موضوع: (:) نکته های کاربردی عمومی >>>

آنچه آدمی را از پویا بودن و مفید بودن باز می دارد و یا در رنج نگه میداره یا متوقف میکنه ... انتظار داشتن هست .... انتظار نتیجه

وقتی فقط به این مشغول باشی که راه را درست بروی ، انسانی مفید باشی ، فعال باشی و پویا آن هم نه با کمال گرایی منفی بلکه رشد یافته ، دیگر نتیجه گرا نخواهی بود ... و از فرآیند لذت می بری نه اینکه منتظر لذت بردن از برآیند باشی ....

مثلاً کسی که خودشو برای ازدواج آماده کرده اما در عین حال از مجردیش هم لذت می برد .... فرقش با دیگری و در این است که او در مقابل آماده بودن یا شدن برای ازدواج رویا پردازی نمی کند .... عاطفه اش را محصور در انتظار رسیدن هرچه زودتر روزی که آمادگی و پتانسیلهایش را خرج کند متوقف نگه نمی دارد ، بلکه عاطفه اش حتی با دیدن یک گل زیبا هم لبریز می شود با استشمام عطری خوشایند در هوا .... با دیدن مناظر زیبا با شنیدن سخنی با معنا ..... یعنی بهانه های کوچک هم او را از نظر عاطفی تأمین می کند و روحش سرخوش می شود که جسم را هم تحت تسلط خود در میآورد و نیاز غریزی هم آرام می گیرد و ........ اما اگر در مقابل آموخته ها ، آمادگی و پتانسیلهایش ، در انتظار بماند و عواطفش را بلوکه کند برای آنروز ...... هرروز که می گذرد بیشتر آرامشش به هم میخورد چون منتظر نتیجه ای هست که به دست نیامده و این لذت فرصت هایی که در اختیار دارد را از او می گیرد .....یا ممکن است باعث شود انتخابهای اشتباهی در زندگی داشته باشد یا سرگردان بماند .....

حتی تأکید بر اینکه بالاخره من به فلان می رسم و فلان برایم خواهد شد و متمرکز بر آن ماندن اگر چه امیدواری می دهد اما این امید هم وابسته به نتیجه است و مدتی که گذشت از اینکه تأخیر افتاده متألم می شود .... اما اگر رها شویم از همه این بندها ، و برای هر موقعیتی که بطور طبیعی ممکن است پیش آید آماده باشیم اما بدون نتیجه گرایی و در انتظار به سر بردن .... از لحظات به خوبی بهره می بریم و عواطف خود را محبوس نمی کنیم و با کوچکترین بهانه ای از زندگی لذت می بریم و رشد خود را در مسیر تعالی ، محور قرار می دهیم و از هر لحظه با قدمی به این تعالی نزدیک شدن لذت می بریم و نگاه را به دوردستهای آتی نمی دوزیم و از لذت قدمهای کنونی بی بهره بمانیم .....

اگر نگاه و دیدمان اینگونه باشد از هر رنج و سختی ای در زندگی با در پی درس و بهره ای بودن هم لذت خواهیم برد ..... از نرسیدن به خواسته هامون از عدم ازدواج و طی نکردن مدارج عالیه تحصیلی و شغلی گرفته تا حتی درد و بیماری و فکر مرگ و .... چون معنا و محتوا را می نگریم و در پی پیامها و درسهایی هستیم که ما را به سوی تعالی رشد می دهد و این حقیقت هرگز در محدوده های مادی از جمله زمان و مکان نمی گنجد و وقتی این رویه و کردارمان شود ما سوار بر زمان و مکان شده و بر خود و جهان پیرامونمان اشرافی بصیرتی پیدا می کنیم و ...... چه لذتی دارد از این اوج همه چیز را دیدن ......

