دلایل عینی برای منع رابطه های دوستی دختر و پسر

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط .............

سلام چندوقتیه که باسایت اشناهستم وتقریباتمام مطالبش رودرباره ازدواج واشنایی اینترنتی خوندم ولی حالاخودم دچارمشکل وسردرگمی شده ام:302: حدوداشش ماه پیش بااقایی ازطریق نت اشناشدم که پنج سال ازمن بزرگترهستند ازهمان اول قصدمان ازدواج بودحدودسه ماه ازطریق نت باهم درارتباط بودیم ولی بعدازان باتوجه به مشخصاتی که ازخودشان دادندمن شماره تلفن دادم ودرعرض یک ماه دویاسه بارتلفنی باهم حرف زدیم بعدچهارماه همدیگررادیدیم بعدبلافاصله خانواده هارادرجریان این اشنایی گذاشتیم یک روزبعداشنایی ما،به گفته این اقاخانواده ایشون به مسافرت رفتندوحدودپانزده روزبعدبرگشتندومادرایشون بامادرمن تماس گرفتندتااجازه اشنایی وخواستگاری بگیرندولی الان یک وماه ونیم که هی امروزوفردامیکنندوتاریخ تعیین میکنندکه باخانواده تاتاریخ فلان خدمت میرسیم وبعدازان تاریخ مهمان امدن ومهمان رفتن رابه عنوان دلیل موجهی برای خودبیان میکنند حالامن هم سردرگم مانده ام ایااعتمادکنم وحرفهایشان راقبول کنم طوری که شب وروزم گریه شده وفکرای عجیب وغریب به سراغم می ایدخدایااخراین ماجراچه میشود؟ایاواقعاقصدازدواج دارند؟نکندبااحساساتم بازی کنند؟و...تاحالابه هیچ کس درباره ازدواج فکرنکرده بودم واولین باریه که بطورجدی به ازدواج فکرمیکنم درضمن وقتی حرف میزنیم گفته های من رااین اقاطوردیگربرداشت میکنندکه همین هم باعث بحث میشودوطوری که ناراحتی پیش می ایدبرای مثال دیشب به ایشون گفتم که دوست دارم همیشه باهام صادق باشی واین باعث شدکه ناراحت بشندوبگندمگه دروغ گفتم که این حرف روبهم میزنی
حالاهم نمیدونم چی میشه ایاهمچنان ناراحتندیانه؟
راستی دیروزم بهم گفتندکه حدودده یاپانزده روزمسافرت میرندونیستندحالاچیکارکنم؟
خواهشاراهنمایی ام کنید:316:دارم دیوونه میشم :302::302::302:

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ..............

سلام
درتاپیک قبلیم درباره نحوه اشنایی ام نوشته بودم که بطورخلاصه مینویسم درنت(سایت همسریابی) بااقایی اشناشده بودم وبعدچهارماه همدیگررودیدیم وبلافاصله خانواده هادرجریان رابطه ماقرارگرفتندومادرایشون بامادرمن تماس گرفتندولی درتاریخ تعیین شده تشریف نیاوردند وباتوجه به راهنمایی دوستان:305: تصمیم به قطع رابطه گرفتم:160: حدودیک هفته قطع رابطه کرده بودم تااینکه این اقادوباره تماس گرفتندوبعدباباباحرف زدندوتمام شرایط خودراتوضیح دادندبعدازاون من ازایشون خواستم که باخانواده تشریف بیاورندکه ایشون گفتندخانواده من راضی نیستندولی باهاشون حرف زدم وقراره بیاندوازمن ده روزوقت خواستندومن قبول کردم ولی بازدرتاریخ تعیین شده نیومدندومن هم به ایشون گفته بودم اگردرتاریخ معین تشریف نیاورنددیگه نمیخوام ادامه بدم وتکلیفم هم مشخص میشه درسته دیگه باهاشون ادامه ندادم ولی نمیتونم فراموششون کنم دائم حرفهایی که زده یاپیامکهایی که داده جلوی چشمامه بدترازقبل شب وروزم گریه شده که چرااینطوری شدمن که درحق کسی بدنکرده بودم که این اقابامن اینکارروبکنه کلاوعده ووعیدبده لطفاراهنمایی ام کنید:316:که چطوریادوخاطره این اقاروازذهنم پاک کنم درسته بطورکامل یادوخاطره کسی مخصوصااولین ارتباط باکسی براحتی پاک نمیشه حداقل کمتربرام مهم باشه و گریه نکنم .:302::325::325:

---

.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط مسافر زمان

نگفتمت مرو آنجا که مبتلات کنند؟
که سخت دست درازند، بسته پات کنند؟
نگفتمت که بدان سوی دام در دامست؟
چو در فتادی در دام کِی رهات کنند؟
نگفتمت بخرابات طرفه مستانند؟
که عقل را هدف تیر ترهات کنند؟
چو تو سلیم دلی را چو لقمه بربایند
بهر پیاده شهی را بطرح مات کنند
بسی مثال خمیرت دراز و گرد کنند
کُهت کنند و دو صد بار کهربات کنند
تو مرد دل تنگی پیش آن جگر خواران
اگر روی، چو جگر بند شوربات کنند
تو اعتماد مکن بر کمال و دانش خویش
که کوه قاف شوی زود در هوات کنند
هزار مرغ عجب ز گل تو بر سازند
چو ز آب و گل گذری تا دگر جهات کنند
برون کشندت ازین تن چنانکه پنبه ز پوست
مثال شخص خیالیت بی جهات کنند
چو در کشاکش احکام راضیت یابند
ز رنجها برهانند و مرتضات کنند
خموش باش که این کودنان پست سخن
حشیشی اند و همین لحظه ژاژخات کنند

این را باید بارها و بارها بخوانم!

سال‌ها پیش، آن موقع که جوانکی بودم و از مسلمانی، نیم‌چه اعتقادی، و نصفِ نیم‌چه‌ (شاید هم کمتر!) عمل به احکام واجب داشتم، در این دنیای مجازی می‌چرخیدم و روزگار را (به ظاهر) خوش می‌گذراندم! در این گذران بودم، که دختری طی یک پیغام (مثل همین پیغام‌های خصوصی تالار ما) برای موضوعی سؤالی پرسید و کمک خواست.

من هم که ایرادی ندیدم، جوابش دادم.

گذشت و گذشت. چند پیغام سؤال و جواب دیگر هم رد و بدل شد. بعد از آن پیغام‌های دیگری هم رد و بدل شد که این‌ بار دیگر هیچ ربطی به آن موضوع نداشت!

باز هم گذشت و گذشت.

آن دختر از نظر اعتقادی چیزی شبیه آن موقع من بود. کم‌کم این رابطه رنگ احساس، به خود گرفت. جدا از کلیشه‌ای بودن این حرف، من واقعا قصد دوستی نداشتم و بیشتر دوست می‌داشتم که اگر مشکلی در ادامه رابطه نباشد، به ازدواج ختم شود! هرچند، الان که به گذشته نگاه می‌کنم، می‌بینم بی‌برنامگی در قصدم پیدا بود!

دختر مشکلاتی در زندگی داشت که بسیار آزرده‌خاطرم می‌کرد. من هم تاب دیدن این مشکلات را نداشتم. جو آن اوضاع مرا گرفت و به اصطلاح زورو(!)یی برای خودم شدم و فکر می‌کردم که می‌توان این مشکلات رو رفع کرد! البته همان روز‌ها هم، وقتی به آن وجدان گرد و خاک‌گرفته‌ام مراجعه می‌کردم، می‌دانستم که راهی که درش هستم اشتباهه. اما فکر می‌کردم که لااقل مشکلات این دختر، حل می‌شود (توجیه‌های احمقانه). و به خاطر همین کنار نکشیدم!


برای ادامه‌ی داستان، لازم می‌بینم موضوعی رو بگم. یک سیده بانوی عزیزی هست، که البته من نه هیچ‌وقت او را دیدم و نه حتی می‌دانم کجا زندگی می‌کند! این بانوی بزرگوار، به خاطر سیرت نیک و پاکش، کمالاتی از خدا گرفته که من حد و حدودش رو نمی‌دونم.

اما این بانوی بزرگوار به خانواده‌ی ما (و احتمالا خانواده‌های بسیاری) لطف زیادی دارن. هرگاه که لازم ببینن، پیغامی به ما میدن و این پیغام بین چند نفر دست به دست میشه تا به ما برسه.



برسیم به ادامه‌ی داستان! در ابتدای همون رابطه‌ی نسبتا(!) احساسی بودم که این بانوی بزرگوار، پیغامی برایم داد! پیغامش این بود: "مسافر زمان! به کسانی که در اینترنت باهاشون آشنا شده‌ای نزدیک نشو و گرم نگیر! بعضی از آن‌ها آن طور که نشان می‌دهند، نیستند! … "

و چه بانوی بزرگواری! در ادامه حرفی زد که نه آبروم بره و نه حتی دیگران به ناپاکی من شکی ببرند. در ادامه‌ی پیغام گفت: "مثلا شاید افرادی دختر باشند و خود را پسر جلوه بدن! و بعد بخواهند در دنیای واقعی هم با آن‌ها ارتباط داشته باشی و … "

اما مسئله اینجا بود که من فقط با یک نفر گرم گرفته بودم و او هم همان دختر بود!
پس پیغام این بانوی بزرگوار، به من می‌گفت که باید این رابطه را قطع کنم، چون این دختر آن طور که نشان می‌دهد، نیست! (جدا از تمامیِ گناهانِ ناشی از ارتباطِ نادرست، که این بانو به خاطر حفظ آبرویم مخفی کرده بود)

اما باز هم همان توجیهات احمقانه به سراغم آمد. با خود گفتم، شاید اگر من ادامه بدم، این دختر سرش به سنگی بخورد و حقایقو بگوید. اگر بگوید و پشیمان باشد، ایرادی ندارد! و شاید در ادامه، آن مشکلاتش هم درست شود! خلاصه این‌که این دلِ نازک(!)، وقتی طعم دوست داشتن دیگری رو هم به خودش بگیره و کمی هم جو زورو بودن بگیرتش، اندازه‌ی یک چهارپا هم نمی‌فهمه و به تاخت به جلو میره!

ادامه دادم! مدت‌ها به خاطر وجود این رابطه‌ی سراسر گناه، به آخرتم ضربه زدم. دنیایم هم وضع خوبی نداشت! صادقانه، از آن رابطه‌ها بود که نسبت زمان‌های شادی به ناراحتی‌اش برای من اگر یک به ده نبود، یک به نه بود!

بگذریم. باز هم گذشت و گذشت. تعدادی یا شاید همه‌ی مسائلی که آن بانو در موردشان اشاره کرده بود، را دیدم. دو موردش برایم خیلی گران تمام شد. طوری که اگر از ابتدا می‌دانستم که خودش رو در آن موارد جور دیگری نشان داده، یک لحظه به شروع رابطه فکر نمی‌کردم. اما باز هم در دلم از همان توجیه‌های کودکانه آوردم که شاید این دختر متوجه رفتار اشتباهش بشود، پشیمان شود و با رفتار درستش، جبران کند…
که نکرد. و پس از مدتی رابطه تمام شد! (تمامش کرد.)

گذشت. تازگی، پس از مدت‌ها، او رو به صورت اتفاقی دیدم. دیدم از قضا، آن -به اصطلاح- سرکنگبینِ من (که در حقیقت از ترکیب شیر و سرکه هم بدتر بود!) صفرا فزوده و اوضاع او، از آن‌چه قبلا بود، بدتر هم شده!


خلاصه این‌که، خواستیم چیزی را درست کنیم. درستیش را به خراب شدن خودمان خریدیم! آخرش هم نه تنها درست نشد، بلکه بدتر هم شد و خراب شدن من هم که از قبل، معلوم بود!
هرچند که دیگه الان، دلیل این اتفاق برام واضحه! باید می‌دونستم که هیچ‌وقت با یک وسیله‌ی اشتباه، نمی‌شه به هدف درستی دست یافت.




این هم داستان من! دنیا را که باختم. زخم‌های کوچک و بزرگ این رابطه و تبعاتش، مدت‌هاست که بر روحم خانه کرده و زندگی را برایم سخت.

آخرت هم، جدا از گناهانی که به لطف خدا امید دارم، چنان حق‌الناسی بر گردن خود انداختم که …




و باز می‌رسم به همین شعر:

نقل قول:

---

نگفتمت … ؟!

---

چرا… گفتی. بارها و بارها و به طرق مختلف گفتی. من بودم که همه چیز را به دلخواه معنی کردم! خودم کردم که …



اما خدایا، شکرت که زود این دردها رو به من چشاندی. شکرت که چنان جواب سختی دادی تا بیش از این، حق‌الناسی بر گردنم نیوفته. شکرت که تاوان عمل نکردن به دستورت را خیلی زود به من نشان دادی.


این روزها که اوضاع او را دیده‌ام، بیشتر از قبل، به این فکر می‌کنم که ای کاش، عاقبت آن دختر این‌گونه به پایان نرسه. ای کاش یک تغییری، یک نگاهی از یک بزرگوار، شامل حالش بشه تا متوجه بشه و به راه بیاد. بارها برای عاقبت به خیر شدنش دعا کردم. ای کاش شما دوستان هم دعایی در حق او بکنید …




می‌گویند هر داستان تلخی، پیغامی دارد. ای دوستان عزیزتر از جان، ای آن‌هایی که به دینمان همان نیمچه اعتقاد گذشته‌ی مرا دارید، نمی‌دانم با چه زبانی بگویم که کامتان را تلخ نیاید، اما از دستور خدا سرپیچی نکنید.
خدا تاوانش را خیلی زود شامل حالم کرد و حقا که حقم بود و هیچ شکایتی ندارم. اما از من بشنوید که این تاوان، سخت دردناکه. درد این دنیایش، مدت‌هاست که هست. درد آخرت هم …

نگذارین که دیر بشه.


.
این را می‌شد با کمی تلخیص در تاپیک‌ دلایل عینی هم گذاشت. اگر صلاح دونستین نسخه‌ای هم آنجا بگذارین، شاید برای کسی کمکی باشه.

---

.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ..................

سلام.من دختری 23 ساله هستم. از ده سال پیش در عالم کودکی عاشق پسر اقواممون بودم. اسممون روی هم بود. اونم منو دوس داشت ولی نمیدونس که منم دوسش دارم. یه اتفاقاتی افتاد که نیومد خواستگاری. وقتی خبر نامزدیشو شنیدم تازه فهمیدم چقد عاشقش بودم!تا اینکه اون ازدواج کرد و چند سال قبل برادرش از من خواستگاری کرد.منم به خواهرش گفتم که چون عاشق محمد بودم نمیتونم وارد خانواده شما بشم واینطور شد که 5 سال پیش محمد فهمید من عاشقش بودم......تا دو سال بعد از ازدواج محمد قید ازدواج رو زدم تا اینکه با نیما اشنا شدم. نیما پسر فوق العاده ای هست.خوب و خوش اخلاق. 5 سال با هم بودیم ......... و شرایط خواستگاری مهیا نمیشد.با هم خیلی سختیا کشیدیم دیگه از این وضعیت خسته شده بودم تا اینکه در کمال ناباوری یروز محمد بهم اس داد!!!!!!! میگفت این چندسال که شنیدم تو هم عاشقم بودی دارم عذاب میکشم و حلالیت میخواست. اس داده بود که حلالیت بطلبه ولی از بس عقده ی این ده سال عاشقی نهان رو داشتیم شروع کردیم به اس دادن و تماس...یه روز شد دو روز...دو روز شد یه هفته...یه هفته شد یکماه و یکماه شد یکسال... رابطه تلفنی هم کشید به جنسی.... تو این یکسال تقریبا دیگه با نیما رابطه .......نداشتم چون دیگه لذتی برام نداشت. تا اینکه بعد 6 سال نیما اومد خواستگاری و عقد کردیم. الان 5 ماهه عقدیم و 1 ماهه رابطمو با محمد به سختی قطع کردم. ولی دیگه هیچ تمایل جنسی با نیما ندارم. شدیدا وابسته رابطه ....... با محمد شدم.میترسم همیشه همینطور بمونم. چکار کنم که محمد رو فراموش کنم و با نیما زندگی خوبی داشته باشم؟ ایا گذشت زمان احساسمو عوض میکنه؟ اگه کسی تجربه ی فراموش کردن اینجور رابطه ای رو داره کمکم کنه

---

.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط .................

با سلام
نمی دونم از کجا شروع کنم...
تاپیک های زیادی رو در این انجمن خوندم ولی به جوابم نرسیدم

از این ماه به بعد 5 ساله که با یک دختری دوست هستم
از طریق اینترنت با هم آشنا شدیم
هر ماه به هم نزدیک تر میشیدم
اون موقع 15 سال بیشتر نداشتیم
خیلی دختر خوبی بود

بعد از گذشت 2 سال ، تصمیم گرفتیم به هم نزدیک تر شویم
و رابطه جنسی با هم پیدا کردیم
البته تا اون حد نه! و تنها مشکلمون هم برای جدایی الان همین هست

تقریبا هر چه تکرار مسائل جنسیمون بیشتر میشد ، دعوا ، بحث ها هم بینمون بیشتر می شد

طوری شده که یک ماه پیش حتی هر چی از دهنمون بیرون اومد به هم گفتیم و حتی دست رو هم ، هم بلند کردیم

از نظر تحصیل هر دو تحصیل کرده ایم
هر دو وفاداریم
هر دو مهربون بودیم.....!
هیچ کدوم به هم خیانت نمی کردیم

من با وجود همه این ها باز تحمل می کردم ،

ولی دیگه تحملم به صبر اومده.
چون توی شهر کوچکی هستیم روم نمیشه برم پیش مشاور

من فقط می خوام از هم جدا بشیم
ولی میترسم
اون زنگ میزنه به خونمون
سر راهم سبز میشه
حتی شده دم در خونمون هم میاد و زنگ میزنه....

دیگه دارم دیونه می شم
لطفا راهی بهم بگید که بتونم اونو از خودم دور نگه دارم
دیگه تحمله نگاه های خانوادم رو ندارم وقتی اون زنگ میزنه خونمون

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط .............

نه دختر هست
اگر دقت کرده باشید گفتم که رابطمون به اونجاها کشیده نشده
ولی همون قدری که بوده هم خیلی تکرار شده
هر وقتم حرف از جدایی زدم ، این رابطه رو میاره وسط!!!!
بخدا اگر میدونستم به درد هم می خوریم رابطه رو درست میکردم
ولی الان بعد این همه مشکلات و هر روز دعواها میدونم به درد هم نمی خوریم
اونم به این راحتی قبول نمی کنه
یک راحل بگید که بدون اینکه ببینمش اجراش کنم
بخدا هم واسه اون خوبه هم من! ولی اون الان نمیفهمه

---

در مقابل دوستانی که سئوال پرسیده اند که چرا با وجود 5 سال رابطه و رابطه جنسی و قصد ازدواج از رابطه ، حالا حاضر نیستید با او ازدواج کنید . ایشون دلایلی را بیان می کند که از نظر کارشناسی از عوارض این رابطه هاست ، دقت کنید :

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط .....................

مورد اول اینه که :

هر چی بین ما بوده از حد خودش گذشته! یعنی کافیه یه دعوا درست بشه... راحت به هم توهین می کنیم و حتی به کتک کاری هم کشیده میشه

مورد دوم اینه که :

اصلا نمی تونیم به هم اعتماد داشته باشیم. البته هم من می دونم... هم اون میدونه که با کسی نیستیم... ولی نمی دونم چرا به هم اعتماد نداریم. و دعواهامون هم بیشتر از همین مشکل شکل میگیره

سوم اینه که :

من اشتباه کردم و خیلی مسائل خصوصی رو راجبه خانوادم رو بهش توی این چند سال گفتم و یه جورایی ذهنیتش در مورد خانوادم کمی تغییر کرده

چهارم اینه که :

هر مشکلی بین ما پیش بیاد اصلا نمی تونیم با یه گفتگو ساده حلش کنیم و همیشه به دعوا کشیده میشه

پنج اینه که :

من چون با تنها کسی که ارتباط جنسی داشتم ایشون بوده و وقتی میبینمش نمی تونم جلو خودم رو بگیرم ، و الان که به درک کافی رسیده فهمیدم که ، گناه داره من بهش نزدیک میشم ، البته نزدیکی ما اصلا به اون کارا کشیده نشده ، فقط در حد ارضاع خودم بوده

ششم اینه که :

قد اون کوتاه هست و خانواده من از قد کوتاه خوششون نمیاد

و چیزای دیگه

لطفا راه حلی بگید که بتونیم از هم جدا بشیم
در واقع بتونم راحت کاری کنم که بدون دعوا و اینکه مشکلی پیش بیاد اون منو فراموش کنه...
چون میدونم به این راحتی ها نمیتونه
و صد در صد یا بلایی سر خودش میاره یا مشکل خیلی بزرگی رو به وجود میاره

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

فکر می کنم یه روانشناس خانوم بتونه بهم کمک کنه
یا حداقل یه خانوم که حرف من رو بفهمه
چون خانوم ها بیشتر همدیگه رو میشناسن و میدونن چه کاری باید انجام بشه تا طرف مقابل به راحتی فراموشش کنه

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ........

