خیلی تنهام

روزن جان چه خبر؟ دیشب با شوهرت چگونه گذشت؟ تونستین با هم حرف بزنین؟ حرفاش رو شنیدی؟ حالت چطوره گلم؟
خدا می دونه از دیروز که رفتم فقط نگران تو بودم
برامون بگو دیشب چطور بود؟
--------------------------------------------------------------------------------------------

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط gole maryam

روزن عزیزم با اینکه هنوز طعم مادر شدن رو نچشیده ام ولی میدونم چقدر سخته

خیلی سخته ، نمی تونم خیلی راحت بگم میتونی فراموش کنی ، نه ، مرگ فرزند هیچوقت از یاد آدم نمیره ، ولی تو هنوز هم می تونی آرمان دیگه ای هم به دنیا بیاری ، البته نمیدونم الان با این حال روحی ، حاملگی ضرری برای
بچه ات خواهد داشت یا نه؟ ولی مطمئن باش آرمان تازه ای میتونه هم یاد آرمان کوچولو رو تو دلت زنده کنه و هم شادی آرامش بخشی رو به خونتون هدیه بده

روزن عزیزم ما اینجا همیشه با آغوشی گرم و باز پذیرای حضورت خواهیم بود ، ما رو مثل خواهر برادرات بدون ، و هر وقت احساس کردی میخوای درد دل کنی ، بیا و اینجا بازگو کن

---

ظاهرا سوء تفاهمی پیش اومده بود ، من به هیچ وجه آوردن بچه دیگر را به عنوان راه حل سریع نگفتم ، منظورم برای زمانی بود که بستر مناسبش هم فراهم شده با شه ،وگرنه در این شرایط بحرانی ،به هیچ وجه توصیه نمب کنم ، من باز منظورم رو نتونستم خوب بیان کنم:163:

روزن جان

می بینی چقدر این دوستان دل با تو یکدله دارند ؟

مرحبا به اهالی همدردی

مرحبا به اینهمه همدلی

مرحبا به این همه مثبت اندیشی

مرحبا به این همه همراهی و دوستی

اینجا خانواده همدردی است که اگر خاری بخلد پای یکی از اعضایش را دیگر اعضایش آرام نمی گیرند تا او را از سوزش و درد آن خار بیرون نیاورند .

اینجا خانواده همدردیست ، با درک و فهم و شعوری عالی ، که از پیوستگی دستها در یاری رساندن به همدیگر برای رشد و تعالی می توان آنرا دید .

اعضاء خانواده همدردی عقلانیت را محور کار دارند و به همدیگر اینرا همیشه یاد آوری می کنند ، با اعضایی که به موقع تشر می زنند ، به جا تشویق می کنند ، به وقتش هشدار می دهند و مراقب باش می گویند ، و همیشه با مهربانی پذیرای هم هستند .

و امروز روزن جان همدردی تو را و فرانک عزیز را در آغوش گرم خود گرفته است و می گوید ، غمی نیست عزیزان ، شما را تنها نخواهیم گذاشت ، با شماییم تا آرامش .

آرام باشید ، آرام آرام .

اين معناي حقيقي زنجير عشق است .

اميدوارم هميشه و هر لحظه اين عشق در زنجيره ي انساني و جهان هستي جريان داشته باشد و آن را به معناي واقعي درك كنيم و در انتشار آن خست به خرج ندهيم.

بنی آدم اعضای یک پیکرند
که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار
دگر عضوها را نماند قرار.

با سلام خدمت روزن گرامي
واقعا اين واقعيت هاي سخت زندگي ، چقدر فشار زا هستند و اگر خدا ما آدمها را مقاوم نساخته بود ، تنها با يكي از اين فشارها متلاشي مي شديم. اين داغ عزيزان اگرچه براي همه ما پيش مي آيد ولي بعضي موارد آن بسيار سخت تر خودش رو به ما نشون ميدهد.
برايت آرزوي تسلي دارم.
از خدا مي خواهم كه نعمت صبر را بيش از پيش به شما ارزاني دارد. و خودش آرامش بخشتون بشه.
ما همه را در غم خود سهيم بدان .

سلام روزن جان
امروز اولين بار بود تاپيكت رو از اول تا آخر خوندم .
بهت حسوديم مي شه كه انقدر صبوري . مطمئنم كه با كمك شوهر مهربونت از اين امتحان زندگيتم سربلند بيرون مي ياي . خدا رو شكر كن كه هنوز شوهرتو داري كه انقدر دوستت داره و مي توني غمها و غصه هاتو باهاش شريك باشي .
خيلي برات دعا مي كنم كه خدا بهت صبر بده . يعني به هممون صبر بده كه مقاوم باشيم در برابر مشكلات زندگيمون .
تو رو خدا زودتر يه خبر از خودت بهمون بده . من خيلي دوست دارم بشنوم كه با شوهرت حرف زدي و آرومتر شدي .

سلام روزن عزیز
تا قبل از این افتخار آشنایی با شما رو نداشتم، ولی از دیشب که خبر تاسف بار از دست دادن آرمان عزیزتان را شنیدم، مدام به شما فکر می کنم.
خواستم بنویسم صرفا جهت همدردی با شما عزیز. با اینکه تا بحال فرزندی نداشتم، اما با تمام وجود حستان می کنم. می دانم که هر نظری در این شرایط شاید برایتان خنده آور و سطحی باشد، ولی بدان هرکس به تناسب فکر خود در تلاش است که غم و اندو شما را بکاهد. پس عزیزم شما نیت ها را ببین.
عزیزم آرمان کوچولوی شما خیلی زود پیش خالقش رفت و خوش بحالش که پاک پاک رفت. مطمئنا الان بهشت خدا نصیبش شده و اونجا شاد و آرومه، چون روحش به معبودش پیوسته. فقط عزیزم بی تابی شما ممکنه آزارش بده. پس بخاطر آرامش عزیزت هم که سعی کن بخودت مسلط باشی. اگه دوست داری اون دنیا پیش آرمان کوچولو باشی، باید خیلی تلاش کنی که حتما درهای بهشت به روت باز شه.

عزیزم قدر شوهرت رو بدون. می تونست اونم الان کنارت نباشه. چه بسا مادرانی که در یک حادثه تصادف و ... همه کسشون رو باهم از دست می دن. اونا چی کار کنن؟! باور کن اگه کنارشون باشی، می گن که تنها آرزومون اینه که لااقل یکی از عزیزامون الان کنارم بودن، فقط یکی!
روزن عزیز شما شوهرت رو داری و باید بتونی و می تونی که با هم دیگه یه زندگی جدید بسازین تا آرمان هم از آرامش خانواده اش، آروم باشه و اون دنیا همه بهم بپیوندید.

از خدا برات صبر می خوام و آرزو می کنم که بهتون توان بده که هرچی زودتر به روال عادی زندگی برگردید.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط طاهره

سلام ،
گاهی وقتی تو یک غم بزرگ داری ، بزرگ به اندازه یه بغض غریب توی گلوت که با کوچکترین تلنگری همه وجودت رو به لرزه در میاره و احساس دلتنگی ، دنیا رو برات یه ذره می کنه . دنبال یه چیزی می گردی که تسکینت بده ، یه چیزی که آرومت کنه و فضای تازه ای برای نفس کشیدن بهت بده ....
نمی دونم اون چیز و اون فضا واسه تو چی می تونه باشه اما می دونم که حتما وجود داره و حتما پیداش می کنی ...

برای من ، صبوری و یک غم خیس و کهنه ، بخشی از اون حادثه و بعد فقدان تلخ بود ،....

آره ، واقعیت های سخت زندگی همیشه وجود دارن اما ...
یه نگاه تازه ... ، شاید بتونه همه چیز رو زیرو رو کنه ....

