موضوع: كمكم كنيد همسرم مي خواهد طلاقم دهد

درود بانو

باتوجه به اینکه نوشتی 25 سال داری و اینکه مدرک ارشد گرفتید برعکس در ضمینه ثبات شخصیتی و استقلال در تصمیم گیری و دوری از تصمیمات هیجانی و احساسی بسیار ضعیف هستید.

من یک مرد متاهل سی ساله هستم و با توجه به همین نوشته های اندک شما به خانواده شوهرت حق میدم که دنبال گرفتن طلاق و خاتمه دادن به این زندگی باشن.یک فرد وقتی ازدواج میکنه که به استقلال شخصیتی رسیده باشه و قدرت تصمیم گیری داشته باشه که شوربختانه در شما این مسئله وجود نداره.
وقتی دو نفر باهم ازدواج میکنند یعنی اعلام استقلال کردند و اینکه تشخیص داده اند میتوانند یک زندگی مشترک تشکیل بدهند چه استقلال فکری چه استقلال مالی و چه استقلال شخصیتی و استقلال در تصمیم گیری و حل مشکلات.خیلی برام جالبه بعضی از دختران فقط بعضی فکر میکنند همان اول زندگی باید یک شغل با درآمد خوب و یک خانه مستقل و ماشین طرف مقابل داشته باشه یا خانوادش حتما باید براش تهیه کنند!!!

خدا بیامرزه مادرمو نور به قبرش بباره تعریف میکرد توی یک خانه قدیمی با چنتا اتاق و چنتا مستاجر زندگی میکردند از این خونه قدیمی ها که وسطش حوض داره صاحبخانه اینقدر خسیس بود حتی آب حوض را هم به زور عوض میکرد اینقدر که رنگ آب سیاه میشد اونوقت دخترهای امروزی با توقعات بسیار بالا و خواسته های تمام نشدنی سوال من اینه واقعا شخصیت و رفتار و لیاقت مادرهای ما بیشتر بود یا دخترهای امروزی؟اکثرا پدر مادرها زندگیشان را از صفر شروع کردند خیلی از زوجین همین حالا هم ازدواج کردند اول زندگی مستاجر هستند خود من همسر توی یک خانه سیصد متری زندگی میکرد وضع مالی پدرش هم خیلی خوبه ولی اول ازدواج رفتیم توی یک خونه ای که به زور 60 متر میشد با مدرک فوق لیسانس از دانشگاه تهران خواهرهای خودم هم به همین صورت زندگیشان را شروع کردند خیلی ها اینجوری شروع کردند اونوقت برام جالبه این طرز فکر و نوشته شما:

همسرم رفت با پدرش بنگاه خانه اي ١٧٠ متري رهن كردن به من زنگ زدن خانه را ببين اگه خوبه رهنش كنيم من اول قبول كردم ولي شب ناراحت بودم چون شوهرم گفت اگه اينو نخواي خودت برو دنبال خانه اين بهترينه.بعد شب من خيلي جيغ و دادكردم بابام و ماما نم هم گفتن جهاز تو اين خانه نمي برن و از خانواده ي همسرم انتقاد كردند.

بعد پدر همسرم خيلي خسيس هستش

تمام ناراحتي من از اينه كه بزرگترا خيلي دخالت دارن من جلوي حرفه همه مي ايستم ولي همسرم نه بعد بهش گفتم بيا قيد هر دو خانواده را بزنيم خيلي راحت گفت نه,خيلي راحت گفت قيد تو را مي زنم,گفت ديگه دوستم نداره

واقعا نمیدونم چی بنویسم فقط میتونم اینو بگم خانوادش و شخص شوهرت حق داره به دنبال طلاق و جدایی باشه.خیلی از دخترها آرزو دارن که جای شما باشن و اول زندگی توی یک خانه 170 متری زندگی کنند حتی اجاره باشه.دیگه حرفی برای گفتن ندارم ولی حتی اگر این مشکل هم حل بشه که با توجه به شخصیت و طرز فکر شما و خانواده تان امکانش بسیار کمه توی زندگی به مشکلات بسیار بسیار زیادی برمیخورید.

راه حل:
1.از نظر قانونی مرد موظفه برای همسرش خانه تهیه کنه و همسر موظفه در مکانی که شوهرش انتخاب میکنه زندگی کنه
یک پیامک بده به شوهرت و بهش بگو هرچی شما بگید و من باخودم فکر کردم و به این نتیجه رسیدم که هر جایی که شوهرم انتخاب کنه زندگی کنم و از رفتار اشتباهی که داشتم عذر میخواهم.و ازت سپاسگزارم که اینقدر دوسم داری و بفکرمی که همین اول زندگی یک خونه بزرگ اجاره کردی ایشالله با کمک همدیگه بتوانیم بعد چند سال یک خانه بزرگتر بخریم

شاد و سربلند و پیروز باشید

سلام

من نمیدونم وضعیت مالی شما و خونواده همسرتون چطوریه. اگه خیلی خوب باشه اجاره یه خونه 170 متری به نظر من کم نیست ! حالا هرجا هم که میخواد باشه...
شما تو اکثر پست هاتون اشاره کردید که ما همدیگرو خیلی دوست داریم

تعریف شما از دوست داشتن چیه؟ آیا احترام متقابل به خواسته های همدیگه داشتین؟ آیا همدیگرو درک هم کردین؟ آیا قدردان کارهای خودتون و خونواده ها بودین؟

شما چقدر نسبت به خرید خونه یا ماشین یا بقیه انتظارات مادی روی حرفاتون پافشاری کردید؟ (یا بهتر بگم همسرتون رو آزرده کردید؟)

من که خودم شخصا این جورآدمی هستم وقتی ببینم یه نفر بیشتر از خودم تو فکر خواسته های مادی نامعقول باشه و اصرار کنه برای خواسته هاش و تو بازه زمانی زیادی باشه فکر می کنم ازش خسته میشم. فکر می کنم شما انتظارات غیرمنطقی زیادی داشتین و روی خواست هاتون پافشاری کردید و همسرتون تا یه جایی تونستن تحمل کنن و بعد صبرشون تموم شده...


