیک تر می شی.

اولا تا حالا روم نشده بهش چیزی بگم !

در ضمن من از خواسته ها و علایقش چیزی نمیدونم به خاطر اینکه هنوز باهاش حرفی نزدم !

آره خجالت میکشم که با خانوادم صحبت کنم !

ولی میدونم اگه این اتفاق بیفته مطمئنم که خوشبختش میکنم !

درضمن تفکر من در مورد دوستی اینطوری هست :

میخوام حدود یک سال دوست بشیم و از اخلاق و رفتار همدیگه آشنا بشیم ، بعد که دیدیم تفاهم داریم میرم خواستگاریش !

لطفاً نظرتون رو راجع به تفکرم بگین !!!

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

خانوادشو خوب میشناسم !
گفتم که هم سطح خودمون هستن !

فرض کن وارد کلاسی می شی و هیچکسو نمی شناسی.همون ابتدا که یه نفرو نشون نمی کنی بری باهاش دوست

بشی.ولی بعد از یه مدت می بینی که با 3-4 نفر دوست شدی.چون تو این مدت اخلاقشونو دیدی،طرز فکرشون.دیدی که

بهت نزدیکن رفته رفته بهشون نزدیک تر شدی تا رابطه دوستی بینتون شکل گرفته.ینی اول متوجه شدی که یه سری

موارد مشترک با هم دارید و همین باعث شده شما بهم نزدیک تر بشید نه اینکه اول دوست بشید بعد ببینید عقاید مشترک

دارید.

ممنون از راهنماییت دوست خوبم !

حالا به نظرت چیکار کنم !

حرف شما هم درسته !

ولی قلبم به ذهنم غلبه کرده و چشمم کور شده !

فقط کمکم کنید !!!

با سلام و تبریک عید سعید قربان.
احساس شما کاملا فابل احترامه.من بحثی در مورد این که این علاقه عشقه یا هوس نمیکنم چون به شخصه معتقدم حتی عشق حقیقی هم برای به ثمر نشستن نیاز به شرایط و تلاش داره.پس اساسا اگه این احساس حقیقتا هم عشق باشه تا زمانی که نتونین از راه درست پرورشش بدین فایده ای براتون نداره.
دوستی به قصد ازدواج نوع جدیدی از دوستیه که تو فرهنگ ما شکل پیدا کرده اما برعکس اسم قشنگ و منطقیش در اکثر مواقع به هدف دلخواه نمیرسه.
برای ازدواج چندین و چند فاکتور رو باید در نظر بگیرید (حتی برای دوستی به قصد ازدواج) به جز عشق و تناسب خانواده ها موارد دیگه ای که باید بهش توجه کنید اینهاست:
1.بلوغ فکری خودتون
2.بلوغ عاطفی خودتون
3.ثبات اقتصادی
اگر حتی یکی از این سه مورد رو نداشته باشین (و مطمئنم هستین که تا مدت زمان کوتاهی هم بهش نمیرسید) فکر دوست شدن هم اشتباه.اما چرا؟
با دوست شدن وابستگی ایجاد میشه(علی الخصوص برای خانمها) حالا تصور کنید دو نفر آدم که بهم وابسته هستن و شرایط ازذواج هم ندارن.شاید تا یک سال بتونن صبر کنن اما سال دوم چی؟سال سوم چی؟در نهایت ممکنه به خاطر این وابسنگی دست به هزاران کار غلط بزنن و آینده ی خودشونو ناحواسته خراب کنن.مثلا با هر شرایطی ازدواج کنن و این میشه که غالب روانشناسها و مشاورین میگن درصد بالایی که پس از دوستی ازدواج کردن ممکنه از هم جدا شن یا زندگی مشترک جالبی نداشته باشن.البته این یبن هزاران اتفاق دیگه هم ممنکنه بیافته که نمونه های زیادی توی تالار ازش داریم.
حالا راه حل شما چیه؟توی مسیر اصلی خودتون که ادامه تحصیله با ثبات و اراده قدم بردارید.در کنارش تلاش کنید که بقیه ی شرایط ازدواج رو برای خودتون فراهم کنید.مدتی به خودتون زمان بدید مثلا یک سال و بعد از این زمان اگه دیدید واقعا بهبودی در شرایطتون ایجاد شده میتونین مطمئن شید که اعنماد به نفستون واقعی بوده(چون احساسات ملاک نیست بلکه اعمال آدم ملاکه) و بعد به طور رسمی اقدام کنید.
در مورد اون قسمتی که گفتید یک مدت باهاش دوست باشم و ببینیم اخلاقمون بهم میخوره یا نه کاملا مخالفم.چون به جز تناسب اخلاقی باید سایر شرایط هم فراهم شه.بعد از بهبود شرایطتون این شناختو با اطلاع خانواده ها و در لوای نامزدی طی کنید.
موفق باشید

سلام

ببخشید که این حرف رو میگم !

ولی به نظر من دختر خوب ( سر به زیر ، نجیب ، پاکدامن ) تو این دوره و زمونه کمه !

من فقط میخوام که از دستش ندم !

حالا چیکار کنم !

ممنون از راهنمایی هاتون دوستان عزیز !!

سلام حسین جان،

ما گفتیم شما چه کار کنید!
اگر نظر ما رو می خواهی، نیازی به تکرار نیست...

راه دوستی قبل از ازدواج (حتی با هدف ازدواج) رو به دلیل خطرهایی که دارد و ضرباتی که ممکن است به خودت و دختر خانم بخورد، هیچ وقت پیشنهاد نخواهیم داد.

