حساسیت و زود رنجی زیاد

سلام به همه دوستان خوبم
من یه مشکل بزرگ دارم که این مسئله به شدت زندگیمو تحت تاثیر قرار داده و باعث بحث زیادی بین من و همسرم شده
من به شدت آدم حساس و زود رنجی هستم توی ماههای اخیر تمام تلاشمو برای حل این مشکلم کردم ولی انگار فایده ای نداره
این حساسیتم بیشتر روی رفتارهای خانواده همسرم هست کوچکترین رفتار اونا برای من خیلی بزرگ میشه و همینم باعث دعوا و بحث بین منو همسرم میشه
مادر همسرم به شدن عادت داره حتی وقتی همسرم نیست از همسرم و علایقش حرف بزنه
مثلا می خواد ناهار بذاره واسه همه میگه که ف فلان غذا رو خیلی دوست داره پس اونو می ذارم
یا مثلا می خواد چیزی بذاره که ببریم خونمون میگه چه فایده که ف اینو دوست نداره و نمی خوره در صورتی که من شاید خیلی اون چیزو دوست داشته باشم
یه جورایی انگار منو هم فقط به خاطر همسرم می خواند در صورتی که من خیلی بهشون محبت می کنم
یه جورایی هیچ وقت منو برای خودم نخواستن
این مسئله باعث شده دائما گوشیه همسرمو چک می کنم که چند بار بهم زنگ زدن تو طول روز و بهم بریزم
انگار که اونا هوو های من هستن
یه مدت باهاشون رفت و امد نداشتم حالم بهتر بود و حساسیتام کمتر ولی با شروع شدن رفت و امدامون دوباره همه چیز سر حساسیت های من داره بهم می ریزه
به همسرم میگم مقابلم جبهه میگیره و میگه تو حسودی

من نمی تونم اونا تغییر بدم ازتون خواهش می کنم کمکم کنید حساسیت خودمو کم کنم
دلم آرامش دلمو می خواد

سلام دوست خوبم.
عزیزم حساسیت زیادت به خاطر باورهای نا معقولی هست که در تو شکل گرفته.
مثلا:

آنها باید من را هم به اندازه او دوست داشته باشند.
آنها نباید مرا نادیده بگیرند؟
اگر دیگران طردم کنند، یعنی دوست داشتنی نیستم.
مردم باید با من منصفانه رفتار کنند.
من تاب تحمل بی عدالتی ندارم.
من باید محبوب کسانی باشم که برای من مهم هستند.

و.....
اما خوبه در نظر داشت، هیچ باید و نبایدی در کار نیست و ما هم حق برداشت منفی از گفتار رفتار دیگران نداریم. چرا که هر کس حق داره احساسات خودشو بروز بده و نظر خودشو هم صریحا بگه.

برای تبدیل این باور های نامعقول به معقول، اونها رو زیر سوال برد.
مثلا:

چرا باید من را نیز به اندازه ی او دوست داشته باشند؟
چرا باید از دید آنها مهم باشم؟
چرا اگر دیگران طردم کنند دوست داشتنی نیستم؟
چرا باید با من منصفانه رفتار کنند؟
چرا تاب تحمل بی عدالتی ندارم؟
چرا باید محبوب کسانی باشم که برای من مهم هستند؟

و آنگاه پاسخی معقولانه برایشان برگزید.
مثلا:

بهتر است من را به اندازه ی او دوست داشته باشند، اما اگر نداشته باشند هم همین که محبوب همسرم/خانواده ام/ خودم هستم کافیست.
بهتر بود از دید آنها مهم باشم، ولی اگر نباشم هم خودم به خودم توجه میکنم.
دیگران طردم کنند یا نکنند، دوست داشتنی هستم. من به اندازه کافی خود را دوست دارم.
بهتر است با من منصفانه/عادلانه رفتار کنند، اما دلیلی ندارد همیشه انتظار انصاف/عدالت داشته باشم.
خوب است محبوب کسانی باشم که برایم مهمند. اما اگر نباشم هم، این محبوبیت را در وجود خودم میابم.

و...

اگر بتونید تمرین فوق رو انجام بدین، آرامش زیادی به دست میارید.
اما بهتره یه مقدار هم روی منشاء این باور های نامعقول کار کنید. یعنی خطاهای شناختی. بنابراین بهتره لینک زیر رو هم مطالعه کنید و هر گاه افکار اتوماتیک و منفی به ذهنتون میرسه، خطای شناختی رو تشخیص بدین و واکنشی منطقی برای اون در نظر بگیرید.

خطاهای شناختی

سلام.

