هیچ وقت نمیتونم با شوهرم حرف دلم رو بزنم چی کار کنم؟

سلام .من 30 سالمه 4ساله که عقد کردم و 2سال که با همسرم زندگیمونو شروع کردیم..همسرم 28 سالشه.و مهندس مکانیکه .خودم کارشناسی ارشدم اما بیکارم.تو این مدت هیچ وقت نتونستم مسائلمو.ناراحتیها و دلخوریهامو باهاش درمیون بذارم جوری که ناراحت نشه و کار به دعوا کشیده نشه.هر جور هم که میشد امتحان کردم.اون یه شخص فوق العاده عصبیه و زود از کوره در میره. به هیچ وجه حاضر نیست راجع به مسائل زندگی مشترکمون باهم حرف بزنیم.مدتیه که دچار افسردگی شدم.همش میخوابم و تقریبا هیچ کاری نمیتونم انجام بدم.مدرک ارشدم رو گرفتم اما عین یه زن بیسواد می مونم نه کاری.نه هدفی.خیلی دلم میخواد بدونم چجوری باید با یه ادم عصبی و پرخاشگر برخورد کرد؟تو این مدت خیلی آسیب دیدم.انقد تحقیر شدم از طرف شوهرم که دیگه اعتماد به نفس ندارم.تو رو خدا کمکم کنید.ممنون

سلام گلاره
خوش اومدی به همدردی
میتونی یه مثال برامون بیاری؟ چی میشه که عصبانی میشه؟

سلام ممنونم که پیامم رو خوندین.ببینید همسر من فشار کاری فوق العاده زیادی داره چون صاحب یک آموزشگاه کنکوره و کلا کار پرمشغله ای داره .گاهی اوقات بی دلیل عصبانیه.یعنی بهتر بگم اگه مسئله ای سر کارش پیش بیاد.برنامه هاش اونطور که میخواد پیش نره.اوضاع کار و پولیش دقیقا مطابق میلش نباشه بی دلیل عصبانی وارد خونه میشه.منم از صبح تا شب تو خونه تنهام.اما چون ملاحظه اش رو میکنم .هیچی نمیگم و به قول خودم چون میخوام به خلوتش احترام بذارم تنهاش میذارم.(تو کتابها خوندم که مردها احتیاج دارن این طور مواقع تنها باشن)اینطوریه که هر دو مون تنهاییم.چند بار تصمیم گرفتم برم محل کارش و کمکش کنم.اما سر مسائل جزئی جلوی بقیه منشیهاش طوری باهام رفتار کرد که ترجیح دادم تو خونه بشینم و از افسردگی همش بخوابم تا جلوی اونها تحقیر شم.تقریبا اکثر مواقع از دست هرکس یا هرچیز ناراحت باشه سر من خالی میکنه.خواهش میکنم بهم بگید این مواقع چیکار کنم.وقتی عصبانی میشه و بهم بد و بیراه میگه من فقط سکوت میکنم.بعد از دست خودم ناراحت میشم که چرا اجازه میدم باهام اینطوری رفتار بشه.

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

به ادامه مطالبم باید اضافه کنم که اگه گاهی ازش بخوام باهم در مورد مسئله ای صحبت کنیم در جواب میگه بازم شروع کردی دوباره میخوای بری رو مغزم.من دو دقیقه آسایش میخوام .منم مجبورم سکوت کنم.راستش یه جاهایی هم خودم مقصرم بدون اینکه صد در صد مطمئن باشم بهش شک کردم.گوشیش رو چک کردم و به شماره هایی که بهشون مشکوک بودم زنگ زدم . چون خانم گوشی رو برداشت دعوا راه انداختم.همسرم اوایل سعی میکرد قانعم کنه که رابطه کاریه اما الان میگه "دیگه برام مهم نیس راجع بهم چه فکری میکنی چون حرف منو باور نمکنی"مدت هفت هشت ماهی هم میشه که رختخوابش رو سوا کرده.نمیدونم راجع به این موضوع بی تفاوت باشم و غرورم رو حفظ کنم بهتره؟خودم باید ازش بخوام که تنهام نذاره؟اصلا نمیدونم انقد مسائل کوچک و بی اهمیت زندگیم بهم گره خوردن که خودمم نمیدونم از کجا و از کدومشون باید شروع کنم.یه مدت هم کلا سکوت کردم تا خودش راجع به مسائلمون بیاد جلو و حرف بزنه اما هیچ اقدامی نکرد.من باید بی تفاوت باشم یا خودم برای برداشتن فاصله بینمون اقدام کنم.کمکم کنید.ممنون

این کنار هم نخوابیدن ها رو هر چه سریعتر تعطیل کنید حتی اگه شده خودت ازش خواهش کنی که کنار هم باشین.
در مورد اینکه اصلا نمی تونین با هم صحبت کنین بهتره اینجا رو ببینی.