می شه من رو در مورد مشکل بزرگ خواهرم راهنمایی کنین ؟ بخدا دیگه نمی دونیم باید چی کار کنیم.خواهرم 20 سالشه و نزدیک 2 ساله ازدواج کرده قبل از ازدواجش با پسرخاله شوهر من4 سال دوست بود و همدیگر رو خیلی دوست داشتن ولی بعد با هم به هم زدن و چند ماه بعدش خواهرم با یه نفر دیگه به اصرار خودش ازدواج کرد اوایل خوب بود زندگیش ولی همش حرف همون پسررو می زد چند وقت پیش وقتی اتفاقی اون پسر رو تو خونه ما دید خیلی حالش بد شد تا حدی که تصمیم گرفت جدا شه وبا اون پسره ازدواج کنه خلاصه یه 2 هفته ای قهر کرد و گیر داد به طلاق اون پسره هم بهش گفته بود که اگه جداشی می گیرمت و..........یه عالمه حرفای عاشقانه اما بعد از 2 هفته با مامانش صحبت کرده بود و منصرف شد و گفت نمی شه خواهرم حسابی ضربه خورد و خیلی گریه کرد و برگشت به خونش یادم نمی ره اون شبی رو که برگشته بود و بهم زنگ زد گفت دارم می میرم من توی یه دنیای دیگه زندگی کردم توی این دو هفته دیگه اینجا برای غریبه س خلاصه نهایت شکست رو احساس می کرد اون شب تا صبح گریه کرد و همش از حرفایی که بهم زده بودند می گفت می گفت همه خاطرات 5 سال پیش تازه برای زنده شده . شوهرش پسر بدی نیست ولی یه جورایی باب دل خواهرم نیست روابط اجتماعی اش پایینه خانواده بی ادبی داره خیلی خوهرم رو اذیت کردن کلن شوهرش بلد نیست چه طوری اطرافیان رو جذب خودش بکنه حتی خواهرم . روابطشون خیلی خوب نیست خواهرم می گه دیگه باید بسوزم بسازم چون راه برگشتی نیست . اما من موندم اخه اینطوری نمی شه زندگی کرد؟ لطفا راهنمایی کنین که چی کار بادی بکنیم تا اون پسره رو یادش بره و بتونه به شوهرش علاقه مند بشه؟؟؟؟ در واقع فراموش کردن اون پسره براش خیلی سخته تا اسمش می یاد اشک تو چشاش جمع می شه ؟. از طرفی من با پسر دایی ام ازدواج کردم و توی مراسم های مختلف اون پسره هم هست و خواهرم خیلی اذیت می شه وقتی می یاد خونه داییش (پدرشوهر من ) و پسرخاله شوهرم(همون پسر) رو می بینه اخه اونا توی یه ساختمونن خواهرم خیلی تنهاست و فقط من رو داره منم با خانواده شوهرم خیلی رفت و امد داریم و اونم همش غصه می خوره و می گه کاش خانواده شوهرش اهل و خوب می بودن حالا با این شرایط ادامه این زندگی برای یه دختر 20 ساله خوبه یا بده ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ ممنون می شم کمک کنید خیلی دعاتون می کنم که راهی جلوی پامون بذارین تورو خدا دریغ نکنین . اینم بگم که وضع مالی شوهرش خوبه ولی اون پسره اصلا نه . خواهرم می گه من از سر لجبازی با اون پسره ازدواج کردم کوکورانه و حالا پشیمونم چرا انقدر زود ازداج کردم

:302:

---

.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ......................

3
3سال پیش به خاطر رشته تحصیلی ام با فردی که هم رشته ام بود اما در شهر دیگری تحصیل میکرد اشنا شدم .به او هیچ حسی نداشتم و فقط به عنوان یک هم رشته با او در اینترنت در ارتباط بودم او به صحبت کردن با من علاقه نشان میداد و من هم بر حسب این خصلتم که شوخ هستم و راحت با افراد ارتباط بر قرار میکنم با او ساعتها صحبت میکرم ولی او همچنان برای من یک دوست کاملا معمولی بو دو حرفهایمان هم همینطور.درضمن ما در شهری که او درس میخواند خانه ای خریده بودیم و گاهی برای سفر به انجا میرفتیم.یکشب او به من گفت برای تولددم کادو خریده و میخواد کاوشو بهم بده و گفت برای خریدنش خیلی وقت گذاشته چون چند وقت قبل من در لا به لای حرفام از اون شی حرف زده بوم و پیدا کردن و خریدن اون واقعا سخت بود بنابراین چون دیدم قبول نکردن کادو دور از ادبه درخواستشو پذیرفتم و من هم برای جبران کادویی خریدم چون برای موضوعی به شهر انها سفر کره بودم با او قرار ملاقات گذاشتم او از همان اول گفت از سرزنگی و صداقت و شوخ بون من خوشش امده و خیلی وقته که میخواد بهم پیشنهاد دوستی بده و قصدش در نهایت ازدواج اما تا چند سال دیگه امکانشو نداره برای من این پیشهاد غیر منتظره بود و نمیدانستم چه پاسخی بدم اینکه از هم دور هستیمو مطرح کردم و اون گفت اگه هر دو ماه هم منو ببینه براش کافیه به هر حال متقاعد شدم اوایل همیشه اون دلتنگ میشد و من دلداریش میدادم با دل و جون دوستم داشت و هنوزم تو این شکی ندارم من هم سعی میکردم به بهانه های مختلف به شهری که اون هست سقر کنم .کم کم من هم به اون علاقه مند شدم و رابطمون از دوتا دوست فراتر رفت بعد از اون بیشتر من از دوری شکایت داشتم و مدام غر میزدم و کم کم به خاطر این فشار روحی مدام دعوا میکردیم اون از اینکه من دیگه اون دختر شاد نیستم ناراحت بود و منم از اینکه اون دیگه مثل قبل هر دقیقه از من سراغ نمیگیره یه بار من بهش گفتم بهتره تا جور شدن شرایط ازدواج هیچ رابطه ای نداشته باشیم اون این حرف منو تموم کردن رابطه برداشت کرد در صورتی که خود من هم میدونستم طاقت بی خبری ازش را ندارم از اون روز حلقه ای که همیشه دست میکرد را از دستش در اورد بعد از چند روز دوباره اشتی کردیم و دوباره هر چند روز دعواها تکرار میشدن چند بار تصمیم گرفتیم چند ماه باهم نباشیم و هربار یا اون طاقت نیاورد یا من و اون هرروز سرد تر میشد تا بالاخره به من گفت که حس میکنه من چشمامو بستم و وابسطه شدم و از عقلم استفاده نمیکم و اونم احساسش به من کم شده و این اتفاق از زمانی افتاده که من اولین بار پیشنهاد تموم کردن رابه او دادم از من خواست باهم نباشیم تا هم من با عقل تصمیم بگیرم هم احساس اون برگرده اما باز من طاقت نیاوردم بهش زنگ زدم اما اون گفت نباید باهم باشیم پاشدم و رفتم به شهرش گفتم شاید اینجوری درست بشه با دیدنم. اما بعد از ااینکه مثل همیشه با هم رابطه داشتیم در اخر گفت باید فراموشش کنم و خودشم میگفت از دست دادنم براش پشیمونی میاره اما باید جدا شیم جالب این بود که یگه نمیگفت فقط یه مدت خاص میگفت برای همیشه فراموشش کنم و برم دنبال زندگیم از اون روز 1ماه میگذره اما من هر روز حالم بدتره همه احساسا را باهم دارم حس گناه حس تحقیر شدن حس مقصر بودن فکر میکنم با کارام اونو از خودم دور کرم چون اون عاشقم بود فکر میکنم با مدام سراغش رفتن خودمو کوچیک کردم و اگه اینکارو نمیکرم اون خودش میو مد سمتم اینو هم بگم که اون خیلی مذهبی بود و بعد از دانشجو شدن و اومدن به یه شهر بزرگتر هرروز تغییر کرد و دیدش کلا عوض شد حتی دفعه اخر به من گفت به خاطر کارای من از رابطه جدی خسته شده و با هیچ دختری نمیخواد باشه مگر برای خوش گذرونی و مسایل جنسی انگار دیگه اون ادم سابق نیست و جو یه شهر بزرگ گرفتتش نمیدونم چیکار کنم فکر میکنم نمیتونم عاشق مردی جز اون باشم و از طرف دیگه فکر میکم اگه بتونم عاشق یه نفر بشم باید تا اخر عمرم بهش دروغ بگم و رابطه گذشتمو مخفی کنم از طرف دیگه همش احساسم بهم میگه بر میگرده و میدونم اگه برگشت با کاری که اخرین بار باهام کرد و منو در حالی که به پاهاش افتاده بودم ولم کرد و اینقدر راحت در مورد اینکه میخوا د به خاطر مسایل جنسی با دخترا باشه صحبت کرد نباید ببخشمش ؟اینو هم بگم که یه بار فهمیدم که به چند نفر پیشنهاد دوستی داده و وقتی بازخواستش کردم بهم گفت که این تو لحظه عصبانیتش وقتی با من دعوا میکرده اتفاق افتاده و هر چی تلاش کرده با اینکه حتی با یه نفر قرارم گذاشته بوده نتونسته باهاش وارد ارتباط بشه با این حال من بخشیدمش و اون اخرین بار به من گفت این کارش نوعی خیانت به من بوه و من نباید میبخشیدم حتی بخشش منو هم زیر سوال برد! حالا با اینهمه احساس درهم با احساس بی گناهی و گناه کاری همزمان احساس عشق و نفرت احساس امید و نا امیدی احساس پوچی نمیدونم باید چجوری زندگی کنم

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط .....................

دوستان تورو خدا بهم کمک کنید دارم دیوونه میشم فهمیدم با یه نفر دوست شده نتونستم طاقت بیارم بهش پیام دادم میدونستم جوابمو نمیده واسه اینکه تحریک بشه و جواب بده گفتم چند روز دیگخ نامزدیمه گفت شکه شدم امیدوارم از لجبازی و تنهایی تصمیم به ازدواج نگرفته باشی بدون همه اون چیزایی که راجبم فکر میکنی درست نیست منم گفتم همش درسته دوست دختر جدیدتم میشناسم خیلی جا خورد گفت یه هفتست باهاش دوسته اما چون از عشق و عاشقی خسته شده اون دخترم مثل خودش از عشق و عاشقی خوش نمیاد دارن به هم میزنن که وابسته نشن میدونم دروغ گفت و هنوزم با همن باورم نمیشه بهش گفتم من بهت التماس کردم گفتم حد اقل بذار هر چند وقت یه بار حالتو بپرسم تو یهم اجازه ندادی گفتی از دخترا زده شدی می خوای تنها باشی اما حالا...باورم نمیشه بهش دوباره التماس کردم گفتم دوسش دارم گفتم اگه یه درصد احتمال داره که در آینده باهام باشی بگو تا بازم واست صبر کنم گفت با اینکه دارم گریه میکنم اما نمیتنم باهات باشم گفتم من نمیتونم تحمل کنم میمیرم اما اون دیگه جوابمو نداد نمیدونم چیکار کنم دیگه به زور نفس میکشم همش صحنه هایی که باهاش بودم میتد جولوی چشمام کاش همه چیو ارزون نفروخته بودم وقتمو احساسمو جسممو احساس میکنم به همسر آیندم خیانت کردم به خودم به اعتماد خانوادم خیانت کردم چندشم میشه از اینکه بخوام همه این چیزارو یه روز با مردی جز اون تجربه کنم دیگه به ته خط رسیدم

---

.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ...........................

سلام
من یک پسر 26 ساله هستم
لان حدود 4ساله که با یک دختر که دقیقا همسن خودمه دوست هستم
سه سال اول این رابطه تلفنی بود اما الان حدود یک ساله که گاهی بیرون میریم.
مشکلی برای ازدواج ما وجد داره اختلاف فرهنگیه ماست
خانم از خانواده مذهبی و من برعکس
خانم از من تقاضا کرد که نماز بخونمو روزه بگیرم و.... و من نپذیرفتم و من هم از ایشون تقاضاهایی بر خلاف دین ایشون داشتم که نپذیرفتن.
در حال حاضر همه شرایط برای خواستگاری مهیاست و من با همه چیز ایشون کنار اومدم اما ایشون به من میگه باید نمازبخونم و من تمایل ندارم.
از طرفی بخاطر طولانی شدن رابطه جدایی هم برای هردو مسلما سخته.
ممکن شما راهنمایی کنید و بگید نظرتون در مورد این ازدواج و اختلاف بین ما چیه؟

---

.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ..........

سلام

من 1 ماهه ازدواج کردم با خانمم خوب میدونستم دوست پسر داشته حتی میدونستم س-ک-س

داشته میدونستم اولین س-ک-س از جلو داشته و.....

حتی میشناسم اونارو دوست پسر سابقش اما خوشبختانه جلو چشمم نیستند که یادم بیاد هس

من ازدواج کردم الان 5 روزه فهمیدم با چند نفری که من میدونستم هیج با چند نفر دیگه هم بوده

اعصابم به هم ریخته فکر میکنم کلاه سرم رفته من دوسش دارم منم دوسم داره میگه گذشتم

بوده همش فکرم مشغوله چی کار کنم میگم طلاق بگیرم میگم شاید بهتر از این گیرم نیاد

به من کمک کنید چی کار کنم منم میخواستم اولین کس یاشم و حس زدن بکارت داشته باشم

---

quote]

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ..............

ممنون

خیلی از مسایل نمیتونم بگم ......

ببینید دوستان به دقت ببنید من چی میگم

من خانمم 2 ساله میناسمش 5 ماهه که با هم بودبم و به فکر ازدواج با هم نبودیم اصلا فقط دوست بودیم

هیچ به فکر ازدواج نبودیم و به راحتی از گذشته هم حرف میزدیم

من فهمیدم که ایشون 10 روزه باردار بوده اما انداخته البته اینو قبلا گفته بود چه میدونست قراره ازدواج

کنیم

!!!!!!! همه چیزشو گفته منم تا قسمتی گفتم !

حالا من عاشقش شدم همه معیارهایی من میخواستم داشت زیادم به باکره نبودنش اهمیت ندادم

2 هفته از از دواج گذشت من رفتم باز سراغ گذشتش دیدم فقط 50% به من گفته بقیه نگفته دیگه همه چیز به هم

ریخت

حالا من چی کار کنم شما مردها خودتون بزارید جای من

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ............

ببینید من خانمم میخوام ببوسم چیزایی که نباید یادم بیاد یادم میاد کسی منو میفهمه؟ چی کار کنم به نظر شما؟

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ...........

سلام مجدد به همه امیدوارم بخونید پست منو

من کنار اومدم 1 ماهیی اما تو خیابون راه میرم میبینم زن و شوهر ها رو فکر میکنم من کلاه سرم رفته با همچین چیزی

من خانمم 2 ساله میشناسم اما رابطه انچنانی نداشتیم من این بار با دوست دخترام درگیر بودم اونم با دوست پسراش

خوشبختانه من نمیبینم اونارو

رابطمون بیشتر شد و بیشتر از خیلی چیزاش خوشم امده بود عاشقش شدم تنها دختری که عاشقش شدم

وبلگشو اتفاقی خوندم دیدم خیلی گناهکی هست چه اتفاقاتی که براش نیوفتاده دلم سوخت و......

حالا بعد از 3 ماه ازدواجمون......

چی کار کنم من میدونم با کیا رابطه داشته توی فیسبوک دیدم چهرهاشونو امشب رابطه داشتیم همش فکرم.....

دارم دیونه میشم

---

این دوستیها در اثر وابستگی ف علاوه بر اینکه چشم را روی عیوب می بندد ، بلکه باعث می شود توجهی به عواقب مخالفت خانواده ها برای ازدواج نشود . و بعد از ازدواج طرفی که علیرغم مخالفت خانواده ازدواج کند دوباره به سوی خانواده برگردد و یا فروکش کردن احساسات عاشقانه این بار اختلاف بر سر رابطه با خانواده ها و دخالتهای آنها و تأثیر پذیری آنها پیش آید .

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط .........

سلام من ٢٨ سالمه نزديكه ده ساله كه همسرمو مي شناسم ' ما بعد از ٥ سال دوستي عقد كرديم و ٣ سال عقد كرده بوديمو الان نزديكه يه ساله بعد از كلي مشكلات عروسي كرديم مشكل من اينه كه شوهرم با خانوادش سر من هميشه دعوا داشت و اونا بدونه اينكه منو ببينن تو دوران دوستي اومدن و ابروي من و خانوادم رو جلوي در و همسايه بردن دليلش هم اين بود كه خيلي مذهبي بودن و دوستي دختر وبسر رو قبول نداشتن خلاصه اينكه ما بعد از ٥ سال بدون حضور اونا عقد كرديم و تو دوران عقد اونا شوهر منو با زبون به سمت خودشون كشيدن و اونم منو تنها كذاشت و رفت و بعد از ٧ ماه اومد و كلي به بام افتاد و كفت همرو درست مي كنه اما از همون موقع به من فحش اي خيلي زشتي ميده اوايل جوابشو مي دادم تا ساكت شه بعدش ميكه عصباني ميشم دست خودم نيست بعد از عروسي جواب فحشاشونميدم اما هي تكرار ميكنه مشاوره رفتيم قول داد فحش نده البته اينم بكم كه با خانوادش يواشكي در ارتباطه قرلر بود رابطه هارو درست كنه اما كاري نمي كنه 'دارم بهش فرصت ميدم اما نمي دونم تا كي' مشاوره حضوري هم كاري نكرد

---

حتی کسی که آوانگارد و بدون قصد ازدواج وارد رابطه ای میشه از آسیبها در امان نیست و نمیتونه روی میل به ازدواج سرپوش بزاره و وقتی رابطه به ازدواج نرسه شکست شدیدی برایش هست .

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ..............

http://www.hamdardi.net/thread-27494.html

سلام...دارم میمیرم. دارم میمیرم. حالم داشت بهتر میشد. تا حدی که دیگه به (ح) خیلی وابستگی نداشتم. شده بود استادم. حتی بلند شدم رفتم سرکلاس با بچه ها تمرین کردم. سوال کاری و درسی داشتم زنگ میزدم ازش میپرسیدم. دیگه خوب خوب بود همه چی تا این که مامانش مریض شد. (ح) مجبور شد واسه این که مامانش تنها نباشه بره بیارتش پیش خودش. از روزی که مامانش اومد خونه دیگه اخلاقش با من از این رو به اون رو شد. یه روز زنگ میزد میگفت دلم میخواد ببینمت. بغلت کنم، یه روز دیگه سرم داد میزد.
دیروز واسه کار جشنواره باید تمرین میکردیم. رفتم خونه شون. مامانشم بود. برای مامانش یه دسته گل هم بردم. کلی سعی کردم خانوم و متین رفتار کنم. نیم ساعتی که اونجا بودم حتی مانتو روسریمم در نیاوردم. (ح) میومد مدام بهم میگفت خوبی؟ افسرده ای؟ (خوب نبودم ولی بد هم نبودم) مامانشم فقط یه کوچولو باهام حال و احوال کرد...تمرینمو کردم داشتم میومدم خونه بهم اس ام اس داد سارا دیگه نه میخوام ببینمت نه میخوام صداتو بشنوم. من هاج و واج مونده بودم زنگ زدم بر نمیداشت. صبح بهم زنگ زد گفت سارا من دوستت دارم ولی نمیخوام با احساساتت بازی کنم. من مجبورم ازدواج کنم. به خاطر مامان باید ازدواج کنم. میخوای اسممو بذاری بچه ننه، هرچی! مامانم داره میمیره میخوام دلشو شاد کنم. برام از توی فامیل یه دختری رو در نظر گرفتند من دوستش ندارم ولی مجبورم. تو بچه ای از زندگی آدمها هیچی نمیفهمی... گفت امروز بیا بغلت کنم کتابهاتو بهت بدم با هم خداحافظی کنیم دیگه هم نبینمت. وقتی میبینمت عصبی میشم. من فقط گریه میکردم. باورم نمیشه داره ازدواج میکنه به خودشم گفتم.گفت دارم راست میگم. قسم جون مامانشو خورد دوباره. گفت بیا یه نیم ساعتی پیشم برای همیشه از هم خدافظی کنیم. من قبول نکردم. حس میکنم اگه بغلم کنه میمیرم. باورم نمیشه. چی کار کنم؟ حالم بده. انتظار هر چیزی رو داشتم جز ازدواجش. چرا منو برد خونه؟ چرا مامانش تا منو دید این زمین تا آسمون با من بد شد؟ تورو خدا کمکم کنید

- - - Updated - - -

من تا حالا هیچ مردی رو به این حد تو زندگیم دوست نداشتم. بهش میگم تو که از روز اول میدونستی من 18 سال ازت کوچیکترمو به دردت نمیخورم چرا با من این کارو کردی؟
میگه خودت خواستی. الانم نمیخوام پست باشم. میتونم بازم ازت سو استفاده مالی و جنسی کنم ولی میبینم نمیخوام تورو خرابت کنم. یه بار هم بهم گفت مگه چه اتفاقی افتاده چند بار اومدی پیشم با هم گپ زدیم و حال کردیم. ( به همین راحتی از سکسمون حرف میزنه) سکسی که خودش میگه تو این 40 سال چیزی مثل منو تجربه نکرده. گفت من خودتو قبول دارم خونواده تو قبول دارم میدونم مامانت فلانیه و بابات فلانی... میدونم خوشگلی با شعوری عاشقمی ولی من دیگه تو این سن عاشق نمیشم فقط میتونم یه نفرو دوست داشته باشم الانم به صلاحمه که نامزدمو دوست داشته باشم. گفت من هیچوقت فراموشت نمیکنم. توام سعی کن منو ببخشی... دارم توی یه مسیری میفتم که خودم انتخابش نکردم ولی به خاطر مامانم باید این راهو برم.
دارم سکته میکنم... دارم میمیرم

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ............

