لطفا در جهت مهارتهای کلامی و ارتباطی با همسر راهنماییم کنید (2)

تشکر میکنم از همه دوستان. شرمنده من یکم عصبانی بودم. اگر اخلاقم تند نبود شاید شایستگی بعضی از این تعاریفی که میکنید رو داشتم. ولی حتی داروهای شیمیایی و معجون های گیاهی هم نمیتونه خیلی وقت ها جلوی عصبانیت منو بگیره. کیک بوکس رو دومرتبه شروع کردم که فکر میکنم اثرش از قرص خیلی بیشتره درجا تخلیه م میکنه.

مینو خانم من در مورد غذا به هر طریقی که شما فکرشو بکنید تاحالا بهش گفتم. حتی همین که یکم تپل بشی خوبه. جوابش اینه که تو میخوای من چاق بشم کسی نگاهم نکنه! الان دیگه به مادرش سپردم روزایی که ظهر خونه تنهاست بره براش غذا درست کنه. مادرخانمم ببینه بالا میاره غذارو براش له میکنه یا میریزه میکسر راحت تر جذب کنه من اعصاب این سوسول بازیارو ندارم قاطی میکنم میزنم همه چیزو داغون میکنم.
محدودیت رفت و آمدم اصلا قبول نداره که حالا من بگم بهت سخت نمیگیرم راضی بشه! کلا حرفش اینه که محدودیت و اجازه و اطلاع و هیچی نباشه اصلا. من در کمدشو قفل کردم نتونه لباساشو برداره بره بیرون زنگ زده به برادرم رفته براش باز کرده!
یه چیزهایی خیلی سخته ببینی عصبانی نشی.

شیدا خانم نظر شما شبیه نظر من هست. من هم معتقدم نباید این تشریفات و پیچیدن ها در روابط زن و شوهری باشه. من که ازش نخواستم ترشی و مربا درست کنه ولی دیگه یه لیوان آب که حق دارم "اگه" ازش خواستم انتظار داشته باشم بیاره. ترجیح میدم اگر قراره برای هر خواسته کوچیکی هزار نقش بازی کنم هیچی بهش نگم و خودم انجام بدم. کلا یه بار کلفت رو گفت ولی به من چه و خودت انجام بده زیاد میگه.
با این حرفتون هم موافقم وقتی من بیرون کار میکنم اونم باید قدر بدونه. اشکالی نداره واقعا خیلی کار خونه انجام نده ولی حداقل یه میزان تواضع و سر به زیری و حرف شنوی داشته باشه. همونطور که وظیفه منه هرچی نیاز داره تامین کنم و تاحالا از من ندارم و نمیخرم واقعا نشنیده اونم وظیفه داره حرف منو گوش کنه.
در مسائل مالی هم دخالتی نداره خرید الزامات خونه هم با منه. نمیدونم باید دخالتش بدم یا نه ولی در این موارد مشکلی نداریم.
میفرمایید قانون هارو کمش کنم. شما بگید فقط یک قانون بدون اجازه بیرون نرفتن. من همین یدونه رو چطوری تو سرش کنم؟ از برادر خودمم استفاده میکنه برای سرپیچی.
راجع به لباس هم واقعا درگیری و دعوای شدیدی نبود که الم شنگه راه انداخت. من فقط میخواستم لباسشو عوض کنم ببرمش مشاوره چون مقاومت میکرد و لباسش هم یکم تور داشت راحت پاره شد. خشونتی در کار نبود.
دوره نوجوونی مشکل آنرکسیا پیدا کرده (بی اشتهایی روانی) بردنش دکتر و این مشکل زود حل شده ولی بالا آوردن از عوارض و عادت های همون دوره شه متاسفانه.

ممنونم الهه خانم. من این کتاب رو تهیه کردم ولی خیلی حجیمه و یه نگاهی هم به سرفصل ها و داخلش انداختم حس کردم بیشتر برای شناخت و انتخاب پیش از ازدواجه. اگه فصل و صفحات مشخصی مدنظرتون بوده خیلی لطف میکنید اگر به من بگید همونارو بخونم. اگرم باید همه رو بخونم که خب کم کم میخونم.

ممنونم گلنوش خانم از ابراز همدردیتون.
من نمیدونم چطوری خانمم رو به تلاش بندازم وگرنه خیلی دوست دارم اونم مثل خانمهای این انجمن برای بهتر شدن زندگیمون تلاش کنه. انفعالشم گاهی بیشتر عصبیم میکنه.

ندا خانم
من مشکلی با قیافه و ظاهرم ندارم. قد و هیکلم هم خوبه قبلا چندسال پیش نگرانی داشتم بیشتر برای زخم و جای سوختگی و بخیه و این ها که خانمم مطمئنم کرد مشکلی با این موارد نداره و من دیگه از اون زمان خیالم راحت شده. منظورم از هالک هم خصوصیات اخلاقی و سرگذشت و عدم علاقه دیگران بهش بود نه اینکه مثلا سبز باشم هرچند هیکلم درشته.
ولی خب این کاملا درسته من چه اینجا چه پیش مشاور و دکتر که میرم بیشتر اهتمامشون این هست که من رو تغییر بدن (چون همسرم همراهم نیست) و این باعث میشه من هم تمرکز بیشتری روی ایرادات خودم بکنم. خودمم پیش زمینه فکری خوبی راجع به شخصیت خودم ندارم و فکر میکنم آدم خیلی بدی هستم و راه رستگاری هم برام وجود نداره دیگه. از طرفی خانواده خانمم هم اختلاف سطح خانواده هارو مرتبا به روم میارن. پدرخانمم هنوز لابه لای حرفاش اینو میگه که مدرک و پول و تخصص اصل کسی رو نمیتونه تغییر بده. فکر کنم خانواده خانمم از دوره غارنشینی کتابخون بودن.

فرزانه خانم
چه خوب که یک خانم نظر مثبتی نسبت به قانون داره. من ازش خواسته بودم اگه دوست داره اونم قوانینش رو مکتوب کنه ولی کلا میونه خوبی با خوندن و نوشتن نداره. یه جواب نامه رو هم صدسال بعد با گل و بلبل کشیدن میده.
شاید ایراد کار من همین بود که بدون اطلاعش قوانین رو نوشتم. برای تضمین اجرا هم من صفحات آخر قسمت تنبیهات رو گذاشته بودم که در صورت رعایت نکردن قوانین چه دسته تنبیهاتی روش اجرا میشه. تنبیهاتم رو هم سه دسته کرده بودم که همینطور که میگید اگر تکرار شد بره مرحله بعد. شاید اصلا همین باعث شد اونجوری واکنش نشون بده نمیدونم. البته اون اصلا به انتهای لیست من نرسید که اون قسمت رو بخونه. حداقل جلوی من که نخوند.
باور کنید صبر زیادی میخواد مرتبا سرکشی ببینی و خشونت هم اعمال نشه.

ممنونم خانم شمیم الزهرا از نظر لطفتون و پست تشویق آمیزتون. انرژی مثبتی داشت.
دید شما شبیه خانم من هست که میفرمایید عشق و دلبستگی کافیه. البته که عشق، دو نفر رو میتونه با وجود تفاوت ها کنار هم نگه داره ولی به نظر شما که باتجربه هستید دعوا و درگیری مکرر از شدت عشق و علاقه در دراز مدت ممکن نیست کم بکنه؟ یا اینکه موندن کنار هم رو تبدیل به عادت کنه؟ در همین چند روز اخیر که ما شرایط متشنجی داشتیم یک عادت خوب رو ترک کرده تا هفته گذشته می اومد جلوی در استقبالم الان چند روزه دیگه اینکارم نمیکنه. امروز میخوام جلوی در صبر کنم و اگر نیومد صداش کنم بیاد. من فکر میکنم با توجه به اینکه اون در دعوا ابراز نفرت میکنه کم کم عشق و علاقه ش به من رو از دست میده.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط شمیم الزهرا

شما همیشه تکیه گاه بودین اما خودتون به کجا پناه میبرین؟

---

دقیقا دو روز پیش خودم داشتم به این مسئله فکر میکردم این تیکه از صحبت شمارو که خوندم جالب بود برام که شما هم بهش اشاره کردین. البته پیام شما توصیه به پناه بردن به خدای یکتاست و من متوجه هستم. ولی چیزی که من خودم داشتم فکر میکردم بیشتر ریشه و علت این بود که چرا من اینجوری شدم و خانمم چرا محبت من رو نمیفهمه.
میدونید من از خدام بود اون زمانی که ضعیف بودم و کمک نیاز داشتم کسی رو داشتم دستم رو بگیره و مثل الان خودم که تکیه گاه اطرافیانم هستم برام باشه. من همچین کسی رو نداشتم و این نیاز رو هم طی سال ها رفتارهایی که از دیگران دیدم در خودم کاملا کشتم من حتی نیاز به خدارو هم در خودم کشتم که منتظر و دعاگوی هیچ موجودی نباشم. فقط این برام بولد شده که وجود حامی برای بقا یک موهبته نه لعنت. هرچی هم اون حمایت همه جانبه تر و قوی تر بهتر. اینه که وقتی بهم میگن همون برخوردی رو بکن که دوست داری با خودت بکنن میگم خب این کار من که نهایت عشقه و چیزی بوده که خودم در گذشته نیاز داشتم پس چرا میگن کار درستی نیست چرا کسی باید ناراحت بشه از اینکه انقدر در رفاه و امنیت باشه که حتی لازم نباشه به مسائلش خودش فکر کنه. دیگه مگه بالاتر از اینم هست؟ اگر من مراقبش نباشم و امنیتش رو فراهم نکنم چطوری با محبت کلامی تنها ادعا کنم که دوستش دارم؟ و فکر میکنم همین میشه که تعبیر و تفسیر من از واژه "قانون" البته از نوع انسانی و اخلاقیش، با کسی که در رفاه و امنیت کامل زندگی کرده متفاوت میشه. این حرف منو شاید فقط کسی بتونه درک کنه که تو سختی بزرگ شده و برای زنده موندنش جنگیده.
من قانون ها و محدودیت و مراقبتم رو کاملا از سر عشق و علاقه و به نفع همسرم میبینم ولی اون چون نمیدونه سختی و ناامنی و خطر و خیلی مسائل دیگه واقعا چی هست اینارو نشانه اسارت و زورگویی میبینه و جبهه میگیره.

تشکر خانم پاییزه
نه خیالتون راحت باشه که من هیچ انتظار معجزه یا نتیجه گرفتن بدون تلاش هیچوقت ندارم. بالاخره یه راهی از یه طریقی پیدا میکنم. ممنون که برام نوشتید. سلامت باشید.

طاهره خانم از مطالب عمیق و توضیحاتتون ممنونم. شنبه سه چهار بار میخوندم پستتون رو انقدر عصبانی بودم درست متوجه نمیشدم.
تاپیک تی ای رو که قبلا خونده بودم ولی کمال گرایی جدید بود و خیلی هم عالی بود. ممنونم. من بیشتر مشخصاتشو دارم. در تیپ یک رشد یافته دقیقا درست گفته من الان بین تنش استانداردهای بالا و شل کردن اصول اخلاقی در نوسانم. میخوام ساده بگیرم ولی واقعا برام سخته. معمولا هم زمان زیادی نمیتونم یه مسئله رو ندید بگیرم و دوباره به مواضع سخت گیرانه خودم برمیگردم.
حق باشماست این زمین با زمین های دیگه خیلی فرق میکنه متاسفانه با تجارب قبلی من همخونی نداره. من دارم مرتبا توش شکست میخورم. نمیدونم از باخت من چی عایدش میشه شما میگید بباز تا ببری اینو تو یکی از تاپیک های اینجا هم خونده بودم ولی من خودم به بازی برد-برد فکر میکردم.
میفرمایید بایدها در ابتدای زندگی قاتل رابطه هستن. من به این فکر کردم که با این حساب یه مدتی مثلا یکماه، سه ماه یا حتی شیش ماه بهش آزادباش بدم و بگم قانونی وجود نداره (واقعا برام سخته این حرف) ولی فقط در همون فرجه مشخص و بعدش حکومت من پیاده بشه. به نظرتون این شیوه خوبی هست؟ و اصلا قابل اجرا شدن هست با توجه به روحیه من؟
من نمیخوام فکر کنه با قید و شرط دوستش دارم و از طرفی هم حس میکنم دارم خودمو سنگ رو یخ میکنم دیگه. من در کمدو قفل میکنم نتونه لباساشو برداره بره بیرون اون زنگ میزنه به برادر خودم بیاد درو براش باز کنه. برادر از همه جا بی خبر منم حرفشو باور میکنه که کلید گم کرده. این وسط فقط حرف منه که داره بی اعتبار میشه.
به مزایا و معایب آزاد باش فکر کردم میدونم بیشتر مضره تا مفید. باید از دکترم بخوام داروی جدیدی بهم بده یا دوز داروهامو زیاد کنه چون هم حس میکنم نسبت به داروها مقاوم شدم دیگه هم فکر میکنم بخوام آزادش بذارم باید واقعا خودمو به خواب بزنم که کاراشو نبینم. احتمال فاصله گرفتنمون هم هست و ممکنه همین حد صمیمیتی که به این زحمت دوباره بهش رسیدم رو از دست بدم چون نمیتونم زیاد درگیر مسائلش باشم و گیر ندم. احتمال دلسردی خودم از زندگی مشترک هم هست. ولی دیگه راه دیگه ای در این مقطع به ذهن خودم نرسید. احساس خستگی نمیکنم و میتونم برم با روانشناس صحبت کنم راجع به مسائل کودکی و تمرکزم رو روی اون مسئله بذارم هرچند کاملا بی فایده و مخل اعصابم میدونم با توجه به تجربه قبلی. ولی منظورم اینه که خسته از مبارزه نیستم فقط احساس میکنم راه هایی که میرم مرتبا به شکست میخوره.
دیگه فکر خودم به جایی نرسیده.

