سلام
دختری ۲۵ ساله هستم که چندین ساله با پسری دوستم. رابطه خوبی داریم، همدیگه رو دوست داریم و میشه گفت همه چیز خوب پیش میره. شخصیت شاد و شوخی دارم و با اطرافیانم خوب ارتباط برقرار میکنم. اما یه مشکلی برام به وجود اومده که مثل خوره داره ذهنمو میخوره!
تو محل کار مرد متاهلی هست که اون هم شخصیت شوخی داره و به همین دلیل گاهی تیکه های بامزه ای بینمون رد و بدل میشه که البته کاملا معمولی است و اصلا از حد خارج نمیشود. کاملا مشخص است که منظوری ندارد و قصدش چیز دیگری نیست!
من از اول به خاطر اخلاق آروم و کمک کننده و در عین حال شوخش توجهم به او جلب شد و کلا شخصیتش را دوست داشتم اما کم کم خودم به خودم شک کردم که نکنه به او علاقه پیدا کرده ام. در حالی که خودم میدونم چقدر به دوست پسرم علاقه دارم و اصلا هیچ کس را به او ترجیح نمیدهم اما انگار وسواس عجیبم روی این قضیه و فکر اینکه نکنه دارم خیانت میکنم.. باعث شده که با این فکرها اون آدم رو بیشتر تو ذهنم نگه دارم و هی به خودم شک کنم.
به نظر شما کار بدی دارم میکنم؟ اصلا دلم نمیخواد یه آدم خیانتکار باشم.
علاقه مندی ها (Bookmarks)