موضوع: +آیا در زندگی زناشویی بایستی از یک سری نیازها گذشت؟

ممنون از جواب های شما دوستان. من فقط وقت کردم 2 پست مدیر همدردی عزیز و شاد جان رو بخونم و روش فکر کنم.

جناب مدیر همدردی، این که باید روی نیازها قید گذاشت رو قبول دارم. یعنی از دید من،هر کسی بایستی برای زندگیش یک هدف و مسیر تعیین کنه، و در راستای اون، نیازهاش رو بررسی کنه و دقیقا رفتارهایی که فرمودید رو با نیازهاش انجام بده.
دقیقا برای همینه که چون یکی اهداف زندگی مشترک داشتن آرامش است و این آرامش در سایه پایبند بودن به تعهدات به وجود میاد، نباید به نیاز تنوع طلبی جواب داد (مگر اینکه 2 طرف تعهد را جور دیگه ای "توافقا" تعریف کرده باشند)

برای ادامه حرفم، از صحبت های شاد عزیز استفاده می کنم.

ببینید، همون طور که آنی عزیز فرمودند، ذهن زن ها تک فایلی است. بنابراین گاهی اونقدر "همسرشون" تمام ذهنشون رو می گیره که یادشون میره این 20% رو میشه توی گروه دوستان و فامیل و ... جواب داد. (دقیقا مثل مادر من، که اگر پدرم(به علت خستگی یا ...) گردش یا مهمانی نیایند، حتی اگه یک ماه هم باشه جایی نرفته باشه، جایی نمی ره. و بعد کلی افسرده می شه و گله می کنه و بعد کلی شکایت از خودخواهی همسر محترمشون)

پس من اولین هدفم این بود خانم ها حواسشون رو جمع کنند که این تک فایلی بودن، باعث نشه زندگی رو به خودشون و همسرشون تلخ کنند. ازدواج به این معنا نیست که در "تمامی" کارها باید همراه با همسر باشید. هم چنان باید برخی نیازها رو در گروه دوستان جواب داد.

دومین هدفم این بود که، به زوج های جوان بگم همون طور که شما نیاز دارید در این حد آزادی رو داشته باشید ، همسر شما هم نیاز داره این 20% رو جواب بده. پس اگر خود شما مثلا اهل گردش نیستید، اجازه بدید همسرتون این نیازش رو در گروه دوستان رفع کنه (البته می دونم قیدهایی وجود داره؛ چون الان می گید امکان هزار و یک اتفاق هست توی این آزادی، که هدف بعدیم اینه که قید ها بررسی بشه.) این قدر روی این 20% همسرتون وسواس به خرج ندید و به قولی "سین جین" و "فوضولی" نکنید که طرف این آزادیش زهرش بشه و کلی اختلاف و سوء تفاهم (به علت شک ها و فوضولی ها) پیش بیاد.


در ادامه می خوام حدود این آزادی رو بدونم.
مثلا الان یکی میگه : معلوم نیست تو گروه دوستان چیا به هم می گن و چی از هم یاد می گیرن و چه اتفاقاتی می افته.
یا مثلا اگر همسرش عضو یه تیم کوه نوردی باشه (که طبعا دختر و پسر و مجرد و متاهل، همه جوره داره) اجازه نمی ده همسرش بره. و استدلالش هم اینه: کلی دختر (پسر) مجرد اونجا هست، چه طوری بذارم بره؟؟؟

و یا دقیقا اختلافی که به شخصه شاهدش بودم، آقا به خانم (که دوست من بود) می گفت:: فلان پسره هم هست؟ اون دفعه خیلیی ازش تعریف می کردیی. انگار خیلیی برات مهمه اونم باشه تو گروهتون و ....

و جالبه بدونید این اختلاف تا حدی بالا گرفت که به تمام مسایل زندگیشون سرایت کرد و کار به طلاق کشید.

