ازدواج در سن بالا و مشکلات احتمالی

سلام دوستان گرامی.
امیدوارم حال همگی خوب و ایام به کام باشه.

پسری 31 ساله هستم و درحال گرفتن تخصص در رشته پزشکی هستم. حدودا 4 سال دیگه تخصصم رو میگیرم.
خداروشکر و به لطف پدر و مادرم هم خونه و هم ماشین دارم و طی این چند سال پس اندازی رو هم دارم که امورات روزمرم از همین راه میگذره. بعلت سنگینی دروس دوره تخصص توانایی انجام کار دیگه ای ندارم. البته حقوق ناچیزی هم بعنوان دستیار تخصصی دریافت میکنم که خب البته خیلی چشمگیر نیست.

دوستان عزیزم ؛ سوال من اینه که اگر بخوام بعد از دوره تخصصم ازدواج کنم ایا این شک و شبهه برای خانواده دخترخانم پیش نمیاد که ایشون تا 35 سالگی چیکار میکرده که ازدواج نکرده ؟

ببینید من همین الانش هم شرایط ازدواج دارم ولی حقیقتش نمیخوام 4 سال به طرف مقابلم باتوجه به سختی کار من ( درس + شیفتهای سنگین ) بد بگذره و ایشون از زندگی با من احساس ناخوشایندی داشته باشه.
از طرفی بعد از اتمام تخصصم قطعا هم شرایط کاری بهتری دارم و هم درامد خیلی بهتری.
متاسفانه شرایط تخصص پزشکی یجوریه که واقعا تایم خیلی ازادی نداری و به قول معروف مال خودت نیستی !
تنها دغدغه من اینه که موقع ازدواج برای دختر و خانواده دختر این شبهه ایجاد بشه که ایشون چرا تا 35 سالگی صبر کرده.
ممنون میشم عزیزان بزرگوار بنده رو راهنمایی کنن.

سلام

این پست مدیر همدردی را بخونید.

سلام دوست عزیز.
خوش اومدی به همدردی !
اتفاقا پستی از مدیر که خانمشیدا. زحمت کشیدن یادآوری کردن رو تو همون تاپیک قبلا خونده بودم الان که فکر کردم دیدم چقدر با استراتژی خرید من قرابت معنایی داره : )
من معمولا از روی تنبلی یا وسواس خرید، مخصوصا خرید لباس دو حالت برام پیش میاد. یا اینکه قشنگ نیت می کنم که میرم خوب می گردم و بهترین بهترین ها رو انتخاب می کنم ولی بعد از کلی گشتن و عیب و ایراد گذاشتن، بالاجبار یکی از آخرین موارد رو انتخاب می کنم که رفع تکلیف کرده باشم و خودمو راحت کنم. در حالی که شاید گزینه های اولی خیلی بهتر بودن!

حالت دوم اینه که بازم از روی نیاز و اجبار به قصد خرید میرم، نه لذت خرید! بازم از روی نیاز خرید می کنم تا رفع تکلیف بشه.

مخلص کلام اینکه صرف وقت برای انتخاب همسر و زمان ایده آل اون در حد اعتدال خوبه ولی بیشتر از اون نه تنهای موثر نیست بلکه اثر عکس هم داره.

ولی در مورد شما، طبق تجربه دوستانم که بینشون پزشکی هم بوده. خوشبختانه خیلی از خانواده هایی که فهم و شعور درست و حسابی دارن به این مساله واقف هستن که تاخیر چند ساله ایشون برای ازدواج به خاطر یللی تللی نبوده و مشغول تحصیل بودن. اونم تو رشته پزشکی که دیگه هیچ پزشکی مطمئنا از گشنگی نمیمیره و می تونه برای دخترشون رفاه نسبی تامین کنه. مگر اینکه تو مرحله تحقیق و بررسی آقا پسر(برخلاف شما)، متوجه بشن که یه ریگی به کفشش هست که خوب این مورد تو هر خواستگاری امکان داره اتفاق بیوفته.

