موضوع: تصمیم به جدایی

از پاسخ و همدردیهای همتون بی نهایت ممنونم
میس بیوتی عزیز. نیلوفرابی و شیدای عزیز مادر عزیز

راستش مطمعنم که خیانت عشقی نکرده بهم. یعنی اینکه پای کس دیگری وسط نیست و احساسش جای دیگه ای نیست رو مطمعنم. اما این که خیانت از روی هوس نکرده باشه (که این خیلی از قبلی هم بدتره) رو مطمعن نیستم. مطمعنم در حالت عادی بهم خیانت نمیکنه اما اینکه تو شرایطش قرار گرفته باشه (مثلا تو اون محیط خارج از کشور) و نتونسته باشه خودش رو کنترل کنه رو نمیدونم.(مخصوصا اگه مشروب خورده بوده باشه با مست بوده باشه) درمورد این بهش شک دارم. مخصوصا تحت تاثیر اون دوستش که آدم درستی نیست. واقعا به خاطر این مسایل شک کردم گرچه خیلی بهش اعتماد داشتم.... راستی اینم بگم که اونموقع که از مسافرت خارجیش برگشته بود علاوه بر فیلم دیسکوش یه فیلم تو گوشیش دیدم که واسه دوستش فرستاده بود(درحال مشروب خوردن) توش یه شوخی بدی کرده بود درمورد خانمای اونجا. و من با دیدن فیلم دیسکو و اون فیلم چمدونم رو بسته بودم که بیام. یعنی حرفش طوری بود که هرکس بشنوه میگه رابطه داشته....


اما گفت شوخی کردم و البته از این شوخی ها دارن با هم متاسفانه. حتی خواهرهاش هم شوخی های بد میکنن با هم و با شوهراشون. به خاطر این نمیتونم تشخیص بدم که اون حرف رو واقعی زده یا واقعا فقط یه شوخی بوده.


الان که اینا رو دارم تعریف میکنم دوباره حالم بد شد...


وقتی این بیماری هم پیش اومد شکم بهش بیشتر شد.....


واقعا من از کجا مطمعن شم آخه....


این شک داره نابودم میکنه....


همش میگم دوستشم با خانومش خیلی خوبه که. اونم که خیلی خانومشو دوست داره. هرکس ببینتشون حسرت زندگی شونو میخوره....اما خیانت میکنه به خانومش. و خانومشم خبر نداره. منم اتفاقی متوجه شدم و همسرم هم تکذیب نکرد




دوستان همین کار رو میکنم درمود کار که گفتید. اما تا اون موقع چطور؟ ممکنه خیلی طول بکشه جوابش. فک کنم حداقل یه ماهی طول بکشه تا جوابش بیاد. تازه بعدشم ازمایشات و ایناست. کلا رفتن سرکارم چند ماه طول میکشه. تا اونموقع چیکار کنم؟ برم اونجا دوباره؟ موقع اومدن بهش گفتم دارم به جدایی فکر میکنم و دیگه نمیخوام برگردک به این شهر.
و اگر قبول نشدم چی؟


تا اونموقع چطور برخورد کنم؟


و اینکه اگر نیومد تهران (که با توجه به شناختی که ازش دارم هیچوقت نمیاد. ) یعنی خیلی بعیده، دراونصورت چیکار کنم؟

جالب اینه که خیلی راحت میگه نهایتا میری یک سال می مونی و انتقالی میگیری و میای.اخر هفته ها همو میبینیم!!!! اگه بدونه یه سال دیگه انتقالی میدن اصلا زیر بار تهران اومدن نمیاد. تا زمین گیر نشه!!!!!!! خانوده ش اجازه نمیدن مطمعنم. همون موقع که قهر بودیم پدرش میگفت هیچوقت اجازه نمیدم پسربزرگم که عصای دستمه ازم دور بشه. درحالی که تو خاستگاری و چند ما بعدش میگفت ا ز خدامه پسرم بیاد تهران تا پیشرفت کنه!!!


