نمایش نسخه قابل چاپ
من آن مرغم که افکندم به دام صد بلا خود را////به یک پرواز بی هنگام کردم مبتلا خود را
نه دستی داشتم بر سر نه پایی داشتم در گل////به دست خویش کردم این چنین بی دست و پا خود را
چنان از طرح وضع ناپسند خود گریزانم////که گر دستم دهد از خویش هم سازم جدا خود را
پیش ما سوختگان مسجد و میخانه یکیست
حرم و دیر یکی ، سبحه و پیمانه یکست
اینهمه جنگ و جدل حاصل کوته نظریست
گر نظر پاک کنی کعبه و بتخانه یکیست
هرکسی قصه شوقش به زبانی گوید
چونکو می نگرم حاصل افسانه یکیست
این همه قصه ز غوغای گرفتارانست
ورنه از روز ازل دام یکی دانه یکیست
ره هرکس به فسونی زده آن شوخ ار نه
گریه ی نیمه شب و خنده مستانه یکیست
گر زمن پرسی از آن لطف که من می دانم
آشنا بر در این خانه و بیگانه یکیست
هیچ غم نیست که نسبت بجنونم دادند
بهر این یک دو نفس عاقل و دیوانه یکیست
عشق آتش بود و خانه خرابی دارد .
پیش آتش دل شمع و پر پروانه یکیست
گر بسر حد جنونت ببرد عشق عماد
بی وفایی و وفاداری جانانه یکیست
عماد خراسانی
خانمانسوز بود آتش آهي ، گاهي
ناله اي ميشكند پشت سپاهي ، گاهي
گرمقدر بشود سلك سلاطين پويد
سالك بي خبر خفته به راهي گاهي
قصه يوسف و آن قوم چه خوش پندي بود
به عزيزي رسد افتاده به چاهي گاهي
هستيم سوختي از يك نظر اي اختر عشق
آتش افروز شود برق نگاهي ، گاهي
روشني بخش از آنم كه بسوزم چون شمع
رو سپيدي بود از بخت سياهي ، گاهي
عجبي نيست اگر مونس يار است رقيب
بنشيند برگل هرزه گياهي ، گاهي
اشك در چشم فريبنده ترت مي بينم
در دل موج ببين صورت ماهي ، گاهي
زرد رويي نبود عيب مرانم از كوي
جلوه بر قريه دهد خرمن كاهي ، گاهي
دارم اميد كه با گريه دلت نرم كنم
بهر طوفان زده سنگيست پنهاهي گاهي
استاد رحیم معینی کرمانشاهی
یکی روبهی دید بی دست و پای
فرو ماند در لطف و صنع خدای
که چون زندگانی به سر می‌برد؟
بدین دست و پای از کجا می‌خورد؟
در این بود درویش شوریده رنگ
که شیری برآمد شغالی به چنگ
شغال نگون بخت را شیر خورد
بماند آنچه روباه از آن سیر خورد
دگر روز باز اتفاقی فتاد
که روزی رسان قوت روزش بداد
یقین، مرد را دیده بیننده کرد
شد و تکیه بر آفریننده کرد
کز این پس به کنجی نشینم چو مور
که روزی نخوردند پیلان به زور
زنخدان فرو برد چندی به جیب
که بخشنده روزی فرستد ز غیب
نه بیگانه تیمار خوردش نه دوست
چو چنگش رگ و استخوان ماند و پوست
چو صبرش نماند از ضعیفی و هوش
ز دیوار محرابش آمد به گوش
برو شیر درنده باش، ای دغل
مینداز خود را چو روباه شل
چنان سعی کن کز تو ماند چو شیر
چه باشی چو روبه به وامانده سیر؟
چو شیر آن که را گردنی فربه است
گر افتد چو روبه، سگ از وی به است
بچنگ آر و با دیگران نوش کن
نه بر فضله‌ی دیگران گوش کن
بخور تا توانی به بازوی خویش
که سعیت بود در ترازوی خویش
چو مردان ببر رنج و راحت رسان
مخنث خورد دسترنج کسان
بگیر ای جوان دست درویش پیر
نه خود را بیگفن که دستم بگیر
خدا را بر آن بنده بخشایش است
که خلق از وجودش در آسایش است
کرم ورزد آن سر که مغزی در اوست
که دون همتانند بی مغز و پوست
کسی نیک بیند به هر دو سرای
که نیکی رساند به خلق خدای
من غلام قمرم ، غير قمر هيچ مگو
پيش من جز سخن شمع و شكر هيچ مگو
سخن رنج مگو ، جز سخن گنج مگو
ور از اين بي خبري رنج مبر ، هيچ مگو
دوش ديوانه شدم ، عشق مرا ديد و بگفت
آمدم ، نعره مزن ، جامه مدر ،هيچ مگو
گفتم :اي عشق من از چيز دگر مي ترسم
گفت : آن چيز دگر نيست دگر ، هيچ مگو