اینها را که گفتم شعار نیست ... واقعیت است

اینکه ما دنبال نتیجه هستیم برای این است که لذت را فقط منوط به آن می دانیم یعنی آموخته ایم که فقط وقتی لذت خواهیم برد که به نتیجه برسیم .... و باید این سیکل را تغییر داد ، یعنی اینکه یاد بگیریم و به کار ببندیم که از مسیری که طی می کنیم کاری که می کنیم لذت ببریم و خوشحال باشیم بدون اینکه چشممون به نتیجه باشد .... یاد بگیریم که مهم این است که خوب و درست بررسی و فکر کنیم که آنچه در حال در پیش گرفته ایم و هستیم .... درست باشد و در مسیر درست و از همین درست بودن رفتار و عملکرد وتصمیمها و انتخابها و مسیر ، لذت ببریم و تمرکز روی نتیجه نداشته باشیم و پاداش خود را همین بدانیم که داریم درست پیش می رویم .... اگر هم افت و خیز داشتیم و گاه اشتباهی مرتکب شدیم ناامید نباشیم و مهم بدانیم که توانایی اصلاح و یا جبران یا عدم تکرار را داریم و مهم بدانیم که غالب روند ما صحیح باشد و انتظار نداشته باشیم کمالگرایانه ( از نوع منفی ) همه چیز همیشه تمام و کمال درست و صحیح باشد بلکه بدانیم چون کامل نیستیم و در مسیر کمال هستیم گاه اشتباه و خطا هم ممکن است پیش بیاد وقتی پیش آمد از پذیرش آن لذت ببریم ، از درک اشتباهمان لذت ببریم ، از اینکه در غفلت نمانده ایم لذت ببریم و از اینکه انعطاف داریم و قدرت پذیرش و اصلاح و تغییر را داریم لذت ببریم و به خود از این بابت ببالیم ..... و اصولاً بدانیم ضعف نشانه بدبختی یا ناکارآمدی و ناتوانی نیست بلکه نقطه عزیمت به سوی قوت است .... تا مسئله ای نباشد قدرت حل مسئله بروز نمی یابد و تا ضعفی نباشد قوت ممکن نمی گردد .... ( ثنویتی که هست ، تا یکی را بزداییم برای تحقق دیگری )

اینگونه اگر پیش رویم لحظات زندگی ما در میان سختی ها هم همراه با رضایت خواهد بود ... هرگز در برابر اشتباهات و مشکلات و به نتیجه مطلوب نرسیدنها ، دنیا را به آخر رسیده نمی بینیم .... خود را بدبخت و بیچاره نمی یابیم ... احساس حسرت ، یا حسادت نسبت به آنان که برخوردارند از آنچه ما نداریم به ما دست نمی دهد بلکه چنان از همه حیات لذت می بریم که گویی آنچه دیگران دارند مال ما هم هست ( این همان اشراف است و فوق زمان و مکان قرار گرفتن و سیال و روان و بسیط بودن ) و شادی دیگران و برخورداری آنها ما را هم شاد خواهد کرد و ... اصطلاحاً می شویم خیرخواه و مردم دار و اهل مهربانی و ...... اینگونه بیشتر از آنکه اسیر نیاز باشیم مدیر آن هستیم .... و بیشتر از آنکه طلبکار باشیم دهنده و اثر گذار خواهیم بود و اگر برخوردار هم نشویم از برخوردار کردن لذت می بریم و خود هم اینگونه تأمین می شویم .....

و اینها همه شدنیست ،فقط باید باور داشته باشیم ، بخواهیم ، تلاش کنیم که بیاموزیم و بکار ببندیم

وقتی کلاً در زندگیت اینو پیاده کردی که به چیزی وابسته نباشی به عبارتی به نماندنیها وابسته نباشی ... و در هر موقعیتی با هدفی که پشتوانه ای متعالی داشته باشد یعنی آنقدر پشتوانه آن هدف عمق و معنا داشته باشد که محدودیت بردار نباشد و در هر شرایطی دنبال کردنی باشد ، به طور طبیعی از هر موقعیتی در این راستا استفاده خواهی برد ( محدود به موقعیت و زمان و مکان و موضوع خاصی نخواهد بود ) و این استفاده بردن لذت دارد ...

مثلاً وقتی هدفت این باشد که انسانی فرهیخته باشی و توانائیهای انسانی باالقوه ات را تا حدی که می توانی و امکانش را داری بالفعل کنی .... این هدف را متکی کن به محتوایی که عمیق و ماندگار و قوی باشد .... مثلاً متکی به اخلاق مداری ، انصاف و وجدان باشد ... یعنی در مسیر رشد به سوی فعال کردن استعدادهای انسانی ات در حد بضاعتت اینها را سرلوجه قرار می دهی و محتوای هدفت قرار می دهی .....

( اینجا لازم است خودت و تواناییهایت را ، هم از بعد انسانشناسی بشناسی ، هم فردیتت با توجه به شرایط و موقعیتت به عبارتی روانشناختی ..... در حوزه اخلاقیات و انصاف و وجدان هم آگاهی خودت را بالا می بری و معیار خودت قرار می دهی .... ) این با تو هست که بگردی ببینی کدام جهان بینی هست که از این نظر غنی هست ... آیا جهان بینی ماتریالیستی ، توحیدی ، امانیستی .... کدامیک ؟ .......................