بقیه پست ها رو هم خواهم خواند و فکر خواهم کرد. باز هم ممنوووووون از تمامی شما دوستان

نوشته اصلی توسط reihaneh

در ادامه می خوام حدود این آزادی رو بدونم.
مثلا الان یکی میگه : معلوم نیست تو گروه دوستان چیا به هم می گن و چی از هم یاد می گیرن و چه اتفاقاتی می افته.
یا مثلا اگر همسرش عضو یه تیم کوه نوردی باشه (که طبعا دختر و پسر و مجرد و متاهل، همه جوره داره) اجازه نمی ده همسرش بره. و استدلالش هم اینه: کلی دختر (پسر) مجرد اونجا هست، چه طوری بذارم بره؟؟؟

و یا دقیقا اختلافی که به شخصه شاهدش بودم، آقا به خانم (که دوست من بود) می گفت:: فلان پسره هم هست؟ اون دفعه خیلیی ازش تعریف می کردیی. انگار خیلیی برات مهمه اونم باشه تو گروهتون و ....

و جالبه بدونید این اختلاف تا حدی بالا گرفت که به تمام مسایل زندگیشون سرایت کرد و کار به طلاق کشید

زمانی که همسران میل به همراهی نداشته باشندما در مقابل باز هم تا جای ممکن مسئولانه برخور د می کنیم و اجازه نداریم طرف مقابل را تحریک کنیم .

تا جای ممکن اشتیاق حضور طرف مقابل را در روابط شخصی خودمان ایجاد می کنیم و از دایره ی تصمیمات و اقدامات خود حذف نمی کنیم . جوری برخورد نمی کنیم که حس حسادت طرف مقابل برانگیخته بشود .

بنده به جای اینکه در محیطی قرار بگیرم که همسرم در آن محیط حضور ندارد و سعی می کنم به نوعی مسائل را مدیریت کنم که تیم کوهنوردی ،از خانم های همسن و سال تشکیل شده باشد و یا همینطور برعکس . لزومی ندارد در جمعی حاضر شوم که رنج سنی و ....با شرایط من همخوانی ندارد و همینطور آن آقا لزومی ندارد در جایی حضور پیدا کند که مسائل حاشیه ای خانم او را ناراحت کند . اگر واقعا هدف کوهنوردی و ورزش است !!!!و هدف دیگری در لایه های ورزش جستجو نمی شود .

تیم زنان کوهنوزد - تیم مردان کوهنورد . به همین سادگی .

اما از جهتی هم با نظر تو موافقم و نباید هر برخورد اجتماعی مفهوم خاصی در نگاه طرف مقابل داشته باشد و متاسفانه ما کار زیادی برای بعضی از افراد نمی توانیم انجام بدهیم و به مرور مشکلات بیشتر می شود و ریشه های عمیق تری می یابد .

چرا ؟! سیستم فکری و تربیتی و فرهنگی فرد نمی تواند روابط سالم دو همکار غیر همجنس را درک کند برای این گروه کاری نمی توان کرد و به مرور حتی اگر زمینه های رعایت شرایط مراعات شود باز هم می بینیم دایره نظارت و کنترل تنگ تر می شود !!

و نکته ی دیگر اینکه

جایگاه کنجکاوی و فضولی با هم متفاوت است و ما فرق زیادی برای این دو مقوله قائل نیستیم و تفاوت آنها را درک نمی کنیم و خیلی از سو تفاهمات در همین عدم درک تفاوت است .

بهرحال فرهنگ ما هم مهم است... و باید عرف رو در نظر گرفت من با خیلی از مبانی فرهنگیمون مشکل دارم ولی اغلب میبینم تا حدودی میجبورم با این جریان شنا کنم در واقع من نمیخوام ولی اون منو میبره....تا وقتی درین جامعه زندگی میکنم.....با این حال یه جامعه که پویا باشه...تغییر هم میکنه

الان بازم میگن شعاره ولی من سعی کردم خودم رو در شرایطی که ریحانه گفتن بزارم:

باور من این بوده که همسر من وفاداری خودش رو باید در عین آزادی نشون بده تا بشه اسم وفادار رو روش گذاشت. وگرنه یه همسر با قابلیت خیانتی که توسط محدودیت های من زنجیر شده هیچ ارزشی نداره خوب این از شعارش در واقع این ایده آل منه و میزان پایبندیش بستگی به پایبندی به ایده آلم داره (منم ایده آلییییییییییییییییییسسست)
اما اومدم و شرایطی رو تصور کردم که مثلا: همسرم میخواد با یه عده از مردای همکارش بره کوهنوردی بدون من (اگر چند زن بودن مشکلی نبود ولی من شرایطی رو تصور کردم که زن من تنها زن گروه باشه) دیدم نمیتونم اجازه همچین کاری رو بدم حتی اگر به زنم اعتماد کامل داشته باشم میدونین چطور؟ چون احساس مادرم رو پیدا کردم که همیشه نگران سرماخوردن توی زمستون و گرما خوردنم توی تابستون بود و کلا باید فکر بدترین شرایط رو میکرد

مشکل اینجور روابط اینه که تحت پدیده ای روانشانسی به اسم هماهنگی تشدید شونده یا همچین چیزیه (ببخشید که پای توی کفش روانشناسه میکنم..یه جائی خوندم و علمی و موثق حساب نشه)....در واقع من با اجازه دادن به همسرم برای رفتن به چنین کمپینی ... امکان آفت زده شدن روابطمون بسیار بسیار بالا بردم. باور من اینه که یک چننی زوجی نمیتونن رابطه سالمشون حفظ کنن و برای بدست آوردن اون 20 درصد باقیمانده بزودی همه 80 درصدی رو که دارن از دست میدن

به نظر من این سناریو اتفاق میافته
بار اول: شوهرم را خیلی دوست دارم....فلانی و فلانی آدمای خوبین
بار دوم: شوهرم را دوست دارم..........فلانی عجب خوب صحبت میکنه (یعنی خیلی بهتر از شوهرم)...
بار سوم: با شوهرم سر خواهم کرد...... وای الان فهمیدم که معیار اصلی من خوب حرف زدن بود....
بار چهارم: مرده شورمو ببرن با این شوهر پیدا کردنم........عجب شازده ای تشریف دارن این یارو...از بودن باهاش چه احساس خوبی دارم.

نمیدونم پایانش به خیانت جنسی ختم شده یا نه ولی تا حالاش خیانت عاطفی شکل گرفته و این رابطه مستحق جدائی است.
به نظر من خانمها همینجورن راجع به اون چیزی که ندارن .... اینقدر فکر میکنن که همه چیزشون میشه و بعد از یه مدت میفهمن اصلا بدون اون معیار نمیتونن زندگی کنن....البته این طبیعیه و یه مسئله روانی هست به خاطر همون تک فایلی بودن ذهنشون هست....واسه همینه که آقایون همیشه گلایه دارن که زنشون هیچوقت راضی نمیشه و همیشه یه چیزی هست که مانع لذت و سعادتشون هست

ضمنا بچه که بودم یه کتاب روانشانسی فروید توی کتابای پدرم بود (پدرم روانشانس نیست) خوندمش ... اونجا چیزی بود به اسم تصعید و یه سری اصطلاح دیگه که فقط اینو یادم هست و این یعنی اینکه عقده های جنسی یا هر عقده دیگه ای رو از راهی غیر اون راه پیشفرضش ارضاء کنیم. مثلا فروید معتقد بود که نقاشی کردن میتونه یه راه ارضاء جنسی باشه .... یعنی تصعید میل جنسی به شکل نقاشی و نه لزوما انجام عمل جنسی.
خوب حرفم اینه که میشه برخی عقده ها رو در خارج از خانواده رفع کرد ولی نه توسط جنس مخالف (سم رابطه) مثلا با دوستان همجنس.... یا با همین تصعید و مسعید

(دوستان روانشناس ببخشید دیگه من به عنوان یه فرد عادی نظرمون گفتم...)

با تشکر از تمامی دوستان از جمله فرشته مهربان عزیز که باید زمان بیشتری بگذارم برای فکر کردن روی صحبت هاشون
یک چیزی رو من بین حرف هاتون ندیدم که در حقیقت اصل حرف من بود.

