ازدواج با اعمال شاقه!! دیگه شخصیتم له شده

سلام به همگی
شوهرم انتظار داره هرچی میخواد همون بشه.
دو ساله دارم تحمل میکنم. خونوادش تو همه کارام دخالت میکنن. دائم از من بد میگن. دائم بهم کنایه میزنن اختیار هیچی رو ندارم
اصلا همچین آدمی نبودم که بخوام با خونواده شوهرم بد باشم. اما از روز اول انگار دشمنشون زن پسرشون شده. تازه فهمیدم هرحرفی زدم اونا برعکسش کردن و یه عالمه پیش شوهرم خرابم کردن.
با این وجود تا الان بهشون تو نگفتم. بی احترامی نکردم جوابشونو ندادم. و حتی پیش شوهرم بدگوییشونو نکردم. بعد شوهره همش میگه تو باشون راحت نیستی!!! خوب هرچی دوست دارن بهم میگن هر بدی فکرشو بکنین در حق زندگیم میکنن
البته خیلی با سیاستن همه حرفاشونو با خوشرویی میزنن. مثلا میگن:( داداش قربونت برم زنت به مادر نگفته ملحفه تازه خریده. فدات شم خوب مادر ناراحت میشه اون که غیر تو کسیو نداره اما زنت نمیخواد باما خوب باشه. مادر بیچاره یک عمر زحمت کشید حالا زنت میخواد تو رو از ما جدا کنه) :97:
بعدشم شوهره میاد و حسابی خدمتم میرسه هرچی برچسب ناجور هست به من و خونوادم میچسبونه
شما اجتماعی نیستید. من بدبخت شدم. هیچکی مثل ما نیست. شما فقط با خودتون خوبید.
خواهرام با همه خوبن چه برسه به تو که زن منی. خونوادت عوضین. غلط کردی با خواهرت رفتی خرید...
فکر کنین این چیزیه که به خاطر خرید یک متر ملحفه بدون اجازه قوم شوهر باید تحمل کنم.
در حالیکه خونوادم از گل نازکتر بهش نمیگن. انقدر بهش احترام میذارن که من حرصم میگیره:161:
من زن مستقلی هستم سرکار میرم خوشگلم و مودب.
شوهرم هم جلوی روی مردم خیلی احترام میذاره اما پشت سر ....
مثلا الان داره از عموی من بد میگه و فحش میده و به من کنایه میزنه...همون آن عمو رو میبینیم حرفهای شوهرم: ( خان عمو جان چطورید ... خانم بچه ها عروسها دامادها نوه ها همسایه ها گربتون چطورن... عمو جونم باید امشبو پیش ما باشید ... خانم یه زنگ بزن بگو ما عمو رو نگه داشتیم خودم میرم دنبال زن عمو... عمو جان ما که با هم تعارف نداریم... عمو من هفته بعد دارم میرم کوه شما هم بیاید) :33:
تقصیری نداره مامان و خواهراشم همینطورن
شوهرم میگه خیلی منو دوس داره همیشه قربون صدقم میره و میگه تو خیلی خوبی
اما رفتارش اینو نمیگه
میذاره هرکس هر توهینی میخواد بهم بکنه و خودش هم از توهین و بد و بیراه کم نمیذاره
چند وقت پیش با استفاده از تاپیک پاییز جان یکم رابطمو بهتر کردم اما با دعواهای اول سال دیگه بریدم
تا کی باید کوتاه بیام و بد ببینم. همش با خونوادش باشم همه چی در اختیارشون باشه بعدم طلبکار باشن
چرا باید انقدر خرد بشم
لطفا راهنماییم کنین

با سلام و احترام
معمولا مشکلاتی از این دست خوش خیم می باشند و کاملا قابل حل هستند.
اما راهکار یک شبه ندارد.
نسخه اینگونه مشکلات نیاز به یک بستر زمانی حداقل 6 ماهه تا یکساله دارد که دقیقا انجام شود.
و اگر طی این مدت نسخه کنار گذاشته شود. یا ناقص مصرف شود مشکل عود می کند
نسخه مشکل شما موارد ذیل است.

مرثیه سرایی احساسی عامل نا آرامی شماست!