هرکدام را غنی و درست یافتی اخلاقیات و انصاف و وجدان را از آن می گیری و رفتارت ( مجموعه عملکردت از نیت و تفکر و اندیشه گرفته تا اقدامات با حواس و اعضاء و جوارح ) را با این محتوا به ظهور می رسانی یعنی معیارت می شود و ارزیابیهایت براین اساس خواهد شد و همین چون برای انسان یک روند کاملاً محتوایی و اصیل است و منبطق با طبیعت انسانی ، به شما لذت می دهد احساس دارا بودن می کنی ، احساس وجود می کنی ، اعتماد به نفس و عزت نفست قوت می گیرد و ..... چون هدفت بر این مبنا در محدوده زمان و مکان نمی گنجد ... پویا خواهی بود و آن به آن ، هم داری عمل می کنی ، هم دستاورد داری و خود دستاوردها معرفت زا و بصیرت آفرین می شود و اینگونه وسیع تر و وسیعتر می شوی حتی تواناییها و استعدادهایت ترکیب می شود مثل حروف الفبا که فقط 27 حرف است اما از ترکیب آنها کلمات و جملاتی پدید می آید که نامحدود می شود .... و ظرف وجود شما روز به روز وسیع تر و وسیع تر می شود ... از هر واقعه و پدیده ای حتی سختی ها و تلخی ها متوجه می شوی داری در این جهت بهره می گیری .... مثلاً خودشناسی و خود پروری برایت پیوسته و مدام می شود لذا در هر واقعه و ماجرایی چه تلخ و چه شیرین واکنش های شما چه خودآگاه چه ناخودآگاه مورد توجه خود شما قرار می گیرد و .... ابعاد تازه تری از وجود خودت اثر پذیریهایش ، قوت و ضعفهایش و نیازهایش و ... را خواهی شناخت وبرایت جالب خواهد شد و در همین جریان می فهمی که باید با خودت چگونه باشی و خودت را چگونه در اینگونه ماجراها و وقایع مدیریت کنی و قوت ببخشی و ......

همه اینها واقعاً لذت بخش است و ترا فراتر از روزمره گی هایی که ملال آور می شوند می برد ....

یک کد اینکه هرچه نگاهت معنایی تر باشد لذت بیشتری خواهی برد و به رضایت عمیق تری از زندگی می رسی

اینگونه ، خواهی دید انتخابهای مختلف در زندگیت اگر پیش آید همان موقع با درایت و حسابشده تصمیم می گیری ، آنهم تصمیمهای مبتنی برآن هدف اصلی که بر زندگیت احاطه دارد ....... و از پیش خود را درگیر آنچه که بخواهد پیش آید و یا می خواهی که پیش آید نمی شوی و آشفته آن .... مثلاً اینگونه از لحظه لحظه زندگی به خوبی بهره می بری و نشاط و لذت که ملازم آنست را بدست می آوری ... و در این مسیر هر وقت شرایط و موقعیتی برای ازدواج پیش آمد ریلکس و با درایت بررسی می کنی و تصمیم می گیری

اینها شدنی هست و تلاش و زحمت برایش هم لذت دارد چه برسد به تحققش

اصلاً نگران کند شدن و یا حتی گاهی متوقف شدن نشو ... مهم اینه که تا متوجه میشی کند شدی یا توقف داری با آرامش و بدون سرزنش خودت ، تحلیل و ریشه یابی کنی که چرا .... و با این چرایی وقتی توانستی پیدا کنی علت چیست راهکار هم میاد و می توانی باز حرکت کنی ....

اگر اهل معنا هستی و جهان بینی توحیدی را برای خودت برگزیده ای ... پس بهترین منبع مطالعه ، آفاق و انفس هست یعنی تفکر کن ... حتی وقتی مطلبی می خونی در باره اش فکر کن و نقادی هم داشته باش .... مطالعه آفاق و انفسی ات هم با دید آیت بینی باشد ... عالم همه پر از آیات الهی است یعنی هرچه ببینی پیامی از خداوند دارد و هیچ چیز را بیهوده ننگریم ....

این همه نقش عجب بر در و دیوار وجود
هرکه فکرت نکند نقش بود بر دیوار

یه زمانی در دوره نوجوانی به این باور رسیدم که من با هیچ چیز بیهوده مواجه نمی شوم و حتماً هرچه که با آن موجه میشوم چیزی برای من دارد ، درسی ، پیامی ، امتحانی ... که برایند همه اش می شود معرفت .... و اعتقادم این شد از کنار هرچیزی بی تفاوت گذشتن و در پی پیام و درس آن نبودن یعنی بیهوده نگری نسبت به خلقت و کار خدا .....