ممنونم.اما میترسم اندک غروری رو هم که دارم از دست بدم.چند بار به ذهنم رسید که ازش بخوام.اما هر بار منصرف شدم.البته بگم که همسرم در ظاهر از خستگی جلو تلویزیون خوابش میبره و وانمود میکنه عمدی نیستش.اما به نظر من خنده داره که یه ادم مدت به این طولانی این کارو بکنه احساس میکنم داره آزمایشم میکنه

درود

زندگی با لج و لجبازی به جایی نمیرسه با اینکارا باید فاتحه اون زندگی رو خوند.فشار کاری زیاده بله خیلی هم زیاده واقعا داره بیشترم میشه ولی بعنوان یه مرد میگم این درست نیست مسائل و مشکلات زندگی رو بیاریم توی خونه هرجایی رفتار مخصوص به خودش رو میطلبه.

شما هم بسیار کار ناپسندی کردی اینکارو انجام دادی چک کردی گوشیش رو.

با حرف بانو گلنوش موافقم زودتر تمومش کنین.اگه با بخشیدن میوخاستیم کوچیک بشیم خدا اینقدری بزرگ نبود.

غرور چیه؟ببخشیدا ولی مثلا تحصیلکرده هستین بقول خودتون والله یه بیسواد مطلق یا یه فردی که نهضت سواد آموزی میره تا 5 دبستان بیشتر نخونده هم مثل شماها این رفتار رو انجام نمیده.زندگی مشترک میدونین چیه؟عشق دوست داشتن علاقه حس باهم بودن در آغوش گرفتن همسر نوازش کردن بوسیدن همسر و........... ایکاش توی اون دانشگاههای لعنتی به جای چرندیاتی که بهتون آموزش میدن یکم مهارت بهتون یاد میدادن اینجوری گیر نکنین.

شما ببنی اول خودت مهارت خوب گوش دادن یا مهارت خوب حرف زدن رو داری بعد از دیگران ایراد بگیر.فعلا که به شوهرتون دسترسی نداریم پس خواهشا خودتون برین اون مطالب رو بخونین و تا جایی که میتونین عمل کنین عجله نکنین خواهشا طول میکشه خیلی تا به نتیجه برسه شاید چند ماه شایدم حتی یک یا دو سال.

خوب برو خودتو مشغول کن.من بشخصه حاضر نیستم به هیچ عنوان همسرم توی خونهب یکار بشینه اصلا خوب خواهر من برو بیرون یه کار واسه خودت جور کن که هم در شان شخصیت و تحصیلت باشه هم درآمدی داشته باشه. نمیشه برین باشگاه برین یه کلاس هنری یا ورزشی یا آشپزی.برین تیو این NGO ها واسه کمک کردن به دیگران فکر کنم خیلی از مشکلاتتون واسه همین بیکاری و توی خونه نشستنه.

در مورد کار رفتین پیش همسرتون: خوب فشار کاری خیلی زیاد شده خداشاهده جیدی میگم خیلی بدتر از قبل شده واقعا مردای ایرونی کمرشون داره زیر بار این همه فشار میشکنه من بشخصه از طرف همشون بخاطر ناراحتی هایی که واسه شما بانوان عزیز درست میکنن پوزش میخوام.ولی خواهشا یکمقدار تیو این ضمینه مهارت هاتون رو بیشتر کنین و محیط خونه رو براشون آرام تر کنین میدونم سخته خیلی سخت ولی شدنیه یعنی قدرتش رو دارین:72:


ببخشید زیاد حرف زدم ولی خواهشا این بچه بازی ها رو بزارین کنار غرور چیه؟!!!!!

بشخصه میگم.هیچ لذتی توی دنیا بهتر و بالاتر از در آغوش گرفتن همسر نیست مهم نیست قهر باشه یا آشتی. گرمای تنش به بند بند وجود انسان حس بودن,حس زندگی میده پس بزار کنار این غرور لعنتی رو :72:

بدرود

سلام gelareh جان :328:
خانومی منظور شما این هست که بود و نبود شما براش فرقی نمکینه؟ از هر کی عصبانی میشه سر شما خالی میکنه؟ و شما سکوت میکنی بعدا در درون عذاب میبنی! خوب برای اینکه شما منفعل عمل میکنی و عکس العمل بجا و به موقع نداری
در جواب بد و بیراه گفتنش چند بار سکوت کردن کافیه وقتی براش مثل یک عادت دراومده شما محترمانه و البته قاطع برخورد کن بذار بفهمه برای خودت شخصیتی داری و نمیتونه تمام گرفتاریهای خارج از خونه رو سر شما تلافی کنه!
وقتی مشکوک شدی و گوشی رو چک کردی بهتر بود از همون خانم مودبانه بپرسی چه نسبت کاری داره و در چه مورد کاری با شوهر شما مراوده داره و وقتی جواب رو شنیدی اصلا به روی شوهرت نمی آوردی و عادی رفتار میکردی
نمیخوام بدبینت کنم ولی صاحب آموزشگاه کنکور بودن و رفت و آمد دخترهای 17 و 18 ساله! بهتره بیشتر مواظب زندگیت باشی و روی رابطه خوب با شوهرت بیشتر کار کنی البته نه در نقش یک زن مظلوم بلکه در نقش یک زن مهربون و صد البته قاطع . حرفهای دلت رو با جرات بزن و از همین حالا از شوهرت بخواه بسترش رو از شما جدا نکنه
بگو این زندگی خشک و بی روح و قهر آلود شایسته هیچ کدام از شما دو نفر نیست ازدواج کردید که با هم باشید نه اینکه بدتر از دوران مجردی سوا از هم زندگی کنید و احساس تنهایی داشته باشید.
دلسرد نشو خانومی
شما و شوهرت میتونید زندگی خوبی داشته باشید فقط نباید بیشتر از این مظلوم باشی یا اینکه عکس العمل خیلی تندی داشته باشی
به زندگیت روح ببخش و جراتمندانه رفتار کن
:72:

دوستای خوبم.از همتون ممنونم.مرسی که وقتتون برام گذاشتین.باور کنید دلم میخواد اما اصلا نمیدونم از کجا شروع کنم با آدمی که تا به من میرسه خسته اس و حوصله حرف زدن نداره چیکار باید کرد؟فرصت تعطیلیش فقط جمعه هاس که اونم با دوستای خانوادگیمون میگذره(البته باید اضافه کنم شوهر من آدمیه که عاشق جمعهای شلوغه و به همین دلیل میگه روز جمعه تنها روز تعطیلمه و حاضر نیست با من تنها باشه تا من فرصتی برای صحبت ایجاد کنم)من واقعا دوست دارم زندگیمو نجات بدم اما نمیدونم چطوری باید این فاصله ها رو بردارم؟خودم احساس میکنم هردومون شرطی شدیم تا همدیگه رو میبینیم ساکت و بی حرفیم بارها شده تو همون وضعیت خستگیش کسی باهاش تماس گرفته و شوهرم شروع به بگو و بخند کرده و انگار نه انگار که همون ادم قبله.نامه نوشتن جواب میده؟بکبار اینکارو کردم.براش نامه نوشتمو تو داشبورد ماشینش قایم کردم.اصلا به روی خودش نیاورد یکماه بعد تو وسایلش جواب نامم رو پیدا کردم(البته هیچ وقت اون نامه رو بهم نداد.خودم پیداش کردم)ازم عذرخواهی کرده بود.گفته بود شرایط سختی داره و اضافه کرده بود مثل همیشه حق با توئه....اما هیچ وقت این حرفها ر بهم نگفته.بنظرتون دوباره نامه نوشتنم راه خوبیه؟بازم ممنونم.خدا خیرتون بده.امیدوارم همیشه شاد باشید

گلاره جون: شوهرت دوست داره اما دوتاتون دچار غرور شدید.... به نظرم یواش یواش خودتو بهش نزدیک کن مثلا وقتی پای تلویزیون نشسته یه میوه یا چایی ببر بشین کنارش باهم بخورید یه جورایی خودتو بهش نزدیک کن و از ظرافتهای زنونگیت استفاده کن به خودت برس و کاری کن که خودش پیش قدم شه.....

گلچهره جون باور کن من همیشه به خودم میرسم مدام سعی میکنم تغییری تو چهره ام بدم .همیشه مرتب باشم..لباسهای ... بپوشم.اما اون حتی نگاهمم نمیکنه مثلا یبار کل موهامو از رنگ مشکی به بلوند تغییر دادم اما شوهرم حتی یک کلمه هم نگفت.همین چند روز پیش موهای بلندم را کوتاه کوتاه کردم.اما انگار نه انگار.......دلم نمیخواد عشقو گدایی کنم.اما انقد داغونم که دیگه فرق گدایی و در خواست و غرور و تواضع و... رو نمیتونم تشخیص بدم.انقد نازک نارنجی شدم که با کوچکترین بی مهریش خرد میشم.نمیدونم چجوری خودمو قوی کنم یا بهتر بگم خودمو دوست داشته باشم.دیگه عقلم کار نمیکنه