طالع بینی برای تمام زندگی!

[hossein.tajalla]

خوشبختى، نزدیك شماست
اگر واقعاً در جستجوى خوشبختى هستید و حقیقتاً مى‏خواهید خوشبخت شوید ، در دوردستْ آن را جستجو نكنید ، چون خوشبختى ، نزدیك شماست و با شما فاصله‏اى ندارد. اصلاً خوشبختى، خارج از شما نیست تا آن را جداى از خود جستجو كنید. بلكه منبع همه خوشبختیها خود شما هستید. اراده مصمّمتان، تفكّر خلّاقتان و اندیشه سازنده‏تان، همان خوشبختى است. مگر غیر از این است كه همه سعادتمندان عالم با سعى و اراده آهنین به این گوهر ارزشمند ، دست یافته‏اند؟ آنها خوشبختى را در خود دیدند ، یافتند و به دست آوردند. بنابراین، آن كسى كه باید سعادت را به ما هدیه كند، كسى نیست جز خود ما. باید آستین همّت را بالا بزنیم و با اراده‏اى محكم و تلاشى شكست‏ناپذیر، به دنبال خوشبختى برویم.
اراده مصمّم، تفكّر خلّاق و اندیشه سازنده‏، همان خوشبختى است.

[hossein.tajalla]

موانع خوشبختى
خوشبختى هم مانند خیلى چیزهاى دیگر، مشكلات و موانعى دارد كه شناختن آنها مطمئناً در رسیدن به گوهر خوشبختى به ما كمك شایانى خواهد كرد.
آیا همین فكر كه « رسیدن به خوشبختى ، كارى سخت و دشوار است » نمى‏تواند مانع خوشبختى محسوب شود. چون بعضى از مردم به اشتباه ، این‏گونه فكر مى‏كنند و یا حتّى از این هم پا را فراتر مى‏گذارند و معتقدند كه رسیدن به خوشبختى، غیرممكن است.
شما چه‏طور؟ آیا شما هم خوشبختى را تا این اندازه دست نیافتنى مى‏دانید؟ به نظر نمى‏رسد این افكار، كمكى به جز دور كردن انسان از تلاش و فعّالیت در جهت رسیدن به خوشبختى داشته باشد و فقط خلّاقیت در فكر و عمل را از انسان مى‏گیرد. ما با توجّه به منابع دینى‏مان این‏گونه نیستیم . چون دائماً به ما توصیه به امید داشتن و امیدوار بودن مى‏شود و همین حالتِ امید است كه راه را بر این‏گونه تفكّراتِ غلط مى‏بندد. در فرهنگ فارسى ما نیز « جوینده » را « یابنده » معرفى كرده‏اند.

مادرِ همه ی موانع ، همین تفكّر غلط است، امّا موانع كوچك و بزرگ دیگرى را نیز مى‏توان برشمرد كه تا اندازه‏اى راه را بر طالب سعادت، تنگ مى‏كنند از قبیل: احساس گناه ، حسادت ، چشم و همچشمى ، ملامت و سرزنش و....
به عنوان مثال، حسادت را تصوّر كنید. حسادت نمی گذارد شخص حسود احساس خوشبختی کند و مدام در نگرانی و تشویش به سر می برد.با كمى دقّت مى‏توان دریافت كه دقیقاً به همان اندازه كه سعادت و خوشبختىِ ما به دست خودمان است، شقاوت و بدبختى ما نیز به دست خودمان است.
طالع شما همان چیزی است که برایش تلاش می کنید وخودتان آن را می سازید.

[hossein.tajalla]

پایگاه محكم خوشبختى
مطمئناً هر انسانِ سعادتمندى، خوشبختى خود را بر پایه‏هاى محكمى استوار كرده كه در صورت از بین رفتن این ستونهاى محكم، در حقیقت ، خوشبختى‏اش از بین مى‏رود.
یكى از مهم‏ترین پایه‏هاى سعادت در هر كار، «میل» و «رغبت» شماست ، یعنى شما تا زمانى كه طالب خوشبختى نشده‏اید هیچ كس و هیچ چیز نمى‏تواند در این زمینه به شما كمك كند.
شاید از خود بپرسید: مگر كسى هم وجود دارد كه رغبتى به خوشبختى نداشته باشد؟ در پاسخ باید گفت: بله. افراد زیادى هستند كه به خاطر مشكلات و سختیهایى كه در راه رسیدن به خوشبختى وجود دارد، على رغم میل باطنى‏شان، خود را راغب به خوشبختى نشان نمى‏دهند و همان وضعیّت كسل‏كننده موجود را ترجیح مى‏دهند .