من به شدت احساس می کنم این که آدم از یه زمانی به بعد، تمام زندگیش با یک نفر دیگه باشه، این که قرار باشه در تمامی زندگیش بعد از ازدواج، خودش رو فراموش کنه، به نظرم خیلی وحشتناکه.
من فکر می کنم چند درصد آزادی واقعا لازمه برای زندگی مشترک تا آدم بتونه به خودش برسه. در لحظاتی کمی دور باشه از مسیولیت های زندگی مشترک و خود مشترک.
نمی دونم می تونید نگرانی من رو درک کنید یا نه.
این که هر روزززززز باید مسیولیت زندگی مشترک رو تا آخر عمر داشته باشی. این که شاید لحظه ای پیدا نشه به خودت فکر کنی. به آرامشت. به این که چی می خوای؟ چی نمی خوای؟
ترسم از اینه که با قبول این مسیولیت، وارد جاده ای بشی، که هیچ توقفی توش نیست.

من این حرف رو(که در زیر می گم) به چند نفر زدم، و به شدت قبول داشتن، نمی دونم شماها نظرتون چیه.
آدم اول عاشق می شه. تو دوران نامزدی، با "عشق" صبح بخیر می گه، شب بخیر می گه.
وقتی طرف می ره مسافرت با "عشق" بهش زنگ می زنه، احوال پرسی می کنه.

اما وقتی ازدواج اتفاق می افته، این "مسیولیت" یه کم کار رو خراب می کنه.
وقتی می ره مسافرت، اولین دلیلت از زنگ زدن اینه که، تو الان همسر اونی و احساس وظیفه می کنی که حالش خبر دار باشی.
بیشتر از این که به خاطر خودت، به خاطر عشق خودت بهش زنگ بزنی، به این خاطر بهش زنگ می زنی که به عنوان یک همسر، ازت انتظار داره. به این خاطر بهش زنگ می زنی که اگر اتفاقی براش افتاده باشه، اولین کسی که مسیولیتی در قبال اون داره، تویی.

این احساس مسیولیت به شدت جای عشق رو می گیره. در عین حال که حاضر نیستی یه خوار توی پاش بره، اما دیگه اون عشق رو هم نداری. حتی وسط های زندگی دیگه کم میاری.


و من فکر می کنم اگر این 20% آزادی برای هر کسی باشه، اگر توی این 20% بدون همسر زندگی کنیم، اون وقت تو اون 80% اون عشق برمی گرده سر جاش.
دقیقا مثل حالتی که کسی برای مدتی میره مسافرت و هیچچچچچ خبری دیگه ازش ندارید. وقتی برمی گرده، قدرش رو خیلییییییی بیشتر می دونیم. دیگه از اذیت کردن هاش اون قدرها ناراحت نمی شیم. نازش رو خیلی راحت تر می خریم و ....

توی این 20%، نه تنها از فشار مسیولیت ها برای لحظه ای آزاد شدی(وقتی با همسرت میری بیرون، تمام حواست به اونه. نه به خاطر فقط عشق ها، به خاطر مسیولیت)، بلکه دوری یه همسرت رو هم می چشی.
***************
این 20% هم که من می گم، یه عدده، شما فرض کن x% که حالت کلی باشه.

نوشته اصلی توسط reihaneh

من به شدت احساس می کنم این که آدم از یه زمانی به بعد، تمام زندگیش با یک نفر دیگه باشه، این که قرار باشه در تمامی زندگیش بعد از ازدواج، خودش رو فراموش کنه، به نظرم خیلی وحشتناکه.

من کاملا تو را درک می کنم . اما ریحانه جان ترسهای تو خیلی زیاده . تو فراموش کرده ای که تو اختیارات و حوزه ی تصمیم گیری مسئولانه ات می تواند به زلف خلاقیت گره بخورد و برای خودت زندگی زناشویی خوبی داشته باشی و اجازه ندهی که اسیر دست دغدغه های روزانه بشوی . زندگی زناشویی تکرار نیست . هر روز یک مسئله جدید تنوع خاصی به لحظه های تو خواهد داد البته متذکر می شوم که اگر درست انتخاب کنی و همسر تو رفیق روزها و شب های تو باشد و تو هم رفیق روزها و شب های او باشی و هر کس ساز جدا نزند .

