موضوع: بی ثباتی خلقیو پرخاشگری و بی احترامی های شوهرم

مقالات سایت را مطالعه بفرمایید.

مهارت هاتون را بالا ببرید.

به نظر می یاد خیلی اهل منطق و گفتگو هستید.

در زندگی مشترک به جای منطقی رفتار کردن باید عاطفی رفتار کرد.

زندگی از حساب دو دوتا چها رتا خیلی فراتره پس اونقدر براش قانون و روال قرار ندهید.

در خیلی جاها باید منعطف بود توجه داشته باشید انعطاف با انفعال متفاوت است.

زندگی صحنه مناظره نیست. وبا حساب ها وقوانین روزمره نمی شه آرامش را در آن برقرار کرد. مهارت می خواهد.صبوری می خواهد. گذشت می خواهد.

همسر شما امتیازات مثبت کمی ندارند و اتفاقا اینهایی که مثال زدید بسیار مهم هستند که در هر مردی نیست.

قدر نعمت هاتون رو بدونید وسعی کنید به جای کنترل عصبانیت همسرتون مدبرانه مدیریت موقعیت هایی که احتمال برانگیختگی را دارند داشته باشید.

نوشته اصلی توسط Psychologist.

خیلی ممنونم از پاسختون. الان بسیار بهتر میشه پاسخ داد. مشکلتون کاملا قابل حله و خدا رو شکر حاد نیست.
اولا در مورد حرف ها و صحبت های توی مشاجره بهتره بدونید که زمانی که هر انسانی وارد مشاجره میشه شیوه کارکرد مغز و از نظر علم عصب شناسی شیوه ارتباطات عصبی مغزی با هم تغییر میکنه. به زبان عامیانه مغز انسان مثل قبل کار نمیکنه. کارکرد و سطح فکر به سطح پایین تری تنزل میکنه و ماحصل این مساله ناهنجاری هایی هست که از طرفین بروز میکنه. این ها رو میگم تا بدونید طرف مقابل خودش نیست و حرف هایی که در اون زمان ازش میشنوید دقیقا نظراتش نسبت به شما یا زندگیش نیست. این مساله ابدا توجیح رفتار ما در عصبانیت نمیشه و هر فردی باید رفتار هاش رو در این زمان کنترل کنه و نمیخوام در موردش بحث کنم. این نکته رو گفتم که بدونید حرفهای همسرتون از ضعفش در کنترل خودشه نه از بدسرشتی و بد طینتی و یا نفرت و انزجار نسبت به شما و زندگیش. لذا با یادآوری و تکرار حرف هاش قضاوتش نکنید و مرتب خودتون رو عذاب ندید. با تکرار این کار بیشتر ازش دور میشید و در نهایت بیشتر از هم دور میشید. در وضعیتی که الان شما دو نفر دارید رفتارهاتون توی یه چرخه افتاده. اون رفتار نامناسبی انجام میده شما تلافی میکنید و پیرو تلافی شما ایشون هم رفتار نامناسبی میکنه و مجددا همین روند و سیکل ادامه پیدا میکنه تا .... . این سیکل یا چرخش دقیقا مثل چرخی میمونه که از سرازیری سقوط کرده. هر چقدر جلوتر برید با سرعت بیشتری سقوط میکنید تا به دره برسید. فقط یک چیز میتونه این سیکل رو متوقف کنه و اون خرد و فهمه یکی از طرفین هست. اگر یکی از طرفین ادامه نده، گذشت کنه و فداکاری کنه این سیکل قطع میشه هر چند ممکنه زمانبر باشه. با پرخاش و تندی نمیتونید به خودتون یا همسرتون کمک کنید. میفهمم که جواب پرخاش ایشون رو ندادن سخته ولی در 90 درصد تمام زوج هایی که دیدم فقط خانم ها توان این کار رو داشتن و آقایون توی این مساله بسیار ضعیفن و نمیتونن سکوت کنن. در درون خودتون بدونید که دارید بزرگواری میکنید، دارید فداکاری میکنید. هم در حق خودتون و هم در حق ایشون و همچنین در حق زندگیتون. اینگونه نگاه کنید که همرتون در اون زمان شخصی هست که نیاز به کمک داره و داره بدترین اشتباهات زندگیش رو مرتکب میشه.
دوم. باید تحت نظر یک مشاوره با تجربه هر دو اصلاح بشید. بله هر دو. اگر از ایشون انتظار یک قدم دارید شما هم باید یک قدم بردارید و انعطاف نشون بدید. در مورد کنترل خشم خیالتون راحت باشه. اگر ایشون نتونه با متد های آموزشی مشاور روی خشم و عصبانیتشون کنترل لازم رو داشته باشه مشاور شما رو به روانپزشک معرفی میکنه و با تجویز داروهای مناسب روند بهبودی مشکل به طور محسوس شروع میشه.
سوم. ظهور فرزند در یک زندگی روی خیلی از مشکلات حاد سرپوش میزاره. تاکید میکنم سرپوش میزاره. حل نمیکنه. خیلی اوقات این سرپپوش ها تا آخر عم باقی میمونن(که فرقی با حل شدن اون مشکل ندارن). برخی اوقات خیلی زود میرن کنار. گاهی هم وقتی کنار میرن مشکل رو رشد دادن و بزرگتر کرد که نادره. پیشنهاد میکنم اول مشکل بینتون رو حل کنید و بعد از اون در مورد بچه دار شدن تصمیم بگیرید. این نکته رو گفتم چون در ابتدا بهش اشاره کردید.
و نکته آخر برای اصلاح چیزی که دارید تلاش کنید. من به همه زوج ها این نکته رو گفتم و به شما هم میگم. اگر ذات دو انسان درست باشه و علاقه در بینشان و اراده ای برای اصلاح در درونشان وجود داشته باشه میتونن مشکلات رو به گونه ای حل کنند که یک زندگی رضایتمند داشته باشن.
ا