نگاه خلقت گرا در این آیت بینی به آدم خیلی کمک می کند ... با این نگاه دید توحیدی به همه مسائل ایجاد می شود آنوقت گره خیلی از مسائل که با تحلیل های ساده به راحتی نمیشه حل کرد با این رویه باز می شود و به حکمت ها می رسی


و چه لذتی دارد درک حکمتها .... مثلاً درک حکمت تا حالا مجرد ماندنت ......

وقتی هدف والایت را مثلاً کم کم ارتقاء بدهی به اینکه هدفت شود رضای خدا ... یعنی اینکه دنبال این باشی که هرکاری می کنی مبتنی بر رضای خدا باشد بی چشمداشت پاداش بهشت و فرار از جهنم بلکه فقط و فقط رضا و خشنودی خدا برایت مطرح باشد ، آنوقت ابتلائات رشد دهنده و سطح بالا و ارتقاء بخشت به این سو پیش می آید و از مسائل روزمره معمول فراتر می رود ( حسنات الابرار سیئات المقربین ) .... آنوقت در امتحانها در معرض انتخابهایی قرار می گیری که بررسی ات می شود خدا به چه راضی و خشنود است نه اینکه خودت چه می خواهی و در این گیر و دار درگیریهایت می شود درگیری بین خواست خودت و آرزوهایت و نیازهایت و خواست خدا و خشنودیش ... حتی چه بسا در چکش کاریها ببینی آنچه خدا میخواد با آرزویی از تو همخوانی ندارد ... و این تو هستی که در معرض انتخابی .... انتخاب مسیری که خدا در آن است یا مسیری که خودت هستی .... هم خدا و هم خرما را هم نمیشه خواست ، یا خودت یا خدا ، یکی را باید انتخاب کنی و این واقعاً امتحانی هست که در عین سختی شیرین است وقتی موفق شدی از خودت بگذری و خشنودی خدا را برگزینی چه ها که نصیبت نمی شود ....

ما صنم طلبیدیم و او صمد دارد

پیشنهاد می کنم تاپیک ** برای رسیدن به همه چیز باید از همه چیز گذشت ** را بخوانی .....



اگر بر این سیاق پیش روی زمزمه ات می شود :

آنکس که ترا شناخت جان را چه کند
فرزند و عیال و خان و مان را چه کند

دیوانه اش کنی هردو جهانش بخشی
دیوانه تو هردو جهان را چه کند

و به رهایی می رسی رهایی از غیر او ، و وقتی به رهایی رسیدی خودش آن غیر را هم به تو می بخشد ....

دقت داشته باش که گاهی ابلیس در این گیر و دار وارد می شود تا به تو بگوید ..... مگر خود خدا نگفته لا یکلف الله نفساً الا وسعها .... و عقلانی سازی می کند که تسلیمت کند که رضای خودت را برگزینی بجای رضای خدا ... و به تو می گوید که تو ظرفیتت همین است و نمی توانی این کار را بکنی .... ( مثلاً فردی خواستگارت می شود که در بررسی می فهمی که خشنودی خدا در ازدواج با اوست اما بعضی معیارهای مادی تو را ندارد مثلاً ظاهرش اونجور که خیلی دلت میخواسته نیست یا ..... )

اینجا گردنه هست و خطر ناک ... چون اگر بتوانی عبور کنی در اون موضوع به اخلاص و توکل می رسی و شیطان اینرا نمی خواهد چون وقتی به خلوص رسیدی در اون زمینه دستش بهت نمیرسه ..... چون خودش گفته همه را گمراه می کنم الا مخلصین ..

پاسخی که من برای این عقلانی سازیش پیدا کرده ام این است که ....

لا یکلف الله نفساً الا وسعها به معنی این نیست که من وسعم قابل ارتقاء نیست و حد یقف دارد بلکه در هر برهه ای با انتخابی در جهت مطلق رضای خدا می توانم وسعت بیابم و ظرفیتم را افزون کنم و .... و اینکه ابلیس ما را قانع می کند به اینکه ظرفیتت همین است ، تو نمی توانی فلان کار را بکنی ، فلان را بپذیری ..... و وادارت کند بگویی خدایا تو که خودت می دونی من نمیتونم ، من ال ، من بل ، از من نخواه ... مرا اینگونه امتحان نکن ... من ظرفیتم محدوده و ..... اگر قبول کنیم ظرفیت محدودی داریم و قابل ارتقاء نیست پس خود به خود نبوت و امامت و اصلاً هدف آفرینشمان را خط بطلان کشیده ایم و قدرت خدا را نادیده گرفته ایم و به نص قرآن گویی دستش را به گردنش زنجیر شده می پنداریم .... و تسلیم خود خواهی شده ایم و از خدا خواهی باز می مانیم چون نبوت و امامت و هدف خلقت ما برای همین است که از صفر شروع کنیم و در مسیر به سوی صد برای قرب او پیش برویم و مطمئن باشیم که او یاری می کند این طی طریق را .....