اگر نیاد واقعا دیگه نمیخوام برگردم اونجا.
من اگر بیاد تهران هم نمیدونم مشکلاتم حل میشه یا نه. چه برسه به اینکه همونجا ادامه پیدا کنه .
واقعا چقدر از همه چیز بگذرم
اما میدونم ک نمیاد . همون قبل از عروسیمون هم دوماه قهر بودیم واسه اینکه قبول نمیکردم برم اونجا. کارمون داشت به جدایی میکشید.
آخرشم من چون زندگیمو از دست ندم قبول کردم
وگرنه جدا میشدیم و اون نمیومد تهران
کاش همون موقع جدا شده بودیم


نیلوفر آبی عزیز که گفتین از اول نمیدونستین مشروب میخوره یا نه؟ باید بگم که اولش نمیدونستم و ایشون چون شهرستان بودن نتونستم شناخت کافی کسب کنم و از هرکسی هم تحقیقات کردیم همه تعریف کردند و هیچ کس این مساله رو نگفت به ما. اما بعد از مدت خیلی کمی این مساله رو متوجه شدم. و خیلی خوب یادمه که وقتی متوجه شدم میخواستم به هم بزنم اما خانواده م اجازه ندادن و گفتن اول باهاش صحبت کن ببین چی میگه. وقتی حرف زدیم قول داد و گفت این اصلا مساله ای نیست که نتونم ازش بگذرم. شاید سالی دو سه بار باشه که اونم اگر تو مشکل داشته باشی میذارم کنار برای همیشه. این دقیقا حرفی بود که بهم زد
و من حتی بهش گفتم تنها شرطم اینه که مشروب هیچوقت نیاد تو زندگیم. گفتم مشروب و خیانت خط قرمزای زندگیم هستن و هیچوقت تحمل نمیکنم. ایشون هم قول داد و قبول کرد. و گفت اصلا واسش مهم نیست که بخواد جتی درموردش فک کنه. و به راحتی دیگه لب نمیزنه. سالی دو سه بار!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! تا قبل از اینکه بریم زیر یه سقف هم جلوم نکرد اینکارو. فک میکردم به قولش عمل کرده و بعدها فهمیدم همیشه وقتی نبودم اینکارو میکرده . حتی متوجه شدم خیلی بیشتر از سالی دو سه باره. تو تمام مراسما و جشنا و دورهمی ها و بیرون رفتنی ها. بدون استثنا.


من قبول دارم که اشتباه کردم. و هیچوقت خودم رو نمیبخشمممم
گناه من این بود که خیلی ساده بودم. خیلی ساده اعتماد کردم.... فک میکردم به حرفایی که میزنه عمل میکنه و روی قول هاش می مونه.
پدر مادرم رو خیلی دوست دارم. اما اونا رو هم نمیبخشمم. چون من خیلی زود متوجه شدم که اشتباه کردم و میخواستم جدا بشم. حتی عقدم نکرده بودیم. سنم کم بود فقط 19 سالم بودم و فقط به یکم حمایت نیاز داشتم اما اونا نذاشتن و بخاطر ترس از جدایی و آبروی خودشون نذاشتن من جدا بشم و هربار بهم وعده وعید دادن که درست میشه. پسر خوبیه. همین یه مشکله اونم ازدواج کنید درست میشه. اونم که قول داده نکنه اینکارو....
هیچوقت حمایتم نکردن و منم بخاطر اونا همش این مسیر اشتباه رو ادامه دادم تا الان به این نقطه برسمم...
به نقطه ای که هیچ انگیزه ای ندارم...


من حتی قصد ازدواج هم نداشتم و فقط مشغول درس خوندنم بودم. هیچی هم کم نداشتم چه از نظر ظاهر چه خانواده خوب و اصیل و...
اما به خاطر تایید خانواده م قبول کردم...


