درخواست کمک در تصمیم گیری نهایی بعداز خواستگاری

با سلام و عرض ادب به همه اعضا تالار
شرح حالم بطور خلاصه:
پسری 30 ساله ام / فوق لیسانس / کارمند شرکت نیمه دولتی / از خانواده ای متوسط و معمولی / پدرم بازنشسته و مادرم خانه دار / دو خواهر بزرگتر از خود دارم که هردو متاهل هستن.
دختری که بهش علاقمندم : 23ساله / دانشجوی سال 3 / فرزند اول خانواده / 2 تا برادر کوچکتر از خودش داره / پاک و سالم و نجیب و احساساتی / از خانواده ای متوسط و معمولی / پدر و مادرش هردو معلم و فرهنگی ان .
سطح اقتصادی و اجتماعی و بطور کلی سایر ابعاد خونواده هامون تا 75 درصد هم طبقه ان.
طی 3 ماه اخیر که به خواستگاری رفتیم و قرار بر شناخت بیشتر طرفین (دختر و پسر )شد ، در حدود 20 جلسه سه ساعته باهم صحبت کردیم و شناخت نسبی از هم پیدا کردیم.
نتیجه :
1- علاقه خیلی زیادی به هم پیدا کردیم و کنترل و مهار این علاقه هرچن طرفین آگاه به مسائل هم باشن تقریبا غیر ممکنه.
2- هر چند اشتباه بوده ولی در طی این مراحل آشنایی و شناخت به هم خیلی ابراز علاقه کردیم و به فاز احساسی وارد شدیم و همدیگه رو مال خودمون و همسر خودمون می دونیم .


حالا مشکلی که در من ایجاد شده اینه که :
دختر مورد علاقم رو خیلی خیلی دوس دارم و بیشتر از 60 درصد معیارهام رو در ایشون می بینم ولی از نظر تحصیلی و موقعیت بالقوه شغلی زیاد ایده آل نیستش و به خودش قبولونده که در همون حد لیسانس بمونه و به بیشتر از اون اصلا فکر هم نمیکنه و به اینکه صاحب شغل بشه و تو تحصیلات و شغلش ( درآینده) موفق باشه و بتونه پیشرفت کنه و هدفهای والایی داشته باشه و اینا ........... اصلا فکر نمیکنه و احساس می کنم از این دیدگاه ( نداشتن هدف ) کمی ناقصه و این احساس که ایشون در آینده و تو زندگی یه خانم کاملا متوسط باشن و.......... و مثل خانم های همکارام ، دبیر یا مهندس و کارمندو شاغل با شغلهای متوسط به بالا نباشه ، فکرم رو خیلی خیلی خیلی آزار میده.
تقاضا دارم تو تصمیم گیری کمکم کنین .

سلام.با خود دختر خانم راجب اینکه این مساله اینقدر برات مهمه صحبت کردی؟
همه ی آدمها شبیه هم نیستند،هر کسی براش یه چیزهایی ایده آلند و یه چیزهایی نه.به نظر من میتونید شاید با صحبت کردن باهاش،یه کم اوضاع رو بهتر کنید.

سلام
نه ، تا حالا باهاش صحبتی نکردم در این مورد. گفتم شاید اعتماد به نفسش رو از دست بده یا دلش بشکنه ازم .
من تقریبا تازه عضو این سایت شدم، خواهشم اینه که تازه وارد ها رو هم تحویل بگیرین بابا :46: مرسی از لطفتون.

خب لازم نيست با لحن بدي بگيد كه بهش بربخوره
به نظر من حتما بايد اين موضوع كه تا اين حد ذهنتونو مشغول كرده باهاش درميون بذارين
شايد تصميمش عوض شد
اصلا شما ميتونيد مشوقش باشيد
اگر بفهمه كه اينقدر براي شما اهميت داره مطمئنن براي اون هم مهم ميشه
اول بايد با نامزدتون صحبت كنيد بعد نتيجرو اينجا بگيد تا دوستان بيشتر راهنماييتون كنند

دوست داره یه خانم خانه دار باشه که مثلا تا ظهر بخوابه بعد هم پاشه نهار بخوره و تلویزیون ببینه و زنگ بزنه به پری و زری و ... تا عصر که شما برید خونه و ببریدش گردش و ...

یا اینکه دوست داره رسما شاغل نباشه و در عوض با فعالیتهای اجتماعی و خیریه و ... شرکت در آموزشهای مختلف و خوندن کتاب و دیدن فیلم و یادگیری و ... زندگیتون را و خودش را بهبود بده؟

نظر من اینه که شاغل نبودن مهم نیست. فلسفه پشتش مهمه. من هم تحصیلات عالیه دارم و متاسفانه شاغلم. اما همیشه به این فکر می کنم که کاش می شد کار نکنم و به زندگیم و خودم برسم. البته الان هم سعی می کنم که به علایقم برسم اما خب سخته. وقت نمی شه.

ببینید می خواد بیکار باشه چیکار کنه؟

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

شاید هم چون مادرش شاغله و تصویر ذهنی بدی توی ذهنش مونده این تصمیم را گرفته. مثلا در کودکی از نبودن مادر اذیت شده یا کمبودهایی را در زندگیش بخاطر شاغل بودن مادر تحمل کرده. اول علتش را پیدا کنید تا بعد بریم سر راه حل.

دوست عزیز
قبل از همه چیز به این فکر کنید که هدفتون از تحصیلات و شاغل بودن همسرتون چیه؟
اینکه صرفا جلوی همکارانتون کم نیارید؟
یا هدفمند بودن و اهمیت دادن به رشد شخصیتی براتون مهمه؟
اگر مورد دوم هست که تنها از راه ادامه تحصیل و داشتن شغل ممکن نیست.
در واقع راه اصلی داشتن روحیه مطالعه و فعالیت و شور آینده است.
هستند کسایی که از لحاظ تحصیلات بالا رفته اند اما هنوز هم هدف مشخصی برای خودشون تعریف نکردن.
باید با پرسیدن سوالات درست دقیقا مشخص کنید که در ذهن ایشون چی می گذره.
برای آینده شون چه برنامه ای دارن؟ علایقشون چی هست؟ چه فعالیت هایی رو برای خودشون در نظر گرفتن؟ هدفشون از تحصیل رشته فعلی چی بوده؟

مورد شما فتوکپیه مورد یکی از بچه های به نسبت قدیمیه.

اینو بخون.درخواست راهنمایی در طی مراحل شناخت

سلام
ممنون از دوستان.
یه اشکالی که تو کارم بوده اینه که رابطمون بیشتر از حد صمیمی شده و من اصلا در توانم نیس که بهش بگم که این ایرادا رو داری.
بنظرتون اصلا بگم بهش ؟چه جوری بگم؟یا اصلا نگم؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط موفق

سلام
ممنون از دوستان.
یه اشکالی که تو کارم بوده اینه که رابطمون بیشتر از حد صمیمی شده و من اصلا در توانم نیس که بهش بگم که این ایرادا رو داری.
بنظرتون اصلا بگم بهش ؟چه جوری بگم؟یا اصلا نگم؟

---

اتفاقا چون صمیمی شدین باید راحت تر بتونی بگی
بگو برادر من،اینطوری هردوتون راحت ترید
رودروایسیو تعارف که ندارید،حرف یه عمر زندگیه