من به گوش تو سخنهاي نهان خواهم گفت
سر بجنبان كه بلي ، جز كه به سر هيچ مگو
قمري ، جان صفتي در ره دل پيدا شد
در ره دل چه لطيف است سفر هيچ مگو
گفتم : اي دل چه مه است اين ؟ دل اشارت مي كرد
كه نه اندازه توست اين بگذر هيچ مگو
گفتم : اين روي فرشته ست عجب يا بشر است ؟
گفت : اين غير فرشته ست و بشر هيچ مگو
گفتم : اين چيست ؟ بگو زير و زبر خواهم شد
گفت : مي باش چنين زيرو زبر هيچ مگو
اي نشسته در اين خانه پر نقش و خيال
خيز از اين خانه برو ، رخت ببر، هيچ مگو
گفتم : اي دل پدري كن ، نه كه اين وصف خداست ؟
گفت : اين هست ولي جان پدر هيچ مگو
مولانا
عبادت
ما که از تـــرس خـدا او را عبـادت می کنیـــــــم
بر تعصب های خود یک عمر عادت می کنیــــــم
هر نـــــمازی با خودش تجدیـــــد بیعـــت کرده
و ساعتـــی دیگر به او راحت خیانت می کنیـــــم
ما که مغروریــــم ازاینکه مســلمان زاده ایــــــم
با طلبــــــکاری ، تقاضای شفاعت می کنیــــــم
ما که بـــاورهایـــــمان را سخت باور داشتـــــــه
کـــــور کـــورانه از آنـــها حمایــــت می کنیــــــم
ما که در فکر خــــرید غــــــرفه هایی از بهشـت
ساده انـــگارانه ، قران را تــــلاوت می کنیــــــم
یــــــا که از تـــرس جهنـــم گاهــگاهی زیر لب
ســـوره هایی آیه هایی را قرائت می کنیـــــــم
روضــه و نــذر و زیارتـــــگاه و این بــرنامه هــــــا
آن زمانی که کمی حــس وخـامت می کنیــــم
چنــــــدتایی ذکــــر و اوراد و کمــی اطعام
و بعد غره از خود با خدا حــــس رفــاقت می کنیـــــم
قبــــله و سجــــاده و تسبــیح و مـــــهر و ادعــا
حس قدرت یا که ابـــــراز کــرامــت می کنیـــــم
با نماز و روزه و خـــــمس و زکــــات و مـــــابــقی
کاسبــی های کلان ، بیع و تجارت می کنیــــم
یا بـــرای کســــب مـقداری ثــــــواب از درگـــهش
وارد بــازی شــده با او سیــاســـت می کنیــم
یا به اســم امر بر معــروف و نــهی از منــــــکرات
اینقــدر راحت به انسانــها جســارت می کنیــم
بی مـــهابا هر کســـــی را انگ کــافر می زنیـــــم
بر زمین و بر زمان ، حس کـــفالـــت می کنیـــم
ما که مغرور از کتـــــاب و دفتــــــر و اوراقـــــمان
عالم کل گشتـه ، احساس زعامت می کنیــــم
واقعاً قــــــدری بیـــــــندیشـــیم آیا پـــس چـــــرا ؟
در عبادتهایــــــمان حس کــــسالــت می کنیــم
یـا چـــــــــرا پـــــــــس ، بــعد عـمـری ادعـا و ادعـ
از در درون خود چنیــن حـس بطـــالت می کنیــــم
یـا که وقتـی صحــبت از اشــــراق میــــاید وســـــط
اینقــــدر تردید و انـکار و شـــــرارت می کنیـــم ؟
یـا که هر کس صحبت از درک و شـهودی می کند
ما به طـــرفنــدی چرا با او لــجاجــت می کنیـم
یـــا بمـــــحض بحـــــث تــــــجدید نظر در فـــــکرهــا
فتــنه و آشــــوب و بــلوا و قیـــامت می کنیـــم
یــــا که بر هر فکر نابـــــــی مهر بدعــت می نهیـــــم
یـــا که تفــتیش عقاید با شـــقــاوت می کنیـــم
دیـــــن و قــــران را بنحــــوی انحصـــــــاری کرده ایــــم
هر که همــراهی نکرد او را ملامــت می کنیـــم
حـــق اظهار نظر در دیـــــــن فقط از آن ماســــــــــت
باور کـــوری که ما بر آن سمـــاجـــت می کنیــم
بعد هــــــم با اینــــــهمه خود خواهـــی و کلی خطا
حــق به جانب تازه احسـاس شــرافت می کنیـم
شایـــــد اصلاً قلبـــــــهامـان با خـدا بیـــــگانه است
از بیـــان آن ولی حس خجـــالــــت می کنیـــــم
