کم حرفی و دوست یابی

[mehr1]

سلام
من دختری 24 ساله هستم.مشکلم اینه که خیلی کم حرف و ارومم توی جمع فامیل اصلا نمیتونم حرف بزنم هیچ چیزی برای صحبت به ذهنم نمیرسه. توی کلاس نقاشی که میرفتم خیلی تنها بودم و به خاطر اون تنهایی ها دوباره کلاس رفتن برام سخته. همه حوصلشون از دست من سر میره البته توی خونه اینجوری نیستم. دانشگاه هم که میرفتم رابطم با بچه ها خوب بود خوب ولی باز یه موقع هایی کم میاوردم و حوصله سر بر میشدم و با استادا هم اصلا نمیتونستم حرف بزنم. من در تمام دوران مدرسه هیچ دوست واقعی نداشتم و تنهایی ازارم میداد.
لطفا کمکم کنید
ممنونم

[shabe barooni]

سلام دوست خوبم. عزيزم افرادي مثل شما در دوستيابي هم تا حدي دچار مشكل ميشن. شما بايد ياد بگيريد چطور به يك شخص پيشنهاد دوستي بدين و چطور اين دوستي رو حفظ كنيد. من قدم به قدم مراحل رو براتون توضيح ميدم. اميدوارم دوستان صاحب نظر گستاخي منو ببخشند و نظراتشون رو ارائه بدن.
1. سعي كنيد با سوال پرسيدن در مورد مسائل معمولي باب دوستي رو باز كنيد. مثل: پرسيدن ساعت! يا درخواست مداد! يا نظر سنجي در مورد فلان استاد. مثلا "شما تا حالا با اين استاد كلاس داشتين؟!" "چه جور استادي هستند؟"
2. كم حرفي يه امتياز مثبته كه شما داريد. چون اين به شما امتياز شنونده بودن رو ميده. افراد هم كه لذت ميبرن شنونده داشته باشن. اما شنوندگي روش خودش رو داره. اگر طرف حرف بزنه و شما در آخر فقط سر تكون بدين، نه اونها صحبت هاشون به نتيجه ميرسه و نه ديگه حرفي واسه گفتن ميمونه و شايد برخي مواقع اين ذهنيت پيش بياد كه: شما اصلا گوش ندادين. بنابر اين بهتره هنگام گوش دادن، از صحبت هاشون سؤال بپرسيد. مثلا شخصي ميگه من استاد رو ديدم و پرسيدم مجرده؟ گفت:آره! اينجا شما نبايد بگين: اوهوم! بايد بگين؟ يعني واقعا مجرده؟ چند سالشه؟ ولي اصلا بهش نمياد! و....
3. هنگامي كه شخصي صحبت ميكنه از كلمات تعجب استفاده كنيد مثل: جدا؟! چه خوب! نه بابا! اين به ديگران انگيزه ميده كه صحبت هاي بيشتري براي شما داشته باشن و لذت ببرن از هم صحبتي تون.
4. حوادث جالب دور و برتون رو براي دوستانتون تعريف كننيد و بهش چاشني خنده رو اضاف كنيد: مثلا: ديروز تو تاكسي يه راننده كچل نشسته بود، ميگفت:....... يا مثلا: فكر كن اگر فلان استاد رياضي، دبير انديشه بود..... و به اين روش تصاوير خنده دار خلق كنيد.
نكته: شوخي كنيد، ولي غيبت و مسخره نكنيد.
5. از افكار بلند و زيبا صحبت كنيد. مثلا وقتي شخصي پيش شما درد و دل ميكنه، نگيد حق با توئه! بگيد: درسته ولي اگر ديدگاهتو عوض كني ديگه با اين مشكل مواجه نميشي.... بذاريد سنگ صبور باشين، تا ديگران احساس كنند، يكي هست كه دركشون ميكنه.
6. سعي كنيد يه شخص مطرح باشيد. معمولا افراد مطرح خيلي دور و برشون شلوغ ميشه، بنابراين وقتي دورتون شلوغ شد ذوق كنيد و سرد و بي اعتماد به نفس پاسخ ندين. مثلا افراد زرنگ افراد مطرحي اند و همه دنبال جزوه هاشونن.

نكته: از حرف زدن خجالت نكشيد و هميشه لبخند به لب داشته باشين. ديدين من چقدر الكي الكي حرف زدم؟ از اعتماد به نفس زياده....
فعلا اينا رو به كار ببنديد، جواب نگرفتين روش هاي بهتري بهتون پيشنهاد ميكنم. ولي فكر كنم همين ها راحت ترينشه و از همه بيشتر جواب ميده.

[mehr1]

سلام شب بارونی عزیز
از راهنمایی هاتون ممنونم حتما سعی میکنم انجام بدم:rolleyes:

[فرانک1389]

سلام
من دختری 24 ساله هستم.مشکلم اینه که خیلی کم حرف و ارومم توی جمع فامیل اصلا نمیتونم حرف بزنم هیچ چیزی برای صحبت به ذهنم نمیرسه. توی کلاس نقاشی که میرفتم خیلی تنها بودم و به خاطر اون تنهایی ها دوباره کلاس رفتن برام سخته. همه حوصلشون از دست من سر میره البته توی خونه اینجوری نیستم. دانشگاه هم که میرفتم رابطم با بچه ها خوب بود خوب ولی باز یه موقع هایی کم میاوردم و حوصله سر بر میشدم و با استادا هم اصلا نمیتونستم حرف بزنم. من در تمام دوران مدرسه هیچ دوست واقعی نداشتم و تنهایی ازارم میداد.
لطفا کمکم کنید
ممنونم

سلام خانمی ، خوش آمدی به تالار همدردی

عزیزم کم حرفی عیب نیستی یه حسن و امتیازه!(البته اگه از حد نگذره)

شاعر گفته : دوچندان که گویی میشنو!

