دخالتهای پدرم در زندگی و انتخاب همسر

سلامی دوباره،

من قبلاً بعضی از مشکلاتم را در دو موضوع مختلف مطرح کرده بودم:

مشکلات پدر و مادرم
الگو گرفتن از بزرگترها برای ازدواج

دوست داشتم حداقل یک کارشناس من را راهنمایی کند که این اتفاق نیفتاد. البته بقیه دوستان لطف کردند و راهنمایی های زیادی کردند، ولی من قانع نشدم. به عبارتی مشکل من هنوز حل نشده است. در اینجا سعی می کنم مشکلم را بهتر و دقیق تر مطرح کنم.

همانطور که گفته بودم پدر مادرم از هم جدا شدند. من کم کم به فکر ازدواج افتاده ام. همانطور که در این سایت توصیه می شود که برای ازدواج از طریق خانواده اقدام کنید، من هم این قصد را دارم. ولی خانواده من از هم پاشیده است. پدر و مادر من هر کدام تفکر خود را دارند. اکثراً اینطور است که پدر و مادر با هم هماهنگ هستند و سعی می کنند پسرشان را به سوی یک ازدواج موفق هدایت کنند. ولی پدر و مادر من حتی بعد از جدایی حالت تنفر نسبت به هم دارند.

در اینجا بیشتر مشکل من با پدرم هست که سعی دارد که زندگی من و خواهرم دقیقاً آنطوری باشد که او می خواهد. البته ما با مادرم زندگی می کنیم. او روی تک تک دوستان ما دقت می کند.

او خیلی سعی دارد که طرز فکر خودش را به من منتقل کند. و اصلاً امکان مخالفت با او نیست!! من اصلاً نمی دانم چطور می شود با او مخالفت کرد!!! ما با هم خیلی رابطه خوب و صمیمی ای داریم و من اگر بخواهم با او مخالفت کنم باید رو در روی او بایستم. تاحالا سعی کردم اینطور نشود.

من اصلاً نمی دانم چطور باید افکار او را با طرز فکر خودم هماهنگ کنم. مخصوصاً او چون خودش در ازدواجش شکست خورده، می خواهد من اشتباهاتش را نکنم. در حالی که به نظر من او نمی داند اشتباهاتش چه بوده اند. برای مثال او نتوانست مادر من را کاملاً تحت کنترل خودش در بیاورد. و حالا فکر می کند باید دختر حتماً کم سن باشد تا بتوان او را تربیت کرد!! :D

------------------------------------------------------------------

با اجازه من یک سوال دیگر را هم می پرسم که البته ربطی به ازدواج ندارد، ولی خیلی فکر من را مشغول می کند. وقتی پدر و مادرم می خواستند جدا شوند، مادرم در دادگاه حضور نداشت و وکیل او کارهایش را انجام می داد. روز دادگاه مادربزرگم (مادر پدرم) به دادگاه رفته و آنجا با حالت دعوا و بی ادبی راجع به مادرم بد و بیراه گفته بود. و البته قاضی هم او را از جلسه بیرون فرستاده بود و به حرفهایش توجه نکرده بود. ولی من بسیار از دست مادربزرگم عصبانی بودم و 7-8 ماه با او هیچ تماس تلفنی نداشتم تا اینکه بعد از 1 سال به ایران رفتم. هرچقدر سعی کردم نتوانستم او را ببخشم و به خانه اش نرفتم. وقتی ایران بودم او با من تماس تلفنی گرفت. او گریه می کرد و می گفت خیلی ناراحت است که بابا مامان جدا شدند. دلم برایش سوخت و داشتم نرم می شدم که او را ببخشم... فقط به او گفتم: "مادر بزرگ چرا شما آن روز در دادگاه آن حرفها را زدید؟ خیلی دل من شکست و هیچ وقت این مسئله یادم نخواهد رفت". الآن 5 ماه از این قضیه می گذرد. با تمام ناراحتیهایی که دارم، وجدانم راضی نیست. یعنی ناراحتم که چرا با او قهر هستم و فکر می کنم اگر خدایی نکرده روزی او نباشد، شاید من نتوانم خودم را ببخشم. هرچند که می دانم اگر به او زنگ بزنم، اگر بتواند حرفهای خود را تکرار خواهد کرد. چه کار کنم؟؟؟ :(

از شما که وقت می گذارید و من را راهنمایی می کنید، ممنونم.

