موضوع: هرچی ناز مادرشوهرم رو میخرم بدتر میشه.ازش متنفر شدم

از همه متشکرم.اره
من خوشبختم.شوهرم رو دوست دارم وهمه به عشق ما قبطه میخورند.
خواهر شوهربزرگم نامزدی کرد با هم نمیساختن.هم این عصبی بود هم اون.بیش از1ساله به هم خورده.1ی از دلایل حسادتشون همینه که ما خیلی دور هم میگردیم حتی هرازگاهی در جمع هم لقمه در دهن هم میذاریم(بدون قصدومنظور.عادت کردیم به این کارا).اونا هم نمیذارن ما دور از خونه باشیم.میگن ما تو خونه نشستیم دلمون گرفته پسرمون میخواد بره بیرون1صدامون نمیزنه(1 یا2بار صداشون زدیم مادربزرگه دوست داره حتما بیاد_من هم دوست دارم بیاد چون نمیتونه راه بره همه اش در خونه نشسته_مادربزرگه سوار میشه اجی کوچیکه هم میدوه میاد_10 سالشه_به مامانه تعارف میکنم با غم و غصه میگه اگه اون2تا دخترم نیان من هم نمیام.هی صداشون میزنه اونا نمیان بعد یا با کوله باری از ماتم سوار میشه تفریح رو زهرم میکنه یا مثل اونایی که میخوان گریه کنن تکیه میده به دیوار ومیگه شما برین من نمیام.من هم در راه هی فکر میکنم که ایا من کاری کردم؟که انقد ناراحت بود وخلاصه 100تا فکر میکنم که نکنه 1چیزی توش دراد!داداش کوچیکه (دبیرستانیه)هم رو شاخش میاد.دیگه من وشوهرم میونشون گم میشیم.حرف میشه حرف اونا نظر میشه نظر اونا.هرکی هم1ساز میزنه.هی به خودم میگم اخه من مرض داشتم گفتم بریم بیرون.در خونه ام با ارامش نشسته بودم.
نمیدونم شوهرم چی فکر میکنه؟از اخر تابستون پارسال تا حالا من رو جایی نبرده.1دفعه رفتیم که اون هم دعوت من بود ودید میخوام خونواده اش رو دعوت کنم خوشحال شدو قبول کرد.وقتی هم دسته جمعی میریم بیرون هوای همه رو داره که کاملا خوش بگذره بهشون به جز من.حتی وقتی داره کباب میکنه هی به من با صدای بلند دستور میده.که چرا این کار رو کردی؟برو زود اون کارو بکن دیگه!من هم هی به خودم لعنت میدم که اخه من مریض بودم گفتم خونواده ات رو دعوت کنیم؟
این همه بهشون رسیدیم1هفته نشد که ابروم رو جلو تمام قوم وخیشا داشتن میریختن.من هم چون مراسم پدربزرگ شوهرم بود توقع نمیرفت بخوام غیر سکوت کاری کنم.وگرنه ابروم رو بیشتر میبردن.(مثلا :من اون همه مهمون ها رو پذیرایی میکردم ودر غذاپختن برا50 نفر50نفر اون همه کمک میدادم اونا همه اش در این اتاق و اون اتاق یا خواب بودن یا هرهرشون هوابود یا گریه میکردن وقران میخوندن خلاصه انرمال بودن.1روز موقع غروب من رفتم در پزیرایی1چراغ هم روشن کردم و بردم .کمرم کمی درد داشت کمرم رو دادم به حرارت چراغ همین که گرم شدم که بخوابم خواهرشوهر بزرگم(4سال کوچک تره)1هو در اتاق رو محکم باز کرد.در خورد به دیوار و صدای بلندی داد.من بیدار بودم (اگه خواب بودم که شوکه میشدم)با قدم همای بلند اومد سمتم چراغ رو از پشتم برداشت وبرد.خیلی اه کشیدم به حال خودم واین که من چرا شوهر کردم در1مشت دیوونه اما باز هم سکوت وسکوت (خوب میدونم ادمی که این طوری برخورد میکنه فقط دنبال1اعتراضه که همه چیم رو بسوزونه با خشمش)5دقیقه نگذشت که پدرشوهرم اومد وبا پاش هی میزد به پام وصدام میزد.گفت خانمم میگه پاشو غذا بپز.اومدم بیرون چک کردم دیدم چراغ رو برده تو1اتاق دیگه وپتو کشیده سرش وخوابیده.(من این چیزا که یادم میاد دلگیر میشم .خاطراتی که در زندگی روزمره ام دائم تکرار میشن.