مطمــــــئن باشـــــید در وجـــدان تاریــــخ بشـــــــر
عاقبت روزی شـــــرم از این ســـفاهت می کنیــم
پوستیـــن وارونه پوشـــــان ، دسـت بردارید از این حس
تکلیـــــفی است و تنها اشـــــارت می کنیــم
ما نه از تــــــرس جهنـــــــــم نه بــــرای مـــــزد و نه
در پی حور و قــــصور ، از او اطاعـــــت می کنیـــــم
مـــا فقــــــط از درک ناب خود عــــــمارت ساخـــــته
هر که را مشتــاق شد در ایــــن عـمارت می کنیــم
همــچنــــین هر جا که لازم بود، حتــی کشــف رمز
از کتاب و سنـــت و دیـن و فقاهـــــت می کنیــــــم
سفــــره های آســــــمانی روزی محتـــوم ماســـــت
گر نگیـــریم عاقبـــت حـــــس نــدامت می کنیـــــم
شهناز نیرومنش
قشنگ یعنی چه؟
قشنگ یعنی تعبیر عاشقانه اشکال
و عشق، تنها عشق
ترا به گرمی یک سیب می کند مانوس
و عشق، تنها عشق
مرا به وسعت اندوه زندگی ها برد
مرا رساند به امکان یک پرنده شدن
سهراب سپهری
حال من خوب است اما با تو بهتر می شوم
آخ .. تا می بینمت یک جور دیگر می شوم
با تو حس شعر در من بیشتر گل می کند
یاسم و باران که می بارد معطر می شوم
در لباس آبی از من بیشتر دل می بری
آسمان وقتی که می پوشی کبوتر می شوم
آنقَدَرها مرد هستم تا بمانم پای تو
می توانم مایه ی ــ گه گاه ــ دلگرمی شوم
میل میل ِ توست اما بی تو باور کن که من
در هجوم بادهای سخت ، پرپر می شوم
--
من که تسبیح نبودم تو مرا چرخاندی
مشت برمهره تنهایی من پیچاندی
مهر دستان تو دنبال دعایی می گشت
بارها دور زدی ذهن مرا گرداندی
ذکرها گفتی وبه گفته خود خندیدی
ازهمین نغمه تاریک مرا ترساندی
برلبت نام خدا بود،خدا شاهد ماست
بر لبت نام خدا بود ومرا رقصاندی
دست ویرانگر توعادت چرخیدن داشت
عادتت را به غلط چرخه ایمان خواندی
قلب صدپاره من مهره صد دانه نبود
تو ولی گشتی واین گمشده را لرزاندی
جمع کن رشته ایمان دلم پاره شده است
من که تسبیح نبودم تو چرا چرخاندی...؟
نه تو می مانی و نه اندوه
و نه هیچیک از مردم این آبادی...
به حباب نگران لب یک رود قسم،
و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت،
غصه هم می گذرد،
آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند...
لحظه ها عریانند.
به تن لحظه خود، جامه اندوه مپوشان هرگز
سهراب سپهری
استاد:
هر چه مي دانستم
با افتخار تمام
به شاگردانم ياد دادم
- حتي فوت كاسه را-
حالا من
آدم بزرگي هستم
با دشمناني بزرگ تر!
چيدمان:
هرچه كتاب مي خواندم
جلوي پنجره مي چيدم
روز به روز
فكرم روشن مي شد
اتاقم تاريك
كاش من
تاجر آجر سه سانتي بودم!
اكبر اكسير
هم‌سایه‌های ساده‌ای داریم:
فوتبال تماشا می‌کنند،
تخمه می‌شکنند
و با گُل زدن هر تیمی جیغ می‌کشند.
تنها کابوسشان دفترچه‌های قسطِ آن‌هاست
و می‌توانند ساعت‌ها حرف بزنند
بدون این که به‌راستی
حرفی زده باشند.
در صفِ بنزین چه‌گوارا می‌شوند،
وقتِ رد شدن از چهارراه‌ها
به پاس‌بان‌ها لب‌خندهای شش در چهار می‌زنند
از ترسِ جریمه شدن
و تنها اعتراضشان
به افزایش قیمتِ وایگراست!
برای ماشین‌های قسطی‌شان
تخم‌مرغ می‌شکنند،
به جادو جمبل معتقدند
و شب به شب خوابِ آنتالیا می‌بینند.
هر هفته هم‌سرانشان را به آرایش‌گاه می‌فرستند
با این امید که یک‌بار
جنیفر لوپز از آرایش‌گاه به خانه برگردد
و از سیاست همان‌قدر وحشت دارند
که از عقرب!
هم‌سایه‌های ساده‌ای داریم:
ساده به دنیا می‌آیند،
ساده سواری می‌دهند
و ساده می‌میرند...
.............................