در یک کلام ... امنیت و آرامش و لذت و عاقبت به خیری در همین است که انتخابها و رفتارها و کارهایمان منطبق بر رضای خدا باشد و این آن به آن است .... و دنبال نتیجه اش هم نباشیم ..... مهم ادای وظیفه در این جهت است

و العاقبة للمتقین

ما غالباً خود را اسیر تفکرات قالبی کرده ایم و با به چالش کشیدن این قالبها می توانیم از زوایای دیگر هم خود و زندگی را ببینیم و وسعت دید پیدا کنیم و آنوقت است که خواهیم دید راستی که چقدر دستمان باز است و چقدر فرصت برای لذت بردن داریم و چقدر بهانه برای با هم شاد بودن و از هم لذت بردن داریم که از آن غافل مانده ایم و ذهنمان را روی ناامیدی ها ، نگرانی ها ، ترسها ، وابستگی ها ، و سخت گیریها .... قفل کرده ایم و رنج کاهنده و افسرده ساز نصیب خود ساخته ایم :

دوش با من گفت پنهان کاردانی تیزهوش
و از شما پنهان نشاید کرد سر می فروش

گفت آسان گیر بر خود کارها کز روی طبع
سخت می گردد جهان بر مردمان سخت کوش

وان گهم درداد جامی کز فروغش بر فلک
زهره در رقص آمد و بربط زنان می‌گفت نوش

با دل خونین لب خندان بیاور همچو جام
نی گرت زخمی رسد آیی چو چنگ اندر خروش

تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی
گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش

گوش کن پند ای پسر و از بهر دنیا غم مخور
گفتمت چون در حدیثی گر توانی داشت هوش

باور کن حتی در میانه مشکلات و بیماریها ..... هم میتوان بهانه های رضایت از زندگی و لذت را یافت .... اگر نگاه ما به سوی مثبت ها باشد.... اگر در پی شکار بهانه های شاد و آرام زیستن باشیم، اگر اهل باز تعبیرهای مثبت باشیم

اما متأسفانه غالب ما:
بدون اینکه بخواهیم ، اندوه جوییم ، با فکوس نگاه و جستجویمان به سوی ذهن خوانی های منفی از روی ناامیدی ، ترس ، نگرانی ، اضطراب و .... همه هم ناشی از ریزبینی های نابجا و انتظارات وابسته ساز یا غیر لازم و لذت محوری و نتیجه گرایی و تکیه برخود ..... که اغلب ناشی از خود میان بینی و خودخواهی هایمان است....

اگر سوی نگاه و نگرشما به خالق یکتا و حکمتها و الطاف و نعمتهایش باشد یعنی جهان بینی خود را غنی کنیم از این وضعیت خارج می شویم و تکیه گاهی قادر و قوی می یابیم که ما را وسیع تر از این حرفها و محدودیتها آفریده که غل و زنجیر دست و پای روانمان ساخته ایم ......

مگر چند صباح بر این کره خاکی هستیم ؟!!..... و مگر کم نعمت هایی داریم ؟!! .... و مگر فرصتمان خیلی زیاد هست؟!! .... که ارزشش را داشته باشد اینگونه سپری کنیم و خود را محروم از زیباییها و لذتهای پایدار و ماندگار سازیم .....

همه اش شده ایم حسرت گذشته و احساس ناکامیهای آن ..... و نگرانی برای آینده و ترس از ناکام ماندن از آرزو و آمال هایمان .... و چشممان را بر روی هم اکنون و فرصت ها و امکان ها و نعمت ها و بهانه های خوب می بندیم و خود را گرفتار رنجوری و درد و حتی بیماریهای روان تنی می کنیم