یا مثلا:جاریم نوه خاله شون میشه.همه چیش فتوکپی اوناس.(فقط1کم یا2 کم سطحش پایین تره تا اونا)انقد با هم خوبن.انقد بگوبخند دارن اون هم با صدای بلند.انقد اونا دوستش دارن .مثلا در مراسم پدر بزرگ اون منس بود من هم بودم .اون خونریزی شدید داشت من هم همین طور.نمیذاشتن اون زیادی کار کنه اما در مورد من اصلا اینطوری نبود.2تامون دم در نشسته بودیم 1هو هم خواهرشوهرام هم مادرشوهرم اسم جاریم رو داد زدن :عزیزم بیا بالا بشین کمرت یخ میکنه اصرار که باید بیای بالا.کنار خودشون جا باز کردن که بره پیششون اما در اون جمع پر از غریبه هیچ اسمی از من نبردن.یا من صبح زودتر از بقیه بیدارمیشدم وتا مهمون ها بیدار میشدن من و2نفر دیگه صبحانه ی 30نفر رو اماده میکردیم.1صبح اماده کردمو چیدم در سفره ها واومدم بیرون که من هم بشینم سر سفره دیدم جا نیست و رفتم تنها در اشپزخونه وایسادم.صبحانه داشت تمام میشد که جاریم از خواب بیدارشدوبا دست وروی نشسته اومدولبه گلخونه نشست.مادرشوهرم سریع نصفه نون با1عالمه کره و مربا پیچیده بود وشرو کرد صدا زدن جاریم:عزیزم بیا خاله بیا اینو بخور دلت ضعف میره.با اصرار اویزونش شد و بهش داد بخوره.اما دریغ از1بار صدای من بزنه دریغ از محبت های بی دریغ من که هیچ وقت به خودم اجازه نمیدم در جمع دوستوغریبه جواب کار کسی رو بدم.و1001مثال دیگه که با این وجود که میدونم حوصله ی خوندنش رو ندارین.اما دلم میخواد بنویسم تا کمی اروم بشم.
من با شوهرم خوشم اگه اونا بذارن.مثلا نسبت به تفریح های 2نفره حساسش کردن.نسبت به ملاقات خونوادم حساسش کردن.
وقتی من از دستشون ناراحتم با صدای بلند بگوبخند هاشون اذیت میشم.
در دورانی که خونه بابام بودم1روز از شدت خشم به خواهرم چاقو زدم (زدم به دستش که2تا بخیه خورد.خوب اشتبا کردم اما1مسعله ی کاملا خونوادگیه.)بحثش شد بهم گفت چاقوکش.تو جیگر خواهرات رو خون کرده بودی حالا نوبت دخترهای منه که جگرشون رو بخوری.(درصورتی که من با خواهرم به این خاطر غهر بودم که با خواهر شوهرام غهر بودن وهستن.ومن معترض میشدم که چرا زندگی منو با دعواهای بچه گونه دارین خراب میکنین)اونا هم این چیزا رو فهمیدن.اخه مثل جاسوسن واز زندگی همه خبر دارن.بهم میگفتن تو سگ یوردمونده بودی(سگی که از بس به درد نخوره از گله بیرونش میندازن) و ما گرفتیمت.در صورتی که 20مین خواستگار من شوهرم بود ومن هیچوقت بهشون نگفتم که مبادا فکر کنن من دارم کلاس میذارم براشون.
دلم میخواد بازم بگم بازم بنویسم