در رابطه با سوال اولم دوست داشتم یکی از کارشناسان عزیز نظر بدهد.

ولی در مورد سوال دومم (قسمت دوم ارسال) که راجع به مادربزرگم بود کسی نظری ندارد؟ شما جای من بودید چه می کردید؟! :question:

می دونم حرفی که ایشون به مادر شما زده خیلی تحملش سخته. اما من اگر بودم با ایشون آشتی می کردم.
هیچوقت هم بحث اختلاف پدر و مادرم را با ایشان مطرح نمی کردم و راجع به اون موضوع حرف نمی زدم.

به نظرم شما احساس مسئولیت زیادی در مقابل مادرتون می کنید. این خیلی خوبه و قابل تحسین است. اما خب نه تا این حد که ارتباطتون را با نیمه ی دیگه ی زندگیتون یعنی خانواده ی پدری قطع کنید.

سعی کنید در یک حد متعادل که احترامها هم رعایت بشه با ایشان هم ارتباط داشته باشید.
اینقد خودتون را درگیر بازی های بزرگترها نکنید. می گن حتی زیر و رو کردن گذشته ی خودت و سر وکله زدن با اشتباهاتت کار درستی نیست. چه برسه به اینکه شما دایم داری زندگی پدر و مادرت را زیر و رو می کنی و دایم در ذهنت باهاشون درگیری.
ول کن این افکار را.

اونها که جدا شدند و هر کس رفته دنبال زندگی خودش. شما هم ره از این افکار برو دنبال زندگیت.
احترام همه شان را داشته باش و ارتباط معقولی باهاشون داشته باش. زندگی خودت را بکن.

نقل قول:

---

اونها که جدا شدند و هر کس رفته دنبال زندگی خودش. شما هم ره از این افکار برو دنبال زندگیت.

---

البته گاهی اوقات پدر مادرم هستند که این اجازه را به من نمی دهند.
برای مثال مادرم تقریباً 1-2 هفته یکبار می آید و با من "درد دل" می کند که اگر آن خانه مشترک فروش می رفت خیلی خوب می شد. و می گوید اینطوری هر ماه کلی ضرر می کند. البته اینها اسمش درد دل است و در اصل منظورش این است که من پدرم را بیشتر تحت فشار قرار دهم تا خانه را بفروشد یا به مادرم سهم اجاره بدهد.
البته پدرم خانه را برای فروش گذاشته. بیشتر از یک سال است. مشتری نمی آید. یعنی بازار خوب نیست و هر که هم می آید می خواد ارزانتر از قیمت خرید خودمان بخرد. پدرم هم راضی نمی شود.
حالا من هی باید 1-2 هفته یکبار سر این موضوع با مادرم کلنجار بروم. می گوید اگر پولش دستم بود، می گذاشتم بانک و ماهی اینقدر سود می گرفتم. اگر اجاره می داد آنطوری می شد. خب من چی کار کنم؟؟؟؟

البته ببخشید که اینجا غر زدم. بالاخره از دست شما هم کاری بر نمیاد. خواستم کمی درد دل کنم. آخه این اتفاق دوباره همین 2 روز پیش تکرار شد. دیگه برایم تکراری شده. :)

سوال اولم که بی جواب موند. :)

نقل قول:

---

اینقدر خودتون را درگیر بازی های بزرگترها نکنید.

---

قبول! ولی حالا یک سوال. وقتی مادرم به من گفته راضی نیست اگر من خانه مادربزرگم بروم، یا پدرم نمی خواهد من خانه خاله ام بروم چی کار باید بکنم؟ آن دفعه می خواستم بروم و او خیلی ناراحت شد و حالت قهر به خودش گرفت. من هم ترجیح دادم که آن روز نروم. بعداً پنهانی به آنجا رفتم. ولی خیلی اینطوری بده. من حتی نمی تونم جلوی بابام با خانواده مادرم صحبت کنم، خوشش نمی آید. مادرم هم اوایل حتی به ما ممنوع کرده بود که با عمه هایمان صحبت کنیم. مجبور بودیم همه چیز را پنهانی نگه داریم. البته مادرم الآن بهتر شده.

