سلام،
یک مطلبی رو می خواستم اینجا بنویسم که فقط تحلیل و برداشت شخصی من از یک موضوع هست و پایه علمی ندارد.
همه ما این جملات را شاید بارها شنیده باشیم:
خدایا، چرا عشقم رو ازم گرفتی؟
خدایا، چرا پدرم یا مادرم رو ازم گرفتی؟
خدایا، چرا سرمایه ام رو ازم گرفتی؟
خدایا، چرا پست و مقامم رو ازم گرفتی؟
سوالم این است که آیا خداوند چیزی را از ما می گیرد؟
گاهی انسان به داشته های خودش مغرور می شود و یا فکر می کند که تنها چون خودش زحمت کشیده، به چیزی دست یافته است. خود را صاحب آن می داند و فکر می کند که دیگر هیچ کس نمی تواند آن را از او بگیرد.
شاهد این بودم که انسان ها به خاطر از دست دادن چیزی، خدا را مقصر می دانند و از او شکایت می کنند که چرا آن چه که من صاحبش بودم را از من گرفتی!
و حتی بدتر از این، کسانی را دیده ام که وقتی به هر علتی به موفقیتی دست نمی یابند، خدا را مانع رسیدن به اهدافشان می دانند. برای مثال کسی به من گفت که من مدتی است که با خدا قهر هستم. پرسیدم چرا؟ گفت به این خاطر که فعلاً زندگی به کامم نیست. امتحان هایم خراب شدند، فلان چیزم را دزده اند، همسرم بیمار است و ...
و واقعاً هم این آدم چقدر بدبختی داشت!
صحبت من این است که چرا گاهی ما انسان ها یادمان می رود که در مقابل عظمت خداوند چقدر ناچیز هستیم.
خدا در این آیه به ما می گوید که ما را از "خون بسته" خلق کرده.خَلَقَ الْإِنسَانَ مِنْ عَلَقٍ (سوره علق، آیه 2)
همان کس که انسان را از خون بسته‌ای خلق کرد!
نظر شخصی من این است که خدا می خواهد به انسان یادآوری کند که تو را از یک لخته خون که یک چیز بی ارزش و شاید حتی چندش آور است آفریدم.
(البته اینکه خداوند قادر است از یک خون بسته چنین موجودی بیافریند، دیگر نمایانگر قدرت بی پایان اوست و بحث دیگریست.)
پس این انسان که خودش آفریده ی خداست چطور می تواند در این دنیا که باز هم خالقش خداست، صاحب چیزی باشد؟
انسان از خود هیچ ندارد و هر چه هم که به او می رسد، نعمتی ست از سوی خدا.
اشاره می کنم به سوره حدید:
البته من به شخصه فکر می کنم منظور این نیست که برای مثال وقتی با تلاش و کوشش به موفقیتی می رسیم، خوشحال نباشیم! بلکه فکر می کنم منظور این است که مغرور نشویم و همیشه در یاد خود داشته باشیم که هر چه در این دنیا در دسترس ماست، صاحب اصلیش خداست و نعمت اوست.هر رنج و مصیبتی که در زمین (از قحطی و آفت و فقر و ستم) یا در نفس خویش (چون ترس و غم و درد و الم) به شما رسد همه در کتاب (لوح محفوظ ما) پیش از آنکه همه را (در دنیا) ایجاد کنیم ثبت است و البته این کار بر خدا آسان است. (٢٢) (این تقدیر حق را بدانید) تا هرگز بر آنچه از دست شما رود دلتنگ نشوید و به آنچه به شما می‌دهد مغرور و دلشاد نگردید، و خدا دوستدار هیچ متکبر خودستایی نیست. (٢٣)
هر وقت بخواهد می بخشد و هر وقت نخواهد نمی بخشد.
پس من می گویم که خداوند چیزی را از ما نمی گیرد.
بلکه ممکن است بعضی از نعمت هایش را تنها برای مدت زمان محدودی به ما بدهد.
حالا اینکه چرا یک نعمتی را تا آخر عمرمان به ما نمی دهد می تواند حکمت و یا امتحان الهی باشد.
از خدا می خواهم مرا به آنجا برساند که وقتی به حکمت خود نعمتی را دیگر در اختیارم قرار نداد، او را شکر بگویم که مرا مدتی از آن بهره مند کرده است! و از او بخواهم که کمکم کند تا حکمت آن را دریابم.
اگر کسی دوست داشت نظری بنویسه، خوشحال می شم.
با تشکر.
پاسخ با نقل قول
گاهي مواقع اگر به چيزي كه ميخوايم نميرسيم، بهتره مسيرمون رو عوض كنيم:
علاقه مندی ها (Bookmarks)