سلام...من خیلی وقته میام به ساییتتون سر میزنم ولی هیچوقت فکر نمیکردم رزی خودم بیامو دردمو بگم...
من دختری 23 ساله هستم 5سال پیش که وارد دانشگاه شدم با پسری هم سن خودم آشنا شدم(هم کلاسی نبودیم)از نظر فرهنگی خیلی جور بودیم...هر دو از یک استان و از خوانواده فرهنگی هر دو درس خون ...خیلی طول نکشید که به شدت عاشق هم شدیم من واقعا دوسش داشتم اونم همینطور چند سالی گذشتو ما با هم خوبو خوش بودیم...البته اینم بگم که رابطمون در این حد بود که بیشتر اس ام اس میدادیم و یا تلفنی حرف میزدیم گاهی هم میرفتیم بیرون اما حتی دست همو هم نگرفته بودیم...یه روز اون گفت که میخواد بعد از فاغ التحصیلی بیاد خواستگاری(یکو نیم سال بعد از رابطمون)من خیلی خوشحال شدم ...روزا میگذشتو اون از خیال پردازی هاش در مورد ازدواج میگفت منم همینطور...میگفت نمیخواد تا وقتی ازدواج نکردیم حتی دست همو بگیریم...منم واقعا این اخلاقشو دوست داشتم
تا اینکه عید شدو اون گفت میخواد به مامانش اینا بگه...منم گفتم فعلا نگو تا درسمون تموم شه(اون موقع ترم 4 بویم)...اونم گوش نکردو گفت و به شدت از طرف خونوادش سرکوب شد...مامانش خیلی بد اخلاق بود کل خوانواده زیر سلطه اون بودن...بدبین بود به همه چی بدبین بود...حتی بهش گفته بود دختری که امروز با تو دوست شده فردا ام بهت خیانت میکنه...منو نمیشناخت من همچین آدمی نبودم...خلاصه کشمکش ها شروع شد پسره خیلی اعصابش خورد بود...به خصوص اینکه میونه بابا مامانش بهم خورده بود...حتی خودم یه بار که با مادرش حرف میزد شنیدم که مادرش میگفت:منو بابات دعوامون شده زود بیا خونه میخوایم طلاق بگیریم...دقیقا وسط امتحان های ترم این بچه رو کشوند خونه (خونشون تا دانشگاه 800 کیلومتر فاصله داشت)...اون ترم معدلش خیلی پایین اومد...یادمه یه شب تو حیاط دانشگاه نشسته بودیم من حرف میزدم یهو دیدم زد زیر گریه...اولین باری بود که گریه یه مردو میدیدم...واقعا دلم داشت کباب میشد...روز ها گذشتو اون هر روز از طرف خوانوادش درمونده تر میشد...تا اینکه یه بار که داشت گریه میکرد من اشکشو پاک کردم این اولین باری بود که بهش دست میزدم بعدش دستشو گرفتم..این اتفاقات باعث شد ما به هم نزدیک تر بشیم...من دیوانه وار عاشقش بودم...اما اون انگار دیگه توان نداشت خیلی افسرده و ناراحت بود ...منم هر چقدر میگفتم درست میشه ما تا ابد با هم میمونیم اون فقط نگا میکردو گریه میکرد...معلوم بود از یه چیزی ناراحته...همش میگفت هر چی شد بدون که دوستت دارم بدون که دروغ نکفتم منو ببخش و از این حرفا...ترم آخر بودیم و اون مثل دیوونه ها عاشقم بود و همش گریه میکرد هر جا میرفتم پشت سرم میومد...علاقه شو باور داشتم واقعا عاشقم بود...یک ماه مونده بود که درسمون تموم شه...زنگ زدو بلند داد میزد عاشقتم عاشقتم...فکر کردم دیوونه شده!!...بعدش دیگه اس نداد...منم اس دادم ولی تلفنش خاموش بود...یک هفته گذشت..داشتم از نگرانی میمردم...تا اینکه یه روز رفتم ف ی س ب و ک دیدم دختر عموش عروسیشو بهش تبریک گفته دوستاشم بهش تبریک گفتن ...جا خوردم هیچی نمیفهمیدم مثل برق گرفته ها از جام پریدم...به همه چی شک کردم همه اون 4 سال همه اون حرفا...دیگه برای اینکه بهش دسترسی داشته باشم تلاش نکردم هیچ پیامی براش نفرستادم

حالم خیلی بد بود حتی بهش پیامم ندادم دیگه ف ی س ب و ک م نرفتم ...من موندمو هزار تا سوال بی جواب دلم میخواست فقط ازش بپرسم چرا؟؟

اما نمیخواستم غرورمم بشکنه...واسه همین بیخیال همه چی شدم...درسم تموم شدو اومدم خونه کلی خواستگار برام اومد اما هیچکی برای من مثل اون نمیشد...داغون شده بودم عصبی بودم....همه چیو میشکستمو داغون میکردم
یک سال از اون ماجرا گذشت و چند شب پیش بهم اس ام اس داد که تمام این یک سال به یادت بودم و هستم...نمیدونستم باید خوشحال شم یا ناراحت...خیلی حالم بد شد...اون حالا دیگه یک مرد متاهله ولی با این وجود باز به من اس میده
چه برداشتی باید بکنم دوستان؟چیکار کنم؟من جوابشو ندادم...ولی هنوزم دوسش دارم...اما حاضر نیستم بخاطر من زندگیش از هم بپاشه...این کارش چه معنی میده؟
اصلا چرا باید یک مرد متاهل به یک دختر پیام بده...؟
راستشو بخواین خیلی دلم میخواست جوابشو بدم اما ترسیدم...میخواستم دلیل کارشو بپرسم اما نمیتونم به خودم اجازه بدم که به یک مردم متاهل حتی یک اس ام اس خالی بدم...هر چی بوده دیگه گذشته....ولی من دارم داغون میشم این چند روزه باز داغ دلم تازه شده شبو روز گریه مکنم...مخصوصا حالا که فهمیدم به یادمه...دلم بدجوری شکسته چطور فراموشش کنم؟ :(

---

.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ........

با سلام، من يه دختر 22 ساله ام كه يه رابطه 3 ساله با يه پسري كه دوستش داشتم شايد اولا تا اين حد نبود و اين علاقه با گذشت زمان ايجاد شد كه اين ام طبيعيه خيلي همديگر و دوست داشتيم اولا خيلي سخت گير بودم شايد مثل يه دوست بودم براش و علاقمو نشون نمي دادم رابطه مون مثل بعضي روابط امروزي نبود يعني من برا دوستي حريم قائل ام و هميشه تعادل و رعايت مي كردم بيشتر دوستيمون قهر و آشتي بود ولي اينم شيرين بود برا هر دوتامون مي تونم بگم دوسم داشت چون اين و مي دونستم هميشه به عقايدم احترام مي ذاشت و مثل دو دوست مهربون واسه هم بوديم راستي اينمبگم تو اين مدت خليلي بهم مي گفت راجب ازدواج باهاش فكر كنم ولي من مشكلي كه داشتم خانوادم بود مي دونستم بنا به دلايلي قبول نمي كن چونن فرق داشتيم... خلاصه دو ماه قبل تصميم گرفتيم كه ديگه اين رابطه و تموم كنيم البته اينم بگم اين سه سال شايد ما 20 بار اينكار و كرديم ولي ايشون باز بعد 1 ماه اومد و منم كه دوسش داشتم برگشتم و دوباره شروع كرديم ولي اين بار جدي بوديم با اين كه دوسش داشتم تموم كرديم به حالت توافقي و دو ماهه كه تموم شده ولي تازگيا فهميدم دوست دختر گرفته كه اين من و داغون كرد يعني دوست داشتن اين بود كه دوستيه 3 سال رو 2 ماهه فراموش كنه شبا خواب ندارم ديگه به هيشكي اعتماد نمي كنم فك مي كنم همه چي پوچه وقتي فكر مي كنم با كسه ديگش ديونه مي شم هر شب خواب شو مي بينم نگيد دوسم نداشت چون به دوست داشتنش شك نداشتم شما بگيد چه جوري فراموشش كنم دارم ميميرم

---

....

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط .........

سلام به همه دوستان
یه سال پیش با یه پسری آشنا شدم. هم من هم اون قصدمون ازدواج بود. ولی هر دومون طوری رفتار کردیم که انگار میخوایم با هم دوست باشیم. من بهش علاقه مند شدم. دوست داشتم بهم پیشنهاد بده ولی اون وقتی رفتار منو میدید میترسید اینو بعدش بهم گفت. گذشت تا اینکه اون تصمیم به ازدواج گرفت. وقتی فهمیدم دیگه کاری نمیتونستم بکنم. نمیتونستم بگم من دوستت داشتم اونو بزار کنار.
هیچی نگفتم و خودم رو کم کم از زندگیش کنار کشیدم. ولی اون میگفت هر وقت ازدواج کردی با هم ارتباط خونوادگی داشته باشیم
پسر خیلی خوبی بود. خیلی
تو تمام این مدت که باهاش بودم هیچ حرف نامربوطی ازش نشنیدم. خیلی کمکم میکرد. واقعا مهربون و مودب بود. انگار برای من ساخته شده بود. همونی که همیشه دنبالش بودم
آخرین باری که داشتم باهاش حرف میزدم واسه خداحافظی آخر برگشت بهم گفت تو یه چیزی میخوای بهم بگی. بعد اصرار کرد. من نمیخواستم بگم ولی اون اصرار کرد و بعدش گفت الان دیگه میدونه چیه
من هم گفتم که تمام این مدت دوستش داشتم و دلم میخواست برای همیشه کنار هم باشیم.
اون هم میگفت همون اوایل آشناییمون میخواستم در موردش باهات صحبت کنم ولی اینقدر در برابر ازدواج مقاومت میکردی که مطمئن بودم بهم نه میگی و دوستیمون بهم میخوره و از دستم ناراحت میشی.
حالا من موندم با یه عالم حسرت
همه میگن چند روز بگذره فراموشش میکنی ولی من نمیتونم
الان چند ماه گذشته
زندگی من شده کابوس
به جایی رسیدم که از کارم استعفا دادم
هر کی منو میبینه میگه چت شده. نمیدونم چطوری با نبودش کنار بیام. اطرافیانم میگن برو سراغ کس دیگه تا اینو فراموش کنی یه بار همین کارو کردم ولی نتونستم تحمل کنمش. احساس میکنم از همه بدم میاد. فقط برای من همون آدم بود
دیگه خودم هم از دست خودم خسته شدم. اینقدر حسرت تو دلم هست که نمیدونم باهاشون چکار کنم. فقط دارم دعا میکنم خدا زندگیم رو تموم کنه
کارم شده فقط گریه. نه بیرون میرم. نه سرکار نه کاری انجام میدم
تورو خدا کمکم کنین

---

....

ممنون از ارسال پستها. من یه نظر دارم بهتر نیست که این ارسال ها با لینک باشه که ادم در جریان مشاوره و نتیجه کار قرار بگیره. بالاخره این ارسالها که مخفی نبوده

اگر روی این >> http://www.hamdardi.net/images/style...wpost-left.png کلیک کنی به تاپیک مرجع منتقل می شی.

نمونه ای عینی مصداق اینکه می گوییم این روابط شناخت را تحریف می کند و عواطف جاری در این روابط باعث میشه سرنخ های مهم نشانگر

بحران زندگی و تخریب زندگی در آینده دیده نشود و یا مورد اغماض قرار گیرد

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ...............

به نام خدا جوانی هستم 24 ساله 3 سال با همسرم دوست بودم،3 هم نامزد بودیم تا اینکه اوایل سال 91 با انگیزه های مذهبی عروسی کردیم .لازم به ذکر که ما 2 تا زندگیمونو با عشق و علاقه خیلی زیاد ( حداقل از خودم مطمئنم) شروع کردیم. و برای اینکه به همدیگه برسیم سختیای خیلی زیادی کشیدیم و الان حدود 3 ماه است که از همسرم جدا از هم زنگی می کنیم.
اما بعد از اینکه زندگی مشترکمون رو زیر یک سقف آغاز کردیم؛متوجه رفتار های متناقض همسرم شدم.البته توی نامزدیمون در حد خفیف ترش به این رفتارهاش پی برده بودم.با اینکه خیلی همدیگرو دوست داشتیم، زنم مدام بابت چیزهایی الکی با من دعوا میکرد،فوق العاده پرخاش گر بود مدام بد دهنی می کرد و بابت چیزهایی که من اصلا فکر نمی کردم رفتارهای غیر قابل پیش بینی از خودش نشون میداد؛مثلا یک بار سر اینکه می گفت از تو شهر بریم پارک و من می گفتم از اتوبان بریم چون مسیر خیلی نزدیک ترمیشه می خواست خود کشی بکنه و میگفت هرکاری که من میگم باید انجام بدی؛و من هم سعی می کردم یه جوری خودم گول بزنم یا قانع کنم که بعدا درست میشه و من باید کمکش کنم.مدام قهر های بلند مدت میکرد و هرچی ازش میخواستم که بهم توضیح بده چه چیزی ناراحتت کرده تا با هم حلش کنیم،اصلا گوش نمی کرد و میگفت وقتی من ناراحتم اصلا کسی نباید با من حرف بزنه،بعضی موقع این مدت قهر کردناش تا 2 هفته یا بیشتر هم طول میکشید، از هر طریقی که می خواستم باهاش ارتباط برقرار کنم،روی خوش نشون نمیداد؛وقتی نوازشش می کردم می گفت من مثل دخترای دیگه نیستم که با اینکار ها خر بشم؛براش نامه می نوشتم ,پارشون می کرد و اصلا یک خط هم نموخوند،وقتی می گفتم بیا با هم حرف بزنیم؛ اجازه نمیداد باهاش حرف بزنم و یا خودشو با جدول حل کردن و یا با قرص خوردن و خوابیدن مشغول می کرد .من هم انقدر باید صبر می کردم تا خودش بیخیال بشه یا اینکه من به خاطر اشتباهی که نمیدونستم چیه،ازش معذرت خواهی کنم و انقدر محبتش کنم تا دوباره به زندگی ادامه بده؛این پروسه خیلی سختو ملال آور و اصلا هم دلیل این رفتارشو نمی فهمیدم و خودش هم بهم نمی گفت ( یعنی تو خوبی و خوشی این اتفاقا می افتاد ).
از طرفی هم تو محبت کردن به من فوق العاده افراطی برخورد می کرد، جوری که من فکر می کردم زنم عوض شده و حتی لحظه ای هم نمی گذاشت من حتی کارهای شخصی خودم رو انجام بدم و همه کارهامو انجام می داد و خلاصه خیلی خوب بود .
تا اینکه دیگه از قهر کردنای بی موردش خسته شدم،یک روز به خاطر موضوعی که به خانوادم توهین کرد، من گذاشتمش خونه مامانش اینا و به مامانش گفتم هرموقع بنای زندگی کردن داشت به من زنگ بزنین با گل و شیرینی و عزت و احترام میام دنبالش.
گذشت و فردا صبحش دیدم با خواهرش اومدن تو منزل مشترکمون هرچی پول و طلا هم توخونه بوده جمع کردن و زنگ زدن به خاور که بیاد و وسایلشو ببرن ( البته وسایل خونرو بعدا بردن ) ،من هم نشستم و علت این کارشونو پرسیدم، که با خواهرش هر اهانتی که تو زندگیم از کسی نشنیده بودم به من انجام دادن، شاید باورتون نشه که 4 ساعت تمام به من فحش دادن و من یک کلمه حرفم نزدم، وفقط گفتم هرموقع دست از توهین برداشیتن و خواستین منطقی صحبت کنیم،من باهاتون صحبت میکنم؛بهش گفتم دوست دارم ازت انقدر بشنم تا این همه محبت و عشق و علاقه از قلبم بره بیرون. خانمم مثل اینکه باز هم خالی نشده بود، زنگ زد به پدر و مادرم و هرفحش و اهانتی که از دهنش بیرون می اومد رو به اونا هم گفت ( پدر و مادری که به گفته خودش از پدر و مادر خودش بیشتر براش احترام قائل بودن و دوستش داشتن و حق گردنش داشتن ).جوری که پدر و مادر از همه جا بی خبر من تا مرز سکته هم پیش رفتن.
تو شرایطی که خیلی بهت زده بودم و باورم نمیشد که این زندگی منه که داره از هم می پاشه؛ بعد از مدت یک هفته تصمیم گرفتم با وساطت دایی بزرگترش و همسایمون به زندگی برگردونمش، و همسایمون به همین منظور مجلس آشتی کنونی ترتیب داد و ما قبل از سال 92 تحویل بشه رفتیم سر خونه زندگیمون.
بعد از اون هر چی سعی کردم دلیل کارم رو بهش بگمو ازش بپرسم که چرا به خانوادم توهین کردی و خودت و خواهرت هرچی از دهنتون بیرون اومد به من گفتین،انکار می کرد و می گفت من اصلا توهینی نکردم، فقط چون تو سکوت کردی به من و خواهرم توهین کردی و باید از ما معذرت خواهی کن ؛من هم به خاطر اینکه زندگیمون ازهم نپاشه به روش نمی آوردم که ازش ناراحتم و سعی می کردم خیلی بشتر از قبل بهش محبت کنم تا زندگیمون گرم بشه،یک بار هم بهش گفتم اون پولا و طلا هارو که بردیرو نمی خوای بیاری گفت مامانم می گه اینا حقمه و من دیگه برش نمی گردونم تازه طلا هایی که تو داری هم باید بهمون بدی و پول پیش خونه هم باید بدی به من( با توجه به اینکه همه طلاهارو خودم براش خریده بودم و هیچی از خونه مادری با خودش نیاورده بود).من هم با امید اینکه درست می شه دیگه به روش نیاوردم و سعی می کرم به خیال خودم رفتار بزرگوارانه انجام بدم تا بهش ثابت کنم من به خاطر مال دنیا برش نگردوندم و به خاطر این که از صمیم قلبم دوستش دارم و به زندگیمون اهمیت می دم برگردوندمش.
تا اینکه یک روزی که فامیلاشونو دعوت کردم خونمون؛ خانومم برای مهمونی یک لیست بلند بالا برای خرید به من داد و من از توی همه اونا یک نوشابه رو یادم رفت بگیرم و گفتم اجازه بده دوباره میرم بیرون می خرم ؛ همین رو بهونه کرد برای دعوا؛ و فامیلاشون که اومدن شروع که به آبرو ریزی که شوهر من با شماها لجه و دوست نداره که شما ها بییان خونمون ، منو از دست این نجات بدین و منو با خودتون ببرین .هیچ وقت یادم نمیره اون روز من تو حضور فامیلاشون که خیلی باهاشون رودبایسی داشتم وبه خاطر اینکه اصلا باورم نمی شد این رفتارو این دروغ هارو از زنم دارم می شنوم؛ نیم ساعت یا بیشتر گریه کردم. برام خیلی سخت بود چونکه من خودم پیشنهاد داده بودم که فامیلاشون بیان خونمون.
دیگه خسته شده بودم از اینکه هر چی به خاطر عشق و علاقه به زنم کوتاه می اومد بیشتر وقیح میشدو سرکشی می کرد؛
فردای اون روز به خانمم گفتم که با این کارش دیگه دوستش ندارم و از این لحظه به بعد فقط به جدایی فکر می کنم.دقیقا فردای اون روز خانومم رفت مهرشو؛نفقشو؛با حکم توقیف اموال و استرداد جهیزرو گرفت و رفت خونه مادرش اینا؛و بهم گفت از این به بعد مخواهم با پول خوشبخت بشم و آزاد باشم و هرجوری که دوست دارم بگردم ( در حالی که من اجباری روی پوشش نداشتم؛و چون آدم مذهبی هستم ازش خواسته بودم تا حجابشو رعایت کنه؛ که ما قبل از ازوداج راجع به این موضوع توافق کرده بودیم )،بهم گفت دوست دارم مثل دخترای خراب بیرون باشم و هرکاری دلم میخواد انجام میدم.
تو دادگاه هم با ظاهر خیلی وقیح اومد و خلاصه دست روی قرآن گذاشت که این آقا منو مدام منو میزده ( در حالی که خودش فوق العاده پرخاشگر بود و تودعواهامون نمیفهید چی کار می کنه حتی تو کوچیکترین دعواهامون به من مشت و لگد می زد)؛و گفت آقای قاضی به من خرجی نمیداده و منو خانوادم تامین می کردن ( در حالی که من به خاطر شرایط بد اقتصادی خانوادش از توی دوستیمون بهش خرجی میدادم و نمیگذاشت کوچکترین خرجی رو خودش انجام بده،و حتی همیشه سعی میکردم به طور غیر مستقیم خانوادشو هم تامین کنم )و خیلی دورغ های دیگه که من شرمم میاد بنویسم،
به خدا من از خوبی چیزی برای زنم کم نگذاشت ما مدام در حال تفریح و خوش گذرونی بودیم و من تمام انرژیمو برای زنم میگذاشتم چون خیلی دوستش داشتم. یادم نمیره روزی رو که با خانومم دوست بودیم و سر رو شانه هام گذاشت و گریه کرد و گفت تورو خدام منو از دست خانوادم نجات بده.
حالا واقعا موندم هم زنمو از دست دادم ؛ هم موقعیت مالیمو از دست دادم ؛ و از همه مهمتر اعتقاداتی که داشتم و فکر می کردن زنم یه روزی می فهمه که من به خاطر علاقم بهش چه فداکاریی هایی کردم و روزگاری قدردانم خواهد بود،رو از دست دادم. دیگه روزهام به سختی میگذره همش به یاد خاطرات مشترکمون و خوش هامون می افتم و دلیل رفتارش رو نمی فهم.تو این مدت هرروز یکی دو ساعت با خودم خلوت می کنم،گریه میکنم و خاطراتمو می نویسم ،از خودم و زنم می نویسم تا بتونم یه یک تصمیم درست برسم اما نمیشه.از طرفی فکر می کنم ادامه این زندگی دیگه به صلاحم نیست و از طرفی هم میگم شاید کاری باشه که من انجام ندادم یا مثلا اگه فلان کارو انجام میدادم درست می شد. از همه دوستان و اعضا خواهشمندم که تو گرفتن تصمیم درست کمکم کنن. این حس تنهایی داره نابودم می کنه

---

نمونه سرنخ هایی که دیده نشده و یا مراجع به آنها اهمییت نداده بخاطر وابستگی عاطفی را در ذیل بصورت رنگی شده ببینید :

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط milad08

من از قبل هم همونطوری که گفتم این رفتارها رو تو خانومم می دیم البته خیلی خفیف ترش،ولی متاسفانه همیشه سعی میکردم خودمو گول بزنم که مثلا اگه ما بریم سر خونه و زندگی خودمون دیگه این مشکلات برطرف میشه و این رفتارهاش فقط به خاطر دخالت خانوادشه



در مورد حجابش باید بگم که خانواده ما مذهبی هستن و خانواده خانمم دقیقا خلاف ما، البته ما بگو مگو هایی راجع به حجاب با هم داشتیم ، اما همه اینارو تو زمان دوستیمون حل کرده بودیم، و بعد از نامزدیمون بحثی در این مورد نداشتیم؛ چون من از خانمم خواسته بودم که نوع حجابش رو خودش انتخاب کنه.

