دلم میخواد جدا شم.تردید دارم الان وقتشه یا نه؟؟

[الهه آذر]

سلام الهه هستم 30 سالمه..چند وقت پیش یه تاپیک زدم و از مشکلات اساسیم گفتم با عنوانhttp://www.hamdardi.net/thread-28582.html .خلاصه تاپیک قبلیم اینه که:از پرخاشگری و بددهنی شوهرم خسته شدم.از اینکه هیچ تمایل جنسی بمن نداره اذیت میشم.از بی احترامیهاش داغونم.
دیشب با خودم خیلی فکر کردم دلم میخواد ازش جدا شم.من مدت زیادیه که دارم به بهبود رابطه فکر میکنم و براش تلاش میکنم اما نتیجه نمیگیرم.دیشب با خودم فکر کردم چرا فقط من باید برام مهم باشه که زندگیمون سرد و خالیه...وقتی اون براش بود و نبود من بی تفاوته.وقتی ذره ای تمایل و تلاش برا بهبود رابطه ازش نمیبینم چرا باید الکی مثل کنه به این زندگی بچسبم.من روحا خستم.نیاز به این دارم یکی تکیه گاهم باشم دیگه نمیتونم یکطرفه محبت کنم.دیگه دلم نمیخواد فقط من به همه چی توجه کنم و دیده نشم.گناه من چی بود؟؟اینکه به حداقلها راضی شدم؟اینکه پول و ظاهر و کلاس خونوادش برام مهم نبود؟اینکه هیچ وقت واسه پول نقشه نکشیدم؟خیلی خودمو کوچیک کردم.هم خودمو هم خانوادمو....دلم میخواد بخوابم و پاشم ببینم برگشتم به روزهای مجردیم.تو خونه ای که توش همه دوستم داشتن.بی دلیل.بخاطر خودم.دلم میخواد روشو داشتم به مامان بابام بگم غلط کردم.چرا به انتخابم احترام گذاشتین؟چرا جلومو نگرفتین؟خیلی داغونم..خیلی...ببخشید پراکنده نوشتم.یکی بهم بگه چجوری ازین تردید دربیام و تصمیم عاقلانه بگیرم.از کجا بفهمم تصمیمم واسه طلاق درسته.چون میخوام وقتی تصمیم بگیرم که تا تهش برم.نه اینکه وسطهای کار بفهمم و اشتباهه و دوباره به این زندگی برگردم.به اندازه کافی حرمتها بینمون شکسته شده نمیخوام قبح این مسئله هم بریزه(هر چند با کوچکترین بهانه ای شوهرم بهم میگه کسی زورت نکرده برو...پوستت کلفته که هر چی میشنوی بازم تو این خونه موندی)من پوستم کلفت نیست.روی برگشتن و نگاه تو چشم بابامو ندارم.چون 4 سال پیش بهم گفت میدونم عاقلی و به تصمیمت احترام میذارم.حالا برگردم و بهش چی بگم؟من تحمل یه لحظه ناراحتی بابامو ندارم.
این یه نمونه از آخرین تنش بینمونه:دیشب خونه مامانم دعوت بودیم موقع برگشت قرار شد با آژانس بیایم.چون آزانس خیلی به خونه مامانم نزدیکه و ما سوپرمارکت کنار خونه مامانم خرید داشتیم به شوهرم پیشنهاد دادم بیا اول بریم خرید بعد آژانس زنگ میزنیم.شوهرمم قبول کرد خریدش که تموم شد من زنگ زدم آژانس و مسئولش با عذرخواهی گفت بین 7 تا 8 دقیقه معطلی داره.منم گفتم مسئله ای نیس منتظر میمونیم.بعد از گذشت 5 دقیقه غرغر شوهرم شروع شد.بهش گفتم بیا بریم تو حیاط منتظر میمونیم یا رو پله ها میشینیم تا بیاد اما یهو قاطی کرد و تو کوچه کلی داد و بیداد....گفت باید زنگ بزنی آژانس و بگی منصرف شدی.منم هیچی نگفتم فقط سکوت کردم.به آژانس زنگ زدم و کنسلش کردم.خودشم دو سه جایی زنگ زد تا بعد از 10 دقیقه تاکسی بیسیم رسید.تو این فاصله هم هر چی صداش کردم و باهاش حرف زدم مثل بچه ها لج کرد و رفت سر کوچه وایساد و تا امروز صبح اصلا محلم نذاشت.دیشب کلی گریه کردم.اخه گناه من ی بود؟ تا اینکه صبح مریض شد و رفتیم دکتر باهام حرف زد و انگار نه انگار نه عذر خواهی نه هیچی آخه تقصیر من چی بود که 1 صبح آژانس ماشین نداشت؟یعنی من تو زندگی انقد اختیار از خودم ندارم که بگم 7 دقیقه منتظر میمونیم؟لابد میگید باید اول نظر شوهرتو میپرسیدی.وقتی با اطلاع خودش به آژانس زنگ زدم اون تو سوپرمارکت بود نمیتونستم به مسئول آزانس بگم آقا ببخشید من از خودم اختیار ندارم وایسین تا شوهرم بیاد بگه صلاح میدونه ما 7 دقیقه منتظر بمونیم یا نه؟میبینید همه زندگیم همینه..نمیدونم کدوم کارم درسته و کدوم اشتباهه از بس تو تمام کارهام شوهرم نظر داده و منو کوبونده...در ازاش علنا همیشه اعلام کرده من حق ندارم در خصوص کوچکترین مسئله ای که مربوط به 2تامونه مثل خرید یا فروش ماشین.خونه .بیرون رفتن.مهمون دعوت کردن و....دخالت کنم.تازه حق ندارم از آقا بپرسم فلان دختر کی بود که باهاش اس ام اس بازی میکردی...اما اون اجازه داره تو تک تک مسائلم دخالت کنه.چرا مامانت اینجوری گفت؟چرا خواهرت اینکارو کرد؟چرا تو اینجوری جواب دادی؟
خسته ام.خیلی خسته ام .حتی دیگه نای تلاش برا بهتر شدن رو ندارم.گناه من چی بود؟که مثل دخترهای دیگه فامیل سراغ مرد پولدار نرفتم و مثل اونها الان با عزت و احترام زندگی نمیکنم.باور کنید تو خانوادم دخترهای دیگه از صبح تا شب فکر قروفرشونن.حرف حرف خودشونه تازه کلی واسه شوهرشون عزیز هم هستن.من این همه ملاحظشو کردم.هیچ وقت قدرمو ندونست و نمیدونه.یکبار عاشقانه لمسم نکرده.یا منو نبوسیده.4ساله زن و شوهریم.دو ساله رابطه جنسی نداریم..اینا پیشکشم یبار نشده با احترام باهام حرف بزنه...همه جا ضایعم کرده و ازین کارش لذت برده دیگه میترسم تو جمع حرف بزنم.هرچی که بگم خلافشو میگه...اگه هم تا حالا واسه جدایی و این جور مسائل اقدام نکرده بخاطر علاقه بمن نیست بخاطر غرور زیادیشه نمیخواد جلو کسی احساس شکست کنه....
تو رو خدا بهم بگین چیکار کنم؟سر دوراهیم.اگه بمونم خودم هر روز عذاب میکشم.اگه برم خونوادمو سرشکسته میکنم.من هیچ وقت کاری نکردم که باعث افتخار پدر و مادرم باشم.دلم نمیخواد مرهم که نبودم نمک رو زخماشون باشم.