نمایش نسخه قابل چاپ
خانم baby
من اصلا کاری به اینکه کتابها چی میگن ندارم. اتفاقا منابعی که من مطالع میکردم از علامه جعفری، شهید مطهری و علمای شیعی خودمون بوده.
دعای کمیل و ندبه و ابوحمزه و عرفه و همه رو خونده ام.
ولی اصلا کاری به حرف دیگران ندارم.کاری به این دعا ها ندارم. من فقط اون خدایی که توی همه ی کتابها و دعا ها و قران هست رو توی واقعیت نمیبینم. همین.
من حتی دو ساله نماز نمیتونم بخوونم. چون فکر میکنم اصلا اینکه فکر کنم خدا پشتمه و بهش تکیه کنم غلطه. حس میکنم باید تنهایی روی پای خودم وایسم.
سلام دوست عزیز. من هم چند سالی میشه که مثل شما در خصوص خدا دچار شبهاتی شدم.بعد از کلی کش مکش الان دوسالی هست که نه نماز میخونم نه روزه میگیرم .اصلی ترین شبهاتی که در این خصوص وجود داره و احساس میکنم برای شما به وجود اومده بحث عدالت و حکمته خداست که من الان به هیچ کدوم اعتقاد ندارم.اکثر افراد رو هم اگه در این زمینه سوال پیچشون کنی میبینی حرفی برای گفتن در این زمینه ندارند و بیشتر احساسی این مسائل رو قبول دارند.حتی بزرگترین علما هم نمیتونن عدالت خدا رو اثبات کنند و بیشتر حس میکنی که دارند عدالتشرو توجیه میکنند نه اثبات.یعنی اصل رو بر این میگیرند که خدا عادله بعد کلی استدلال سرهم میکنن که این مسئله رو اثبات کنند.نقل قول:
نوشته اصلی توسط Pooh
ولی یک نکته رو یادت باشه اینکه انسان باور کنه یا احساس کنه یا به خودش تلقین کنه خدا عادله زندگی خیلی راحتتره حتی اگه واقعیت نداشته باشه
سلام دوست خوبم،
چقدر رنجيده و آزرده ايد... به نظرم اشكالي نداره شما به خدا اعتقاد نداريد! ولي اگر ايمانتون به هر چيزي رو از دست بديد خيلي بده! به نظرم شما ايمانتون رو از دست داده ايد نه اعتقادتون رو... خيلي از افراد هستند كه به خدا يا ذات حق، اعتقاد ندارند اما ايمان به چيزي دارند... شما به چه چيز ايمان و يقين داريد؟
اما چند سوال:
من متوجه نشدم چرا بحث خدا مطرح شده تو ذهن شما؟
شما چند سال داريد؟
تكنولوژي تفكر رو مي تونيد شرح بديد؟ يعني چطوري شما فكر مي كنيد؟ مثلا چطوري فكر مي كنيد كه به چيزي اعتقاد داشته باشيد يا نداشته باشيد؟
جايي نوشتيد كه فلاسفه اسلامي براي اثبات وجود خدا، مراجعه به وجود نياز هاي بشر به وجود خدا مي كنند، مي شه يك رفرنس معرفي كنيد؟ ( صرفا براي كنجكاوي خودم)
مي شه بگيد عدالت چيست و دقيقا حق شما از اين دنيا چيست و اين حق رو از چه كسي مطالبه مي كنيد؟
من معتقدم شما بيش از يك فرد عادي به خدا اعتقاد داريد! فقط كمي دلگير هستيد !
و البته.... بعد خواهم گفت مشكل اصلي كجاست! ( اگر خواستيد)
لطفا سوال نپرسيد و اگر خواستيد سوالات مرا جواب بديد
سلام آقای sci
ممنونم که به اینجا سر زده اید.
نمیدونم همه پستهامو خوندید یا نه.
- - - Updated - - -نقل قول:
نوشته اصلی توسط sci
اگر جایی پاسخم کافی نبوده بفرمایید تا بیشتر توضیح بدم.
