موضوع: اشتباهش رو بخشیدم ولی رفته و برنمی گرده

اقا ارش

تاپيكتونو مرتب پيگيري ميكنم و متاسفانه هيچ نظري نميتونم بدم اما گذاشتمش تو تاپيك هاي نيازمند به حضور كارشناس شايد كارشناسان بيان و كمكاي بهتري بهتون بكنن

فقط اينو ميتونم بگم يه وقتايي يه اتفاقاتي تو زندگي ادم ميفته كه شايد شروع يه زندگي دوباره است و حتا زيباتر از گذشته,
من به هردوتون حق ميدم,اما به اين ديد بهش نگاه كنيد و منطقي پيش بريد, حد تعادل رو تو اصرار يا انكار حتما رعايت كنيد تا ايشالا نتيجه بگيرين

و از صميم قلب ارزو ميكنم همه چيز واستون روبه راه بشه

دور گردون گر دوروزي بر مراد ما نرفت
دايما يكسان نباشد حال دوران غم مخور

ممنون از زحمتی که کشیدید.امیدوارم موثر واقع بشه.

به همه این مسائل فکر کردم، چرا سال های دور بریم، چند وقت دیگه دخترم نوجونی شده که میخواد دوستاشو دعوت کنه منزل یا بره بیرون، چه احساسی خواهد داشت وقتی به دوستانش بگه پدر، مادرم جدا زندگی میکنند؟یا اصلا دوستاش از پدر مادرهاشون بگن از مسافرتهاشون از گردش و بیرون رفتنهاشون.
من هم به همه این مسائل فکر کردم، اما مگر من خونه رو ترک کردم؟مگر من اون خانم رو از خونه بیرون کردم؟مگر من بچه رو از خودم دور کردم؟
یکی از دلایلی که باعث شد از اشتباه اون خانم بگذرم همین بچه بود، حالا همین خانم از بچه داره به عنوان سلاح علیه من استفاده میکنه تا مثلا زجرم بده.
خیلی جالبه در داستان من و خانمم، جای زن و مرد عوض شده، داستانهایی که میخونم و ماجراهایی که در دادگاه شاهدم، نشون می ده که معمولا مردها اینجور رفتارهای مسخره رو در پیش میگیرن تا طرفشون رو زجر کش کنند تا از پا بیافته و خانم ها معمولا باید فقط دنبال حقشون بدوند.
اما فعلا من بدون اینکه از راه های قانونی و غیر قانونی استفاده کنم تا این خانم رو تحت فشار قرار بدم، دارم فقط غر می زنم و منتظرم ببینم چی میشه.
اون هم به این خاطره که شاید سرش به سنگ بخوره و برگرده پس بهتره همه راه های برگشتش رو نبسته باشم.

الان دو بار با موبایلش تماس گرفتم که با دخترم صحبت کنم قطع کرد.
یعنی خانمم قطع کرد.
بهش اس ام اس دادم که مگر قرار نبود روزی تعیین بشه تا این برنامه ها تموم بشه؟جواب داد که "مشخص خواهم کرد"
من هم گفتم اوکی، منتظرم
البته قبلا گفته بود خودت یه روزی تعیین کن و من سپردم به خودش
حالا ببینیم چی میشه.
فقط امیدوارم زودتر از این دو راهی اعصاب خورد کن بیام بیرون و تکلیف زندگی من و بچه و خودش روشن بشه و ببینیم به کدوم سمت باید بریم.
تنهایی بدجور داره اذیتم میکنه.

نوشته اصلی توسط arash1348

بهش اس ام اس دادم که مگر قرار نبود روزی تعیین بشه تا این برنامه ها تموم بشه؟جواب داد که "مشخص خواهم کرد"

... تا این برنامه ها تموم بشه ... این جمله پر از اعتراض هست. پر از اتهام هست. نرمی ای درش نیست. صلح طلبی ای درش نیست. "این برنامه ها" یعنی همه آن برنامه هایی که تو داری اجرا میکنی... یعنی من هنوز تو رو مقصر میدونم.