تقصیرها رو گردن اونا نمیندازم. اما خب سنم خیلی کم بود و هیچوقت هم اجازه نداده بودم کسی وارد زندگیم بشه و یا با کسی ارتباط دوستی داشته باشم. بخاطر همین خیلی بی تجربه بودم و نیاز داشتم که راهنمایی م کنن. اما ...

ایشون اگه از اول به من میگفت نمیتونه و مشروب رو حتی همون سالی دو سه بار هم میخوره من بدون هیچ تردیدی ردش میکردم


اما طوری با حرفاش بهم اطمینام داد که هیچوقت درمورد این مساله به مشکل برنمیخوریم که من اعتماد کردم

ممنون میس بیوتی عزیز
عزیزم درمورد اینکه خونه زندگی رو منتقل کنیم تهران و ایشون اونجا باشن که فک نکنم بشه، اصلا ترس ایشون اینه که هیچ اقدامی انجام نده تا شاید باعث بشه که ایشونم بیاد تهران. و اصلا اجازه نمیده که تو یه خونه تنهایی زندگی کنم وقتی که خودش نیست. چون دقیقا برای ارشد خوندنم هم این مشکل داشتیم، خودش به هیچ عنوان قبول نکرد بیاد تهران . بعدش من گفتم پس واسه من خونه بگیر نمیتونم دوباره برگردم خونه مامان بابام. میخوام مستقل باشم اما این رو هم قبول نکرد. گفت نمیشه که تنهایی زندگی کنی.
من با این شوهر چیکار کنم؟ باور کنید خیلی تلاش میکنم. اما از مواضع خودش اصلا کوتاه نمیاد. راهکاری دارید به من بدید که بتونه توی متقاعد کردنش کمک کنه؟


خیلی از تهران وحشت داره فک کنم بیشتر هم به خاطر وابستگی زیاد به خانواده شه. وقتهایی که من میام تهران اون خونه پدریش می مونه و وقتی من برمیگردم پیشش، مامانش کلی گریه میکنه که پسرش داره میره از خونه ش. البته دیگه خیلی وقته که سعی میکنم تنهایی نرم تهران اصلا و با هم بریم و یا کمتر برم. مامانش یه روز اگه پسرشو نبینه میششینه کلی گریه میکنه و گلایه میکنه که چرا نیومد دیدنم... میره به مردم میگه عروس که میاد پسر ادمو از آدم میگیره!!!!!! آخه من اونو از مادرش گرفتم یا اون ها من رو از خانواده م گرفتن؟ فاصله خونمون تا خونشون 5 دقیقه ست پیاده. فاصله خونه من تا خونه مامان بابام 8 ساعته!!!!!!!! اون هر روز خانواده ش رو میبینه و من توی چند ماه یک بار. آخه خیلی بی انصافیه این رفتارا. خیلی زور داره شنیدن این حرفا.... مامانش روز عروسیمون اینقدر گریه کرد که نزدیک بود غش کنه... کلا همه میدونن نرمال نیست...

یه دلیل دیگه هم که همسرم حاضر نیست بیاد شاید همون از دست دادن محیط آزادیه که داره و همین مشروب و قلیون و اینا که پایه خیلی زیاد داره دور و برش... و میترسه اینجا آزادی ش ازش گرفته بشه.... و دلیل دیگه ش هم اینکه از سختی های تهران میترسه... میگه خیلی سخته زندگی تو تهران... چیه همه 5صبح بیدارن ... هواش الوده ست.... و از اینجور حرفا....
در حالی که به نظر من تو اون شهر اصلا زندگی جریان نداره . 9 صبح میری بیرون هنوز مغازه ها بسته ن... کلا آدمایی هستن که فقط به فکر خوش گذرونی و اینا هستن



به نظرتون با توضیحاتی که دادم چطور باید تلاش کنم و متقاعدش کنم که بیاد تهران؟

در ضمن اینجایی که قبول شدم تعهد گرفتن که تا 10 سال منتقل نشیم اصلا. حالا نمیدونم به خاطر متاهل بودنم انتقالی بدن یا نه... اما کلا من اصلا دلم نمیخواد برم تو اون شهر. و بچه های اینده م اونجا بزرگ بشن. سه سال زندگی کردم دیدم چه جوریه دیگه...
و میدونم راضی کردن همسرم خیلی سخته . خیلی. چون تا حالا خیلی تلاش کردم. اما کوچکترین پذیرشی ندیدم از سمتش. و هربار شدیدتر مخالفت میکنه..

