یادآوری خاطرات گذشته

سلام بچه ها. من تازه دیروز عضو شدم،اما فکر کنم خیلی از تاپیک هایی که اینجا گذاشتین رو ظرف این دو روز خوندم. و برام خیلی جالب بود،جایی تو این دنیای مجازی ،آدمها برای فکر هم و آرامش هم ارزش قائلن. این خیلی عالیه و بهتون تبریک میگم بابت چنین جمعی.
راستش من مشکلی برام پیش اومده بود،که البته اول رفتم پیش مشاور، اما حرفی زد که اگر نمیتونستم خودم رو کنترل کنم،همونجا جلوش میزدم زیر گریه. کاش همه کارشون رو بلد بودن!!!!!!!!!
راستش نمیدونم از کجا بگم،ولی باید یه شناختی ازم داشته باشین که بتونین راهنماییم کنید. من تو خانواده ای بزرگ شدم که محیط پر تنشی بود و خب راحت بهم بی احترامی میکردیم . خواهری دارم که ازم بزرگتره. هنوز که هنوزه با اینکه اون ازدواج کرده و من هم حدود 28 سالمه،وقتی تو یه جمع هستیم ،بصورت ناخودآگاه تحقیرم میکنه.و فکر میکنه این طرز حرف زدنش باعث اصلاح من میشه. تصور نیست ،واقعیت زندگی منه. و مادرم هم با اینکه مهربونه و دلسوز ،اما یادم نیست حتی از روی علاقه بوسم کرده باشه. پدرم هم کلا تو دنیای خودش زندگی میکنه. میدونم خیلی ها مثل من هستن. اما همه اینها باعث شد من آدم افسرده ای بشم. یادم هست تا چند وقت پیش حتی خجالت میکشم ،اگر مهمون بیاد برم جلو ،یا خودم جایی برم. حتی یادم هست ،حتی زمانی که دانشجو بودم ،وقتی اون موقع مامان میگفت برات قراره خواستگار بیاد می ترسیدم. می ترسیدم که نتونم مورد پسند واقع بشم و نتونم برای یه مرد جاذبه داشته باشم و میگفتم حتی اگر ازدواج کنم ،نمیتونم از پس زندگی بر بیام. برای همین کلا نمیذاشتم کسی بیاد یا حرکتهای احمقانه ای انجام میدادم که طرف مطمئن میشدم دست و پا چلفتیم ،که البته بودم.
تا اینجا بد بود، اما خوشبختانه بعد از دانشگاه،شروع کردم به تدریس وکار تو محیطهای مختلف. همین باعث شد روحیه ام خیلی بهتر شد. و بعد هم که خواهرم ازدواج کرد ،تا حدود خیلی زیادی تونستم با خودم کنار بیام . همه چیز داشت خوب میشد،اما مشکلی برام پیش اومد که باعث شده دوباره همه اون خاطرات تو ذهنم بیاد. دوباره افسرده شدم و عجیب به همه اینها فکر میکنم. میدونم کاری از دستم برای زمانهای از دست رفته بر نمیاد،اما الان هم نمیدونم خودم رو چطور آروم کنم. واقعا موندم.
:323:

سلام،

به تالار همدردی خوش آمدید.

این تاپیک رو هم خواندید؟ نمیدونی چه تلخه وارث درد پدر بودن...

negarande عزیز

به همدردی خوش آمدی

عزیز دلم ، خوب توجه کن که چه می گویم :

می دونم تأسف آوره که احترم بین اعضاء یک خانواده وجود نداشته باشه ، سخته تحقیر بشی اونم از طرف یکی از اعضاء خانواده ، در محیط پر تنش بودن مخل آرامش هست ...... درکت می کنم

اما ...... اما

بدان که انسان قدرت شگرفی در وجود خود دارد ، انسان اشرف همه مخلوقات است و خدا توانائیهای بسیاری در او به ودیعه گذاشته ، کافیه خود را دریابد تا این توانائیها را فهمیده و به کار گیرد .

اونها بهت احترام نگذاشتند ، یا نمی گذارند .... تو چی ؟ تو به خودت و به اونها احترام می گذاری ؟ .