درباره هوش هیجانی چه می دانید؟(به همراه تست هوش هیجانی)

مهارت گوش دادن و مهارتهای ارتباطی(به همراه لینک مقالات برگزیده)

سلام
دارم از خوشحالی بال در میارم :310:
ممنون که جوابمو دادین. این بهترین عیدی عمرم بود.
لینکهارو میخونم.
بعدا سوالهام رو میپرسم و بیشتر از خودم میگم.
حقیقتا ممنونم:72::72:

سلام به همگی
از مسافرت برگشتم
مرثیه سرایی احساسی واقعا منو درگیر کرده
جالبه که خودم اصلا چیزی ازش نمیدونستم
از 15 جمله مثال فقط 4 جمله هست که درباره من صدق نمیکنه:302:
خیلی سرم شلوغه و درسهام مونده. واسه اینه که مجبورم کم کم راجع به مشکلاتم مطالعه کنم
مسافرتم با قوم شوهر بود. اصلا خوش نگذشت اما منم سعی نکردم پنهان کنم که خوش نمیگذره
مامانش تا میتونست به من کنایه زد و غرولند کرد
بعداز سفرم کلی ازم بد گفته بودن
تعطیلات بدی بود از روز اول باهم دعوا داشتیم. الان که پرچم سفید بالاست سعی میکنم باهاش خوب باشم و ناراحتیمو نشون ندم
اون به حالت معمول برگشته. دائم اظهار عشق میکنه. اما اسم خونوادم که میاد بدخلق میشه و کنایه میزنه
خونوادم چند بار واسه گردش دعوتمون کردن باغ که ما نرفتیم:54:
راستی طبق تست، من هوش هیجانی بالایی دارم و کنترل خوبی هم روی خودم دارم
مهارتهای ارتباطی رو هنوز نخوندم اما خودم میدونم که چندان قوی نیستم

یک سری مقالات رو پرینت گرفتم ولی...
موضوع اینه که من الان خیلی خسته و دل شکسته هستم
همونطور که گفتم قبلا از بعضی تاپیکها(she , paeze) استفاده کرده بودم و سعی داشتم همه چیزو درست کنم ولی الان احساس میکنم بریدم
سال بدی رو شروع کردم همش دعوا. همیشه هم شوهرم دعوا رو شروع میکنه. هرچی دوست داره به من و خونوادم بد وبیراه میگه. اگه من معذرت بخوام گوش نمیکنه و بدتر میشه رفتارش. گاهی وقتی عصبانیتش فروکش میکنه عذخواهی میکنه و منم راحت قبول میکنم. مجبورم وگرنه بدتر میشه. من همیشه از دعوا میترسم. خونه پدرم هیچوقت صدامون بالا نمیرفت. اگه قرنی یکبار از هم دلخور میشدیم هیچوقت جلوی غریبه ها به روی خودمون نمیاوردیم. هیچکس متوجه نمیشد که ما دلخوریم.
اما شوهرم در هر موقعیتی صداشو بلند میکنه. وقتی از من دلخوره توی جمع خونوادش و بدتر از همه جلوی فامیلش و همکارامون به راحتی بروز میده.
اصلا شرم نمیکنه از رفتارش. نمونش تو مسافرت عید که از دست یکنفر از خونوادش عصبی شد. جلوی فامیلاش شروع به داد و بیداد کرد و در حضور همه به من که میخواستم آرومش کنم توپید که بذار حرفمو بزنم تو از همه بدتری:97:
در همچین مواردی خونوادش فکر میکنن من چیزی گفتم که پسره عصبانی شده و کلی بهم کنایه و غر میزنن. بعدشم شوهرم میگه که من اخلاقم اینه و تو باید منو آروم میکردی!![
از طرفی وقتی با من میاد خونه فامیلم فقط دنبال بهونه میگرده . وقتی برمیگردیم دو روز با من حرف نمیزنه و جلوی خونوادش کنایه میزنه و بداخلاقی میکنه در حدی که اونا میگن تو با پسرما نمیسازی و این رفتارش ادامه داره تا بالاخره منفجر بشه و باران فحش و بد و بیراه رو نثار من و خونوادم کنه. بهونه ها و فحشاش:
چرا فلانی زودتر از ما از مهمونی رفت ( عوضی اصلا آدم نیست ... تو غلط میکنی)
چرا یکی به یکی دیگه اینو گفت( اینا آدم ندیدن تا حالا. بدبختا با هیچ کس خوب نیستن فقط فکر خودشونن)
چرا واسه بچشون فلان چیزرو نخریدن( آدم که گدا زاده باشه همینه هر چی داشته باشن گدان)
چرا فلانی با این همه پول خونشو عوض نمیکنه
چرا خواهرت فلان موضوع(یه موضوع کاملا شخصی یا موضوعی که تازه همین الان اتفاق افتاده) رو به ما نگفت
چرا شوهر خواهرت به من نگفت میخواد ماشین ثبت نام کنه. در حالیکه آقا خودش یک هفتس ماشینو عوض کرده و خونواده من نمیدونن