---

سلام دوستان خوبم، امروز از دیروز خیلی بهترم، ممنون که تنهام نگذاشتین، اما واقعیت اینه که اگه تمام مردم دنیا هم کنارم باشن باز هم در میون اونها دنبال فرشته ی کوچیکی می گردم که به زندگیم اومده بود و مهمونم بود. قرار بود من بهش شادی و زندگی بدم اما برعکس بود اون بود که حامی و مراقب من بود، اون بود که به من لبخند زدن رو یاد می داد، اون بود که مأمن من بود نه من. وقتی اونو بغلم می کردم و توی خیابون راه می رفتم احساس می کردم از تمام بدیهای دنیا در امانم، احساس می کردم دیگه هیچ چشمی به دنبالم نیست و اونه که از من محافظت می کنه. دوستش دارم به اندازه ای که نمی تونم باور کنم نیست، باهاش حرف می زنم و صورتش رو مجسم می کنم که داره با چشمای باز و درخشانش بهم لبخند می زنه انگار داره بهم می گه مامان من دوستت هستم، من کنارت هستم، نگران نباش.. بعد تصویرش میره و از سرما تمام بدنم می لرزه. به خودم فشار میارم تا دوباره تصویرش رو توی ذهنم بیارم، صدای خنده هاش توی گوشم می پیچه بعد آرزوهایی که براش داشتم رو توی ذهنم مرور می کنم و توی بغلم فشارش می دم و می بوسمش، نفسم تنگ می شه و با یه آه بلند بغضم تبدیل به هق هق میشه و بلند بلند گریه میکنم اونقدر که روی تخت از حال می رم و وقتی به خودم میام که هوا تاریک شده ...
قراره با امید به هم کمک کنیم که زندگیمون رو ادامه بدیم، اما نمی دونیم چطوری ....

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

وقتی رسیدم خونه امید اومده بود، توی چشماش انتظار رو می دیدم، اما نمی تونستم یه کلمه حرف بزنم، اونم هیچی نمی گفت ولی معلوم بود که خیلی مضطربه. ازش پرسیدم شام چی می خوره، اولین بار بعد از رفتن آرمان بود که حرف شام و غذا توی خونمون زده می شد، گفت هیچی. می خواستم اینطوری سر حرف رو باز کنم اما باز هم سکوت.. نمی تونستم باهاش روبه رو بشم رفتم توی اتاق، اومد پیشم و گفت: نمی خوای دیگه با هم زندگی کنیم؟
پرسیدم تو چی فکر می کنی؟ گفت فکرمی کنم دیگه نمی خوای منو ببینی، من نمی تونم حرفی بزنم من تا آخر عمرم خودم رو نمی بخشم و به تو حق می دم که دیگه نخوای منو ببینی.
نمی دونم چرا دوست داشتم به این حرفاش ادامه بده، نمی خواستم حرفاش رو قطع کنه، احساس می کردم باید این حرفها رو بزنه تا بتونم باهاش رابطه برقرار کنم، اما شدیدا دلم براش می سوخت و از بی رحمی خودم عصبانی بودم. هیچ حرفی نمی زدم.. گفت برای این گفتی بیام که حرفای آخرمون رو بزنیم، خوب من آماده ام اگه نمی خوای چیزی بگی نگو، اما منم پسرمون رو دوست داشتم، خیلی زیاد، به من به چشم یه قاتل نگاه نکن من مطمئن هستم که دیوونه میشم بدون تو و بدون آرمان زندگی برام معنایی نداره، ما اون همه سختی رو تحمل نکردیم که به این جدایی برسیم اما من به تو حق می دم و ....
دیگه صدای گریه اش منو وادار کرد که بهش نگاه کنم.. اون امید من بود و من چقدر بی رحمم.. باز هم هیچ کاری نکردم، خیلی دوست داشتم بغلش کنم و باهاش گریه کنم اما یه چیزی مانع من بود، نمی دونم چی، حتی دوست نداشتم بهش دست بزنم، دستشو بگیرم و ... فقط تصویر آخری که از آرمان دیده بودم توی ذهنم بود، وقتی که روی اون تخت لعنتی خوابیده بود و من به دکتر التماس می کردم که اونو برگردونه، و امید که به من نگفته بود چه اتفاقی افتاده.
خیلی بی رحمم، خیلی، از اتاق اومدم بیرون و اونو به حال خودش گذاشتم، اصلا اشکم در نمی اومد، یه حس انتقام توی وجودم بود که نمی تونستم ازش خلاص بشم..

هنوزم باورم نشده که اون چیزی که خوندم حقیقته یا نه !!!:302:

متاسفم و امیدوارم که خدا بهتون صبر بده.:323:

روزن جان میدونی بیشتر دوستان و آشنایان من تو رو می شناسن. چون از نظر من نماد عشق و ایثار و ایستادگی هستی . هر وقت میخوام مثال صبر و ایستادگی بزنم سریع اسم تو تو ذهنم میاد.:72:

آرمان کوچولو هم ماموریتش رو تو این کره خاکی خیلی زود تموم کرد و رفت (از این بابت خوش به حالش) مثل یه مرد سربلند تونست تو کمترین زمان ممکن یه عالمه حس قشنگ به مامان و بابا بده کاری که خیلی از ماها بعد از 70 سال زندگی هم نمیتونیم بکنیم .




برای بهبود شرایط هر دوی شما به زمان احتیاج دارید و اصلا قرار نیست خیلی زود همه چیز بشه مثل سابق ...
حق داری گریه کنی . حق داری دلت واسش تنگ بشه و...

فکر کنم اگه برگردی سرکارت خیلی بهت کمک کنه .

رابطه ت رو با همسرت بیشتر و بیشتر کن و سعی کن عشقی رو که آرمان کوچولو به جمعتون اضافه کرده بود رو خودتون دوباره بین خودتون بوجودشون بیارین.

توکل کنید امتحانای سخت رو معمولا از بچه زرنگا می گیرن چون میدونن میتونن به سوالا جواب بدن.


به امید روزهای آرام:72:

یک نیم ساعتی گذشت، امید اومد از اتاق بیرون، بهم گفت خداحافظ عزیزم و از خونه رفت... تا چه حد دیوونگی کردم نمی دونم، از خودم بدم اومده بود، می تونستم برم در رو باز کنم و صداش کنم اما منه احمق این کار رو نکردم، مثل یه سنگ روی مبل نشسته بودم و به روبه روم خیره شده بودم، انگار یه تیکه دیگه از قلبم جدا شده بود و داشت می رفت، احساس ترس وجودم رو برداشت، خیلی در حق امید ظلم کردم خیلی، من که قرار بود باهاش حرف بزنم، من که امیدوار بودم ناراحتش نکنم..
سریع رفتم به موبایلش زنگ زدم اما موبایلش رو توی خونه جا گذاشته بود... دنیا روی سرم خراب شد، با خودم می گفتم امید هم رفت، حالا یر به یر شدین، امید آرمان رو گرفت و مهسا هم امید رو، حالا تنهای تنهایی، چرا لال شده بودم و باهاش حرف نزدم.. چرا؟
مثل دیوونه ها از خونه زدم بیرون، نمی دونستم کجا باید دنبالش بگردم.. حالم توی خیابون به هم خورد، جلوی چشم همه کنار یه جوب نشسته بودم و ... یکی از مغازه دارها برام یه لیوان آب آورد ولی نمی تونستم بخورم.. به زور بلندم کرد و ازم می پرسید که خونمون کجاست و تلفن یکی از آشناهات رو بده، اما من ناراحت تر از اون بودم که بخوام لطفش رو ببینم و با دست کنارش زدم و رفتم یه گوشه روی یه پله نشستم..

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

از پیدا کردنش ناامید بودم، آخه از کجا بدونم امید کجا رفته، برگشتم خونه به این امید که برگرده، اما نیومد، مثل دیوونه ها تا صبح لب پنجره نشسته بودم، اما نیومد..
زنگ زدم خونه پدر و مادرش اما اونجا نبود، به صمیمی ترین دوستش زنگ زدم، اول گفت نیست، اما یک ساعت بعدش خودش زنگ زد و گفت که امید تازه اومده اونجا، گفتم میخوام باهاش حرف بزنم گفت تلفنی نه، بیا اینجا..
ساعت 8 صبح بود، بلند شدم رفتم، امید نمی دونست که من درام میرم، علی (دوست امید) منو به اتاقی که امید توش بود برد، تا امیدو دیدم رفتم به پاش افتادم و گریه کردم، اونقدر گریه کردم که به سک سکه افتادم، امید هم بغلم کرده بود و گریه می کرد.. بهش التماس کردم که منو ببخشه، خیلی گریه کردم خیلی

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

بهش گفتم من میدونم تو تقصیری نداری اما نمی دونم چرا دیشب لال شده بودم، نمی تونستم باهات حرف بزنم، بهش گفتم دوستش دارم و بدون اون نمی تونم زندگیکنم، بهش گفتم که دیشب مثل دیوونه ها رفتم دنبالش و تا صبح منتظرش بودم .. بهش گفتم تنهام نذاره وو ..
یه کم که آروم تر شدم امید گفت که فکراشو کرده و می خواد یه مدت تنها زندگی کنه، حقم بود مگه نه؟ حق داشت که این حرف رو بزنه، بهش گفتم باشه عزیزم، هر طور که تو میخوای، اگه تنها بودن کمکت میکنه من حرفی ندارم، من خیلی بهت بد کردم ..
گفت نه به خاطر دیشب نیست، خیلی وقته این فکر توی ذهنمه، احساس می کنم دو تاییمون به تنهایی نیاز داریم تا بتونیم برای زندگیمون تصمیم بگیریم..

