موضوع: میخوام جدا بشم اما همسرم راضی نمیشه

سلام دوست عزیزم

من بعد از مدتی سر زدم ببینم مشکلتون حل شده یا نه که دیدم متاسفانه هنوز درگیر مشکلاتین. به نظر من همسرتون مشکل روانی داره. با دوستمون ستاره زیبا موافق نیستم که گفتن اگه اهل خانوم بازی و دود و دم بودن می گفتن جدا شو. هر چیزی به جای خودش بده این آقا داره آرام عزیز رو شکنجه روحی می ده اگه مردی زن باز باشه به زنش بی توجهی می کنه و دنبال کارای خودشه الان به نظر شما شوهر آرام عزیز خیلی به آرام توجه داره یا مسئولیت زندگشیو خیلی خوب بر عهده گرفته ؟ من خودم رو بچه ها خیلی حساسم و هر متنی که می خونم و به پسرت اشاره داره تنم می لرزه. خام ابراز علاقه هاش نشو اون فکراشو کرده با طلاق چیزیو از دست می ده که همه آرزوشو دارن تو چی ؟ تو به خودتو و بچت فکر کن تو چیزی از دست نمی دی اما بمونی پای زندگی ممکنه خیلی چیزارو از دست بدی. پسرتو آرامشتو و حتی ممکنه افسردگی بگیری.

به نظر من خونتو بده اجاره با هزینش یه وکیل خوب بگیر و به هیچ وجه جواب تلفنشو نده. طفلک پسرت که اینقدر ازش متنفره که دلش نمی خواد در حد 5 دقیقه ببینتش. تو لیاقتت بیشتر از این حرفاست . چرا باید به خاطر اینکه یه ازدواج داشتی به خودش اجازه این همه تحقیر کردنو بده و تو هم بپذیری ؟

امیدوارم مشکلت هرچه زودتر حل شه. با گواهی پزشک قانونی فکر می کنم می تونی سریع تر کاراتو انجام بدی با یه وکیل مشورت کن .