یغمــــــا گــُلرویــی
گفتمش نقاش را نقشی بکش از زندگی
با قلم نقش حبابی بر لب دریا کشید
گفتمش چون می کشی تصویر مردان خدا
تک درختی در بیابان یکه و تنها کشید
گفتمش تصویری از لیلی ومجنون رابکش
عکس حیدر در کنار حضرت زهرا کشید
گفتمش بر روی کاغذ عشق را تصویر کن
در بیابان بلا، تصویر یک سقا کشید
گفتمش رنج و فراق و درد گشته حاصلم،
گریه کرد ،آهی کشید و زینب کبرا کشید
پاییز یک شعر است یک شعر بی‌مانند
زیبا تر و بهتر از آنچه می‌خوانند
پاییز، تصویری رویایی و زیباست
مانند افسون است مانند یک رویاست
سحر نگاه او جادوی ایام است
افسونگر شهر است با این‌که آرام است
او ورد می‌خواند در باغ‌های زرد
می‌آید از سمتش موج هوای سرد
با برگ می‌رقصد با باد می‌خندد
در بازی‌اش با برگ او چشم می‌بندد
تا می‌شود پنهان برگ از نگاه او،
پاییز میگردد دنبال او، هر سو
هرچند در بازی هر سال، بازنده‌ست
بسیار خوشحال است روی لبش خنده‌ست
من دوست میدارم آوازهایش را
هنگام تنهایی لحن صدایش را
مانند یک کودک خوب و دل انگیز است
یا بهتر از این‌ها «پاییز، پاییز است
اولین روز دبستان بازگرد
کودکی ها، شاد و خندان باز گرد
باز گرد ای خاطرات کودکی
بر سوار اسب های چوبکی
خاطرات کودکی زیباترند
یادگاران کهن مانا ترند
درسهای سال اول ساده بود
آب را بابا به سارا داده بود
درس پند آموز روباه و خروس
روبه مکار و دزد و چاپلوس
روز مهمانی کوکب خانم است
سفره پر از بوی نان گندم است
کاکلی گنجشککی باهوش بود
فیل نادانی برایش موش بود
با وجود سوز و سرمای شدید
ریز علی پیراهن از تن می درید
تا درون نیمکت جا می شدیم
ما پر از تصمیم کبری می شدیم
پاک کن هایی ز پاکی داشتیم
یک تراش سرخ لاکی داشتیم
کیفمان چفتی به رنگ زرد داشت
دوشمان از حلقه هایش درد داشت
گرمی دستانمان از آه بود
برگ دفتر ها به رنگ کاه بود
مانده در گوشم صدایی چون تگرگ
خش خش جاروی با پا روی برگ
همکلاسیهای من یادم کنید
باز هم در کوچه فریادم کنید
همکلاسیهای درد و رنج و کار
بچه های جامه های وصله دار
بچه های دکه سیگار سرد
کودکان کوچک اما مرد مرد
کاش هرگز زنگ تفریحی نبود
جمع بودن بود و تفریقی نبود
کاش می شد باز کوچک می شدیم
لا اقل یک روز کودک می شدیم
یاد آن آموزگار ساده پوش
یاد آن گچها که بودش روی دوش
ای معلم نام و هم یادت به خیر
یاد درس آب و بابایت به خیر
ای دبستانی ترین احساس من
بازگرد این مشقها را خط بزن
باﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥ، ﺑﺎ ﺗﺮﺍﻧﻪ، ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﺮ ﺑﺎﻡ ﺧﺎﻧﻪ...
ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﻛﻮ؟
ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﻛﻮ؟
ﺁﻥ ﺩﻝ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺍﺕ ﻛﻮ؟
ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻛﻮﺩﻛﻲ ﻛﻮ؟
ﻓﺼﻞ ﺧﻮﺏ ﺳﺎﺩﮔﻲ ﻛﻮ؟
ﻳﺎﺩﺕ ﺁﻳﺪ ﺭﻭﺯﺑﺎﺭﺍﻥ،ﮔﺮﺩﺵ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﺮﻳﻦ؟
ﭘﺲ ﭼﻪ ﺷﺪ ﺩﻳﮕﺮ،ﻛﺠﺎﺭﻓﺖ؟
ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺭﻧﮕﻴﻦ،
ﺩﺭ ﭘﺲ ﺁﻥ ﻛﻮﻱ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ،
ﺩﺭ ﺩﻝ ﺗﻮ،ﺁﺭﺯﻭیی ﻫﺴﺖ؟
ﻛﻮﺩﻙ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺩﻳﺮﻭﺯ؟
ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﻏﻢ ﻫﺎﻱ ﺍﻣﺮﻭﺯ،
ﻳﺎﺩ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ،
ﺁﺭﺯﻭﻫﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺮﺑﺎﺩ
موجیم وحباب هر دو یک آب آب است حجاب آب دریاب
آنها که به چشم عقل بینند بینند خیال غیر در خواب
عقل ار چه چراغ بر فروزد هرگز نرسد به تور مهتاب
معشوق خودیم و عاشق خود عشق است دلیل راه اصحاب
آن نقطه بدان که اصل حرف است یک فصل بخوان ولی زهر باب
در بحر محیط جمله غرقیم مانند حباب و عین ما آب
مارا نسب است از خداوند عالی تر از این کر است انساب
ملیحه می داند
من اگر بمیرم مریض خواهم شد
پس قبل از دفن
شربت و قرص و یک لیوان آب
و ساعت زنگدار برای هر 8 ساعت یک عدد
فراموش نشود
ضمنا به مرده شور بسپارید
این مرده را قبل از مصرف بتکانید
امکان دارد نمرده باشد
مگر نمی دانید در سرزمین ما
شاعرن بعد از مرگ ، زنده می شوند ؟!
اکبر اکسیر
با سلام این شعر زیبا رو امروز دیدم حیفم اومد که اینجا ننویسم - شاعرش متاسفانه معلوم نیست - به هر حال تقدیم به همه شما عزیزان
ماه من غصه چرا؟؟؟
آسمان را بنگر/ که هنوز/ بعد صدها شب و روز
مثل آن روز نخست، گرم و آبی و پر از مهر به ما می خندد
یا زمینی را که/ دلش از سردی شبهای خزان/نه شکست و نه گرفت
بلکه از عاطفه لبریز شد و/ نفسی از سر امید کشید
و در آغاز بهار/ دشتی از یاس سپید/ زیر پاهامان ریخت
تا بگوید که هنوز/ پر امنیت احساس خداست
ماه من غصه چرا؟؟
تو مرا داری و من هر شب و روز/ آرزویم همه خوشبختی توست
ماه من/ دل به غم دادن و از یاس سخنها گفتن
کار آنهایی نیست/ که خدا را دارند
ماه من/ غم و اندوه اگر هم روزی/ مثل باران بارید
یا دل شیشه ای ات /از لب پنجره عشق زمین خورد و شکست
با نگاهت به خدا /چتر شادی وا کن
و بگو با دل خود/ که خدا هست خدا هست هنوز
او همانیست که در تارترین لحظه شب/ راه نورانی امید نشانم می داد
او همانیست که هر لحظه دلش میخواهد /همه زندگی ام/ غرق شادی باشد
ماه من...
