سلام
من پسر نوجوانی 17 ساله هستم. خواهری هم دارم که 9 سال دارد.
از وقتی که ایشون به دنیا اومد ، یعنی بنده 8 سالم بود ، حسودی بنده نسبت به ایشون شروع شد. در طی این 9 سال من گاه و بیگاه ایشان را عذاب میدادم و به او رنج میرساندم
اما حالا که بزرگتر شده ام بیشتر ایشان را عذاب میدهم. البته دست روی ایشان بلند نمیکنم. مثلا حرف هایی میزنم که باعث شود عصبانی بشود. یا مثلا سر کتابها و دفترهایش می روم و آنها را به هم میریزم.
یا حتی چند وقت پیش بهش گفتم که "پدر و مادر تو در کوچکی از دنیا رفته اند و پدر و مادر من ، تو را از پرورشگاه گرفته اند"
که سر این مسئله خیلی در خانه ی ما دعوا شد و من خیلی ناراحت شدم
نمیدانم اصلا دست خودم نیست. گاهی با خودم تصمیم میگیرم تا ایشان را اذیت نکنم اما نمیتوانم. حتی وقتی حرف میزند دلم میخواهد به او توهین کنم...
نمیدانم مشکلم چیست.
البته ، لازم به ذکر هست که بعضی از اطرافیان من هم در مدرسه دقیقا همین رفتار را با من دارند ، که به نظرم مثال بارز ضرب المثل "از هر دست بدهی از همان دست میگیری" هست
می شود به من کمک کنید که چگونه این رویه را کنار بگذارم؟
ممنون