باور کن ارزش نداره

به اعتقاد من خداوند در مسیر رشد و کمال همه انسانها را با میزان ظرفیتهایی که از خود بروز می دهند در نظر گرفته و مطابق ظرفیت ها در هر مقطعی راه نشون داده که چطور خود را بشناسند و بفهمند و رشد دهند و ارتقاء دهند ....مهمتر اینکه همانطور که آگاهی داشتن کافی نیست و عمل لازم می آید خدا هم فقط درس و راهنمایی نظری برای ما ندارد بلکه عملی هم هست .... تصور کنید آموزشهایی که در آموزشگاه های با کیفیت و علمی عمیق معمولاً بطور عملی مطالب را آموزش می دهند چون نهادینه می شوند ..... خداوند متعال هم آنچه به ما به عنوان ذریه آدم آموخته و ما به وسیله انبیاء باز آموزی می شویم یا به عبارتی در موضع یادآوری قرار می گیریم را در بوته عمل قرار داده تا بهتر بفهمیم و پیش رویم یعنی زندگی در این کره خاکی برای همین است ... از این جهت همه صحنه های زندگی درسهای عملی آموزه های خداست ....

من به شخصه در تجربه های شخصی فراوان دیده ام که آنچه به آگاهیم وارد شده در صحنه زندگی رخ نموده تا بهتر یاد بگیرم که این نوع فهم و یادگیری خود به خود منجر به عمل می شود .... به عبارتی زندگی صحنه عملی آموزه های نظری هست همان که امتحانش می نمامیم ...

یک وقت در کلاس درس یک ترکیب شیمیایی و حاصل آنرا به ما می گویند و ما در ذهن ترسیم می کنیم و فهم ما همانقدر است ... اما یک وقتی ما را می برند آزمایشگاه و عملاً به ما نشان می دهند ( صحنه زندگی دیگران ) و یک وقت استاد، کار را به ما می سپارد و می خواهد آن ترکیب را عملاً به انجام برسونیم ( صحنه زندگی خود ما ) در این شرایط ما بهتر می بینیم ... بهتر می فهمیم و وقتی دست به عمل می زنیم نهادینه می شود .....

همچنین به اعتقاد من خداوند در میان دستورات و راهنماییهایش همانطور که گفتم برای افراد به میزان ظرفیتشان در هر مقطعی روشهایی هایی دارد در مسیر رشد و توسعه ظرفیت که البته همه در چهارچوب چهار گزاره اصلی واجب ، مستحب ، حرام و مکروه هست ( در سه بستر عقاید و احکام و اخلاق )..... اما راه های میان بری هم قرار داده که افراد زیرک و با هوش از آن بهره میگیرند یعنی هرچه رشید تر شویم راه به راه های میان بر و ..... می بریم

مثال :

سرلوحه دین اصول آن است و اصول دین کامل و مترقی اسلام هم 5 تا هست که فردی می تواند بگوید مسلمان هست که این 5 تا را باور داشته باشد این یعنی عقاید .....

یعنی تا اصول دین یا همان عقایدمان درست نشود در حوزه احکام و اخلاق چندان موفق نخواهیم بود و معمولاً پای بندی به احکام همراه با رنج و اکراه خواهد شد و از روی رغبت و شوق و احساس نیاز نیست و .....

در میان عقاید سرلوحه که راه میان بر هم هست توحید است و توحید جنبه نظری و عملی دارد و اگر خوب فهم و درک شود بقیه اصول خود بخود خواهد آمد .... چو 100 آید 90 هم پیش ماست خواهد شد

پس به نظر من یک راه میان بر که همه دردها را علاج می کند و کلاً راه روشن زندگی را برای ما مشخص می کند توحید و نگاه توحیدی هست که دنبال همین بروید

در میان فروع دین یا همان احکام ... هم راه میان بر از نظر من نماز است ... هرقدر نماز کیفی تر و عمیق تر شود آرامش و بهداشت روانی ما بیشتر و بیشتر تأمین می شود که سلامت رفتار و زندگی را هم تحقق خواهد بخشید

همه بزرگان طریقت تأکید می کنند فقط کافیست از نبایدها ( محرمات ) دوری کنید و به باید ها ( واجبات ) عمل کنید .
به نظر من درپی آن راه به سوی لایه های عمیق تر باز می شود

تقوی پیشگی .... خلوص ..... توکل و ..... همه اینها به دنبال نگاه توحیدی که اصل اولیه اش درک و باور خود خداست با صفات ثبوتیه و سلبیه اش جلوه پیدا می کند و ما را مشتاق خود می کند تا به توحید عملی دست یابیم .... و صحنه زندگی هم آزمایشگاه است برای عمل کردن و نهادینه کردن ..... شهید دستغیب رحمت الله علیه که توصیه می کنم کتابهای ایشان برای خود سازی مطالعه شود( در حوزه اخلاقیات ) در فکر کنم کتاب قلب سلیم است که می فرمایند " امتحان مقدم بر خلقت است "

در زمینه عقاید هم کتابهای شهید مطهری را پیشنهاد می کنم

.