امیدوارم پاسخ کسی رو جا ننداخته باشم چون در چندین مرحله تکه تکه نوشتم.

امیر جان لطفا مواظب خودت باش!!!آدمایی که دیر خسته میشن یک مرتبه از پا در میان،تمام رنجهایی که متحمل شدیو به نوعی تجربه کردم،میتونم بفهممت.

خیلی وقته که تاپیکهای شما رو میخونم اما چشام هی گرد و گردتر میشه از تعجب

مگه میشه یه خانم در سن همسر شما بالا بیاره بخاطر تناسب اندامش؟والا این کار نوجوونهاست. چیزی که واضحه شما فقط تا ۵۰ درصد تو این رابطه تاثیرگذار هستی.

اصلا خانم شما نیازی به تغییر در خودش،عادات و باورهاش نمیبینه و جالبه که خانواده اش هم همراهیش میکنند.بالاخره باید یک بزرگی کسی باشه تو خانواده اش که به همسر شما با نرمی یک سری آموزشها و نصیحتهایی رو بگه. این رابطه کجدار و مریز داره پیش میره.

خانم شما در عوالم خودش سیر میکنه و بیشتر منو یاد دختر بچه های لوس میندازه.کسی که مامانش براش غذا له کنه؟!کسی که هنوز تو فکر فضای مجازی و دوستاشه! انگار زندگی مشترک برای خانم شما یک معنی و مفهوم دیگه ای داره.

انجمن همدردی بخاطر اینکه اغلب کاربراش خانم هستند یک جو مدافع زنان داره و جالبه که تو همین سایت همه از خوبی شما تعریف میکنند.پس میبینین که اصلا شخصیت ضد زن ندارین و اتفاقا نیازهای خانومها رو خیلی خوب درک میکنید.

خوب تو این شرایط یا باید خانمت هم همراهی کنه و به طور جدی روی خودش کار کنه و یا اینکه شما هم از ایده آلهات فاصله بگیری و به حداقلها راضی باشی تا یک حد میانه راضی کننده ای در زندگی مشترکتون بوجود بیاد. که با توجه به روحیات همسرتون گزینه دوم به واقعیت نزدیکتره.
شما هم یه سری اشکالهایی داری ولی خیلی کمتر از همسرتون.

من نمیدونم چرا مدیر همدردی تو تاپیک شما مطلبی نمیذارن تا بقیه هم استفاده کنند چون تقریبا تاپیک شما خیلی مورد توجه کاربرای اینجا قرار گرفته و تند تند صفحاتش جلو میره.

برادر نازنینم سلام،:72:
اجازه بدید ابتدا دوباره و چندباره تحسینتون کنم. شما مرد خوبی هستید. علیرغم همه ی پستی و بلندی هایی که باهاش مواجه اید اما پشت به مشکلات نمی کنید بلکه باشجاعت تمام سینه به سینه با اونها روبرو می شید و از تمام توانتون استفاده می کنید برای حل مسائل.:104::104:

این ذهن ناقص من به من میگه مشکل عمده ما آدمها در بسیاری از موارد اینه که همیشه خودمون رو برحق می دونیم ،علاقه ای به شناسایی ایرداتمون نداریم و به تبع مقاومت می کنیم در برابر تغییر اما شما اینطور نیستید. کم هستند انسانهایی که اینقدر جدی توجه می کنند به این موضوع به حدی که حتی اگه در مسیر با سنگلاخ هم مواجه بشن دستاز تلاش برندارند..

و اما ..
با نظر برخی از دوستان کاملا موافقم که همسرتون باید نقش همسری خودش رو بپذیره و باور کنه ازدواج کرده و در برابر شما و زندگی مشترک مسئولیتهایی رو به عهده داره ، اما چه کنیم .. ما به ایشون دسترسی نداریم، ضمن اینکه شناخت ما از ایشون صرفا بر پایه ی اطلاعاتی ست که شما از ایشون به ما می دین ، در واقع ما ایشون رو از دریچه ی نگاه شما می بینیم.. چه بسا اگر پای صحبت ایشون بنشینیم ، ببینیم که ایشون هم در حد توان و ظرفیت خودشون فداکاریها و همراهی هایی با شما داشته اند که چشم شما و به تبع ما نیومده به همون اندازه که ایشون درک نزدیکی از حجم تلاش شما برای بهبود زندگی و بویژه حمایت ها و احساسی که نسبت به ایشون دارید، ندارند.

چرا؟چون به نظر میرسه نگاه ،طرز تلقی و تعریف ذهنی هر دوی شما از مفاهیم پایه زندگی و کارکرد عمیق این مفاهیم در زندگی مشترک اساسا متفاوت هست .. طبیعتا اگر شما یا ما فکر کنیم که در این شرایط به هم ریخته همسر شما حالشون خوبه و هیچ مشکلی ندارند در اشتباه هستیم. مطمئن باشیم که مواجهه با این تفاوتها روح و جسم او رو هم به اندازه ی کافی به هم می ریزه..

در چنین شرایطی طبیعی ست که زور و ارعاب و تهدید و کنترل و زد و خورد و خط کشی و وضع قوانین کمکی به تغییر اوضاع نمی کنه بلکه اون رو پیچیده و پیچیده تر و فاصلهها رو بیشتر می کنه .. و این چیزی ست که نه تنها شما بلکه هیچ کدوم از ما هم نمیخواهیم اتفاق بیفته ..

حالا سوال اصلی اینجاست : چطور میشه این نقصان رو که واقعا هم هر دو طرف رو علیرعم علاقه ای که به هم دارند به شدت رنج میده برطرف کرد؟ و اصولا چه باید کرد؟

به نظر من راه حل مساله در خود مساله نهفته است. یعنی باید تلاشها به سمتی هدایت بشه که نزدیکی فکری ایجاد بکنه بین دو نفر که تا این حد از هم دور هستند.. واین به هیچ وجه کار آسانی نیست..



البته شخصا فکر می کنم شما در حال حاضر در این مسیر قرار دارید چون
اولا متوجه شدید که یه جای کار می لنگه .
دوما با دقت و مسئولیت پذیری دنبال پیدا کردن اشکال رفتید.
سوما متوجه شدید بخشی از مشکلات به خاطر ناآگاهیها و بعضا اشتباهات شماست.
چهارما پذیرفتید که صرف نظر از همسرتون لازم هست که شما تغییراتی در خودتون ایجادکنید.
و پنجما مجدانه دارید تلاش می کنید برای بهبوذ اوضاع از طریق کار روی خودتون.. :72:



و تمام اینها واقعا آفرین و دست مریزاد داره ..

هر چند خیلی حیفه که همسر شماکنار شما نیست و شما دست تنها دارید در این مسیر گام بر میدارید که خودش باعث میشه سرعتتون پایین بیاد و گاهی حتی احساس شکست بکنید چون احساس می کنید تلاش شما یک جانبه ست و اونجور که مایل هستید نتیجه ای عایدتون نمیشه .. ولی واقعیت این نیست.. شما در حال تغییر هستید حتی اگر خودتون متوجه نباشید و حتی اگر کند و ملایم و گاهی نشدنی به نظر برسه .. و این فوق العاده ست..



البته این به این معنی نیست که فقط شما باید تغییر کنید و ایشون هیچ نقشی نداره.. نه .. اینطور نیست .. اما معتقدم نقش شما پر رنگ تره چون شما تشخیص دادید که نیاز هست چیزهایی تفییر کنه و بالاخره این شما هستید که به نوعی ابتکار عمل رو به دست گرفتید ..


از طرفی وقتی دیدگاه ما در مورد مسائل بویژه شروع به تغییر می کنه ناخودآگاه در ذهن ما ، ماهیت مسائل هم تغییر شکل میدن ، در نتیجه رفتار و عملکرد ما هم تغییرمی کنه .. و این در نهایت تغییر واکنش سایرین در پاسخ به کنش ما رو به دنبال خواهد داشت که البته حصول نتیجه درفرایندی تدریجی و زمان بر اتفاق خواهد افتاد و ما باید به این موضوع آگاه باشیم..

نکته ی مهمی که باید مورد توجه قرار بگیره این هست که در فرایند اصلاح رفتارها،اگر فقط نقش بازی کنیم و باور و اعتقاد لازم رو به ایحاد تغییر نداشته باشیم اینهمه زحمت و تلاش بی نتیجه خواهد بود. ضمن اینکه اگر انتظار داشته باشیم که با شروع گامهای اولیه از طرف ما ، طرف مقابل پا به پای ما بیاد و روی این موضوع حساب باز کنیم، بیشتر رنج خواهیم برد چون درک این همدلی و همراهی در افراد مختلف متفاوت است..
و چون مساله ی شما و همسرتون تفاوت طرز تلقی از زندگیست درصد احتمال اینکه ایشوناین حرکت شما رو متوجه نشوند و واکنشی خلاف انتظار شما داشته باشند بالاست، درنتیجه این انتظار شما بیشتر باعث ناامیدی تون خواهد شد.


پس کاهش توقع از طرف مقابل و پرهیز از فشار آوردن به ایشون و در عوض افزایش تمرکز روی خودمون عملا می تونه از اتلاف انرژی و ایجاد تنش های مضاعف جلوگیری کنه.

رفتار شما با خانمتون چگونه باید باشد؟


1. نمی دونم رابطه ی شما با قدردانی ، سپاسگذاری و تشکر چطوره بویژه در ارتباط با همسرتون؟ هم اینکه واکنش ایشون به تشکر چیه؟ اما می خوام بدونید قدردانی از هر کار کوچکی که زوجین در ارتباط با هم انجام میدن، گاهی اثری شبیه به معجزه داره .. اگر همسران بدونند ارزشگذاری و قدردانی از امور ریز و درشتی که درزندگی مشترک صرفا به عنوان وظیفه ی زن و شوهری برچسب می خوره تا چه حد در تقوبت احساس محبت طرفین به هم و استحکام زندگیشون اهمیت داره هیچوقت فرصت تشکر رو از هم دریغ نمی کردند و به تبع شاید با کمتر مشکلی در زندگی مواجه میشدند..

شما ببینیداگر همسر شما اندکی از تلاشهای صادقانه شما رو می دید و قدردانتون بود باور کنیدشما الان احساس پادشاهی داشتید ..و متقابلا ..


خاطرتون هست پرسیده بودید در مورد روشهای سرمایه گذاری روی نقاط قون همسرتون؟
قدر کوچکترین کارها رو دانستن یکی از موثرترین ابزار سرمایه گذاری روی نقاط قوت همسران در زندکی مشترک هست.

مثلا همین که گفته بودید همسرتون صبحها با شما بیدار میشده و صبحانه درست می کرده یا اینکه موقع ورودتون به منزل ازشما استقبال می کرده و .. موارد مشابهی که از طرف ایشون صورت گرفته و می گیره (که البته ضمن اینکه اصلا هم کم اهمیت نیستند بلکه اتفاقا کاملا قابل ارزشگذاری و قدردانی هستند) .. همه ی اینها می تونه محل سپاسگذاری قرار بگیره و تقویت کنه مسئولیت پذیری ایشون رو در رابطه با شما و زندگی مشترکتون..


به عبارت دیگه جایگزین کردن «رفتار انتقاد آمیز از مواردی که مورد دلخواه وتایید شما نیست و تلاش مستقیم برای تغییر اون رفتار» ، با «رفتار تشکر آمیز ازمواردی که محل خوشحالی و تایید شماست و تلاش غیر مستقیم در جهت تشویق و تقویترفتار مناسب» ..



2. سعی کنید نقشتون رو از ظاهر یک ناظم سخت گیر و خط کش به دست یا یک حاکم زورگو (عذر میخوام به خاطر این عناوین) تغییر بدین به نقش یک دوست همراه و همدل .. شاید ندونید در اغلب زندگی های موفق، ارتباط همسران بیشتر از هر چیزی همدلانه و دوستانه ست .. به روابط خودتون با صمیمی ترین دوستانتون دقت کنید .. چه چیزهایی باعث و ضامن دوستی و صمیمیت شماست؟ و در لطفا درمورد همدلی و مصادیقش فکر کنید.



3. همسرتون رو محدود نکنید ،به ایشون اعتماد کنید و به جای ایشون تصمیم نگیرید. اگر اشتباهی مرتکب شدبه جای انتقاد و سرزنش، او رو ببخشید و با او مثل یک دوست رفتار کنید. توجه داشته باشید که اینگونه رفتارها بیش از اینکه او رو نزدیک شما نگه بداره ، از شما دورترخواهد کرد.

و ....


حالا من از شما می پرسم :
امیر عزیز ، با توجه به همه ی مطالب بالا پذیرش همسرتون همونجوری که هست یعنی چی؟
............................................