سلام به دوستان خوب تالار و سپاس از راهنمایی ها و همراهیتون
دوستان عزیزم این چند روزه خیلی درگیر بودم چندین بار با همسرم صحبت کردم و هر بار روی جدایی شدیدا پافشاری کردم به قول همسرم هیچ نقطه امیدی براش نذاشتم چند بار تماس گرفت و شدیدا ابراز پشیمانی کرد و گفت که کارش اشتباه بوده و قول میده جبران کنه و اون هم قبول داره که این آخرا زندگی رو کامل رها کرده بود البته بنا به دلایلی مثل بیکاری و دلسرد شدن از زندگی به خاطر سرد بودن من خوب یه سری مشکلات قبول دارم در مورد خودم که سخت گیرم و آدم شادی نیستم اما خوب همسرم هم هیچ وقت ابراز علاقه کلامی نداره که شدیدا آزارم میده و بارها بهش گفتم که بهش نیاز دارم و نیاز دارم ازش بشنوم اما میگه باید خودت از رفتارم بفهمی که بهت علاقه دارم که این موضوع و خونه نیومدنش باعث سردی من نسبت به اون شد
دیگه روزای اخر گوشیم خاموش میکردم و جواب تماساش نمیدادم روز سه شنبه اخر وقت اومد اداره و شروع کرد به صحبت که عیده و برگرد اما قبول نکردم اونم شدیدا عصبانی شد و گفت یک ماه هر چه من جلو اومدم تو پس زدی دیگه باهات زندگی نمیکنم و بعد از تعطیلات عید توافقی جدا میشیم با ناراحتی از هم جدا شدیم و رفتم خونه
شب پیغام داده بود که اومدم خونه خودمون و هر چه وسایل خونه رو نگاه میکنم نمیتونم هیچ کدوم بردارم و خاطرات خرید هر کدوم که دو تایی خریده بودیم نوشته بود نوشته بود که نمیدونم چطور دل کندی و رفتی چطور راحت همه چی رو فراموش کردی میدونید داشتم زیر پتو گریه میکردم و پیغاماشو میخوندم نوشتم برای منم خیلی سخته جدایی اما ما دیگه راهی نداریم و غیر از خوشبختی برات آرزویی ندارم
روز چهارشنبه که عید بود با یه جعبه شیرینی بی خبر اومد منزل پدرم با همه روبوسی کرد و تبریک گفت و شیرینی تعارف کرد
من به پدر و مادرم ماجرای کتک کاری و دخالت همسایه هارو نگفتم به خاطر رعایت حال خودشون اونام برخورد بدی با همسرم نداشتن فقط یه کم نصیحتش کردن که تو باید شبا زودتر برگردی و ما ارامش و خوشبختی شمارو میخوایم و از این حرفا یه کمم من نصیحت کردن
به همسرم گفتم باید صحبت کنیم اونم گفت باشه من اصلا نمیگم الان برگرد و اومدم تبریک عید بگم خلاصه بعد از یه ساعت رفت
از اون موقع چن بار باهاش صحبت کردم بعضی وقتا که به مهربونیاش فکر میکنم میگم کاش برگردم و این دفعه خیلی جدی تر تلاش کنم شاید درست بشه اما وقتی به یاد پسرم میفتم که اصلا حاضر نیست راجع به همسرم حرف بزنه و میگه اون تورو زده و باید حتما جدا بشی نمیدونم چی کار کنم احساس میکنم اگه برگردم در حق پسرم خیانت کردم و اون قربونی کردم توی بد برزخی هستم الان دودلی و تردید به جونم افتاده و نگرانیم بیشتر برای پسرمه
به همسرم گفتم وجود من پر از ترس و چه تضمینی هست که دوباره اون اتفاقا نیفته میگه باید هردوتاییمون تلاش کنیم اگه میخوای پیش مشاور میریم قول داده تحت هیچ شرایطی کتک نزنه در مورد پسرم گفتم احساس میکنم اون نپذیرفتی قلبا و به همین دلیل کلامی و رفتاری ازارش میدی قسم میخوره میگه از روز اول که قبول کردم سر حرفم هستم وحتی تو ذهنم فکر بدی راجع بع اون بچه نداشتم اگه حرفی زدم یا کاری کردم فقط شوخی بوده اما من گفتم نمیتونم قبول کنم که فقط شوخی بوده
مثلا روز اخر امتحانات پسرم بود و پسرم خیلی خوشحال بود به همسرم گفت که امروز اخرین امتحانم بود و تا سه ماهه دیگه تعطیلم واز خوشحالی میخوام پرواز کنم همسرم گفت میدونی به چی فکر کن به روز سی و یکم شهریور که تعطیلات تموم شده و فرداش باید بری مدرسه پسرم خیلی به هم ریخت و حرص خورد
اینارو که به همسرم میگم میگه خوب شوخی کردم چرا ده بار که بهش خوبی کردم نمیبینی و فقط نیمه خالی لیوان میبینی
میدونید از این کل کل کردنا داره با پسرم اما میگه بی منظوره و از سر دشمنی نیست اما پسرم داره وارد دوره بلوغ میشه و خیلی حساس شده همش از من میپرسه چرا اون از من بدش میاد هر چه توضیح میدم قانع نمیشه همسرم میگفت شاید بلد نیستم با بچه ها چطور برخورد کنم پیش مشاور بریم هر چه اون گفت انجام میدم اما من نسبت به همه چی تردید دارم
دارم هر بار به یه سمت کشیده میشم نمیدونم راه درست کدومه تو رو خدا کمکم کنید

اينكه دقيقا كار درست و راه درست چي هست ، گفتنش سخته

شما فرموديد كه اگر شوهرتون عصباني بشه و مثلا توهين كنه ، شما هم پاسخ ميديد . اين يعني پايان زندگي

هر دوي شما مقصر هستيد و عذاب وجدان داريد و البته براي لحظات خوش و خاطرات خوب تون هم دلتنگ هستيد . يك "ولي" بزرگ اينجا هست !! به خاطر مسائلي كه بين شما پيش اومده ، بارها حرمت ها شكسته شده . اگر "چيني" زندگي تون رو بند بزنيد ، مثل اول نميشه . به نظر من اگر به زندگي برگرديد ، ابتداي كار مثلا ٢ ماه اول خوبه . ولي كم كم دوباره بد ميشه و حتي دعواهاي شديدتري خواهيد داشت . به نظر من وقتي موقع خشم شوهرتون ، شما مقابله به مثل ميكنيد ، ديگه مطلق به برگشت فكر نكنيد . حتي اگر شوهرتون التماس كرد !! چون براي هر ٣ نفر شما فاجعه خواهد بود

پسر شما خیلی بعیده اون آقا را بپذیره و ببخشه.اون آقا که پدر واقعی پسرت نیست پس خیلی بیشتر به خاطر زدن شما حس منفی نسبت به شوهرت پیدا میکنه.بچه هایی دیدم از پدر تنی خودشون متنفر بودن چه برسه به غریبه.اگر هم میخوای برگردی برو مشاوره و شوهرتم ببر که یاد بگیره چطور رفتار کنه که پسرت اون را ببخشه.بدون درمان و با قول دادن هم کسی زدن را ترک نکرده.هر کس فقط به اعتبار قول برگشته به زندگی چند وقت بعد کبودتر از قبل از خونه زده بیرون.شوهرت دیده با لات بازی و قلدری کارش پیش نرفته فعلا رفتارش عوض شده.چه تضمینی هست بری سر خونه و زندگیت همین بمونه؟