امّا پایه دوم ، این است كه براى رسیدن به این آرزو ، یا بهتر بگوییم ، به این خواسته باید «تلاش» كرد ، تلاشى بى‏وقفه كه شكستهاى پى‏درپى هم نتواند شما را از این تلاش باز دارد. همین‏كه مى‏گویند: «من باید این كار را انجام دهم » و « من می توانم »، نشانه ی همین تلاش است.

و سرانجام ، سومین پایه و اساس براى خوشبختى ، تلاش همراه با « اندیشه » و « تدبیر » است ، تلاشى هدفمند ، برنامه‏ریزى شده و گام به گام، نه تلاشى از روى احساس كه آنى مى‏آید و آنى هم مى‏رود . تلاشى كه شما را آرام آرام به هدفتان نزدیك كند ، تا به این ترتیب ، از آن همه كوشش و پویش ، خسته نشوید و خود را ملامت نكنید و نگویید: « من مى‏دانستم كه نمى‏توانم! » چون ملامت كردنِ خود ، یكى از موانع اساسىِ راه پرفراز و نشیب خوشبختى است.

[hossein.tajalla]

شاهراهِ خوشبختى
شاید شما براى رسیدن به خوشبختى، راههاى زیادى را رفته باشید و یا از این راههاى گوناگون، اطلاع پیدا كرده باشید امّا مطمئناً خوشبختى یكى نیست و مسلّماً یك راه هم ندارد. به اقتضاى خوشبختىِ شما، راه مناسب آن نیز وجود دارد.
به نظر مى‏رسد كه در بین همه این راهها ، یك راه وجود دارد كه مى‏توان آن را حقیقتاً « شاهراه خوشبختى » نامید، همان راهى كه مطمئن‏ترین راه است و منتهى به خوشبختى حقیقى، ابدى، و زوال‏ناپذیر مى‏شود. كدام راه؟ راه «ایمان».
نه پول، نه قدرت، نه لباس، نه زیبایى، و نه شُهرتِ من، هیچ كدام مرا به سرمنزل آرامش‏بخش خوشبختى نمى‏رساند، مگر اینكه همه اینها را از خداوند دانسته وشکرگذار باشیم .
شاهراه خوشبختى، همان راهى است كه ما را به خداوند ، نزدیك كند و فطرت ما را بیدار سازد ، چون در وجود ما چیزى است بزرگ‏تر از همه عوامل مادّى خوشبختى كه ما باید در جستجوى آن باشیم و آن، روح خداجو و خدایى ماست. روحى كه نه پیر مى‏شود و نه پیرى بر او تأثیر مى‏گذارد. روحى كه اگر در این شاهراه افتاد ، هیچ آفتى نمى‏تواند آن را از بین ببرد ، و مرگ هم برایش پایان خوشبختیها نیست. چون او سعادت ابدى را یافته است. سعادتى كه با مردن، تمام نمى‏شود و با بیمارى، از بین نمى‏رود و با فقر، تعارضى ندارد.
سختی ها ومشکلات از نشانه های خوشبختی اند چرا که تا آنها نباشند راحتی وآسایش معنا ندارد.

