بی علاقگی همسرم به زندگی مشترک کم کم باعث افسردگی من شده

سلام
یک سال هست که ازدواج کردم اینقدر این مدت سختی کشیدم و به گذشته و حال و آیندم فکر کردم که دیگه مغزم واقعا نمیکشه .
خودم 25 سالمه شوهرم 32 ساله است ، کلا ادم ساکتی هست تو جمع نه اینکه خجالتی باشه ولی پر حرفی نمیکنه . اما توی خونه با من خیلی کم پیش میاد سر صحبتی رو باز کنه اگه هم من صحبتی کنم یا سوالی بپرسم اگه جوابمم بده خیلی کوتاه و مختصر ، مشکلی که از اوایل ازدواج بین ما به وجود اومده علاقه شدید شوهرم به یکی از بچه های فامیلشونه البته تموم خانوادش اون بچه 7 ساله رو دوست دارن اما شوهرم حتی به قول خودش بیش از حد دوستش داره و برای این بچه ارزش و وقت و علاقه و حتی احترام قائیله بچه رو گردش میبره اما حوصله گردش بردن منو نداره اگه منو گردش ببره از روی اصرار زیاد منه ، وقتی بچه ببینه اونو از بغل خودش جدا نمیکنه به هر بهونه ای کاری میکنه اون بچه بیشتر بمونه حتی برای 5 دقیقه . و کلا توی حضور هر شخصی که باشه طوری بیش از حد بچه رو میبوسه و بو میکشه که من عصبی میشم .
چند بار که باهاش صحبت کردم چرا زنت رو اون اندازه دوست نداری یا اصلا دست منو نمیگیری یا منو نمیبوسی میگه این چیزا از من گذشته اما به نظر من اگه ازش گذشته بود خجالت میکشید این رفتارا با اون بچه توی جمع انجام بده .
بنظر شما من چیکار کنم ، این رفتارش چه علتی داره و چطور با این موضوع کنار بیام
از مشاورا و کاربرای عزیز سایت خواهش میکنم منو راهنمایی کنند .

سلام
کسی نیست جواب بده

سلام و درود
عذرخواهم که به عنوان یک مجرد و بی تجربه اظهارنظر میکنم!
تا به حال شده در مورد اینکه چرا با شما سرده و کمتر حرف میزنه صحبت کنید؟؟؟ به احساسات و نیازهاش توجه میکنید؟؟؟
مگر عشق و علاقه به همسر سن و سال میشناسه؟

آره بارها بهش گفتم چرا با من سردی بهم میگه رفتارای خودت باعثشه مثلا یکی از رفتارای من اینه که گاهی اوقات اون جمعی رو که اون پسر بچه حضور داره رو ترک میکنم که بعضی رفتارا رو اصلا ازش نبینم که باعث عذاب بیشترم نشه ، این یکی از اصلی ترین علتهای سردیش با منه

نیازهاشو پاسخ میدم ، اما اون به نیازهای من تا حالا حس نکردم توجه داشته باشه

سلام دوست عزیز
من خیلی همزاد پنداری میکنم با شوهر شما
پس فکر میکنم جالب باشه نظرم واستون
من هم با بچه ی خواهرم همینطور بودم انقدر تپلی و بانمکه و هنوز یکسالش نشده هرجمعی که میشد
مدام این تویه بقل من بودو من مدام به بوسیدن و بوییدنش واقعا از اعماق قلبم دوستش داشتم اما این ، این معنی رو نمیداد که شوهرم رو دوست نداشته باشم اما اون بشدت عکس العمل نشون میداد عین شما
یا چیزی نمیگفت و با چیزهای دیگه بهونه میگرفت یا تو روم میگفت که این بچه رو بیشتر از من دوست داری
ما خیلی کنترل کردیم این اختلافمون رو
هم من هم شوهرم
من کم کم به شوهرم فهموندم اون برام عزیزتره و حسودیشو کمتر کنه و سعی کردم شوهرمم به بچه علاقمند کنم
یک اینکه الان شوهرم بچه رو که میبینه دیگه شمشیرشو از رو نمیبنده و خودشم بهش ابراز علاقه میکنه و بقلش میکنه این کارش انگار از ولع من کم کرده خیلی خوشم میادمیبینم بجا ترشرویی با من همراه میشه مطمنن اگر اتاق رو ترک میکرد عصبی میشدم و تو دلم میگفتم خیلی بچه ای!!
دو اینکه من هم سعی کردم دیگه شورش رو در نیارم :311:
هی مدام مثل تشنه ها نبوسمش و نبوووامش :311:
الان دیگه بره جفتمون عادی شده نه من انقدر ولع دارم نه اون مقابله به مثل میکنه
بنظرم تمرکزت را از شوهرت بردار هچه سعی کنی بچه رو از شوهرت دور کنی بدتر میشه
روش کارت رو عوض کن
(پس بهت پیشنهاد میدم باهاش همراه بشی چه اشکالی داره ؟سه تایی بازی کنید!! و تو حرفاتون بگید که خداروشکر که انقدر بچه دوست دارید اونوقت خیالم راحته که بچم بابای نمونه ای خواهد داشت کم کم اروم میشه شوهرت و محبتش رو نرمال میکنه به اون بچه یا حتی توی بازیا میتونی ب شوخی بگی اخ اخ کاش منم بچت بودمااا ازین حرفها و سیاست های زنانه
اینم بدون با زور و دعوا و ترک محل هیچ چیز رو نمیتونی عوض کنی)

موفق باشی گلم :72:

احساس نمیکنید که زیاد به اون پسربچه حساس شدید؟
چرا جمع رو ترک کنید؟ شما هم بمونید و با همدیگه باهاش بازی کنید:)
به نظرم اگر هم سردی یا سکوت از جانب همسرتان دیدید شما باهاش گرم بگیرید البته یکی از اخلاق کلی مردان اینه که بیشتر دوس دارن گوش کنن تا حرف بزنن ولی خب نیاز به توجه دارن همونطور که شما هم نیاز دارید....
خواندن این مطلب خالی از لطف نیست
http://www.hamdardi.net/thread-36771.html

سلام
پاپیون عزیز مرسی از اینکه نظر دادی همچنین new life عزیز
ولی شما میگی بچه خواهرت منم اگه بچه خواهر یا برادر شوهرم بود یک ذره هم ناراحت نمیشدم چون دایی یا عموشون میشد
ولی وقتی نسبت دورتر باشه و حساسیت رو ایجاد کرده باشه و حاضر نباشه برای حفظ زندگیش و آرامش خیال همسرش کوچکترین اقدامی کنه یا اصلا جلوی من رعایت کنه ، باعث دلخوری شدید و تصور اینکه من براش بی ارزشم توی من به وجود میاد .
چه علتی داره شوهر من بگه آره من بچه ها رو دوست دارم ولی این بچه بیشتر همه ، حتی میگفت باهامون زندگی کنه آخه اونا اطراف کرج هستن ما تهران
تو جواب من که میگفتم چرا این حرفو میزنی میگفت شوخی میکنم من بهش گفتم حتی شوخیشو هم نکن، بعد که مدتی گذشت فهمیدم حرفش جدی بوده
من دارم روانی میشم از فکر کردن به اینکه چرا اینجوریه

سلام عزیزم یه توصیه جدی بهت میکنم چون کمک خاستی پس دقت کن
هرگز اون حرمتها تو زندگی رو با چیزای خیلی ساده کمرنگ و در نهایت از بین نبر
الان شما اول راهی اونوقت با یه چیز الکی که البته مشکل بسیار مهم زندگی شما داری زندگیت رو خراب میکنی و این برمیگرده به نداشتن تجربه و سیاست زنانگی شما
مردها از جدل متنفرن یعنی اگر حس کنن کسی داره باهاشون یکه به دو میکنه از لجش هم شده کارهای خلاف میل طرف رو پررنگتر انجام میدن
دوم بدون مردا بشدت از زن غرغرو متنفرن حتی اگه قبلا عاشقش بوده و یا زیباترین زن دنیا باشه
دختر خوب شما سطح علاقه همسرت به خودت رو تا حد کودک 7ساله پیش همسرت اوردی پایین شما اینقدر باید به عشق همسرت به خودت مطمین باشی تو ذهنت که فکر مقایسه هم تو سرت نیاد و بخای این فکر رو به همسرت منتقل کنی
حتما حتما حتما سخنرانیهای دکتر حبشی بخصوص کلید مرد ایشون و اقتدار مرد دکتر رو دانلود کن زندگیت زیر رو میشه ایشالله
اونوقت دقیقا علت سرد بودن شوهرت به خودت رو متوجه خاهی شد

تا به اینجا حرفای شما نظراتی بود که خودمم داشتم اما متوجه شدم شوهرم و مامان بچه بهم پیام میدن
در جواب من که گفتم بحثون چی بوده گفت داشتم میگفتم میخوام بچه رو ببرم تهران با ما زندگی کنه
مشکلات از اینجا سرچشمه گرفته

ستاره جان

اگر مایلی واضح تر صحبت کن
مادر این بچه کی هست و چطور ممکن هست والدین یک بچه، بچه شون را به شما بدن؟
پدرش کجاست؟
نسبتش با شما چیه؟

شما گفتی همه خانواده همسرت این بچه را دوست دارند
بچه ویژگیهای خاصی داره
یا شرایط خاصی که نیازمند کمک و توجه فامیل هست؟

موضوع را اینقدر برای خودت پیچیده نکن
جدا کردن بچه از خانواده اش به این سادگی نیست
ضمن این که آوردن یک بچه (اون هم پسر) به خانواده شما باید با موافقت شما باشه.
نگرانیهات بی مورد هست. یه کم اعتماد به نفس، جراتمندی، و ساده تر دیدن زندگی ...

زن نگران و ناتوان مرد را از خودش دور می کنه.