قدر خودتون و همسرتون، خونواده همسرتونو بدونین. این که سه سال به گفته خودتون با هم دوست بودین و عاشق هم بودین.این خیلی خوبه. من همیشه دوست داشتم چنین شرایطی قبل از ازدواجم باشه که یه نفرو کامل بشناسم تو بازه زمانی زیاد و بعد باهاش ازدواج کنم. اما هیچ وقت موقعیتش پیش نیومد... حالا که میینم شما با این شرایط ازدواج کردین و بعد سر چنین مساله ای با هم به مشکل خوردین جا خوردم...

قدر داشته هاتونو بدونین. و اگه زندگیتونو دوست دارین خواسته هاتونو منطقی کنید و اینو به همسرتون نشون بدید. امیدوارم ایشون برگردن...

(صحبت های من براساس نوشته های کوتاه شما بود. امیدوارم منو دوستان درست متوجه مشکلتون شده باشیم.)

موفق باشید.

این مطلب کوتاه سه دقیقه ای را گوش کن.

این تاپیک را هم بخون. فکر می کنم کمکت می کنه.
آقایون جواب بدن. منظورتون دقیقا از این جمله چیه؟به من آرامش بده

سلام وقت همه دوستان بخیر.
میلاد پیامبر رحمت (ص) و همچنین امام صادق (ع) را خدمت همه عزیزان تبریک عرض میکنم.
به نظر من ضعف در تصمیم گیری در شما و همچنین شوهرتون کاملا مشهوده.
همش دارید به دیگران نگاه میکنید که چی میگن که شما اون رو اجرایی کنید.
بعد متاسفانه نگرشی هم که خانواده‌ها به این موضوع دارن کاملا غلطه، گویا نشستن پشت میز مذاکره و هر کسی که بیشتر امتیاز بگیره اون برنده بازی میشه. و حتی تصمیماتی که میگیرن مبتنی بر عقل و تدبیر نیست، و کاملا احساسی تصمیم گیری میکنن.و شما دو نفرم ابزار دست خانواده ها شدید.
شما الان همسر اون مرد هستید ولی نه خودتون و نه خانوادهاتون درک درستی از زندگی مشترک ندارید،
زندگی مشترک معادله ریاضی نیست. توی زندگی مشترک دو دو تا هیچ وقت چهار نمیشه مگه با گذشت.
یعنی دو طرف برای طرف مقابل از انتظارات خودش بگذره،
به نظر خودتون این حرف مادرتون( اگه منو دوست داری طلاق بگیر) رو چطور میشه با منطق و عقل توجیه کرد؟
یه حرف کاملا احساسی که در انتها شمایید که بیشترین صدمه رو از اجرایی کردن اون میخورید.
یا همین ضرب العجل 2 روزه برای شما از سمت خانواده شوهرتون، واقعا خانوادهاتون شرایط پیچیده و سختی رو ایجاد کردن.

قدم اولی که شما و شوهرتون باید بردارید اینه که خانواده و دوستان از سر خیر خواهی میتونن مشاوره بدن ولی در انتها شمایید که تصمیم می‌گیرید که چطور زندگی تون رو جلو ببرید.و این مستلزم اینه که دیپلماسی کار رو بلد باشید، تحت هیچ شرایطی به خانواده خودتون و همچنین خانواده شوهرتون مستقیم نگید که این موضوع به شما مربوط نمیشه، بلکه وقتی نظر میدن شما طوری رفتار کنید که طرف مقابل احساس کنه به نظرش احترام گذاشتی هر چند که در عمل به این نتیجه برسی اون نظر اصلا مناسب نیست.

یه پیغام به شوهرتون بدید و به اشتباه خودتون اعتراف کنید، و از ایشون هم بخاید وظایفش رو به عنوان یه مرد، به عنوان کسی که قرار تکیه گاه شما باشه انجام بده. و این مشکل رو با عقل و تدبیر و تعامل حل کنید.
قرار نیست که ایشون فقط اسم شوهر رو یدک بکشه و سر هر موضوعی بره پشت خانوادش قایم بشه.
بگید من به عنوان همسر شما هر تصمیمی که بگیری حمایتت میکنم و تنهات نمیزارم. ولی ازت انتظار دارم تو هم به وظایف خودت عمل کنی و این مشکل رو مدیریت کنی تا حل بشه.
به مادرتون هم بگید که چقدر براش عزیزید ولی زندگی مشترک رو نمیشه با این حرفا و صحبتا خرابش کرد و بایستی همه برای حل موضوع تعامل و انعطاف به خرج بدن.

من فقط یه سوالی دارم اونم اینه که این همه حاشیه و اتفاق سر خرید خونه اتفاق افتاده؟ شما صحبتی که باعث رنجش و بی احترامی به شوهرتون یا خانواده ایشون نکردید؟