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

گفت بذار تنها باشم، برای خودت هم خوبه، وقتی یه مدت گذشت بهت زنگ می زنم تا با هم صحبت کنیم..
داشتم از شدت ناراحتی منفجر می شدم، اما قبول کردم، بهش گفتم که من نیازی به فکر ندارم، من می خوام باهات زندگی کنم اما این فرصت رو به تو می دم که برای زندگیت تصمیم بگیری، هر وقت تونستی برگردی من منتظرت هستم و ازت استقبال می کنم. ازش پرسیدم این مدت کجا می خوای بمونی، گفت نمی دونم یه جایی پیدا می کنم، یا پیش علی می مونم (علی خونه مجردی داره و تنها زندگی می کنه)، زیاد طول نمی کشه، مطمئن باش..
بهش گفتم امید دوستت دارم، خواهش می کنم منو ببخش، من خیلی بد عمل کردم، خیلی پشیمونم خیلی..
بوسیدمش و باهاش خداحافظی کردم، از علی هم تشکر کردم و ازش خواستم که منو از امید بی خبر نذاره، رفتم بیرون، تاالان توی خیابونا پرسه می زدم و تنها جایی که به فکرم رسید بیام اینجا بود، الان اینجام و نمیدونم چی در انتظارمه، اما یه خورده از دیروز سبک ترم، انگار داره زندگیم به جریان می افته و همین بهم قدرت میده..

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

کاش زودتر این روزها بگذره، دارم دیونه میشم، خیلی دیوونگی کردم، می خوام با امیدکاری نداشته باشم اما نمی دونم کارم درسته یا نه، البته من که همه چی رو خراب می کنم، به شما هم حق می دم که دیگه راهنماییم نکنید..

روزن سلام


اين اتفاق ابدا غير طبيعي نيست و كاملا قابل درك است .

از به قول تو لال شدنت .............تا تصميم اميد . همه و همه طبيعي است . و تا الان تصميم اميد، نشان مي ده كه با سربلندي از اولين مرحله عبور كرده ايد .

دوست اميد ، مرد با درايتي است كه خوب تشخيص داد در اين شرايط نبايد تلفني با هم صحبت كنيد و بايد تابوي ترس از روبه رو شدن با هم و با واقعيت شكسته بشه .

مراحل بعدي هم اگر درايت پشتش باشه به همين قشنگي و خوبي پشت سر مي گذاريد . به او فرصت بده به خودت هم فرصت بده



نگران نباش. اميد هم ترا دوست داره . اما بايد حمايت بشه تامبادا در مراحل خشم و تنفري كه از خودش پيدا مي كنه تصميم غير عاقلانه اي بگيرد.

بهش فرصت بده تا اميد هم با خودش روبه رو بشه و سنگهاي خودش را با خودش وا بكنه.

اما باز يك پيشنهاد

در عين حال كه تصميم داريد از هم جدا زندگي كنيد مشاوره را فراموش نكنيد . اين كار خيلي به هر دو شما عزيزان كمك مي كنه.

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

در ضمن روزن جان

اينقدر خودت را سرزنش نكن و فكر نكن كه اشتباه كرده اي . يك مسئله اي اتفاق افتاده تو در حالت شوك واكنش هايي داشته اي كه كاملا قابل درك است . و البته همين طور اميد .

هر دو شما خوب هستيد . تنها بايد به خودتان فرصت بدهيد تا از اين بحران و شوك خارج شويد . اولين گام فوق العاده بود.
نگران نباش اميد خيلي زودتر از آنچه فكرش را بكني به خانه و آغوش تو بر مي گردد .

او هم بايد با حس " من بد" خودش كنار بيايد . ضمن اينكه او الان در پاره اي مواقع بسيار نسبت به خودش نامهربان تر از تو عمل و فكر و احساس مي كند به اين دليل كه خودش را مقصر مي داند .

تو بسيار قوي عمل كرده اي . آفرين عزيزم .

من دیگه دوست ندارم برگردم خونه، الان دیگه توی اون خونه جای خالی امید رو هم باید ببینم. امیدوارم زودتر تصمیمش رو بگیره.
هیچوقت از مشاوره های بیرون خوشم نمی اومد، چون احساس می کنم همشون یه سری حرف تحویلت می دن که هر کس دیگه ای هم میتونه بزنه احساس می کنم نمی تونن بفهمن که من چه حالی دارم و از روشهاشون خوشم نمی یاد..
کتابهای نویسنده ای که معرفی کردین رو خوندم، اما دلتنگی به همه چیز غلبه می کنه یا من خیلی ضعیفم و نمی تونم خودم رو سرپا نگه دارم

خدا را شكر كه كتاب را خوانده بودي .

عزيزم از هر چيزي كه مي خوانيم بايد اطلاعات خود را بالا ببريم و به وقتش هم از دانسته هايمان استفاده كنيم .

تو نه ضعيف هستي و نه ناتوان .

وقتي بداني و باور داشته باشي كه پسرت يكي از استادان بسياري است كه بر زمين نازل شد و ماموريت گرفت تا حامل پيام و درس براي مردم زمين و اطرافيانش باشد حقا بايد به وجودش مباهات كني .

روحي چنين والي .

و همينطور به وجود خودت كه افتخار داشتي تا در اين سير زندگي ، مادر اين استاد باشي .

اين يك پديد ه ي ساده نيست و ساده از آن نگذر . خواهش مي كنم به واقع به حكمت آفرينش زلفت را گره بزن و بيشتر به معنا بپرداز .مخصوصا در اين لحظاتي كه بزرگي تو و همسرت و....بايد به اثبات برسد و درسهاي خودتان را در اين سير زندگي پاس كنيد .

اين شرايط ، شرايط رشد و بلوغ كمال تو و اميد و....... است و حتي ما دوستان همدردي و خيلي شگفت انگيز حتي اگر توام با دردي عميق باشد .

مي دانم دلتنگ مي شوي و .............اما يقين داشته باش كه آرمان شاهد و ناظر است . فرزند تو جريان دارد . هست . به بودنش باور داشته باش .به شكلي ديگر و در جا و حالتي ديگر .


عزيزم دلت را سكوي پرش روحت كن . اين فرصت را به خودت بده .

سلام
روزن عزیز از این خبر و جریانهای پیش آمده متأثر شدم، آره سخته،ولی تو واقعا" صبور و مقاوم هستی. تو سخت تر از اونچه پیش آمده هستی،
در این گونه اتفاقات زندگی است که باید خود را محک زد و تا آنجا که توان داری خودت را نادیده نگیری و همچنین همسرت را،و با آرام کردن خودت سعی در گرفتن تصمیمهای درست .نگران این نباش که مبادا همسرت از زندگیت دور شود،من هم قبول دارم او به یه مدت تنهایی نیاز دارد؛تا دوباره خودش را پیدا کند،اما قبول کن به وجود تو و حمایت تو نیاز دارد.
من به قوی بودن تو ایمان دارم.
ما رو همدرد و همراه خودت بدان،مثل همیشه.
زندگی برگ بودن در مسیر باد نیست... امتحان ریشه هاست
__________________________
روزن عزیز شاید پیشنهاد خوبی نباشه اما مطمئنم پشیمان نمیشوی
کتاب : انسان در جستجوی معنا
دکتر ویکتور فرانکل
قطعا" نتیجه میگیری؛اما ناگفته نماند همه چیز به نحوه نگرش خودت بستگی دارد،اینکه بخواهی

سلام
تسلیت میگم
گاهی خدا از آدم امتحانهای سختی میگیره
اما با چیزایی که از زندگیتون نوشتین اینهمه صبر و گذشت، با توکل بر خدا از پس این هم برمیاین
صبر...