غصه اگر هست بگو تا باشد
معنی خوشبختی/ بودن اندوه است
اینهمه غصه و غم/ اینهمه شادی و شور
چه بخواهی و چه نه /میوه یک باغند
همه را با هم و با عشق بچین، ولی از یاد مبر
پشت هر کوه بلند /سبزه زاری است پر از یاد خدا
و در آن باز کسی می خواند
که خدا هست
خدا هست هنوز
آزاد شو از بند خویش .... زنجیر را باور مکن.....
اکنون زمان زندگیست.... تاخیر را باور مکن.....
حرف از هیاهو کم بزن.... از آشتیها دم بزن......
از دشمنی پرهیز کن..... شمشیر را باور مکن....
خود را ضعیف و کم ندان.... تنها در این عالم ندان....
تو شاهکار خالقی .... تحقیر را باور مکن.....
بر روی بوم زندگی .... هرچیز میخواهی بکش .....
زیبا و زشتش پای توست... تقدیر را باور مکن....
تصویر اگر زیبا نبود..... نقاش خوبی نیستی....
از نو دوباره رسم کن .... تصویر را باور مکن....
خالق تو را شاد آفرید.... آزاد آزاد آفرید.....
پرواز کن تا آرزو..... زنجیر را باور مکن....:72:
.....
از وبلاگ راه موفقیت
بی‌غمی عیب بزرگی‌ست!
شاد بودن هنر است
شاد کردن هنریست والاتر
لیک هرگز نپسندیم به خویش
که چون یک شکلک بی‌جان، شب و روز
بی‌خبر از هم، خندان باشیم!
بی‌غمی، عیب بزرگی‌ست،
که دور از ما باد!
"ژاله اصفهانی"
شباب عمر عجب با شتاب می گذرد بدین شتاب خدایا شباب می گذرد
شباب و شاهد و گل مغتنم بود ساقی شتاب کن که جهان با شتاب می گذرد
به چشم خود گذر عمر خویش می بینم نشسته ام لب جوئی و آب می گذرد
به روی ماه نیاری حدیث زلف سیاه که ابر از جلو آفتاب می گذرد
خراب گردش آن چشم جاودان مستم که دور جام جهان خراب می گذرد
به آب و تاب جوانی چگونه غره شدی که خود جوانی و این آب و تاب می گذرد
به زیر سنگ لحد استخوان پیکر ما چو گندمی است که از آسیاب می گذرد
کمان چرخ فلک شهریار در کف کیست که روزگار چو تیر شهاب می گذرد
.
اگر ز خون دلم بوی شوق می‌آید***عجب مدار که همدرد نافه ختنم
طراز پیرهن زرکشم مبین چون شمع***که سوزهاست نهانی درون پیرهنم
بعضی تاپیک هارو که میبینم یاد این شعر میفتم:
اگر چنین به سوی تو دویده ام *** به عشق عاشقم نه بر خیال تو
دراین شبان بی فروغ من *** خیال عشق خوش تر از خیال تو
گلايه دكتر شريعتي از خدا و جواب سهراب سپهري از زبان خدا
خدايا کفر نميگويم،
پريشانم،
چه ميخواهي تو از جانم؟!
مرا بي آنکه خود خواهم اسير زندگي کردي.
خداوندا!
اگر روزي ز عرش خود به زير آيي
لباس فقر پوشي
غرورت را براي تکه ناني
به زير پاي نامردان بياندازي
و شب آهسته و خسته
تهي دست و زبان بسته
به سوي خانه باز آيي
زمين و آسمان را کفر ميگويي
نميگويي؟!
خداوندا!
اگر در روز گرما خيز تابستان
تنت بر سايه ي ديوار بگشايي
لبت بر کاسه ي مسي قير اندود بگذاري
و قدري آن طرفتر
عمارتهاي مرمرين بيني
و اعصابت براي سکه اي اين سو و آن سو در روان باشد
زمين و آسمان را کفر ميگويي
نميگويي؟!
خداوندا!
اگر روزي بشر گردي
ز حال بندگانت با خبر گردي
پشيمان ميشوي از قصه خلقت، از اين بودن، از اين بدعت.
خداوندا تو مسئولي.