خیلی سعی کردم طولانی نشه اما ببخشید نشد از این حد جمع و جورتر بنویسم.
در مورد بحث کمال کرایی و خطاهای شناختی هم حتما چیزهایی که به ذهنم میرسه رو درچند روز آینده براتون می نویسم.


دوستتون دارم و برای موفقیتتون دعا می کنم.:72::43:

مرسی مستانه گرامی از همدردیت.
آره من دیر خسته میشم برام دعا کنید دیر از پا دربیام چون این شیوه ای که طاهره خانم میگن میدونم فشار زیادی بهم میاره.

خانم خندون من تا سه سال پیش فکر میکردم همه خانمها اینکارو انجام میدن. خانمم گفته بود یه چیز عادیه منم باورم شده بود.
زنهای جوان هم اینکارو میکنن کلا یه نسبت قابل توجهی از خانمها که الان درصدش واقعا یادم نیست در دنیا به شیوه بالا آوردن یا استفاده از داروهای مسهل سعی میکنن خودشون رو لاغر نگه دارن. ضرر بالا آوردن واقعا زیاده چون اسید معده برمیگرده و میزنه دندونارو خراب میکنه تپش قلب میاره کمبود پتاسیم میاره و خیلی مسائل دیگه. من برای همین با دکتر صحبت کردم و ازش دارو گرفتم. چون خانمهایی که این مشکل رو دارن باید حتما پیش از بارداری تحت مراقبت باشن حالا من یه سال دیگه هم بخوام بچه دار بشم بازم باید حواسم به این مسئله باشه مسئله سلامتیشه. اینکه دوستان میگن کاری به کارش نداشته باش من از خدامه دغدغه این مسائل رو نداشته باشم نمیدونم چطوری بیخیال سلامتیش بشم!
مرسی میگید خانمهارو خوب درک میکنم. من درک و منطقم در امور دیگه بسیار هم بالاست فقط نقطه ضعفم در مورد خانمهاست چون تمام محیط های کاری من حداقل پونزده ساله که کاملا مردونه هستن. دانشگاه میرفتم از کلاس پونزده نفری دو نفر دختر داشت صحبت کردنم با خانمها در حد صحبت با فروشنده و متصدی بانکه اینجا اولین محیطیه من داخلش هستم و اکثریت خانم هستن و راستش یکم هم استرس زاست. البته من فکر میکنم مرد بدتر از منم هست چون من حداقل به احساسات همسرم اهمیت میدم و تلاشمو دارم میکنم درکش کنم.


بسیار ممنونم طاهره خانم. خیلی خوب و پله پله توضیح میدید متشکرم که انقدر وقت میذارید اینارو بنویسید.
اول از همه من این سوتفاهم رو اصلاح کنم ممکنه خودخواهانه زیاد از خودم نوشتم یا ناراحت بودم خیلی شکایت کردم و باعث شده دوستان فکر کنن خانم من خودخواه هست یا تلاشی برای زندگی نمیکنه. اونم در حد خودش تلاش میکنه ولی به سبک خودشه نه مثل من تخصصی که میخوام از راه مشاوره و مطالعه پیش برم اون از دوستاش مشورت میگیره که گاهی راهنمایی هاشون در این جهته که منو اذیت کنه یا باهام لجبازی کنه. یعنی خودش میاد میگه فلان کارو فلانی بهم یاد داده. ولی فداکاری های زیادی تاحالا برام کرده. بسیار هم مهربونه. من دیدم اینجا مثلا خانمها با پول خرج کردن شوهرشون برای خانواده ش خیلی مخالف هستن خانم من اصلا همچین خصلتی نداره تمام خرج و مخارج برادرم با منه و عملا هم انگار سه نفری زندگی میکنیم من تا پول دارو و درمان ام اس شوهر عمه م رو هم میدم و کلا چندتا خانواده هزینه شون با منه پدرم جلوی خانمم میاد از من دستی پول میگیره و خانمم هیچ وقت حتی به صورت طعنه و ضمنی هم اعتراضی نکرده. اصلا خودخواه نیست و خودشم به دیگران کمک میکنه. چندساله داره سعی میکنه رابطه من و پدرمو درست کنه نمیتونه.
اینکه دوستان میگن اون خوش و خرمه هم اینجوری نیست واقعا. البته من از اون در ظاهر شاکی ترم. ولی اونم شب ها فکر میکنه من خوابم گاهی گریه میکنه. اون حساس تره و طبیعیه که بیشتر از من هم ناراحت باشه. فقط سرشو گرم میکنه الان رفته مثلا بچه گربه گرفته خونه حوصله ش سر نره. من تا مسئله حل نشه آروم نمیگیرم اون ولی زوم نمیکنه روی مشکلات و بیخیالی طی میکنه.
احساس شکست من که به ندرت برام پیش میاد بیشتر بخاطر نتیجه نگرفتن خودمه. من حتی به اینکه ببرمش پیش یک مشاور آقا هم فکر کردم یعنی فکر کردم چند جلسه خودم برم اگر اون آدم مشکل اخلاقی نداشت و از روال کارش هم راضی بودم یکی دو جلسه ببرمش باهاش حرف بزنه با اینکه حتی فکرش اذیتم میکنه که بخوام ببرمش پیش یه مرد غریبه درددل کنه ولی دیگه حتی به این راهم فکر کردم. البته یه بارم بیشتر بهش فکر نکردم همون موقع که مقاومت میکرد برای مشاوره اومدن ولی با اینکه مستاصل شده بودم نتونستم با خودم کنار بیام همچین کاری بخوام بکنم. بعد این فکرا این کارا وقتی همه به دیوار میخوره یا نمیشه ازش نتیجه بگیرم احساس شکست میکنم.
متاسفانه ما از هفت روز هفته شش روز الان در دعوا هستیم. قبلا انقدر دعوا نداشتیم چون من سعی دارم ملایم تر رفتار کنم اون بیشتر مقاومت میکنه و بحثمون میشه بعد تبدیل به دعوا میشه. وگرنه مثلا یکسال پیش هم مشاجره مون میشد ولی من یه تندی میکردم همه چی تموم میشد. الان یه دلیل اینکه دعواهامون تعدادش زیاد شده همینه که من نمیخوام از مسند قدرت یا با اعمال زور کاری کنم. البته بازم گاهی از دستم در میره. ولی مثلا ده درصد مواقع ست که من میشم اون ناظم بده. باقی مواقع در شرایط برابر میخوام با صحبت عادی و منطقی مجابش کنم.


قدردانی کردن خانمم بیشتر از منه چون کلام شیرین تری داره. ولی در کل رسممون نبوده برای هرچیزی از هم تشکر کنیم. گاهیم خیلی غر میزنه اگه چیزی دقیقا مطابق میلش نباشه یعنی نه تنها تشکر نمیکنه که شاکی هم هست. معمولا کارهایی که مهم بوده یا انتظار نداشتیم از هم ولی باعث میشه تشکر کنیم. شما میفرمایید برای هرچیزی قدردانی کنم ازش؟ مثلا برای من صبحانه درست میکنه من ازش لفظی تشکر نمیکنم ولی بهش میگم لازم نیست از خوابت بزنی یا یه جور دیگه محبتمو نشون میدم. فکر میکردم همین کافیه.
البته فکر کنم چون از تعریف خیلی خوشش میاد تشکر هم دوست داشته باشه. من قدر کارهاشو میدونم فقط لفظی از کلمه تشکر خیلی زیاد استفاده نمیکردم. اینم اجرا میکنم از این به بعد چشم.
محدودم نیست واقعا الان هرکاری میخواد داره میکنه. دعوامون میشه ولی به حرف من نمیکنه آخرش.


چیزی که مدنظر خودم بود این بود که یه چند ماه حرفی از قانون هام نزنم و موارد مهم مثل سلامتی و رفت و آمدشم به صورت پیشنهادی بهش بگم و گیر ندم بعد چند وقت که خیالش راحت شد فهمید همه جوره دوستش دارم حکومت خودمو پیاده کنم.
ولی با توضیحات شما اگر من درست فرمایش شمارو متوجه شده باشم پذیرش یعنی کلا دیگه تا همیشه کاری به کاراش نداشته باشم. انتقاد نکنم، جاش برای همه چی تشکر کنم، رفتارهای ناراحت کننده شو ندید بگیرم یعنی همینجوری باهاش کنار بیام و هیچ باید و نباید و محدودیتی هم نباشه. روی تغییر اونم حسابی باز نکنم. درست متوجه شدم؟
به نظر خودم یک دارو یا روشی بسیار قوی برای آرامش اعصاب و حواس پرتی هم کنار اینا نیاز دارم. این حد خونسردی و بی تفاوتی و انفعال نسبت به مسائلی که برام مهمه برام واقعا سخته. یه راهیم میخوام برای اینکه افسردگی نگیرم. چون این شیوه بهرحال ایده آل من نیست و بهم فشار میاره قطعا.
ممنون از توضیحات کاملتون
منتظر توضیح شما در باب خطاهای شناختی و کمال گرایی هم هستم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط amir a

اول از همه من این سوتفاهم رو اصلاح کنم ممکنه خودخواهانه زیاد از خودم نوشتم یا ناراحت بودم خیلی شکایت کردم و باعث شده دوستان فکر کنن خانم من خودخواه هست یا تلاشی برای زندگی نمیکنه. اونم در حد خودش تلاش میکنه ولی به سبک خودشه نه مثل من تخصصی که میخوام از راه مشاوره و مطالعه پیش برم اون از دوستاش مشورت میگیره که گاهی راهنمایی هاشون در این جهته که منو اذیت کنه یا باهام لجبازی کنه. یعنی خودش میاد میگه فلان کارو فلانی بهم یاد داده. ولی فداکاری های زیادی تاحالا برام کرده. بسیار هم مهربونه. من دیدم اینجا مثلا خانمها با پول خرج کردن شوهرشون برای خانواده ش خیلی مخالف هستن خانم من اصلا همچین خصلتی نداره تمام خرج و مخارج برادرم با منه و عملا هم انگار سه نفری زندگی میکنیم من تا پول دارو و درمان ام اس شوهر عمه م رو هم میدم و کلا چندتا خانواده هزینه شون با منه پدرم جلوی خانمم میاد از من دستی پول میگیره و خانمم هیچ وقت حتی به صورت طعنه و ضمنی هم اعتراضی نکرده. اصلا خودخواه نیست و خودشم به دیگران کمک میکنه. چندساله داره سعی میکنه رابطه من و پدرمو درست کنه نمیتونه.
اینکه دوستان میگن اون خوش و خرمه هم اینجوری نیست واقعا. البته من از اون در ظاهر شاکی ترم. ولی اونم شب ها فکر میکنه من خوابم گاهی گریه میکنه. اون حساس تره و طبیعیه که بیشتر از من هم ناراحت باشه. فقط سرشو گرم میکنه الان رفته مثلا بچه گربه گرفته خونه حوصله ش سر نره. من تا مسئله حل نشه آروم نمیگیرم اون ولی زوم نمیکنه روی مشکلات و بیخیالی طی میکنه.

این توضیحات شما خیلی خوب بود .. :72:
واقعا مهمه که ما منصف باشیم در قضاوتهامون و انتقادات و شکایت هایی که داریم باعث نشه خوبی ها و نقاط قوت همسرانمون رو نادیده بگیریم .. ضمن اینکه همیشه باید این رویه زنده نگهداشته بشه .. مطمئنا هنوز هم ویژگیهای مثبت بیشتری در ایشون وجود دارد که اگر ظریف باشید در شناسایی اونها ، حتما قابل ارزشگذاری و قدردانی هستند.




متاسفانه ما از هفت روز هفته شش روز الان در دعوا هستیم. قبلا انقدر دعوا نداشتیم چون من سعی دارم ملایم تر رفتار کنم اون بیشتر مقاومت میکنه و بحثمون میشه بعد تبدیل به دعوا میشه. وگرنه مثلا یکسال پیش هم مشاجره مون میشد ولی من یه تندی میکردم همه چی تموم میشد. الان یه دلیل اینکه دعواهامون تعدادش زیاد شده همینه که من نمیخوام از مسند قدرت یا با اعمال زور کاری کنم. البته بازم گاهی از دستم در میره. ولی مثلا ده درصد مواقع ست که من میشم اون ناظم بده. باقی مواقع در شرایط برابر میخوام با صحبت عادی و منطقی مجابش کنم.

نگران نباشید.
موضوع اینه که در ابتدای ازدواج (بعد از گذشتن ماه عسل شیرین) واقعیتهای شخصیتی طرفین شروع به نمایش خودش می کنه و همسران در جریان پروسه ی شناخت نزدیکتر از هم قرار می گیرند . این خودش به اندازه ی کافی مساله دار و تنش زا هست و در 80 -90 درصد ازدواجها عمومیت داره . چه برسه به اینکه شما در ماههای آخر قبل از زندگی زیر یک سقف شرایط بحرانی رو پشت سر گذاشتید و حل اونها هم انرژی و توان مضاعف میخواد ..
اما خبر خوب اینه :
دل قوی دار ، سحر نزدیک است.