لطفا اگر کسی نظری داره بگه و راهکار بده بهم...

اینم بگم که خانواده ش همیشه همه جا میگفتن ما عروس مثل تو نمیتونستیم هیچ جایی پیدا کنیم. اما کلا دو رو هستن. و مخصوصا سر این اتفاقات اخیر اصلا حمایتم نکردن و سر همین بیماری کلی باهام بد برخورد کردن و گفتن تو میخوای به پسر ما تهمت بزنی. باباش خیلی راحت برگشت گفت اگه اینجوری فکر میکنی برو جدا شو. و من حرفاشون خیلی سنگین بود واسم. چون من اصلا دختری نیستم که توی روی اونا بمونم و یا بی احترامی کنم. اما خیلی باهام بد برخورد کردن و دلم خیلی ازشون شکسته. طوری که وقتی می بینمشون به زور تحمل میکنم. مخصوصا پدرش رو. من اونجا کسی رو ندارم همیشه هم گفتم شما رو مثل پدرمادر خودم میدونم اینجا. فک کنید من دخترتونم خودشونم همیشه میگن غیر از این نیست و تو دختر مایی. اما حرفای باباش که یادم میفته دیوونه میشم. خیلی راحت برگشته تو روی من میگه مرد که نباید همه چیزو به زنش بگه. پسر من از سادگیشه همه چیو میگه به تو. همین باباش دروغگویی و فریبکاری رو یاد داده به پسرش دیگه. وگرنه من میدونم شوهرم هرچیزی که باشه دل پاکی داره اما همیشه داره نصیحتای این باباشو گوش میده.... چه نصیحتایی.... میگه به زنت دروغ بگو... و خیلی حرفای دیگه... که اگر بگم میگید این دیگه چه چجور آدمیه....
و مطعنم الان هم که خانواده ش از دست من ناراحتن و باهام سر سنگینن، واسه تهران اومدن هم شدیدا مخالفت میکنن و نمیذارن بیاد...

اصلا وقتی متوجه شدن این شغلو قبول شدم ناراحت شدن قشنگ متوجه شدم از رفتاراشون...


من چه کنم؟

سلام بالهای صداقت عزیز
با پیامتون خیلی خوشحالم کردید. ممنونم از راهنمایی ها و صحبت هاتون. تک تک جملاتتون رو چندبار خوندم و سعی میکنم بیشتر روشون فکر کنم

درمورد اینی که فرمودید اگر شوهرت همینجوری باشه و شک هات به یقین برسه چیکار میکنی؟ بدون هیچ تردیدی ترکش میکنم. دیگه خیانت واسم قابل هضم نیست. و الان هم دقیقا بزرگترین مشکلم اینه که نمیتونم مطعن بشم و اگه مطمعن بودم که بهم خیانت نکرده راحت تر درمورد بقیه مسایل و مشکلاتمون تصمیم میگرفتم. در مورد این شک باید چیکار کنم؟ خودش خیلی ناراحته و میگه من به خاطر کاری که نکردم دارم مجازات میشم و خودم از اینکه این بیماری رو گرفتم خیلی غصه میخورم چون نمیدونم چجوری گرفتم. اما با توجه به مواردی که پیش اومده این شک داره منو نابود میکنه...