خداوندا تو ميداني که انسان بودن و ماندن
در اين دنيا چه دشوار است،
چه رنجي ميکشد آنکس که انسان است و از احساس سرشار است…
دکتر علي شريعتي
اينم جواب سهراب
منم زیبا
که زیبا بنده ام را دوست میدارم
تو بگشا گوش دل پروردگارت با تو میگوید
ترا در بیکران دنیای تنهایان
رهایت من نخواهم کرد
رها کن غیر من را آشتی کن با خدای خود
تو غیر از من چه میجویی؟
تو با هر کس به غیر از من چه میگویی؟
تو راه بندگی طی کن عزیز من، خدایی خوب میدانم
تو دعوت کن مرا با خود به اشکی، یا خدایی میهمانم کن
که من چشمان اشک آلوده ات را دوست میدارم
طلب کن خالق خود را، بجو ما را تو خواهی یافت
که عاشق میشوی بر ما و عاشق میشوم بر تو که
وصل عاشق و معشوق هم، آهسته میگویم، خدایی عالمی دارد
تویی زیباتر از خورشید زیبایم، تویی والاترین مهمان دنیایم
که دنیا بی تو چیزی چون تو را کم داشت
وقتی تو را من آفریدم بر خودم احسنت میگفتم
مگر آیا کسی هم با خدایش قهر میگردد؟
هزاران توبه ات را گرچه بشکستی؛ ببینم من تو را از درگهم راندم؟
که میترساندت از من؟ رها کن آن خدای دور؟!
آن نامهربان معبود. آن مخلوق خود را
این منم پروردگار مهربانت.خالقت. اینک صدایم کن مرا.
با قطره ی اشکی
به پیش آور دو دست خالی خود را. با زبان بسته ات کاری ندارم
لیک غوغای دل بشکسته ات را من شنیدم
غریب این زمین خاکی ام. آیا عزیزم حاجتی داری؟
بگو جز من کس دیگر نمیفهمد. به نجوایی صدایم کن.
بدان آغوش من باز است
قسم بر عاشقان پاک با ایمان
قسم بر اسبهای خسته در میدان
تو را در بهترین اوقات آوردم
قسم بر عصر روشن، تکیه کن بر من
قسم بر روز، هنگامی که عالم را بگیرد نور
قسم بر اختران روشن اما دور، رهایت من نخواهم کرد
برای درک آغوشم، شروع کن، یک قدم با تو
تمام گامهای مانده اش با من
تو بگشا گوش دل پروردگارت با تو میگوید
ترا در بیکران دنیای تنهایان. رهایت من نخواهم کرد
- - - Updated - - -
جوانان را به سر شوریست طوفانزا
امید زندگی در دل
ز بند بندگی بیزار
و این را اژدهاک پیر میدانست
ازین رو بیشتر بیمو هراسش از جوانان بود...:heart:
حمید مصدق
خسته‌ام از آرزوها، آرزوهای شعاری
شوق پرواز مجازی، بالهای استعاری
لحظه‌های کاغذی را روز و شب تکرار کردن
خاطرات بایگانی، زندگیهای اداری
آفتاب زرد و غمگین، پله‌های رو به پایین
سقفهای سرد و سنگین، آسمانهای اجاری
با نگاهی سرشکسته، چشمهایی پینه‌بسته
خسته از درهای بسته، خسته از چشم‌انتظاری
صندلیهای خمیده، میزهای صف‌کشیده
خنده‌های لب پریده، گریه‌های اختیاری
عصر جدولهای خالی، پارکهای این حوالی
پرسه‌های بی‌خیالی، صندلیهای خماری
سرنوشت روزها را روی هم سنجاق کردم
شنبه‌های بی‌پناهی، جمعه‌های بی‌قراری
عاقبت پرونده‌ام را با غبار آرزوها
خاک خواهد بست روزی، باد خواهد برد باری
روی میز خالی من، صفحه‌ی باز حوادث:
در ستون تسلیت‌ها نامی از ما یادگاری
از کران تا به کران لشکر ظلم است ولی
از ازل تا به ابد فرصت درویشان است
رفتم به طبیب وگفتم از درد نهانگفتم پرهیز: گفت از هر دو جهان
گفتا :ازغیر دوست ،بر بند، زبان
گفتم که غذا گفت همین خون جگر
پس از آفرینش آدم
خدا گفت به او: نازنینم آدم،
با تو رازی دارم ، اندکی پیشتر آی.
آدم آرام و نجیب آمد پیش
زیر چشمی به خدا می نگریست
محو لبخند غم آلود خدا
دلش انگار گریست.
( قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید )
"نازنینم آدم یاد من باش که بس تنهایم"
بغض آدم ترکید ،گونه هایش لرزید،
و به خدا گفت:
من به اندازه ی...
من به اندازه ی گلهای بهشت ... نه...
به اندازه عرش... نه... نه
من به اندازه ی تنهاییت ای هستی من
دوستدارت هستم.
آدم کوله اش را برداشت.
خسته و سخت قدم بر می داشت،
راهی ظلمت پر شور زمین.
طفلکی بنده غمگین ، آدم
در میان لحظه ی جانکاه هبوط ،
زیر لبهای خدا باز شنید که گفت:
نازنینم آدم، نه به اندازه ی تنهایی من
نه به اندازه ی عرش،
نه به اندازه ی گلهای بهشت
که به اندازه یک دانه گندم فقط یادم باش.
نازنینم آدم، نبری از یادم!