قدردانی کردن خانمم بیشتر از منه چون کلام شیرین تری داره. ولی در کل رسممون نبوده برای هرچیزی از هم تشکر کنیم. گاهیم خیلی غر میزنه اگه چیزی دقیقا مطابق میلش نباشه یعنی نه تنها تشکر نمیکنه که شاکی هم هست. معمولا کارهایی که مهم بوده یا انتظار نداشتیم از هم ولی باعث میشه تشکر کنیم. شما میفرمایید برای هرچیزی قدردانی کنم ازش؟ مثلا برای من صبحانه درست میکنه من ازش لفظی تشکر نمیکنم ولی بهش میگم لازم نیست از خوابت بزنی یا یه جور دیگه محبتمو نشون میدم. فکر میکردم همین کافیه.
البته فکر کنم چون از تعریف خیلی خوشش میاد تشکر هم دوست داشته باشه. من قدر کارهاشو میدونم فقط لفظی از کلمه تشکر خیلی زیاد استفاده نمیکردم. اینم اجرا میکنم از این به بعد چشم.
محدودم نیست واقعا الان هرکاری میخواد داره میکنه. دعوامون میشه ولی به حرف من نمیکنه آخرش.


چیزی که مدنظر خودم بود این بود که یه چند ماه حرفی از قانون هام نزنم و موارد مهم مثل سلامتی و رفت و آمدشم به صورت پیشنهادی بهش بگم و گیر ندم بعد چند وقت که خیالش راحت شد فهمید همه جوره دوستش دارم حکومت خودمو پیاده کنم.
ولی با توضیحات شما اگر من درست فرمایش شمارو متوجه شده باشم پذیرش یعنی کلا دیگه تا همیشه کاری به کاراش نداشته باشم. انتقاد نکنم، جاش برای همه چی تشکر کنم، رفتارهای ناراحت کننده شو ندید بگیرم یعنی همینجوری باهاش کنار بیام و هیچ باید و نباید و محدودیتی هم نباشه. روی تغییر اونم حسابی باز نکنم. درست متوجه شدم؟
به نظر خودم یک دارو یا روشی بسیار قوی برای آرامش اعصاب و حواس پرتی هم کنار اینا نیاز دارم. این حد خونسردی و بی تفاوتی و انفعال نسبت به مسائلی که برام مهمه برام واقعا سخته. یه راهیم میخوام برای اینکه افسردگی نگیرم. چون این شیوه بهرحال ایده آل من نیست و بهم فشار میاره قطعا.


اشتباه نکنید.
از اول هم قرار نبوده که شما به تنهایی تحت فشار باشید. ما داریم سعی می کنیم تغییر تاکتیک و روش رو با هم تمرین کنیم که نهایتا منجر بشود به نتیجه ی برد - برد .. و قرار هم نیست کسی این وسط له بشه .. فقط باید هر دوی شما یاد بگیرید که بهترین نوع کنش و واکنش در ارتباطاتتون چگونه باید باشد ..
و چون در حال حاضر به نظر می رسه سرنخ این ماجرا دست شماست تبعا شما باید هم حجم آگاهی هاتون رو بالاتر ببرید و هم در ارتباط ها حداقل تا زمانی که همسرتون بتونن پا به پای شما بیان بتونید رشته ی عشق و محبت رو حفظ کنید که خدایی نکرده در اثر خامی و بی تجربگی و اشتباهات ناخواسته احیانا دچار آسیب غیرقابل جبران نشه ..




براتون دو تا لینک می گذارم ، هر دوی این تاپیک ها بسیار طولانی و شاید گاهی خسته کننده باشه اما توصیه می کنم بویژه پستهایی که توسط آقای sci عزیز و محترم (که امیدوارم هر جا هستند در سلامت و موفقیت کامل و پایدار باشند) تنظیم شده رو با دقت بخونید و از راهکارهاشون استفاده کافی و وافی ببرید:

- مشاوره تخصصی she با جناب sci

- چگونه منفعل نباشيم ؟

من در لینک اول ، یکی از پستهایی که به نظرم کارکرد بیشتری برای شما داره رو لینک دادم . اما به نظرم خوندن کلیه ی پستهای ایشون واقعا مفید و سازنده هستند.

---

دوستتون دارم.
و موفق باشید .:72::43:

امیر خان

یه موقع که بحق و اختلاف نظری ندارید و با خانمتون مثلا رفتین بیرون، بهش بگید از اینکه این همه بحث میکنید ناراحتید و احساس خوبی ندارید. ازش بپرسید چه راه حلی به ذهنش میرسه که اختلاف نظرهاتون منجر به مشاجره نشه؟

دیگه هم کشش ندید، همین جا جمله رو تموم کنید و فقط منتظر باشید ببینید اون چی میگه، اگر هم هیچی نگفت؛ وادارش نکنید صحبت کنه، داره فکر میکنه.

فرداش یا چند ساعت بعد بهش پیشنهاد بدید که بیا موقع دعواهامون رو یه تخته وایت برد حرفامون رو بنویسیم نه رو در روی هم. بگید مثلا من تو این اتاق می مونم تو توی اتاق اون یکی و تخته هم توی سالن. من میام حرفام رو می نویسم و میرم، تو بیا بخون و حرفات رو بنویس برو.

اینجوری فرصت فکر کردن دارین، خشم هر دو تون کنترل میشه. دعوا میشه یه بازی.
وسطش میشه یه قلب کشید و ابراز کرد که با وجود اختلاف نظر دوستت دارم و ...

قرار نیست پیشنهاد شما حتما اجرایی بشه
بخواین به پیشنهادتون فکر کنه و اگر اونم پبشنهادی داره بگه.

قراردادها رو به شکل بازی و به این شیوه ها میشه کم کم شکل داد.

سلام و صبحتون به خیر و نیکی ،:72::72:

- مشاوره تخصصی SHE با جناب SCI ، پست شماره 49

- مشاوره تخصصی SHE با جناب SCI ، پست شماره 53

ممنونم صبا خانم از راهکارتون. در دعواهایی که خیلی شدید نیست و من میتونم خودم رو کنترل کنم بسیار مفید واقع شد راه حلتون. خودش تلاشی نمیکنه از این راه نوشتن رو تخته بریم ولی من که شروع میکنم استقبال میکنه. از پیشروی دعواهامون جلوگیری میکنه. ولی استارت زدن و کنترل بحث به این شیوه با خودمه اون اصلا کنترلی روی دعواها نداره یا اینکه بخواد حتی سکوت کنه. میتونم بگم یکم مشاجراتمون چند روز اخیر خداروشکر کمتر بود شاید حدود یک چهارم کمتر شده باشه. ولی در یه سری مسائل، شدید در حد چیزی طرف هم پرت کردن و در بهم کوبیدن و قهر و گلاویز شدن و من بکش اون بکش هنوز دعوا داریم. الان دو روز هم هست که من باهاش سر اشتباه بدی که کرده کمی سرسنگین شدم از یه دعوای خیلی شدید دراومدیم. پذیرش و کوتاه اومدن تو همه چی در حرف کار ساده ایه در عمل بسیار مشکل و گاهی هم در یه سری مسائل مهم از نظر من غیرمنطقی و نادرسته.

طاهره خانم من تاپیک هارو مطالعه کردم (تموم نشده هنوز چون با خودم در کلنجارم ولی بیشترشو خوندم) ولی هنوز نتونستم خودم رو متقاعد کنم به راهنمایی شما نیاز دارم. سیاست های بسیاری توشون بود ولی سیاست ها بیشتر زنانه بودن به نظرم. من که لباس خوشگل بپوشم خانمم توجهی به حرفم نداره. مثال هایی که در اون تاپیک ها اومده هم با شرایط من خیلی متفاوته شاید چون تاپیک ها متعلق به دو خانم هستن و مشکلات من و طرز برخوردم خیلی باهاشون فرق داره من زیاد نتونستم باهاشون ارتباط برقرار کنم. من آروم حرف نمیزنم مشکل اعتماد به نفس ندارم حرفمو مستقیم میتونم بگم صراحت دارم حقوق فردیمو میدونم اهل قهر و این مسائل هم نیستم نهایتا از دوستان اینجا یاد گرفتم در ناراحتی یکم سرد برخورد کنم باهاش. مواردی که مثلا من به خانمم اجازه میدم اون جای هردومون یا حتی جای من تصمیم بگیره مواردیه که برای خودم اهمیت چندانی نداره مثل اینکه بین دوتا رستوران کدوم رو انتخاب کنیم. یا اینکه به من بگه چی بپوشم من به سلیقه ش خیلی اعتماد دارم و معمولا وقتی جای مهمی بخوایم بریم یا جلسه و ملاقات مهمی داشته باشم خودم ازش نظر میخوام. اینجوری نیست که مثلا خودم چیز دیگه ای رو بخوام بعد بخاطر اون از حق خودم که برام مهمه بگذرم.
البته مواردی هم هستن که اینکارو میکنم ولی بازم احساس نمیکنم در حقم اجحاف شده بیشتر فکر میکنم مسائلیه که برای خانمم خیلی مهم تره و برای من زیاد نه که نتونم بگذرم. مثلا اگه پیشنهاد من رفتن به سینما باشه پیشنهاد خانمم تئاتر من بلیت تئاتر میگیرم چون برام فرقی نمیکنه این دوتا با هم بهرحال وسط جفتش میخوام بخوابم. ولی اگر مثلا قرار باشه عصر بریم دندون پزشکی شب بریم مهمونی خانمم بگه امروز بخاطر مهمونی نریم دندون پزشکی من قبول نمیکنم و باید کاری که خودم میگم انجام بشه.

موارد شبهه برانگیز که من منفعل هستم اینه که مثلا دوست ندارم یه سری از نیازهامو بهش بگم یا کلا دوست ندارم خیلی کاری برام انجام بده. یا اینکه خودم رو مسئول احساس شادی و خوشبختیش میدونم. یا اینکه اگه یه چیز کوچیک ازش بخوام مثلا در حد اینکه چایی بخوام برام بیاره با زبون خوش میگم اکثرا نمیاره و منو مجبور میکنه تند رفتار کنم. نمیدونم این واقعا بخاطر اینه که من رفتارم ایراد داره جرئت مندانه بلد نیستم رفتار کنم یا اون مثلا از چیزی ناراحته یا داره با من لج میکنه یا چون خیلی سر اینکه رئیس تو خونه کیه دعوا داریم با من مقاومت میکنه. نمیتونم بفهمم این مسئله رو.
بحث درخواست کردن هم همین طور. من که خب به خانمم هیچوقت نمیگم مثلا میشه بریم خرید! حرفمو خیلی راحت میگم ولی اومدم اون چند مرحله ای که تو تاپیک ها بود رو برم برای درخواست کردن یکیش این بود وقت برای صحبت کردن بگیرم زنگ زدم دیروز بهش گفتم شب ساعت ده صحبت کنیم پشت تلفن گریه افتاد!! فکر کرد چون واسه دعوای پریشبمون هنوز عصبانیم میخوام دادگاهیش کنم مثلا. بدتر استرس گرفت که دوباره میخوام باهاش دعوا کنم مجبور شدم بیخیال بشم و بگم اصلا هیچ جلسه ای نداریم تا آروم بشه. (کلا درخواست کردنم خیلی ایراد داره)
طاهره خانم من برای شما دو پیام خصوصی ارسال کردم در این زمینه ها چون سوال و ابهام داشتم در مورد رفتار جرئت مندانه و بحث انفعال و بیان درخواست نمیدونم دیدید یا خیر. اگر براتون مقدوره و فرصتشو دارید چه اینجا چه خصوصی بنده رو راهنمایی بفرمایید بسیار ممنونتون میشم. تشکر

راستش من خیلی ناراحتم. مسئله اینه که از بیرون رفتن های بدون اجازه خانمم دلم گرفته. چند روز پیش یه بار اینکارو کرد و من رفتم خونه دیدم نیست و به من دروغ گفت که خونه پدرشه و من رفتم خونه پدرش گفتن با دخترخاله هاش بیرونه ساعت یازده شب برگشتن و ما تا دو نصفه شب تو دعوا بودیم. دوباره امشب من گل گرفتم برای آشتی اومدم خونه دیدم خانواده ش بردنش بیرون شهر و به منم میگن بیا. اصلا خستگی یک هفته توی تنم خشک شد. حال ندارم دنبالش برم ترجیح میدم حالا که نمیخواد با من باشه منم به کارای خودم برسم. ولی راستش یه لحظه احساس شکست خیلی شدیدی در خودم حس کردم. چون همین چند روز پیش سر همچین مسئله ای بحثمون شده بود. حس کردم اصلا هیچ ارزشی برای حرفام قائل نیست. اهمیتی به دلخوری من نمیده و در نهایت شاید علاقه ای به من نداره.
شرمنده این پست فقط جنبه تخلیه ناراحتیم رو داشت راهنمایی نمیخوام چون اصلا فکر نمیکنم بشه کاریش کرد دیگه. به خودم میگم باید همینجوری که هست بپذیری به خودم میگم که این بخاطر تفاوت فرهنگیه که تو از چیزی که برای اون اهمیتی نداره خیلی ناراحت میشی ولی دست خودمم نیست تو سینه م احساس فشردگی میکنم وقتی اینجور کاراشو میبینم.

امیر عزیز،:72::72:

ابتدا اجازه بدبد به خاطر طولانی بودن مطالب عذرخواهی کنم. سعی می کنم اونها رو در دو پست ارسال کنم که خیلی خسته کننده نباشه.