تو با ازدواج و انتخاب درست محدود نمی شوی . ازدواج اسارت نیست به شرط اینکه درست فکر و احساس و عمل کنی و انتخاب مناسبی داشته باشی.
تو اگر برنامه ریزی درست و مسئولانه داشته باشی ابدا لازم نیست کنیز بیست و چهارساعته باشی . وقت داری کتاب بخوانی - وقت داری جدول حل کنی - وقت داری با مامان و بابا خلوت کنی - وقت داری با دوستان دوران مدرسه و دانشگاه رستوران و کافی شاپ بروی - وقت داری استخر و سونا بروی - وقت داری ماساژ بگیری - وقت داری با دوستانت ورزش کنی و در کلاسهای مختلف شرکت کنی - وقت داری به تنهایی به موسیقی که دوست داری گوش بدهی و ................( به نظرت کافی نیست )

اما شرط لازم برای وقت داشتن و به خود پرداختن برنامه ریزی و هدف است .

نوشته اصلی توسط reihaneh

من فکر می کنم چند درصد آزادی واقعا لازمه برای زندگی مشترک تا آدم بتونه به خودش برسه. در لحظاتی کمی دور باشه از مسیولیت های زندگی مشترک و خود مشترک.

من کاملا تو را درک می کنم .
اما می بینی که تو کافی است که تصمیم بگیری در وجود یک فرد دیگر حل نشوی و طرف مقابل نقش اسید پیدا نکند .تو از وابستگی می ترسی و بازی تو هم برای ازدواج نکردن و تصمیم نگرفتن همین ترس است و ریشه ی این ترس در کودکی توست . برو خودت را در کودکی آنالیز کن . ببین ریشه ی این ترس و اضطراب از کجا آمده .

نوشته اصلی توسط reihaneh

نمی دونم می تونید نگرانی من رو درک کنید یا نه.
این که هر روزززززز باید مسیولیت زندگی مشترک رو تا آخر عمر داشته باشی. این که شاید لحظه ای پیدا نشه به خودت فکر کنی. به آرامشت. به این که چی می خوای؟ چی نمی خوای؟
ترسم از اینه که با قبول این مسیولیت، وارد جاده ای بشی، که هیچ توقفی توش نیست.

از وقتی که به دنیا می آئیم و اولین ضربه را به پشت ما می زنند و ما با صدای بلند ونگ می زنیم و گریه می کنیم یعنی زندگی آغاز شد . مگر تا امروز تو متوقف شده ای ؟!

تو فقط از این مسیر خارج شده ای و به مسیر دیگری رفته ای و انتخاب و پیمودن مسیرهای مختلف زندگی با هدفی مشخص انجام شده . هدفی که خودت اختیار انتخاب آن را داشته ای و تصمیم گیرنده بوده ای .

تو از اینکه زمانی 50 درصدی از عمر خود را با کسی دیگر شریک شوی واهمه داری . چرا ؟!

اتکا متقابل یعنی نقطه ی اوج پیشرفت انسان . کار و تلاش با هدف گروه نه شخص .

تو از اتکا ( وابستگی ) خوشحال نمی شوی و من هم به تو آفرین می گویم . اما از ترس وابستگی خودت را به استقلال آویزان کرده ای ( دقت کن آویزان )

اما در مرحله ی استقلال می خواهی گیر کنی و در جا بزنی در حالیکه مرحله ی بالاتر اتکا متقابل است و این یعنی رشد یعنی پویایی .

این خیلی قشنگ است که انسان به جای منافع شخصی و تکروی بتواند در جمع و با گروه منافع شخصی و گروهی را دنبال کند .


من این حرف رو(که در زیر می گم) به چند نفر زدم، و به شدت قبول داشتن، نمی دونم شماها نظرتون چیه.
آدم اول عاشق می شه. تو دوران نامزدی، با "عشق" صبح بخیر می گه، شب بخیر می گه.
وقتی طرف می ره مسافرت با "عشق" بهش زنگ می زنه، احوال پرسی می کنه.
[/quote]

کاملا از جایگاه کودک و دلم می خواهد .نوازش می گیری و نوازش می شوی و کلی هم صفا می کنی .کاملا قابل درک است .
و همه ی ما چنین تجربه های شیرینی داریم و البته در صورت افراط مخرب .