بالهای صداقت عزیز درمورد متقاعد کردن همسرم به تهران اومدن چه نظری دارید؟
اگر بیاد تهران و از اون محیط دور بشه مطمعنم مشکلاتمون کمتر میشه. چون مشکل اصلی من (غیر از شک درمورد خیانت که اون کلا مساله ش جداست)، مشروب خوردن و محل زندگیمونه. که اگر بیاد تهران از مشروب خوردنشم کم میشه و ما واقعا وقتهایی که مشروب نیست خوبه رابطمون.
اما اگر نیاد تهران، تصمیم گرفتم به هیچ وجه نرم به اون شهر و جدا بشم ازش. چرا از همه چیز و از موقعیت شغلی به این خوبی بگذرم و برم جایی که اصلا از زندگی توش راضی نیستم و این همه مشکل دارم. شما پیشنهادی در اینباره داره؟
تو کامنت بالایی توضیح دادم درمورد علتهایی که همسرم راضی به تهران اومدن نیست.



راستی سوال دیگه م هم این هست که من میتونم از شما مشاوره حضوری بگیرم؟ یعنی اصلا همچین امکانی هست؟

دوستان یه اتفاق دیگه افتاد. حالم خوب نیست اصلا. اعصابم زده به معده م.

من الان تهرانم. همسرم شهرخودشون. دیشب همسرم تا 1 شب بیرون بود قهوه خونه. بهش گفتم چند شبه اینموقع میری خونه. چه خبره؟
تازه بهم نگفته بود که کجا میره بعد از دوساعت که زنگ زدم فهمیدم. گفتم من اگه کاری که تو میکنی رو بکنم و جایی برم بهت نگم چه حسی پیدا میکنی؟
قاطی کرد که واسه من حاضرجوابی نکن و این حرفا

انگار کلا دلش پر بود میخواست یه جوری خالی کنه. بعدشم پیام داده که اگه تا اخرهفته اومدی خونه ت که هیچی. اگه نیومدی تمام میکنم این رابطه رو. وسایلاتو جمع میکنم میفرستم. خونه رم میذارم واسه فروش. میای زندگیت رو میکنی و قید درس و کار رو میزنی. اگه نمیتونی قید اینا رو بزنی چرا ازدواج کردی. تو خیلی خودخواهی و از این حرفا.
منم بهش گفتم از چی حرف میزنی؟ از خودخواه بودن؟ من از خانواده م از شهرم کارم درسم گذشتم تا با تو زندگی کنم.چون زندگیم رو دوست داشتم تورو دوست داشتم. اما تو از چی گذشتی؟ تو حتی نتونستی بیخیال یک بار لذت زودگذر مشروب خوردن بشی. حتی یک بار فقط یک بار نتونستی به خاطر من ازش بگذری. با اینکه قول داده بودی قسم خورده بودی.

من چیکارکنم؟ چه برخوردی داشته باشم؟
دیگه نمیشه این زندگیو درست کرد. فک میکنم حالا که خودش هم اینجوری داره میگه بهترین زمانه واسه جدایی

اگه پا شم تا اخرهفته برم فک میکنه همه چی تمومه و دوباره قبول کردم که بیخیال همه چی بشم

از خداش بود من کار کنم اما از وقتی فهمیده که تعهد دادیم انتقالی نگیریم ناراحته. الانم که برگشت گفت اگه قبول بشی هم نباید بری. باید بیای بشینی تو خونه ت
خیلی زحمت کشیدم واسه این کار

منم گفتم اگه فک میکردم واسه خواسته هام احتران قایلی اونموقع فرق میکرد شاید از کارم هم میگذشتم. اما وقتی میبینم تو اینقدر نسبت به خودت خودخواهیی...