شاید این از علاقه ی شدید شما به همسرتون نشات میگیره و میخواید فقط مال خودتون باشه و شما براش مهمترین و عزیزترین چیز تو دنیا باشید.
البته به نظر من این طبیعیه.

ولی نگران نباشید.شوهرتون مال خودتونه.قرار نیست کسی جای شما رو تو دل همسرتون تنگ کنه.
این رو درک کنید که هر کسی جایگاه خودش رو داره و هر گل یه بویی داره. شوهر شما یه روزی پسر اون مادر بوده و براش زحمت کشیده و الان هم هنوز پسرشه.
شاید لحن طعنه آمیزی دارن که شما رو حساس کرده اما من جای شما بودم خوب به حرفاش دقت میکردم تا بیشتر بفهمم شوهرم چیا دوست داره و براش انجام بدم.

سعی کنید مسئله رو خیلی بزرگ نکنید و به جاش با ملایمت و صبر و ظرافت تو دل مادر شوهرتون جا باز کنید.

شوهرتون رو بین خودتون و خانوادش قرار ندید. این براش خیلی سخته که وادار به قضاوت یا جانبداریش کنید.مطمئن باشید حتی اگر حق رو به شما بده خیلی براش راحت نیست که بگه آره راست میگی بد حرف میزنن.
هرچی باشه خانوادش هستن دیگه. دوسشون داره.
لحظه هاتون رو اینجوری تلخ نکنید. یکم دنده ی بی خیالی خیلی خوبه.

اما اگه باز هم خیلی اذیت شدید خیلی صمیمانه و بدون قضاوت و محکوم کردن مادرشوهرتون با شوهرتون صحبت کنید و روابط رو با مادر شوهرتون کمتر کنید. مثلا به جای هفته ای دو بار هفته ای یک بار


موفق و شاد باشید:72:

شب بارونی عزیز سلام
ممنون بابت راهنمایی خوبتون
وقتی اینطوری به قضیه نگاه کردم اروم تر شدم و دلم برای مادرم و محبتاش تنگ شد دلم برای شوهرم و توجه هاش سوخت که اینقدر به خاطر این افکار من عذاب میکشه
شب بارونی عزیز کارم به جایی رسیده که گوشی شوهرمو دائما چک می کنم ببینم در طول روز اونا چهقدر باهم در تماس بودن و از این کارم به شدت از دست خودم عصبانیم ولی دست خودم نیست گوشی همسرمو می بینم وسوسه می شمو کنجکاو و به شدت به هم میریزم و گاهی هم اینو انتقال میدم به همسرم اونم بنده خدا می مونه .....

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

الهام عزیز سلام و ممنون بابت راهنماییت
راستش من خیلی خیلی مهربون هستم و به خانواده همسرم احترام می ذارنم و هرکاری از دستم بربیاد براشون انجام میدم ولی بازم .......

میفهمم دقیقا چی میگی گلم .کاش میشد به اون نقطه ای رسید که وقتی خوبی میکنی انتظار و توقع عکس العمل نداشته باشی...

عزیزم به نظر میاد چند تا ضعف کوچولو داری که اگر اونا رو برطرف کنی، کلی بهت کمک میکنه.
یکیش عدم خودبیانگری.
به این معنی که احساسات خودتو ابراز نمیکنی و تو دلت نگه میداری.
اما بهتره بدونی بد نیست، گاهی احساسات خودتو در قالب سخنان منطقی یا شوخ مآبانه بیان کنی.
مثلا: خطاب به مادر شوهرت: مادرجان شما که روزی چند بار به پسرتون زنگ میزنید، یه بار هم به عروستون زنگ بزنید دلتنگ نشه.

دیگر این که وقتی اطرافیان فراموش میکنند بهت محبت کنند، شما خودت محبت رو از اونها بگیر.
مثلا:
مادر شوهر میگه این غذا رو واسه پسرم گذاشتم کنار، دوست داره.
شما میخوای محبت بگیری. پس یک کلام با شوخی و خنده رویی می پرسی: پس من چی؟
مسلما او حرفی میزنه که دل شما رو هم به دست بیاره. مثلا: چه تو چه پسرم فرقی ندارین.

اما اگر تو دلت نگه داشتی، اونوقت شروع به خودخوری کرده و هی ذهنیت منفی پیدا می کنی.