کاری کرده که وقتی خونوادم دعوتم میکنن عزا میگیرم و التماس میکنم که نه مارو دعوت نکنین تورو خدا و به هرطریقی شده سعی میکنم نرم.
اما خودش طوری در مورد بودن با خونوادش برنامه ریزی میکنه انگار بدیهیه که ما باید اونارو بیرون ببریم یا دعوت کنیم یا شب یلدا و نوروز و مسافرت و عاشورا و روز مادر و ... پیش اونا باشیم.
مثلا من میپرسم جمعه میریم بیرون میگه نه مامانم سرماخورده نمیتونه بیاد بیرون!!!
اگه بره خونه مامانش( هر روز قبل از اومدن به خونه میره) ممکنه اونا روجایی ببره و به من نگه. یا مثلا با هم برن خونه کسی مهمونی و چندساعت بعد شوهرم میاد خونه بدون اینکه بگه من جایی رفتم
اگه ازش بپرسم مامانت اینا رو بردی جایی؟ عصبانی میشه و داد میزنه که منظورت اینه که من اونا رو بردم بیرون
اگه بگم چرا وقتی بردیشون خرید منو نبردی عصبانی میشه و داد میزنه که فکر میکنی من براشون چیزی خریدم؟
خلاصه این قصه سر دراز دارد
تازه با اینکه من هر مناسبتی رو با اونا میگذرونم کنایه همیشگی تک تکشون اینه که تو اهل رفت و آمد نیستی
حالا من واقعا خستم
درسهام خیلی عقبه. سر کار به حدی سرم شلوغه که دارم دیوونه میشم
با اینهمه گرفتاری ذهن آشفته ایی دارم که نمیتونم منظمش کنم
شروع به خوندن لینکها که میکنم یادم به ناراحتیهام میافته دیگه نمیتونم ادامه بدم.
خیلی حال بدی دارم. خیلی تنهام:47:

من مثل کسی هستم که یه بیماری ناجور داره (خدا نکنه) و یکی از علایمش سردرده شدیده. پاسخ مدیر همدردی واسم مثل یک نسخه شفا بخشه( بازم ممنون:312:)
که خیلی زمان میبره. اون چیزهایی که تو پست قبل نوشتم نشون میده که سردرد شدید منو کلافه کرده و با اینکه اهمیت نسخه مدیر رو میدونم و باید سریع دست به کار بشم:300:اما نیاز به مسکن دارم وگرنه سرم رو میکوبم به دیوار که کلا راحت بشم!!!!:320:( این قسمت رو جدی نگیرید از شدت ناراحتی قاط زدم و خل شدم واسه خودم:227:به سلامتی)
به هر حال مهارتهای ارتباطی رو دارم میخونم
ما رابطه گرمی با هم داشتیم خیلی خیلی خوب. اما یک هفته گذشته اونقدر سرد بودیم که با تمام وجود وحشت کرده بودم. حتی واسه دلداری یا موقع شدت سردردم دستم رو هم نگرفت:47: در صورتی که نوازش کردن و قربون صدقه رفتن واسش روتین حساب میشد قبلا.
من طبق معمول اسمی از خونواده خودم نیاوردم و یک عالمه با وجود خستگی و گرفتاری با خونوادش همراهی کردم. و طبق معمول یک عالمه کنایه شنیدم :97:
اما سرد بودنش داشت منو میکشت فقط یه نگاه محبت آمیز میخواستم. خودمم سرد بودم باش. خوب البته من انتظارات اونا رو تمام و کمال انجام داده بودم دیگه نباید ازم طلبکار میبود. واسه همین وقتی دیدم کم محلی میکنه منم تحویلش نگرفتم.
تا دیروز که خسته شده بودم و سر حرف رو باز کردم. اولش پا نمیداد ولی کم کم به حرف اومد کلی گلایه کرد طبق معمول از رفتار خونوادم. منم بعضی ناراحتیامو گفتم (البته بعضی اونم با احتیاط:163:) سعی کردم از مهارت گوش دادن استفاده کنم. وقتی داره حرف میزنه سریع قضاوت (و محکوم!!) نکنم. سعی کردم همدلی کنم. اما خب نتیجه این شد که کاملا حق رو به خودش داد. فکر کنم تو همدلی یکم زیاده روی کردم.
وقتی واسش مثال میزنم که تو فلان کارو انجام دادی و طلبکاری در حالیکه اگه من همی کارو انجام داده بودم تیکه بزرگم گوشم بود بعد از کلی توجیه و حق به جانب بودن میگه خوب من اینطوریم نمیشه که همه مثل هم باشن:81: منطق رو حال کردین!!!!
یه چیزی که ازش میترسم اینه که دعوای ما تا نزدیک هم نباشیم تموم نمیشه. یعنی برای ختم دعوا یا باید یکی اون یکی رو بغل کنه یا ببوسه یا نوازش کنه و اگر موقعیتش نباشه عمرا دلخوری رفع نمیشه. مثلا بهترین موقعیت حرف زدن واسه من تخته که اگر عصبانی شد(90% اوقات) بتونم ورق رو برگردونم. فکر میکنم یه جای کار میلنگه.