اصلا نگران نباش و ماشالا با وضعیت مناسب مالی که داری از اواخر دوره تخصص و اوایل طرح دیگه آستین ها رو بزن بالا
خیره انشالا

اولا اینکه ازدواج با این تفکر و دلیل کاملا کار اشتباهیه و ثانیا اینکه اگه یه دختری همچین تفکری در مورد سن داشته باشه معلومه آدم کوته فکری هست و همون بهتر که باهاتون ازدواج نکنه. ثالثا شما که شغلتون گویای همه ی چیز هست پس نگران تفکر افراد نباشید. وقتی ازدواج کنید که کاملا آمادگی دارید و احساس میکنید الان وقتشه. تا بعدا هر وقت به ازدواجتون فکر میکنید راضی باشید که من کاری که کردم بنا به اجبار موقعیت نبوده . موفق باشید.

ممنونم از همه عزیزانی که راهنمایی کردن.

ببخشید دیر جواب میدم باور بفرمائید از دیروز که من این تاپیک رو زدم تازه الان تایم آزاد پیدا کردم.

دوستان من قلبا و باطنا خیلی دوست دارم زودتر ازدواج کنم. شاید گفتن این حرف صحیح نباشه و قبل از بیان کردنش ابراز شرمندگی میکنم ولی من با 31 سال سن فشار جنسی خیلی زیادی رومه چون ذاتا مرد گرم مزاجی هم هستم ولی خب طی این سالیان اخیر که مشغول درس بودم سعی کردم با خویشتن داری رو به یه سری لذت های زودگذر نیارم. از طرفی هم اصلا دوست ندارم دختر رو خدای نکرده بعنوان وسیله ای ببینم که صرفا برای تامین نیازهای مرد خلق شده.
به همین دلیله که سعیم بر اینه در موقعیتی ازدواج کنم که بتونم تمام خواسته های مادی و معنوی همسرم رو براورده کنم. دوست دارم زمانی ازدواج کنم که به همسرم محبت کنم و متقابلا ازش محبت دریافت کنم نه اینکه در موقعیتی ازدواج کنم که بعد از کشیک های چند ساعته بیمارستان میام خونه و تازه وقتیم میام خونه مشغول درسم بشم.

این شرایط شاید برای من " سخت " باشه ولی برای شریک زندگیم " فاجعه " تلقی میشه چون هر دختری از شوهرش توقعات معنوی زیادی داره.

سلام
من شرایط مشابه خودم رو تشریح میکنم که ممکنه البته برای همه ی دخترها صادق نباشه، من 27 سالمه و دانشجوی دکتری هستم، مدتی قبل خواستگاری داشتم که جراح فک و صورت بودن تو شهرمون و البته اون زمان 42 ساله که با من گپ سنی 15 ساله داشتن، من به تحصیلاتشون، شغلشون، دارایی شون، نظر خیلی مساعدی داشتم و 100 البته خانواده م، اما مشکلی داشتم و اونم این بود که از ته دلم دوستش نداشتم، یعنی نمیتونستم دوستش داشته باشم، هیچ حس خاصی کنارشون نداشتم، حتی کوچک ترین تحریک جسمی یا روحی رو نداشتم، کنارشون حس میکردم که بابام پیشمه تا همسر اینده م، خیلی با خودم کلنجار رفتم که مورد خیلی خوبیه و شانس در خونتو زده اما نتونستم روحا بهش نزدیک بشم، حتی وقتی به من محبتی میکردن مثل اینکه برادرم اون محبت رو به من کرده باشن. برای منی که این همه تحصیلات و شغل همسر اینده م مهمه کنارش این فاصله ی سنی زیاد تحمل کردنی نشد، جدا ایشون شکسته شده بودن و طراوت جوونی رو نداشتن دیگه، جذابیت جسمی نداشتن برای من. برای من شیرینه که لحظات سخت تحصیلی خودم همسرم کنارم باشه و در لحظات سخت تحصیلی و شغلی ایشون هم من کنارشون باشم و این رویداد رو یک فاجعه نمیدونم. اون موقع که تو خونه اصرار بود قبول کنم فقط از خدا میخواستم کاش این اقا یه 10 سالی کوچکتر بودن، حتی همراه همسرم به اقصا نقاط کشور رفتن برای گذروندن طرحشون برای من راحت تر از پذیرش همه چیز اماده اما همسر شکسته بود. واقعا الان سن مناسب برای ازدواج شماست و اصلا از دستش ندین. البته همه ی اینا نظرات منه و قابل تعمیم نیست. یه موردی هم که هست قطعا شما اگر تو 35 سالگی به سراغ خانمی 33 ساله برید مثلا ممکنه موردی پیش نیاد ولی سراغ یه دختر 26-27 برین شاید یکم مشکل داشته باشه.