نوشته اصلی توسط reihaneh

اما وقتی ازدواج اتفاق می افته، این "مسیولیت" یه کم کار رو خراب می کنه.

وقتی می ره مسافرت، اولین دلیلت از زنگ زدن اینه که، تو الان همسر اونی و احساس وظیفه می کنی که حالش خبر دار باشی.
بیشتر از این که به خاطر خودت، به خاطر عشق خودت بهش زنگ بزنی، به این خاطر بهش زنگ می زنی که به عنوان یک همسر، ازت انتظار داره. به این خاطر بهش زنگ می زنی که اگر اتفاقی براش افتاده باشه، اولین کسی که مسیولیتی در قبال اون داره، تویی.

تو از مرحله ی استقلال خودت را به مرحله ی وابستگی می کشانی و نقش زنان شیفته را در ذهن متصور هستی . در حالی که واقعا می تواند اینگونه نباشد . کافی است که خودت بخواهی که به جای رفتارهای کودکانه نقش خود را در درجه ی اول بالغانه و بعد حمایتی ایفا کنی .
مهم قدم اول است که تو درست برداری . و مسیر را به درستی بشناسی . تو قرار نیست مامان همسرت باشی . قرار است همسرش باشی . همین .
هر کسی در اولین قدم مسئول اعمال و رفتار و احساسات خودش است و قرار نیست ما همیشه و همیشه اولین نفر باشیم که از موضوعی حتی در مورد همسرانمان با خبر شویم .

البته این مثال من قدری تلخ است اما به هر ترتیب آن را برایت می گویم تا بار ترس تو از این بابت قدری سبک شود .

همسر دوست من در جاده تصادف کرد و.....همه ی ما خبر دار شدیم و فامیل را خبر کردیم و اتفاقا دوست من آخرین نفری بود که موضوع را فهمید . پس می بینی که از این خبرهایی که تو می گویی نیست .

نوشته اصلی توسط reihaneh

این احساس مسیولیت به شدت جای عشق رو می گیره. در عین حال که حاضر نیستی یه خوار توی پاش بره، اما دیگه اون عشق رو هم نداری. حتی وسط های زندگی دیگه کم میاری.

چه کسی گفته که با ازدواج عشق از بین می رود . ازدواج عشق را از بین نمی برد بلکه بی مهارتی و عدم آگاهی و رفتارهای اشتباه در دراز مدت می تواند عشق تو را از تو بگیرد .
اگر فاکتور مهارت و آگاهی و توانایی و رفتارهای درست و منطقی رعایت شود نه تنها عشق تو از بین نمی رود بلکه پخته تر می شود اما اعمال و رفتارو احساسات بیمار که منجر به از دست دادن اعتماد فی مابین بشود + فاکتورهای دیگر مثل یک بمب می تواند عشق که سهل است خود تو را از بین ببرد .
که تازه باز هم تو فرصت جبران اشتباه داری و فرصت و اختیار برای تصمیم گیری های تازه و استفاده از نقش موثر سازنده ی خودت .
با این افکار سیاه و تاریک تو پیش نویس خوبی نداری و نمی دانم سعی داری ضد پیش نویس خودت عمل کنی یا همان را به اجرا در بیاوری ولی چیزی که می دانم این همه منفی فکر کردن در مورد ازدواج و همسر و باید و نبایدها کار دستت خواهد داد .

باید برای خودت فکر جدی بکنی و از همین امروز مشاوره های تخصصی بگیری .

نوشته اصلی توسط reihaneh

و من فکر می کنم اگر این 20% آزادی برای هر کسی باشه، اگر توی این 20% بدون همسر زندگی کنیم، اون وقت تو اون 80% اون عشق برمی گرده سر جاش.
دقیقا مثل حالتی که کسی برای مدتی میره مسافرت و هیچچچچچ خبری دیگه ازش ندارید. وقتی برمی گرده، قدرش رو خیلییییییی بیشتر می دونیم. دیگه از اذیت کردن هاش اون قدرها ناراحت نمی شیم. نازش رو خیلی راحت تر می خریم و ....