شما آسیب دیده هستید. بله. اما باید تصمیم بگیرید. یا توان برگشت به زندگی رو دارید یا اونقدر آسیب شما زیاد هست که نمی تونید برگردید. فارغ از اینکه مقصر و بازی گردان ماجرا کیه من فقط میگم این لحن و این طرز صحبت متعلق به کسی نیست که برای حل مشکلش مصمم هست.

خانمتون ممکنه هزار تا کار اشتباه کرده باشه و شما یکی. ما فعلا شما رو می بینیم و اون یک اشتباه رو. آقا آرش هنوز فکر میکنم که قسمتی از اشتباهات رو که متوجه خودتون هست نمی بینید. لطفا موضع نگیرید نسبت به این حرف و به جاش دربارش فکر کنید. قضاوتی در این حرفم نیست. فقط مشاهده است. من نمی گم شما از روی آگاهی و یا از روی خودخواهی این طور هستید. کاملا ناآگاهانه دارید این وسط نقش یک آدم مظلوم رو پیش خودتون بازی میکنید. همون نقشهایی که بالا هم بهتون گفتم. چون نمی تونید از دریچه چشم خانمتون به مسائل نگاه کنید نهایتا دلیل کارهاش رو نمی فهمید و این باعث میشه که حق رو به خودتون بدید. مشکلاتی مثل اینکه تو کار خونه به خانمم کمک نمیکردم مشکلی نیست که کار رو به اینجا برسونه. اما اگر هر چی خانمتون زحمت می کشید نمی دیدید و قدردان نبودید و این حس رو بهش میدادید که اینها وظیفت هست ممکنه کار رو به اینجا کشونده باشه. اینو فقط مثال زدم ممکنه اصلا این مشکل وجود نداشته باشه.


خوندن این تاپیک رو بهتون پیشنهاد میکنم. شاید کمک کنه که منظور من رو هم از "حق به جانبی" و "فهمیدن احساسات همسر" بهتر متوجه بشید. ظاهرا خیلی بی ربطه و مشکل خیلی خیلی ساده تر از مسأله ای هست که شما باهاش مواجهید. اما نکتش اینه که این آقا هم نمیتونست از دریچه چشم همسرش به موضوع نگاه کنه اما با راهنمایی دوستان اون دریچه به روش باز شد. وقتی این آقا خانمش رو درک کرد و فهمید که مشکل چیه خانمش از اون موضع به ظاهر سختش پایین آمد.

آرزوی گشایش برای مشکلتون دارم.

دیروز علی رغم اینکه آخرین بار گفته "نمیشه این جنگ و دشمنی رو تا ابد به خاطر بچه ادامه بدیم" باز هم دو بار تماس من با بچه رو قطع کرده بود.
نگین ایران گرامی، همین که دارم خود خوری میکنم و دست به اقداماتی نمیزنم که اوضاع رو از این بدتر کنه و رعایت حال دخترم رو میکنم و از خیلی حق و حقوق قانونیم فعلا صرف نظر کردم کافی نیست؟
مشکل من الان این نیست که چی کار باید بکنم تا این خانم برگرده، مشکل من الان اینه که آیا اصلا به صلاح هست با توجه به کاری که خانمم انجام داد، با توجه به رفتارهای جسورانه ی بعد از اون رفتارش، برگرده؟
من باز هم می گویم اگر برگرده جلوش رو نمی گیرم، قهر نمی کنم و از موضع بالا و طلبکارانه برخورد نمی کنم، اما میخوام بدونم آیا این زن زندگی خواهد بود؟
هنوز به من ثابت نشده که آیا ارتباطی با اون شخص داره یا نه؛ بنابراین هنوز تصمیم نگرفتم که میتونم باهاش زندگی کنم یا خیر، روزی که من جریان ایمیل ها رو فهمیدم و اجازه داد موبایلش رو کنترل کنم از نظر من قضیه تموم شده بود و بخشیدمش، اما وقتی رفت، من دیگه نمیدونم چه اتفاقاتی افتاده، صرفه نظر از اینکه چه بلاهایی در مسیر دادگاه سر من اورد، اگر واقعا ارتباطی نباشه من با برگشتش مشکلی ندارم اما اگر متوجه بشم به محض اینکه از این خونه رفته مجددا ارتباط برقرار کرده و حتی اگر هم 6 ماه پیش یا 10 ماه پیش این ارتباط قطع شده باشه، امکان نداره اجازه بدم برگرده و پرونده ارتباط نامشروع رو مجددا پیگیری می کنم و با تایید عدم صلاحیتش به عنوان مادر، بچه رو ازش میگیرم.
فعلا خویشتنداری کردم تا راهی رو که اون خانم رفته، نرفته باشم، تا بشه دوستانه مسائل رو حل کرد،