سپاس فراوان از توجه و پاسخگویی دقیق و با حوصله ی شما
من و همسرم چند جلسه به مشاور(دو مشاور و یک روانپزشک )مراجعه کردیم .هر سه نظرشون این بود که ایشون باید مدیریت خشم یاد بگیرن و حتی دارو رو پیشنهاد دادن.ایشون در مقابل مصرف دارو مقاومت کردن و با اینکه داروی خاصی هم در ابتدا نبود(فلوکستین و کلرو دیاز)دارو رو دور انداختن.
از این قضیه که بگذریم
میخام بدونم من چطور میتونم در برابر حرف های آزار دهنده یا بی منطق ایشون عکس العمل نشون ندم.واقعا سخته چیزی که ذهن آدمو مشغول میکنه روی رفتار هم تاثیر گذاره و من نمیتونم بیتفاوت باشم.
مثلا:مادرم مارو یه شب دعوت کرد طبق معمول ایشون گفتن اگه خواهرتم هستن من نمیام.هر بار که میخایم بریم این بحث هست.برادری دارن تو خونه که من با ایشون به خاطر یه سری مسایل ازش ناراحتم و چندان دل خوشی ندارم.بهشون گفتم که ما مهمون خانواده من هستیم.بالاخره پدر مادر دوست دارن با بچه هاشون گاهی دور هم باشن.میگه منکه نیستم برو تنهایی.گفتم من هم با برادر شما مشکل دارم قرار نیست ما کشته مرده ی همه حضار مهمونی باشیم(میدونم که لازم به مقایسه نبود) اما به خاطر پدر مادرت میام یهو با پرخاش اومد طرفم با داد گفت دلتم بخاد اصلا صد سال سیاه نیاه.تو هیچ جایگاهی تو خونه ما نداری.برادرم اصلا به تو اهمیت نمیده.از این حرفش ناراحت شدم که من حق هیچ اظهار نظری ندارم اما ایشون تا فقط بگم مامانت یا .... باید سریع ازشون دفاع کنه انگار حقی ازشون ضایع شده.
بعد از نیم ساعت موقع ناهار چون خودم روزه بودم همه چیزو اماده کردم واسش گفتم غذات امادست بکش هر وقت خاستی
بعد میگه کلکتو بکن از تو آشپزخونه برو بیرون.واقعا اینجور مواقع نمیدونم چکار کنم.چطور واکنش نشون ندم.سکوت کردنم هم باعث نمیشه شرمنده بشن.واقعا کجای حرف من باعث شد بگه کلکتو بکن.به نظرش حرف خاصی هم نیست.این یه نمونه خوب از حرف های بدش بود.بعد عصر من کمی ناراحت بودم میگه چیه.گفتم به خاطر حرف هات.میگه خوب کردم گفتم چیز بدی نیست.گفتم مثل گفتن اینه که بگی گورتو گم کن.میگه اگه شعور و فهمت اینا رو یکی میدونه که مشکل خودته و ....ادامه بحث.
واقعا من چطور واکنش نشون بدم که چیزی توی ذهن و دل خودم نمونه و همسرم هم بفهمه اشتباه کرده بدون اینکه جنجالی به پا بشه
سکوت فایده نداره.دعوا هم همینطور.
حالم از حرفاش بد میشه و بدنم میلرزه و خیلی دگرگون مبشم.گاهی حس میکنم دارم از هم میپاشم.
میخام بدونم مشکل من کجاست و واکنش صحبح چیه
ممنون و سپاسگزارتونم

