چرا انسان تا بدين حد رنج مي‌برد؟

[ani]

زيرا در زندگيش ، جار و جنجال هست

اما موسيقي ِ خاموش نيست

زيرا در زندگيش ، ورّاجي‌هاي افكار هست

اما خلوت نيست

زيرا در زندگيش ناآرامي ِ احساس هست

اما بردباري نيست

زيرا در زندگيش ، هجوم ديوانه‌وار به اين‌سو و آن‌سو هست

اما آرام و قرار ِ بي‌مقصد نيست



و دست آخر ، زيرا در زندگيش ، "خود" حضوري فراوان دارد

اما خدا ، به هيچ وجه

در راهِ خويش ، آن‌قدر اين‌پا و آن‌پا كردم

كه درختِ گيلاس ِ تو

شكوفه‌هايش را از دست داد

اما عشق ِ من

بوته‌ي ِ آزاله ، بخشش ِ تو را نصيبم خواهد كرد





كتاب اشراق‌ها/110

مسيحا برزگر

[ani]

چه چيزي وجود دارد؟

اين گفتني نيست

هرگز گفته نشده است

و هرگز گفته نخواهد شد

راهي ديگر ، جز آن‌كه خودت تجربه‌اش كني

وجود ندارد

مرگ

تنها با مردن فهميده مي‌شود

و حقيقت

تنها با شيرجه رفتن به اعماق خويشتن


هرچه بيش‌تر زندگي ِ خود را به رقص درآوري

الهي‌تر مي‌شود

حالِ مولانا از همرهانِ سُست‌عناصر به هم‌مي‌خورد

او آرزوي شير خدا را داشت و رستم دستان

او بيزار بود از سكون و خمودگي

مي‌گفت : رقصي چنين ميانه‌ي ِ ميدانم آرزوست

او در تاريكي به دنبالِ روشنايي مي‌گشت

و در روشنايي ، چراغ به دست مي‌گرفت





روشنايي در تاريكي پنهان است

حقيقت ، پنهان است

و لطفِ جست‌وجوي آن نيز ناشي از همين پنهاني‌ست

حقيقت زير سرپوشي طلايي پنهان است

آن سرپوش طلايي كه حقيقت را مي‌پوشاند

ذهن ماست

ذهن ، وجود ِ ما را پوشانده است

ما زنداني ِ ذهن‌ايم

ما خود را با ذهن هم‌ذات پنداشته‌ايم

بنابراين ، رنج مي‌بريم

فراتر از ذهن برو

آگاه باش كه تو عين ِ ذهن ِخود نيستي

همين آگاهي‌ست كه سعادت مي‌آورد

اين آگاهي ، آزادي‌ست



پروانه

روزها و ماه‌ها و سال‌ها را نمي‌شمارد

پروانه ، لحظه‌ها را مي‌شمارد

بنابراين ، عمر يك‌روزه‌ي ِ پروانه

بيش از عمر هفتادساله‌ي ِ آدم‌هاست

[ani]

من حرارتي را كه روح تو را به جنبش در مي‌آورد

و عطشي را كه در تو به سرشك تبديل مي‌شود

مي‌شناسم

من آشناي گريه‌هاي شبانه‌ي ِ تو هستم

من هم مبتلا بوده‌ام

من قلب تو را خوب مي‌فهمم

زيرا من هم سفر كرده‌ام

در آن راه‌هايي كه تو اكنون پيش گرفته‌اي

تا خدا را بجويي

من هم طعم اشتياق را چشيده‌ام

كه روزي به آتشي سوزان بدل مي‌شود

و هستي آدمي را خاكستر مي‌كند



اما اين سوختن ، رستاخيز است

حياتي تازه است

قطره آن‌گاه دريا مي‌شود

كه از هستي خويش دست بشويد

شب ، دامن‌كشان مي‌رود

تا بر چشمانِ بسته‌ي ِ صبح بوسه‌اي بنهد

!بوسه‌ي ِ روشن ِ صبح را ببين

ستاره‌ي ِ سحري را مي‌گويم

[ani]

از تخليه‌ي خود هراسي نداشته باش

زيرا تخليه‌ي درون

تنها دروازه‌ي توست

تنها راه توست

تنها مقصد توست

شجاعت خالي بودن

همه‌ي آن چيزي است كه براي

يگانگي با هستي، نياز داري

آن‌هايي كه پُراند، خالي مي‌مانند

و آن‌هايي كه خالي‌اند

سرشار مي‌شوند



هيچ‌كس را تا نگردد او فنا

نيست رَه در بارگاهِ كبريا

چيست معراج ِ فلك؟ اين نيستي

عاشقان را مذهب و دين، نيستي

به فكر اين نباش كه كاري بكني

بدان، وصالش نه به كوشش دهند

و نه به شعار

و نه به زهد و رياضت

زيرا او هم‌اكنون پيش توست

درنگ كن و ببين

كاري انجام دادن، يعني دويدن

فراغت، يعني درنگ كردن

آري! اگر او در دوردست‌ها بود، بايد

مي‌دويديم تا به او برسيم

اما او نزديك‌ترين نزديكي‌هاست

اگر او را گم كرده بوديم

مي‌توانستيم او را بجوييم و بيابيم

اما او هرگز از ما گم نبوده‌است

دنيا كفي‌ست كه بر درياي ِ سكوت

شناور است و مدام دگرگون مي‌شود

[ani]