[hossein.tajalla]

نشانه‏هاى خوشبختى
خوشبختى مى‏تواند نشانه‏هاى فراوانى داشته باشد و مطمئناً نمى‏توان همه ی آنها را نام برد ، امّا با استفاده از متون دینى‏مان به چند گزینه اشاره مى‏كنیم كه آنها را موجب سعادت دانسته‏اند.
یكى از این نشانه‏ها « تحرّك داشتن » است ودیگر نشانه خوشبختى، « عمل كردن به دانسته‏ها »ست و توصیه مى‏شود كه با این‏كار ، خوشبخت شوید.« همنشینى با دانشمندان و عالمان »، یكى دیگر از نشانه‏هاست. دین مقدّس اسلام، توصیه‏هاى زیادى در این زمینه دارد .ایمان، محاسبه نفس، كوشش در راه اجراى فرمانهاى خداوند و... را نیز مى‏توان از این نشانه‏ها دانست. عجیبْ اینجاست كه در میان این نشانه‏ها، « چشیدن سختیها و تلخیها » نیز وجود دارد، چرا كه تا مشکلات نباشند ، راحتى معنا ندارد و تا بیمارى نباشد ، ارزش سلامتى شناخته نمى‏شود.

[shad]

ممنون حسین عزیز..
اما آیا واقعا به نظر شما راهی وجود داره که ما رو به خوشختی برسونه؟ یا خوشبختی خودش یک راهه برای رسیدن به اهدافمون؟ کسی که احساس خوشبختی و رضایت از زندگی نداشته باشه چطور می تونه تو مسیر زندگی قدم بذاره؟ مطمئنن می تونه اما با خیالبافی، با زندگی در آینده، به این امید که در دور دستهای جاده خوشبختی را در دستهایش خواهند ریخت و او آن را خواهد نوشید! با تمام سختی ها، گرما و سرمای راه، تمام خارها و تیغ ها، تمام گرگها و راهزنان روبه رو میشه به این امید که به آرامش خواهد رسید و خوشبخت خواهد شد...... اما نهایت راه کجاست؟ در ذهن ما، ذهنی که به هیچ وجه راضی نیست و منتظر است تا دیگران رضایتش را فراهم کنند، ذهنی که زیاده خواه است و بیشتر از تلاشش مزد می خواهد یا کمتر از مزدش تلاش می کند.. خوشبختی برای این ذهن کلمه ای پیچیده، رویایی، دست نیافتنی و بزرگ است، کسی که خوشبختی را در بیرون از خود جستجو می کند و برای رسیدن به آن برای خود شرط می گذارد، کسی که برای خوشبختی ماهیتی غیر از وجود و درون خود قائل است، وقتی که در دستهایش خوشبختی را می ریزند چه می کند؟ یک عمر دستهایش را از هم جدا نمی کند و بی تحرک می نشیند تا مبادا این مایع گرانبها از لابه لای انگشتهایش بریزد و هدر رود؟ یا آن را مینوشد و بعد دوباره احساس تشنگی می کند و راهی نو برای یافتن این مایع حیات طی می کند؟
این جاده سنگلاخ ما را به خوشبختی نمی رساند، خوشبختی چیزی نیست که بتوان به آن رسید، خوشبختی مکان و زمان ندارد، از جنس ماده نیست، متعلق به همه است و در عین حال متعلق به هیچ کس نیست. این جاده ها، این مسیرهای پیچ در پیچ، برای رسیدن به هدفهاست، اما آیا خوشبختی هدف ماست؟ اگر این گونه است که ما از ابتدای خلقت به هدفمان رسیده ام، ما از همان ابتدا خوشبخت بوده ایم و نمی دانم کدام مخلوق با کدام طرز فکر انگ بدبختی را به بشر چسباند و از آن پس تمام آدمیان به دنبال چیزی افتادند که بودند اما فکر می کردند که نیستند! خوشبختی هدف نیست، خوشبختی توشه راه برای رسیدن به هدف است، وقتی با احساس خوشبخت بودن قدم بر می داریم یعنی خدایا باور دارم که هستی و بزرگترین باور همراه من است، یعنی خدایا تمام مشکلات حل خواهند شد و من از تمام روزها و لحظه هایم راضی و خوشنودم، یعنی خدایا سپاس که دشوارهای زندگی مرا وادار به رشد و پیشرفت می کنند و حل آنها به تجربه هایم می افزایند، یعنی شکر که زنده ام و فرصت زندگی کردن دارم، یعنی ممنونم که هنوز به من امیدواری و هنوز وقت برای رسیدن به هدفی که برایش آفریده شدم، دارم....
.....