- - - Updated - - -

یه چیزی که منو دیوونه میکنه اینه که فکر میکنه من هیچ برنامه ایی ندارم. همیشه واسه روز من برنامه ریزی میکنه.
نمونه: امروز بعداز کار ناهار که خوردی نیم ساعت استراحت کن و بعد بشین سر درست. واسه فردا یا لوبیا پلو بپز یا ماکارونی. من ساعت 6 میام آماده باش بریم شرکت مهندس x گفته یه نقشه مهم هست امروز خانومت ببینه اونجا به خانوم y بگو سال نو مبارک. بعد میریم خونه مامانم. اونجا رفتیم یادت باشه حال خاله جانو بپرسی:grief:
خب این منو چی حساب میکنه؟
البته خونه مامانشو اگه میگفت خوب بود صبر میکنه بعد از شرکت که داریم برمیگردیم میپیچه تو کوچه مامانش اینا و بعد سفارش میکنه که احوال کیو بپرسم و گزارش روزانه کارامو یادم نره بهشون بگم!!!
یا مثلا میگه امروز برو خونه مامانت. نیم ساعت بعد زنگ میزنه میگه نرو به فلانی قول دادم کارش رو انجام میدی. یا مثلا میگه زود بیا که به کارات برسی. و تازگیها هر روز که میخوام برم یه بهونه جدید میتراشه. برای بقیه روزها هم که خودش برنامه میذاره.
آخه من باید چکار کنم؟

- - - Updated - - -

با توجه به سوالهای مکرر دوستانی که در تاپیک حاضر، منو راهنمایی کردند:311: میگم که یکی دیگه از مشکلات ما اینه که من خرج لباس و درس و رفت و آمدم رو خودم میدم چندتا از وامها( نه خیلی کلان) رو هم من قسطاشو میدم. بقیه پولم رو هم اگرتا آخر ماه کم نیاریم و ازم نخواد میریزم به حساب خودم. ایشون هم خرج خرید خونه و چندتا قسط میدن و مابقی رو میریزن به حساب خودشون. مشکل اینجاست که اگر بخوام چیزی بخرم تا میتونه سفارش میکنه که ارزون بخر (با اینکه خودم پولشو میدم) ولی اگه بخواد به کسی کادو بده چنان رقم درشتی میده که همه انگشت به دهن بمونن ( البته فقط به فامیل خودش)
تازه همیشه از سختی زندگی میناله و سر من منت میذاره که پولاتو میریزم به حساب خودت
اگر واسه کاری پول بخواد و من بدم ولی قیافم کمی ناراحت باشه دیگه فاتحم خوندس. آبروی منو پیش همه میبره و تا چند وقت سرسنگینه.
عوضش خودش خیلی صریح میگه که من پول درس خوندنتو نمیدم. خودت بده.
جالبه که من چیزی که میخرم باید از خونوادش هم کنایه بشنوم که چرا انقدر خرج میکنم.