همسر شما خیلی شبیه همسره من با این تفاوت که اون اصلا قبول نداره مشکل داره و باید بریم پیش مشاور!! من تنها میتونم باهات همدردی کنم و بگم با تمام وجود میفهمم چی میگی عزیزم ودرک میکنم که چه قدر سخته شنیدن اون حرفای ناشایست و در ادامش سکوت کردن و دم نزدن....همسر من فقط تو این جور مواقع فحاشی میکنه و به خانوادم توهین میکنه و من یه بار جلوش وایسادم و فقط گفتم حرف دهنت رو بفهم من در مورد مادرت حرفی میزنم که تو اینطوری به مادرم فحش میدی که چشمت روز بد نببینه قاطی کرد و دست روم بلند کرد....خلاصه گذشت...من همیشه در رابطه با این رفتارش سکوت میکنم و حس میکنم اینطوری بهتره حداقل جلوی بدتر شدن اوضاع رو میگیره....سعی کن شرایطی به وجود نیاد که باعث بشه حالش خراب بشه و عصبی بشه و توی ارامشتون ازش ملتمسانه بخواه که اگر میخوادت و زندگیتون رو دوست داره فحاشی نکنه بهش بگو با این حرفات من اونیکه تو میگی نمیشم که فقط ارزش خودت رو پیش من کمرنگ تر میکنه و منو از خودت دورتر میکنی..
صحبتهای دوست عزیزمون Psychologist خیلی کارشناسانه بود به نظرم من خودم خیلی استفاده کردم...کاش میشد به تاپیکه منم سر میزدن و نظرشون رو میدادن:
همسرم بیماره.....اصلاح نمیشه..بمونم یا جدا بشم

نوشته اصلی توسط abs

همسر شما خیلی شبیه همسره من با این تفاوت که اون اصلا قبول نداره مشکل داره و باید بریم پیش مشاور!! من تنها میتونم باهات همدردی کنم و بگم با تمام وجود میفهمم چی میگی عزیزم ودرک میکنم که چه قدر سخته شنیدن اون حرفای ناشایست و در ادامش سکوت کردن و دم نزدن....همسر من فقط تو این جور مواقع فحاشی میکنه و به خانوادم توهین میکنه و من یه بار جلوش وایسادم و فقط گفتم حرف دهنت رو بفهم من در مورد مادرت حرفی میزنم که تو اینطوری به مادرم فحش میدی که چشمت روز بد نببینه قاطی کرد و دست روم بلند کرد....خلاصه گذشت...من همیشه در رابطه با این رفتارش سکوت میکنم و حس میکنم اینطوری بهتره حداقل جلوی بدتر شدن اوضاع رو میگیره....سعی کن شرایطی به وجود نیاد که باعث بشه حالش خراب بشه و عصبی بشه و توی ارامشتون ازش ملتمسانه بخواه که اگر میخوادت و زندگیتون رو دوست داره فحاشی نکنه بهش بگو با این حرفات من اونیکه تو میگی نمیشم که فقط ارزش خودت رو پیش من کمرنگ تر میکنه و منو از خودت دورتر میکنی..
صحبتهای دوست عزیزمون Psychologist خیلی کارشناسانه بود به نظرم من خودم خیلی استفاده کردم...کاش میشد به تاپیکه منم سر میزدن و نظرشون شدادن:
همسرم بیماره.....اصلاح نمیشه..بمونم یا جدا بشم

ممنون دوست عزیزم ازینکه باهام همدردی کردی.تاپیک های شما رو خوندم.همسرم خوشبختانه به خانوادم کاری نداره و تا به حال برخورد فیزیکی نداشته خدارو شکر.خودش میدونه که کارش بده و رفتارش درست نیست و میگه متنفرم از اینکه بخام حرف بدی بزنم حداقل واسه شأن خودم هم که شده اما تو منو مجبور میکنی.که این حرفش بیربطه چون منم از ایشون ناراحت میشم ولی توهین نمیکنم.یک بار یه کارشناس تلفنی به من گفت همسرت چون با تو صمیمیه از این الفاظ استفاده میکنه.شاخ در اوردم.مگه با پدر و مادر و دوست و ...که صمیمیه اینجور حرف میزنه.مگه از دست دیگران عصبانی نمیشه.پس میشه کنترل کرد.یعنی این نوع رفتار گزینشی هست.
سکوتی که تغییر رفتار و یا پشیمانی در پی نداشته باشه چطور میتونه به بهتر شدن اوضاع کمک کنه.
ممنون از توجهتون

