سلام
نمیدونم مشکلمو دارم جای درستی مطرح میکنم یا نه...اما چون ربطی به خوانواده و ازدواج نداره همین جا مینویسمش.
من یه دختر 20 ساله هستم . دانشجوی یکی از دانشگاه ها در تهران.اینم بگم که خوانواده بسته ای ندارم و به خصوص با مامانم خیلی راحتم و هر جا باشم بهشون خبر میدم. دوستی رو بد نمیدونم اما خودم دوست پسر ندارم. تو دانشگاهم با پسرا راحتم، میگم ، میخندم ولی از خط قرمزای خودم رد نمیشم مثلا شدیدا از تماس فیزیکی اجتناب میکنم و با کسی دست نمیدم. چند باری اکیپی رفتیم رستوران و پارک و....اوایل مشکلی نبود اما یه مدته که سر دست ندادن من و یکی از دوستام دلخوری به وجود اومده که چرا ما دستمون رو دراز کردیم و شماها رومون رو زمین انداختین.
من چطوری باید این مسئله رو حل کنم با یه زبون منطقی که کدورت به وجود نیاد و مودبانه بهشون بفهمونم که نظر من اینه و باید بهش احترام بذارن.به هر حال ما هنوز دو سال دیگه قراره چشم تو چشم هم بشیم.
علاقه مندی ها (Bookmarks)