خانم روزن
چند روزیه تاپیکتون رو می خونم،چند بار از خودم پرسیدم اگر که من جای شما بودم چقدر سخت بود، وقتی دلتنگی به آدم فشار می یاره هیچی آرومت نمی کنه ولی بالاخره باید کاری کرد...
هر چند دلتنگشید ولی، مگه هر مادری بهترین ها رو برای فرزندش نمی خواد...می تونید حس کنید الان آرمان چقدر جاش خوبه و چقدر آرومه...
خوش به حال آرمان...
هرچند سخته ساختن دوباره ولی دلم می خواد،از خدا می خوام،شما و همسرتون دوباره بسازید از نو...
آرمان هم همین رو می خواد پس خوشحالش کنید...

سلام:

روزن عزیزم..محکم باش..باز هم درهای شادی به روی شما و آقا امید باز میشه ..
توکل به خدا رو در این شرایط سخت از یاد نبر..
من می دونم و به شما ایمان دارم چون شما در کل زندگی خودتون مسیر سختی رو طی کردید و موفق شدید..عشق شما و آقا امید به هم ستودنی ست ..به هم فرصت دهید...
رفتارهای شما جزئی از واکنش طبیعی شما به واقعه بوده پس عزیزم همان طور که آنی جان گفتن خودتو مقصر ندون جتی همسرتو..نمی خوام از نظر پزشکی قضیه فوت آرمانو براتون نوضیح بدم ولی عزیزم همسرت اصلا و ابدا مقصر نیست..اصلا و ابدا و البته خودت هم متوجه شدی...ولی در پزشکی حتی اگر همسرت به موقع هم می آورد بچه رو شاید هیچ چیز معلوم نبود و متوجه نمی شدید البته شاید..چون کودکان متفاوت از بزرگترها هستند..اینها رو گفتم که بهت بگم به هیچ عنوان کسی مقصر نیست امتحان خداوند بوده..
پشت هم رو خالی نکنید و به همه عشقتون ثابت کنید..ثابت کنید :

از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر یادگاری که در این گنبد دوار بماند..

ما کنارت هستیم عزیزم...:72:

سلام روزن عزیز
تایپیکت و با اشک چشم خوندم از اون موقعی که با سختی ازدواج کردید و حالا که به اینجا رسیدی.
چیکار کردی با بچه های تالار دختر خوب؟ همه رو به گریه انداختی.
من تا حالا فکر می کردم داغ پدر و مادر خیلی سخته که من متاسفانه تو سن نه چندان زیاد هر دو رو گذروندم. اما الان می بینم این داغ خیلی سخت تره . منم یه مادرم و کاملا درکت می کنم. من حتی نمی تونم تصورش و بکنم چه برسه به تو که این مرحله رو گذروندی. جز اینکه از خدا برات صبر بخوام چیز دیگه ای نمی تونم بگم.
واقعا باید صبر و از شما یاد گرفت.
جایی می خوندم انسان از موم نرم تر و از سنگ خارا سخت تراست
. واقعا نمونه ای این حرف و می شه اینجا دید. از بدترین بدیها که در حقمون شده می گذریم و درمقابل مصیبتهای وحشتناک صبر می کنیم.
من در وجود شما چیزی می بنیم که شاید خودت از اون بی خبری .
زندگی با تمام شیرینیهاش داره بهت چشمک می زنه. باید یه علی بگی و بلند شی. تا مادامی که بشینی و غصه بخوری زندگی هم روی سختش و نشونت می ده.
الان خیلی نمی تونم برات بنویسم چون حال خودم خیلی بده به خاطر داستان تو.
اما می دونم که امیدت بر می گرده . او فقط به این تنهایی نیاز داشت و بیشتر از او شما به این تنهایی نیاز داری. تا بدونی بعد از ارمان کوچولوت امید همه امیدته. پس باید نگهش داری.
رفته ها رو با هیچ روشی نمی شه برگردوند. اما مانده ها رو باید دو دستی نگه داشت.
بازم میام. دوستت دارم

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ani

خدا را شكر كه كتاب را خوانده بودي .

عزيزم از هر چيزي كه مي خوانيم بايد اطلاعات خود را بالا ببريم و به وقتش هم از دانسته هايمان استفاده كنيم .

تو نه ضعيف هستي و نه ناتوان .

وقتي بداني و باور داشته باشي كه پسرت يكي از استادان بسياري است كه بر زمين نازل شد و ماموريت گرفت تا حامل پيام و درس براي مردم زمين و اطرافيانش باشد حقا بايد به وجودش مباهات كني .

روحي چنين والي .

و همينطور به وجود خودت كه افتخار داشتي تا در اين سير زندگي ، مادر اين استاد باشي .

اين يك پديد ه ي ساده نيست و ساده از آن نگذر . خواهش مي كنم به واقع به حكمت آفرينش زلفت را گره بزن و بيشتر به معنا بپرداز .مخصوصا در اين لحظاتي كه بزرگي تو و همسرت و....بايد به اثبات برسد و درسهاي خودتان را در اين سير زندگي پاس كنيد .

اين شرايط ، شرايط رشد و بلوغ كمال تو و اميد و....... است و حتي ما دوستان همدردي و خيلي شگفت انگيز حتي اگر توام با دردي عميق باشد .

مي دانم دلتنگ مي شوي و .............اما يقين داشته باش كه آرمان شاهد و ناظر است . فرزند تو جريان دارد . هست . به بودنش باور داشته باش .به شكلي ديگر و در جا و حالتي ديگر .


عزيزم دلت را سكوي پرش روحت كن . اين فرصت را به خودت بده .

---

سلام روزن عزیزم
این پست انی رو باید با طلا نوشت ، به واقع که همینه
شاید فکر کنی ما درکت نمی کنیم:163: ،یا خیلی راحت حکم و نظر میدیم ، ولی باور کن ما نیز غمگینیم ، با اینکه هیچوقت از نزدیک تو را ندیده ام ، ولی واقعا در مورد این حادثه ، هم حسی عجیبی رو باهات احساس می کنم

اتفاقا الان تو و امید بهتره یه زمانی رو به خودتون مهلت بدین تا با خودتون کنار بیاین ، شما هر دوتون از این جریان اسیب دیده این ،چه بسا امید آسیب بیشتری دیده باشه چ.ن هم به نوعی خودش رو مقصر می دونه و هم یه پدر هست که شاید غرور مردونه اش خیلی اجازه برون گرایی بهش نده

اینکه امید ازت خواسته یه مدت دور از هم باشین ، به هیچ وجه معنی جدایی رو نمی ده ، شاید این بهونه ای باشه به گذشته های شیرینی که با همدیگه ساختین بیشتر فکر بکنین

و دوباره با عزمی جزمتر بلند بیشن و دست در دست هم زندگی تازه ای رو باهم از سر بگیرین ، اینطور نیست که بعدا یاد آرمان رو فراموش کنی ، ولی خواهی فهمید که عشقت به آرمان کوچولو خیلی عمیق تر از انست که با رفتن فیزیکیش ، فکر کنی اون واقعا رفته ، اون همیشه تو قلب و روحت جاریست ، مطمئن باش اون جاش راحت و امن هست ، تنها نگرانیش از بابت مامان نازشه ،

روزن عزیزم آرمان همیشه زنده است ، همیشه

:72:

سلام

روزن عزیزم من افتخار آشنایی با تو رو نداشتم اما حالا که همه دوستان همدردی یک صدا میگن" تو محکم هستی و مقاوم و خودساخته و ...پس باور میکنم که هستی...

عزیزم چیزی نمیتونم بگم جز اینکه : به خدا احساس خجالت و شرمندگی میکنم از اینکه درگیر غم
خودم ( مرگ پدرم) بودم و غم تو رو ندیدم.عذرخواهی منو بپذیر و منو هم در کنار خودت بدون

آخه عزیزم عنوان تاپیک اصلا همچین موضوعی رو منتقل نمیکنه و من اصلا فکر نمیکردم موضوع به این مهمی تو این تاپیک باشه.

اما حالا هرچند دیر شده با تاخیر و با عذرخواهی و شرمندگی بسیار، عروج ملکوتی فرزند عزیزتون رو به خودت و شوهرت صمیمانه و از ته دل تسلیت میگم و برای اون طفل پاک و معصوم بهشت برین و برای شما و همسرت و خونواده هاتون از خداوند صبور و صابر صبر جمیل مسئلت دارم.