چه کسی گفته که تو آزادی نداری ؟! تو چیزی که از قبل از ازدواج داری یک گارد سفت و سخت است نه آزادی 20 درصد که برای ما هم یک عدد فرضی است . چرا که با معیارهای استاندارد رقمی بیش از این خواهد شد مگر اینکه تو خود خواسته تصمیم داشته باشی خودت را اسیر و در بند احساس کنی و رفتارها و احساسات و اعمالی را از خودت نشان بدهی که تائید کننده ی اسارت و در بند بودن تو را داشته باشد . تو به ظاهر نقش مبارز منفی به خودت گرفته ای ولی احتمال وقوع اسارت هم برای تو خیلی بالاست . مگر اینکه تصمیم بگیری کمک حرفه ای بگیری .

آنقدر از این سفرها و تنهایی ها پیش می آید که خودت خسته بشی و هوس کنی که ای کاش الان همسرم در کنارم بود .

به یاد دارم دفعه اولی که بعداز ازدواجم به خارج از کشور رفته بودم به دلیل بیماری مجبور شدم در بیمارستان بستری شوم و زمان اقامتم به درازا کشید( تنهای تنها ) . روز سوم فریاد ایران ایران می زدم چه رسد به شوهر و بچه و فک و فامیل خودم و شوهرم و حتی بقال سر کوچه . اتفاقا همینطور هم بود که تو می گویی تا مدتها ساعتها با بقال و سبزی فروش کارگرهای سر کوچه و سر ساختمان و ..... محل می ایستادم و حرف می زدم چون دلم برایشان حسابی تنگ شده بود . چه رسد به شوهر جان و سایرین ( ارتباط از این قوی تر که عشق را فریاد بزنی )

صبر کن آنقدر موقعیت های خاص و شگفت انگیز در زندگی پیش می اید و تجربه می کنی که به افکار و ترس های امروز خودت می خندی .

برای بزرگ شدن و قبول مسئولیت و یا علی که می گویی نباید از قضا از خودت غافل شوی چرا که به انرژی خوب نیاز داری و این انرژی زمانی حاصل می شود که زمانهایی را به شخص خودت به شکل مسئولانه بپردازی که می پردازی و.... .

ريحانه نازنين هنوز هم ميگم شما هيچ تصوري از زندگي متاهلي نداري و دائم داري زندگي مشترك رو با دوستيهاي عشقولا نه و رمانتيك مقايسه ميكني كه به اين ترس و وحشت ميرسي...

ريحانه عزيزم به نظرم اكثر تحليل و نتيجه گيري هات بر اساس بيس و پايه غلط بنا شده...من نميفهمم چرا يه خانم متاهل از نظر شما مثل يه خدمتكار بايد صبح تا شب به خونه و زندگي برسه و شب هم كه اقاش اومد دستور شام و قليون بده و خانم هم اطاعت كنه!!؟؟

خداوكيلي خانم هاي دور و بر شما اين طوري زندگي ميكنن!؟

چرا اين همه خانم متخصص و فوق تخصص كه بعد از ازدواجشون ادامه تحصيل دادن رو نميبيني؟

چرا اين همه خانم هنرمند و ورزشكار رو بعد از ازدواج به طور جدي فعاليت كردن نميبيني؟

چرا همش ميخواي بزني توي سر خانم هاي متاهل؟

شما با اين نگرش اگر ميخواي ازدواج كني...خواهشا قبلش كلاسهاي اموزشي پيش از ازدواج رو برو چون در غير اين صورت به مشكلات اساسي برميخوري!!

از نظر شما خانم ها با ازدواج به جاي حلقه توي دوست يه حلقه بزرگ ميندازن دور گردنشون تا جناب شوهر هرجا كه خواست بكشه!؟

تصحيح كن اين ديد و نگرش رو اگه نه كلاهت پس معركه خواهد بود!!

در ضمن يادت باشه طبق قانون جذب هر چي كه ازش بترسي سرت مياد!!