البته تو خانواده خانومم سابقه طلاق خیلی زیاده یعنی بالای 10 مورد،من فکر می کنم به خاطر همین یک مقدار قبح طلاق براش ریخته،وبه طوریکه به صورت مداوم سرنوشت خودشو حتی توی خصوصی ترین لحظه های زندگی مشترکمون با مادر و پدرش که از هم جدا شدن مقایسه میکرد. و مدام می گفت من میدونم آخر عاقبت من مثل مادرم میشه

حتی یک بار هم تو مجله تست افسردگی زده بود که من بعدا نیگاه کردم تو نتیجش نوشته بود شما افسرده هستین و باید سریعا به روانپزشک مراجعه کنین؛من بعد از مدت یک دو ماه که

نفهمه بهش گفتم برای بهتر شدن زندیگیمون وقت مشاوره گرفتم؛ بهم گفت که من نیازی به مشاروه ندارم همه مشاوره ها روانین.
البته یک بار هم قبل از عقدمون پیش مشاوره رفته بودیم که به خاطر طولانی شدن بحث زیاد بازش نمی کنم

---

.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ...............

من یه پسرم 21 سالمه
دانشجو نرم افزارم، از اول ترم یکی رو بد جور دوسش داشتم ، اون فهمیده بود عاشقشم ولی اون از من خوشش نمیومد چون تصمیم گرفته بودم به هیچ خانمی اصلا محل ندم ، ( بعد یه اتفاقی ) ولی با آقایون رابطه صمیمی داشتم خیلی
بعدترم 1 که تموم شد نمیدونم چطور تو دلش جا شدم که خودش اومد سراغم و 2 ماهی میشه باهم رابطه داریم ، تو این2 ماه 3 بار قهر کرد اولین بار الکی الکی قهر کرد ( 13 بدر هی با کنایه بهم اس میداد خوش میگذره ؟؟ چه خوب منو فراموش کردی؟؟ دوست داشتنتو هم دیدیم و این حرف ها ، بهم میگفت باید ساعت 8 بیای خونه ، درک نداشت من چطور تنهای بیام خونه در حالی که کل فک و فامیل بیرون هستیم درک نمیکنه من چی بگم به خانواده که من میخوام برم خونه ، تا شب از دماغم اومد 13 بدر
فرداش رفتم منت کشی و ناز کشی ، آشتی کردیم
بعد از مدتی گفت خاستگار دارم و دارم ازدواج میکنم با تمام بی رحمی گذاشت رفت جوری که دیگه خودم نبودم منه ورزشکار رو آوردم به سیگار طی چند روز مریض شدم ، پشت سرم چیز های گفت که سووزوند منو ، من به شوخی شوخی میگفتم مثلا من زن نمیگیرم و ازدواج نمیکنم و این حرف هاا ، ولی اون به یکی از دوستای من گفته بود که " اون از اولش هم منو واسه ازدواج نمیخواست ،منم نمیتونسم پای کسی بمونم که منو نمیخواد "( اینارو خودم با چشمای خودم دیده بودم پیام هاش رو )
منم دیدم که اصلا این عین خیالش نیست ،چه بلای سرم میاد منم خواستم حرصش بدم با یکی از فامیل های همکلاسیم که یه بار اومده بود مهمان دانشگاه ( نمیدونم کی گفته بود بهش که من با این دختر تموم کردم ) ، تو ف ی س ب و ک اومد سراغ من و کمی حرف زدیم اون ازم شماره منو خواست ، منم میخواستم حرصش بدم شمارمو دادم بهش ، 1 هفته ای بود حرف می زدیم
که نمیدونم چطور شده بود خاستگار رو رد کرده بود ، و از همه سراغ منو میگرفت ، خیلی سعی میکرد با من حرف بزنه ولی من خودمو گم وگور کرده بودم ، اومد بود سراغ منه بدبخت ، منم دیگه حتی به روش هم نگاه نمیکردم ، بدجور دلموشکسته بود
ولی اون بد جور میخواست دوباره ادامه بدیم رابطه رو ،من دلم نمیومد حتی لحظه ای ناراحتیشو ببینم " من به این دختری که اومد شمارمو گرفت بهش توضیح دادم که کسی رو که از ته دلم دوسش داشتم برگشته پیشم و نمیتونم ادامه بدم و این حرف هاا اونم قبول کرد و تموم کردیم ولی چند روز اس ام اس و پیام میداد تو ف ی س ب و ک منم جوابشو میدادم " ولی اونی که دوسش داشتم اصلا خبر نداشت از این ماجرای فامیل همکلاسی
با روی خوش گذشته رو فراموش کردم بازم باهاش حرف زدم و ادامه دادم ولی بازم چند روز بعد بازم الکی الکی قهر کرد، که چرا به غریبه تعصب نشون میدی و غیرتی میشی ، دیگه این باراز اعصبانیت شدی من روی برگردوندم ، به جای اینکه حرصش بدم رفتم با همون دختری که تو فیس آشنا شدم همون فامیل یکی از همکلاسی هام بازم شروع کردم حرف بزنم که حرص اینو در بیارم ( اشتباه از من بود از همون اول )
الان باز همون دختری که دوسش دارم از ته دلم بازم برگشته بازم میخواد ادامه بدیم
دارم دیونه میشم چیکار کنم چطوری به اون دختر فامیل همکلاسی بگم دست از سرم برداره ؟؟ چی بگم؟؟ چطور دلشو بشکونم
خسته شدم از این زندگی نکبتی امتحاناتم رو خراب کردم ترم قبل مشروط شدم رفت
همش فکر و رویا هام شده بود این
اینم بگم اصلا اخلاقش بده ولی تحملش میکنم دوسش دارم ، یعنی اگه بدونه میخوام برم بیرون ، از دماغم میاره ، هی پیام میده با کنایه که خوش میگذره ؟؟ میدونه از کلمه خدافظی بدم میاد ، هی میگه بای خدافظ بای
نمیگم من اخلاقم خوبه ولی سعی میکنم با همه حتی دشمنام حتی با کسی که از من خوشش نمیاد گرم باشم، مامان یکی از دخترای هم کلاسی هم باهام حرف میزنه تو ف ی س ب و ک و شماره منو هم از گوشی دخترش برداشته پنهونی ، ولی زیاد اس نمیده فقط در حد سلام علیک، احوال پرسی همین
مغرور نیستم اصلا با همه رابطه گرم و صمیمی دارم
این بار اخر هم هم که قهر کرد واسه همین بود که با 2 تا پسر های گروه دیگه حرفش شده ، الان به من میگه چرا تو با اونا خوش و بش میکنی؟!!!
اسمش سمیه هست 18 سالشه از من 3 سال کوچیکتره
خونمون هم خیلی کم فاصله داره از هم دیگه 200 متری میشه از هم دوریم

الان تکلیف من چیه چه خاکی تو سرم بریزم ؟؟
چیکار کنم از این بدبختی خلاص بشم
اخلاقش خیلی بده ولی چیکار کنم دوسش دارم
واسه ازدواج هم پدرش بهم نمیده ، از نظر مالی کمی از ما سطح بالا تر هستن ولی کمی
همه میگن این چیزا مهم نیست مهم دوست داشتنه ، ولی به عمل که میرسی میبینی همش کشک بود

---

.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ...........

ببین آقا محمد ....بذار یه چیزی بگم...

من یه دوستی دارم که 8 ساله یه پسر به شدت عاشقشه...این دختر تا تونسته دل پسره رو شکسته و بازیش داده...تو این مدت با 7-8 نفر دوست شده و بهم زده و هر بار که از بهم زدن رابطش ناراحت بود به این پسر بدبخت زنگ میزد تا غمو غصه هاشو فراموش کنه باز تا یکیو پیدا میکرد پسره رو تنها میذاشتو میرفت پی کارش...همیشه هر کاری ام داشت به اون میگفت اگه تحقیقی لازم داشت اگه نمره ای میخواست از استاد بگیره اگه کتابی لازم داشت یا حتی پول همهههههه چیزو ازون پسر میگرفت اون پسرم همیشه براش همه کار میکرد در قبال یه تشکر خوشکوو خالی ام نمیکردو با گیر دادن هاش اعصاب اون بنده خدارو بهم میریخت...

یه بار پسره به من زنگ زد بهش گفتم داره ازت سو استفاده میکنه(با اینکه اون دختر دوست من بود ولی دلم نمیومد که یک آدم اینجوری اسیر باشه...)..بهش راستو پوس کنده همه چیو گفتمو گفتم که پاتو بکش کنار دیگه محلش نذار ولی گوش نکردو رفت صاف گذاشت کف دست دختره و گفت دوستت داره حسودیتو میکنه!!!
یک سال بعد دختره ازدواج کرد بعدش حالو روز پسره رو بگم گریتون میگیره....با 24 سال سن حتی 10 واحد هم پاس نکرده بود از دانشگاه اخراج شد نه تحصیلاتی نه کااری...همه هم سنو سالاش ارشد بودن اما اون لیسانسم نداشت...الان دوباره کنکور داده کاردانی قبول شده ترم 2 معماری دانشگاه یالغوز آباد قبول شده و فقط داره حسرت روزایی که از دست داده رو میخوره...

دوست خوب من...شما هر کسی میخوای باش اما من به عنوان یک غریبه به هیییییییچ وجه دوست ندارم شما به همچین حالو روزی بیوفتی پس لطفا به کار هایی که میکنید دقت کنید و اولویت هاتونو مشخص کنید....عشق چیز خوبیه ولی چیزی که آینده شما و خوشبحتی شمارو رقم میزنه عقلو منطقه

---

.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط .....

تیر ماه 85 بود که عاشق شدم بی مهابا و در روز دوم اشنایی با شناخت از وضعیت کاری و اقتصادی خود با درخواست فرجه ای یک ساله به منظور تامین مسکن درخواست ازدواج دادم .دختری بود 2 سال از من بزرگتر.با حجب و پر شور و سرشار از زندگی برخلاف من همیشه ساکت و گوشه گیر .شش ماه به همین منوال و بر وفق مراد ما گذشت تا اینکه خوانواده من که همیشه حساس در روابط من بودند متوجه این دوستی شدند لاجرم ناگزیر از بر ملا کردن ان شدم بر خلاف نقشه راه من که با توجه به شناخت از خانواده و دانستن عقاید سنتی انها که دوستی قبل از ازدواج را نمیپسندیدند تصمیم به معرفی ان دختر با معارفه یکی از دوستان بودم که میسر نشد.خانواده درصدد اقناع من برامد و با ایراد تهمت های بیروا و نابجا چون هرزگی و ولنگاری به ان دختر معصوم سعی در مجاب کردن من همت گماشتند .من که اوضاع را بدین موال دیدن نه به واسطه خود که بخاطر ان دختر و رهانیدن او از سرنوشتی دردناک در مواجه با اینهمه کژبینی و بی مبالاتی خانواده ام درصدد قطع رابطه برامدم که موفق بود .شش ماه از این جدایی گذشت وان عشق و عطش اولیه بواسطه گذر زمان در من نه بیرنگ که کمرنگ شد.تیر ماه 86 بود زنگ تلفنم به صدا درامد ان دختر پشت خط بود من گوشی را قطع کردم ولی مجددا تماس گرفت و اصرار در دیدار کردقبول کردم گویی ان تماس جرقه ای بود در انبار باروت قلبم که انفجار ان شش سال عشق و سرانجام مکافات را برایم به ارمغان اورد.دختر را بعد از ظهر ان روز دیدم و از من قول گرفت که اگر در جهت ازدواج و رفع مشکلات پیرامونی و اقناع خانواده حرکت کنم سختیها و مرارتهای راه را با من تحمل میکند تا به سرانجام ازدواج برسیم من نیز سرمست از عشق و غافل از سختی راه جواب مثبت به ادامه دوستی دادم.سالها از پی هم گذشت و زبانه این عشق شعله کشید و چراغ معرفت را کور کرد.هر سال دلبستگی ما بیشتر و دلدادگی ما افزون تر میگشت.به قدری در این رابطه پیش رفتیم که کارمان به با هم سفر کردن رسید ابتدا داخل و سپس خارج از سواحل پوکت تا جزایر زیبای مالدیو .انتالیا را به هتل ادم و حوا به تاسی از عشقشان و بالی را به جهت زیبایی سواحلش با امید به اینکه روزی به قصد ماه عسل بدان جا برگردیم گشتیم.هر سال و هر سفر انبوه عکسها و خاطرات را افرید .چنان با اشتیاق عکس میگرفتیم و خاطره میساختیم که تصور نمیکردم روزی جدایی با وجود اینهمه تصویر در ذهنم و عشق در قلبم سخت تر و جانکاه ترشود .شش سال با همه خوبیهای یاد یار و سختیهای اقناع خانواده بی هیچ پیشرفتی در مسیر طی شد .حتی یکبار به تنهایی و برای نشان دادن حسن نظر و صداقت در گفتار و کردار به خانه اشان رفتم تا خانواده اش بدانند که بدور از فریب و نیرنگ در عزم خود راسخم.با اینهمه و با تمام تلاشم موفق به راضی کردن خانواده به انجام مراسم خواستگاری نشدم و حتی بعد از مرگ پدر در این اثنا باز هم مادرم راضی به این امر نشد .گویی هم او سرسخت ترین مخالف این وصلت بود.فروردین 92 بالاخره کاسه صبر خانواده دختر لبریز شد و از طریق او به من پیغام دادند که دیگر نمیتوانند منتظر باشند و فرصتها یکی از پس دیگری برای دخترشان به پای من هدر میرود.و بالاخره تیر ماه 92 خواستگاری فرد دیگری از دختر جدی شد و من تحت فشار از جانب دختر و خانواده اش برای انتخاب ازدواج به تنهایی و یا انتخاب خانواده ام.چنان میگویند که دخترمان 7 سال به پای تو نشست گویی این 7 سال از من نرفته و بر سن من نیافزوده و فرصت هایی را از پیش روی من برنداشته .از طرفی تصمیم گیری درباره ترک خانواده بعد از فوت پدر نه از جانب مسائل اقتصادی که انسانی مستقل و صاحب شغل و خانه هستم که از جانب مسئولیتهای ان و مادری دچار به عارضه سکته قلبی که بیم ان دارم در نتیجه تصمیم من و شوک حاصل از ان به عواقبی بیانجامد که داغ ان تا پایان عمر بر وجدانم سنگینی کند گرانتر از همیشه میاید.ایا من لیاقتم این همه درد و فشار است.ایا بس است پنج روز زمان برای یک تصمیم گیری بزرگ

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فرشته مهربان

حتی کسی که آوانگارد و بدون قصد ازدواج وارد رابطه ای میشه از آسیبها در امان نیست و نمیتونه روی میل به ازدواج سرپوش بزاره و وقتی رابطه به ازدواج نرسه شکست شدیدی برایش هست .

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ..............

http://www.hamdardi.net/thread-27494.html

سلام...دارم میمیرم. دارم میمیرم. حالم داشت بهتر میشد. تا حدی که دیگه به (ح) خیلی وابستگی نداشتم. شده بود استادم. حتی بلند شدم رفتم سرکلاس با بچه ها تمرین کردم. سوال کاری و درسی داشتم زنگ میزدم ازش میپرسیدم. دیگه خوب خوب بود همه چی تا این که مامانش مریض شد. (ح) مجبور شد واسه این که مامانش تنها نباشه بره بیارتش پیش خودش. از روزی که مامانش اومد خونه دیگه اخلاقش با من از این رو به اون رو شد. یه روز زنگ میزد میگفت دلم میخواد ببینمت. بغلت کنم، یه روز دیگه سرم داد میزد.
دیروز واسه کار جشنواره باید تمرین میکردیم. رفتم خونه شون. مامانشم بود. برای مامانش یه دسته گل هم بردم. کلی سعی کردم خانوم و متین رفتار کنم. نیم ساعتی که اونجا بودم حتی مانتو روسریمم در نیاوردم. (ح) میومد مدام بهم میگفت خوبی؟ افسرده ای؟ (خوب نبودم ولی بد هم نبودم) مامانشم فقط یه کوچولو باهام حال و احوال کرد...تمرینمو کردم داشتم میومدم خونه بهم اس ام اس داد سارا دیگه نه میخوام ببینمت نه میخوام صداتو بشنوم. من هاج و واج مونده بودم زنگ زدم بر نمیداشت. صبح بهم زنگ زد گفت سارا من دوستت دارم ولی نمیخوام با احساساتت بازی کنم. من مجبورم ازدواج کنم. به خاطر مامان باید ازدواج کنم. میخوای اسممو بذاری بچه ننه، هرچی! مامانم داره میمیره میخوام دلشو شاد کنم. برام از توی فامیل یه دختری رو در نظر گرفتند من دوستش ندارم ولی مجبورم. تو بچه ای از زندگی آدمها هیچی نمیفهمی... گفت امروز بیا بغلت کنم کتابهاتو بهت بدم با هم خداحافظی کنیم دیگه هم نبینمت. وقتی میبینمت عصبی میشم. من فقط گریه میکردم. باورم نمیشه داره ازدواج میکنه به خودشم گفتم.گفت دارم راست میگم. قسم جون مامانشو خورد دوباره. گفت بیا یه نیم ساعتی پیشم برای همیشه از هم خدافظی کنیم. من قبول نکردم. حس میکنم اگه بغلم کنه میمیرم. باورم نمیشه. چی کار کنم؟ حالم بده. انتظار هر چیزی رو داشتم جز ازدواجش. چرا منو برد خونه؟ چرا مامانش تا منو دید این زمین تا آسمون با من بد شد؟ تورو خدا کمکم کنید

- - - Updated - - -

من تا حالا هیچ مردی رو به این حد تو زندگیم دوست نداشتم. بهش میگم تو که از روز اول میدونستی من 18 سال ازت کوچیکترمو به دردت نمیخورم چرا با من این کارو کردی؟
میگه خودت خواستی. الانم نمیخوام پست باشم. میتونم بازم ازت سو استفاده مالی و جنسی کنم ولی میبینم نمیخوام تورو خرابت کنم. یه بار هم بهم گفت مگه چه اتفاقی افتاده چند بار اومدی پیشم با هم گپ زدیم و حال کردیم. ( به همین راحتی از سکسمون حرف میزنه) سکسی که خودش میگه تو این 40 سال چیزی مثل منو تجربه نکرده. گفت من خودتو قبول دارم خونواده تو قبول دارم میدونم مامانت فلانیه و بابات فلانی... میدونم خوشگلی با شعوری عاشقمی ولی من دیگه تو این سن عاشق نمیشم فقط میتونم یه نفرو دوست داشته باشم الانم به صلاحمه که نامزدمو دوست داشته باشم. گفت من هیچوقت فراموشت نمیکنم. توام سعی کن منو ببخشی... دارم توی یه مسیری میفتم که خودم انتخابش نکردم ولی به خاطر مامانم باید این راهو برم.
دارم سکته میکنم... دارم میمیرم

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط sara.s

سلام
خیلیا اینجا منو میشناسن. با بدبختی و هزار مصیبت تونستم با کسی که دوست دارم نامزد کنم. همون موقع اومدین به من گفتین این زندگی درست بشو نیست، اما من یه مسیری که تا نصفه رفته بودم نمیشد برگردم. الانم نمیشه برگردم اما حالم اصلا خوب نیست. به نامزدم بدبینم شدید. برای این که تازه فهمیدم چقدر بهم دروغ گفته توی این چند وقت. چطور میتونه اینقدر نامردی کنه در حق دختری مثل من؟ منی که اینقدر برای به دست اوردنش با همه کس و کارم جنگیدم و این همه زخم زبون به جونم خریدم.
چند وقتی بود (ح) مزاحم تلفنی داشت. بهش میگفتم چرا این شماره اینقدر بهت زنگ میزنه مزاحم میشه بلاکش نمیکنی؟ کار خودشو میکرد تا این که شماره رو از گوشیش برداشتم و تماس گرفتم. که ای کاش نمیکردم. یه دختر خانم همسن و سال خودم بود و ادعا کرد دوست دختر سابق نامزد منه و نامزد من بهش گفته دارم ازدواج میکنم و این باورش نمیشده همسر منم بهش مشخصات میده که نامزدم سی سالشه، و قیافش اینه و اونه و اسمشم فلانیه. خلاصه این دختره میگه من آمار شوهرتو در آوردم دیدم هرجا میره با این زنه هست و چند بار خونه شوهر من اومده این خانوم!!!! دیگه فهمیدم قضیه ازدواحش راسته تا این که از فیسبوک فهمیدم این زنه شوهر و بچه داره بازم فهمیدم ح دروغ گفته و الانم باورم نمیشه که تو نامزدشی واقعا و میخوام ببینمت.
من اون موقع به اون دختر گفتم که ح هرکاری کرده واسه این بوده که پای من به جریان باز نشه و من میدونم اون خانوم شوهردار کیه و از اقوام ماست و خلاصه یه مدلی حرف زدم که کمی آروم کنم جو رو. از اونور به ح که گفتم دقیقا گفت کاری کردم که پای تو باز نشه به جریان و نخواستم اذیت شی.
حالا مشکل من اینه که اون دختر هر روز به گوشی شوهرم زنگ میزنه و شوهرم جوابشو میده (نمیدونم چه آتویی به دختره داده که اینقدر ازش حساب میبره) دختره صدای شوهرمو ضبط کرده بود که گفته بود من سارا رو دوست ندارم و مجبورم باهاش ازدواج کنم و تو از زندگی من چی میفهمی و سارا خوشگلتر از تو نیست. قیافش معمولیه ولی ازدواجم با سارا به نفعمه چون الان چهل سالمه اگه یه ماه دیگه هم بچه دار شم بچم ازم چهل و یک سال کوچیکتره!
اینارو به ح گفتم زنگ زد به مادر دختره و گفت دختر شما بیمار روحیه و من میخوام کمکش کنم داره زندگی منو نابود میکنه. مادر دختره هم داد و بیداد که تو بچه منو از زندگی سیر کردی و مریضش کردی و الانم داری بهش زخم میزنی که نامزد دارم!
خلاصه جریان بیخ پیدا کرده
1_ ح با یه زن شوهردار از شاگرداش اینقدر دوسته که میاد خونه شوهرم و میره و من تا الان روحمم خبر نداشته
2- با این دختره تو تایمینگ دوستیش با من که براش هیچی کم نذاشتم دوست بوده حالا نمیدونم در جه حد، میگه رابطه نداشتیم!
3- گفته من سارا رو نمیخوام و مجبورم باهاش باشم!
میترسم. میترسم شدید. نمیدونم چه غلطی بکنم. احساس بدی دارم. ح بعد از این جریان محبتش به من بیشتر شده و یه کم ترسیده ولی از اون طرف دختره هنوز هر روز زنگ میزنه نامزدم هم به نظر خودش از رو حس انسان دوستی جواب میده و میگه میخوام کمکش کنم

- - - Updated - - -

اینو هم اضافه کنم که ما عقد هستیم. و باور کنین بازم بیایید بگید ولش کن دیگه شدنی نیست. چون پای خانواده جفتمون دیگه وسطه. من خواب و خوراک ندارم این چند وقت. هر روز باید تنم بلرزه کی دوباره عاشق شوهر من شده. گندش در بیاد. شوهرم جلوی خودم با اون دختره صحبت کرد بعد گفت تو جرا همش میخوای من آرومت کنم؟ من الان سر زندگیمم. چه وظیفه ای دارم در مقابل تو؟
دختره هم میگفت سارا از سرت زیاده. چجوری مامان باباش حاضر شدن بدنش به تو؟ مگه سر راهی بوده؟ مگه ترسیدن قحطی شوهر بیاد براش؟ من میمردم حاضر نبودم زن تو بشم.
میخواستم همون موقع داد بزنم تو خیال کردی من زندگیمو با چنگ و دندون نچسبیدم؟
وای خدا دارم میمیرم.
دختره میگفت روزی که اومده بوده واسه کلاس. ح اون خانوم شوهردارو نشونش داده گفته این نامزدمه! زنه هم با یه تاپ شلوار جلوی شوهر من رژه میرفته.
به ح که میگم کیه اون؟ میگه شاگردم بوده

---

.