خوشحالم از پیگیریهاتون و امیدوارم تلاشهایی که برای بهبود و نیز استحکام بخشیدن به روابط فیمابین خودتون و همسرتون شروع کردید کماکان با جدیت ادامه داشته باشه و اگر پیش میاد مواردی که بارها با نتیجه دلخواه شما روبرو نمیشه باعث دلسردی و تشکیک در راهی که شروع کردید نشه..


ضمن اینکه توصیه می کنم در لحظه لحظه ی روابط دو جانبه به خاطر داشته باشید که بخش عمده ای از رفتارهای همسر شما اساسا به منظور آزار شما یا لجبازی صرف و ..و به طور عمدی صورت نمی گیره و یا به معنی عدم علاقه به شما نیست بلکه علاوه بر بی مهارتی هر دو نفر شما ، رفتار ایشون بیشتر ناشی از تفاوتهای فاحشی ست که در نوع نگاه هر دوتون به زندگی ، نوع شرایطی که در اون بزرگ شدید و نوع تربیت شما باهم وجود داره (موضوع مهمی که متاسفانه در زمان انتخاب همسر مد نظر هیچ یک از شما قرار نگرفته) و گرنه در نظر بگیرید که همسر شما با توجه به میزان آگاهی که از تفاوتهاش با شما کسب کرده بود می تونست قبل ازعروسی ، پدر و مادرش رو در جریان اختلافات قرار بده ، ازدواجتون رو به هم بزنه و کماکان بی دغدغه در سایه امن ناز و نوازش خانه پدری بمونه، اما ایشون به احساسش نسبت به شما اعتماد کرده و انتخاب کرده که با شما زندگی کنه، پس شما هم هر چند سخته اما سعی کنید با دید بزرگتری به رفتارهای ایشون نگاه کنید و در مواقع اختلاف ، آرامش خودتون رو حفظ کنید و از این طریق آرامش و امنیت رو به ایشون هم تزریق کنید.
چرا که در فضای متشنج اصولا قدرت تدبیر و انتخاب عملکرد صحیح بسیار پایین میاد و رفتارهایی که از دو طرف سر میزنه هر چند بعضا ناخوداگاه هست اما آثار بسیار مخرب و ماندگاری خواهد داشت که گاهی شاید حتی قابل ترمیم هم نباشه ..



در مورد تاپیک هایی که خدمت شما معرفی کردم لازمه توضیح بدم که :
⦁ نداشتن رفتار جرات مندانه همیشه به معنی فقدان قدرت، نداشتن دل و جرات و انفعال صرف نیست. شما به عنوان یک مرد موفق در حوزه مسئولیتی و اجتماعی به اندازه ی کافی از جرات ورزی لازم برخوردار هستید و کسی نمی تواند به شما بگوید کم دل و جرات یا منفعل . اگر این سوء تعبیر در ذهن شما وجود دارد ،سعی کنید این تعریف ذهنی را اصلاح کنید.

⦁ بدیهی ست همه ی ما به عنوان انسان نیاز به برقراری روابط موثر، سالم و پویا با دیگران داریم . رابطه ی موثر رابطه ای ست که در آن ، علاوه بر اینکه فرد به خواسته های خودش می رسد طرف مقابل هم احساس رضایت می کند. رفتار جرات مندانه در واقع یکی از مهارتهای ارتباط موثر است و رفتاری ست حد وسط انفعال و پرخاشگری که به عنوان یک مهارت ارتباطی ، تحصیل آن هم به افراد منفعل و هم به افراد پرخاشگر توصیه میشود که البته هر دو ، دو سر این طیف قرار دارند..

⦁ رفتار جراتمندانه مهارتی ست که بواسطه ی خودکنترلی و خودکارآمدی باعث تقویت عزت نفس و اعتماد به نفس فرد ( این دو در مفهوم با هم متفاوت هستند. در جامعه عموما افراد زیادی هستند که از اعتماد به نفس بسیار بالایی برخورداند اما فاقد عزت نفس هستند. عزت نفس به معنی دوست داشتن خویشتن و احساس درونی خودارزشمندی ست یعنی انسان فارغ از دیگران و هر چیز دیگری ،خودش، خودش را دوست داشته باشد و خود را به عنوان یک انسان ارزشمند و خوب قبول داشته باشد و اصولا وجود عزت نفس باعث تحولات بزرگی در شکل گیری و مدیریت نیازها، خواسته ها ،باورها، عملکرد و رفتار ما خواهد بود..) خواهد شد. ضمن اینکه رفتار جراتمندانه یکی از مهارتهای کنترل خشم هم هست و همچنین یکی از بهترین روشهای ارتباط رضایت بخش با دیگران .


⦁ روابط شما و همسرتان قائدتا باید بتواند واجد ایجاد محبت ،عشق ،رضایت و آرامش دو طرفه باشد . وقتی این رابطه به این شدت دچار ناامنی،چالش وگسستگی ست نشان دهنده ی فقدان ارتباط موثر بین شماست. اجازه بدین با شما صریح باشم . از معیارهای رفتارجرات مندانه و ارتباط سالم، کنترل خشم و رعایت حقوق فردی خود و دیگران است.


⦁ بویژه در جهت رعایت حقوق خود و دیگران لازم است شما شنونده و گوینده ی خوبی باشید. آداب گفتگو رو یاد گرفته و در عمل بتونید به کار ببرید، (به عنوان مثال واکنش همسرتون به درخواست تلفنی شما برای گفتگو ، کاملا بیانگر عدم مهارت شما در گفت و شنود با ایشون هست که در درازمدت ایجاد ترس و واهمه کرده در همسرتون ، در اون حد که حتی درخواست ساده ی شما رو یک تهدید تلقی می کنه.. البته باز هم تاکید می کنم قالب فضای زندگی مشترک و رابطه ی زناشویی کاملا متفاوت است از استانداردی که شما برای حوزه کاری و مردانه خودتون طراحی کردید. )ضروری ست بتونید ضمن رعایت صراحت ، صداقت و قاطعیت با طرف مقابل همدلی و همدردی کنید. خشم خودتون رو کنترل کنید. به رفتار و گفتار ایشون اعتبار ببخشید. در عین احترام به خواسته های خودتون و بیان اونها، برای ایشون و خواسته هاشون احترام متقابل قائل باشید و این حق رو بهشون بدین که به دنبال تحقق خواسته هاشون باشند. شیوه ی صحیح ابراز مخالفت با نظرات و خواسته های ایشون رو بدونید. خطاهای شناختی خود رو بشناسید و در دام اونها گرفتار نشید. نیازهای درونی و واقعی خود و همسرتون رو ، ورای افکار و احساسات بشناسید و بتونید اونها رو مدیریت کنید و ...


⦁ توجه کنید رفتارهای ما چهار لایه دارد : 1.لایه سطحی و روبنایی(گفتار و رفتار و عملکرد ظاهری) 2.لایه دوم (احساسات و هیجانات و انگیزه های ما) 3. لایه سوم و عمیق تر (افکار و باورهای ما) و 4. لایه چهارم و ریشه ای (نیازهای روانی ما) ... در واقع بخش عمده ای از رفتارهای ما ناشی از نیازهای روانی ماست که اغلب به صورت ناخودآگاه و ناشناخته رفتارهای ما را شکل می دهد، لذا برای یرقراری یک رابطه ی رضایت بخش لازم هست از طریق دقت در لایه های فوق، دلیل و نیاز واقعی خودمون و طرف مقابلمون رو بشناسیم و با دیدن رفتار ظاهری ، دست به قضاوت و واکنش نزنیم.


⦁ یک مثال می زنم در مورد خودم که قبلا در تالار در موردش نوشتم. زمانی که 19 ساله بودم مادرم در اثر بیماری به رحمت خدا پیوست. تحمل این موضوع به شدت وحشتناک و سخت بود و غم از دست دادن مامان در حدود حداقل 7 سال با من بود.شاید بدونید که اصولا زمان نرمال برای تحمل رنج شدید ناشی از مرگ عزیزان یکسال است و اگر بیشتر به طول انجامد یعنی در روان فرد مشکلی وجود دارد که نیازمند درمان است. ملاحظه کنید که بنده 7 سال خودم رو بی هیچ دلیل منطقی در مرگ مادر مقصر می دونستم و تصورم این بود که خدا و مامان خواسته اند منو تنبیه کنند و در واقع به خاطر بی لیاقتی من ، عمر مامان اینقدر کوتاه بوده .. و این احساس غیرمنطقی، غلط و البته بسیار غم انگیز سالها با من بود و تبعا بخش عمده ای از زندگی من رو تحت الشعاع خودش قرار داده بود.. به هر حال جمع بست شرایط روحی و شخصیتی من به مقطعی رسید که تصمیم گرفتم خودم رو بیشتر بشناسم و از خطاهای شناختی شروع کردم.در عین حال کمی کنجکاوی و کنکاش کردم در خاطرات کودکی.. می دونید نتیجه چی بود؟ بنده در دوران نوزادی پدرم رو از دست داده بودم. به همین دلیل مورد توجه ویژه مادرم قرار داشتم. خواهری دارم که سه سال از من بزرگتر است و برحسب نمونه رفتارهای رایج بین خواهر و برادران پشت سر هم در کودکی،ایشون نسبت به محبت مادر به من حساس بوده. لذا به کرات از طرف ایشون برچسب »بچه ننه« به من زده میشده. نتیجه اینکه بنده در عالم کودکی اون برچسب رو با تمام وجود باور کرده بودم و در نتیجه از همون کودکی تمام سعیم رو کرده بودم که فاصله ام رو با مادرم حفظ کنم تا حداقل به خودم ثابت کنم که بچه ننه نیستم و در حالی که تمام اون ماجرا و دلایلش از حوزه ی خوداگاه و قابل درک ذهن خارج و در ناخوداگاه ذهن من پناه گرفته بود، در نتیجه بدون اینکه بدونم چرا ، همیشه سعی می کردم از نظر عاطفی کمتر به مادر و احساساتشون پاسخ مثبت بدم اما پس از فقدان مامان ،نا خودآگاه ذهن من، منو متهم میکرد بابت همه ی اون دوریها و فاصله ها و بی اعتنایی های عمدی که در طول سالها از طرف من نسبت به مامان اعمال شده بود و در نتیجه مرگ مامان رو ربط میداد به حس تقصیر و گناه من .. اما چرا این مثال رو زدم؟ یکی بحث لایه ریشه ای یعنی نیازهای روانی که سالهای متمادی رفتار من رو نسبت به مادرم و سایر مسائل شکل داده بود و البته محاسنی داشت از جمله رشد استقلال طلبی در بنده که بعدها بسیار به کمکم اومد و از طرفی خطای شناختی نسبت به خودم که ناخوداگاه باعث نفرت و خشم من نسبت به خودم شده و بالطبع در رفتار من نسبت به دیگران هم به انحاء مختلف خودش رو بروز میداد.. آگاهی من از این موضوع منجر شد به تحول زیادی در رابطه با خودم و حتی درک سایرین و تنظیم چگونگی روابطم با دیگران ..


⦁ برحسب معیارهای یک ارتباط موثر و با توجه به بروندادهای رفتاری شما و همسرتون ، به نظر میرسه هر دو شما نیاز به آموختن مهارتهای ارتباطی و ترمیم ارتباط در وجوه مختلف از جمله رفتار جراتمندانه دارید. اگر همسر شما فرد منفعلی ست و حجم انفعال ایشون در برابر شما به قدری بالاست که گاهی میل به پرخاشگری می کند شما به عکس بعضا در کنترل خشم ناموفق هستید و یا گاهی تمایل به رفتارهای پرخاشگرانه دارید که فارغ از علاقه، مسئولیت و نیت خیرخواهانه(که اتفاقا هیچ یک از اینها دلیل بر تعدی به حقوق دیگران نیست) از نگاه ناظر بیرونی گاهی میل به سلطه جویی و نادیده گرفتن حقوق فردی دیگران می کند.نگاه کنید به تنبیه فیزیکی برادرتون توسط شما یا خشم گاه و بیگاهی که در وجود شما فوران میکنه علیه رفتارهای همسرتون (این برداشتها همه براساس توضیحات شما از جزئیات روابط متقابل فیماین است .)


⦁ به نظر می رسد خطاهای شناختی شما تاثیر زیادی روی روابط شما با همسرتون دارد و همین هم هست که علیرغم همه ی عشق و علاقه ای که به ایشون دارید و همه ی دقتی که در جهت نشون دادن محبت قلبیتون به ایشون می کنید اما به نظر خودتون تاثیر لازم رو ایجاد نمی کنه . شما حداقل در ارتباط با همسرتون علاوه بر بایدهای بسیار، اغلب دچار شخصی سازی می شوید، گاهی پیش داوری می کنید، گاهی دچار ذهن خوانی می شوید ، برچسب می زنید و دچار فیلتر ذهنی می شوید و همه ی اینها منجر به خشم درونی شما از خودتون و به تبع همسرتون می شود.