- - - Updated - - -
من از خدا عصبانی ام. آخه مگه اون دل صاف و پاک و اونقدر مهربون من چه ایرادی داشت که اتفاقاتی رو سر رام گذاشت که دلمو سنگ کنه؟؟
حکمت اتفاقایی که برام افتاد چی بود؟ جز افسردگی برام چی داشت؟ چه رشدی برام داشت؟؟ فقط همین سفت شدن؟؟
هیچوقت یادم نمیره. وقتی بعد از جواب اجباریم به علی گفتم برگرد و برنگشت، تو دلم به خدا گفتم خدایا تو خودت شاهد من بودی و هستی. تو پناهم بده.
یادم نمیره اون چندباری که علی هی اس ام اس های احساسی میزد و من فکر میکردم شاید هنوز میخواد ولی غرورش نمیذاره و خودم حرفش رو پیش میکشیدم، وقتی علی میگفت نه دلم میشکست. ولی میگفتم غصه نداره. خدا که هنوز هست.
واقعا چرا خدا ناامیدم کرد؟
اصلا هروقت هم میام دوباره دلم رو همراه خدا کنم، یه چیزی درونم نمیذاره. یه مقاومت شدید.
دوست خوبم
جوابتون من رو قانع كرد كه شما دلگير و آزرده هستيد... ولي چيزي در صحبت هاتون نديدم كه خدا وجود نداره! البته زياد هم اثبات وجود خدا در بحث من و تو مهم نيست و جايگاهي نداره! زيادم اعتقاد به خدا مشكلي از شما حل نمي كنه.... چون اعتقاد شما به خدا خيلي بيشتر از منه!
اما شما يك كمال گرا و ايده آليست هستيد و اين هم بسيار خوبه! و هم بسيار بد!
مي دونيد چرا خوبه؟ چون بسياري از هنرمندان بزرگ،ايده آليست هستند! مي دوني چرا مي گن هنرمندان گوشه اي مي شينن و در افكار خودشون غرق مي شوند ... مي دوني چرا مي گن اونها خيلي حساسند؟ اونها در واقع مثل شما هستند... تنهايي رو با تمام وجود احساس مي كنند.. اونها ايده آلها رو در ذهنشون مي سازند! طوري كه ديگران حتي قادر به دركش نيستند! بعد انتظار دارند اون ايده آلها رو در زندگي واقعي ... در مردم كوچه و بازار پيدا كنند... اونها اسطوره ها رو مي سازند بعد انتظار دارند كه عشقشون، معشوقشون، همون اسطوره عشقي باشه كه مي شناسند! اما نيست! اونها خيلي مي گردند... ولي پيداش نمي كنند و دلشون مي شكنه! (و البته اين ربطي به خدا نداره!) اونها هيچ عشق ايده آلي رو مي خوان پيدا نمي كنند... كم كم ميارنش تو قصه هاشون... تو تابلوهاشون... تو فيلمشون... حالا اگر بتونند واقعيت زندگي و جامعه رو ببينند و كنار ايده هاي كاملشون بذارن! اون موقع در اين فضا مي دوني چي بوجود مي آد؟ خلاقيت! اون موقع تو افراد بزرگي رو مي بيني كه مثل هنرمندان منزوي نيستند...
بيا خدا رو فعلا از فهرستت بياريم بيرون.... خودت چي كار كردي براي خودت...
سوالي بود بپرس
پ.ن : راستي پرسيدي كه ايمان چيه؟ ايمان درجه اي از يقينه! ايمان يعني اينكه اگر الان كه ساعت نزديك نيمه شبه، بهت گفته صبحه! بگي صبحه!!!! ايمان با اعتقاد فرق مي كنه... ايمان درجه اي از عشقه! ايمان درجه اي از اعتماد بي چون و چراست! دقيقا بي چون و چرا... عقل از درك ايمان ناتوانه.... من چه حدي دارم كه از ايمان و عشق حرف بزنم؟؟؟؟؟؟
سلام
اووووووووووووووووف...جهت رفع خستگی.چه خبره دختر؟
به نظرم بهترین کار اینه که خدا رو فعلا از صورت مسئلت پاک کنی.مشکل تو ربطی به خدا نداره، از جای دیگه آب میخوره.