خوب بدلیل استقبال بیش از حد دوستان من بازم پست جدید میگذارم:58:
نه به این دلیل پست میذارم که باید یاد بگیرم انقدر حسم وابسته به عکس العمل دیگران نداشته باشه.
جدیدا خیلی عوض شده حتی وقتی کاملا با هم خوبیم یه کنایه به من میزنه و اعصابمو خورد میکنه
شاید به این دلیله که به اصرار خودش خیلی حرفهایی که خونوادش گفتن رو بعد از هر مهمونی بهش میگم. دیدم که دوستان همه میگن نباید بدیهای خونوادش رو بهش بگی.
خوب من به سه دلیل اینکارو میکنم:
1- خودش اصرار میکنه و میگه ما باید با هم راحت باشیم حرفاتو بهم بزن. وقتی ناراحتت میکنن بهم بگو.
2-خودش از هیچی نمیگذره اگه گربه ما موقع دیدنش میو نکنه بعدش مثل خاله زنکا میاد گلگی میکنه و به من بد و بیراه میگه.
3-خونوادش هر بار منو میبینن بعدش یه چیزی ( مثلا باز بودن بند کفش!!!) رو بهونه میکنن و کلی از من بد میگن که قصدش توهین به ما بود. اجتماعی نیست . کم حرفه.
تا حالا آدم ندیده. هیچکی مثل ما نیست. وای ما چقد خوبیم. (میبینید مهارتو. از باز بودن بند کفش من، بدی من و خوبی خودشون رو اثبات میکنن:311:)
خوب در این شرایط من نباید بگم که بهم بی احترامی شده؟؟

p.s .. یه عنوان نامناسب هم ننوشتیم که خاله قزی حداقل بهمون اخطار بده.
p.s.s پس کی کجا اخطار داده که منو راهنمایی نکنید؟

ببخشید شوخی کردم. هرچند کند، ولی کارگاههای آموزشی رو مطالعه میکنم

خدارو شکر بلاخره یکی از ازمون تعریف کرد عنوان نامناسب را گزارش میکنیم :311:

اینو کاملا جدی میگم اگه پستی نمیزارم بخاطر اینه که شخصیت شما اینقدر قوی شده که فقط میتوانم تشویقتون کنم.بقول معروف مثلا فکر کن یه مربی تو لیگ ایران بخواد به گوآردیولا یا آلکس فرگوسن مربیگری یاد بده !!!! ماشالله شما خودت یه پا مشاوری کاری که ما میتوانیم کنیم اینه که بشینیم برای شما دعا کنیم.

اتفاقا منم یکم حساسم میرم خونه پدرخانومم ولی از اونجا که اعتماد بنفسم بالا هستش و زیاد توی سایت همدردی هم گشتم هم حرفی دارم یمزنم هم بموقعش خودمو یمزنم به مظلومی و موش مردگی :58:

خودتو بزن به اون راه انگار اصلا نمیشنوی کاری که نمیتونی کنی.میتونی مگه تغییرشون بدی نه؟فقط خودتو اذیت میکنی.هرچی گفتنب زن به بی خیالی و بعضی وقتا هم رفتار جراتمندانه همراه با احترام جواب بده.ولی اینم قبول کن بعضی چیزا رو نمیهش تغییر بدی باید خودتو وقف بدی باهاشون.

راستی اصلا پیش شوهرت از خانوادش بد نگو که شخصیتشو میشناسم سریع میادش مقابله به مثل میکنه.حتی خودشم میگه اینکارو نکن حتی اصرارم کرد بگو خوب بوده رفتارشون تا تکراری نشه یکوقت.

سلام

بهتره از تمرکز بر همسرت و رفتارها هرچقدر پر ضعفش بیرون آیید و فقط روی خود و عملکرد و رفتار درست زوم کنید . یعنی بگویید :

به من چه او چه می کند مهم این است که من درست رفتار کنم .

نتیجه گرایی را هم رها کن که البته نتیجه گرایی حاصل زوم کردن هست . وقتی مهم این باشد که شما رفتار خودت را مراقبت کنی که درست عمل کنی و هیچ توقعی برای درست عمل کردن شوهرت نداشته باشی منتظر تغییر او هم نخواهی بود و لذا زود جا نمی زنی و خسته از عملکرد درست خودت نیستی .

