[/align]سلام به همه ی دوستان خوب و همراه همدردی
دختری هستم 28 ساله. همونطور که از عنوان تاپیک مشخصه من به یک مشکل پوستی به نام درماتیت سبوره در ناحیه ابرو مبتلا هستم.
این قضیه از سال دوم دانشگاه شروع شد و تا الان که 7 سال ازش میگذره من هنوز نتونستم با این مشکل کنار بیام. بچه ای بودم که از اول هم اعتماد به نفس زیادی نداشتم و همیشه زیبایی چهره ام رو توی ابروهام میدیدم. اما بعد از این اتفاق من به کلی اعتماد به نفسم رو از دست دادم و تا الان فقط درجا زدم. هیچ پیشرفتی توی زندگیم نداشتم.
نتونستم درس بخونم و دنبال علایقم برم. حتی دنبال کار هم نبودم(الان یک ساله که میام سر کار. البته چه کاری!!!)چون همیشه فکر میکردم همه به ابروهای من نگاه میکنن و پیش خودشون میگن چرا این دختره ابروهاش اینطوریه و اینکه دیگه هیچ نقطه ی جذابی تو چهره ام ندارم.
بعضی وقتا مثل الان که خیلی بهم فشار میاد به زمین و زمان گیر میدم و از خدا گله و شکایت میکنم که آخه خدا یعنی بعد از 7 سال تحمل این شرایط من هنوز باید سر جای اولم باشم؟ پس اینکه میگن خدا با صابران هست یعنی چی؟ پس خدا کی میخواد صدای ما رو بشنوه و جواب بده؟ وقتی که همه ی جوونیم از دست رفت؟ 7 سال از بهترین سالهای عمرم به خاطر این موضوع تباه شد و از دست رفت...
به کوچولو درباره ی بیماریم بگم:
ابروهای من پوست میشه و ریشه ی خیلی خیلی سستی داره و بدجور میریزه؛ طوری که خیلی وقتا یه جاهاییش سفید به نظر میرسه. چون ریزشش غیرطبیعی هست حالتشون خیلی نافرم میشه و تو چهره ام تاثیر میذاره و من از این بابت خیلی زجر میکشم. گذشته از اون یه حس بد همیشه با من هست و اونم اینکه همش حس میکنم ابروهام کثیفن...
دکتر رفتم چند بار اما فایده ای نداشته و گفتن این مسئله تا آخر عمر باهات هست و با عصبی بودن هم به شدت تشدید میشه. اما من چه عصبی باشم و چه نباشم فرقی به حالم نداره. خیلی خسته ام خییییییییییییییلی. اما هیچوقت ناامید نشدم و همش میگفتم بالاخره خوب میشه ولی....
با این شرایط من حتی به ازدواج هم فکر نمی کنم.
الان اومدم اینجا تا از تجربیات شما عزیزان استفاده کنم و با خودم گفتم شاید بشه با به دست آوردن یه روحیه ی عالی این مشکل رو واسه همیشه ریشه کن کنم.
هر کسی هر کمکی ازش برمیاد ممنون میشم راهنماییم کنه. بخاطر طولانی بودن مطلب شدیدا عذر میخوام. آخه دلم خیلی پر بود...
علاقه مندی ها (Bookmarks)