«در پست بعد ادامه دارد»

ببینید دوست نازنینم،:72::72:

شما دارای ذهنی باهوش با کارکردهای منطقی ، جدی ، عملگرا و البته نتیجه محور (این آخری، آفت های خودش را دارد) هستید که کمک می کند تا نسبت به همه چیز از جمله تشخیص اشتباهات و تصحیح اونها حساس ، مشتاق و مصمم ظاهر بشید. در ضمن قلب بسیار رئوف و مهربان و شخصیتی غالبا منصف دارید و در عین حال فوق العاده مسئولیت پذیر و محکم هستید بویژه نسبت به نزدیکان و کسانی که قلبا دوستشون دارید هرچند در این قسمت حس مسئولیت شما گاهی از حد لزوم تجاوز می کند تا جایی که حتی باعث نادیده گرفتن حقوق فردی اونها و بروز کنش های بعضا آسیب رسان نسبت به طرف مقابل می شود .البته به نظر بنده این ربط مستقیم دارد به نیازهای روانی ،ریشه ای و درونی شما که متاسفانه شناخت مناسبی از اونها ندارید..


لذا با توجه به این ویژگیها در ابتدا بنده تاپیک های مربوط به انفعال و جرات ورزی رو پیشنهاد و تاکید کردم بویژه پست های sci عزیز رو مد نظر قرار بدید، چون به نظرم واجد بسیاری از نکات کاربردی مورد نیاز شما بود .(اعم از تکنیک گفتگو شامل چگونه یک شنونده و یک گوینده موفق باشیم،اصول همدلی، روشهای اعتبار بخشیدن به طرف مقابل، فرایند شناخت و اصلاح خطاهای شناختی و ..) اما شما به هر دلیلی به این نتیجه گیری تقریبی رسیدید که احتمالا راهکارهای مطرح شده فاقد امکان تطبیق دقیق با شرایط شما بوده و کارامدی لازم برای بهبود روابط شما و خانمتون رو ندارد .. در حالی که از نگاه کلی، تمام تکنیک ها و فرایندهای ارائه شده از طرف آقای sci جنبه ی همه گیر و کلی دارد و هر کسی بنا به شرایط خود می تواند از الگوهای مطرح شده برای کسب و یا تقویت مهارت های ارتباطی خود بهره ببرد. توجه داشته باشید که در این پروسه نیاز نیست همه چیز ، نعل به نعل با شرایط شما تطبیق داشته باشد. از طرفی نیز در اختیار بودن همه این اطلاعات استاندارد و مرجع در یک پکیج، به شما کمک می کند که وابسته به نظرات فرد یا افرادی (مثل بنده که به هر حال روانشناس یا مشاور نبوده و صرفا بنا بر تجربیات و دانسته های خود نظرمان را مطرح می کنیم ) نبوده و در مواقع بحرانی بتونید مستقلانه،با خلاقیت و ابتکار و با تکیه بر اصول کلی ، مدیریت شرایط خود رو به دست بگیرید..



برادر خوبم ،:72:

در نظر داشته باشید که دوست داشتن و عاشق بودن اگر به احساس مالکیت آلوده شود دیگر معنای عشق نخواهد داشت بلکه در حد بردگی تنزل درجه یافته و ارزشهای ذاتی خود را از دست می دهد. ازدواج وقتی به یک روابط رضایت بخش ختم می شود که هر دو طرف رابطه ضمن احساس مسئولیت نسبت به خوشبختی طرف مقابل و تعهد به زندگی مشترک، احساس آزادی داشته باشند و ضمن حفظ تفاوتهای شخصیتی،به استقلال فردی یکدیگر احترام گذاشته و از تفاوتها پلی بسازند برای استحکام رابطه.اینکه دو نفر تلاش داشته باشند ثابت کنند یکی از دیگری بهتر است ، قوی تر است، بیشتر می فهمد، یا رئیس است و دیگری باید و باید حرف شنوی داشته باشد جز اتلاف زمان و انرژی و هدر دادن فرصتهای طلایی (که به جای تشدید اختلافها می توانند به ایجاد نزدیکی ، آرامش و رضایت بین ما کمک کنند )به سرعت از دست می روند نخواهد داشت. ضمن اینکه یکی از مشکلات اساسی زندگی مشترک این است که مرد و زن قبل از ازدواج فکر می کنند که می توانند همدیگر را تغییر بدهند. در حالی این اشتباه است.. همونطور که می دونید شما صرفا می توانید از طریق ایجاد تغییر در خودتان، روی طرف مقابل تاثیر گذار باشید و لاغیر ..



و در نهایت ،
به خاطر این همه تاخیر عذرخواهی میکنم. راستش ما در یک هفته تا ده روز آینده منتظر تولد کوچولومون هستیم و این ممکنه کمی تاثیر بزاره در کم و زیاد حضور بنده در اینجا و گرنه من پیامهای شما رو دو روز پیش دیدم و در این دو روز سعی کردم مطالبی که احساس می کنم نوشتنشون می تونه برای شما مفید باشه رو جمع بندی کنم و مطمئن باشید که واقعا با تمام وجود دوست دارم حضورم حداقل برای شما مفید و سازنده باشه.


برادرم ،:72:
مطمئنم اراده ی شما و تلاشهای شما برای ایجاد یک زندگی خوب در کنار همسرتون بی نتیجه نخواهد بود. هر چند وقتی با رویه ای خلاف آنچه دوست دارید رویرو میشید خستگی این همه تلاش به جان می شینه اما به خودتون و همسرتون اعتماد کنید و به ناامیدی اجازه ی تاثیر گذاری ندید.






دوستتون دارم و می دونم که موفق می شید.:72::43:

بسیار ممنونم از شما طاهره خانم. حرفاتون رو تماما قبول دارم (غیر از بحث بردگی البته. مبحث نیازهای روانی رو هم راستش متوجه نشدم چی رو شناخت ندارم) ولی باقی صحبت هاتون رو کاملا قبول دارم رفتار من نقص و ایرادهای بسیاری داره هنوز با وجود اینکه سعیم رو هم میکنم تغییرشون بدم. متاسفانه شرایطی پیش میاد که نمیتونم درست و اونجوری که میخوام و میدونم صلاح هست رفتار کنم. مثلا پنج شنبه نتونستم طاقت بیارم و نیمه شب رفتم زنم رو برگردوندم خونه و چون پدر مادرش باهام دعوا کردن منم باهاشون دعوام شد در حالی که یکسال بود واقعا با همه اختلافاتی که با هم داشتیم من باهاشون کنار می اومدم. متاسفانه اونا منو تهدید کردن که طلاق دخترشونو میگیرن و منم مجبور شدم تهدیدشون کنم که دیگه نمیذارم دخترشون رو ببینن (همچین قصدی هیچ وقت ندارم) نمیخواستم اینجوری رفتار کنم و فقط میخواستم زنم رو برگردونم ولی شد. یا مثلا تو ماشین خانمم رفت عقب ماشین نشست و تا تهران گریه کرد من عصبی شدم و خوب رفتار نکردم دیروز صبح تا ظهر باهاش تو دعوا بودم اون گریه میکرد و ازم فاصله میگرفت میفهمم که من باعث رعب و وحشتش هستم و از خودم هم بیزار میشم در این مواقع ولی نیت و قصد اذیت کردنشو واقعا ندارم. البته الان باهام آشتی کرده ولی میدونم ناراحته و این درگیری ها منو واقعا و شدیدا ناراحت میکنه و دلم میخواد درستش کنم.

درسته من ابتدا دچار این سوتعبیر بابت مبحث جرئت ورزی بودم که یعنی کسی که دل و جرئت نداره و این پیش زمینه ذهنی برام وجود داشت که مبحث جرئت ورزی و انفعال به کار من نمیاد البته صبا خانم برام توضیح دادن سوتعبیرم برطرف شد. اشتباه بعدیم فکر میکنم در مورد این دو تا تاپیک این بود که من پست های خانمهارو هم میخوندم و باعث میشد نتونم روی مسئله خودم تمرکز کنم و مقایسه میکردم میدیدم رفتارهاشون خیلی با من متفاوته و نمیتونستم ارتباط بگیرم با نوشته ها. یکم سرحال تر بشم یکبار دیگه از ابتدا شروع میکنم تاپیک هارو مطالعه کردن و این بار فقط پست های جناب سای رو میخونم. متشکرم از شما و توضیح کاملتون و وقت باارزشی که برای بنده میگذارید.
پیشاپیش قدم نو رسیده تون رو هم تبریک میگم.

سلام

متاسفم که آخر هفته بدی داشتید.
حالا خودش سربه هوا و شیطونه، پدر مادرش دیگه باید احترام شما و زندگی خانوادگیتون را داشته باشند.
این که بدون اطلاع دخترشون را آخر هفته بردارن ببرن و شما را تنها بذارن رفتار درستی نیست.

حالا که این اتفاق افتاده و آشتی کردید، راجع بهش حرف نزنید، اما با دقت توجه کنید به رفتارهای همسرتون و والدینش.
ببینید تاثیر مثبت هر چند کوچیکی داشته یا نه؟

خودتون بهتر می دونید که تکرار دعواها و بحث ها اونها را بی اهمیت می کنه.
با تکرارش بیشتر از اون که فکر کنن ما کار اشتباهی کردیم و دامادمون را عصبانی کردیم، می گن این پسر عصبی و مشکل داره
اما شاید این یک بار لازم بود تا انشالله یه تکونی به افکارشون بدن.

یه مدت زیرنظرشون داشته باشید ببینید فایده ای داشت این دعوا.

--------------------------
نکته ای که من توی صحبتهاتون دیدم و برام عحیب بود تعداد زیاد دعواهای شما و همسرتون هست
مگه می شه این همه کشمکش تو خونه؟
آرامش دارید؟
آرامش داره؟

سلام
امیر اقا من هم قبول دارم که خانوادش نباید بدون اطلاع شما می بردنش
ولی اگر کمی صبوری می کردید و به نحو دیگه ای آزردگیتونو مطرح می کردید اونا بیشتر متهم می شدن و همه بیشتر به شما حق می دادن

وقتی خانمتون پیش خانوادشه یعنی جای امنیه جایی که سالهای سال بوده و اتفاقی براش نیفتاده پس نیازی به اقدام اورژانسی برای نجات از شرایط سخت نداره

من جای شما بودم میذاشتم خودش برگرده یا برش گردونن
و بعد بهش می گفتم که اصلا از این کارش خوشم نیومده و باهاش سرسنگین می شدم
جوری که فکرش روی اشتباهات خودش بچرخه و نه روی برخورد عصبی من
وقتی فکرش متمرکز بر رفتار عصبی من باشه خودش رو مقصر نمی بینه چون به اون بخش فکر نمی کنه ولی با برخورد منطقی و عاقلانه شما فقط و فقط خودش رو مقصر می بینه و خانوادشو

هم موثرتره و هم کسی شما رو عصبی و ... خطاب نمی کنه و پرده های حیا بین شما و خانواده ایشون حفظ میشه

می تونستین فردای اون روز برید و با پدر مادرش هم صحبت کنید که شما باید در جریان امور زندگیتون باشید و مایل نیستید این ماجرا دوباره تکرار بشه

ظاهرا خانم شما علاوه بر اینکه خودش یک سری خامی ها رو داره پدر و مادر چندان عاقلی هم نداره
پس شما کارتون سخت تره
خیلی خیلی نیاز هست آرامشتون رو حفظ کنید چون موقعیتهای عصبی کننده زیادی در آینده خواهید داشت

و اگر حسب مورد حریم ها و رفتارهای مورد نظرتون رو خانمتون بدونه حتی اگر پدر مادر نپخته ای هم داشته باشه زندگی شما تحت تاثیر قرار نمی گیره

فقط به نحوی برخورد کنید که شما مقصر نباشید و تمرکز خانم شما بر اشتباه خودش باشه و به ناراحتی که بی دلیل برای شما ایجاد کرده

موفق باشید

ممنونم شیدا خانم از توجهتون. خیر من آرامش ندارم مدتیه که قلبم درد میکنه تمام روز نگران هستم که زنم داره چی کار میکنه و الان کجاست و خیلی مسائل دیگه. اون از من حالش بهتره ولی طبیعتا اونم تو دعوا اذیت میشه و گاهیم تو دعوا استرس خیلی شدیدی میگیره به حدی که بدنش میلرزه.
هفته ای چندبار دعوامون میشه. الان کمتر شده تازه حس میکنم. بعد ماه عسل دو هفته اول شبی چند بار دعوامون میشد. الان شاید هفته ای سه چهار بار باشه و کمتر شده واقعا. ولی بعد هر دعوایی بهرحال آشتی میکنیم و ابراز علاقه میکنه و منم پشیمون میشم از رفتار خودم و اینکه نتونستم کنترل کنم شرایط رو.

پدر و مادرش خیلی کوکش میکنن اتفاقا که زیاد زیر چتر من نباشه. خودش به تنهایی قابل کنترل تره. دلیلش هم اختلافاتیه که از ابتدای آشنایی با هم داشتیم و اونا منو به عنوان دامادشون نمیخواستن. در نهایت اگر دخالت ها و اذیت هاشون رو تموم نکنن برنامه م این هست از تهران بریم چون من دوتا دفتر دارم و کار اصلی و اجراییم اصلا جنوب هست و میتونم ببرمش جنوب.

ممنون از توصیه تون یه مدت صبر میکنم ببینم این برخورد آخر من تاثیری در کارهاشون میذاره یا نه.
........................................