نوشته اصلی توسط مدیرهمدردی

ما مسلمانان که پیامبرمان آخرین فرستاده خداست، اعتقاد داریم که آفریننده ما توسط پیامبران و به ویژه آخرین پیامبرش دفترچه راهنمای هر انسانی را کامل از طریق وحی ابلاغ کرد.

ما اکنون اعتقاد داریم که اولا هیچکس نیست که همه ابعاد انسان را حتی قبل از تولد و بعد از مرگ بداند، و خصوصیات انسان را بشناسد، و راهکارهای صحیح را به او توصیه کند.

بر این اساس به این نتیجه می رسیم که باید طبق وحی زندگی کنیم.

اما مشکل کجا ایجاد می شود؟

1 – وقتی کاملا آگاهی نداریم به اینکه خدا چه چیزهایی را از ما خواسته است؟
2 – وقتی نفس و خواست های شخصی ما در برابر خواست خدا قرار می گیرد و لذتها و دلبخواهای آنی جایش را به آرامش و رشد جاویدان ما می دهد.
3 – وقتی که هدفی که خدا برایمان ایجاد کرده است ، با هدفی که خودمان برای خودمان تعریف می کنیم متفاوت هست
4 – وقتی کسانی به طور ناقص فقط بعضی از توصیه های خدا و راهنمایی های خدا را بزرگ کرده و از بقیه فروگذاری می کند.

پس ما هم منابع شناخت را متوجه شدیم.
هم آفتها و موانع کامیابی را شناختیم.

چگونه این مشکلات را حل کنیم
دین اسلام دین میانه روی هست.
نه سهل و بی مسئولیت ، انسان را ، رها می کند.
نه با سخت گیری زندگیش را تباه می کند.
دین اسلام در چارچوب 4 معیار زندگی انسان را تحت مدیریت آنها قرار می دهد.
حرام
واجب
مستحب
مکروه
هدف انسان را عبودیت تعریف می کند. و سعادت دو دنیا
برای رسیدن به این هدف مسیر را با اخلاق، اعتقاد، و احکام مشخص می کند.
حرام ، واجب، مستحب و مکروه خطوط اصلی و غیر قابل تغییر رسیدن انسان به آرامش و رشد هست.
در این میان حداقل ها حرام و واجبات هست.
اگر این چارچوب رعایت شود فرد در مسیر هست. و اگر توانایی او اجازه داد مستحبات و مکروهات او را سرعت بیشتری می دهند.
برای سوخت و انرژی هم نیاز به اخلاق و اعتقاد دارد.
اگر کسی اعتقادش ضعیف باشد و آنطور که باید خدا و خودش را نشناسد. و آنطور که خدا اخلاقهای حسنه را مشخص کرده است ما نپذیریم ، انرژی کافی نداریم که در این مسیر حرکت کنیم.


برنامه خودسازی انسان را صرفا خالق او می تواند کامل ارائه دهد.
این برنامه جامع بوده و از هیچ چیز کوچک و بزرگی فروگذار نکرده است.
در این برنامه هیچ نیاز جسمی، روانی و معنوی انسان فروگذار نشده است.
خداوند لذت همه حواس و جسم انسان را در نظر گرفته است و همه نیازهایی که دارد را در قالب برنامه شرع خود لحاظ کرده است.
نه فرمان به زیاده روی داده است. نه به کم کاری.
این عرفانهای نوظهور و این فرقه های متفاوت که هر کدام فقط بخشی از پازل آدمی را پوشش می دهند، به مرور انسان را خسته و از راه به بیراهه می کشانند.

به طور جزئی:
شما نیاز به آگاهی دارید.
این آگاهی ها از چند طریق کسب می شود.
1 – قرآن
2 – نهج البلاغه
3 – دعاها از جمله : دعای کمیل ، مکارم اخلاق،
4 – احکام : رساله های عملیه
5 – کتب اخلاقی مثل بهشت اخلاق
برای همه این بندها تفسیر ، شرح و توضیحات توسط متخصصین نوشته شده است. که بدون مطالعه آنها ممکن است به همه ابعاد آن راه نیابیم. لذا مطالعه این 5 مورد حتما باید زیر نظر اساتید یا تفاسیر و ترجمه های آنها انجام گیرد.

اما 5 بند فوق فقط آگاهی دهنده هست. و فقط وقتی اثر بخش هست که موارد ذیل انجام گیرد.