روزن جان!
با اینکه مادر نیستم اما درکت میکنم چون بچه ها رو خیلی دوست دارم و میتونم بفهمم چه حالی داری، خدا به هردوتون صبر بده...

عزیزم مطمئن باش به اینکه پسرت توی بهتش جای داره و اگه به این باور برسی دیگه از دوریش ناراحت نیستی.

(اول اینکه )در عین سختیش راضی باش به رضای خداوند...عزیزم فقط خداست که زنده ابدی و ازلیست و جز خدا هیچکس زندگی دائمی نداره.

تو از دست رفتن پسرتون دنبال مقصر نگردید چون خواست خدا در هر صورت اتفاق می افتاد! ممکن بود پیش تو این اتفاق می افتاد و جای تو وشوهرت عوض میشد! اونوقت تو چه حالی داشتی ؟

حق دارید ناراحت باشید و کسی شما رو از این کار منع نمیکنه چون حق طبیعی شماست اما در عین حال باید زندگی کنید چون در هر صورت زمان میگذره و زندگی جریان داره.

شما هنوز جوان هستید و فرصتهای بیشماری دارید تا به وقت مناسبش باز هم طعم ماد رو پدر شدن رو بچشید پس امیدتون رو از دست ندید که نا امیدی گناهه!

تو و شوهرت باید همدیگرو درک کنید چون موقعیت تون یکسانه و هردو فرزند از دست داده اید نه فقط تو .بنابراین برای برگشتن به حالت طبیعی تون هرکاری کیتونید بکنید حتی اگه شده با یه مدت کوتاه دور از هم بودن.

تو از جنس زن هستی و راحت میتونی احساساتت رو بروز بدی و گریه کنی و حرف بزنی و سبک بشی اما یه مرد اینطور نیست.یه مرد وقتی غصه داره و مشکلی داره سکوت میکنه و حرفی ازش نمیزنه و دوست داره کسی هم سکوتش رو نشکنه .حالا ببین مرگ فرزند با یه مرد که نمیتونه احساسش رو بروز بده و داد بزنه و گریه
کنه چه میکنه ؟؟؟

شوهرت الان خودشو مقصر میدونه و عذاب وجدان داره حتی اگه تو چیزی بهش نگی و بروز ندی که ازش دلخوری و فکر میکنم پیشنهاد جدا بودن از هم برای مدتی هم به این دلیل هست که میخواد تو بیشتر فکر کنی و اگه میخوای باهاش بمونی با فکر و از ته دل بمونی نه تحت تاثیر احساسات!

هردو از این فرصت کوتاه استفاده کنید و سعی کنید واقع بین باشید ....مرگ عزیزان خیلی سخته و من خودم دارم ازش رنحج میبرم
اما عزیز دلم فرزند شما اگه شما دوتا در کنار هم نبودید که از اول وجود نداشت!

به پدر فرزندت محبت کن و باور کن که راضی به مرگش نبوده و این تنها دست تقدیره که به این شکل عمل کرده...

و در آخر کار خیلی خوبی کردی که رفتی دیدنش و باهاش صحبت کردی:46:

:316::316::316:روزن عزيزم سلام!
از لحظه اي كه متن فرشته و حرفهاي بچه ها رو تالار با ناباوري دنبال كردم تا رسيدم اينجا همينطوري دارم گريه ميكنم!:163:
ميدونم بايد دلداريت بدم ولي كلامي براش پيدا نمي كنم. چه خوب حرفاتو در دنباله تاپيك قبليت نوشتي تا دوستاني كه جديد اومدن هم بدونن كه از دست دادن آرماني كه براي شما تواون شرايط سخت يه هديه الهي بود و همه براي اومدنش خوشحال بوديم چقدر سخته!
اميدوارم خدا بهت اميدواري بده و خودش با يه صبر زيبا و يه هديه الهي ديگه مثل همين آرمان عزيزت شاد و غير منتظره دوباره شور و زندگي را به شما و اميد برگردونه!عززم اين يه اتفاقه خودت يا اميد را سرزنش نكن!و دوري از شما دونفر هيچ دردي را دوا نمي كنه...ديگه نميدونم چي بگم:325::302:
اين گلام از راه دور براي آرمان عزيز كه الان پيش خداست!:72::72::72:

سلام خانومی باور کن از دیروز که تاپیکتو خوندم واقعا اشک ریختم :302:خیلی مقاوم ، صبور و عاقل و فهمیده هستی واقعا بهت غبطه میخورم بخاطر شخصیت عالی که داری
از نظرمن تمام ناراحتیهاتم بازخورد جریانات بدی بودهکه برات اتفاق افتاده و حتی سر سوزن از شخصیت والای تو کم نکرده :46: بخاطر از دست دادن پسر کوچلوت خیلی ناراحت شدم.امیدوارم که خدا صبر بیشتری بهت بده.
در ضمن خیلی دوست داریم زمانی که انشاالله حالت بهتر شد از این دوسالی که نبودی برامون بگی .داستان زندگیت واقعا درس بزرگی به من داد

روزن عزیزم سلام

چه طوری خانومی؟ ... چقدر خوب تونستی به خودت مسلط بشی... آفرین ... وقتی آرمان مامانش رو اینقدر مقاوم و با اراده می بینی چقدر خوشحال میشه

خوش به حالش که مادری چون تو داره ... هر چی بشه ... هر اتفاقی که بیفته تو مادر آرمان هستی و آرمان همیشه در کنارت هست

چقدر خوب کردی که با امید صحبت کردی ... ببین چقدر آرام شدی... اون سنگینی سکوت بینتون شکست

روزن عزیزم
امید عشق ازلی و ابدی ات ، مطمئنا خیلی دوستت داره می دونم که خودت خیلی خوب می دونی
امید خودش رو مسئول تو و زندگی میدونه
خیلی تحمل کرده
روزن عزیز اگه تو ده ها میلیارد بار زیر این غم فقدان شکستی امید بیش از تو شکسته
چون خودش رو مسئول میدونسته و میدونه

مردها هم احساساتی هستند حتی بیشتر از زنها اما بروز نمی دهند ... مسلما خود تو هم بارها به ارمان کوچولو گفتی که مامانم تو مردی ... مردها که قوی هستند

امید هم همون مرد قوی هست که الان بسیار شکننده شده
شاید خودش رو سرزنش می کنه که خنده رو از روی لبانت گرفته

مهسا جان می دونم که کار سختی هست ... واقعا سخته
تو خودت الان بینهایت نیاز داری کسی در آغوشت بگیردت و بهت دلداری بده
خودت الان حساسی و دلتنگ

و بدان امید الان بیش تر از تو به وجودت نیاز داره
به اینکه تو در کنارش باشی

نذار این مدت که از هم دورید بینتون فاصله بیندازه
سخت هست ولی امکان داره ... با زبان بهش گفتی که آغوشت به رویش باز هست و منتظرش هستی

هر موقع که مناسب دیدی واقعا او را در آغوش بگیر ....

مهسا اگه می تونید دوتایی با هم برید مسافرت ... به یه جای دور ... تا کمی در کنار هم باشید...
واسه تمدد اعصاب ... واسه اینکه یه تغییر توی روحیه تون پیدا بشه

نمی دونم الان هم چیزی رو هنوز مقصر می دونی یا نه

اتفاقی است خیلی تلخ که پیش اومده ، هیچکسی هم جز امید و روزن نمی تونن آن رو بسازند

امید و روزن در کنار هم معنا پیدا می کنند


و یه چیزی

همونقدر که روزن احتیاج داشت که از زبان امید بشنوه که

نقل قول:

---

من نمی تونم حرفی بزنم من تا آخر عمرم خودم رو نمی بخشم و به تو حق می دم که دیگه نخوای منو ببینی.