همسرم سر مسخره ترین چیزا و مسائل دل منو خون میکنه و داد و بیداد و پرخاش و توهین
آی کیو و سطح فهم و شهور و ادب منو زیر سوال میبره و:بیشعور و بی ادب و ....
به نظر خودش این رفتار قاطعانست.
دارم دق میکنم از دست تحقیرا و رفتارش.اخه مگه مبشه ادم مدام خودشو بزنه به نشنیدن و سکوت
اما خودش تحقیر و سرخورده بشه
کاملا آگاهانه این حرفارو میزنه و روشون مصره و حتی در حالت غیر عصبانیت هم به خودش حق میده و منو مستحق
من اگر یه حرفی بزنم که ایشون اشتباه برداشت کنه یا ناراحت بشه و بلافاصله شروع به واکنش غیر محترمانه میکنه.واقعا من چکار کنم تو اون لحظه.تازه اگرم اصلاح کنم یا عذر بخام فایده نداره و ایشون ار توهیناش عذر نمیخاد
کم اوردم والا

دوستان منم دقیقا همین مشکل رو دارم که با شوهرم به طلاق توافقی رسیدیم که امروز با وکیل قرار داریم چطور بگم پشیمون شدم چون به خانواده ها هم گفتیم چطور بگم که بیشتر از این کوچیک نشم؟

ستاره زیبا و psychologist عزیزم از توجه و پاسخگویی و راهنمایی شما بسیار سپاسگزارم.
ببخشید دیر جواب دادم چند روز درگیر اسباب کشی به خونه خودمون بودم.
ستاره زیبا من در بیشتر مواقع باهاش همدلی میکنم با اینکه میدونم در اکثر موارد ایشون مقصر هستن به عنوان مثال مشکلاتش با خواهرم بیشتر زاییده ذهن منفی و برداشتهای اشتباه همسرمه
اما چیزی که گاها نمیتونم تحمل کنم و ندیده بگیرم که منجر به مقابله به مثل میشه اینه که من گذشت میکنم بارها و بارها اما ایشون نمیبینه.مثلا خانوادش رفتارهای بسیار بدی دارن که منو میرنجونه اما ایشون مدام درحال توجیه و جانبداری اوناست.
مثلا یه نمونه قرار بود 5 تومن پول نقد بده پدرش گفتم چرا به حساب نمیریزی کسی اینقدر پول نقد نگه نمیداره بعد بلافاصه جلو مادرم با لحن تند گفت دیگه به خودش مربوطه میخاد چکار کنه.یعنی به تو چه.پدر مادری که هیچ محبتی نمیکنن اما همش سنگشونو به سینه میزنه.تو اسباب کشی نه یه کلمه گفتن کمک نمیخاید.نه هیچکدوم اومدن نه حتی تلفن زدن تبریک بگن.نه گفتن حالا سر و سامان ندارید بیاید اینجا یا واستون غذا بیارم.هیچ هیچ هیچ....این در حالیه که اگر خودش لب به شکایت باز کنه من اصلا هیچ حرفی نباید بزنم.
Psychologist گرامی فکر کنم برعکس برداشت کردید.تماس روز تولد صرفا برای تلافی بیدار شدن و اذیت کردن من بود نه به منظور دلجویی
تقریبا در بیشتر مواقع خودم باید برم بگم از فلان رفتار ناراحت شدم.که بعضی وقتا میگه تو کلا ادم ناراحتی هستی واسم مهم نیست ناراحتیت.
من هرگز نقش تامین کنندگی ایشونو زیر سوال نبردم و مدام هم تشویق و تشکر کردم
رفتیم سفر حواسم نبود در ماشین خورد به شلوارش.جلو دایی و زن داییم داد زد خاک خالی شدم چکار میکنی...
یا یه جای دیگه داییم داشت کلی میپرسید بچه ها هندوانه بخرم.داشتم میگفتم خیلی بزرگ نخر که...هنوز حرفم کامل نشده جلو 4 تا غریبه گفت باز این حرف زد که حتی داییم خیلی ناراحت شد .من ادرس میدادم میگفت تو حرف نزن.بعد از حرف زن داییم بسیار استقبال میکرد.خب همه اینا با اینکه کوچیکه اما باعث شکست آدمه منکه کاری به کارش نداشتم.اقتدار ایشون سر جاشه اما غرور و روح و شخصیت من....
با اینکه انگیزه وواشتیاقی ندارم
باز هم تلاش میکنم و مطالعه
ممنون از همگی