سلام عزیزم من توی پست اخرم که بالای صفحه هست برات گفتم اما باز صلاح خویش خسروان دانند
همین پست اخرت کهنوشتی خودت داری میگی خیلی زن شادی نیستم بنظر میاد خیلی ابراز علاقه نمیکنی و از شوهرت میخای محبت کلامی کنی
همسرتگفته به علت بیکاری اون رفتارها رو داشتم و شما این بیکاری رو نادیده میگیری که نقش حیاتی برای یه مرد داره پس شرایط باعث بروز رفتارها شده و البته مدیریت ناصیح شرایط از سمت شما
شما خودت و پسرت رو در یک جبه و همسرت رو در جبهه دیگه قرار دادی خوب زندگی بهتر از اینم نمیشه
خوب فرض کن امروز جدا شدی ایا ناراحت نیستی از اینکه شما هم قصوراتی در زندگی داشتی و با توجه به اینکه همسرت برای جبران ازت فرصت خاسته به خودت و ایشون فرصتی ندادی
به نظر من دادن فرصت گاهی اینقدرها هم بد نیست که بعضی دوستان اینقدر تشویق به جدایی کردن
گاهی برخی به جدایی تشویق میکنند ولی بعد از ان تنها ما میمانیم یک دنیا حسرت از ندادن فرصت به خود
هر سه اگه به مشاوره برین یقینا از فرصتی که به خودتون دادین خوشحال خاهیدبود

دوست عزیزم سلام

من از تجربه خودم براتون می گم نمی دونم شاید کمک کنه شایدم نه من پدر و مادرم از هم جدا شدن خوب شرایط ما کلا با شما فرق داشت پدر و مادر من حتی جرو بحث لفظی هم نکردند و من که کوچیکترین بچه بودم دیگه 18 سالم شده بود نشستیم با هم صحبت کردیم پدر و مادرم گفتن ما حدود 15 ساله که دچار طلاق عاطفی شدیم و داریم زندگی رو به خاطر شما بچه ها تحمل می کنیم با یه رای گیری که تقریبا همه موافق بودیم اونها از هم جدا شدن . خودشون می خواستن ما بچه ها هم حمایت کردیم.
بعد از جداییشون پدرم مثل همسر شما نمی تونست تحمل کنه پشیمون بود مادرمم مثل شما به شدت عذاب وجدان داشت به من می گفت خودخواهی کردم تورو بخوام شوهر بدم مردم چی می گن . در صورتی که من اصلا از این موضوع ناراحت نبودم. به هر حال بعد از تماس ها و نامه نگاریها و ... پدر و مادرم دوباره برگشتند تا با هم زندگی کنند. اما به قول دوستمون بهزاد9 دفعه بعد با دعوای شدیدی از هم جدا شدند و دقیقا 2 ماه با هم بودنشون بعد از طلاق طول کشید. بار دوم بدتر بود مادرم بیشتر ناراحت بود. 3 4 ماه بعد از جدایی هر دو مساله رو هضم کردن و الان همگی زندگی خوبی داریم . من و برادرم تقریبا موفقیم چون در برابر مادرم احساس مسئولیت می کردیم . پدرم هم از زندگیش راضی و خوشحاله و ما رو همیشه دورادور حمایت می کنه.

به هر حال این حست رو من به وضوح در مادرم دیدم و به نظرم طبیعیه . باز تصمیم با خودته ولی پسرت نسبت به اینکه همسرت پدر واقعیش نیست حساسیتش بیشتره سن بلوغ هم سن بدیه باید خیلی مواظبش باشی . اگه می تونی در مورد پسرت مشاوره بگیر که چطور مواظبش باشی به هر حال اگه دختر بود بهتر درکش می کردی . طلاق مساله آسونی نیست بعضی ها کارشون به مشاوره یا قرص و این حرفا می کشه یه دوره بحرانی داری که می گذره و تموم می شه باید امیدوار باشی و به آینده خوب فکر کنی.

من یه جمله کلیدی دارم که تو مشکلات به خودم می گم : سال دیگه این موقع که به این مشکلم می خندم و همه چی تموم شده. این یه کم آرومت می کنه