اینم نمونه ای عینی که دخترها بدانند که غالب پسرها هدفشون از رابطه دوستی استفاده های غریزی هست و ازدواج

و آشنایی برای ازدواج فقط برای جلب اعتماد و کشاندن طرف به رابطه هست و بعدش وابسته کردن و سپس خواسته های

عاطفی و جنسی و سوء استفاده ها ............

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط دختر فروردین

با سلام
روز تولدم - دختر عموم پسری رو معرفی کرد . من متولد 64 و پسر متولد 65
من مربی مهد کودک و ایشان تو شرکت مهندسی کا میکردن- در ابتدای اشنایی من به ایشان گفتم هدفم از اشنا شدن تشکیل خونوادست و اگر از هم خوشمون اومد بعد از مدتی رابطه رو جدی ادامه بدیم .
بعد از 3ماه از اشنایی وقتی در مورد هدف از اشنا شدن ایشون رو میپرسیدم - ایشون برگه کاغذی میورد و شروع میکرد به الویت ها در زندگیشون-
الویت هاشون این بود که کسی رو داشته باشن که بتونن بیانش تو حیات خلوت - از نظر شغلی پیشرفت کنن - و ازدواج کنن و و جوری بحث ازدواج مطرح میکرد که هر کسی بود این برداشت رو داشت که ایشون اشنا شدن که ازدواج کنن و با تمام اعتماد به نفس یادداشت میکرد این موضوع رو - این رابطه چند وقتی ادامه داشت و صمیمی تر شدیم ...
توجهمون نسبت بهم بیشتر شد - شب و روز در ارتباط بودیم - اوایل من از چهره ایشون خوشم نمیومد ولی کم کم خوشم اومد و ایشون از ابتددا بسیار به من علاقمند بودن و از زیبایی - کدبانویی و وقار من تعریف میکردن -
کم کم خواستم جدی فکر کنه به رابطه - ما خیلی خوب همو میشناختیم .ایشون اطلاعات خوبی از تفاووت های جنسی داشتن و میدیدم که از این نظر هم تناسب داریم با هم - من فکر میکردم این اقا که به این راحتی در مورد این مسایل صحبت میکنه قصدشون جدیه و منم که خودم قصدم جدی بود .وقتی دیدار داشتیم خواستم جدی باشه و بدون بازی با کلمات ... تکلیف رابطه رو مشخص کنه . ایشون گفتن مشکلات خانادگی دارن . چشم اندازه 10 ساله شغلی ندارن . میترسن از ازدواج چون دیدن دوستاشون ازدوااج کردن و سرد شدن .
گفتم اینا مسایلی نیست که حل نشه - به جای اینکه فرار کنی از مسله باید حلش کنیم - گفتم تو ایران هیشکی نمیتونه چشم انداز 10 ساله داشته باشه .هم تحصیل کرده هستی هم شاغل روز به روزم که به تجبت اضافه میشه جای نگرانی نیست - برا هر کدوم از مسئله ای که مطرح کرد حرفی داشتم - در اخر گفت من نمیخوام ازدواج کنم و از اول هدفم دوستی معمولی بود - گفتم اگه دوستی معمولی بود چا بهم نگفتی؟چرا گفتی میخوای اشنا شی که ازدواج کنی؟ گفت واسه اینکه همون رفتاری و داشته باشی که اگه میخواستیم ازدواج کنیم میداشتی- بغضم ترکید -
با کسی که میخوای ازدواج کنی رفتاررمتفاوتی داری تا با کسی که میخواد دوست باشه . وقتی گریمو دید و کمی حرف زدیم گفت ازت خجالت میکشم - تو خیلی خوبی - مهبونی - خانومی نمیخوام از دستت بدم - بیا دوست معمولی باشیم ...
تو این مدت من تلاش میکنم بتونم شرایط ازدواج و مهیا کنم - منم که دیده بودم رو حرفاش نمیشه حسابی باز کرد فرداش اس ام اس دادم که دوست معمولی هم نمیتونم باشم و ایشون شروع کرد به بد و بیراه گفتن به خودش که من حقمه تنها باشم ... بد بختم و و و
به نظر شما من زود تصمیم گفتم؟؟ باید دوست معمولی میموندم؟؟
اینم بگم ایشون خیلی وفا دار و خیلی به من علاقمند هستن .

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ......

با سلام به همه دوستان
خواهشا بهم کمک کنید.من سه سال پیش با یه پسر آشنا شدم از طریق نت.دو سه ماه از آشنایمون که گذشت تصمیم گرفتیم همدیگه رو بببینیم برای قصد ازدواج.
همدیگه رو دیدیم و پسندیدیم و روز به روز علاقمون بیشتر میشد.ایشون بیکار بود و گفتن بعد پیدا کردن کار هر وقت خواستی با خانوادم میایم خواستگاری.
بعد یک سال از آشنایمون توی نمایندگی ایران خودرو مشغول به کارشد همون موقع خواستن بیان که من گفتم بذار امتحان ارشدمو بدم بعد بیاین خلاصه گذشتو من قبول شدم الانم یک سال از درسم میگذره.ایشون فوق دیپلم دارن.
وضعیت مالی پدرشون خوب نیست و مستاجر هستند .یک سال از من بزرگتر هستن.
البته پسری بسیار با محبت با اخلاق و مسولیت پذیر هستن و از همه نظر خوب و من عاشقش هستم.
من تک دختر هستم و دو برادر دارم و خانوادم روی ازدواجم حساسن.
از ارتباط ما هیچکی خبر نداره.ما توی شهر کوچیک زندگی میکنیم و ارتباط دختروپسر جا نیفتاده.
خواستگارای زیادی داشتم و همشونو یه جورایی رد کردم که به عشقم برسم.

قبلا یه بار به طور غیر مستقیم به مادرم گفتک که همچین پیشنهادی بهم شده پسری با این شرایط ومخالفت کردن به همین دلیل چون میدونستم خانوادم مخالفن فعلا نذاشتم بیان خواستگاریو بهش گفتم باید لیسانستو بگیری و ایشون امسال قبول شدن و از پاییز تحصیلشو ادامه میدن.

حالا سرو کله یه خواستگار برام پیدا شده که شرایطش عالیه و خانوادم قبول کردن که بیشتر باهاشون آشناشیم.من مخالفت میکنم میگن دلیلی برای مخالفت نیست همه چی تمومه چرا راضی نیستی میگم علاقه ندارم میگن علاقه بوجود میاد.
حالا 5شنبه قراره بیان با پسره صحبت کنیم.
ولی من دلم پسش عشق خودم هست دیشب بهش گفتم گفت این همه مدت تو نذاشتی بیام خواستگاری حالام با خانوادم حرف میزنم که بیان.
حالا من مشکل دارم اینکه خانوادم اگه بفهمن با این پسر در ارتباط بودم به یه چشم دیگه نگام میکنن و راضی به ازدواج ما نمیشن.و از طرفی هم اگه با هم ازدواج نکنیم هر دومون میمیریم.

راستشو بخواین من همیشه دوست داشتم با کسی ازدواج کنم که وضعیت مالی خوبی داشته باشه ولی اگه باهاش ازدواج هم کنم از طرفی باید خیلی سختی هارو بکشم.بنظرتون وضعیت مالی چقد تو انتخاب مهمه؟
کمکم کنید تو بد شرایطی هستم

---

...

.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ................

با سلام


این روزا حالم خیلی بده . مخصوصا امشب.
من یه پسر 24 ساله ام.
چن سال پیش تو دانشگاه عاشق یه دختره شدم و دوسال با هم بودیم البته مادر اون درجریان بود و خانواده منم در جریان بودن و مامانش با خانواده من در ارتباط بود.
خیلی دوسش داشتم اونم خیلی منو دوس داشت همیشه میگفت هر جقد تو منو دوس داشته باشی من دوبرابر دوست دارم و جونمم بخوای میدم و میخوام حرف اول اسمتو با تیغ بنویسم رو سینم . ولی اجازه بهش ندادم . البته من اسمشو با تیغ نوشته بودم رو سینم چون خیلی دوسش داشتم .
گذشت و گذشت تا کاردانی ما تموم شد و دیگه موقع خواستگاری رسمی بود . من و خانوادم بلند شدیم رفتیم شهر اونا خواستگاری اونا خیلی خوششون اومد و گفتن ما هم میام خونتون خلاصه اونا هم اومدن و همه چی جور بود تا اینکه برا کارشناسی دانشگاهمون از هم جدا شد و قرار بود تو مهر ماه عقد کنیم . عشقمون هر روز شدید تر میشد. تا اینکه دانشکامون شروع شد و روزای لعنتی شروع شد و کم کم دیگه کمتر بهم زنگ میزد و رفتارش عوض شد . سر هر موضوع بیخودی قهر میکرد . دیگه به حرفام گوش نمیداد. تا اینکه گفت بزار بیشتر همدیگه رو بشناسیم منم تعجب کردم از حرفش . دیگه فقط من زنگ میزدم . دیگه مثل قبل نبود که به هیچ پسری جز من نگاه نمیکرد . با همه پسرا حرف میزد و شوخی میکرد و انگار نه انگار . یه روز دیدم با همکلاسیاش شوخی میکنه و اونا رو عزیز و اینا یزا خطاب میکنه . شبش بهش زنگ زدم و گفتم ما به درد هم نمیخوریم و من نمیخوامت اون طود گفت باشه و دیگه جوابمو نداد.
من مطمن بودم برمیگرده چون خیلی دوسم داره و محاله بتونه یه روز به دون من دووم بیاره . ولی در عین ناباوری یه روز شد دو روز و شد سه روز و از اون خبری نشد و جواب گوشیمو نمیداد تا شد یه هفته دشگه داشتم میمردم دیگه حتی سیگار هم میکشیدم . به طرز خیلی بدی دلتنگش بودم . پاشدم رفتم دانشگاش . قبلا خودمم تو اون دانشگاه درس میخوندم . رفتم برا معذرت خواهی و یه گل براش خریدم و یه انگشتر طلا که دلشو به دست بیارم . وقتی وارد دانشگاه شدم خیلی از رفیقام اومدن پیشم و روبوسی کردن و چن تاشون همکلاس نامزدم بودن و ازشون سراغشو گرفتم ولی از هر کی سراغشو میگرفتم میگفت با فلان پسر ریختن رو هم و اصلا همدیگه رو ول نمیکنن . داشتم میمردم . بخدا نتونستم سر پام وایسم . حرفا رو باور نکردم رفتم پیداش و تو چمنا پیداش کردم که داره با عشق جدیدش ناهار میخوره و با هم میگن و میخندن . حالا فهمیدم هر چی در موردش میگفتن ذاست بود . با کلی پرس و جو فهمیدم که باهم دوس شدن . http://www.hamdardi.net/images/smilies/54.gif.
از دانشگاه اومدم بیرون . بهش زنگ زدم جوابمو نداد . گل رو انداختم تو جوب . رفتم خونه و نشستم زار و زار گریه کردم . ولی عشق و نفرت با هم قاطی شده بود هنوزم بیشتر از هر کسی تو زندگیم دوسش داشتم و بیشتر از هر کسی هم تنفر داشتم . داغون داغون بودم . زنگ زدم به یکی از دوستای خیلی نزدیکش که هم اتاقی و هم کلاسی و همشهرین و همیشه با هم هستن گفتم که لیلا در چه حاله گفت از وقتی قطع رابطه کردید نه خواب داره نه غذا و داره میمیره . گفتم به من چرت نگو و جریانو بهش گفتم و چیزی نگفت دیگه .
فقط تو فکر انتقام بودم . بهش گفتم گوشی رو بده لیلا و بهش دادش و گفتم به خدا به جون مادرم باید بی آبروت کنم . گفتم اگه جرات داری از دانشگاه پاتو بزار بیرون تا به زور بندازمت تو ماشین و ببرم بی آبروت کنم و بیارمت . کلی هم براش قسم خوردم تا مطمن بشه راست میگم .
بهش گفتم فقط تنها راهی که داری اینه که درس و دانشگاه رو ول کنی و شبونه فرار کنی بری شهرتون دیگه اینجا نیای.
بخدا اعصابم خراب شده دس لرزه ولم نمیکنه . فقط دوس دارم بلایی به سرش بیارم که خانوادش نتونن دیگه سر بلند کنن تو جامعه . خیلی نابودم کرده . دارم میمیرم گریه ولم نمیکنه . هم دختره و هم دوستش گوشیشون رو خاموش کردن . مادر دختره هم خاموش کرده .
قصد داشتم دم دانشگاه با چاقو بزنمش ولی منصرف شدم . میخوام برم دم دانشگاشون و با چن تا دوستام سوار ماشینش کنم ببرمش و بدترین بلاها رو سرش بیارم .
هنوزم دوسش دارم ولی متنفرم ازش چون بهم خیانت کرد . به دوسال رابطه خیانت کرد .
همسن همیم . از فردا دانشگاه خودمو ول میکنم و میرم انقد میشینم تا بیاد بیرون .
دیگه زندگی برام اهمیتی نداره . بخدا من دیگه بمیرم هم اصلا برام مهم نیست . قید جونمو زدم . جونم لیلا بود که این بلا رو سرم اورد دیگه امیدی به این زندگی ندارم .

به هیچکس اعتماد نکنید.

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ......

من از 22 سالگی به مدت سه سال با دختری که 1 سال از خودم کوچکتر بود ارتباط داشتم. شروع رابطمون از طریق یکی از آشناهامون بود.چون میشه گفت با هم فامیل هستیم اما فامیل دور. اون اولین تجربه من توی دوستی بود و من برای اون دومین تجربه بودم. با گذر زمان کم کم به هم علاقه مند شدیم ورابطمون هم واقعا سالم بود جوری که حتی اون از فاصله من گاهی معترض میشد و تمایل داشت باش راحت باشم و دستشو بگیرم.البته ما هرگز بیش از این صمیمی نشدیم .و فقط در حد دست گرفتن بود. خانواده هامون از این رابطه بی خبر بودن و فقط خواهر بزرگترش که ازدواج کرده بود خبر داشت و همیشه از من تعریف میداد .رو هم خیلی تاثیر مثبت میذاشتیم جوری که اون حتی توی درسش چندین نمره معدلش پیشرفت کرد.خلاصه ما به جایی رسیدیم که قول و قرار ازدواج گذاشتیم و من هم در حین درس کار میکردم و خودمو جم و جور میکردم تا بعد درس سریع تر سربازیمو برم و بتونم خاستگاری کنم.رفتارش جوری بود که واقعا به من علاقه داشت و من هم همینطور.با هم صادق و خوب بودیم.مشکل از اونجا شروع شد که یک بار بر سر مهریه حرفمون شد و اون مهریه بالا میخاست و من زیر بار نرفتم و مدتی قهر بودیم تا اینکه اون کوتاه اومد و دوباره با هم ارتباط داشتیم. اما با گذر زمان کم کم اون علاقه و عشقشو به من از دست داد و روز به روز سرد تر میشد و این باعث شده بود من معترض شم و همش دعوا کنیم.به طوری که بعد از گذر 4-5 ماه از سردیش به من گفت دیگه علاقه ای ب من نداره .با اینکه تا آخرین لحظه هم میگفت بهترین پسر هستم و دل پاکی دارم اما هیچ دلیلی برای سرد شدنش نداشت.میگفت مشکل پول نیست و بهتره تموم کنیم و با تمام تلاشی که من کردم اما اون بعد 3 سال منو تنها گذاشت. این موضوع ضربه بدی به من زد.برخلاف خیلی وقتا که قهر میکرد و من منت کشی میکردم این دفعه غرورم اجازه نمیده که التماس کنم برگرده.چون امیدی ندارم. از دوستان میخوام این داستان رو تحلیل کنن.نظرشونو بگن.کمکم کنن .ممنونم از همه

---

..

نقل قول:

---

سلام به همگي
من يه تازه واردم تو اين سايت، به نظرم اومد شايد اينجا كسايي باشن كه بتونن منو راهنمايي كنن
ميرم سر اصل موضوع به طور خلاصه


٦ سال پيش من دندانپزشكي دانشگاه تهران قبول شدم و از شيراز اومدم تهران، شكر خدا تهران امكاناتم خوب بود، خونه ماشين و يه دانشگاه خوب...از همون روز اول از يكي از هم كلاسيام خيلي خوشم اومد اما مثه بقيه باهاش يه رابطه دوستانه معمولي رو شروع كردم، ( كلا توى رشته هاي پزشكيجات چون همه مثه هم واحد بر ميدارن و همش دانشكده و كلينيك و اينا هستن همه باهم يه جوري صميمي ميشن درست عين مدرسه انتخاب واحد خيلي معني نداره) خلاصه گدشت ما رسيديم ترم ٥ يعني اول سال ٣، كه من چون با اون دختر خانم خيلي صميمي شده بوديم ديگه رسما دوست شديم...البته بگم كه اون اولش به من گفت كه ما از نظر خانوادگي بهم نميخوريم (من پدر و مادرم پزشك هستن ٢تا برادار و يك خواهر هم كه اونا هم پزشكن، اون پدرش تو كار آزاد بود و خواهر برادرشم تحصيلا ت و كار خوبي داشتن) خلاصه من چون مشكل خاصي نديدم گفتم نه از من مشكلي نيست... همه چيز خوب بود يه ٢ ماه كه گذشت گفت مسخوا مسه چيزي بهت بگم كه اگه از نظرت اشكال داره ميتونيم رابطه رو تموم كنيم، خيلي دلهره گرفتم، گفت ببين من خانوادم مثل خانواده تو اصيل نيست من پذر مادرم روستايي بودن حتي مدركشون سيكله و بعد از ازدواجشون اومدن تو شهر من واقعا جا خوردم اخه اصلا بهش نميومد! خيلي دختر با پرستيژي بود، اما خودم رو كنترل كردم و سعي كردم خيلي عادي برخورد كنم گفتم اين چيزا كه مهم نيست مهم انسانيته
خلاصه موندم كه چيكار كنم؟ ٢سال دوست صميميم بود ٢-٣ ماه دوست دخترم و از همه مهمتر اينكه تمام اين مدت به ازدواج باهاش فكر مي كردم...قدرت كات كردنو نداشتم نه من نه اون...از طرفي قرار بود ٤ ساله ديگه هر روز هم رو ببينيم... چيزي نگفتم و رابطه ادامه پيدا كرد اما هميشه مي ترسيدم كه چه طوري به خانوادم بگم كه جريان اين شخصي كه من انتخاب كردم اينه.. چون خواهر و برادرم همه با خانوادههاي اصيل و خوب شيراز ازدواج كردن... خلاصه گذشت و رسيديم سال اخر دانشگاه و تو اين يكي دو سال هم فشار شديد گذاشته بود كه ازدواج كنيم اما من همش ميگفتم من نمي خوام الان ازدواج كنم خلاصه لينقذ فشار اورد كه به خانوادم گفتم بياين بريم خونه خواهرش ( چون خانوادش أصفهان بودن و خواهر بزرگش كه ازدواج كرده بوده تهران بود و خودش با اونا زندگي مي كرد) خلاصه مادرم اومد تهران و رفتيم خونه خواهرش يه خونه كوچك و كاملا معمولي تو يه محله معمولي، كاملا معلوم بود كه مادرم جا خورده با اون چيزي كه فكر ميكرد خيلي فرق داشت اصلا نتونست اونجا حرفي بزنه بعد نيم ساعتم بلند شديم رفتيم و بعدش به من گفت كه كاملا مخالفه ولي اگه خودم ميخوام ميتونم باهاش ازدواج كنم.... واقعا سخت ترين روزاي زندگيم موندم چيكار كنم... از طرفي هم اون فشار مياورد كه تاريخ عقد بگو... راستشو گفتم كه من مادرم مخالفه ميگه اختلاف فرهنگي داريم، اينو كه گفتم بدتر شد! همش گريه ميكرد و با مامانم هم بد شد... خلاصه رابطه آدامه پيدا كرد تا دانشگاه تموم شد تو اين مدت هم اون هي ميگفت ازدواج منم ميگفتم من نمي تونم برا ازدواج تصميم بگيرم يا اينكه الان نميخوام ازدواج كنم
از يه طرفه ديگه خانواده ام هم موردهاي خيلي خوب بهم پيشنهاد ميدادن.....
حالا كه درسمون تموم شده ميخوام واقعا يه تصميم بگيرم ولي نمي تونم، از يه طرف موردهايي هست مورد تأييد خانواده ام و به ظاهر خيلي بهتر، از يه طرف ديگه اين هم كلاسم من رو خيلي دوست و منم دوستش دارم و همش ميگه ما ٤ سال با هم بوديم بأيد ازدواج كنيم اگه كات كنيم من زندگيم نابود ميشه...اينو هم بگى كه من تو اين ٤ سال واقعا سعي كردم هر كاري كه ميتونم براش بكنم كه اگه بعدا جدا شديم زياد ديني نباشه...
به نظر شما چه بايد كرد؟ من كه مخم پوكيده بس كه فكر كردم

---

....