خواهرت تحقیرت کرده ، تو چه کار کردی ؟ ، در مقابل به او احترام گذاشتی یا دلخور شدی و فاصله گرفتی ؟ .

شنیدی می گویند ادب از که آموختی ، گفت از بی ادبان ؟

زندگی در کنار افرادی که اصول انسانی را رعایت نمی کنند ( البته اغلب از روی جهالت است نه عناد ) فرصت خوبی برای شناخت رفتارهای نامناسب و دوری کردن از آنها و رفتار به عکس است و آموختن صبر و خویشتن داری و ....قوی شدن . آیا از این زوایه به این شرایط نگاه کرده ای ؟

عزیزم .

آرام باش ، به خودت احترام بگذار ، خودت را دوست داشته باش ، خودت را باور کن .
تو راه درست را برو و غمی از رفتارهای نابجای دیگران به دل راه نده . تا آنجا که می توانی با خانواده ات با محبت و احترام برخورد کن ، و اینرا در نظر داشته باش ، آنها فقط بلد نیستند چطور رفتار کنند ، و فکر می کنند رفتارشان درست است ، نه از تو بدشان می آید و نه با تو دشمنند .

با این دید که نگاه کنی ، آنها را دوست خواهی داشت و دلخوریت کمتر می شود . نمی گویم دلت نمی گیرد ،اما دلگیریت طولانی نخواهد بود . گاه در کمال ادب و احترام احساس ناخوشایندی که از رفتارشان پیدا کرده ای را به آنها بگو و بعد عبور کن و حتی رویشان را ببوس .

تو بخواه آرام باشی ، آرام خواهی بود . فقط کافیه زوایه نگاهت به شرایطتت را عوض کنی و از دید درس آموز نظر کرده و ویژگیهای خوب و مثبت خانواده ات را هم در نظر آوری .

همین

.

عزیزم به همدردی خوش اومدی نگفتی الان چه مشکلی براتون پیش اومده؟

شما فقط همین 1 خواهررو دارید؟

ممنون از دوستان بابت راهنماییتون. اما در جواب من تمام مطالبی رو که فرشته مهربون گفتن ،میدونم. من تقریبا سعی کردم آروم باشم در برابرشون. البته این رو هم بگم خانواده من ،خانواده نرمالین از نظر اجتماعی و همه آشنایان پدر و مادرم رو قبول دارن. فقط فکر کنم چون ازدواجشون تحمیلی بوده و فرهنگ خانواده هاشون با هم فرق میکرد،نتونستم با هم کنار بیان و چون محبتی نسبت به هم ندارن،این عدم محبتشون به ما بچه هام رسیده. بخصوص به خواهر دوم. من خواهر دیگه ای هم دارم. که از همه ما بزرگتره و رابطه کلیمون خوبه،اما خب من کلا برای آسایش خودم خیلی با خانواده جوش نمیخورم . تو محیط کار کاملا آدم موفقیم . و تمام سعیم رو برای آرامشم کردم. تا حد زیادی موفق بودم. مشکلی رو هم که پیش اومده بود،توی تاپیک جدا نوشتم. http://www.hamdardi.net/thread-17911-post-165745.html#pid165745
اگر این رو بخونید،میبینید که پیش مشاور که بودم حرفهای عجیبی بهم زد، و یکی از حرفهاش که باعث ناراحتیم شد ،اثبات این بود که دلیل اینکه نتونستم ازدواج کنم یا رابطه موفقی داشته باشم،به خاطر مشکلات رفتاری بوده که ناشی از گذشته است. من فکر میکردم کامل گذشته برام حل شده،اما وقتی دیدم با حرفهای این خانم بغض کردم و نزدیک به گریه شدم ،فهمیدم که هنوز مشکل دارم. من تقریبا شرایط رو عوض کردم، و مطمئنم که خانواده ام از رو علاقه رفتارهای اشتباهشون رو تکرار میکنن. تحملش برام دیگه مثل قبل سخت نیست. ،اما نمیدونم چطور کلا بتونم آروم بشم و کامل با قضیه کنار بیام ،که دیگه چیزی از ضمیر ناخودآگاهم اذیتم نکنه.