عشق، نیایش است
عشق، به تنهایی، پرستش است
عشق، خداست
نَفَس‌های خود را به عشق بیامیز
نشسته، ایستاده، در خواب، در بیداری
فقط یادآور عشق باش
آن‌گاه خواهی دید که معبد او دور نیست

شب‌تاب به اندازه‌ی کافی فراغت دارد
که به نیلوفر عشق بورزد
اما زنبور عسل مدام دلمشغول ِ انبار کردن است


مسیحا برزگر
اشراق‌ها
صفحه 179

عشق را نمی‌توان به یک وظیفه تبدیل کرد
عشق، تحمیلی نیست
اگر عشق را به یک وظیفه تبدیل کنی
سطحی و مصنوعی می‌شود
عشق ِ مصنوعی
حتی از پوست ِ آدمی هم نمی‌تواند عبور کند
چه برسد به آنکه تا ژرفای ِ دل ِ آدمی نفوذ کند
این "باید" است که عشق را می‌میراند
عشق گیاهی‌ست که به طور طبیعی و خود به خود می‌روید

مسیحا برزگر
ما به عشق محتاجیم
صفحه 70

[ویدا@]

باید بروم در خلوت سرخ

تا بتوانم ترانه ی آگاهی بخوانم

و خدا است تنها پناهم

خلوت، تولد حقیقتم خواهد شد

[ani]

هرچه بيش‌تر به ديگران بچسبي

آن‌ها را بيش‌تر مي‌ترساني

آن‌ها از تو خواهند گريخت

زيرا آزادي را دوست دارند

ميل به آزادي، از همه‌ي ِ اميالِ آدمي قوي‌تر و ژرف‌تر است

به همين دليل، حتي از عشق مي‌توان گذشت

اما از آزادي نمي‌توان

بنابراين، سعادتِ تو در خلوتِ توست

خلوت و تنهايي، هنر است؛ هنر خودشناسي

نهايي

تمركز در خويشتن

فراغت از نياز شديد به ديگري

آسودگي

و اُنس با خويشتن است

تنهايي، سعادتي‌ست ماندگار

ابتدا در جان ِ خويش ريشه بدوان

آنگاه با ديگران رابطه برقرار كن

تنها در اين صورت است كه مي‌تواني داشته‌هايت را

با ديگران سهيم شوي

دوست بداري

و شادمان باشي

تنها در اين صورت است كه مي‌تواني آواز خويش را

در هستي طنين‌انداز كني

دست بيفشاني و آنگاه كه لحظه‌ها مي‌گذرند و مي‌روند

با حسرت به پشتِ سر خويش نگاه نكني

و از رفتن‌شان تأسف نخوري



عاشق باش، اما از عشق خود، بند نساز

مهم آن است كه دلي عاشق داشته باشي

معشوق اگر رفت، بگو

رو، چه باك! كه عشق هست

اگر شالوده‌ي ِ استوار بصيرت را نداشته باشي

هر عشق ِ تازه‌اي، دير يا زود

برايت كابوسي دهشتناك خواهد شد

هنر تنها بودن را بياموز

هنر با تنهايي، سعادتمند بودن را بياموز

آنگاه هر چيز امكان‌پذير خواهد شد





برگرفته از كتاب

دانه در عشق مي‌شكفد

[ani]

ای خدای خوب و مهربان! رهایم کن
از تمنای محبوب شدن،
از تمنای ستایش شدن،
از تمنای احترام،
از تمنای تعریف و تمجید دیگران،
از تمنای این‌که ترجیح دهند مرا بر دیگران،
از تمنای این‌که به حساب آیم،
از تمنای تایید شدن،
از تمنای شهرت،

رهایم کن، خدا
از ترس تحقیر شدن،
از ترس توهین شدن،
از ترس سرزنش شدن،
از ترس تهمت و افترا،
از ترس فراموش شدن،
از ترس مسخره شدن،
ار همه‌ی ترس‌ها و دغدغه‌ها.

آمین



کتاب تأملات مادر ترزا
ترجمه‌ی مسیحا برزگر
صفحه‌ی 33