وقتی می گوییم روابط دوستی دختر و پسر آسیب زا هست

می گویند دوستی اجتماعی که عیبی ندارد ....

وقتی می گوییم بنا به طبیعت پسر و دختر فاز احساسی و عاطفی و حتی جنسی می آید وسط ...

می گویند ، کنترل احساس برای همین وقتاست .... ما دوست اجتماعی می شویم و به خودمون مطمئن هستیم و رابطه احساسی نیست بلکه انسانی هست و جنسیت مطرح نیست و .....

می گوییم عزیزان بر فرض شما کنترل احساس و عواطف خود را داشته باشید ما هم باور می کنیم که این توانایی را دارید ... اما آیا می توانید تضمین دهید طرف مقابل شما هم کنترل احساس و عواطف و غرایز را دارد و ...... رابطه به ناکجا نمی کشد و دردسر نمی شود ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

هرچه ما می گوییم بابا به پیر به پیغمبر بنا به دلایل علمی و روانشناختی و اجتماعی و حتی اقتصادی این روابط آسیب زا هست و به سازمان زندگی فردی و اجتماعی فرد لطمه می زند ..... و خیال باطل است اینکه می توان کنترل کرد

اینم نمونه ای از یک رابطه عادی و غیر حضوری و از نوع فیس بوکی که می بینید مراجع غافل از این بوده که کنترل طرف مقابل دست او نیست و وارد شدن به یک رابطه ممکن هست دست خودش باشد اما خارج شدن از او لزوماً دست خودش نیست ...... :

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ..................

سلام
بنده اشتباهی کردم و با شخصی در فیس بوک ارتباط عادی برقرار کردم ( من پسر و مقابلم دختر ) هست
تازه از ایران خارج شده و آمریکا رفته .
راهنماییش می کردم چطور زندگی کنه ( بی تجربه بودنش و ... ) احساس کردم که این رابطه از سمت ایشان داره عاطفی می شه و بنده قطع کردم ولی متاسفانه ایشان به شدت به بنده وابسته شده
2 سال رابطه رو قطع کردم ، چون بنده در شرف ازدواج بودم ( قبل از این قضیه رابطه رو قطع کردم )
این دختر خانم بعد از 2 سال هنوز ول کن نیست و تماس و ... !
جدیدا متوجه شدم داره می یاد ایران .
نمی دونم چیکار کنم :54: !
می دونم اشتباه بوده کارم ولی اصلا بنده وارد فاز احساساتی نشدم ، اون زمان هی از ایشون اصرار که کمک کنند من از ایران خارج بشم و ... ولی بنده اعتنایی نداشتم
این خانم بابت بنده افسردگی گرفته و بابت این موضوع عذاب وجدان بدی گرفتم
بنده 25 و ایشان هم 25

---

در نمونه زیر هم آسیبهای ارتباطات نزدیک محیطهای دانشگاهی که اغلب هم توجیه همکاری و دوستی اجتماعی دارد را می توانید ببینید .

• کشیده شدن پای احساسات و وابستگی

• ادامه دادن ارتباط با چاشنی احساسات و عواطف بدون در نظر گرفتن حدود شرعی که هردو به آن معتقد هستند
  

• ادامه ارتباط با مطرح کردن ازدواج که بدون در نظر گرفتن نظر خانواده ها و میزان سنخیت واقعی ، تنها به دلیل وابستگی ایجاد شده پیش می آید .

• با توجه به حریم شکنی ها و خروج از خط قرمزهای شرعی که با ابراز احساسات و خیال پردازیهای عاشقانه و .... آبیاری می شود ، بوجود آمدن تزلزل در اعتقادات و سسست شدن در تعهدات شرعی و اعتقادی که قبلاً فرد به آن پای بند بوده و حفاظت کننده هم هست و در نتیجه به هم خوردن آرامش ناشی از این بی ثباتی و عذاب وجدان و ..... در ادامه گسترده تر شدن آسیب در این زمینه و ابتلا به عوارض دردناک و مخرب آن

• وابستگی ، مخالفت خانواده ، ادامه رابطه با وجود اینکه آینده نانعلوم هست ، هیجانات و درد و رنج ناشی از مخالفت خانواده ها ، و عدم تلاش برای برون رفت از این وضعیت و در نتیجه عمیق تر و گشترده تر شدن آسیب ها

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ..................

سلام.
من یک جوون 23 ساله هستم که دوسال پیش با خانمی که 10 ماه کوچیکتر از من هستش و همرشته و هم ورودی هم هستیم در دانشگاه آشنا شدم.تنها دختر چادری ورودیمون بود.درسته یکم بازیگوش بود ولی خب مثل خیلی ها بدحجاب و ... نبود.
رابطمون اوایل دانشگاه حتی در حد سلام هم نبود.حتی من تا ترم سه حدودا نمیدونستم مثلا فلان خانم اسمش چیه و این خانم مثلا اسمش چیه.اما بعد از یک نمایشگاهی برگزار شد که من مسئولش بودم و ایشون هم اومدن برای همکاری و من ارتباطم باهاش برای اولین بار در حدودا ترم چهار برقرار شد دیگه این ارتباط ادامه دار شد.
نمایشگاه یک هفته بود.و هر روز تا 8 شب هم ادامه داشت.خیلی از روزها اون هم بود.و هرشب بعد از نمایشگاه به بهانه های مختلف کار نمایشگاه باهاش حرف میزدم.کم کم از بعضی بازیگوشی هاش توی نمایشگاه ناراحت میشدم و حتی باهاش توی شب ها صحبت میکردم و یادمه دعوا هم کردم باهاش که خیلی هم تعجب کرده بود.ولی گفتم نمیخواد بیاد دیگه.ولی باز بعد یجورایی منت کشی کردم و اومد.
این ارتباط ادامه پیدا کرد تا یک هفته بعد از تموم شدن نمایشگاه.و همچنان باهم در مورد مسایل مختلف حرف میزدیم که الان یادم نمیاد چی بود.
تا بلاخره یه روز گفت دیگه فکر میکنم نمایشگاه تموم شده و این همه صحبت رو جایز نمیدونم.و منی که بهش خیلی وابسته شده بودم یه احساس خلا شدید کردم و بهش گفتم دوستش دارم.اولش که خیلی عصبانی شد ولی بعدش یکم نرمتر شد.
اما من شرایط ازدواج رو نداشتم.و هیچ هدفی هم نداشتم.فقط یک احساس خیلی خیلی شدید داشتم برای داشتنش.با همکلاسی مشترکی بین من و ایشون که دوستش بود راضی شد که باهم در ارتباط باشیم تا منو بشناسه و بعد به خانواده بگم.
تقریبا همیشه باهم حرف میزدیم.پیامکی البته. توی دانشگاه هم زیاد نمیدیدمش.اصلا هم آدمایی نبودیم که بتونیم ده دقیقه باهم حضوری حرف بزنیم.اما توی محیط مجازی اولا زیاد صمیمی نبودیم و کم کم صمیمی شدیم و بعد دو سه ماه به اسم کوچیک همدیگرو خطاب میکردیم.
اون خیلی توی محیط مجازی بود و چت میکرد.و من از این بابت خیلی دلخور بودم ازش و خیلی بابتش دعوا کردیم.تا اینکه بلاخره راضی شد و قانع شد که بذاره کنار و انصافا این کارو با تمام وجود انجام داد.بابت اکانت فیسبوکش هم خیلی ناراحتی و دلخوری داشتیم که اونم بست.
توی همین مسایل بودیم که یک دفعه واقعا ازش ناراحت بودم و میخواستم دیگه ارتباطمونو قطع کنیم.که بطور ناگهانی گفت بهم علاقمنده و دوستم داره.خیلی لحظه ی سنگینی بود. چون من بخاطر اون مسایل اون احساس قبلو نداشتم و احساسم دچار تردید شده بود.
اون خیلی دختر پاک و معصومی بود اما من یک ارتباط نادرست ایجاد کرده بودم و به خودم وابستش کرده بودم.
حالا از اینا که بگذریم.بعد این ارتباط ادامه پیدا کرد و اونم از محیط مجازی جدا شد.
اما این بار مشکل جدیدتری بوجود اومد.اومد توی محیط واقعی و همکاری کردن با من توی دانشگاه.که توی اون محیط درسته اکثرا خانم بودن ولی یکی دوتا آقا هم بودن که اونا باهاش شوخی میکردن. من حتی از سلام کردنش به بقیه ناراحت میشدم و توی حدود 5 ماهی که توی اون محیط همکاری میکرد بارها و بارها دلخوری و ناراحتی داشتیم و بعضی هاشو که الان یادم میاد بازهم شدیدا ناراحت میشم.من خودم بعضی وقتا چون محیط خانم زیاد داشت اشتباهاتی میکردم و شوخی ای میکردم و یا اونا شوخی میکردن و میخندیدیم که(البته همه ی اون همکاران از دوستای خودش بودن) و اون که این رفتارا رو از من میدید و بخاطر اون گیرهایی که من بهش میدادم باهام لجبازی میکرد و تلافی میکرد.سر هر مسله ای تلافی میکرد و میرفت مثلا با آقایی چت میکرد و متنشو برام میفرستاد و .... .و تا اینکه از اونجا هم اومد بیرون.و منم اومدم بیرون ولی خب یکم دیرتر.
تقریبا از یک سال پیش که تقریبا میشه توی همون دورانی که هنوز توی دانشگاه همکاری میکرد من از بودن همچین دختری با خانوادم صحبت کردم.
اما اینجا بود که شوک بزرگی بهم وارد شد.واونم مخالفت خانواده با ازدواج من بود.به خاطر سربازی و نداشتن شغل و ... .من هر چند و قت یکبار باهاشون صحبت میکنم و بازم مخالفت میشنوم.
منو اون هم همچنان باهم در ارتباط بودیم.اونم نه روزی یکی دو ساعت.فقط وقتی کلاس داشتیم یا خواب بودیم حرف نمیزدیم.بعضی وقتا هم دعوامون میشد و تمومش میکردیم بخاطر مخالفت خانواده و .... اما باز من با یک بهونه ای ارتباط برقرار میکردم وبعد اون مدت نبودنمون با هم ارتباط صمیمانه تری برقرار مشد.
تا جایی که دیگه تونستیم وقتی همدیگرو میبینیم باهم حرف بزنیم.و مثل قبل قلبمون نیاد توی دهنمون.
این خلاصه ای از گذشته بود.
اما الان.
الان که فکر میکنم میبینم خیلی وابستم شده.و من درمقابلش مسولیت دارم.
اما در مقابل مخالفت خانوادم هنوز پابرجاست.و با اون هم مخالف نیستن چون واقعااا دختر خوب و با خانواده و دوست داشتنی ای هستش و تا الان خواستگار هم زیاد داشته. اما خانواده من کلا با من مخالفن.
وسطای تابستون بود که دیگه تصمیم گرفتیم که کلا تمومش کنیم به دلیل اینکه اون میخواد کار کنه و من اصلا نمیتونم تحمل کنم که اون توی محیطی کار کنه که ممکنه یه آقایی بهش سلام کنه یا حتی ببینش.ولی این تموم شدن حدود 4 ماه طول کشید فکر کنم.اما من هیچ وقت از فکرش بیرون نیومدم.رفتم به راه های ناجور و از اون موقع تا الان 180 درجه تقریبا عوض شدم.دیگه کم کم داشتم فراموشش میکردم تا اینکه باز حدود یک ماه و نیم پیش به شکلی ارتباطمون برقرار شد و یک دفعه گفت دلم برات تنگ شده.و منم که هنوز احساسی داشتم هرچند آسیب دیده در طول این دوسال ولی بخاطر احساس پاکش دوباره ارتباطمون شکل گرفت و همچنان ادامه داره.
اما به قول خودش من اون آدم دوسال پیش نیستم.و خودمم اینو حس میکنم.من کسی بودم که نماز اول وقت اعتقاد داشتم اما الان دیگه نمیخونم.میگه تو تمام بدی های منو بهم گفتی و درست کردم خودمو ولی خودت حالا به کجا رسیدی.(همین الان پیام داد خیلی دوستت دارم)
میگه من تورو انتخاب کردم و بهت پایبند و متعهدم.اما من لیاقتشو انصافا ندارم.
الان هردو میخوایم کنکور ارشد بدیم.من قصد دارم انشا... تا دکترا بخونم.خانوادم راضی نمیشن.کار هم نمیتونم بکنم که خانواده رو راضی کنم.اونم میخواد ارشد بخونه و آینده حتما باز میگه ارشد خوندم که توی خونه بشینم مگه و منم نمیتونم کار کردنشو تحمل کنم.الانم خواستگار زیاد داره.میگه نمیتونه زیاد خانوادشو نگه داره که کاری نکنن و اصلا هم دختری نیست که بگه کسیو دوست داره.
بخاطر احساس علاقش هم نمیخوام تمومش کنیم.و اونم نمیخواد.الان هردمون موندیم این وسط.و تنها کارمون شده حرف زدن و گاهی دعوا و دلخوری و باز منت کشی.خیلیییییییی هم حساس شده و به هرچیزی گیر میده.حتی یک بار از سرکلاس پیام داد و پرسید چکار میکنم.گفتم تو چکار داری و به درس گوش کن.اگه بدونین چکار کرد.یادم میاد تنوبدنم میلرزه. منظورم اینه که اینقدر حساس و عاطفی هستش و لطفا نیاید بگید باید تمومش کنی و ... .
ببخشید زیاد حرف زدم.شاید خیلی چیز ها رو هم نگفته باشم یا از قلم انداخته باش.
حالا شما بگید من چکار کنم.

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ................

اوایل دو تا دوست معمولی بودیم. مسیر رفت و آمدمون به دانشگاه یکی بود. قرار ازدواج و عشق و دوست داشتن نداشتیم. حتی با هم طی کرده بودیم که به راه عشق و عاشقی نریم
اما رفتیم. به مرور با گذشت یه سال کم کم به هم علاقه مند شدیم. اون منو. دختری عاقل میشناخت و من اونو پسری صبور. به مرور ویژگیهای مثبت زیادی از هم دیدیم. علاقه مون بیشتر شد و بحث ازدواج پیش اومد. بارها ازم پرسیده بود خواستگاریش رو قبول می کنم؟ و منم خندیده بودم و گفته بودم اول خواستگاری کن
آخرین بار هم گفت که پایان نامه تموم بشه راحت میشیم و می تونیم ازدواج کنیم
رو دوس داشتنش شک نداشتم
اما امروز صبح یهو ...

- - - Updated - - -

صبح مثل همیشه زنگ زد و از خواب بیدارم کرد. تا ظهر هم خوب بود و می خندید و ...
بعدازظهر بود که گفت حوصله ندارم. گفتم چرا؟ گفت ویس برو پی زندگیت. بیا تمومش کنیم.
هرچی اصرار کردم توضیح نداد
فقط یه اشاره کرد که نفهمیدم
گفت تو خانواده ما ازدواج مهم نیست و منم خسته شدم دیگه نمیخوام بحث کنم. گفتم یعنی مخالفن؟ گفت نه. اصلا کاری ندارن. توام ولم کن و برو به زندگیت برس. گفتم اینجوری نمی تونم. شوک زده ام. گفت چه جوری می تونی؟ همونجوری تمومش می کنیم ... و بعد هم رفت و گوشیشم خاموش کرد
من به شدت شوک زده ام . حتی نمیتونم گریه کنم. کمکم کنید

---

.

با سلام

ازدواج و فرایند خواستگاری >>>>>>> مساوی نیست >>>>>>>>با ابراز احساسات و دوستی های دختر و پسر
(که البته این ارتباطات و دوستی ها غالبا به بهانه ازدواج شکل می گیرد. حالا یا حرف از ازدواج رک و صریح گفته می شود. یا اینکه فرد تصور می کند که این محملی هست برای ازدواج.)

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط .....

سلام بچه ها
حالم خیلی بده بغض گلومو گرفته دوست دارم بمیرم خودم بکشم تادیگه این زندگی رو ادامه ندم دلم داره تیکه تیکه میشه بخدا خونه میخوام گریه کنم آخ که چقدر دلم گرفته ومیخوام هق هق گریه
خدایا چرا تا بخندم اینطور میشم خدایا کمکم کن بدجوری به کمکت محتاجم
بچه ها منگم گیجم تا الان هم نمیدونم چی شد؟ تقصیر کیه که این جور شد داشتیم حرف ازدواج میزدیم قرار ومدار خواستگاری بیاد خواستگاریم بخدا تاهمین صبح چه عشقی باهم داشتیم گل میگفتیم ولی الان جدا شدیم تا الان باورم نشده یادش میفتم دلم تیکه تیکه میشه
جریانم شما میدونید تو تایپیک قبلی براتون تعریف کردم
با پسری در حال حاضر هستم باهم قصد ازدواج داشتیم برنامه ریزی میکردیم که چه روزی مراسم خواستگاری باشه کلی برنامه ریختیم همین روز ولنتاین چه سوپرایزی برام داشت کلی خوشحالم کرد وبراهمدیگه هدیه گرفتیم ولی الان سر یه موضوع کوچیک تموم کردیم باورم نمیشه
دلم خیلی پره به همدلی شما نیازمندم نمیدونم از چی بگم ازکجا بگم؟؟؟ چی بهتون بگم فقط کمکم کنید چون بدجوری دلم گرفته دوست دارم هق هق گریه ............دلم ازهمه مردها گرفته حس میکنم مرد خوب دیگه نیست

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط .... 1994

سلام
راستش نمیخواستم تاپیک بزنم. چند روزه میخوام این مشکل رو یجوری با خودم حل و فصل کنم نمیشه.
پارسال دقیقا تو همچین روزهایی رابطم با دختری که تو یکی از انجمن هایی که فعالیت میکردم شدید شد.
البته اون یه شهر دیگه ای بود ( 1000 کیلومتر با ما فاصله داشت )
اول چت کردن و بعدشم اس ام اس دادن و حرف زدن. یه سری از عکساشو دیده بودم اونم از منو دیده بود.
دختر باحیایی بود هیچوقت نمیدیدم از اون خط قرمزی که بین دختر و پسر هست خارج بشه.
منم بعنوان یه پسر واقعا از اینکارش لذت میبردم.
حتی خودمم هیچوقت پا از گلیمم درازتر نذاشتم چون اونجور روابطی رو دوس نداشتم.
خلاصه عرض کنم که من در ابتدای کار سنم رو یک سال بزرگتر جلوه دادم چون قکرشو نمیکردم رابطه ما انقد شدید بشه.
شرایط من به نحوی بود که میخواستم از رشته ای که میخونم انصراف بدم چون علاقه ای نداشتم.
بعد از مخالفت های شدید خونواده بالاخره انصراف دادم. حالا مسئله مهم مسئله سربازیم بود. بعد از کلی پیگیری نتونستم معاف بشم و قسمت شد برم سربازی.
به اون دختره هم گفتم که میخوام برم سربازی اولش چند روزی ناراحت بود که دیگه نمیتونیم صحبت کنیم ولی گفت باشه برو زود برگرد من منتظرتم
سربازی ما هم داستانهایی داشت.
آموزشی افتادم 05 کرمان
دوره کد پادگان مرکز پیاده شیراز
و در نهایت یگان هم افتادم تیپ 288 خاش ( سیستان بلوچستان )
روزی که برگ های امریه مارو میدادن تمام هم خدمتی هام یه حس ترحمی به من داشتن
همه میگفتن وای افتاده خاش
خلاصه من اون روزا برام هیچی مهم نبود
میگفتم تموم میشه زود
روزهام میگذشت فقط به امید اون دختر. حتی نگهبانی های طاقت فرسا برام معنی نداشت
شبا تو سرمای استخون سوز خاش نگهبانی میدادم نمیفهمیدم شب چطوری صبح شد!
انقد اون منطقه بد بود که آمار سربازهای فراریش خیلی بالا بود ولی من هیچی نمیفهمیدم! تمام فکر و ذکرم معطوف به اون دختر بود
بالاخره من بعد از 95 روز خدمت تو خاش 12 روز اومدم مرخصی. 12 روزی که اون دختر برام کم نذاشت. انقد از نظر روحی و عاطفی منو تعذیه کرد که تمام خستگیم ریخت.
باتوجه به اینکه پدرم سابقه خدمت داوطلبانه تو جبهه داشت من 3 اسفند 92 خدمتم رو تموم کردم ( کسری خدمت داشتم )
منتظر بودم تا کارت پایان خدمتم بیاد
بهش گفتم بخاطرت میشینم درس میخونم که سال 93 دوباره کنکور بدم بیام همون شهر شما
خیلی برنامه ها داشتم
خیلی تصمیم ها داشتم
فقط بخاطره اثبات کردن خودم به اون دختر

همه چیز عالی پیش رفت تا فروردین امسال
تصمیم گرفتم بهش بگم یک سال سنمو زیادی گفتم
تصمیم گرفتم این مورد رو هم بهش بگم که من قبلا حدود 10 ماه با یه دختر دوست بودم ( چون بهش نگفته بودم )
تا اینکه چند شب پیش بهش این دو مورد رو گفتم
وقتی شنید 180 درجه عوض شد
نه جواب sms میداد نه زنگ میزدم جواب میداد
به هزار بدبختی ازش خواهش کردم باهام صحبت کنه
هرچی خواهش و تمنا کردم که بخاطر این یک سالی که دروغ گفتم سرزنشم نکن ولی قبول نکرد
اون متولد خرداد 71 بود منم بهمن 72 هستم
دوستان چیکار کنم ؟
من 2 هفتس که دارم از درون میسوزم
شبا خواب نمیرم
میلی به غذا ندارم
اگه بگم تو 4 روز اخیر کلا 8-9 ساعت خوابیدم دروغ نگفتم
صبح یه لیوان شیر میخورم دیگه تا شب میل به هیچی ندارم
به حدی که مامانمم فهمیده یه چیزی هست که من اون ادم قبلی نیستم
هرچی sms میدم دیگه جوابمو نمیده
جواب زنگ هم نمیده
نمیدونم چرا با احساس من اینکارو کرد
فقط به امید اون درس میخوندم
همه ی زندگیم اون شده بود
کسی بود که من 6 ماه تو یکی از بدترین نقاط ایران خدمت کردم ولی هیچی نمیفهمیدم چون میگفتم تموم میشه و برمیگردم
نمیدونم چرا باهام اینکارو کرد
حالم خیلی خرابه بخدا
چیکار کنم ؟
2 هفتس که من از درون دارم اتیش میگیرم

- - - Updated - - -

اصلا نمیتونم اون خاطرات قشنگی که باهاش دارم رو فراموش کنم
بخدا اشکم درمیاد به اون خاطرات فک میکنم
ادم زود احساسی نیستم که زود بخوام گریه کنم ولی این مسئله بدجور بهم ضربه زد
من قشنگترین خاطراتم رو با اون داشتم
اینا منو میسوزونه
تو صف طولانی تلفن کارتی پادگان وایمیستادم فقط به امید حرف زدن با اون
ولی چقد زود این رابطه تبدیل به خاطره شد...