---

نمی دونم چرا دوست داشتم به این حرفاش ادامه بده، نمی خواستم حرفاش رو قطع کنه، احساس می کردم باید این حرفها رو بزنه تا بتونم باهاش رابطه برقرار کنم،

الان امید هم احتیاج داره که روزن بهش امیدواری بده و مطمئنش کنه که واقعا امید برای روزن همون امید قبل هست :72:

خیلی شرمنده ام که باعث ناراحتی شما شدم، اگه چاره ای بود این کار رو نمی کردم لطفا از من بگذرید و منو ببخشید.
این دو روزه که برام مثل دو سال گذشت، بدون امید و آرمان بود، هر روز به علی آقا زنگ می زنم و حال امید رو می پرسم اون هم منو در جریان همه چیز می ذاره. البته می گه امید خیلی تو خودشه و زیاد صحبت نمی کنه، خیلی سعی کرده امید رو بخندونه اما موفق نشده و برای همین گذاشته که این دوره رو سپری کنه.. یه اتاق کامل رو در اختیارش گذاشته، کلید خونه رو بهش داده و گذاشته به حال خودش باشه.
چیزی که امیدوارم کرد این بود که می گفت هر از چند گاهی عکست رو از توی کیفش بیرون میاره و بهت میگه که مهسا جان تحمل کن تا بتونم روی پام وایسم، جبران می کنم.. و از این جور حرفها میزنه.
احساس می کنم خیلی بیشتر از قبل دوستش دارم، این قضیه باعث شده که کم تر به آرمان فکر کنم و دارم خاطراتی که با امید داشتم رو مرور می کنم و چون می دونم که میاد ته دلم خوشحاله و امیدوار می شم.
می خوام وسایل آرمان رو جمع کنم اما نمی دونم کار درستیه یا نه، امید ناراحت نمیشه؟ نمی دونم لطفا راهنماییم کنید، مادرم گفت بده به یه خونواده ای که نیاز دارن اما دلم نمیاد، نمی دونم چی کار کنم..

سلام روزن جان


حقيقتش شهامت دادن چنين پيشنهادي را نداشتم .بهترين تصميم را گرفتي اين كار فوق العاده است عزيزم . تو بايد جان تازه اي به زندگي بدهي و مسئوليت توست .

زندگي را از اينجا شروع كن . اميد ناراحت نميشه . در واقع تو به او كمك هم مي كني كه وقتي بر مي گرده با محيط تازه اي رو به رو بشه و نور زندگي و جريان آن دوباره بر دلهاي شما دو نازنين تابيده مي شه . مطمئن باش . گلم . آفرين . به واقع آفرين به درايت و هوشياري ات .

ممنون از راهنماییت آنی جان، حالا چی کارشون کنم، میدونی میترسم اگه به کسی ندمشون هر از چندگاهی دلم هوایی بشه و برم سراغشون و دوباره گریه و زاری راه بندازم.
آخه تصمیم گرفتم دیگه گریه نکنم، میخوام با این قضیه کنار بیام و یه زندگی جدید بسازم. اما دلم هم نمیاد که بدمشون بره، احساس می کنم آرمان رو ناراحت می کنم، من میخوام همچنان مادر آرمان بمونم، نمی خوام ناراحت بشه، شاید بگین خل شدم، اما نمی دونم چرا حس می کنم هنوز هم مادر آرمانم یعنی هنوز مادرم و نمی خوام بچه ام ناراحت بشه.

نه عزيزم

اينجوري فكر نكن . تو هميشه مادر آرمان هستي و مادر خوبي هم براي او بودي و هستي و خواهي بود .

ولي به نظرم بهترين كار همان پيشنهاد مامان است . رد كن بره . بگذار آرماني ديگر در جايي كه امكان خوابيدن بر تختي نرم نداره از بركت فرزندت استفاده بكند .

به دور و بر خودت كه نگاه كني پر است از آرمانهايي كه حسرت داشتن يك اسباب بازي دارند . از عشق مادري ات و از عشق بچه ات ببخش به بچه ها ي ديگر .من مطمئنم آرمان با هر لبخند هر بچه اي خوشحالي خواهد كرد

روزن جان بهترین تصمیم رو گرفتی ، واقعا یکبار دیگر برایم ثابت شد که تو اسوه صبر و استقامتی

مطمئن باش آرمان خیلی خوشحال میشه ،اگر اینکار رو بکنی ، تو برای همیشه مادر آرمان می مونی ، چون یاد اون خیلی مهمتر از اسباب بازیهاش هست ، آرمان هیچ جایی نرفته ، اون تو قلبته ، تو تک تک سلول هات هست ، اون همیشه همراته

روزن عزیزم خیلی خوشحالم برات که بازم داری پیروز می شی:104::46::46:

آفرین به شما مهساجان

همیشه زندگیت مثال زدنی بوده و هست چون نمادی از ایستادگی هستی و از هیچ تلاشی برای ساختن زندگیت کوتاهی نمیکنی .
:104::104::104:

خیلی خوشحالم که تونستی موقعیتی که همسرت در اون هست رو درک کنی ، اون برای اینکه بتونه زندگی خوبی در کنار شما داشته باشه باید از احساس گناه خلاص بشه . شما هم براش دعا کن و از پسرت بخواه که با قلب پاکش از خدا بخواد تا پدرش در این مرحله از زندگی موفق بشه و دوباره شادی به قلب پدر و مادر عزیزش برگرده .

همونطور که دوستان گفتند تصمیم درستی گرفتی و خیلی خوشحالم که انقدر با انگیزه به زندگی خودت و امید و شاد بودنتون فکر میکنی .

مطمئن هستم که آرمان کوچولو هم مثل ما از تصمیم مادر مهربونش خوشحاله و نمیخواد که دیگه هیچ چیز باعث ناراحتی و عذاب پدر و مادرش بشه . شما با رفتن وسایل آرمان از خونه ، مادریت رو از دست نمیدی و برای همیشه یک مادر هستی و آرمان هم از تصمیم شما خوشحال خواهد شد . اون بادیدن پدر و مادرش که شاد و خوشحالند ، خوشحال میشه و اونجا با آرامش بیشتری زندگی میکنه و یکی از فرشته های کوچولوی دوست داشتنی بهشت هست .
اون در کنار خدایی که از پیش اون اومد و برای مدتی کنار شما بود خوشبخت تر از همیشه است .

عزیزم تمام تلاشت رو برای عوض کردن فضای زندگیت بکن.

دوستت دارم گلم :46:

صبر ...
:72:

روزن جان...عزيز دلم...عجب خانمي هستي تو! فتبارك الله احسن الخالقين.
چشم هاي من از غم تو پر از اشك شد و دلم از شوق عشق تو و همسرت پر از شادي.
تو در درونت وجودي داري كه خداوند تورو لايق اين صبر عظيم ديده.
دوستي داشتم كه در دوره دانشگاه باهم بوديم. ازدواج كرد و همسرش رو خيلي دوست داشت. شنيدم حامله است. پسري به دنيا آورد و همسرش 40 روز بعد از به دنيا آمدن بچه اش بخاطر بيماري سرطان خون از دنيا رفت.
اونا مشهد زندگي مي كردن و من 10 روز پيشش رفتم. هنوز توي اون خونه با خاطرات همسرش بود و ميگفت حاضر نيست خونه رو به صاحبخونه برگردونه(آخه همزمان فوق ليسانس تهران قبول شده بود و بايستي اونجا رو تخليه مي كرد).ميگفت نمي خوام خاطرات رضا رو توي اين خونه فراموش بشه.
فقط يه جمله ازش يادمه كه دوست دارم بهت بگم. مي گفت:"حاضر بودم بچه ام بميره ولي رضا رو داشته باشم!".
عزيزكم! قدر عزيزي رو كه در كنارت هست بدون...هرچند مي دونم خودت به اندازه كافي عاقلي و مي دوني بايد چيكار كني.
آفرين به روح بلندت...
:46:

امروز صبح پیک موتوری اومد در خونمون و گفت یه بسته دارید، رفتم بسته رو گرفتم، یه جعبه بود اومدم درش رو باز کردم دیدم پر از گل رز قرمزه، با یه نامه، یه نامه از امید، روز سپندارمزگان رو بهم تبریک گفته بود و نوشته بود متأسفم که این روز کنارت نیستم تا تو رو به تخت پادشاهی بشونم ... نوشته بود این گلها رو فرستادم تا مبادا فراموشم کنی و منو از یاد ببری و هم برای اینکه به خاطر صبرت و تحملت و اینکه بهم فرصت دادی ازت تشکر کنم.
اما چیزهایی نوشته بود که خیلی نگرانم کرد، نوشته بود ، بزارید خود متنش رو براتون بنویسم:

عزیزم، خیلی خوشحالم که توی زندگیم تو رو داشتم و حالا می فهمم که اون هم ناراحتی و اون همه زجر رو بی خودی تحمل نکردم و تو لیاقتت بیشتر از اینها بوده، امیدوار بودم بتونم کاری کنم که تو هم همچین حسی بهم داشته باشی اما شرمنده ام.
هیچ وقت تو و خاطراتت رو فراموش نمی کنم و تالحظه ای که زنده بمونم به یادت خواهم بود، فکر نمی کنم زیاد طاقت بیارم ولی چه کنم که نمی تونم ناراحتیتو ببینم. میدونم دوستم داری و من هم از صمیم قلب عاشقت هستم، تنها خواهشی که ازت دارم اینه که فراموشم نکنی، شاید خاطرات من زجرت بده اما اینو به حرمت علاقه بینمون ازت میخوام. این فاصله هرچند خیلی سخت بود اما منو با واقعیت روبه رو کرد و واقعیت این بود که من دیگه قادر به ادامه زندگی نیستم، شاید به نظرت من ضعیف بیام اما واقعیت همینه، من ضعیف بودم.
مهسا جان، برو به دنبال زندگیت نمی دونم تا کی این گوشه گیری من ادامه پیدا کنه و من نمیخوام که تو رو اسیر خودم کنم، دیدنت منو خوشحال می کنه و ندیدنت قوی، خودم هم نمی دونم خوشحال بودن بهتره یا قوی بودن، اما من برای خودم قوی بودن رو انتخاب می کنم، اما به تو هم حق انتخاب می دم، تو هم حق داری منو اون طور که دوست داری دور یا نزدیک خودت داشته باشی.

خوب حالا چی کار کنم، دلم داره میمیره، حالم خوب نیست، نمی دونم چه منظوری داشته، یعنی دیگه نمی خواد منو ببینه؟
اگه یه آقایی همچین حرفی بزنه منظورش چیه؟؟؟

نذار اين واقعه شما رو از هم جدا كنه. نذار بينتون فاصله بيفته.
اون به تو حق انتخاب داده و انتخاب خودش فقط براي اينه كه تورو ناراحت نبينه. از حق انتخابت استفاده كن.
همونطور كه توي خونه دوستش انقدر درست برخورد كردي و بهش فضا دادي حالا هم يه كارت پستال براش بگير و روش بنويس:
همه آرمان من تو هستي. اميد من تو هستي. منتظرت مي مونم. مطمئن باش عزيز ديگري رو از دست نخواهم داد.

سرافراز جان شما خانم هستین یا آقا (البته ببخشید)
آخه توی این جور مواقع زبون خانمها و آقایون با هم متفاوت میشه، نمی دونم میترسم اگه این کار رو بکنم باز هم خودخواهی باشه، مثل دلتنگی که برای آرمان می کنم، نمی دونم واقعا برای اون چی خوبه؟
توی این شرایط اگه من بخوام باهام باشه و اون عذاب ببینه چی؟
من دارم از شدت بغض می میرم، اما نمی خوام امیدمو ناراحت کنم، هیچ وقت نمی خواستم اما آخرین بار این کار رو کردم//

من خانم هستم. اينو بدونيد دنياي احساسات براي آقايون ناشناخته است نسبت به اونچه كه ما كف دستمونه.
حالتهاي شوهر شما كاملا طبيعيه و فقط بخاطر اينه كه احساس كرده اين قدرت رو نداشته كه شما رو خوشحال ببينه و خوشبخت كنه. منظورم من اين نيست كه بايستي نقش بازي مي كرديد و ناراحتيتونو بروز نمي داديد. شما كار نادرستي نكرديد. خودتونو سرزنش نكنيد. اون فقط به فضا احتياج داره تا خودشو دوباره پيدا كنه. شايد زمانش الان نباشه چون به شدت احساس گناه و بي لياقتي مي كنه. حضور شما مي تونه بهش دلگرمي بده و اگه تركش كنيد بدتر مي شه. همون فضايي كه بهش مي ديد كافيه. برميگرده حتي بهتر از قبل نگران نباشيد.
جمله اي كه بهتون گفتم همين منظور رو مي رسونه كه هم بهش فرصت مي ديد كه خودشو پيدا كنه و هم در كنارش(از لحاظ روحي) خواهيد موند.

مهساجان الان همسر شما بیش از هر موقع به کمکتون نیاز داره . دقت کنید که انتخاب شما به هیچ وجه خودخواهی نیست بلکه کمک به همسرتون هست .

میدونید چرا همسرتون این انتخاب رو کرده چون با دیدن شما یاد پسرش میافته و احساس گناه باعث عذابش میشه و این حس که همسرش رو داغ دار کرده راحتش نمیگذاره و با این انتخاب میخواد از این حس فرار کنه و در تنهایی کمتر احساس عذاب کنه .

هرچه از شما فرار کنه پذیرش این واقعیت که در مرگ پسرش تقصیری نداشته براش سخت تر خواهد شد .

الان شما باید تکیه گاه اون باشی و بهش کمک کنی تا باور کنه که مقصر نیست و شما این مساله رو فقط یک اتفاق میبینید .

حتما جواب نامه رو بدید با جمله هایی دلگرم کننده و همینطور بیان کنید که به هیچ وجه اون مقصر نیست و هردو باید بپذیرید که این یک اتفاق بوده و قطعا آرمان هم از دیدن این فاصله بین پدر و مادرش خوشحال نخواهد بود .
بگید که میخواید دوباره شروع کنید و زندگی جدیدی بسازید بگید که برای این کار اون حتما باید حضور داشته باشه چون زندگی با حضور شما دو نفر کنار هم یعنی زندگی .
بگید که هیچ مسئله ای نمیتونه ذره ای از عشق شما کم کنه . سعی کنید از آینده های روشن و در کنار هم تصویرسازی کنید و از خاطرات خوب دو نفره هم یاد کنید . بگید که به حضورش نیاز دارید تا آینده رو بسازید . بگید به حمایتش نیاز دارید .


مهسا جان نگران نباش و بدون که تنهایی ، افسردگی همسرت و احساس تقصیرش رو بیشتر خواهد کرد و این افکار که نمیتونه به زندگی ادامه بده هم از اثرات همین احساس تقصیر هست و حس میکنه با مرگ جبران میشه و همینطور لیاقت زندگی در کنار شما رو نداره .
باید تمام تلاشت رو بکنی که به خونه برگرده تا با کمک تو از این افکار فاصله بگیره (البته روشت باید ملایم و احساسی باشه )
میدونم موفق میشی ، بعد از مدتی که برگشت بگو که هر دوی ما برای اینکه بتونیم این مرحله رو به خوبی طی کنیم و به آینده های روشن برسیم نیاز به کمک مشاور داریم .
سعی کن با کمک یک مشاور این احساس تقصیر رو در وجودش برای همیشه از بین ببری . همواره تاکید کن که مرگ اون از نظر تو فقط یک اتفاق بوده .

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

عزیزم مطالبی رو که فرشته برات نوشته بود و همینطور تاپیک انتخابت را عوض کن رو پرینت بگیر و در موقعیتی مناسب بده همسرت هم بخونه و همینطور هر مطلب دیگه ای که فکر میکنی به همسرت کمک میکنه .

تاپیک داغ عزیزان از مدیر هم بسیار مفید هست .

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط روزن

امروز صبح پیک موتوری اومد در خونمون و گفت یه بسته دارید، رفتم بسته رو گرفتم، یه جعبه بود اومدم درش رو باز کردم دیدم پر از گل رز قرمزه، با یه نامه، یه نامه از امید، روز سپندارمزگان رو بهم تبریک گفته بود و نوشته بود متأسفم که این روز کنارت نیستم تا تو رو به تخت پادشاهی بشونم ... نوشته بود این گلها رو فرستادم تا مبادا فراموشم کنی و منو از یاد ببری و هم برای اینکه به خاطر صبرت و تحملت و اینکه بهم فرصت دادی ازت تشکر کنم.
اما چیزهایی نوشته بود که خیلی نگرانم کرد، نوشته بود ، بزارید خود متنش رو براتون بنویسم:

عزیزم، خیلی خوشحالم که توی زندگیم تو رو داشتم و حالا می فهمم که اون هم ناراحتی و اون همه زجر رو بی خودی تحمل نکردم و تو لیاقتت بیشتر از اینها بوده، امیدوار بودم بتونم کاری کنم که تو هم همچین حسی بهم داشته باشی اما شرمنده ام.
هیچ وقت تو و خاطراتت رو فراموش نمی کنم و تالحظه ای که زنده بمونم به یادت خواهم بود، فکر نمی کنم زیاد طاقت بیارم ولی چه کنم که نمی تونم ناراحتیتو ببینم. میدونم دوستم داری و من هم از صمیم قلب عاشقت هستم، تنها خواهشی که ازت دارم اینه که فراموشم نکنی، شاید خاطرات من زجرت بده اما اینو به حرمت علاقه بینمون ازت میخوام. این فاصله هرچند خیلی سخت بود اما منو با واقعیت روبه رو کرد و واقعیت این بود که من دیگه قادر به ادامه زندگی نیستم، شاید به نظرت من ضعیف بیام اما واقعیت همینه، من ضعیف بودم.
مهسا جان، برو به دنبال زندگیت نمی دونم تا کی این گوشه گیری من ادامه پیدا کنه و من نمیخوام که تو رو اسیر خودم کنم، دیدنت منو خوشحال می کنه و ندیدنت قوی، خودم هم نمی دونم خوشحال بودن بهتره یا قوی بودن، اما من برای خودم قوی بودن رو انتخاب می کنم، اما به تو هم حق انتخاب می دم، تو هم حق داری منو اون طور که دوست داری دور یا نزدیک خودت داشته باشی.