- - - Updated - - -
با کمال احتیاج، از خلق استغنا خوش است
با دهان خشک مردن بر لب دریا خوش است
نیست پروا تلخکامان را ز تلخیهای عشق
آب دریا در مذاق ماهی دریا خوش است
هر چه رفت از عمر، یاد آن به نیکی می‌کنند
چهرهٔ امروز در آیینهٔ فردا خوش است
برق را در خرمن مردم تماشا کرده است
آن که پندارد که حال مردم دنیا خوش است
فکر شنبه تلخ دارد جمعهٔ اطفال را
عشرت امروز بی‌اندیشهٔ فردا خوش است
هیچ کاری بی تامل گرچه صائب خوب نیست
بی تامل آستین افشاندن از دنیا خوش است
دانه فلفل سیاه و خال محبوبان سیاه
هر دو جانسوزند، اما این کجا و آن کجا؟
عده ای در خون و آتش، عـــــده ای در پول خلق
هر دو رقصیدند، اما این کجـــــا و آن کجـــــا؟
آن یکی را سوز ترکش، آن یکی هم در سونا
هر دو می سوزند، اما این کجــــــا و آن کجــــــا؟
عده ای سرب و گلوله، عده ای میلیــــــــــاردهـا
هردو تا خوردند، اما این کجــــــا و آن کجــــــا؟
عده ای بر روی میــــــــــن و عده ای بر بال قــــو
هر دو خوابیــدند، اما این کجــــــا و آن کجــــــا؟
این یکی از سوز ترکش، آن یکی هم در ســـونا
سوختند این هر دو اما، اما این کجـا و آن کجــا؟
این یکی بر تخت ماســــاژ, آن یکی بر ویلچــرش
هردو آرامنــــــــد،اما این کجـــا و آن کجــا؟
این یکی را گاز خردل، آن یکی را گاز پارس
هر دو با گاز اند، اما این کجــــــا و آن کجــــــا؟
باکری ها سمت غرب و خاوری ها سوی غرب
هر دو تا رفتند، اما این کجــــــا و آن کجــــــا؟
آن یکی بر پشت تانک و آن یکی بر صدر بانک
هر دو مسئولند، اما این کجــــــا و آن کجــــــا؟
این یکی در عمق دجــــله، آن یکی آنتالیــــــــــا
هردو در آب اند، اما این کجـــــــا و آن کجــــــــا؟
عده ای کردند کـــار و عــــــده ای بستند بــــــار
هردو فعــــــــــــالند، اما این کجـــا و آن کجــا؟
عده ای بر تار شیطان می تنند چون عنکبوت
عده ای بر حق و جاویدند، اما این کجــــــا و آن کجــــــا؟
الغرض، یاران حق و پیرو فرعونیان
هر دو تا وصل اند، اما این کجــــــا و آن کجــــــا؟
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=
آن جواد در راه خلق و آن یکی در راه حلق!
هر دو می سوزند ، اما این کجا و آن کجا؟
از محبت تلخها شیرین شود
وز محبت مسها زرین شود
ازمحبت دُردها صافی شود
وز محبت دَردها شافی شود
از محبت خارها گل می شود
وز محبت سرکه ها مل می شود
از محبت دار تختی می شود
وز محبت بار بختی می شود
از محبت سجن گلشن می شود
بی محبت روضه گلخن می شود
از محبت نار نوری می شود
وز محبت دیو حوری می شود
از محبت سنگ روغن می شود
بی محبت موم آهن می شود
از محبت حزن شادی می شود
وز محبت غول هادی می شود
از محبت نیش نوشی می شود
وز محبت شیر موشی می شود
از محبت سُقم صحت می شود
وز محبت قهر رحمت می شود
از محبت مرده ، زنده می شود
وز محبت شاه بنده می شود
این محبت هم نتیجه دانش است
کی گزافه بر چنین تختی نشست
ترسم که اشک در غم ما پرده در شود
وین راز سر به مهر به عالم سمر شود
گویند سنگ لعل شود در مقام صبر
آری شود ولیک به خون جگر شود
خواهم شدن به میکده گریان و دادخواه
کز دست غم خلاص من آن جا مگر شود
از هر کرانه تیر دعا کرده‌ام روان
باشد کز آن میانه یکی کارگر شود
ای جان حدیث ما بر دلدار بازگو
لیکن چنان مگو که صبا را خبر شود
از کیمیای مهر تو زر گشت روی من
آری به یمن لطف شما خاک زر شود
در تنگنای حیرتم از نخوت رقیب
یا رب مباد آن که گدا معتبر شود
بس نکته غیر حسن بباید که تا کسی
مقبول طبع مردم صاحب نظر شود
این سرکشی که کنگره کاخ وصل راست
سرها بر آستانه او خاک در شود
حافظ چو نافه سر زلفش به دست توست
دم درکش ار نه باد صبا را خبر شود
بزرگی هنرمند آفاق بود