بهش گفتم تا اخر هفته کارام درست نمیشه که بیام
دیگه نه زنگ زد نه پیام

من یک سال و نیم ارشدم رو تهران خوندم یعنی رفت و امد میکردم البته زیاد تهران نمی موندم با استادا صحبت کرده بودم و فقط بعضی کلاسها رو میرفتم. خودش راضی بود خودش گفت رفت و امد کن. اما بعدش همیشه زد تو سرم که تو درسو به من ترجیح دادی و واسه درس، اول زندگیمون منو تنها گذاشتی. تو خودخواهی و ... درصورتی که من خیلی از خودگذشتگی کردم. سعی میکردم تا جایی که میشه کم بیام تهران . با اینکه درس میخوندم سعی میکردم هیچی واسش کم نذارم خودم خیلی تو فشار بودم اما اصلا نمیذاشتم متوجه بشه یا از وظایف زناشویی کم بذارم. بعدشم من خانواده م تهرانن و همسرم هربار که میگم بریم سر بزنیم نمیتونه بیاد به خاطر کارهاش. حیلی کم اومده تا حالا. خب من حتی اگر اینجا مساله دانشگام نبود هم باید واسه سر زدن به خانواده م میومدم خب...

حالم خیلی بده خیلی
اگر بنا بر جدایی باشه این بهترین فرصته
اما حالم واقعا خرابه
از دیشب دارم گریه میکنم...

سلام یاسمین جان

شوهرت که دفعه اولش نیست با تهدید به طلاق میخواد شما رو مجبور به قبول خواسته هاش بکنه. شما قبلا هم همین وضعیت رو تو دوران نامزدی تجربه کردید و کوتاه اومدید و فداکاری کردید و نتیجه اش شده امروز. خوب طبیعیه شوهرتون باز هم تهدید به طلاق بکنه چون دفعه قبل از این روش نتیجه گرفته الان هم مطمینه باز هم با همین راه پیروز میشه و حتی این بار نسبت به دفعه پیش اصرار و مقاومت بیشتری خواهد کرد. اینکه موضوع غیر قابل پیش بینی نبود که حالا انقدر به خاطرش ناراحت بشید. این فقط یک نوع تکرار تاریخ هست. من میگم ادم عاقل یک اشتباه رو دوبار تکرار نمیکنه. ادم عاقل دوباره وارد کوچه ای نمیشه که یک بار تا اخرش رفته و میدونه که بن بسته.
شما فعلا نه به فکر طلاق باشید و نه اقدام به طلاق . اگر تصمیمتون برای ادامه ندادن زندگی با شرایط پیشین جدی هست که من هم فکر میکنم تصمیم درستی باشه شما رو تصمیمت جدی باش و در هیچ شرایطی از مسیرت برنگرد. کار خودت رو بکن و در مسیری که برای اینده خودت ترسیم کردی قدم بردار و به هیچ وجه این موقعیت شغلی رو از دست نده.
شما در مسیر خودت حرکت کن و کاری که درست میدونی روانجام بده و تصمیم بعدی رو به عهده شوهرت بزار یا با تو همراه میشه و یا خودش برای جدایی اقدام میکنه. الان برای فکر کردن به طلاق زوده. اگر هم وسایلت رو فرستاد که چه بهتر یک خونه مستقل نزدیک خونه پدری تون توی همون ساختمان یا همون کوچه بگیر وسایلت رو بچین و زندگی جدید رو شروع کن و به شوهرت بگو که تصمیم با خودشه که شما رو همراهی کنه یا ترک کنه. شما خودت اقدام به طلاق فعلا نکن. به نظر خود من شما با توجه به روحیه خودتون و خانواده تون بهترین راه این هست که راه خودتون و استقلال خودتون رو داشته باشید و تصمیم گیری برای ادامه یا جدایی رو به عهده شوهرتون بزارید شما به کارتون مشغول بشید و زندگیتون رو به تهران انتقال بدید بعد بزارید شوهرتون تصمیم بگیره که میخواد چی کار کنه اگر اومد تهران که خیلی خوبه و اگر هم اقدام به طلاق کرد اینجوری فشار روحی کمتری برای شما و خانواده هست چون در حقیقت میگید این طرف مقابل هست که داره طلاق میده نه من.