سلام به همه.از این که غیبتم طولانی بود معضرت

اره تقریبا همه ی صحبت های فرشته خانم درسته.


من کودکی بدی داشتم.هیچ وقت دلم نمیخواد به اون دوران برگردم.پدرم وخواهر بزرگم خیلی منو اذیت میکردن.به عواطف من بی احترامی زیاد کردند.1کتاب چند سال پیش خوندم وفهمیدم خیلی از افکارم از اون دوران حکایت داره.
در طفولیت خیلی شیرین بودم وهمه دلشون میخواست منو بغل کنند و نازم کنند.من هم چون برام تکراری وخسته کننده شده بود مغرور بودم و بغل تقریبا هیچ کس نمیرفتم.همه عاشق من بودن.خواهر بزرگم هم همین طور.اما پدرم خیلی نه.خوب خیلی از پدرا همینطورن.
بزرگ تر شدمو مدرسه رفتم.چون فکر میکردم همه اونجا هم منو دوست دارن و زیبایی من تحسین برانگیزه توقع 1 عالمه دوست داشتم.اما دریغ که نه تنها همکلاسی هام بلکه تمام معلم ها هم منو مسخره میکردن.با وجود این که اون همه تو دل برو بودم همه منو به خاطر دهاتی بودنم دست مینداختن و حتی معلم ها هم به خاطر این که من شهری نیستم ازم حساب نمیبردن واین عرصه رو برا همکلاسی هام باز تر میکرد.اخ که چه قدر لوس و پررو بودن. من هم به مدرسه بی علاقه شدم وبه هیچ وجه حاضر به درس خوندن نبودم و زیر بار هیچ چی نمیرفتم.پدرم به خاطر این شرایط کتک های وحشتناکی میزدم.کم کم لجباز شدم.
از کودکی تا بعد از سن بلوغ دیکه نه من اون کودک دلربا بودم ونه کسی 1کم محبت بهم کرد.تا بوده کتک بوده و فقرو بی احترامی های خواهر بزرگم و شکسته شدن غرورم در جمع.
کم کم اعتماد به نفسم رو از دست دادم و اون طفل مغرور خوشکل تبدیل شده بود به 1نوجوون پرخاشگرولجباز وبی اعتماد به نفس گوشه گیر.انقد بهم تلقین شده بود که دراز بد قواره شدم که در هر جمعی به این فکر میکردم که همه دارن به من میخندن وخیلی ناتوان وزشتو بی سرو زبونم.
در دوران بلوغ وبعد از اون فاجعه هایی در زندگی من رخ داد که کامل عوض شدم.بی حرمتی ها و کتک های بابام انقد زیاد شده بود که دیگه نمیخواستم ببینمش واز اونجایی که عاقل تر از اونی بودم که بخوام فرار کنم تصمیم گرفتم فقط درس بخونم و از این باتلاق نکبت بار خودم رو بیرون بکشم.1دختر گوشه گیر و درس خون که با این وجود که حتی سر سفره هم پیش باباش نمیشینه وتوقع هیچ چیز نداره حتی عوض شدن چادر رنگ رفته ی قدیمی که چند سالیه رو سرشه. باز هم بابام دست از سرم برنمیداشت. انگار سرگرمیش ازار من بود .در کل خانواده فقط واول با من اینطور رفتار میکرد.
خوندم دانشگا سال اول قبول شدم. موقع جهیزیه خریدن با این وجود که ما رسممونه جهیزیه رو پدر عروس میخره (البته با1کم کمک پدر داماد)بابام حاشا زدو گفت تو وضعت بهتر از منه و فقط3تومن گذاشت اون هم اخر کار وتحت اجبار دیگران.1سری هم در اتاقم رو شکست که بیاد اول تمام جهیزیه هایی که خریده بودم رو بشکنه و جدی جدی منو به قتل برسونه که مادر و1ی از خواهرام افتادن جلوش وبه خاطر من از خودشون گذشتند تا بابام رو با1000زور از من دور کردن.من 1کم ترسیده بودم اما از1طرفدیگه هم بدم نمیومد بکشتم این جوری هم1عمر اون رسوا میشد وهم من از دست اون همه مشکلات خلاص میشدم.(فقط به خاطر این میخواست منو بکشه که حدث زده بود من با پدر شوهرم دست به1ی کردیم که بی احترامش کنیم در صورتی که ابدا اینطوری نبود)پدرم کامل خودش رو کنار کشید وتمام کارهای عروسیم رو خودم کردم.انقد که شب عروسی خسته بودم و حتی یادم رفته بودچه طوری باید برقصم.دلم مرده بود و عروسیم عین زهر مار بود.بابام پشتم نبود و احساس بی کسی میکردم.الان هم وضع مالی خوبی دارم اما از اون به بعد هیچ وقت اون بدی ها از ذهنم نرفت و فقط وانمود میکنم که بابام رو دوست دارم.الان هر کسی رو ببینم که شخصیتش شبیه پدرم یا گذشته ی خواهر بزرگمه نا خداگاه اخمم در هم میره و گوشه گیر و اخمو میشم. یا اگه حس کنم کسی مثل بابامه بد اخلاق میشم.
خواهر شوهرام شبیه اون موقع های خواهرم اند

خیلی با شخصیت جلوه میکنم. محترمم و خیلی ها دوستم دارن و خیلی ها ازم به عنوان 1زن موفق حساب میبرن.اما من همه چی برام بی اهمیته.اصلا ابسیلون غرور ندارم.انگار هیچکی نیستم.چون همیشه بهم تلقین شد که هیچی نیستم.فقط درمورد رابطه ام با شوهرم موفقم.کم حوصله ام و این درمورد بابام خیلی بیشتره.اصلا دوستش ندارم فقط بهش احترام میذارم وبس.


- - - Updated - - -

شما هم احساسات متناقض نسبت به خودتون دارید یا من انرمالم؟

- - - Updated - - -

1موقع از خودم وشخصیتم لذت میبرم.1موقع از خودم بدم میاد.1موقع احساس میکنم بهشتی ام 1موقع التماس خدا میکنم به طرز وحشتناکی کشته بشم و1راست برم جهنم.1موقع دلم برا خودم میسوزه.1موقع هم مث الان نمیدونم چرا انقد گرفته ام و باید به چی فکر کنم.1موقع پر شورم و گرم و معاشرتی1موقع انقد احساس بیچارگی میکنم که حوصله ی احوال پرسی هم ندارم.

