موضوع: همسرم ازم میخواد مهریه ام و ببخشم

سلام
من واقعا نمیدونم جزعیات زندگی شما 2 نفر چطوره، زندگی شما از دید ایشون هم خوبه بوده یا نه فقط از دید شما تو این 8 سال خوب بوده، اصلا چطوری با شما ازدواج کردن یعنی انتخاب خودشون بودین یا نه خانواده شون پسندتون کردن (این مهمه که از اول دوستتون داشتن یا نه فرد دیگه ای رو میخواستن اما خب تحت سلطه ی فرد یا افرادی قرار گرفتن و مجبور به ازدواج با شما شدن)، این که شما خرجی فقط از ایشون میگیرید و نه چیز دیگه خیلی کیفیه مثلا من خانوم سیکل خانه دار سطح پایینی دیدم که فقط وسایل ارایش و لباسش و رفت و آمدش و آرایشگاهش تو ماه ممکنه 500 هزار تومن بشه (بماند بقیه ی خرجا) ولی من دانشجوی دکتری 100 تومن خرج این امور میکنم پس ممکنه چیزی از دید شما کم باشه ولی از دید فرد دیگه زیاد، رفتارتون با ایشون چطوره یعنی مهربانانه و از سر دلسوزی یا نه نقش بازی کردن، خلاصه مدت زمان زندگی نشون نمیده که اون زندگی با ثبات بوده یا نه من دقیقا خانمی دیدم که 8 -9 سال از زندگی مشترکش میگذره ولی با شوهرش سازش و سازگاری ندارن و اتفاقا این خانوم و کل فامیلشونم مرد رو به چشم عابربانک میبینن، حالا من نمیدونمخودتون بیشتر بگین تا دوستان کمک کنن

نوشته اصلی توسط S.H.I.D.E.H

ممنون از راهنمایی های همگی
همسرم دوماه (یعنتی تا موقع تولد ۱ سالگی فرزندمون)بهم مهلت داده تصمیم بگیرم .واقعا دچار وحشت شدم. اکثر صحبتایی که بالهای صداقت عزیز تو پستشون گفته بودن بهش گفتم. اما مصره که بین من و مهریه یکی رو انتخاب کن.منم درآخر بهش گفتم نیازی نمیبینم تا دوماه به این قضیه فکر کنم و این قضیه از صورت مساله برای کن پاکه.مگر اینک هیک روز به خواست خودم اینکار و بکنم.

عزیزم این شما نیستین که در موقعیت انتخاب قرار داری. شما زندگیت رو انتخاب کردی و بهش دو دستی چسبیدی. این همسرته که داره برای ادامه ی زندگی با شما شرط می ذاره. واقعیتش اینه که مهریه واقعا جز در مورد طلاق و مرگ همسر کارایی دیگه ای نداره. اینکه همسر شما به این موضوع گیر داده واقعا مشکوکه. من هم فکر می کنم به هیچ وجه نباید مهریه تون رو ببخشید. اگر هم فشار آورد بهش بگین که انتخاب با تویه. من زندگی ام رو انتخاب کردم و به عهده ی تویه که زندگی رو که این همه سال با هم داشتیم رو ادامه بدی یا ول کنی بری.

سلام....اینکه میگید تا چهار روز پیش همه چی اکی بوده یکم سخته قبولش....برای خود من چند ماه پیش مساله ای پیش اومد که دقیقا مثل شما فکر میکردم...اصلا انگار چهره ی جدیدی از همسرم رو میدیدم...باور کنید اینقدر برام هضمش سخت بود یعنی اگه یک هفته قبلش بهم میگفتن که قراره یه همچین اتفلقی بیفته خندم میگرفت....اما افتاد و واقعا هنوز پس لرزه هاش تو زندگی ام حس میشه...اما یکم که با ریزتر شدم و مساله رو از نگاه بالا دیدم....دیدم نه جریانی تو زندگی ام اروم اروم پیش میرفته ومن ترجیح میدادم نبینمش!!! یعنی خودم رو به خواب زده بودم.....****یکم با تاخیر و به قیمت گزاف مدیریتش کردم.....منظورم اینه که یکم به موضوع از بالا نگاه کن.....حتما علائم هشدار تو زندگیت بوده وشما بهش بی توجه بودی....یه سری مسائل که شاید هممون بدونیم اما عملی وکاربردی کردنش مهارت بالایی میخواد....یکم از این مساله فاصله بگیر ....یکم برو دورتر....یکم برو تو بحث هایی که تو این مدت
(چند سال)به نظرت پیش پا افتاده وبدیهی بوده....یکم برو عقب تر ....زمان بارداری...یا اوایل به دنیا اومدن بچه...یل=ا شاید دورتر.....حالا خیلی دور دورا نری ها...گم میشی
علائم رو حتما میبینی...حالا بشین تو اون جریانها نقش خودت رو بررسی کن...اگه کتابهای رازهیی درباره مردان رو خونده باشی یا بومی شده و ویرایش ایرانی اش سخنرانی دکتر حبشی رو گوش کرده باشی زنگ خطرها رو به وضوح میبینی.....

حالا به نظر من(اینا نظر منه و چون من کارشناس نیستم واینا تجربیات خودمه...حتما دوستان صاحب نظر ویرایش خوهاند داشت...)

+بعد از مراحل بالا ...با خودش صحبت کن....هیچچچچچ سیاستی بالاتر از راستی نیست.....حس واقعی ات رو بهش بگو....واز ایشون بخواه دلیل واقعی اش رو بهت بگه...خالصانه از ش بخو.اه....با تن اروم...با لحن مهربون ....تو یه فرصت خوب.....بدون توضیح اضافه.....بدون حاشیه

++اگه دلایلش قابل قبول نبود....بداخلاق نشو....لحنت عوض نشه......بین صحبتتون فاصله بنداز....
+++ازش بخواه یه نفر سوم که مطلقا اون نفر سوم از خانواده هاتون نباشه(مشاور) نظر بده در این مورد
++++مرحله اخر که مطمئنم به اینجا نمیرسه...اول با خانوده خودش در میون بزارین....بعد باخانواده خودتون
خداوند رحمان براتون خیر پیش بیاره انشالله