آروم بودن هم همینطور شخصیت آرام داشتن بهتر از شخصیت مضطرب و پر استرسه.
گوش شنوا و آرام بودن تو به دیگران هم آرامش میده .

البته باید سعی کنی و تمرین کنی که فقط شنونده صرف یا گوینده صرف نباشی بلکه جایی که لازمه صحبت کنی و جایی که لازمه سنگ صبور کسی باشی و با سکوتت باعث آرامش کسی بشی، ساکت بمونی و گوش بدی.

عزیز دلم، تو باید دوستانت رو از بین کسانی پیدا کنی که شبیه خودت هستند تا بتونی باهاشون صحبت کنی.یعنی باید افکار و اعتقادات و سلایق و ...مثل هم باشه و مسلمه که صد در صدر دو نفر مثل هم نیستند اما میشه تا حدی شباهت داشت

در این صورت خودبخود موضوع برای صحبت کردن پیدا میکنی و میتونی راحتتر باهاشون ارتباط برقرار کنی.(مثلا به گفته خودت تو دانشگاه رابطه ات خوب بوده چون در مورد درس و دانشگاه و کلاس و ..صحبت میکردید)

مثلا خودم من اهل ورزش نیستن متاسفانه .برای همین اگه با کسی که تو این زمینه اطلاعات خوبی داره یا خودش ورزشکاره یا برنامه های ورزشی رو زیاد می بینه بخوام صحبت کنم مشخصه که حرفی برای گفتن ندارم و علاقه ای هم ندارم بنابراین هردوی ما برای همدیگه کسل کننده و حتی بی ذوق ممکنه به نظر می رسیم.
در حالیکه اینطور نیست و هر کدام ما خصوصیات منحصر به فردی داریم که دیگران ندارند و تجربیات و هنرهایی داریم که برای خیلیها باارزش و جالب هستند.

توی تالار هم سرچ کنی میتونی تاپیکهایی با موضوع " مهارتهای ارتباطی " پیدا کنی و مطالعه کنی حتما مفیده برات.

[mehr1]

سلام فرانک گرامی
از راهنماییتون ممنونم
توی کلاس نقاشی خیلی برام مهمه که با دیگران رابطه برقرار کنم خوب اونجا موضوع مشترک هست روحیات هم تقریبا شبیه به هم هست ولی نمیتونم رابطه برقرار کنم استادم مرد هست ومن در مقابل اقایون که دیگه خیلی ساکت میشم استاد خیلی مهربون و راحتیه و همه باهاش راحتن ولی من نمیتونم راحت باشم . سکوتم هم در فامیل برام ازار دهنده است.
ممنون

[محمد89]

سلام
این طور که گفتین با استادا هم نمیتونین صحبت کنین اگه درست فهمیده باشم مشکل بیشتر خجلتی بودنه،
درسته؟
آیا در سایر برخوردهای اجتماعی هم کم رو هستین؟
اگه جوابتون مثبته من چون تجربه شخصی دارم شاید بتونم کمکتون کنم:rolleyes:

[mehr1]

سلام محمد89 گرامی
خوب بله من خجالتی هستم البته در خانواده وبا بچه های دانشگاه (البته با دخترا) زیاد کمرو نیستم

[mehr1]

اگه جوابتون مثبته من چون تجربه شخصی دارم شاید بتونم کمکتون کنم:rolleyes:

ممنون
خوشحال میشم کمکم کنید.

[محمد89]

سلام
دوبار نوشتم به دلایل ناشناخته !! پاک شد
سعی میکنم برای بار سوم بنویسم
بذارین از بار این خسران کاسته بشه

[محمد89]

سلام
خداکنه دوباره پاک نشه
عرض به حضور شما که من تا چند سال پیش خیلی خجالتی بودم. در دوران مدرسه معمولا آغازگر دوستی نبودم. در برخوردهای اجتماعی روزمره هم خیلی جاها حق بنده نوش جان می شد و من واقعا عذاب میکشیدم.
دیدم اینجوری نمیشه. فرمایش علی بن ابیطالب (ع) (که پدرم بارها بهم گوشزد میکرد):
"هرگاه از كاری بترسی خود را به میان آن افكن " واقعا کارساز شد. سعی کردم خودم رو با جامعه درگیر کنم. خودم حق خودمو بگیرم ، در مسائل خودم کمتر از خانواده کمک بخوام.
فکر میکنم مشکل اصلی من کمی اعتماد به نفس بود. توی ذهنم نقاط مثبت خودم رو پررنگ تر کردم و تلاش کردم خیلی روی نقاط منفی پافشاری نکنم. این فکر که بقیه چی از من سرتر دارن که من نباید حرفم رو بزنم.
الان اوضاع خیلی فرق کرده.
هیچ یک از اینها جز با توکل بر خدا و لطف او ممکن نبود.
ما توی دینمون آدمهای بزرگی داریم. زندگیشون رو مطالعه کنین. این که میگن تاریخ پندآموزه شعار نیست. من که امتحان کردم و شد.:)
بر خدا توکل کنین و ازش بخواین راه رو بهتون نشون بده.
موفق باشید