سلام
ممنون میشم به من کمک کنید ...
خانمی هستم 30 ساله
سال 89 ازدواج کردم ولی از سال گذشته تصمیم به جدایی گرفتیم ( الان هم در آستانه ی طلاقم دیگه راه برگشتی وجود نداره و دلم هم نمی خواد برگردم )
در حال حاضر دانشجوی ارشد
با همه ی مشکلات تمرکزم رو برای درس خوندن نگه داشتم(البته یه مبارزه ی بسیار سخت)
هیچوقت هیچوقت دوست نداشتم مشکلاتم رو برای کسی بیان کنم.
حتی موقعی که پدرم مریض شدن و کما بودن بقدری انرژیم مثبت بود که وقتی مرحوم شدن همکارام برگشتن گفتن یعنی بابات اینقدر مریض بود؟؟!
از نظر دوستان دانشگاه و خوابگاه و همکار میگن : بسیار آروم و صبور و خونسردم و منبع آرامشم و موفق و البته تو خودم هستم
خب نذاشتم هیچکس مشکلاتم رو بدونن
همه ی اینها یک طرف .....
بعضی وقتها بقدری بهم فشار میاد که میرم تو بیابون جیغ میکشم و گریه میکنم
بقدری پر از خشم و نفرتم که تحمل زندگیم برام مشکل شده.
هیچکس از درون من خبر نداره . یکساله وضعیت من اینه.
اما چرا دروغ که عصبانیتم رو گهگداری سر میز و در و جاروبرقی و .... بعضی وقتها عزیزای دلم ( مامان و آبجی و ... با تندی و غر زدن و ... خالی میکنم)
استرس شدیدی دارم ولی خب معلوم نمیشه و فقط خودم میفهمم !
بهانه گیریم زیاده
ممنون
علاقه مندی ها (Bookmarks)