زندگی در خارج از کشور اری یا نه؟

با سلام خدمت تمامی دوستان عزیز و مدیران محترم این سایت امیدوارم منو از راهنمایی هاتون محروم نکنید من 10 ساله ازدواج کردم تو این مدت مثل همه زندگیها اختلافایی بوده ولی به هر حال یه بار من یه بار شوهرم کوتاه اومدیم و گذشته ولی این دفعه فرق داره و به نظرم خیلی موضوع مهمیه شوهرم با جدیت دنبال کارای خارج رفتنمونه می اد خونه وبا ذوق وشوق برام تعریف میکنه ولی من مخالفم و همه وجودمو ترس و اظطراب میگیره وعرق سرد میکنم ما از ماه خرداد تا مرداد امسال رو توی کشور مورد نظر شوهرم گذروندیم من خیلی خیلی سختم بود و فقط چون میدونستم حالت موقت داره تحمل کردم البته اینم بگم که مشکل من فقط غریبی و دوری و اختلاف خیلی زیاد فرهنگ مردم اونجاست اصلا دوست ندارم اونجا زندگی کنم. بعد که برگشتیم به شوهرم گفتم من اصلا دوست ندارم اونجا زندگی کنم واصلا خوشم نیومده ولی اهمیت نمیده به من میگه اشتباه میکنی و حرفمو جدی نمیگیره اما من میدونم که نمیتونم :302:لطفا راهنمیی کنید نمیدونم چه کار کنم

عزیزم اگر فکر می کنید نمی تونید الان خیلی مهربانانه و اما قاطع روی نظرتون بایستید. تاپیک من رو بخونید متوجه می شید. شایدم با خوندن تاپیک من به این نتیجه برسید که باهاش برید.

قانع کردن همسرم برای تغییر مکان

سلام،

فکر می کنم این مسئله هم تا حدودی بستگی به این دارد که شما در حال حاضر در ایران چه شرایطی دارید،
از چه طریقی می خواهید مهاجرت کنید،
بعد از مهاجرت چه شرایطی خواهید داشت،
چه هدفی از مهاجرت دارید
و چه مدت می خواهید خارج از کشور بمانید...

به هر حال مهاجرت سختی های زیادی به همراه دارد.
باید هدفی مشخص داشته باشید و حاضر باشید برای رسیدن به این هدف یک سری چیزها رو از دست بدهید و سختی هایی رو تحمل کنید.

هم شما و هم شوهر شما باید راضی به این کار باشید، وگرنه اذیت خواهید شد.

اگر شما به هیچ وجه دوست ندارید مهاجرت کنید، بهتر هست که با دلیل و منطق شوهرتون رو از این کار منصرف کنید.
وگرنه شاید در آینده فکر کند که شما جلوی پیشرفتش رو گرفتید...
و اگر هم شوهر شما می خواهد هر طور شده شما رو به خارج از کشور ببرد، او هم باید با دلیل و منطق شما رو راضی کند.

به هر حال به نظر من هر تصمیمی می گیرید، کاملاً راجع بهش تحقیق کنید و بی گدار به آب نزنید.

دوستای خوبم ممنون که توجه کردید و جواب دادید دلجو جان من مطالب شما رو هم خوندم وخیلی کمک بود مرسی راستش علاوه بر دغدغه های شما که همشو منم دارم مشکل دیگه اینه که حدود چهار سال قبل خواهرمو که فقط 1.5 سال با هم اختلاف سنی داشتیم و کلی باهم جور بودیم در اثر تصادف خیلی ناگهانی از دست دادم اون موقع هم به خاطر شرایط کاری شوهرم تو شهر خودمون که اصفهانه نبودیم و برام خیلی سخت بود خیلی زیاد.... حالا همش میترسم نکنه ما بریم و اتفاقی برای پدر و مادرم بیفته اخه پدرم فشار خون داره مادرمم ناراحتی قلبی و خب به هر حال سنشون بالاست دیگه :302: البته اونا همش بهم میگن به فکر زندگیتون باش و برید و ازین حرفا ولی هر کار میکنم نمیتونم من تنها فرزندشون نیستم ولی اینفکر که تو غربت ازدستشون بدم دیوونم میکنه نمیدونم طبیعیه؟ یا من غیر عادیم؟ بعد از مهاجرت برای شوهرم شرایط کاری خوبی هست برا بچه ها هم که دیگه خودتون میدونید واقعا دچار یه تناقض خیییییییییییلی بدی شدم:320:

عزیزم یک سری ترس ها بخاطر اتفاقات ناگوار گذشته طبیعیه
اما دلیل بر تکرار اون اتفاقات نیست
هر کار درستی خواستید بکنید و هر تصمیمی درستی که گرفتید خالصانه به خدا توکل کنید خدا تنهاتون نمیذاره
فقط اینو بگم اگر تصمیمی گرفتید دیگه بد به دل راه ندید