تا همین چند ماه پیش هر شب از اول شب تا صبح خواب دعوا می دیدم. هنوز هم پیش میاد.
ولی چند شب پیش خواب دیدم 4 تایی کنار هم بودیم و می خندیدیم. چه شیرین بود...


نشان عهد و وفا نیست در تبسم گل ... بنال بلبل بی دل که جای فریادست
مجو درستی عهد از جهان سست نهاد ... که این عجوز عروس هزار دامادست
رضا به داده بده وز جبین گره بگشای ... که بر من و تو درِ اختیار نگشادست

به نظر من با هر دوشون (پدر و مادرتون ) یکبار قاطع و محکم صحبت کنید و بګید که شما تا ابد پدر و مادر من هستید. درسته که از هم جدا شدید و زن و شوهر نیستید، اما ما نمی تونیم از شما جدا بشیم. هیچوقت و طبق هیچ قانونی نمی شه رابطه ی والدین و فرزندان را فسخ کرد.
من هر دوتون را دوست دارم و برای هر دوتون احترام قایلم. می خوام که با دوستان و اقوام هر دوتون هم رابطه داشته باشم. هم با عمه و هم با خاله. هم دایی و هم عمو. این حق من هست و اصلا به معنی مخالفت با شما یا دوست نداشتن شما یا بی احترامی نیست.

اګر این اثر نکرد، دفعه بعد که صحبت کردید بهشون یادآوری کنید که با دعوا و طلاقشون شما را از نعمت یک زندګی نرمال محروم کرده اند. با ادامه ی این لجبازیها بقیه زندګی شما را خراب نکنند. چه دلیلی داره که اګر پدر شما از مادرتون جدا شده، شما با خاله تان صحبت نکنید؟

حرف شما صحیح است.

نقل قول:

---

چه دلیلی داره که اګر پدر شما از مادرتون جدا شده، شما با خاله تان صحبت نکنید؟

---

از دید مادرم آنها به او بی حرمتی کرده اند و فکر می کند اگر ما با روی باز با آنها برخورد کنیم، یعنی ما هم حرف آنها را تایید کرده ایم. نمی دانم. شما به من گفتی که با مادربزرگم دوباره تماس بگیرم. همین کار رو هم می خواهم بکنم. ولی نمی دانم اگر مادربزرگم گله کرد که چرا چند ماهه به من زنگ نزدی چی بگویم...

پدرم هم تفکر خوبی نسبت به اقوام مادرم ندارد...

مادر بزرگ حکم مادر خود آدم را دارد وبزرگتر است واحترام بزرگان واجب وپسندیده است به هرحال خیلی کسی به مادرش توهین کنه! پس یه ارتباط خیلی ساده در حد احوالپرس وسراغ اوضاع راگرفتن میتوی با اون داشته باشی !به مادرت هم بگو میدونم اونها به تو بی احترامی کردن وبه احترامی به شما مثل یا بدتر بی احترامی به من است! البته میتونی مادر بزرگ ات را نبخشی و فقط با رایطه داشته باشی! البته یکی از مشکلات ات رامن خوب درک میکنم آخه چندسال پیش زن عمویم به مادر وپدرش توهین کرده بود ومادرم تا الان او را نبخشیده البته مادرم من خوشش نمیاید با اون ها وحتی عمویم رابطه زیاد وصمیمی داشته باشیم !:305:

آقا حامد در رابطه با مادربزرگت بهتره که با ایشون آشتی کنی ولی خیلی قاطع به ایشون بگی حق ندارید جلوی من از مادرم بدی بگید و یا به ایشون تهمت بزنید چون با اینکار انگار به من تهمت زدید ، دوست خوبم در رابطه با رفت وآمدهات با خانواده مادری و پدری وقتی میبینی که والدینت ناراحت میشن اونجا بری بهتره که پنهانی بری تا به مرور زمان همانطور که خودت گفتی نسبت به رفتنت به خونه آنها واکنش نشون ندن

خیلی ممنون از جوابت.
ان شاالله روز عید زنگ می زنم و با مادربزرگم صحبت می کنم.