اما مطلب دیگر اینه که شما یه حدودی وابسته ی احساسی هستی. یعنی میخوای محبتت رو از دیگران دریافت کنی. اما باید در نظر داشت که محبت یه نوع انرژیه. انرژی هم که همیشه باید از منبعی تامین شه. دقت کن شما نمیتونی همیشه، انرژیتو از منابع دیگران تامین کنی. چون خیلی اوقات یا به منابعشون دسترسی نخواهی داشت و یا اصلا بهت نمیدن.
اما در عوض شما خودت یه منبع انرژی دائم در وجودت داری که میتونی تمام مدت ازش محبت و انرژی بگیری. حتی با سخاوتمندی تمام به دیگران هم بدی.
پس انتظار محبت از دیگران رو نداشته باش و این محبت رو خودت برای خودت به ارمغان بیار. هر روز به خودت عشق بورز، لطف کن، نیازهاتو پاسخ بگو، به خودت برس، خودتو از دیگران بی نیاز کن و ...
تازه اگر خودت رو دوست داشته باشی، به یه منبع بزرگ و نا تمام هم دسترسی پیدا میکنی، یعنی خدا. او از همه چیز تورو بی نیاز میکنه.

یک ضعف دیگه وسواس فکریه. مثل همین وسواسی که برای چک کردن گوشی همسرت داری که تا چکش نکنی آروم نمیشی.
برای این کار باید با این وسواس مواجه شد و قاطعانه عکس اون عمل کرد.
مثلا:
تجسس کار صحیحی نیست. بنابراین من به هیچ عنوان دیگه به خودم این اجازه رو نمیدم که در گوشی همسرم تجسس کنم.
یا
این که چه اشخاصی با او تماس گرفتند به من هیچ ربطی نداره.
به این ترتیب ذهن شما باید از گرفتن جوابی برای حس کنجکاویش ناامید شه و اینجوری از سماجت دست برداره.

هنگامی که خداوند به تو دیدی به این وسعت داده، چرا میخوای از نگاه دیگران خودت رو ببینی؟

سلام اقلیمای عزیز

این خیلی خوبه که شما به این نتیجه رسیده ای که نمی تونین دیگران رو تغییر بدین و بهینه ترین کار در درجه اول پذیرش و در درجه دوم تغییر خودتون است:104:

من با توجه به تجربه خودم خدمتتون عرض می کنم که همه اینا به جهتی که به فکرمون می دیم مربوط می شه ، جهت فکری خودت رو عوض کن ، تمرکزت رو کلا از این مسایل بردار ، از تکنیک های توقف فکر استفاده کن

می تونی از اینلینکبرای این کار استفاده کنی.

موفق باشید:72:

سلام
چند روزیه دارم با افکار منفی مبارزه می کنم خیلی خیلی شدید
یه بار شکست خوردم و این افکار منفی باعث دعوای دوباره من و همسرم شد که خدا رو شکر به خیر گذشت
دیشب خواستم گوشیه همسرمو چک کنم که سر خودم با کارای مختلف گرم کردم و جلوی خودمو گرفتم و کلی خودمو دعوا و سرزنش کردم
خلاصه همه چیز خوبه
برام دعا کنید
بابت متن های خوبیهم که برام گذاشتید ممنونم بهم خیلی کمک کرد
بازم اگه مطلبی بود که باید بدونم ممنون میشم بهم بگید

اقلیما جون سلام. وضعیت من تا حدی مثل توئه که اگر تاپیکم رو بخونی متوجه میشی. مثلا حرفهای الهام و شب بارونی درسته ولی تا خودت واقعا تصمیم نگیری عوض شی هیچی درست نمیشه. چون من درک میکنم که تو چه آزاری به خودت میرسونی با فکر کردن به حرف و حدیث ها. من هر حرفی که میشنوم از مادر شوهرم (معمولا متلک میندازه) تا مدتها از ذهنم بیرون نمیره و آزارم میده. اما به این نتیجه رسیدم که هر وقت هر چی میگه با خودم بگم این آدم درونش آرامش وجود نداره و من باید همینطوری قبولش کنم و حرفهاشو از این گوش بشنوم و از اون یکی در کنم.در عوض محبت بیشتری به شوهرم بکنم و خودمو به اون نزدیکتر از قبل کنم. فکر کن خیلی زشته آدم به شوهرش بگه چرا با مادرت زیاد حرف میزنی یا زنگ میزنی. من با خودم میگم ما با هم زندگی میکنیم و اگه روزی 10 بار اونها با هم صحبت کنند شوهرم شب باید بیاید خانه پیش من. چه مادرش دوست داشته باشه چه نداشته باشه.
پس بیخیال همه آدمهایی که دوست دارند بقیه را اذیت کنند.

سلام natalie عزیز یه سر رفتم تو تاپیک و کمی خوندم
الان اوضاع چه طوره
تونستی تغییراتی بکنی