ممنونم خانم فکور
مسئله امنیت تنها نبود یه جور بی احترامیه بی اجازه من ببرنش خارج از شهر و به منم بگن پاشو بیا!
من میخواستم شب خونه بمونم و اصلا دنبال خودش نرم تا برگرده نتونستم تحمل کنم اعصابم نکشید
بهرحال تو اون جمع که خانواده ش و عموهاش بودن به من حقی نمیدادن اگر نمیرفتم هم میگفتن بی ادبه نیومده دعوت مارو پس زده. عصبی بودن رو هم بهم زیاد گفتن تاحالا دیگه چیز تازه ای نیست.
باید آرامشمو حفظ کنم حق باشماست موقعیت های عصبی کننده زیاد پیش میان

سلام آقا امیر,احوال شما؟
بابت ازدواجتون تبریک میگم.ایشالله ک در کنار خانومتون شاد و سلامت و صد البته خوشبخت باشین...
آقا امیر من مدت هاست جزو خوانندگان خاموش سایت بودم و از مطالب سایت استفاده میکردم و باید بگم از زمان تاپیک اولتون تا الان در جریان مشکلات شما هستم.
همین اول بگم ک با خوندن تاپیک اولتون بشدت ذهنیتی منفی نسبت ب شما داشتم.چون هیچ جوره نمیشه دست بلند کردن روی خانومارو توجیه کرد ولی ب مرور با خوندن بقیه تاپیک ها و... این ذهنیت منفی تبدیل شد ب ذهنیتی مثبت!یعنی آدم بده توی ذهن من تبدیل شد ب آدم خوبه! ( قصد جسارت ندارم,گفتم صادقانه بگم... )
اون موقع ها که آدم بده توی ذهنم بودین کاملا یه جبهه منفی نسبت ب شما گرفتم و حق رو ب خانومتون میدادم ولی ب مرور با مطرح شدن سایر موضوعات اومدم توی جبهه شما و خودبخود کارایی رو ک از خانومتون انتظار داشتین رو تایید میکردم.با خودم میگفتم یعنی چی؟ چرا نباید همکاری کنن؟
مثلا همین موضوع اجازه گرفتن واسه بیرون رفتن خانومتون! اینجا اگه اشتباه نکنم همه خانوما حق رو ب شما دادن مثل من!(گرچه اون موقع هنوز عضو سایت نشده بودم ونظری ننوشتم)
تا اینکه چند شب پیش بعد مطالعه آخرین پست شما این ب ذهنم رسید ک واقعا چرا خانومتون باید اجازه بگیره و منم پیش خودم دارم این موضوعو تایید میکنم درحالیکه هیچ خانومی اطراف من این کارو نمیکنه! و این موضوع اجازه گرفتن خیلی ذهنمو مشغول کرد...
بین خانومای اطرافم این موضوعو مطرح کردم ک مثلا این سوالیه ک برام پیش اومده...
خوب من 24 سالمه. تقریبا هم سن و سال خانوم شما میشم حالا یکی دوسال کوچیکتر و یسری از اخلاق ها وعادت های خانوم شما تو خودمم هست و خیلی از کاراشونو درک میکنم. طبیعتا دوستای من هم توی دانشگاه سنشون 24 ب بالا هستن. از هر کدوم نظرشونو خواستم همه تعجب کردن ک چرا یه خانوم باید از همسرش اجازه بگیره! فقط یکی از دوستام گفتن ک دومادشون این اخلاق رو داره و هیچکدوم نه بین پدرو مادر نه اطراف یا اونایی ک ازدواج کرده بودن این موضوع رو ندیده بودن ( البته شاید باشن کسایی ک دیدن ولی گفتن ندیدیم ) من حتی تو جمع خانوادگی شامل خاله ها –دایی ها و خانوماشون هم مطرح کردم ( میگم ک ذهنمو درگیر کرده بود! ) فقط یکی از دایی هام این فکرو حسابیییییییییییییی پسندید و لبخند خبیثی ب زن دایی جانم زد! گرچه فکر نکنم کاری از پیش ببره! در هر صورت طبق نتایج بدست اومده از تحقیقات من باید بگم همه من جمله خودم نظرمون این بود:
خوب آقا و خانوم توی زندگی مشترک حق دارن بدونن ک همسرشون کجا میره و چیکار میکنه و نظرشونم بگن. پس موظف هستن اطلاع بدن. یعنی هم شما هم خانومتون!
اینو حتی بزرگترا هم تایید کردن نه فقط چندتا دختر جوون همه میگفتن اطلاع دادن واجبه ولی این با اجازه گرفتن خیلی فرق داره!!!
حالا یه چندتا جمع بندی ومثال:
1)چرا همه خانوما اینجا دارن حق اجازه گرفتن رو کاملا ب شما میدن و نسبت ب خانوم شما گارد گرفتن؟ چرا خانومای دورو اطراف من ب شما این حق رو نمیدن؟اگه بگم فرهنگ خونواده من اینجوریه ک تهش یه اطلاع بدن نه اجازه بگیرن خوب کاملا منطقیه ولی دوستام چی؟هر کدوم از یه جای ایران اومدن دانشگاه, هرکدوم یه تربیتی داشتن,اونا چرا این حق رو نمیدن؟ چرا همه روی اطلاع دادن تاکید دارن؟
شاید خانومای اینجا مثل اون زمانی ک من کاملا توی جبهه شما بودم دارن برخورد میکنن! ( گرچه بکار بردن کلمه جبهه زیاد درست نیست ولی راستش کلمه خاصی برای توصیف کردن پیدا نکردم )
یعنی خانومای عزیز, همتون بدون استثناء واسه بیرون رفتن از همسرتون اجازه میگیرین؟ مثلا زنگ میزنین ک بگین اجازه میدی برم پیاده روی؟ اجازه میدی برم خونه مامانم؟ اجازه میدی با فلانی برم خرید؟ یا میگین دارم میرم بیرون واسه خرید, چیزی لازم نداری؟
خوب حالت دوم اطلاع دادنه نه اجازه گرفتن. شما خانومای عزیز چه حالتی با همسر محترمتون صحبت میکنین ک ب استارتر میگین حق دارن اجازه بدن یا نه؟ آخه موضوعی ک هس اینه ک اگه 10 نفر ک اکثرا خانوم باشن ب استارتر محترم این حق رو بدن و یاداوری نکنن ک اطلاع دادن با اجازه گرفتن فرق داره, خوب طبیعتا ایشون روی حرف خودشون پافشاری بیشتری میکنن و حرفشونو کاملا درست و حق یه مرد میدونن و کیه ک وقتی حقش پایمال بشه خوشحال بشه...
2)آقا امیر جسارتا شما خودتون ب همسرتون میگین کجا میرین؟ با کی میخواین ملاقات کنین؟ مثلا با دوستتون میخواین برین بیرون. اینو ب خانومتون میگین ک مثلا دارم میرم بیرون با ... بابت ... کار! کارم شاید ... ساعت طول بکشه, نگران نشی دیر اومدم! شاید حتی با این برخورد خانومتونم یاد بگیره ک این کارو بکنه ( البته این فقط یه ایده هستش قابل بحثه و صد البته تجربه سایر اعضارو میطلبه. یه مشورت بکنین! )
حالا اگه نمیگین میشه بفرمایین چرا؟ آقایون مرد سالار میگن حق یه خانوم نیست ک بدونه همسرش کجا میره, توی کارش دخالت کنه! شما ک اینو قبول ندارین؟
حالا ب فرض گفتینو خانومتون گفتن حق نداری بری! من راضی نیستم! مثلا اگه دلیل خواستین بگن من ازون دوستت خوشم نمیاد یا من ازین کاری ک میخوای انجام بدی راضی نیستم یا نمیخوام بری! چیکار میکنین؟ نسبت ب خانومتون گارد میگیرین؟ حرفشو گوش میکنین؟ اگه گارد میگیرین علتش چیه؟ باهاش بحث میکنین؟ یا نه چقدر ب حرف خانمتون بها میدین ک انتظار دارین ب حرف شما بها بدن؟ شاید بگین خانومم فکرش بچگونه تراز سنشه یا بگین منطق خاصی بابت حرفاش نداره اگه همچین نظری دارین باید بگم این حرف درست نیست و صد البته دلیل قابل قبولیم نیست.
3)بارها شده بریم خونه خاله هام بعد ب سرمون بزنه بریم خرید و خاله من ب شوهرخالم زنگ نزنه ک حتی اطلاع بده! اگه وسط خرید خالم یا شوهر خالم بابت کاری بهم زنگ زدن و گفتن کجان ک هیچی وگرنه شب میشه برمیگردیم خونه خالم, شوهرخالم نشسته خونه و با لبخند ملیحی بر لب میگه سلاااااااااام, خوش اومدین!!! خسته شدین... تازه شایدم یه شام خوشمزه هم آماده کرده باشه! حالا من چندتا خاله دارم,35 تا 53 ساله!!!همه همینن!!! تایید نمیکنم کارشونو ولی خوب شوهر خاله هامم مشکلی ندارن. میخوام بگم شاید خانوم شما توی همچین خونواده ای بزرگ شده! باید ب مرور یاد بگیره و کسب تجربه کنه تا بفهمه ک اگه بکه کجا میره ب نفع خودشه و فکر نمیکنم تا خودش ب این نتیجه نرسیده دست از کاراسش برداره! شاید با شنیدن یا دیدن چندتا مثال واسه ادمای اطرافتون ک ب کسی نگفتن کجا میرنو یه مشکلی براشون پیش اومده سعی کنن بگن کجا میرن! اونم تازه شاید! تازه توی این حالتم تازه رسیدین ب مرحله اطلاع دادن نه اجازه گرفتن!البته اگه یه دوستی داشته باشه ک بهش توضیح بده مطمئن باشین کارتون خیلی سریعتر راه میفته!شاید حتی کمتر از یه ماه!دخترا خیلی راحت تحت تاثیر حرفای دوستاشون قرار میگیرن.ازونجایی ک گفتین خانومتون دوستای زیادی دارن,توی این کلکسیونی از دوست,بین این همه دختر یه دختر عاقل و قابل اعتماد نیست ک بتونین باهاش صحبت کنین تا اون باهاش حرف بزنه؟
وای خدا خیلی طولانی شد!!!بقیه مواردی ک توی ذهنمه رو بعدا مینویسم.امیدوارم سرتونو درد نیاورده باشم واز حرفایی ک زدم ناراحت نشده باشین. قصدم کمک بود.
موفق باشین...

سلام اقا امیر
راستش منم نفهمیدم چرا تا این اندازه ناراحت شدین
اصولا برای دعوت کردن اینطوره که هر طرف با فرزند خودش تماس میگیره و اطلاع میده این تاریخ و زمان فلان جا دعوتین .اون فرد هم به همسرش اطلاع میده و نظر میگیره که برن یا نه
اگر کوتاهی بوده از همسرتون بوده که باهاتون هماهنگ نکرده نه خانوادش
هیچ خانواده ای زنگ نمیزنه اجازه بگیره (اگر همچین مساله ای هست بین زن و شوهر) و بنظرم بی احترامی به شما نشده

و یک موضوع مهم تر هر فردی دوست داره همسرش باعث افتخارش باشه و بین فامیل و دوستاش احترامشو نگه داره
شما هر ناراحتی از ایشون یا خانوادش داشتین باید بعدا در خلوت مطرح میکردین
اینطوری فقط اعتبارتون پیش همسرتون کمتر میشه و همینطور اقوامشون
حتی وقتی خانومتون داره لحن و کلماتی بکار میبره که از نظرتون پسندیده نیست هیچوقت هیچوقت تو جمع بهش نگین ساکت شو بعدا بهش بگین یا با همون مورد که میگفتین اروم میزنم رو پاش متوجهش کنید یا بهش اس ام اس بدید.

کمی تمرکزتون را از روی کارهای خانومتون بردارین و هر رفتاری توهین به خودتون ندونید (واقعا به نظرم یسری مسایل ساده پیچیده می کنید و سخت) ، دیگه انقدر عجولانه واکنش نشون نمیدید به اتفاقات

سلام امیر عزیز،:72::72:
ممنونم از لطفتون. دختر کوچولوی ما دو هفته پیش به دنیا اومد :43::43: و ضمن اینکه عاشقش هستیم و به زندگیمون رنگ و بوی دیگه ای داده اما واقعیت دیگه هم اینه که این روزا خانوادگی به شدت در حال تمرین سازگاری با شرایط جدید هستیم..



از این جهت به خاطر تاخیرم واقعا متاسفم.
هرچند متاسف شدم از خوندن اتفاقاتی که بعد از اون شب برای شما و خانمتون افتاد اما در نهایت خوشحال و امیدوار هستم از اینکه همسرتون پذیرفتند که در جلسات مشاوره شرکت کنند و از صمیم قلب آرزو می کنم این تصمیم تداوم داشته باشه.
من قبل از اینکه برم بیمارستان براتون یه چیزایی نوشته بودم اما چون کامل نبود ارسال نکردم. البته هنوز هم کامل نیست اما همون رو براتون اینجا میارم که اگه صلاح دونستید با مشاورتون هم در میون بزارید. شاید بتونه مفید باشه.


با آرزوی موفقیت هرچه بیشتر برای شما و همسرتون.
دوستتون دارم.:72::43:



.................................................. .................................................. ......................................

سلام دوست خوب من،

ممنونم از لطفتون.