خدا رو شکر که اون دختر سر به زیر، نجیب و پاکدامن هست. پس اجازه بده همینطوری بماند تا ازدواج کند.
ان شا الله شما زودتر شرایط ازدواج پیدا می کنی و به خواستگاریش می روی.

موفق باشی.

منظورم اینه که میترسم ازدواج کنه !

چون اون 22 سالشه !

میدونید که زمان ازدواج دخترها 18 تا 22 سالگی هست !!!!

اینم بگم که تا حالا با دختری دوست نشدم !!!:43:

میدونید که زمان ازدواج دخترها 18 تا 22 سالگی هست !!!! ببخشیدکی اینوگفته !نظرشماست ...؟؟؟
به نظرم اینجوری شروع دفعه ای که دیدیش فقط سلام کن دفعه ای 2سلام واحوال خانواده دفعه ای 3 سلام واحوال خانواده و.حال خودش و.....:311::311:
شوخی کردم به نظرم به خانوادت بگی بهتر ین رهه!!!!!!!!!!!

اگه سن ازدواج دختر خانمها بخواد بین 18 تا 22 سالگی باشه.پس باید دختران بالای 22 سال رو بندازیم توی ترشی

دیگه!فاتحه ی ما خوندست...:316::316:

آره حسین آقا؟؟؟ :303:

دوستان خوبم شرمنده !

بخدا منظوری نداشتم !

بابا منظورم اینه که اکثر دخترها زود ازدواج میکنن !


حالا به خانواده ام چطوری بگم ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

مشکل من فقط اینه که کار ندارم !

همه چی جوره !!! ( خونمون 2 طبقه است ، سربازی ندارم ، اعتماد به نفس فوق العاده ام و از همه مهمتر خدا رو دارم )

باشه این دفعه رو میبخشمتون!دیگه تکرار نشه ها...:310:

خب این که بقیه چیزا جوره که خیلی خوبه.

شما بهتره رسما اقدام کنید یا با پدر دختر خانم در اینباره صحبت کنید که به شما مهلتی

بدهند(البته زمانش مشخص باشه) که کار مناسبی پیدا کنید . بعد سریع اقدام میکنید برای

نامزدی...:310:

یعنی چی که چطور به خانوادم بگم؟ شما اگر واقعا نگران این هستید که دختر خانم رو از دست ندید خیلی راحت با اونها قضیه رو مطرح میکنید و اینطوری میتونید با همفکری خانواده راه حلی پیدا کنید.

پسر با اعتماد به نفسم !انجام ندادن سربازي يعني رفتن به ماموريتي براي دو سال بدون امكان اداره زندگي خود و همسر!كار نيز ..من اعتماد به نفس خلوص نيت و تلاش تو براي بدست آوردن يه زندگي درست رو تحسين ميكنم. اما اگه توقعات طرف مقابل رو ندوني و در نظر نگيري مشكل خواهي داشت.تو خانواده خواهر و برادر بزرگ همدلي عمويي خاله اي كه بهت نزديك باشه نداري؟كه زبان دلت بشه و بيان كنه؟:72:

سلام به همه دوستان

ممنون از راهنمایی هاتون !

یه مژده : امروز با دختر خانم صحبت کردم و اونم کاملا با نظر و شرایط من موافقه و فقط گفته که باید درسش تموم بشه !!!

بخدا دارم پرواز میکنم !!! :310:

اگه بگم این حرف زدنم چه تاثیری روی من داشته شاید بعضی هاتون باور نکنید !!! :227:

( اول از همه ایمانم به خدا بیشتر شده میدونید چرا ؟ چون قسم میخورم که هر وقت از خدا یه چیزی رو خواستم بهم نه نگفته !! --- ثانیا تمرکزم روی درسهام بیشتر شده و بهتر میخونم -- ثالثا زندگیم یه رنگ دیگه ای پیدا کرد !!!)

بخدا قسم میخورم که خوشبختش کنم ، آخه خوشبختی واقعا حق اونه !!! :323:

ممنون از راهنمایی هاتون !!! :46:

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

باز هم خدا رو صد هزار مرتبه شکر !!!!!!! :323:

درسته که من تجربه ی انچنانی ندارم و توی این امور متخصص نیستم اما به نظر من شما میتونین با مدرک لیسانستون یه کار نیمه وقت پیدا کنین و قضیه رو با پدر و مادرتون(به خصوص با اونی که راحت تر متونید حرف بزنید) در جریان بزارین و اگه مخالف بودن و قانع نشدید خیلی رک و پوست کنده بگید که قانع نشدید و یه جور دیکه مسئله رو بررسی کنید بعد ه این که راضی شدن خیلی ساده و بی شیله پیله برید خواستگاری به نظرم اگه ایشون واقعا به شما علاقه داشته باشن با شرایط سخت شما کنار میان و تازه بعده اینه که میفهمین که ایا واقعا دوستون داره یا نه؟؟
و یقینا اگه جواب مثبت بدن شما با انرژی مضاعفی برای خوشبخت کردن ایشون تلاش میکنین و اگه هم جوابشون منفی بود هم بازم شما با خیال راحت میتونین ادامه تحصیل بدین(البته با این اوضاعی که شما گفتین فکر کنم یه کم طول میکشه که فراموشش کنین)
امیدوارم تونسته باشم کمک تون کنم
از دوستان هم خواهش میکنم اگه نقدی به این تفکر وارده، اونو بیان کنن تا منم بتونم یه تغییری تو ایدولوژی زندگیم بدم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط keyvan

لطفا" در تایپک های تاریخ گذشته پست ارسال نکنید، توجه به تاپیکهای زنده موجب میشود،زحمات شما بی ثمر نباشد

---