اولا:
ذهن شما بسیاااااار حرافه.اگه ولش کنی از هرچیزی یه قصه میتونه بگه.برای هر اقدامی لازمه اول از همه ذهنت رو آروم کنی.این تاپیک منو بخون و انجام بده.
http://www.hamdardi.net/thread-26620.html
دوما:
ذهن شما بسیااار سطحی کار میکنه و نتایجی که میگیره خیلی سطحیه.برای مثال چیزایی که از ارتباطت با علی و خدا و... گفتی هیچ عقل سلیمی نمیپذیره.اما ذهن تو انقد حرافه و انقد هیجان ایجاد میکنه که نمیذاره عمیق فکر کنی بنابراین نتایج سطحی میگیری و آشفته میشی.
من میتونم موردی برات توضیح بدم که کجاها اشتباه برداشت کردی اما این دردی ازت دوا نمیکنه.مشکلت باید ریشه ای حل بشه.بازم ارجاعت میدم به تاپیکی که بالا معرفی کردم و توصیه میکنم همت کنی و انجامش بدی.در ضمن حتما از نظر جسمی یه چکاپ برو و مطمئن شو بدنت در وضعیت تعادل قرار داره.آشفتگی جسمی خیلی وقتا منشا آشفتگی روحی میشه.
اگه این مراحلو بری میتونی پیشرفت کنی و دنیا رو خیلی بهتر از قبل ببینی و درک کنی.
موفق باشی
بعدشم اگر هم من کمالگرا بودم در راه کمالی که در نظر داشتم تلاشمو میکردم. قبول دارم شاید از نظر عرفان و عشق خیلی کمالگرا بودم.درسته مسلمونیم ولی حضرت ابراهیم رو فوق العاده زیاد دوست داشتم. حضرت علی رو هم همینطور.نقل قول:
نوشته اصلی توسط sci
دلم میخواست مثل اونا باشم.
به نظرم غیرممکن و زیاده خواهی هم نبود. چون اونا هم بشر بودن و تونستن به اونجا برسن. هیچوقت نتونستم بپذیرم که رشد معنوی اونها فقط یه لطف خاص از سمت خدا بوده یا خواست خدا بوده که فقط اونا به اون حد برسن.
همیشه فکر میکردم اگر با یک خواست خاص خدا و از یه تقدیر از پیش تعیین شده به اونجا رسیدن،پس یه جورایی مثل فرشته ها هستن نه از نوع بشر. و نمیتونن الگو باشن. و اگر قراره حجت خدا باشن و الگوی ماها پس باید یه آدم باشن عین خود ماها که با تلاش خودشون به اون حد رسیدن.
پس چرا من نباید برسم؟؟
ببینید. من اصلا فقط تو فاز عرفان و این چیزا سیر میکردم. یعنی حتی درس که میخوندم و یا خرید که میرفتم و هرکاری میکردم بازم تو فاز همون عشق بود. یعنی قلبم هیچوقت از عشق بهش خالی نبود. همونطور که گفتم فکر میکردم خدا هم عاشق منه و هرلحظه هستش و نگام میکنه و خیلی صمیمی رضایت و لبخندش رو حس میکردم و اخم های دوستانه اش رو هم حس میکردم.
ولی درمورد جریان پسرخالم حس میکنم گولم زد. یعنی نمیدونم از کجا خوردم.
من خود پسرخالمو و احساساتم رو بهش فراموش کرده ام ولی هنوز ذهنم مشغوله که چی شد واقعا؟؟؟
چرا سیستم اعتماد بی چون و چرام به خدا خطا داد؟؟؟؟؟ ذهنم رو از این درگیری نمیتونم رها کنم.
راستی بهار جان مثلا یکی از برداشتهای سطحیم رو بهم میگی به نظرت چی بوده؟؟
سلام خواهرم...