نمی دونم اوضاع در چه حاله اما امیدوارم حالتون بهتر شده باشه و بیشتر مراقب سلامتی خودتون باشید و با تمام وجود آرزو می کنم تونسته باشیدبا درایت،کمی آرامش برای خودتون و همسرتون ایجاد کنید.



این چند روز گذشته سعی کردم مجددا تمام اتفاقاتی که برایشما روی داده رو مرور کنم.

چیزی که مسلمه اینه که شما مسیر ساده و همواری پیش رو نخواهیدداشت اما من شخصا به عنوان یک دوست مجازی که می تونید به عنوان یک هوادار (لبخند)هم روی او حساب کنید به خواست قوی شما، اراده ی تحسین برانگیزتون و پشتکار مثال زدنیتون ایمان دارم. بنابراین مطمئنم هر چه هم که این مسیر پر چالش باشه اما شما از پسش برخواهید اومد و حتی اگر جاهایی واقعا خسته بشید اما در نهایت موفقیت در پیش است..




البته من روانشناس یا مشاور نیستم اما تصورم این هست که شماباید روی چند محور اساسی کار کنید:



1- ارتباطتون با خودتون: تغییر نوع نگاهی که به خودتون دارید(درموردش صحبت خواهیم کرد) و ریشه یابی نیازهای درونی


2- ارتباطتون با همسرتون: کسب مهارتهای ارتباطی که از طریقآگاهی و آشنایی با تکنیک های مختلفی مثل شیوه ی همدلی کردن، شیوه گفتگوی موثر و ..و تمرین، تکرار و ممارست در عملی کردن این تکنیکها صورت خواهد پذیرفت و نیز با تغییرنگاهتون به همسرتون که البته این بخش یه جورایی متاثر از بند اول هم خواهد بود.


3- کنترل خشم: در راستای دو محور فوق ضروری ست به طور اختصاصی به مبحث کنترل خشم هم بپردازید که این مبحث در عین حال که توجه و تمرکز ویژه می طلبد از فرایند پیشرفت دو بند بالا نیز تاثیر مضاعف خواهد پذیرفت.




در ابتدا چون پیشتر تا حدودی با موضوع مهارتهای ارتباطیآشنا شده اید و عملا باید کمی با تامل و تمرکز بپردازید به تمرین های عملی، لذا درخصوص بند 2 صرفا چند نکته رو یادآوری می کنم.

- در تاپیک های مربوط به خانم she یا خانم سبکتکین و.. ضمن اینکه از تکنیک ها استفاده می کنید در عین حال سعی کنید خانمتون رو به جای اونها بزارید و احساسات و نیازهای ایشون رو شبیه سازی کنید. چون علیرغم تفاوتهای شخصیتی که بین همه ی ما وجود داره اما رفتارهایی هم هست که گاه در شرایط مشابه در بسیاری از افراد مشابه به نظر میرسه، مطمئنا اگر دقیق باشید شاید بتونید ردپای احساسات و نیازهای خانمتون در مواجهه با خلقیات خودتون رو در این تاپیکها شناسایی کنید.مثلا ترسهاش ،خواسته هاش،دلیل واکنشها و کارهاش و .. اینجوری شاید وقتی رابطه اتون دچار تنش هست سریعتر بتونید سرنخها رو ببینید و بر همون اساس مسیر اوضاع روبه سمت آرامش هدایت کنید.

- این رو قبلا هم در یکی از پستها براتون نوشتم که بعضی جمله ها هستند که بویژه برای اغلب خانمها بار منفی زیادی دارند (همون طور که آقایون با شنیدن برخی جمله ها مثل دلم میخواد،دوست دارم،به تو مربوط نیست و ..خونشون به جوش میاد).. مثل باید اجازه بگیری، باید حرف شنوی داشته باشی،مجبوری،وظیفته ، زن من هستی و کنترلت باید دست من باشه ، آدمت می کنم و .. اینجا همون مرز باریک بین مالکیت و دوست داشتن هست که اگر مورد بی توجهی قرار بگیره حتی اگر شما بهشت رو هم به همسرتون هدیه بدید هم نمی تونید حس بردگی و زندانی بودن در قفس برای خانمها رو از بین ببرید.. باور کنید خود من با همه ی ادعا و انعطاف و منطقی که در خودم سراغ دارم اگر همسرم از این عبارتها استفاده کنه حس می کنم داره بهم توهین می کنه،احساس شکست و خفگی بهم دست میده، تمام وجودم میشه بغض و اعتراض و صادقانه به شما بگم اگر حتی چند لحظه قبلش بهترین لحظات و محبتها رو با او تجربه کرده باشم اما شنیدن همچین حرفی همه ی اون تجربه ها رو در لحظه بی ارزش می کنه برام... و به هر نحوی حتما باید متوجهش کنم که چقدر حرفش آزارم داده ..به نظر من این احساسات در 99.5 درصد خانمها مشترکه، چیزی که متفاوته واکنشی هست که از طرف خانم بروز می کنه ..یکی با لجبازی سعی می کنه مردش رو متوجه این اعتراض بکنه ، یکی با بی ادبی ،یکی با گفتگو و .. ..



حالا شما ممکنه فکر کنید که این حرفها و احساسات چه ربطی دارند به حس مالکیت و بردگی ..ببینید، اصولا احساس عشق ، دوست داشتن، مهر و محبت بار معنایی مثبت دارند و همراه با حس آزادی، رهایی و هیجان مثبت بوده و باعث گرمی قلب آدمها میشن به گونه ای که اگر روش کار باهاش رو بلد باشی چه زن و چه مردحاضرند بی هیچ منیتی هر کاری برای هم انجام بدهند و هر بایدی رو در راه آرامش بخشیدن به هم انتخاب کرده و به حان بخرند.. در حدی که حتی به این امر مباهات می کنند.چرا؟ چون انتخاب مستقیم و بی واسطه ی هر یک هست..

اما وقتی یک طرف ماجرا بدون هیچ گونه مهارتی و یک طرفانه ازاین حساب بانکی عاطفی چک می کشد و ناشیانه اجبار و باید رو مثل یک چماق وارد این فضای لطیف و آزاد می کند طرف مقابل حس می کند عروسکی هست که کنترلش به دست دیگریست و بدون اجازه حق نفس کشیدن هم ندارد ..در واقع در این شکل از رابطه قدرت انتخابی که به طرف مقابل آزادی عمل میده از او سلب میشه و رابطه وارد یک چرخه ی معیوب و ناقص میشه.



البته هر زندگی مشترکی نیاز به قوانین،چهارچوبها،استاندار دها ،باید و نبایدها و الزاماتی دارد. اما نکته اینجاست که این قوانین و چهارچوبها وقتی از سوی دو طرف حرمت پیدا می کند که مورد قبول هر دو باشد.در شکل گیری استانداردهای زندگی مشترک که معمولا در طی شناخت بیشتر و عمیق تر ازهم صورت می پذیرد طرفین به مرور می پذیرند که بخشی ازاصول و قوانین شخصی خود را به نفع زندگی مشترک کنار بگذارند و در عین حال بخشی از قوانین طرف مقابل را بپذیرند. ضمن اینکه ماهیت زندگی زناشویی می طلبد که ما از من عبور کرده و به ما تبدیل شویم..

(ناتمام)

.................................................. .................................................. ...............................................

سلام اقا امیر

مدت هاست که تو تالار اسم شما رو و تاپیک هاتون رو میبینم

که شدیدا در حال تمرین و یادگیری هستین و به هر صورت میخواهین وضعیت رو به سمت مثبت تغییر بدین این خیلی خوبه و بهش غبطه میخورم

من تاپیکای شما رو نخوندم ولی در این مدت یه دیدی نسبت به شما دارم

ببینید شما با سختی بزرگ شدید و همیشه ادم مسولیت پذیری بودید و شاید خیلی وقت نکردی کتاب بخونی سینما بری فیلم ببینی سر به سر دوستات بذاری یا حتی شیطونی کنی
نه اینکه کلا نداشته باشی وجه غالب رو میگم .

شما خیلی مهربون هستی و این پتانسیل رو داری که بهترین مرد برای خانومت باشی
اما مشکلی که داری اینه که از زندگی نمیتونی اونطور که باید لذت ببری همیشه در حال پاییدن و کنترل گری هستی همیشه در حال بدو بدو و تلاش ...

وایساااااا!

چه خبره این همه هیاهو این همه دعوا کنترل و بحث؟ مگه میخواییم به کجا برسیم ؟ هدفت مشخصه؟ مگه غیر ازینه که هدف اصلی همسری ارامش دادن به هم دیگه است ؟

والا در این شرایط که ازدواج این همه مسولیت داره و سختی اگر بخواهیم باعث سلب ارامش هم بشیم واقعا نمیارزه به مشکلاتش .

باور کن خانومت هم عقل داره بلده که تا این سن صحییح و سلامته و شما انتخابش کردی

کنترل نکن بذار همه چی جریان طبیعیش رو پیش بره ببین چی میشه؟

استرس هات رو کم کن و دست از حمایت های اضافه بکش

وقتی کنارشی خیلی حرف نزن لبخند بزن و اروم به اغوشت دعوتش کن و به حرفای دخترونش گوش کن

فکر کنم برات مسخره باشه که مثلا درباره گوشوارش باهات حرف بزنه نه؟


من شباهت هایی رو از رفتار شما در همسر خودم دیدم هرچند کم ولی وجود داره همسر من هم همیشه در حال تلاش بوده و از خیلی اصطلاح ها و فیلم ها و امور فانتزی و سرگرمی خبر نداره چون وقت نداشته و کل زندگی اش با کار زیاد گذشته ... خیلی زندگی رو جدی میگیره و این گاهی باعث سلب ارامش من میشه چون من دوست دارم در لحظه زندگی کنم و تنها چیزی که میخوام کنارش داشته باشم ارامشه

شاید نصف تجربیات زندگیش بعد از ازدواج با من بوده ...

یجایی هم گفتی برا چیزی ذوق نمیکنی و این از امورات دیگه هم خبر میده شما عمیقا حس لذت نسبت به زیبایی های زندگی رو نمیچشی و فقط جدیت جدیت جدیت
شوخی کن !


...

با سلام

بخشی از پستم در تاپیک دیگرتان را مناسب اینجا هم می دانم :

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فرشته مهربان

با سلام

آقاامیرگرامی

شما نیاز به " احساس امنیت " دارید ...

عمده عاملی که باعث رفتارهای تکانشی از شما و واکنشهای خانم شما می شود احساس ناامنی است ..... این احساس در شما برخلاف آنچه مطلوب شماست موجبات تملک گرایی ، کنترل گری شدید ، خشونت به جای اقتدار ، واکنشهای دفاعی و رفتارهای متعارض با همسرتان شده است .....

اگر احساس امنیت را بدست آورید با توجه به "پتانسیل حمایت گری قوی" ای که در شما هست و با توجه به "علاقه ای که به همسرتان دارید" و .... زندگی ایده آلی می توانید داشته باشید ....

ریشه عدم امنیت شما هم ترسهای شماست .... که اگر بررسی و رفع شود فقط کافیست کمی مهارت آموزی داشته باشید اگر چه انسان در فطرت خود مهارتهایی دارد که پایه اولیه ارتقاء آنها با آموختن است .... که اگر مسدودگرها نباشند و راه جریان یافتن این مهارتهای ذاتی باز شود خودجوش ظاهر شده و بروز می یابد

نگران نباشید حل می شود اگر بخواهید

اگر خواستید تاپیک جدیدی با عنوان راهکارهای رسیدن به احساس امنیت باز کنید تا کمک کنیم که شما توانتان را تجهیز کنید و به کار بگیرید برای رسیدن به روزهای خوب

دقت کنید که تغییر در این مسیر شیرین است و شماراجذب خواهد کرد چون یک اثر عمده آن آشتی خود شما با خودتان است و لطافت شما نسبت به خودتان .....


باور کنید قدرت مرد با تندی و خشونت حتی در کلام به ضعف کشیده می شود . یک روی سکه خشونت و تندی و تهدید ، ضعف است که در شما در اجرای اوامرهمسرتان جایی که نباید ،بروز می کند و می شود رفتار متعارض

اگر بخواهید می توانیم به شما کمک کنیم تا در کنار مشاوره های حضوری بتوانید اقتدار را جایگزین عصبانیت و خشونت کنید و قدرت مردانه خود را بدون نیاز به اثبات مالکیت و کنترل مستبدانه بروز دهید که هم شما رضایت روحی پیدا می کنید و به آرامش می رسید هم خانمتان در عین احساس امنیت ، به کمک شما به سوی رفتارهای بالغانه رشد خواهد کرد و در کنار شما احساس نشاط و ارامش خواهد کرد



موفق باشید

---

طاهره عزیز

تقاضا می کنم پستهای عمیق و کاربردیتان که البته من توفیق نیافتم همه را کامل بخوانم را برای آقای امیر ادامه دهید تا هم ایشان بهره ببرند هم این تاپیک یک تاپیک کاربردی در آرشیو باقی بماند و دیگران هم بهره ببرند .....

و از آقای امیر هم تقاضا می کنم یک جمع بندی از راهکار ها و دریافتهایشان از پستهای طاهره عزیز را طی یک پست ارائه دهند تا پستهای ایشان برایشان ادامه یابد و تاپیک تکمیل شود .


با تشکر