غلامش نکوهیده اخلاق بوداز این خفرقی موی کالیده‌ای بدی، سر که در روی مالیده‌ای چو ثعبانش آلوده دندان به زهر گرو برده از زشت رویان شهر مدامش به روی آب چشم سبل دویدی ز بوی پیاز بغل گره وقت پختن بر ابرو زدی چو پختند با خواجه زانو زدی دمادم به نان خوردنش هم نشست وگر مردی آبش ندادی به دست نه گفت اندر او کار کردی نه چوب شب و روز از او خانه در کند و کوب گهی خار و خس در ره انداختی گهی ماکیان در چه انداختی ز سیماش وحشت فراز آمدی نرفتی به کاری که باز آمدی کسی گفت از این بنده‌ی بد خصال چه خواهی؟ ادب ، یا هنر، یا جمال؟ نیرزد وجودی بدین ناخوشی که جورش پسندی و بارش کشی منت بنده‌ای خوب و نیکو سیر بدست آرم، این را به نخاس بر وگر یک پشیز آورد سر مپیچ گران است اگر راست خواهی به هیچ شنید این سخن مرد نیکو نهاد بخندید کای یار فرخ نژاد
به دست این پسر طبع و خویش ولیک
مرا زو طبیعت شود خوی نیک چو زو کرده باشم تحمل بسی توانم جفا بردن از هر کسی
تحمل چو زهرت نماید نخست
ولی شهد گردد چو در طبع رست
سر ارادت ما و آستان حضرت دوست
که هر چه بر سر ما می‌رود ارادت اوست
نظیر دوست ندیدم اگر چه از مه و مهر
نهادم آینه‌ها در مقابل رخ دوست
صبا ز حال دل تنگ ما چه شرح دهد
که چون شکنج ورق‌های غنچه تو بر توست
نه من سبوکش این دیر رندسوزم و بس
بسا سرا که در این کارخانه سنگ و سبوست
مگر تو شانه زدی زلف عنبرافشان را
که باد غالیه سا گشت و خاک عنبربوست
نثار روی تو هر برگ گل که در چمن است
فدای قد تو هر سروبن که بر لب جوست
زبان ناطقه در وصف شوق نالان است
چه جای کلک بریده زبان بیهده گوست
رخ تو در دلم آمد مراد خواهم یافت
چرا که حال نکو در قفای فال نکوست
نه این زمان دل حافظ در آتش هوس است
که داغدار ازل همچو لاله خودروست
نان پاره ز من بستان ، جان پاره نخواهد شد
آواره عشق ما ، آواره نخواهد شد
آن را که منم خرقه، عریان نشود هرگز
وان را که منم چاره ، بیچاره نخواهد شد
آن را که منم منصب ، معزول کجا گردد ؟
آن خاره که شد گوهر، او خاره نخواهد شد
آن قبله مشتاقان ، ویران نشود هرگز
وان مصحف خاموشان ، سی پاره نخواهد شد
از اشک شود ساقی ، این دیده من ، لیکن
بی نرگس مخمورش ، خَمّاره نخواهد شد
بیمار شود عاشق ، اما بنمی میرد
ماه ار چه که لاغر شد ، اِستاره نخواهد شد
خاموش کن و چندین ، غمخواره مشو ، آخر
آن نفس ، که شد عاشق ، اَمّاره نخواهد شد
( مولانا )
پیش او یار نو و یار کهن هر دو یکی است / حرمت مدعی و حرمت من هر دو یکی است
قول زاغ و غزل مرغ چمن هر دو یکیست / نغمه ی بلبل و غوغای زغن هر دو یکیست
این ندانسته که قدر همه یکسان نبود
زاغ را مرتبه ی مرغ خوش الحان نبود
اینجا برای من ، شایدهوا کم است
جای من و دلم، در این فضا کم است
این آه بی صدا،بغض مرا شکست
حتی برای بغض ،اینجا صدا کم است
اینجا نفس کم است،اینجا هوا کم است
این وادی غم است ،لطف وصفا کم است
با من تمام شهر، اینجا غریبه اند
در این غریبه زار صد آشنا کم است
این دردبی دلیل، جان مرا فسرد
اینجا طبیب نیست،اینجا دوا کم است
آدم که سیب را برچید وخورد ورفت
تاوان کار او،بر ما چراکم است؟
پشت مرا شکست، خروار" ما ومن"
اینجا همه" من" اند، او و شما کم است
در خانه ی دلم، غیر ازخدا نبود
در این قفس چرا جای خدا کم است؟
امشب دلم پر است از ابرهای غم
در دستهای من چتر دعا کم است
شعر از» فاطمه لشکری (راحیل کرمانی)
می شود پرده چـــــشم پـرکاهی گاهی ****دیده ام هر دو جهان را بـنگاهی گاهی
وادی عشق بس دور و دراز است ولی **** طی شود جاده صد ساله بــه آهی گاهی
در طلب کوش و مده دامن امـید زدست **** دولتی هست که یابــی سرراهــی گاهی
http://axgig.com/images/76684772808746805877.jpg
نه تو می مانی
نه اندوه
و نه هیچ یک از مردم این آبادی
به حباب نگران لب یک رود قسم
و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت
غصه هم می گذرد
آن چنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند
لحظه ها عریانند
به تن لحظه خود جامه اندوه مپوشان هرگزتو به آیینه، نه، آیینه به تو خیره شده است
تو اگر خنده کنی او به تو خواهد خندید
و اگر بغض کنی، آه از آیینه دنیا که چه ها خواهد کرد
گنجه دیروزت
پر شد از حسرت و اندوه و چه حیف
بسته های فردا، همه ای کاش ای کاش...
ظرف این لحظه ولیکن خالیست
ساحت سینه پذیرای چه کس خواهد بود
غم که از راه رسید
در این سینه بر او باز مکن
تا خدا یک رگ گردن باقیست
تا خدا هست، به غم وعده این خانه مده