---

....

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ................

سلام پسری هستم 27 ساله تو زندگیم دنبال دختر بازی نبودم و اول دانشگاه بعد هم کار
و کلا از 6 سال قبل با دختری دوست شدم و هیچ وقت به هم قول ازدواج ندادیم بیشتر درخواست طرف مقابلم بود که ببینیم هر وقت شرایطش محیا شد بعد به ازدواج فکر کنیم.من عاشق طرفم بودم و هستم ولی دختر قصه ما از همان اول هم عاشق نبود و فقط دوسم داشت (به گفته خودش که همیشه اینو می گفت) بعد از 4 سال دوستی با یکی از همکلاسیا تو دانشگاش دوست شد و بم خیانت کرد (اسمش را میزارم خیانت چون با هردومون دوست بود) فکر نکنم بیش از 2 ماه دوست بودن چون از رفتارش من فهمیدم جایی خبریه.بش اجازه دادم فکر کنه و تصمیم بگیره من یا شخص جدید و حتی بش گفتم رابطمون قطع بشه و برو با اون.بعد از 1 ماه برگشت . گفت تو رو انتخاب کردم. چون اولین دوستش بودم مطمئن بودم تو دانشگاه از این مسائل پیش میاد و می خواستم بقیه پسر ها هم ببینه و برگشت تا 4 ماه پیش که گفت بهتره با هم نباشیم و من هیچ وقت عاشقت نبودم و از این حرفا .... گفتم باشه و ازش جدا شدم (منطق حال کردی :D کلا برام راحت نبود هر بار رفت من تقریبا مردم و زنده شدم) بعد از 2.5 ماه sms داد مشکل برام پیش اومده فقط تو درکم می کنی و می تونی کمکم کنی برام چیزایی تعریف کرد که کلا آب روغنم دیگه به هم ریخته از زندگیم افتادم از ناراحتی.
گفت 2.5 ماه پیش با یه کارگر رستوران!!!! دوست شده و می خواستم کمکش کنم آدم شه حالا وابسته شده و خودمم دوسش دارم و خانوادم فهمیدن و ...
حالا من اون پسر رو می شناسم پسر هرزه که چندتایی دختر می بردن و ...
و می دونم رابطه داره هنوز باش
منی که فقط می خواستم ازش بی خبر باشم که نفهمم یکی دستش رو حتی گرفته باید بشنوم همچین کسیو لبشم بوسیده :(
هم خانواده من همه چیزو می دونه هم خانواده اون
همش می ترسم بلایی سر دوست قدیمم بیاره همش نگران هنوز عاشقشم
نمی فهمم اون موقع که کار نداشتم بام بود حالا که درآمدم خوبه خونه دارم و ... چه مرگشه که این کارارو می کنه
من حتی روم نشده به کسی بگم که ولم کرد و رفت دیگه با چه کسیش بماند :(
واقعا نمی دونم چی کار کنم برای خودم.برای دلم. برای اون .کلا دیگه تعطیل شدم
خیلی بش محبت کردم هر کاری که می تونیستم براش می کردم حتی تو زمان نداری پول لباسمو برا اون کادو می خریدم (اینو گفتم میزان خریت رو دستتون بیاد)
خودش همیشه می گه وقتی پیشتم احساس آرامش زیاد دارم برای همین حس می کنم بعد از 2.5 ماه که رابطمون قطع بود یه جور فرار کرده بود اومده بود پیشم تا آروم بشه
الان همش خاطرات 6 سال جلو چشممه و هر روز تقریبا می رم پیاده روی اونجاها که با هم بودیم تا آروم شم.
وقتی که نبود یه درد بود حالا که این چیزام شنیدم و می بینم داره چی کار می کنه دارم دیونه می شم

---

.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ....................

سلام. دختری هستم 21 ساله که از14سالگی با پسری که از فامیلای دور پدرم بود آشنا شدم. اون زمان بهم پیشنهاد ازدواج داد ومنم چون تا حالا پسری تو زندگیم نبود از روی کنجکاوی قبول کردم.بعداز یکسال پدرم متوجه شد و رابطمون تایکی دو سال قطع شد ولی دوباره شروعش کردیم.من اون زمان که آشنا شدیم اول دبیرستان بودم و الان که دارم مینویسم دانشجوی ترم 4 حسابداری هستم.ماتواین چندسال خیلی بهم نزدیک شدیم و رابطه ی جنسی برقرار کردیم ولی صدمه ای به دختر بودنم نزد..حدود 10 روز قبل پدرم دوباره متوجه شد و موبایلم رو گرفت و رابطمون رو قطع کرد.اون پسر متولد سال 64 ومن متولد 72هستم.پدرم گفت دربارش تحقیق میکنه. از چند نفر پرس و جو کرد و بهش گفتن که اون پسر دختر باز هست و سابقه ی اعتیاد داره و ترک کرده. من تو این چند سال چیزی درباره ی اعتیادش نشنیده بودم ولی هر از گاهی متوجه شدم دوست دختر داره ولی هربار با مهارت من و قانع کرد.پدرم مخالفه و مادرم هم میگه هرچی بابات بگه.اون پسرشرایط مالی مناسبی نداره ولی حس میکنم واقعا دوستم داره که چند سال باهام موند.پدرم میگه خوشی زندگی باتو براش نهایتا 1 ساله.حس میکنم دوستش دارم و اون هم دوستم داره.حرفاش رفتاراش اصلا به آدمی که پدرم میگه نمیخوره.اون اجازه نمیداد آرایش کنم یا لباس نامناسب بپوشم وهمیشه راهنماییم میکرد که آدم خوب و درستی باشم.ما تفاوت زیادی داریم.اون تاحالا با چندین دختر دوست بود ولی من هیچ پسری جز اون تا حالا توزندگیم نبودو هرکس پیشنهاد ازدواج میده رو رد میکنم.من دانشجوهستم و انشاا...قراره 6ترمه درسم رو تموم کنم و برای ارشد اقدام کنم.پدرم هم قول کار رو بهم داد.من خانواده ی جوانی دارم.پدرم متول52 و لیسانسه ی زبان انگلیسی و مادرم متول52دو خانه دار هست. ولی او دیپلمه است و پدرومادر پیری دارد و نهمین فرزن خانواده و فرزند آخر است.اکثز دوستان و آشنایان که با تجربه هستند میگویند احتیاط کن.من خیلی میترسم.نمیدونم چکار کنم.از عکس هام که دستش هست که البته همشون باحجاب هستند وچندعکس دونفره که ازم داره و رابطه ی جنسی که داشتیم ومیدونم که نمیتونه اون رابطه رو اثبات کنه میترسم.خودم و خانوادم در بین اقوام و آشنایان از احترام خاصی برخورداریم و همه ی پسر های اطرافم به من احترام خاصی میگذارند و فکر میکنند من خیلی پاک هستم درحالی که میدانند با او دوست هستم.نمیدونم چرا تن به این رابطه دادم ولی الان واقعا نمیدونم چکار کنم .پای خواسته ای که عاقبتش معلوم نیست وایستم یا به حرف پدرم گوش کنم و آبروم رو به خطر بندازم. تورو خدا کمکم کنیدذ.دارم دیوونه میشم

---

.

.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط .....................

سلام دوستان
به راهنماییتون احتیاج دارم
واقعا درموندم که چه کنم
داستان اینه که من 8 سال پیش به یکی آشنا شدم من 18 سال و اون 20 سالش بود. همدیگرو خیلی دوست داشتیم و به واسطه رابطه ما دونفر که خیلی برامون جدی بود خانواده هامون رو هم در جریان گذاشتیم و با هم آشنا کردیم.
حالا اینکه چرا این رابطه 8 سال طول کشید و هنوز منجر به ازدواج نشده خودش داستان طولانی داره.(ما حتی نامزد هم نیستیم فقط دوستیم که همه در جریان رابطمون هستن)
ما برای موندن با هم خیلی تلاش کردیم.خیلی سختی کشیدیم.
راستش از اول وشروع رابطه من هیچ وقت خودم نبودم! همیشه جوری بودم که اون دوست داشته باشه واسه همین دارم عذاب می کشم که من شدم یه آدم دیگه.جرات هم ندارم بگم من دوست دارم چه جوری باشم چون می دونم واکنش بدی می بینم
ما باهم یک جا کار می کنیم. یعنی اون مدیر منه
راستش اصلا بهم احترام نمی زاره همیشه جلوی دیگران بهم بی احترامی میکنه
خانوادش برای ازدواج مدام بهونه می آوردن که باید درس جفتتون تموم بشه.موندن توی یک رابطه طولانی مدت منو سرد کرد
ایشون مدام منو متهم به سرد بودن می کنه و همش در حال مقایسه من با بقیه دختراس.
چندین بار فهمیدم سر و گوشش می جنبه دوبار باهاش برخورد جدی کردم که در آخرم از سمت خانوادش متهم شدم به آدم عصبی که دوست داره همه چیز رو کش بده
من خیلی درون گرا هستم دوست دارم اگه یه بار می رم سمتش دستشو می گیرم حداقل یکبار از سمت اون هم این محبت رو ببینم اما اون همش غرق کارشه
و میگه محبت همیشه باید از سمت زن باشه و مرد محبت رو با مسائل مادی و تو عمل نشون بده نه الزاما توی گفتار
من خیلی خیلی سرد شدم تو رابطه(به خاطر سرکوفتاش و رفتاراش اونم جلوی همه حتی به عنوان شوخی هایی که تو جمع با من می کنه)
تا اینکه با بکی دبگه آشنا شدم (حدودا 6 ماه پیش)
رابطمون خیلی صمیمی نبوده تو این شش ماه و تازه چند وقتیه دوباره باهم برگشتیم اما کم کم بهم نزدیک تر شدیم
دقیقا برعکس ایشونه
رفتارش با من مثل یه پرنسس می مونه و دقیقا همون کارایی رو می کنه که هر دختری رو می تونه دیوونه کنه
البته مورد دوم بهم گفته که واقعا دوستم داره اما به خاطر شرایطش که مهاجرت به خارج از کشوره فعلا نمی خواد روی این رابطه آینده نگری کنه اما بهم میگه ازدواج هم نکن اگه خواستگار داری
اما من دوسش دارم
اون دقیقا همونیه که هر دختری آرزوشو داره همونجوری بهم محبت می کنه که تو این 8 سال انتطار داشتم و ندیدم
این دو نفر هم از وجود هم دیگه اطلاعی ندارن
مطمئنم اگه نفر اول بفهمه زندگیمو جهنم می کنه
خودش گفته و بارها تهدیدم کرده
نه راه پس دارم نه پیش
دلم می خاد با اونی باشم که بهم آرامش میده اما اون حرفی از ازدواج نزده تا حالا
از یه جهت می ترسم اگه بخام به خاطر اون ریسک کنم نفر اول رو هم از دست بدم
از عواقبش می ترسم که بعد جداییم چه اتفاقاتی می افته
زندگیم شده کابوس
لطفا کمکم کنید
(رابطم جزییاتش زیاده اگر سوالی هست حتما بپرسین)

- - - Updated - - -

دوستان بد رفتاری مورد اول انقدر زیاده که بخوام بنویسم یه طومار میشه اا چند نمونش رو می گم:
مدام ایراد ی گیره از رفتارای خانواده من
از همه کارام ایراد می گیره و یکبار هم تشکر نکرده که بهم دلگرمی بده همیشه یه ایراد کوچیک رو میگیره
همه مشکلات مارو به خانوادش میگه جتی آب و تابشم زیاد می کنه
خانوادش در برخورد با من همیشه میگن پسر ما با شاهزادس با اسب سفید که اومده تورو خوشبخت کنه(فکر می کنن از سر من زیادیه)
در مورد شرایط ازدواج واسه خودشون بریدن و دوختن که ما مهریه بده نیستیم بدون مشورت با ما نظرشونو از قبل گفتن
در مواقع عصبانیت نمی تونه خشمش رو کنترل کنه ممکنه منجر به در گیری فیزیکیش با من بشه(بارها این اتفاق افتاده)
سر کوچکترین مسائل عصبانی میشه و پرخاش می کنه
با سرکار نیومدن من به شدت مخالفه و میگه باید همیشه بیای سر کار و حق نداری جای دیگه ای هم بری سر کار!
بارها تو دعوا بهم گفته ما بهم نمی خوریم برو دنبال زندگیت فرداش که آروم شده گفته ته من بدون تو میمیرم اگه تو بری من بد ترین اتفاقا رو رقم می زنم
.....

---

.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ............

سلام دوستان
دوسال پیش با دختری از طریق اینترنت آشنا شدم بار اول که همو دیدیم آنچنان ازش خوشم نیومد چون چهره و اندامش در نگاه اول چندان به دلم نشست بعد چند ماه چند باری تماس گرفت اهمیتی ندادم تا بعد باهاش قرار گذاشتم هردو یک نقطه مشترک داشتیم از دست دادن یک عشق...با هم یک دوستی ساده آغاز کردیم این دختر بسیار پرانرژی-ساده-مهربون-بامعرفت و عاشق بچه هاست.
فهمیدم قبلا رابطه داشته با چند نفر ودختر نیست و از این موضوع رنج میبره و طبق گفته خودش این رفتار جنسی نامتعارف رو بعد از ترکش توسط کسی که 6 سال دوسش داشته شروع کرده
بعد از مدتی چن تا دروغ بهم گفت و من تصمیم به پایان رابطه گرفتم این قدر گریه و عذرخاهی شرط کردم دوستیم به دو شرط دروغ نباشه و حسابی برای ازدواج نکنه بامن
گذشت بیشتر از زن و شوهرها باهم بودیم سفر خرید باهم سکس هم داشتیم 3 ساعت یک بارتماس تلفنی میگفت دو سال بود نمیتونست شبا بخابه الان راحت میخابه
برعکس هرچه میگذشت خاب به من حروم میشد هرچی بیشتر صمیمی میشدیم کابوس واشکهای شبانه من بیشتر به دو علت یکی ترس از جدایی بعد از وابستگی دومی کابوس و یاداوری ارتباط جنسیش
حالا من 31 سالمه تصمیم به ازدواج دارم باهاش 2 ماهی هست متارکه کردم هفته یک بار تماس میگیره یک سری لوازمش پیش منه بهونه میکنه به تموم دوستام گفته وساطت کنن
هم اون زجرمیکشه هم من
منطق میگفت هرچه زودتر تموم کنم نمیشد تااینکه اینکارو کردم ولی فراموشی خاطرات و خوبیاش داغونم میکنه
از طریق خانواده با دختری باتفاوت سنی زیاد آشنا شدم تموم شرایطش تقریبا عالیه
بلاتکلیفم چه کنم؟؟؟؟چطور کامل رهاش کنم ضربه خورده نابود نشه؟چطور اون همه فداکاری و مهربونیشو فراموش کنم؟
چطور بمونم و گذشتش منو در اینده دچار مشکل نکنه باتموم علاقه که بهم داره چطور بفهمم مجبوره یا ازته دلش دوسم داره؟کارهای گذشتشو نمیکنه؟من میتونم کنار بیام؟

---

خاله قزی گرامی

لطفاً از پست مربوطه نقل قول بگیر و بصورت نقل قول با حذف نام کاربر دراینجا پست را قرار بده . خواهش می کنم دقت کن ، من وقت اینکه برم سراغ تاپیک و نقل قول را بگیرم جایگزین کنم ندارم و از این بعه بعد فقط پست را حذف می کنم

یکی دیگر از عوارض این روابط در زندگی بعد از ازدواج که می تواند یک اضطراب دائمی در فرد ایجاد کند و ترس از اینکه مبادا روزی همسرم بفهمد .....

اینکه می گوییم به قصد ازدواج وارد این روابط به اسم شناخت نشوید چون کنترلش دست شما نیست و وارد وادیهایی که نباید می شوید و قطعی شدن ازدواج هم دست شما نیست و عواملی دخیلند ، نمونه اش را در ذیل ببینید . کسی که مبادی آداب بوده و هیچ وقت تصور نمی کرده رابطه ای به اینجا بکشد با قصد ازدواج تن به چنین رابطه ای می دهد و به جایی که تصورش را هم نمی کرده کشیده و بعد هم ازدواجی اتفاق نیافتاده .

در میان نوشته ایشان بخشی که به رنگ قرمز در آمده را خوب دقت کنید که این حال شما دوستان عزیزی که در این رابطه ها هستید در آینده خواهد بود پس حرف ما را باور کنید که می گوییم دارید اشتباه می کنید و وابسته و احساساتی شده اید :

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ................

سلام دوستان.http://www.blogfa.com/cmt/images/2.gif

منم تو دوران دانشجویی با یه پسر دوست شدم و چندباری س ک س کردیم قصدمون ازدواج بود اصلا باورتون نمیشه چه دختری هستم یعنی اگه همه دنیا هم جمع شند و بگند فرناز یه همچین گذشته ای داره اطرافیانم باور نمیکنندhttp://www.blogfa.com/cmt/images/2.gif

الان هم داره دستم میلرزه که میگم...اون موقع متوجه اشتباهم نبودم..خلاصه اون آقا پسر چندباری اومد خواستگاریم و پدرم قبول نکرد ما هم بخیال شدیم.... و الان یک سالی هست ازدواج کردم با یه پسر تحصیل کرده و خوب شوهرم عاشقانه دوستم داره روزی هزارا بار میگه خدایا شکرت که همون زنی که میخواستم نصیبم شده...ولی منhttp://www.blogfa.com/cmt/images/2.gif دارم از عذاب وجدان میمیرم....همه چیزم مهیاست ولی آرامش ندارم....توبه کردم...نمازام سر وقته ...هیچ نگاه و گناه خطایی نمیکنم...ولی مرتب به خودم میگه خب خدا اگه ببخشه..شوهرم که نمیبخشه.اونی که اینقدر میگه من به تو اعتماد دارم.میدونم گذشتت پاکه...تو نت سرچ کردم صحبت های حاج آقا دهنوی بود که گفته بود اگه توبه کردید با ایمان به خدا به زندگیتون ادامه بدین و آرامش شوهرتون را بهم نزنید...نمیدونم چطور آروم شم؟شوهرم واقعا احساس خوشبختی میکنه.همه فامیلش میگند از وقتی ازدواج کرده خیلی شادتر و سرزنده تز از قبله.اما من برعکس شدم.شوهر به این خوبی دارم ونمیتونم از زندگیم لذت ببرم.کمکم کنید توراخداتا با حرفاتون آروم شم.یک عمر دعاگوی همتون میشم اگه آرامش بهم بدین..جوونا دخترا پسرا.توراخدا مراقب خودتون باشید.پاک زندگی کنید تا بتونیداز زندگی لذت ببرید...
عذاب وجدان داره منا میکشه...از یه طرف دیگه شرمنده پدر و مادرم هستم...مثلا وقتی حرف دختر پسر میشه با افتخار میگند خداراشکر که بچه هامون هیچ وقت خطا نرفتند..یا مثلا چند وقت پیش حرف یه دختر بود که به بیراهه کشیده شد شوهرم گفت همچین دخترایی را باید با نفت نجس آتش زد:54:

دارم میمیرم بخدا..شوهرم تو خواستگاری هیچ سوالی در مورد گذشته من نکرده چون تحقیقاتشون خیلی خوب از آب در اومده بود..منم بقرآن دختر خیلی خوبی بودم تا اینکه اصن نمیدونم چطور شد از این راه سر در آوردم و حالا پشیمونم...توبه کردم..همه کاری کردم...بعضی وقتا به خودکشی فکر میکنم...تورابخدا کمکم کنید..یه چیزی بگین آروم شم...یه چیزی بگین هرموقع این بحث ها میشه من داغون نشم...شوهرما دوست دارم زندگیما دوست دارم اونم عاشقانه دوستم داره فقط این عذاب وجدانه اذیت میکنه...دیگه بسم نیست عذاب وجدان؟؟؟تا کی باید تنبه شم؟خداجونم الهی قربونت برم آرومم کن...:54::54::54::54:..بعضی وقتا به زندگیم نگاه میکنم میبینم وای چقدر من خوشبختم تا این احساس میاد سراغم عذاب وجدانه خودشا نشون میده و زندگی را زهرمارم میکنه؟..صبح ها که از خواب پا میشم اول از همه عذاب وجدانم بیداره..بخدا خیلی سخته...الهی قربونتون برم کمکم کنید:47:

- - - Updated - - -

دوستانم تینچا تنها پناه بود که من بتونم مشکلم را بدون ترس بگم ...توراخدا بیاین اینجا منتظرتونما:47:

---

واقعاً می ارزه ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

ارزش شما تا این حد هست ؟؟؟؟؟؟؟؟

.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ..............