سلام به دوستان خوب همدردی
از همه شما عزیزان که وقت میگذارید و راهنمایی میکنید صمیمانه تشکر میکنم
بهزاد 9 عزیز مشکل من با همسرم اصلا مقابله به مثل و جوابگویی نیست اگه مشکل این باشه من حاضرم هر وقت دیدم ایشون عصبانیه جوابی ندم اما ما در این مورد مشکلی نداریم خیلی وقتا اون عصبانی بوده ومن سکوت کردم برعکس وقتایی هم بوده که من ناراحت یا خسته و عصبی بودم وهمسرم حقیقتا درک کرده و کوتاه اومده که صدالبته بعدا هر جور بوده با محبت وتوجه براش جبران کردم یا اگه مثلا کاری ازم بخواد اونطور نیست که براش انجام ندم و نسبت به خواسته اش جبهه بگیرم من این اواخر جواب میدادم که به خاطر این بود که واقعا از دستش دلخور و ناراحت بودم اما میتونم این رفتار رو کنترل کنم
اما مشکل اصلی من زبون نیش دار و پر از کنایه ایشون هست رفتارش تحقیر کننده است احساس میکنم من و پسرم رو خرد میکنه هیچ وقت خواسته اش رو مستقیم نمیگه مثلا اگه از من ناراحته چند روز به همه چی گیر میده و بهونه میگیره تا کار به دعوا میکشه بعد من میفهمم موضوع از چه قرار بوده و همسرم از چه موضوعی ناراحت بوده
اگه همسرم یه مقدار لحن حرف زدنش و تغییر بده و یه کم احترام توی صحبتاش باشه نود درصد مشکلات من حل میشه با وجود این که قلب مهربونی داره اما نمیدونم چرا به این نوع حرف زدن اصرار داره وقتی باهاش صحبت میکنم میگه زبون من نیش داره همه بهم میگن اما تو دلم هیچی نیست اما خوب وقتی من از حرف زدن و عملکردش ناراحت و آزرده ام دیگه چه فایده که تو قلبش چی میگذره
میدونید لحنش خیلی تنده اگه کاری میخواد با تندی و تحکم میگه شاید من این لحنش رو بتونم تحمل کنم اما برای پسرم خیلی سخته مثلا بهش میگه سریع پاشو در حیاط رو باز کن ماشین بزنم بیرون اگه پسرم مشغول بازی باشه یا مثلا یه ذره دیر بلند شه بهش میگه حیف نون پاشو به یه دردی بخور
هرچه بهش میگم با این حرفت بچه احساس میکنه بی ارزش و عرضه هیچ کاری رو نداره میگه ما مردیم شما زنها با لحن عزیزم جانم با هم حرف میزنید که از نظر من مسخرست البته از تفاوتهای مردها و زنها و لحن صحبتشون خبر دارم و انتظار ندارم مدام به پسرم بگه عزیزم اما انتظار دارم عادی حرف بزنه و توی حرفا و خواسته های عادیش توهین و تمسخر نباشه
کاسپین عزیز میدونم که برای پسرم خیلی سخته پذیرش و بخشش و کاملا بهش حق میدم و در این مورد شدیدا عذاب وجدان دارم
با همسرم خیلی صحبت کردم راجع به پسرم بهش گفتم که این طفلک از رابطه ما و زندگی که خودش انتخاب نکرده خیلی ضربه خورده و احساسات پسرم رو بهش گفتم که فک میکنه همسرم ازش متنفره و پسرم اصلا با برگشت موافق نیست و شدیدا از دستش به خاطر کتک کاری عصبانیه همسرم هم گفت که رفتارش خیلی بد بوده و قبول داره و دیگه بعد از این به هیچ عنوان کتک نمیزنه و کاملا به پسرم حق داد و گفت اگه این بچه بخواد از این زندگی صدمه ببینه و ایندش خراب بشه حاضره از این زندگی کنار بکشه و با مشاورم موافقه اما باز میگفت یه فرصت به این زندگی بده و همه چی رو بسپار به من و باید در عمل ببینی که رفتار من با بچه چه طوره و تا وقتی باهم زندگی نمیکنیم من نمیتونم چیزی رو ثابت کنم اما من هنوز منزل پدرم هستم و نمیتونم تصمیم بگیرم
ستاره زیبای عزیز میدونم که بعد از جدایی سختیهای زیادی خواهم داشت اما برای پسرم خیلی نگرانم و تردیدم به خاطر پسرم من هم مسلما اشتباه داشتم و الان حاضرم همه جوره تلاش کنم و خودم رو تغییر بدم اما از اینکه پسرم دوباره تو شرایط بحرانی قرار بگیره میترسم و هیچ تضمینی در مورد آینده نیست
مریم میم عزیز ممنون که تجربتون رو گفتید من از نظرات همه استفاده میکنم و در مورد همه نظرات فکر میکنم میدونم که راحت ترین راه جداییه و برگشت به این زندگی خیلی سخت تر از جداییه و میدونم بعد از یه مدت از جدایی همه چی خیلی کمرنگ میشه اما اصرار همسرم و صحبتهاش تو این مدت که میگه اشتباهات خودم رو فهمیدم و قولایی که داده و میگه زندگی من بعد از جدایی هیچ وقت زندگی نمیشه من مردد کرده از شما دوستان خوبم میخوام دعا کنید بتونم بهترین تصمیم رو بگیرم