1 – عملگرایی. چون در خود قرآن ایمان و عمل صالح با هم آمده است.
لذا ایمان به دل و آگاهی به سر، کافی نیست. باید پای رفتار و احکام هم پیش بیاید.

2 – عملگرایی بدون نیت و بدون خلوص گمراهی هست.
شیطان هم ایمان داشت و هم عمل می کرد، لیکن خلوص نداشت. خالص نبود.

خلوص چیست؟
خلوص این است که همه این آگاهی ها و همه این عملگرایی ها فقط برای رضایت خدا باشد نه هیچ هدف دیگری.
چون خدا هدف انسان را عبودیت و تبعیت از خدا قرار داده است.
اگر ما ایمان و عمل خود را وسیله نان و شهرت کنیم.
اگر ایمان و عمل را برای لذت و خودخواهی خود هزینه کنیم.
همه اینها موجب گمراهی می شود.

3 – شیعیان مسئله توسط و سلسله مراتب را هم رعایت می کنند.
یعنی می گویند ما نیاز به الگوی عملی هم داریم.
آگاهی
عملگرایی
و خلوص که برای رسیدن به عبودیت هست نیاز به امامان و الگوهایی دارد که در شرایط مختلف چگونه عمل کرده اند؟
بر اساس این بند راز و نیاز آنها به همراه واسطه کردن خدا به درگاه خدا هست.
یعنی چون امامان به خاطر عمل و ایمان و خلوص و معصومیت پیش خدا عزیز هستند، واسطه می شوند که کمی و نقصان ما را خدا ببخشد.
بر اساس بند 3 تضرع و مناجات همراه با توسل به ائمه اثر معنوی زیادی روی انسان ها دارد.

4 – بر اساس آگاهی ها که قید کردم، مسائل اخلاقی را هم می آموزیم که بسیارند.
عملگرایی اخلاقی موجب می شود گشایش های زیادی در روان ما و در زندگی ما ایجاد شود.
چنانکه می گویند عکس العمل هر رفتاری به خود ما بر می گردد.
پس بازخوردهایی که از آگاهی، عملگرایی و خلوص ما ، به ما بر می گردد، خودش هدایت گر و کمک کننده و رشد دهنده و آرامش دهنده و تعیین کننده خوشبختی ماست.
مثل دعایی که دیگران به خاطر خیرات به ما می کنند.



خلاصه و نتیجه گیری:
در اسلام نه ریاضیت و نه ساده انگاری هیچ کدام سفارش نشده است.
چارچوب و معیارها در اسلام در 3 شاخه اعتقادات ، اخلاق و احکام مشخص شده است.
و مسیر هم به وسیله حرام، واجب، مکروه و مستحب خط کشی شده است.
خطوط قرمز حرام و واجب، خطوط زرد مکروه و مستحب.

توصیه من اینست که از سایت هایی که تخصصی در این زمینه ها فعالیت می کنند کمک بگیرید و عضو شوید و مطالعه کنید.
مثل سایت
www.Askdin.com



اما نکات روانشناسی مرتبط:
ما انسانها به خاطر شخصیت و تربیتی که شده ایم، ممکن است بعضی چیزها را خیلی خوب جذب کنیم و بعضی چیزها را خوب جذب نکنیم.
مثلا اگر شخصیت خسیسی داشته باشیم ممکن است احادیث مربوط به انفاق و بخشش ، خمس ، زکات، خیرات مالی را خوب به کار نگیریم.
اگر شخصیت افسرده و منزوی داشته باشیم ممکن است احادیث و آیات جهد، و تلاش و سعی و ارزش کار و .... را و عملگرایی را خوب جذب نکنیم.

اگر شخصیت ترسویی داشته باشیم ممکن است آیات جهاد، جنگ و ... را خوب درک نکرده و به کار نگیریم.
اگر شخصیت عصبانی داشته باشیم، ممکن است آیات و احادیثی که مربوط به کنترل خشم باشد را خوب در نظر نگیریم

و هزاران مورد دیگر.....
پس وقتی ما به مطالعه مسائل دینی می پردازیم و آن 5 بند آگاهی زا را مطالعه می کنیم ، باید همه موارد آن را مهم قلمداد کنیم و گزینشی برخورد نکنیم.

پیشنهاد ویژه:
سایت رادیو معارف در حوزه های مختلف آگاهی دهنده دینی ، سخنرانی، مطالب و مصاحبه هایی با اساتید موضوعات مختلف آگاهی دهنده داشته و دانلود آنها را هم اجازه می دهد.
شما می توانید با مراجعه به آن سایت و انتخاب موارد دلخواه اطلاعات خود را بالا ببرید و به کار بگیرید.