به نظرم سيستم اعتماد بي چون چراي تو ، تا زماني خوب بوده كه همه چيز بر وفق مراد تو بوده! وقتي نبود! خطا رخ داد... ابراهيم رو كه گفتي خيلي بزرگ بود! وقتي خداوند امر كرد كه برو سر بچه ات رو ببر! نپرسيد چرا؟؟؟ گفت باشه.... سمعا و طاعتا !!!! مي دوني چقدر منتظر اين بچه بود؟؟؟ مي دوني در چه سني بچه دار شد؟؟ مي توني خودت رو يك ثانيه جاي ابراهيم بذاري؟ اون موقع اگر ابراهيم مثل تو بود بايد مي گفت من ديگه اعتمادي بهت ندارم!!!! اين چه حرفيه؟؟؟
اين اعتماد شما چي بود كه وقتي يك نفر رو از سر راهت برداشت به حكمتش شك كردي؟ اگر مي ذاشت شما به هم برسيد و هزار داستان ديگه داشته باشي خوب بود؟ اگر آينده ديگه اي براي تو رقم بخوره مدتي ديگه... كه خيلي خوب و عالي باشه!؟ چطوري مي خواي تشكر كني؟؟؟
حافظ غزل قشنگي داره، ميگه:
چو قسمت ازلي بي حضور ما كردند
گر اندكي نه بوفق رضاست، خرده مگير
براي همين مي گم ايده ال گرايي كه فكر مي كني بايد مثل ابراهيم باشي! بايد مثل علي باشي! خب باش!!! علي ، ابراهيم، محمد( ص)، اينها اول انسانهاي بزرگي بودند! خيلي بزرگ! چرا تو نرسي... تو هم مي توني برسي و اين متن قرآن كريمه!
رسد آدمي به جايي كه بجز خدا نبيند
بنگر كه تا چه حد است مقام آدميت!
دوست داري مثل علي باشي؟ حاضري اگر كسي شمشير رو برداشت و زد وسط فرق سرت، خون پاشيد روي صورتت... بگي : به خداي كعبه رستگار شدم؟؟؟؟؟
حاضري بزرگ بشي و بزرگ بموني؟؟؟
آدمهاي بزرگي بودند و موندند!!!!
ابراهيم اونقدر بزرگ بود كه وارد هر آتشي مي شد اون آتش گلستان مي شد....
اما اينطوري نميشه! اين راهش نيست... بايد بشي كسي كه ايده آل گراست! اما واقع بينه!!!
كمالگرايي اين نيست كه براي رسيدن به كمال تلاش كني اون كمال جويي است! كمال گرايي يعني همه چيز رو در حد كمال خواستن و ايده آل خواستن! اين اصلا بد نيست! عاليه! اما واقعيت چيز ديگري است...
كمالگرايي يعني اينكه دوست داري همه چيز در اطراف تو در وضعيت ايده آل خودش باشه... همه چيز در كمال كامل باشه... هيچ مشكلي نباشه! ولي واقعيت زندگي اين نيست....
نه هر كه چهره بر افروخت دلبري داند
نه هر كه آينه سازد سكندري داند
نه هر كه طرف كله كج نهاد و تند نشست
كلاه داري و آيين سروري داند
تو بندگي چو گدايان به شرط مزد نكن
كه دوست خود روش بنده پروري داند
وفا و عهد نكو باشد ار بياموزي
وگرنه هر كه تو بيني ستمگري داند
هزار نكته باريكتر ز مو اينجاست
نه هر كه سر بتراشد قلندري داند
اينها رو نگفتم كه خاطرت آزرده بشه... دوست داشتم كمي باهات حرف زده باشم!
پسر خاله شما هر كاري كرده... تموم شده و رفته! موجب شده شما كمي بزرگتر بشي... اين خودش خيلي براي تو خوب بوده!
تو هنوز هيچ چيزي رو فراموش نكردي... هيچ چيزي رو! حتي احساست هم كم نشده... اين در گيري رو در تك تك كلماتت مي تونم ببينم!
ببخش و رها كن....
سهراب مي گه:
چشم تو زينت تاريكي نيست
پلك ها را بتكان
كفش به پا كن و بيا
و بيا تا جايي
كه پر ماه به تو هشدار دهد
و زمان
روي كلوخي بنشيند با تو
و مزامير شب اندام تو را
مثل يك قطعه آواز به خود جذب كند
پارسايي است در آنجا كه تو را خواهد گفت:
بهترين چيز رسيدن به نگاهي است، كه از حادثه عشق تر است....