دو روز بعد از این که خونه رو ترک کرد رفتم پیش یک مشاور که روانپزشک هم بودند، هنوز کارهای ما به دادگاه نیافتاده بود، کل ماجرا رو گفتم، از اول آشناییمون تا آخرین روز که رفتش، حتی متن بعضی ایمیل ها رو براش گفتم، گفت که خانم شما آسیب دیده، شخصیتش و غرورش آسیب دیده، اما باید بیاد تا با اون هم صحبت کنم، وقتی بلند شدم که بیام بیرون، موقع خداحافظی دکتر گفت، به عنوان یه مرد بهت میگم، دیگه ولش کن بره.
آب سردی رو ریخت روم من در اون زمان اصلا به جدایی فکر نمی کردم، گفتم اینا فقط ایمیل بوده همدیگرو که ندیدن، گفت خب آره چون فقط ایمیل بوده میشه گذشت کرد.
مشکل من اینه، باید ولش کنم یا باید گذشت کنم و برم سراغش، من هنوز در این مرحله موندم.
علاقه من به زندگی و یاد و خاطراتی که با همسرم داشتم میگه برو سراغش، اما منطق من و اون تعصبات و افکاری که وجود داره میگه این دیگه زن زندگی نیست، ولش کن بره.

ممنون از توضیحاتتون، از اونجایی که طولانی می نویسم احتمالا تمام نوشته یا نوشته های من خونده نمیشه.
باز هم ممنون که وقت گذاشتید.

[align=justify]سلام آرش عزیز، امیدوارم حالتون خوب باشه و روز شاد و زیبایی رو بگذرونید.

اینطور که پیداست در قبال زندگیتون، عشقتون و فرزندتون عمیقا احساس مسئولیت می کنید، قدرشون رو می دونید و به این راحتی ها نمی خواید از دستشون بدید. من نمی خوام به کسی که دو سال این شرایط رو تحمل کرده و تسلیم نشده، راهکار ارائه بدم، اما می خوام ببینم طی این مدت حواستون به آرش هم بوده؟ به اندازه کافی بهش محبت کردید؟

تحمل بی مهری از سمت کسی که در عمق لحظات 12 سال زندگی، قلبت در کنارش احساس امنیت کرده، دردناکه. و دردناک تر از اون اینکه شخصی که آرزو می کنی بیاد و دل شکستت رو آروم کنه، دو سال در بلاتکلیفی نگهت داره.

وضعیتی که شما درش هستید، می تونه روح هر انسانی رو فرسوده کنه. شما برای این موضوع فکری کردید؟ برنامه ای برای تقویت روحیه تون دارید که روانتون از انرژی لازم برای گذر از این دوره برخوردار بشه؟

گاهی روزگار به شکل های مختلف غم و غصه به انسان تزریق می کنه، در اینجور مواقع ما در مقابل خودمون مسئولیتی داریم و اون اینکه حداقل خودمون بصورت آگاهانه شادی تزریق کنیم. شما هم با من موافقید؟[/align]