به خانمم دروغ می گویم

سلام و عرض ادب خدمت مشاورین محترم همدردی
بنده از خانومم شش سال بزرگتر هستم‌. حدود یک سالی از ازدواج ما میگذره و پیش از اون هم دو سال هم دیگه رو می‌شناختیم.
زندگی بسیار خوبی داریم، بسیار اهل گفتگو هستیم و بسیاری از تعارضات و مشکلات رو با گفتگو حل می‌کنیم. اما در اعماق رابطه مشکلاتی داریم که معتقدم مثل بمب ساعتی روزی منفجر می‌شن . با خانمم توافق کردیم بخشی از این مشکلات رو در مشاوره حضوری پی جور بشیم و حل کنیم ولی بخشی دیگه رو معتقدم ایشون هیچ وقت کوتاه نمیان و ترجیح میدم فعلا از این محیط نظر دوستان رو بدونم.
در تاپیک های بعدی سعی میکنم مشکلات دیگه رو بنویسم.
یک از مشکلات ما سرک کشیدن خانومم توی همه ی امور روزمره زندگی من هست. به دلیل نوع شغل من مجبور شدم یک ماه رو‌ دور از همسرم (که ایشون هم به دلیل شغلشون نمیتونستن همراهم باشن) در شهری دور زندگی کنم. همسرم توقع دارن من ریز ترین امور زندگیمو بهشون اطلاع بدم ، مثلا اگه تا سوپر مارکتی برم به ایشون نگفته باشم باید چند ساعت از دلش در بیارم.
به دلیل فشار کار شب ها که با همکاران به رستورانی جایی می‌رفتیم برای رفع خستگی اول گفتن که ساعت بیرون موندن رو محدود کنم و بعد کلا نفس زمان گذراندن رو گفتن ناراضی هستن و اخیرا هم کلا اسم دوستان و همکاران میاد زیاد استقبال نمیکنن.
بار ها بحث کردیم اما شدید ترین موضع گیری ها رو کردن به نحوی که احساس کردم بهتره کوتاه بیام قبل از اینکه تبدیل به مسیله جدی تری بشه. اما با گذشت زمان ترجیح میدم به جای صادق بودن با خانومم مخفی کاری کنم و اگه فرضا کاری پیش بیاد و یادم بره قبلش بهش اطلاع بدم ترجیح میدم قضیه رو ناگفته بزارم و همچنین توی روابطم با دوستام کلا دیگه بهش اطلاعی نمیدم چون می‌دونم بهونه میگیره و بسیار از این مخفی کاری عذاب وجدان دارم.
اینم بگم خانومم به شدت پارانویای خیانت من رو داره.
نه من نه خانمم هرگز در رولبط اجتماعی و خانوادگی دست از پا خطا نکردیم، به شدت مقید هستیم به حریم خانواده اما متاسفانه تا تقی به توقی میخوره مشکوک میشه که نکنه دارم خیانت میکنم.
راه حل این موضوع چیه؟ می‌دونم این مخفی کاری ظلم و جفا به ازدواجمون هست اما واقعا نه اون کوتاه میاد نه من میتونم خودمو حبس کنم...