خوب حالا چی کار کنم، دلم داره میمیره، حالم خوب نیست، نمی دونم چه منظوری داشته، یعنی دیگه نمی خواد منو ببینه؟
اگه یه آقایی همچین حرفی بزنه منظورش چیه؟؟؟

---

سلام،

مهسای عزیز،

اول از همه اینکه در قبال این یکی‌ پستم هیچ مسئولیتی قبول نمیکنم،
این صرفاً تحلیل شخصی‌ من هست!:163:

اما به نظر من متن نامه همسرتون خیلی‌ روشن هست،

همسر شما تردید داره و با این نامه خواسته از سمت شما مطمئن بشه!

همسر شما، شما رو فوق‌العاده دوست داره و هنوز علاقه ماند به زندگی‌ با شماست، و بگذارید اینطور بگم، الان خیلی‌ دوست داشت که در خانه و کنار شما می‌بود، اما نمی‌تواند برگردد، چون نمی‌داند شما در مورد او چه فکر می‌کنید و در عمق وجودتان چه می‌گذرد!

در حقیقت او در یک دو راهی‌ گیر کرده، احساسی‌ که می‌گوید به خانه بازگرد و دوباره زندگی‌ را با مهسا بساز،

و البته احساس دومی‌ که می‌گوید، کدام زندگی‌؟ زندگی‌ که تو ویران کردی؟ با چه رویی میخواهی‌ برگردی؟!

به هر حال لزومی نداره که شما در مورد احساس مرد‌ها خیلی‌ فکر کنین، راه حل اینجاست:

به دنبالش برید و به او بگویید: خودش گفته شما حق انتخاب دارید! و حالا شما انتخاب خود را کرده اید!

به او بگویید، درست مثل روز اول ازدواجمون که انتخابم تو بودی، امروز هم انتخابم تویی!

امروز تو را دور از خودم نمیخواهم، نزدیکتر از همیشه کنار خود می‌خواهم تا دوباره زندگی‌ را با هم بسازیم! چون به وجودت نیاز دارم!

و حالا هم چون خودت به من حق انتخاب دادی،ازت می‌خوام به انتخابم احترام بگذاری و همین الان با من به خانه باز گردی!

البته کمی‌ احساسات زنانه هم قاطی کنین،:303:

شما اگر از این فرصت به درستی‌ استفاده کنین و منطقی‌ عمل کنین همسرتون همان روز به خانه بر خواهد گشت!

نکته: به هیچ عنوان در چنین مواردی سعی‌ نکنین، نامه نگاری یا ... کنین!:160:

همسر شما در حال حاضر نیاز به یک باز خورد خیلی‌ قوی از سمت شما برای بر طرف کردن تردیدش دارد و بدون حضور فیزیکی‌ شما و رفتن به دنبال همسرتان، چنین باز خوردی را دریافت نخواهد کرد!:300:

موفق باشین،:72:

کامران

سلام روزن عزیزم
زندگی تونو خوندم و صبر و عشق شما رو تحسین می کنم
بابت اتفاق بدی که براتون افتاده متاسف و ناراحت شدم ولی زندگی بازی هایی داره که هیچکس از اون ها مصون نیست، تنها راه چاره صبر و صبر و صبر هست و یافتن راههای برای التیام ضایعه
من فکر می کنم رفتارهای همسر شما به دور از انتظار نیست ، ایشون رنج از دست دادن فرزند دلبند و احساس گناه بسیار شدید و احساس از دست دادن شما رو یک جا تحمل می کنه
احساس گناه فشار زیادی رو به فرد وارد می کنه بخصوص در این مورد که پای فرزند در میون هست
حتما خودتون هم میدونید ضایعه از دست دادن فرزندتون تقصیر هیچکدوم نبوده و نیست ولی انسان وقتی در بحران و ناراحتی هست اینگونه افکار به راحتی دامن آدم رو می گیرند : من باعث شدم؛ من مهسا خانومو از خانواده ش دور کردم ، من در رو باز گذاشتم من لایق مهسا نیستم من لایق این زندگی نیستم من من من ....
عزیزم این اتفاق بد چهار ستون بدن ایشونو لرزونده و شوک بسیار بزرگی برای ایشون بوده و اینها پس لرزه هاش هستند که دامنگیرتون شدن
درمورد نامه ایشون به شما دوتا نکته به نظرم رسید که بگم:
1- در این نامه ایشون خواسته میزان ناامیدیشو بیان کنه و در کنار بیان عشقش به شما با بیان اینکه دیگه نمی تونم به زندگی برگردم فکر کنم در واقع غیر مستقیم درخواست کمک می کنه از شما ، درخواست حمایت و همدلی، شاید نیاز باشه کسی صدها بار بهش بگه تو گناهی نداری این تقدیر و کا رخدا بود، همسرتون وضعیت روحیش بده و نیازهست بره مشاور و مدتی کمک تخصصی دریافت کنه، همزمان با حمایت شما شاید لازم باشه ایشون مدتی تحت درمان باشن و درمان یک کاتالیزور باشه برای بهبود روابط شما و التیام دردهاتون
2- لابد خودتون هم متوجه شدید که این نامه بیانگر عشق شدید همسرتون به شماست و در احساساتش هیچ تغییری بوجود نیومده فقط بسیار آشفته و پریشان هست و شاید هم افسرده

پس به کمک بشتابید بدون اینکه تنهاییشو به هم بزنید
دست همو بگیرید برید مشاوره تا این فاصله ها ریشه پیدا نکرده
با درایتی که شما دارید موفق خواهید شد انشالله:72:

سلام روزن گرامي :72:
براتون صبر و آرامش را از خداوند خواهانم.:323:

سلام روزن عزیز:72::43:
اقای کامران بهترین راه حل و ارائه دادن.
فقط شتابزده عمل نکنید. قبلش محیط خونه رو اماده کنید. یه کم صبر و انتظار برای پاسخ شما به همسرت برای همسرت خوبه.
فضای خونه رو اماده کن. وسایل ارمان عزیز و دوست داشتنی و با کمال متانت جمع کن. و به هر جا که لازمه بده و با این کار دل هر سه تاتون و شاد کن.
بعد از اون یه کم فضای خونه رو رمانتیک کن. گل رزی روی میز بذار یک موسیقی ارام و بی کلام و اماده کن. غذای خوبی که همسرت دوست داره بپز. و اماده شو و برو دنبال همسرت.
اونجا تمام حرفایی که کامران زد و با ظرافت زنانه ات بهش بگو. دستاش و بگیر و تاکید کن که انتخاب تو همیشه اون هستی.
ازش بخواه با تو به خونه بیاد. قطعا چنین فضایی در روحیه او تاثیر زیادی خواهد داشت.
و از فرداش دست به کار شو. شما هر دو به مشاور نیاز دارید. پیش مشاور برید تا روحیتون دوباره محکم بشه و دوباره بتونید روی پای خودتون بایستید و زندگی و از نو شروع کنید.
راستی یه چیزی برام سوال شده. در چنین شرایطی رابطتون با خانواده هاتون چطوریه؟
هنوز با شما ارتباطی ندارن یا شما رو به عنوان یک زوج خوشبخت پذیرفتن؟
بازم میایم. موفق باشی همسر مهربان و مادر فداکار.:72: