حس خوبی که نمیخوام وجود داشته باشه

سلام.

با عرض شرمندگی از ایجاد تاپیک جدید!!!

میدونم خیلی غیر منطقیه. و پیشاپیش معذرت میخوام از اینکه حرفام ممکنه عجیب و غریب باشه.

پارسال تابستون چند بار بدون اینکه خودم بخوام یه حس هایی میکردم. یک چیزی شبیه یک خبر، یه سیگنالهایی که با قدرت به دلم و دهنم می افتاد و خودم نمیدونستم چیه. اما حس سبک و خوبی بهم میداد و قلبم یک شادی ناشناخته و هیجانی که نمیدونستم چیه حس میکرد. در همه اون چیزهایی که به میگم انگار از بیرون بود، تنها چیزایی که ازش برام قابل شناخت بود حرف ص، غ ، ب بود. این سه حرف رو داشت.

میدونم مفهوم نیست حرفام. ولی نمیدونمم چجوری توضیحش بدم.

من نه اهل یوگا و این چیزام، نه خرافاتی،نه اهل تمرکز گرفتن و ااین چیزا. مشغول کارهای عادی زندگیم بودم که یهو این چیزها در یک لحظه میومدن. اما یه نیروی عجیب و قوی داشتن. یه چیزی شبیه اون صدا و نیرویی که یک بار دم خودکشی یه آیه رو توی گوشم خوند. ولی این دفعه صدا نبود. یه نیرویی بود که در یک آن، بهم مسلط میشد و توی توی همه وجودم میچرخید و بدون اینکه صدایی شنیده باشم، ص، غ، ب رو تشخیص میدادم!!

تا اینکه مدتی بعدش یکی از اقوام به همراه یکی از دوستانشون که ما هم میشناختیمشون و چند بار هم اومده بودن شهر ما و میشناختیمشون، اومدن مسافرت و چند روز خونه ی ما بودن. یک بار باز همون حس عجیب و غریب رو پیدا کردم، یک لحظه کوتاه انگار همه چیز متوقف شد، و همون حس عمیق ...و یک نور و و رنگ و باز حرف های ص، ب، غ....!!!!

همون لحظه عمه ام پرسید اگر گفتید زیباترین رنگ چیه؟ و من ناخودآگاه و بدون اینکه بخوام فکر کنم سریع جواب دادم :" رنگ خدا" ولی راستش من نبودم که جواب دادم. به جان خودم یکی دیگه از بیرون خودم با زبون من حرف زد. :((

ولی جواب که دادم یک حس شعف خاصی درونم کردم. و عمه ام هم تایید و تحسین کرد و گفت آیه ای در قران هست که زیباترین رنگ رو رنگ خدا معرفی میکنه. و باباا هم در ادامه گفت:" یکی از صفات خدا هم صباغ هست"

وقتی گفت :"صباغ" من یهو یک هول همراه با شادی برم داشت. ص... غ .... ب....

وقتی سفرشون تموم شد و برگشتن شهرشون، اون دوستشون، زنگ زده بود خونه ی ما و یک مورد رو برای آشنایی به قصد ازدواج معرفی کرده بود.

از قضا نام فامیل فرد معرفی شده شامل کلمه صباغ بود. و یکم منو میترسوند. ولی سعی میکردم اصلا ربطشون ندم به هم. و منطقی بررسی کنم.

دفعه اول که اون شخص رو دیدم اصلا خوشم نیومد و حتی فکر کردم خیلی تیپ سوسول ضایعی داره و اصلا هم از قیافش خوشم نیومد. ولی از طرز برخوردش با پدرم و حرفهایی که از خودش زد خوشم اومد.

دفعه دوم که همدیگه رو دیدیم، با اجازه خانواده ها، اومد دنبال من تا بریم صحبت کنیم. توی ماشین ایشون نشسته بودیم و منم معمولی برای خودم نشسته بودم. ضبط ماشین رو روشن کرد. آهنگی بود که تا حالا نشنید بودمش هر چند بعدا فهمیدم یک ترانه ی خیلی قدیمی بوده. آهنگه رو که گذاشت، یهو همون نیروی عجیب و غریب اومد... ص... غ... ب..... یادمه که چشمام رو به هم فشار دادم و سرم رو محکم تکون دادم و سعی کردم بهش توجه نکنم. به محض اینکه این کار رو کردم یک چیزی که واقعا انگار وزن داشت و من سنگینیش رو و حجمش رو با بافت های بدنم هم حس کردم ، افتاد توی یه جایی اون وسطای سینم و یهو انگار قلبم بزرگ و گسترده شد!! و من نمیدونم چرا یک دفعه زدم زیر گریه و حس میکردم اون آقا برام خیلی عزیز شد!!!

خیلی مسخره است. ولی یک حس خواستن و علاقه و محبت و آرامش قوی یهو به دلم افتاد و ناخودآگاه زده بودم زیر گریه. خودمم حال خودم رو نمیفهمیدم. دستام میلرزید و دستامو گذاشته بودم روی صورتمو زار زار گریه!!!

اونم هول کرده بود میپرسید چیزی شد؟ آهنگش غمگین بود؟ یاد چیزی افتادین با آهنگه؟ من فقط میگفتم نه، نمیدونم، اولین باره این آهنگه رو میشنوم.

بعدش به خودم مسلط شدم. ولی اون حسه علاقه هه که افتاده بود همچنان به قوت خودش باقی بود. و من حس خوبی داشتم ولی سعی در مقاومت مقابلش هم داشتم.

تو راه برگشت بهم گفت در دوره آشنایی میتونم دست شما رو بگیرم، که منم گفتم نه.

و بعدش م قضایایی که پارسال توی این تاپیک گفتم

http://www.hamdardi.net/thread-44517.html

خب،راستش اون آشنایی فقط سه چهار هفته طول کشید. ولی یه سرعت و تغییرات مثبتی در من ایجاد کرده بود. یه شوق و انگیزه قوی. و اتفاقاتی که باورم نمیشه فقط توی 4 هفته اتفاق افتاد. و حس مثبتی به زندگی و همه چیز، و هی هم شعر به دلم می افتاد. یعنی از باز یه جایی بیرون توی گوشم میخوندنشون. !! مثلا توی آزمایشگاه داشتم کارامو انجام میدادم و به شدت درگیر کارهام، یهو یهو باز یه نیرویی می اومد یه چیزی میخوند و میرفت. در یک آن. و من فقط سریع میرفتم چیزی که شنیده بودمو یادداشت میکردم!! و شعرهای قشنگی بودن در حد اعلی!!! در کل، بعد از 10 سال، احساساتی قوی رو تجربه میکردم، فشار به خودم نیاورده بودم که علاقمند بشم. شادیش، غم، اشکش، همه چیزش خیلی خالص و بدون مجبور کردن خودم بود.

و راستش منطقی فکر کردن و جنگیدن با اون احساساتی که داشتم خیلییی خیلی برام سخت بود.

بعدش هم تا یه مدت خیلی احساسات و فکرم درگیرش بود. ولی سعی کردم کنارش بذارم. و بعدش هم خودم از یه نفر مطمین خواستم مورد مناسب برای ازدواج معرفی کنه. و بعدش هم که قضیه اون خواستگار که شش ماه طول کشید و تا مهریه تعیین کردن هم پیش رفت و نشد پیش اومد.

توی این یک سال، چند ماهی بعد از قطع ارتباط /اهی پیامهایی میفرستاد. حتی یک بار همون آهنگی که من گریم گرفته بود رو فرستاد. من جواب نمیدادم. هر چند خیلی برام سخت بود با خوشحالی ای!! که وقتی پیامهاش رو میدیدم مبارزه کنم. ولی جواب نمیدادم.

یا مثلا پیام میداد که فلان جا دارم قدم میزنم ( همون جایی که دفعه آخر رفته بودیم حرف بزنیم).

حتی توی دوره ای که من درگیر صحبت و آشنایی با اون خواستگار بودم، چند بار پیام داد. من توجه نمیکردم. ولی واقعا خیلیی سخت بود که توجه نکنم.

یک بار هم چند تا تصویر مورد دار و حتی خیلی مورددار فرستاد، که من اینجا دیگه بلاکش کردم.

چند وقت پیش من تلگرامم رو دیلیت اکانت کرده بودم. بعد که مجدد اومدم توی تلگرام، اصلا یادم نبود که شمارشو توی بلاک لیست بذارم. و باز گاهی پیام میده. از اون تصویرها نمیفرسته دیگه. ولی شعر و اینا میفرسته. من جواب نمیدم. چند ساعت بعدش هم پیاماشو دیلیت میکنه. منم این مدت اصلا وقتی پیام میداد بیشتر از اینکه خوشحال بشم، بدم میومد و تو دلم میگفتم برو بابا... و پاک میکردم.

این چند وقت حالم خیلی گرفته است. چند وقت بود به شدت دلم گرفته بود. و انقدر بغض داشتم و غم رو دلم سنگینی میکرد که اصلا قفسه سینه ام درد میکنه همش. دیشب نصفه شب یکدفعه بیدار شدم و یهو زدم زیر گریه .دو سه ساعت گریه میکردم. و چیزی به زبون نمی آوردمولی توی دلم شاکی بودم از خدا... بعد از مدتها پسرخالم اومده بود توی ذهنم و حس میکردم هنوز زخمی که به قلبم زد 10-11 سال پیش، هنوز به شدت دردناکه و خوب نشده و ازش کینه دارم! کلی گریه کردم ولی دلم اصلا باز نشده بود.

هوا روشن شده بود که رفتم بخوابم ب همون غم. گوشیمو اومدم چک کنم. دیدم باز یه شعر فرستاده. تا دیدم انگار غم ازدلم رفت!!

هی باز به خودم تشر زدم نه، بی خیال شو و پاکش کن.
راستش حتی چند بار دستم رفت که جواب بدم شعر قشنگیه. ولی خیلی خودمو کنترل کردم و ننوشتم. اما حس خیلی خوبی داشتم! که فکر کنم هوای ابری و بارونی و اروم امروز هم اون حس رو تشدید میکرد. ولی امروز قفسه سینه ام درد نداشت و حس خوبی داشتم.

اما از پذیرش این حس میترسم. از باور او میترسم. یاد وقتایی می افتم که بعد از جواب منفی من به پسرخالم، و بعد از اینکه ازش خواسته بودم برگرده و قبول نکرده بود، پسرخالم گاهی پیامهای عاشقانه میفرستاد و من خیال میکردم هنوز بهم علاقه داره و میخواد برگرده ولی وقتی جوابش رو میدادم مثلا میگفت :" میگ میگ" ودستم می انداخت و به طرز مرموزانه و خبیثانه ای مچ احساسات منو میگرفت و بعدش تحقیرم میکرد. واااایییی وحشتناک بود. تنها حسی که از پسرخالم یادم مونده و هنوز مثل زخم روی قلبمه اون تحقیر کردنهای عجیب غریبشه.

این آقا رو هم آخرش عصر بلاکش کردم. و باز دردها برگشت!!!

ولی فکر کنم شیطونه که هی بهم میگه چرا قلب خودت رو از این شادی اینقدر محروم میکنی؟ چرا اینقدر سرکوبش میکنی؟ چرا نمیخوای بذاری اون زخمی که 11 ساله روی قلبته یه مرهمی پیدا کنه؟ چرا خودت رو مجبور به اینکه به زور دوست داشته باشی اون خواستگارا رو میکردی و اونقدر خودت رو شکنجه میدادی و اخرشم نمیتونستی باهاشون حس ارامش و رضایت کنی ولی این حسی که خودش خالص و بدون دروغ گفتن به خودت و مجبور کردن خودت درونت هست رو پس میزنی؟


من با قلب خودم خیلی نامهربونم؟؟

فکر کنم دردی رو که از اطمینان به نداشتن یک چیز باشه، به شادی ای که به متقابل بودن و پایداریش اطمینان ندارم، ترجیح میدم. انگار ترس از دست دادن، باعث میشه از به دست آوردن هم فرار کنم. دچار یک جور خودآزاری عجیب و غریب شده ام.

و همراستا نبودن منطق و احساساتم ، که همیشه دردناک بوده برام. از هر درد جسمی ای که تا به حال کشیده ام، درد این کشمکش های منطق و حسم، خیلی شدیدتر بوده.

این دردها ، درد تنهایی، درد ترس باز رها شدن، درد ترس تحقیر شدن، درد قلبم که 10-11 ساله انگار یه خنجر توشه، درد نگرانی های مامان و بابا، درد بی ذوقی ام برای کار و فعالیت، درد تضادهای حس و منطقم، کی تموم میشه؟


نمیدونم چرا امروز موندم که جواب چراهای اون شاید شیطونه رو چی بدم؟!! دیگه این جواب که دارم خودم رو از خطرات و درهای بزرگتر حفظ میکنم، قانعش نمیکنه. حتی اینکه ادمی که چنان تصاویری رو یه بار فرستاد و پارسال چنان رفتاری کرد قابل اطمینان نیست هم قانعش نمیکنه. حتی اینکه خب اگه میخواد منو، خب به خانوادش بگه تماس بگیرن و مثل آدم اقدام کنه هم قانعشون نمیکنه. دردها درون من زیادی شاکی شده اند.

کمکم میکنید این دردها و سرزنش های درونم رو یه جواب منطقی قانع کننده براش پیدا کنم؟ این دفعه انگار نمیخوان کوتاه بیان مقابل منطقایی که براشون میچینم.

- - - Updated - - -

وااااییییی............... چقدددررررر طولانیییییییییییی شده!!!!!!!!!!!!!!! ببخشید. :(((

سلام به خانم پو
چقدر خوب خودتون رو تحلیل میکنید.
...
هنوز امادگی ندارم پاسخ بدم

ولی نوشتم دیگه:
احساسات و عواطف و تعقل و منطق و غرایز فطری و جسمی و خیال و ... همه اون صداها و درکها و برداشتها و تحت تاثیر بودنها...حقایقی از زندگی هستند که وجود دارند.و براای همه هست منتها برخی سرشون بقدری شلوغه نمیرسند توجه کنند یا اینکه هنوز اینقدر دقیق نشدند.

تجربه مشابهی من هم داشتم،و متاسفانه من تسلیم شدم.
دختری قلبم رو تسخیر کرده بود که من هم گریه میکردم برای احساسی که داشتم و از طرفی با سبک و سنگین کردن میدونستم منطقی نیست ازدواج کنیم.
یکی از همین الهامات شیطانی یا غیره داشتم که دو تاتونل تو ذهنم اومد سمت راستی هموار بود و دختر خانم انتهاش وایستاده بود و من هر چقدر میرفتم به انتهاش نمیرسیدم و تونل تاریک میموند
و سمت چپی راه ناهموار و کوتاهی داشت که که به انتهاش که میرسیدم نور بود.
ولی من با زاری از خدا خواستم دل دخترخانم رو به من نرم کنه،و نرم هم کرد ولی من بهش نرسیدم!و البته همون کورسوی نوری که در قلبم داشتم بعداز یه مدتی راه رو نشونم نمیداد.

واقعیت اینه که وقتی به چیزی که میدونی درسته با ایمان عمل میکنی،گشایشهاش رو تو قلبت احساس میکنی.(ولی خیلی سخته بین احساسات و غرایز و قلقلک ها و منطق بشه همسویی برقرار کرد.) و اگر خلاف دانسته ها قدم برداری با دست خودت داری خودت رو از رشد متوقف میکنی.

برای اینکه با تعقلت و قلبت بتونی همسویی پیدا کنی حتما دوست خوب اینطووری داشته باش.وقتی میبینی که شدنی هست،طبعا راحت تر همراه میشی.
دوم اینکه سعی کن خیرت به کسی برسه...انواع راهها هست ولی حتما اینکار رو بکن.
سوم اینکه نیاز به همسر واقعی است چه در مردان چه در زنان . و سعی کن تو مجامع اجتماعی مناسب حاضر و فعال باشی و برای ادمهای مطمئن از امادگیت و شرایطت برای ازدواج حرف بزنی.حتما مورد های مناسب رو به سمتت هدایت میکنند.من خودمم برای چند نفر جوشکاری کردم.:72:

سلام پوه جان

من تاپیکت رو خوندم و درکت میکنم که چی میگی.

ولی در شرایط فعلی چیزی در چنته ندارم که بتونم برات بنویسم. فقط چون برام مهم و عزیزی خواستم بهت بگم درکت می کنم و اصلا هم احساس نکن که عجیبه این احساسات؛ خیلی های دیگه هم تجربه مشابه داشتن.

اگر چیزی به ذهنم رسید واست می نویسم:72:

سلام.
ممنونم دوستان.
آقا حامد، درست میگید، باید همون کاری رو که میدونم درسته انجام بدم و نذارم احساسات بهم غلبه کنه. تنها راه قابل اطمینان همینه. و حتی سر کردن با واقعیات هر چند دردناک، بهتر از رفتن تو فاز توهمات احساسیه.

صبای عزیزم، از تو هم ممنونم. دزست میگی. اگر خیلی جنبه خاص بودن به این حالات ندم و قبول کنم یه چیز معمولیه که برای خیلیها پیش میاد، کمتر اسیرش میشم.

فعلا بهتره بلند شم خودمو جمع و جور کنم به کارای دفاع برسم.
خوشحالم امروز هوا آفتابیه.

سلام همه ممکنه تجربه های فوق عادی داشته باشند...اینها در حوزه روانشناسی پارانورمال قرار میگیره.و روانشناسی علمی اگه بخواد به اونها بپردازه تقریبا ردشون میکنه..حس اینکه انسان فراتر از این عادتها و تجربه های روزانه ست زندگی رو اسرارآمیز تر و جذاب تر میکنه

اما من چند تا نکته میخوام بگم امیدوارم به دردت بخوره؛

ممکنه این حسهای فوق عادی درست باشند و واقعا فوق عادی باشند اما چون راندوم و تصادفی میان نمیشه روشون مانوری داد.مثلا ممکنه تصویریه شخصی بیاد توی ذهنت و همون شخص رو توی خیابون ببینی و یه درخواستی ازت کنه ...این دو اتفاق پشت سرهم دلیل و معناش این نیست که اون هر درخواستی کرد مشروعه...درخواستش رو باید با معیارهای منطقی بسنجی...میخوام این نتیجه رو بگیرم که این تجربه های گاه و بیگاه در حوزه ابهامات و عدم قطعیت جای میگیره و نباید زیاد بهشون توجهی کرد ممکنه فقط کمی جذاب باشند.همچنین ممکنه تعداد اشتباه بودنشون خیلی بیشتر از تعداد درست بودنشون باشه

نکته دوم اینه وقتی تمایل خیلی شدید به چیزی داشته باشیم مثلا در نهانگاه خودمون میل به داشتن چنین حسهایی داشته باشیم این میل شدید ممکنه باعث بشه ذهن گاهی به خطا بیفته و واقعا چنین تجربه های رو به نظر ما بیاره امیدوارم معنی این قسمت رو تونسته باشم برسونم

نکته سوم:بعضی نگرشهای ما که در حقیقت از همان پنج حواس میاد به دلیل تیزی و سرعت دریافت خیلی بالا به سرعت به لایه های ناهشیار و تاریک ذهن منتقل میشه و از اونجا پردازش میشه و خودش رو به شکل یک حس عمیق و فوق عادی نشون میده

مثلا زنگ در به صدا در میاد...هر کی یه حدسی میزنه...زن خانه دار حدس میزنه یکی از همسایه های خیلی دور باشه...شاید این خودش رو به شکل یک حس نشون بده اما ریشه منطقی داره که از همان نگرش که در بالا گفتم نشات میگیره یعنی اون همسایه رو یه ماه پیش دیده و در مورد یه مساله صحبت کردن حالا به خاطر صحبتهاشون اومده در خواست یا سوالی ازش بپرسه

تمام اینها در کسری از ثانیه توی ذهن پردازش میشه و خودش رو به شکل یک حس نشون میده

نکته چهارم وسواس در تصمیم گیری هست وقتی فرد در خیلی از تصمیم ها به نتیجه نمیرسه انگار نیاز داره یک نیروی فوق عادی یه ندای عمیق حقیقت رو در اون مساله بهش بگه واین خودش میشه یه دلیل برای پر رنگ شدن این حسها.

ممکنه تجارب فوق عادی با تجارب منطقی هم ترکیب بشن و سردرگمی بیشتری بیارن

نتیجه اینکه هر انسانی میتونه حسهای فوق عادی در کنارنگرش منطقیش داشته باشه بنابراین تازمانی که ته دلت نسبت به اون حس شک داری بهش توجه نکن و ازش عبور کن...والبته ممکنه فردی هم به یک انسجام بین تمام احساساش برسه ..معیار رو "اطمینان"بذار..به زبان خیلی ساده تر تا وقتی ته دلت قرص نشده توجهی نکن شک به درست یا غلط بودن اون حس، مقدس هست وبه زور سرکوبش نکن که تبدیل به اطمینانش کنی

یک آیه ای از قران هست

به کلمه خراصون اشاره شده مفسرین میگن معنی دقیق تر این واژه تخمین زنندگان هست .و چنین فکری رو رد و مایه گمراهی میدونه.میتونی این روی توی نت سرچ کنی

این واژه میتونه شامل خیلی از موارد تخمین بشه یکی از برداشتهای من( که فقط برداشت من هست و تمایلی به تفسیر ندارم و چنین ادعاهایی هم نمیکنم) اینه مثلا آدم با خودش بگه ای کاش الان ده میلیون پول داشتم پنج دقیقه بعدش دوستت زنگ بزنه بگه یه کاری برات سراغ دارم که یه پونزده روزه به ده میلیون پول میرسی اونوقت تو با خودت بگی این دو اتفاق مثلا قانون جذب بوده و پیامی از طرف خداست(طبق برداشت من این یکی از جلوه های تخمین زدنه)...پس باید جواب مثبت بدم.این تخمین زدنها خطرناکه...ممکنه از قضا همون فرد تو رو به مثلا به شرکتهای هرمی هدایت کنه

یعنی باید با معیارهای منطقی بسنجی که این چه کاریه که ده میلیون کمتر از یکماه نصیب من میکنه.آیا پروژه مهم و ارزش داریه که تخصص زیادی میخاد؟و سوالات منطقی دیگه

من فکر میکنم ما با آگاهی ها وشناختهای منطقی که یاد گرفتیم امتحان میشیم...اگه اون شناخت درست باشه قویتر میشه اگر اشتباه باشه آسیبش رو میبینیم که راه درست رو انتخاب کنیم

تقریبابیشتراحساسات مختلف ما یه نگرش درست یا اشتباه پشتش قرار داره وریشه اون احساس اون نگرش هست

نتیجه تمام پست بالا رو خلاصه میگم

روی باورها وشناختهای مطمئنت تصمیم بگیر وقدم بردار

سلام
پوه، تو یکی از با استعداد ترین و باهوش ترین مخلوقات خداوندی، و اتفاقا بسیار ویژه هستی، در این شک نکن.
شیطان برای به زانو درآوردن چنین استعدادهایی که مبادا در راه درست قرار بگیره دست به هر حربه ای می زنه.
برای برخی افراد که نیاز به حربه ای نداره اما هر چه اون بنده خاص تر باشه از حربه های خاص تر استفاده می کنه.
قدم های روبه جلوی تو، اون را به تلاطم می نداره، هر جا که درست تر داری رفتار می کنی حمله های اون شدید تر خواهد شد.
در چنین شرایطی به خدا پناه ببر و از او بخواه راه درست را پیش پات بگذارد.
این دیدگاهه منه. شاید خیلی خرافی به نظر بیاد. ولی امیدوارم به کارت بیاد.

این نشانه ها رو جدی بگیر. و لطفا به روانپزشک مراجعه کن

در سطوح بالای افسردگی این نجواها زیاد به گوش میخوره. البته من نمیگم که تو افسردگیت حاده اما سطحی از افسردگی رو داری

تو سالها پیش با پسرخالت قصد ازدواج داشتی و به هر دلیلی نشده اما من نمیدونم که تو چه اصراری داری این اتفاق تلخ رو همیشه به یاد داشته باشی و به یادآوری خاطرات تلخ گذشته معتاد شدی

متاسفانه تو خودت رو غرق کردی و نمیخوای از این فضایی که برای خودت درست کردی بیای بیرون.

باور کن ذهن آدم کنترلش دست خود آدمه معلومه وقتی که اینقدر از چپ و راست بهش افکار منفی و خاطرات تلخ یادآوری کنی بالاخره این ذهن خسته میشه

هر انسان به چهار بخش در زندگیش نیاز داره:
یک: کار دو:ورزش سه:معاشرت سالم چهار: تفریح سالم و سفر
این چهار بخش بالا یک پک لازم برای زندگی است.ببین کدومها رو داری و کدومها رو نداری و برو دنبالش

سلام.
کسی نوع و مارک گوشی میشناسه که اس ام اس رو بشه جوری بلاک کرد که اصلا نتونی ببینیش حتی و حتی اصلا اس ام اس های شخص بلاک شده رو نشون نده؟
این آقا ول کن نیست. من بلاکش کرده ام توی تلگرام و واتساپ. توی اس ام اس هم بلاکش کرده ام ولی وقتی اس ام اس میزنه گوشیم پیغام این رو میده که اس ام اس مسدود شده داری.
و عجیب اینکه اس ام اس هاش خوشحالم میکنه و انگار دلم باز میشه! با اینکه همون لحظه هم پاکشون میکنم و سعی میکنم اصلا بهش فکر هم نکنم. ولی حس هیجان و شعف توی قلبم رو نمیتونم انکار و کنترل کنم.

کاش یه ذره از این حس شادی رو نسبت به خواستگاره داشتم!!

دقیقا چرا همه چیزا توی زندگی من باید یه جاییش بلنگه همیشه؟

دقیقا زندگی چی چی از جون من میخواد که همیشه ی خدا یه راه غلط ولی خوشایند در کنار یه راه درست ولی ناخوشایند روبرومه؟

واقعا چرا من شانس ندارم یه راه درست ولی خوشایند سر راهم باشه؟

تصمیم گرفتم بهش جواب بدم.

حالا 10 ساله منتظر رابطه درست هستم به چی رسیدم؟ در پی انتظار برای رسیدن به چی، که هرگز هم فایده ای نداشت، همیشه احساسات و نیازهام رو با حکم باید و نبایدها خفه و سرکوب کردم؟

خدایا، من از بندگی تو استعفا میدم اگر بندگی ات یعنی محرومیت و خداییت یعنی بی تفاوتی.... بندگی ات رو بذار سهم اونهایی که سهمشون از خداییت بیش از فقط خلق کردن و رها کردنه.

نقل قول:

---

حالا 10 ساله منتظر رابطه درست هستم به چی رسیدم؟

---

میدونی پوه ،،
اونهایی که دنبال رابطه درست نبودن ، درست و غلطش براشون مهم نبوده،
اونها هم به جایی نرسیدن .

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط گیسو کمند

میدونی پوه ،،
اونهایی که دنبال رابطه درست نبودن ، درست و غلطش براشون مهم نبوده،
اونها هم به جایی نرسیدن .

---

سلام. منم دیگه درست و غلطش برام مهم نیست.
اونا به جایی نرسیدن، منم که درست و غلطش برام مهم بوده تا حالا، به جایی نرسیدم.
فقط فرق بین من و اونا اینه که اونا دلخوشی های هر چند کوتاه داشته اند و من همونو هم نداشته ام. از یک رابطه هم که تمام میشه راحت میرن توی یه رابطه دیگه و خودشونو هم اذیت نمیکنن.
من به این نتیجه رسیدم اونها کار درست تری میکنن.
فقط اموزه ها و ارزشهای مزخرفی که باهاش دست و پای خودمو بسته بوده ام مانع شده به احساسات و نیازهام درست بها بدم و فکر کنم وای نباید فلان کار رو کرد. اونا احتمالا در اموزه هاشون و ارزشهاشون این مزخرفات رو وارد نکرده اند.
منم میخوام این مزخرفات ذهنم رو بریزم دور.

واقعا چه فایده حفظ یه مشت باید و نبایدهای به دردنخوری که پایه اش چیزی جز ترس نیست و اصلا اساسش فقط بر هشدار و ترسوندنه؟

خیلی دوستی ها هم هست به نتیجه میرسه. اگر به منع کردنهای روانشناسان بود، خیلی زندگیها هم تشکیل نمیشد و خیلی محبتها هم سلاخی میشد.

من دیگه برام مهم نیست که یه رابطه حتما به ازدواج برسه! همچین میگید یه رابطه سالم فقط وقتیه که به ازدواج برسه که انگار حالا اونایی که ازدواج کردن خیلی رابطشون سالمه.

ازدواج کرده ها رو تشویق میکنید که هویتت رو در ازدواج و زندگی مشترکت نبین و فردیت خودت رو داشته باش و دلخوشبهای شخصی خودت رو داشته باش و... عملا زندگی مشترک و ارتباطش با همسرش رو بذاره یه گوشه ذهنش و از فردیت خودش جدا کنه و برای خودش دلخوشی بسازه و برای خودش مستقل باشه از نظر عاطفی و....

و از اون طرف هم اگه یه دختری خواست استقلال ها و فردیت های خودش رو داشته باشه ولی یه دوستی هم برای نیازهای عاطفیش داشته باشه، محکومش میکنید که یک رابطه اگر به ازدواج نرسه قطعا اشتباهه.

من موندم چرا با این سیل اموزشهای روانشناسانه در 50 سال اخیر در دنیا، ادمها بدبخت تر شده اند؟ چرا شادیها و صفاها کمتر شده؟ چرا دروغ ها و نقش بازی کردنها و خود نبودن ها بیشتر شده؟ چرا درد گ رنچ بشریت بیشتر شده؟ چرا ادمها تنهاتر شده اند؟

اگر قدرتش رو داشتم، هر چی بچه به دنیا میاد توی دنیا رو جمع میکردم میبردم یه سیاره دیگه، دور از تمام علم و آگاهی هایی که بشریت تا حالا ه خیال خودش هنر کرده کسب کرده! و یه جوری که منو حتی نبینن و از وجودمم خبر نداشته باشن امکانات بزرگ شدنشون رو براشون فراهم میکردم، ولی میذاشتم خودشون با خودشون و با تجربه کردن تمام دنیا و محیطشون و ارتباطاتشون، بدون باید و نباید، بدون اینکه چیزی بهشون بخوام یاد بدم، بدون ترس، بدون محدودیت، بدون محرومیت، زندگی کنن و بزرگ شن.... زلال بزرگ شن. نه با عقده ها و ترسها و باید و نبایدهای ادم بزرگها!
واقعا دنیای حیوانات روششون درست تره. یه بچه که به دنیا میاد تا وقتی نیاز داره به مراقبت و شیر خوردن و تغذیه شدن، مادرش مواظبشه. مهارتی اگر لازم داره بهش یاد میده. البته نه اینکه یاد بده زورکی. انجامش میده و میذاره خود بچه ببینه و یاد بگبره. وقتی هم مهارتها و ملزومات رو به بچه یاد داد آزادش میکنه و ولش میکنه. نه او فرزندش رو به بند میکشه نه فرزندش او رو. نه بدهکار هم میشن نه طلبکار هم. و بچه تمام زندگیش رو با کشفیات و زلالی تجربه های خودش می اموزه و لمس میکنه و رشد میکنه، و دنیاشون هم همیشه با صفا و ناب و تر و تازه میمونه. تازه چیزهای دیگشونم از انسان بهتره. در روش تربیتیشون مقایسه نیست، تبعیض نیست، کنترلگری نیست، محدود کردن و قانون گذاشتن نیست، تحقیر کردن نیست، تهدید نیست، تحمیل عذاب وجدان نیست، شرط نیست، قضاوت نیست، حتی تشویق و تایید و هویت دهی با این تحسینات هم نیست. زندگیشون نابه... ناب...