پ.ن: اگر در شعرها چيزي اشتباه بود، به بزرگواري خودت، عذر اشتباهات ذهن خسته من رو بپذير...
جناب آقای sci
فکر کنم شما دقیقا متوجه منظور من نشدید.
آنچه من در مورد انبیا و معجزاتشون گفتم، در تایید این حرف شما بود که بعضی چیزها رو باعقل نمیشه فهمید. وقتی دارم میپرسم کدوم عقل سلیمی مثلا خواب دیدن ابراهیم رو میپذیره؟ منظورم اینه که با عقل قابل توجیه نیست. و با دل و قلب باید پذیرفتش.
اینها رو من در جواب کسانی که میگن سیستم ارتباط تو با خدا رو هیچ عقل سلیمی نمیپذیره گفتم. اگر بحث بحث عقله، اون معجزات هم باید رد بشه چون دلیل عقلی موجه براش نیست.
بعضی از دوستان نوع ارتباطی رو که من با خدا داشتم مورد انتقاد قرار دادند.چون به نظرشون عقلانی نبوده. و واقعا هم عقلانی نبوده. من با دلم با خدا در ارتباط قوی بودم. و سیستم ارتباطی خاصی هم داشتم که خودم از کنه قلبم به آن باور داشتم.با قلبم با حسم با روحم.
نمیدونم شما پستهای منو کامل خونده اید یا نه ولی در یکی از اونها در مورد یکی از سیستم های ارتباطیم با خدا نوشته ام که:
آقای sci ، بنده نه ادعا کردم پیامبرم نه گفته ام که ایمانی دارم. بارها اعتراف کرده ام که من بی ایمان، بی نماز، بی خدا، بی دین،دلسنگ،بی عاطفه،کثیف و........هستم. و حتی علیرغم آنچه شما میگویید بی اعتقاد.نقل قول:
نوشته اصلی توسط Pooh
مشکل من از گرفتن علی نیست. مشکل من چیزی است که در نقل قولی که از خودم کرده ام مطرح کردم.
- - - Updated - - -
ضمنا آقای sci
من یک مشکلی دارم که اصلا ارادهام از بین رفته.
یعنی به نظر خودم بی حوصلگیم دیگه مثل قبل همراه با ضعف بدنی و بیرمقی وغم و حالتهای افسردگی نیست.
حس میکنم بی مسئولیت و بی اراده و بی خیال شده ام. نه اینکه هنوز افسرده باشم.یه جورایی حس میکنم دیگه حوصله دردسر ندارم.
نمیدونم چرا از این حالتهای دل سنگیم و بی تفاوتیم نسبت به دیگران و به حتی خودم، از اینکه دیگه آرزویی ندارم، از اینکه دیگه بدترین رفتارها هم باهام بشه، یه احساس آرامش و لذتی درونی حس میکنم.
حتی گاهی حس میکنم از اینکه دیگه میتونم خدا رو هم نبینم یه احساس رضایت میکنم.
گاهی فکر میکنم همین حس رضایت و قدرت و آرامش است که نمیذاره بدجنسی رو رها کنم.
حتی گاهی هم درونم حس میکنم چون میخوام بد و بی تفاوت نسبت به همه چی باشم،خدا رو هم به عنوان یک نیرویی که بد بودن رو نفی کرده با هزار برهان و منطق میخوام رد کنم.
البته دقیقا از اون موقع که حس کردم خدا گولم زده، یا من خودمو گول میزده ام که خدا دوستم داره، یهو با یه اراده ای قوی( اون موقع اراده ام خوب بود) تصمیم گرفتم بد باشم!!
اصلا در مورد همه چی درونم میگم:" برو بابا دلت خوشه. ولم کن."
حتی ماه رمضون هم هی به خودم همینو میگفتم:" نماز و روزه واسه اونا که دلشون به خدا گرمه. خوش به حالشون. من که دلم بهش خوش نیست."