سلام به همه ی اونایی که نمیدونم چرا جوابم رو نمیدن.
فرشته جان درمورد این که برادرشوهرم سهوا منو سوار نکرده که من هم مطمعن هستم همینطور بوده.اینا خیلی به خودشون اهمیت میدن.خیلی خودشون رو بالا بالا میگیرن.رو این هم حساس هستن که زن یا دختر تا اون موقع شب بیرون باشه تازه میدونن که من از سگ میترسم و در محله مون چند تا سگ ولگرد داریم.
مورد های مشابه پیش اومده که خواهراش بیرون بخوان برن حتما باید 1نفر با ماشین ببردشون و1ی1ی کاراشون رو ببینن وبیاردشون.1کم راه میرن بعدش کلی ناز میارن که پیاده رفتیم و کسی سراغمون رو نگرفت.خیلی لوس ونازنازی اند.مخصوصا اگه اون موقع شب باشه که واویلا.
اما من در خیابون 2بار برادرشوهرم رو دیدم که اومده بود برا نامزدش خرید کنه.دفعه ی اول گفت کجا میری گفتم اپاندیسم درد میکنه دارم میرم سونو گرافی.دفعه ی دوم هم گفت برسونمت دیدم نامزدش اخمشو کشید تو هم گفتم من تا1جاهایی میرم در راه سوارم کنید.(اون موقع شب مغازه ها داشتن بسته میشدن 1ی 1ی.)فکر میکردم الانه که بیان هی رفتم و خبری نشد.کم تر از 1کیلومتر رفتم(تاکسی نبود) خبری نشد. وارد خیابون خودمون شدم صدای سگ میومد.نزدیک خونه که شدم محض رفع تکلیفی1 زنگ زد که بیام دنبالت همین که گفتم نزدیکم قطع کرد.((خوب مسلم بود بعد از شاید بیش از 1ساعت من دیگه رسیدم. اون هم دم در خونه نبود رفته بود طبقه بالا وصدای بگوبخندشون هوا بود_از پشت گوشی شنیدم_)
من نمیگم وظیفه اش بوده منو برسونه هیچ وقت اینو نمیگم.اما میگم غیرت مرد ایجاب میکنه که نذاره زن داداشش اون موق شب و با اون شرایط تنها بیاد خونه.اگه با خواهراش این رفتار روکرده بود دیگه جرات نداشت برگرده خونه.
این 1مورد کاملا عادی و کم اهمیته.
یا اگه بخوام قانعتون کنم که رفتاراش با من غیر عادیه باید بگم:
نماینده شهر به خاطر فوت پدر بزرگ شوهرم قرار بود بیاد خونه ی اونا من به خاطر این که نماینده رو خیلی دوست داشتم به شوهرم گفتم خواست بیاد بگو من خودم رو برسونم.وقتی اومد خواستم برم استقبالش که دیدم 8تا کله گنده ی دیگه باهاشن و نرفتم پیشش. برادرشوهرم هم چون خجالتیه و خودشو سطح پایین میبینه(فقط1زبون واسه مسخره کردن دیگران و بالا دیدن خودش داره_نرفت پیششون.)همینطور که در فکر بودم گفتم :کاش میتونستم برم داخل پذیرایی.نماینده رو خیلی دوست دارم.اگه این همه همراهی نداشت حتما میرفتم پیشش.
برادر شوهرم چنان نگاه عاقل اندر سفیهی بهم انداخت و روش رو برگرردوند و رفت که من کلی فکر کردم که مگه حرف من بد بوده که اینطوری برخورد کرد؟
یا علنا جلو شوهرم میگه وقتی زن میاد پیشت گله وشکایت از این گوش بگیرو از اون در کن.(اون موقع به خاطر شرایط بد روهیم به شوهرم میگفتم که چه رفتارایی میکنن و من جوابشون رو با خوشرویی میدم.اما از اون به بعد دیگه نگفتم هیچی بهش.)
یا دارم با مادربزرگ شوهرم شوخی میکنم میگه دفه اخرت باشه مامان منو مسخره میکنی هر چی براش توضیح میدم مادر شوهرمه دلم میخواد باهاش بخندم تو که جدی نمیگی؟ میگه مگه مادر من مسخره ی توهه و قانع نمیشه.
بهم میگن چون تو از نامزدش هم فهمیده تری و هم موقعیت اجتماعی بهتری داری و اداب معاشرت و مردم داریت بهتره ازت خوشش نمیاد و سعی بر تضعیف تو داره.