واقعا اگر میشد بچه هاه رو از باید و نبایدها و دور از این دنیای علم زده ی گندیده و تعارضات و اموزشها بزرگ کرد، خوشبختی به بشریت بر میگشت!

بزرگترین بدبختی بشر فعلا همین اصطلاحا علم هاشه! و ادمهای بزرگ عاقل دنیا دیده ی تعریف کننده ی خیر و شر!

من که دیگه مبخوام تمام باید ها و نبایدهام رو بریزم دور و بعد از این فقط لمس و تجربه کنم.

توی دنیای حیوانات حتی زیبایی و زشتی، حتی به شکل نسبی اش تعریف نشده. یک شیر، شیره. یک گربه گربه است بدون اینکه براشون مهم باشه که موهاش چه رنگیه و چه طرحیه.

و توی سایت روانشناسی ما، در موضوع معروف "40 راه موثر برای پیدا کردن شوهر!" عامل زیبایی رو اونقدر مهم و استثنایی و مطرح دونسته که گفته :" اگر از عامل تاثیر گذار زیبایی فاکتور بگیریم، فلان 40 راه هست"

سلام خانم Pooh
چند تا مطلب به ذهنم میرسه ،،نمی دونم براتون مفید هست یا خیر ،
اگه اجازه بدید بگم..


تو این دنیایی که بی مهری زیاد شده ،،هر کی به فکر خودشه..
متاسفانه همه چی شده پول ، قدرت ، شهوت ، منیت ...
آمار افسردگی و خودکشی در دنیا بی داد می کنه،،
آدم سخته تو این تاریکی ها چراغ را پیدا کنه !
تو این بی مهری ها و تاریکی ها ، ما می مونیم با درد و دل های خودمون،،
خب درد و دل های شما درسته...
نوشتن تا یه حدی لازمه و کمک می کنه .


.....................


هر کی باید راهشو پیدا کنه ،،
اون قاچاق چی راهشو می دونه :)
اون پسری که هر روز با دختری هست راهشو می دونه ...
اون دختری که هر روز با یه پسر هست راهشو بلده...
اون فردی که جز فرقه های شیطون پرستی هست راهشو می دونه...
اون فردی که راهشو خدا انتخاب کرده ... باز راهشو میدونه،،
و...


خیلی از آدم ها توزندگیشون نمی دونند در کجا هستند !
هر روز ممکنه به یه سمتی کشیده بشند ،،
من خودم یه زمانی اینجوری بودم
کاش بتونیم مسیر را پیدا کنیم و مطیع اون مسیر باشیم .( با تحقیق کامل )
( با درست و غلط مسیر کار ندارم ....خود طرف باید تحقیق کنه پیدا کنه )




سال ها پیش یه تحقیقی کردم ، فهمیدم نباید با وعده یار کسی بشم،
اینکه مثلا به خدا بگم این آرزوی منو برآورده کن بشم یارت !
یه عاشق ، با جون و دل ، دل به یارش می سپاره،، بدون توقعی !
وقتی طلبکار نباشیم در درگاه خدا ( حتی اگر حق داشته باشیم ) جز شادترین آدم ها هستیم.
برای این مهم ، مجبور شدم تمام ادیان الهی را بررسی کنم
در حد خودم سعی کردم رشد داشته باشم و به رشدم ادامه بدم و باگ ها را برطرف کنم.





........................

نمی دونم پایان نامه شما به کجا رسید ،،
تمومش کنید و به مسیر خودتون ادامه بدید
نگران اتفاق ها نباشید ...و همیشه امیدوار باشید ....
ان شالله به آرامش دلخواهتان برسید.

یه نفر داشته از مجلس روضه برمیگشته ، ازش میپرسن که " خووب ، مجلس چهطور بود ?"
اینشونم میگه " هیچی بابا ، آقای مداح یه جوری سرمون داد میزدا انگار یزیدو ما یاد داده بودیم " :311:
:311:
الان حکایت ما ست :)
بالام جان خودت سوال کردی

نقل قول:

---

10 سال دنبال رابطه درست بودم به چی رسیدم ?

---

منم گفتم جوابتو بدم در جریان باشی دیگه :)
" که اتفاقا اونایی هم که دنبال رابطه غلط بودن زلیل مرده ها به جایی نرسیدن "

همین .
نه یه جمله کمتر نه بیشتر !!


و امما رسیدیم سر اصل مطلب
( خدایا ختم به خیر کن .. الهی آمین
خدایا به قلب پوه رحم بنداز .. الهی آمین
خدایا خودمو به تو میسپارم ، صاحاب تاپیک (صابتاپیک = صاحب تاپیک) نیاد بترکوندمون اللهم صل علی محمد و آل محمد)

ای پوه ! مگر این تو نبودی که پست زیر رو نوشتی ،
خوب تو خودت نشون دادی مخالف روابط غلطی ،
منم اصلا در جریان نبودم عقیدت عوض شده وگرنه که در حد همون دو خط هم دخالت نمیکردم .

نقل قول:

---

Pooh:
خانمهای مطلقه، دخترایی که شکست عاطفی داشتین، درسته که از جدایی قلب و روحتون آزرده شده، ولی تو رو خدا ابراز علاقه های زودهنگام یه آقا رو باور نکنید.
خانمها و دخترخانمها، خواهشا از ترس اینکه بازم شکست عاطفی بخورید، خودتون رو اسیر بلاتکلیفی نکنید.
خانم های مطلقه، مگه یه دختر که همسن شماست و هنوز رابطه جنسی و حتی عاطفی رو حتی تجربه نکرده میمیره از نداشتن رابطه؟ ولی شماها میمیرید و حتما باید قبل از اینکه کسی با عزت و احترام بیاد رسما بهتون پیشنهاد ازدواج بده وارد رابطه بشید؟!!!

---

پوه جان تقدیم با عشق ::72::72::72:

سلاام.