سلام. دختری هستم 21 ساله که از14سالگی با پسری که از فامیلای دور پدرم بود آشنا شدم. اون زمان بهم پیشنهاد ازدواج داد ومنم چون تا حالا پسری تو زندگیم نبود از روی کنجکاوی قبول کردم.بعداز یکسال پدرم متوجه شد و رابطمون تایکی دو سال قطع شد ولی دوباره شروعش کردیم.من اون زمان که آشنا شدیم اول دبیرستان بودم و الان که دارم مینویسم دانشجوی ترم 4 حسابداری هستم.ماتواین چندسال خیلی بهم نزدیک شدیم و رابطه ی جنسی برقرار کردیم ولی صدمه ای به دختر بودنم نزد..حدود 10 روز قبل پدرم دوباره متوجه شد و موبایلم رو گرفت و رابطمون رو قطع کرد.اون پسر متولد سال 64 ومن متولد 72هستم.پدرم گفت دربارش تحقیق میکنه. از چند نفر پرس و جو کرد و بهش گفتن که اون پسر دختر باز هست و سابقه ی اعتیاد داره و ترک کرده. من تو این چند سال چیزی درباره ی اعتیادش نشنیده بودم ولی هر از گاهی متوجه شدم دوست دختر داره ولی هربار با مهارت من و قانع کرد.پدرم مخالفه و مادرم هم میگه هرچی بابات بگه.اون پسرشرایط مالی مناسبی نداره ولی حس میکنم واقعا دوستم داره که چند سال باهام موند.پدرم میگه خوشی زندگی باتو براش نهایتا 1 ساله.حس میکنم دوستش دارم و اون هم دوستم داره.حرفاش رفتاراش اصلا به آدمی که پدرم میگه نمیخوره.اون اجازه نمیداد آرایش کنم یا لباس نامناسب بپوشم وهمیشه راهنماییم میکرد که آدم خوب و درستی باشم.ما تفاوت زیادی داریم.اون تاحالا با چندین دختر دوست بود ولی من هیچ پسری جز اون تا حالا توزندگیم نبودو هرکس پیشنهاد ازدواج میده رو رد میکنم.من دانشجوهستم و انشاا...قراره 6ترمه درسم رو تموم کنم و برای ارشد اقدام کنم.پدرم هم قول کار رو بهم داد.من خانواده ی جوانی دارم.پدرم متول52 و لیسانسه ی زبان انگلیسی و مادرم متول52دو خانه دار هست. ولی او دیپلمه است و پدرومادر پیری دارد و نهمین فرزن خانواده و فرزند آخر است.اکثز دوستان و آشنایان که با تجربه هستند میگویند احتیاط کن.من خیلی میترسم.نمیدونم چکار کنم.از عکس هام که دستش هست که البته همشون باحجاب هستند وچندعکس دونفره که ازم داره و رابطه ی جنسی که داشتیم ومیدونم که نمیتونه اون رابطه رو اثبات کنه میترسم.خودم و خانوادم در بین اقوام و آشنایان از احترام خاصی برخورداریم و همه ی پسر های اطرافم به من احترام خاصی میگذارند و فکر میکنند من خیلی پاک هستم درحالی که میدانند با او دوست هستم.نمیدونم چرا تن به این رابطه دادم ولی الان واقعا نمیدونم چکار کنم .پای خواسته ای که عاقبتش معلوم نیست وایستم یا به حرف پدرم گوش کنم و آبروم رو به خطر بندازم. تورو خدا کمکم کنیدذ.دارم دیوونه میشم

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ..............

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط .................

.دلم خیلی گرفته.بادستای خودم خودم و بیچاره کردم.من میخوام ازبابت تصمیمم مطمین بشم.میدونم هیچ جوری هم کفو هم نیستیم ولی دوست ندارم اگه بیگناه باشه دلشوبشکنم.نمیدونم چی میخوام.فقط میخوام خوشبخت باشم حتی اگه قیدازدواج وبزنم.هیچکس حاضرنمیشه حرفام و باور کنه.من واقعا توبه کردم.این ترم قیددانشگاه و زدم و توخونه درس میخونم که نکنه بیاد اون جا.من فقط 1اشتباه کردم و اون دوست شدن باجنس مخالف بود.هرچندفقط1پسرتوزندگیم بودولی خیلی برام گرون تموم شد.حداقلش حدود7سال ازعمرم وپاکیم.شایدم به بازی گرفتن احساس اون.که میدونم اگه حداقل1درصدواقعا آدم بدی نباشه واحساسش واقعی باشه وفکرکنه من به بازیش گرفتم ودیگه حسی بهش ندارم بایدباخوشبختی خدافظی کنم. کاش1راهی واسه جبران گذشته بود.بدون تنش ودرگیری.من تنهاچیزی که الان برام مهمه پدرمه که بیشترازجونم دوستش دارم.همیشه دنبال موفقیت وخوشبختیم بودولی من حس میکردم میخوادتوزندگیم دخالت کنه و باهاش لج میکردم.اگه ازچشمش بیفتم خودم و میکشم.راستش من برای اولین بارتوی زندگیم چندروز قبل بخاطر اون پسرازپدرم سیلی خوردم.اگرچه بعدش دلجویی کرد ولی خیلی برام گرون تموم شدوبیشتراز قبل از خودم متنفرشدم.من دیگه نمیخوام باهاش در ارتباط باشم.هربارفکرش به سرم میزنه خودم و با درس مشغول میکنم ولی انگار داره به درسمم لطمه وارد میشه.من شاگرد اول کلاسم.انگارنزدیک قله ی کوهی بودم که دقیقالحظه ی صعودپرت شدم پایین.خیلیابین عقل ودلشون گیرمیکنن.من حتی دیگه عقلمم کارنمیکنه که این حرف وبزنم................................. .

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ........

ممنون بابت راهنماییتون آقای خاله قزی.من تواین مدت هرکادویی که اون پسربهم داده بود وبه پدرم تحویل دادم وcdآهنگا وعکساشو دورریختم. این تکنیک وانجام میدم.فکرکنم واسه درس خوندنم خوب باشه.آخه وسط درس میرم توهپروت.نه اینکه عاشقانه فکرکنم نه.فقط به اینکه ممکنه زندگیم وخراب کنه فکر میکنم...دختر است دیگر...گاهی دست وپایش راگم میکند...گاهی عقل ودلش را... .آقای عباس پورشاید چندتاعکس مهم نباشه ازنظرشما ولی واسه بردن آبروی من کافیه.نمیدونم چرا انقدر اطرافیانم به من اعتماد دارند.راستش بخاطراصل ونسب خانوادگیم وشغل پدرم و خوبی خانوادم و نوع برخوردم توجمع وزیبایی(ازنظردیگران) ومتانتم ... خیلی مورد ستایش قرارگرفتم واین باعث غرور بیش ازحدم شدکه فکرمیکردم هیچوقت به مشکل برنمیخورم.حالا فهمیدم مهمترین پشتوانه ی من پدرمه که اینهمه سال بهم افتخارکردوآبروش ودر خطر انداختم.به پدرم قول دادم این ترم مثل ترمای قبل معدلم 18به بالاشه ولی هنوزکه....!!!!

راستی آقای عباس پور دخترنیستی که بدونی همون عکس چقدر استرس آوره(البته بجز دخترای فیسبوکی و...):81:بهترین بودن خیلی سخته.باکاری که کردم میشه بهتر بود ولی نمیشه بهترین بود.

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ........

امروز حاضرنیستم فکرم را بدهم .......برای کسی که دیروز میخواستم جانم را بدهم ...... همین که خوبی هایم را دادم بس بود!!!!

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ..............

من اون پسر واز زندگیم بیرون کردم.نه تنها از زندگیم بلکه ازقلب وذهنم هم پاکش کردم.اون هم وقتی رفت گوشی واز کسی که داده بودم پس بگیره فقط گلایه کردکه من چندسال باهاش بودم واین انصاف نیست و... ولی حرفی از روابطمون(به قصدبردن آبرو)نزد وفقط ناراحت بود.البته فکرکنم تاوقتی ازدواج نکردم کاری بکارم نداشته باشه .جالبه حتی دوستای نزدیکم که وقتی باهاش دوست بودم میگفتن پسرخوبیه وبهم میایدو... حالاکه فهمیدن جداشدیم بهم گفتن قبلا میخواستیم بهت بگیم که لیاقت توبیشتر ازاونه و راه درستی نیست ولی فکرکردیم تصمیمتوگرفتی و ... که حرفی نزدیم!!! شنیدن این حرفا باعث شد بیشتربخودم بیام وبفهمم اون پسر 1اشتباه محض بود.آرامشی که الان دارم ودیگه به هیچ قیمتی نمیخوام از دست بدم.تازه میفهمم خانواده یعنی چی.تازه میفهمم سایه ی پدرومادر وبالای سرداشتن یعنی چی.دیگه نمیدونم چی بگم فقط ازخدامیخوام به کسایی که تواین سایت بهم کمک کردن ومن فقط به اسم کاربری میشناسمشون هرچی میخوان وبه صلاحشونه عطا کنه.

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ..............

آینده ای بساز ، که گذشته ات جلویش زانو بزند




خداوندا
تو میدانی که من دلواپس فردای خود هستم
مبادا گم کنم راه قشنگ آرزوها را
مبادا گم کنم اهداف زیبا را
مبادا جا بمانم از قصار موهبت هایت
خداوندا مرا مگذار تنها لحظه ای حتی . . .

---

---

.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ....

سلام.
همین الان اینجا عضو شدم و گفتم سوالمو بپرسم...
دختر 23 ساله ای هستم و ترم آخر آی تی. 4سال پیش با پسری آشنا شدم که بعد از 3ماه آشنایی به من ابراز علاقه کرد و خانوادش رو در جریان گذاشت.پسر هم 23 سالست و توی شهری که من زندگی میکنم نیست.2سال پیش مادر و خواهرش اومدن که آشنا بشن…و پسر هم واقعا به من علاقه داشت و منم همینطور. واقعا باهم خوب بودیم و خیلی عاشق هم بودیم و همه میدونن چقدر منو دوست داشت…. خونوادشم منو دوست دارن و راضی بودن...
اما از ماه مهر فهمیدم با یه دختری هست… یه دختری که دختر خوبی نیست و نامزد هم داره و توی دانشگاهشه.وقتی متوجه شدم خیلی وضعیت بدی داشتم.2ماه لب به غذا نزدم و کارم به بیمارستان کشید.. و دانشگاهم نرفتم.اما اون خودشو زد به ندونستن و فقط چند روز یه بار اس میداد…
تا اینکه بهم خورد ارتباطش با دختره و اومد طرف من… 2ماه با من بود اما از طریق دوستش فهمیدم دوباره با اون دختره هست…من تصمیم گرفتم دیگه جوابشو ندم اما بعد گذشت 3هفته که محلش نذاشتم خیلی زنگ میزنه که من جواب نمیدم… دوست دارم جواب بدم اما میخوام بدون من بودنو تجربه کنه... وضغیت روحیم خیلی بده. هنوز نمیتونم درست غذا بخورم…اما میخوام تکلیفم مشخص بشه. نمیدونم یهو چرا اینجوری شد.... اون همه عشق و خاطره و دوست داشتن چی شد؟
میخوام بدونم چیکار کنم؟؟؟ اینکه همه ی پسرا اینجورین یا کسی که همچین کاری میکنه بعد ازدواجم ادامه میده؟؟؟
سردر گمم که فراموشش کنم یا ببخشمش؟؟؟ با توجه به اینکه هنوزم دوسش دارم… بهم خیانت کرده اما نمیتونم یه لحظه از ذهنم خارجش کنم.
ممنون

---

.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ........نوشته اصلی توسط

باسلام 4 سال پيش باهم دانشگاهيم ازدواج کردم خانوادم بسيار مخالف اين ازدواج بودند اما دوستي من بااين آقا ورابطه احساسي که بين ماايجادشده بود ازدلايل اصرارمن بود
بلاخره باوجود مخالفت شديدخانواده زنش شدم علت مخالفت خانواده ام بيکاري طرف وخانواده بي اصل ونصبش ب ود اما هواوهوسي که من اسمش راعشق گذاشته بودم منجربه اين ازدواج شد
ومن باتوجه به قناعت وعزت نفسي که درخودسراغ داشتم فکرميکردم که ميتوانم با نداري شوهرم بسازم تاوقتي که کارپيداکند وبلاخره دريکي از طبقات خانه

پدرشوهرم که دريک محله اي بسيارپرت ودهاتي بود ساکن شديم ناهار يک عددتخم مرغ آبپز وشام يک پياله آبگوشت ميدادند هفته اي يک بارحق داشتم به خانه پدرم بروم ووقتي هم برميگشتم درراقفل ميکردن وکلي اذيتهاي ديگه بااين وجودهمه رابخاطراينکه انتخاب خودم بودتحمل ميکردم که بعداز 5ماه بخاطرپول آب وبرق ماروازخونه بيرون کردن

وما مجبورشديم درپارکينگ منزل پدرم زندگي کنيم الان همسرم دريک کارخانه به عنوان کارگرساده داره کارميکنه بااينکه ليسانس داره ويک بچه 2ساله دارم ولي ازاين زندگي
ديگه داره حالم بهم ميخوره خودم روخوب شناخته بودم من بابي پولي شوهرم ساختم ولي بيکسي داره عذابم ميده خانواده وفاميل دزدوگداصفتش که نبودنشان بهترازبودنشان
هست افرادي که پول را به فرزندوناموس ميفروشندانسانهاي پستي که آبروندارن وباورکنيد باورکنيد پول را حتي به جان فرزندشان هم ترجيح ميدهند حاضرند پسروعروس و
نوه را به 100تومن نه به 50 تومن بفروشن به خدادلم خونه ماقيد اين آدماروکلا زديم همسرم مردخوب ومهربون وخوش اخلاق وپاکيه وازنجاست خونوادش به دوره اما من
ديگه ازاين همه بيکسي خسته شدم تواين 4سال يه بارم نشده دست منوبگيره ببره پيش فاميلاش آخه پيش کدوم فاميل يه مشت گدا ودزد و خسيس نه ختمي نه عروسي ميرم نه رفتي نه آمدي آخه من تاکي بايدتاوان اين اشتباهموپس بدم توهرمراسمي چه توختم چه تومراسم شاد فاميل شوهر خواهرام هستن ومن هميشه خواروحقيروتنهام ميدونيدکه چي
ميگم عزت وارزش واحترام يه دخترکه به خونه بخت رفته به پدرومادرشوهرش وبه فاميلهاي شوهرشه اما کمر من زيرباراين همه تحقير داره خم ميشه اصلا خم شده وشکسته نداريشو تحمل کنم بيکاريشوتحمل کنم اما به خدا بي پولي مشکلي نيست دربرابر بيکسي به قول ما ترکها آدام سز دغ پيس دردي هش کسيم يوخدي مني يوخليا الان خودم دارم
استخدام ميشم وهمش به فکرطلاقم اگه بچه نداشتم يه لحضه هم صبرنميکردم ولي قربون حکمت خدابرم که ناخواسته باردارشدم ونتونستم سقط کنم ولي آيا فقط بخاطريک بچه اين همه فشارراتحمل کردن ارزش دارد مني که فقط بخاطر پسرم که فردانگه بابام کجاست دارم افسردگي شديدي ميگيرم ميدونم کارم به قرص اعصاب ونهايتا تيمارستان

خواهدکشيد به شدت گريه ميکنم حوصله هيچ کاري راندارم هميشه سرشوهردادميزنم ونفرينش ميکنم واوراتحقيرميکنم وقتي درکنارش هستم فقط باخودميگويم خداياچه مفت خودم رافروختم واوچه راحت ازمن لذت ميبرد شمارابه خدا کمکم کنيد طلاق باوجود يک بچه عاقلانه است يابازهم دارم احساسي تصميم ميگيرم
ازمشاورین تمنا دارم سریعا پاسخ مرابدهند چون ازنظرمالی نمیتونم پیش مشاوربروم

---

می دانید چرا همدردی این همه تأکید دارد که وقتی شرایط ازدواج ندارید دمیدن در تنور احساسات ممنوع و به امیدازواج در چند سال بعد وارد روابط دوستی نشید ؟؟؟

برای آنکه بدانید چرا ؟ نمونه زیر را مثل نمونه های متعدد دیگر ملاحظه کنید:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط .......................

سلام
ببخشین شاید نشه خوب ماجرا رو بگم- تنهام تو شهر خیلی دور دانشجوییم -غریبم - تنها و تنهام تو خوابگاه

هیچ کی رو برا درد دل ندارم - تو رو خدا به دادم برسین

من چند سال پیش از خانمی خوشم اومد و خدارو شکر ایشون خیلی بیشتر خوشش اومد- از هر لحاظ به هم می اومدیم - مخصوصا اعتقادات و سلیقه و خیلی چیزا و هر دو مذهبی - این اعتقاداتمون هر دمون مخصوصا ایشون رو عاشق و عاشقتر کرد ولی....- حتی بعضی موقعا با هم نماز می خوندیم-

ولی منه بدبخت بیکار بودم - گفتم صبر کن برم سر کار می یام خب ظاهرا برا ایشون چیز مهمی نبود و قبول کردن- گذشت و گذشت و گذشت دو سال شد از دوسالم گذشت من همچنان بیکار - خاک تو سرم-
ایشون اولش به من نمیگفت ولی بعد کم کم گفت که خاستگار داره و داره هی به خاطرم ردشون میکنه.
من که قصد بدی نداشتم قدر زور خودم دنبال کار بودم هر چی استخدامی بود می رفتم
نشد که نشد

تا این که ارشد قبول شدم گفتم میرم خب یه شهر دیگه هم یکم بت نزدیکتر میشم هم شاید اونجا کار باشه
(خیلی از هم دور بودیم ولی هردومون با دوری مشکل نداشتیم)
اومدم دانشگاه دیدم وای اینجا که بدتر اونجا کار کجا بود
وایشون همچنان خاستگار رد می کرد - درضمن مطمئنم این کار رو میکرد -

قضیه رو به مادرشم گفت که هم به یکی گفته باشه هم دیگه نزاره خاستگار بیاد - من احمق بازم قدر ندونستم
گذشت تا 3 روز پیش گفت خاستگار اومده و بابام اصرار داره که ..............
خیلی التماسم کرد که کار نمی خوام - هیچی نمی خوام فقط بیا - بعد می ری کار- من احمق باز گفتم نمیشه الان- اینقد گفتم نمیشه و نمیشه که - دیروز صبح گفت یا الان بابام حرف بزن یا من دیگه نمیتونم!!
من احمق باورم نشد جدی بگه - گفتم صبر کن الان امتحان دارم میرم و میام - رفتم اومدم هرچی زنگ زدم جواب نداد - یعنی خاموش بود - پیام داده بود و مفصل خداحافظی کرده بود- خیلی گریه کردم
داغونم - کارم شده گریه - مثلا دانشجو ارشد دولتیام - خاک تو سرم
آخرش امروز نشستم و به یکی که اعتماد داشتم آدم خوبیه گفتم ماجرا رو یکم آروم کرد که بیکاری طوری نیست و اینچیزا زودی برو و خبرش کن که می یای خاستگاری بعد می ری کار.

بدبختی من !! فقط ازش ایمیل دارم و خطی که خاموشه - هر چی ایمیل میدم که باشه هم زنگ میزنم هم مییام !!

جواب نمیده !! تو رو خدا بگین چکار کنم - به خاطر مذهبی بودن و خیلی چیزا دیگه هیچ وقت نشد یعنی نذاشت آدرش داشته باشم حتی شماره خونه !! می گفت هر وقت خاستی بیای بگو همش می دم بت
تو رو خدا بگین چکار کنم - با گریه دارم مینویسم - کسی رو ندارم - من باید با خبرش کنم که می خوام بیام
می شناسمش بفهمه می خوام بیام قبول می کنه خاستگارم باشه ردش میکنه - خونم بگم خوندادم میشناسم قبول میکنن -

فقط باید یه جوری با خبرش کنم- فکر نکنم دیگه خطش فعال کنه خیلی دلش شکست اون موقع که التماس می کرد که بیا الان زنگ بزن! من جوابش گفتم الان امتحان دارم
کمکم کنید
می دونم دوسم داره - ولی بد جور دلش شکست - اینقد ازم ناامید شد که می دونم به خاستگاره بله رو میگه

- - - Updated - - -

می دونم حماقت کردم - میدونم همش تقصیر خودمه - می دونم خیلی اذیت شده تو این مدت - به خدا می دونم الانم داره اذیت میشه و خابو خوراک نداره - بعد این همه مدت می شناسمش - کامل ازم ناامید شد و رفت
نگین می یاد که نمی یاد اوون خاستگاریه خیلی جدی بوده
می دونم و مطمئنم دوسم داره ولی با این حال به اون بله رو میگه

من چکار کنم؟

- - - Updated - - -

به خدا از اول قصدمون ازدواج بود اصلا هم رو دوست دختر پسر نمی دونستیم - ایشون من رو نامزد و خیلی وقتا شوهر خودش می دونست - تو رو خدا تا دیر تر نشده کمکم کنید

هر لحظه می گذره عذاب می کشم

- - - Updated - - -

شاید بگین اگه دوست داره حتما می یاد !! می دونم دوسم دار ه ولی خیلی ازم ناامید شد- صبر آدمم حدی داره - من حماقت کردم بدجور ولی پشیمونم می خوام برم

---