Cry عزیز، درستی یا غلطی رو چی و با چه معیاری باید سنجید مگه؟ سود و زیان یک کار. درسته؟ حالا سودی که من از روشم تا به حال بردم چی بوده که ارزش ادامه دادن داشته باشه؟ هیچی. واقعا هیچی.

حالا امتحان راه دیگه چه سودی و چه ضرری داره؟ در بدترین حالتش وابستگی عاطفی ایجاد میشه درونم و طرف ول میکنه میره. نه؟ من دیگه واقعا برام مهم نیست که به ازدواج برسه یا تداوم طولانی داشته باشه. اما حداقل یک تنوع و تغییر میشه. مثلا تجربه ی یه بیرون رفتن دو نفره! اصلا دوستی و روابط اجتماعی با یک آقا. یه مدت گشتن با یه آقا. حرف زدن با یه آقا. چه اشکالی داره؟

حالا که چی که 31 سالت باشه و کل عمرت رو (به جز یک دوره کوتاه که اونم اصلا ملاقاتی درش نبود) صاف رفته باشی فقط کلاست و کارت، و صاف برگشته باشی خونه؟ تا کی؟ چه اشکالی داره با یه اقا هم دوست باشم مثل دوستهای دیگه؟

شاید اگر میانگین خواستگاران من، بیش از دو سال یکی بود، امیدی به تغییر وضعیت داشتم و این کار رو نمیکردم. اما من مطمینم که همین وضعیت ادامه خواهد داشت.
من پارسال هم سر قضیه اون خواستگار، اون همه زمان گذاشتم و خیلی سعی کردم که فکر کنم آخرین فرصتمه و سخت نگیرم. و حتی این دو سه ماهی که از تماس پدرش گذشت، باز در ذهنم فرصت قایل بشم برای فکر کردن بهش. ولی واقعیت اینه که اگر هم یک ذره ته دلم میتونستم دوسش داشته باشم، توی این دو سه ماه بعد از ملاقات پدرش، از بین رفت و کاملا ازش دلسرد و ناامید شدم. هم عدم حضورش در اون ملاقات، هم اظهار بی میلیش به معرف، هم حتی تبریک یلدای فوق العاده رسمی و خلاصه اش. میتونست اگر براش مهم بود یک سوال هم کنه که دفاع کردید یا نه؟ اما مطمین شدم که اصلا ادمی نیست که حتی اگر هم مایل به ادامه باشند، بتونه حضورش تسکیین دهنده ده سال تنهایی من بشه. چون عملا علاقه ای به من نداره.

اما این مورد، با اینکه یک سال و چند ماه گذشته، هنوز پیگیر هست! با تمام بی محلی های من و حتی اون برخوردهای اولیه ی من باهاش. بارها هم ابراز علاقه کرده. همه جا بلاکه، ولی اس ام اس که میزنه میبینم. ضمن اینکه در همون مدت سه چهار هفته ای که دوره اشنایی بود، من خیلی انگیزه پیدا کرده بودم و میتونم بگم واقعا از دیدنش خوشحال میشدم و برای دوست داشتنش مجبور نبودم زور بزنم. تنها کسی بود که بعد از پسرخالم، احساس میکردم برای دیدنش شوق دارم.

حتی اگر بی نتیجه باشه، که فرض رو هم بر بی نتیحگی اش گذاشته ام، چرا باید باز هم خودم رو از تجربه اش محروم کنم؟

این رو میفهمم و میدونم که عشق برای زنده موندن، نیاز به امید داره. الان عاشقش هم نیستم. اونم نیست. امیدی هم نیست. ولی حداقل شخصیت پر شور و حالی داره که شاید انگیزه یا جرقه ای برای بعضی تغییرات در من بشه! البته حالت عکسش هم ممکنه که کلا نابود شم. ولی همه چیز یک ریسکه توی زندگی. همه چیز. اما من دیگه نمیخوام راه گذشته رو باز هم برم. حتی اگر بی نتیجه ای و درد نصیبم بشه، حداقل از راه تازه ای و تجربه های متفاوتی باشه.

من خسته شده ام از تکرار و یکنواختی زندگیم. راه حتی غلط ولی متفاوت، بهتر از باز تکرار راه غلط تکراریه!

ضمن اینکه هیچ کی از شکم مادرش هیچی رو بلد نیست. اونا یاد گرفتن. منم یاد میگیرم! فقط من دیگه تنهایی رو نمیخوام.
............................... ________________________________________
گیسو کمند جان، خیلی باحال نوشته بودی. یعنی اینقدر ترسناکم؟

منم فقط جواب همون صحبت شما رو در پاراگراف اول حرفام گفتم. نه کم نه زیاد. منتها گویا چون اون بخش رو با یه خط چین جدا نکردم از بقیه متن، گویا شما فکر کرده اید مخاطب اصلی و مستقیم اون همه توضیح و نوشته، شمایید. نه عزیزم، بقیش جواب شما نبود. حرفای خودم بود.

اما نقل قولی که از من اورده بودین. اون خانم خواستگار رسمی در محیط کارش داشت و البته اون اقا بد کرده بود که رابطه رو تا هم خونه شدن و اطلاع خانواده دختر پیش برده بود و بعد تازه یادش اومده بود فکر کنه. من گفتم وقتی خواستگار داشته چرا با یه آقای کوچکتر از خودش وارد رابطه شده؟ اون، سرزنش از سر دلسوزی و جیگرم بود که ریش ریش شد برای اون خانمه.

البته من اگر خواستگار داشتم، به خواستگارا فکر میکردم. نه به یه رابطه که میدونم ازدواجی احتمالا درش نیست.

اما در کل هم، نظرات ادمها میتونه تغییر کنه. اون شب که گفتم که از بندگی خدا استعفا دادم که.

من اهل دوستی نیستم ولی تو این دوره و زمونه اصلا دوستی رو بد نمیدونم.

به نظرم دختری که ۳۱ سالشه دیگه توانایی کنترل یک رابطه رو باید قاعدتا داشته باشه، این دوستیها بالا و پایین احساسی زیاد داره و روحیه خاصی میخواد ولی در کنارش باعث میشه فرد نقاط ضعف و قوت خودش رو بیشتر بشناسه و این هم مثل یک نوع ارتباط انسانی است.

ولی فرد مقابل در دوستی هم خیلی خیلی مهمه اینکه با چه کسی قراره معاشرت داشته باشی و هدف دوستی هم مهمه. اگه دوستی قراره باری به هر جهت باشه و فقط واسه رفع تنهایی باشه که به نظرم اصلا به درد نمیخوره و دائم در رابطه احساس پوچی میکنی. اینطور که میگی هدف دوستیتون آشنایی واسه ازدواج نیست و از نظر من این رابطه خیلی برای فردی با روحیه تو مناسب نیست. معمولا افراد خوش گذرون و در لحظه خوش،جذب دوستیهای بی هدف میشن ولی لابلای همین افراد خوشگذرون، دخترایی هم هستن که تیز و زرنگ از فرصت استفاده میکنند و رابطه رو غیرمستقیم به سمت ازدواج پیش میبرند اگه در خودت توانایی این رو میبینی که رابطه رو غیر مستقیم به سمت ازدواج پیش ببری به نظر من خوبه که این رابطه رو شروع کنی.

ببین عزیزم توکل به خدا و تقدیر فرد در جای خود خیلی هم مهم و تاثیرگذاره اما خود خداوند هم تلاش و کوشش آدمها برای بوجود آوردن تغییر در زندگی خودشون رو لازم دونسته.

تو الان خیلی در پیله تنهایی خودت هستی و لازمه که حتی اگه شده با این رابطه ازین پیله تنهایی بیای بیرون و کم کم اتومات خودت انگیزه کارهای دیگه رو پیدا میکنی.

باید از فرصتها استفاده کرد، تو جامعه مرد سالار ما که به سن دختر مثل عمر مصرف یک کالا نگاه میکنند چرا باید از فرصتهاش استفاده نکنه،من اصلا نمیگم که دوستی دوای درد است اما میگم شاید این دوستی باب ازدواج باشه،اصلا شاید این دوستی حال و هوات رو عوض کرد و باعث فعالیت اجتماعی بیشترت شد.
ولی حواست باشه سهمت از روابط دوستی "آسیب"نباشه، در مورد جنس مخالف و روحیاتشون بیشتر مطلب بخون.

و در آخر خیلی هم حواست به پایان نامه ات باشه،مثل اینکه زمانت محدوه و به نظرم اول پایان نامه ات رو تموم کن چون این روابط خیلی وقت گیره و ممکنه دفاع رو به تعویق بندازه.

میخواستم جواب پیامشو بدم. ولی هر چی با خودم کلنجار رفتم، نتونستم. ده بار نوشتم و پاک کردم!!

عرضه اینو هم ندارم. :-\ (املای این کلمه رو هیجوقت نفهمیدم درستش چیه؟)

شایدم من از مردها بدم میاد و احساس ناامنی باهاشون دارم و اینه که نمیذاره روشون متمرکز نباشم!

مغز من چرا اینقدر ناآرومه و در به در؟

ما ایرانیا با معضلی به اسم جبر جغرافیایی روبرو هستیم. و از اون بدتر ما دهه شصتیها در کنار جبر جغرافیایی با معضل بدتری به اسم جبر زمانی هم مواجهیم. این دهه 60 که میگم حالا میتونه اواخر دهه 50 و اوایل دهه 70 هم شامل بشه. نسل قبل از ما مثل آب خوردن ازدواج میکردن. نسل بعد از ما هم که کلا از هفت دولت آزادن. مورد داشتیم بچه متولد 81 با دوست دخترش رفته بودن تو آلاچیق مجتمعشون! انقدر سر و صدا کردن یکی از همسایه ها اومده بیرون دعواشون کرده بعد فرداش مامان پسره رفته سراغ همسایه هه که تو چیکاره ای گیر دادی بهشون روحیه ی پسرم خراب شده دیگه نمیتونه با دوست دخترش رابطه برقرار کنه!
با همچین گودزیلاهایی طرف هستیم!
خانم پو واقعیت اینه که ما سوختیم. جماعتی هستیم که نه شرایط سهل و ساده ی نسل قبل برای ازدواج رو داشتیم و نه راحتی و بی خیالی نسل جدید تو روابط. البته نمیخوام بگم که جمیعا همگیمون پاک و فرشته ایم. بیشترین جمعیت مجرد رو داریم و بالطبع بیشترین آمار روابط نامشروع و خارج از ازدواج رو. ولی این وسط هیچ وقت هیچی از زندگی نفهمیدیم. چه اونایی که رفتن سراغ روابط خارج از چارچوب و چه اونایی که مثل من و شما خواستن پاک بمونن. اینجاست که میرسیم به حرف شما که باز لااقل خوش به حال اونایی که رفتن سراغ این روابط و یه لذتی (هرچند کوتاه و گذرا) بردن.
خدا هم که قربونش برم. اگه اوضاع به وفق مرادت باشه لطف خدا بوده، اگرم نشه حکمت خدا بوده! (یعنی مسخره تر از این توجیه به عمرم ندیدم!)
خدا قدیما زورش بیشتر بود بیشتر به داد مردم می رسید. الان فقط حکمتش مونده برای توجیه بلاهایی که سرمون میاد :)
البته این وسط بودن و هستن کسایی از هم نسلامون که حالا یا با ساپورت خانواده ها یا یه تعداد خیلی کم با تلاش خودشون تونستن از این وضعیت در بیان ولی صحبتم در مورد اکثریته.
نصیحت نمیکنم چون نمیخوام و نمی تونم که چیزی بگم چون خودم تو شرایطی مشابه شما هستم. چند وقت پیش به خودم گفتم بسه بابا مگه چقدر زنده م، برم دنبال یه رابطه. بعد موندم اصلا چیکار باید بکنم!:311:
دیگه خودمم واقعا امیدی به آینده ندارم. فقط خواستم بدونین که تنها نیستین.

من نظرم اینه کمتر دختری میتونه وارد این روابط بشه و وابسته و دلبسته نشه، دخترایی هستن که سبک زندگیشون اینجوری هست تو این روابط موفق هستن.
ولی دخترایی مثل من که همیشه یه نیمچه امیدی به ازدواج با طرف مقابل داشتن واقعا ضربه خوردن.
من الان کاملا احساساتم خشک شده هست، دیگه به پای کسی خرجش نمیکنم چون همیشه آخرش ضربه هست.
من نمیدونم چی بگم.
ولی کاملا موافق اون حرف هستم که گفتی حداقل یه لحظاتی رو خوش بودن.
راستش طبق تجربه خودم این حرفتو قبول دارم و رابطه اخیرم واقعا برای فان عالی بود.
یه جورایی حق میدم بهت.
امیدوارم درست ترین تصمیم رو برای زندگیت بگیری.