کلاً ما باید برای رفتار دست و متعادل از متأثر بودن از هر عامل بیرونی و وابستگی به باز خورد مثبت یا دیدن نتیجه درست کرداری خود در دیگران بیرون آییم و رها باشیم از این بندها ، در اینصورت از رفتار و افکار و گفتار درست خود لذت می بریم و همین ما را قوت می دهد و رضایت می بخشد


موفق باشی

به نظر من بهتره بری پیش یک روانپزشک خوب و مشورت بکنی راجع به شوهرت. احساس می کنم حالت هایی که ازش گفتی خیلی عصبی است و تحریک پذیری شوهرت بسیار بالاست. به طوری که هر چیز بی اهمیتی اذیتش می کنه و از درون خردش می کند. همین طور رفتارهای پرخاشگرانه و بدبینی که به شما دارد باید بیشتر بررسی شود. من چنین تجربه هایی از نزدیک داشته ام و بعدها فهمیده ام که طرف به نوعی بیماری عصبی و روانی مبتلا است ولی خودش نمی فهمد.
به نظر من به تنهایی پیش یک روانپزشک خوب برو ( اگر تهران هستی یکی سراغ دارم ) و مشورت کن. اگر پزشک تشخیص داد که بیمار است باید دارو مصرف کند.
یک توصیه هم می کنم. کارهایش را به حساب عمدی بودن نگذار. این طور که معلوم است به خاطر فشار روانی و استرس درونی اش پرخاشگری می کند. متاسفانه خانواده اش یکی از عوامل تشدید این فشار ها هستند و به جای اینکه پسرشان را آرام کنند بهش ظلم می کنند و بدترش می کنند.
من این طور خانواده ها را زیاد دیده ام. متاسفانه برای اینکه پسرشان را در جهت خواسته های خودشان هدایت کنند آنقدر به او فشار عصبی وارد می کنند تا کاملا بیمار و عصبی شود جالب هم اینجاست که فرزندان این خانواده ها علی رغم فشارهای زیادی که به انها وارد می شود به شدت به خانواده وابسته هستند و دایما خودشان را گناهکار می دانند که به خانواده به اندازه کافی توجه نمی کنند یا دایما فکر می کنند آن طور که باید و شاید دین خودشان را به خانواده ادا نکرده اند. خوب این هم ویژگی بارز و سیاست تربیتی این گونه خانواده ها است که متاسفانه باز هم فشار دیگری را به فشارهای قبلی اضافه می کند.حالا خودت حسابش را بکن اگر آهن هم باشد زیر بار این همه فشار له می شود چه برسد به آدم. پس رفتارهای همسرت را به حساب عمدی بودنش نگذار. او مثل یک کسی است که در اتاقی محبوس شده است و توان فرار هم ندارد. حتی این احتمال را هم بده که ممکن بیماری جسمی هم بگیرد.

به هر حال درمان روانپزشکی را پیگیری کن. دکتر که من می شناسم می گفت مریض هایی دارد که خودشان حاضر نیستند بیایند و خانواده شان می آیند و برایشان دارو می گیرند و یک جوری که نفهمند به خوردشان می دهند. حتی می گفت بعضی هایشان پزشک هستند اما حاضر نیستند درمان شوند.

ممنون از همگی.
از دیدن پست همگی خوشحال شدم. (با تشکر ویژه از فرشته مهربان)
خاله قزی از تعریف شما ممنونم
فرشته مهربان حق با شماست امیدوارم به جایی برسم که بتونم اینطور رفتار کنم
نوپو بله شما درست میگید. شوهرم مشکل روانی حاد نداره ولی کمی عصبی و پرخاشگره. فشار خانوادش واقعا زیاده. من که غریبم حساب کار خودم رو کردم و خیلی وقتا به میل اونا رفتار میکنم.
شوهرم یه جورایی پشت وپناه خونوادش به حساب میاد. اونا مثل پروانه دورش میچرخن. به محض اینکه میرسه خونشون یکی میره کفش هاشو واکس میزنه یکی آجیل میاره و یکی میوه پوست میکنه. یک عالمه بهش سفارش میکنن که اینو بخور اون کارو بکن. چکش میکنن مبادا مریض باشه که اگه باشه چای گیاهی بهش میدن یا میفرستنش دکتر.
در این میان زبونشون هم از کار نمی افته. داداش قربونت برم زنت اینکارو کرد مادر ناراحت شد. فدات شم زن پسر همسایه با اینکه بی سواده خیلی زرنگه خونش برق میزنه. تمام کارهای مادرشوهرشو میکنه خیلی خوب با شوهرش حرف میزنه. دختر عمه زنت رو که دید گفت یه جوریه چرا با شما نمیجوشه. چرا عروستون پذیرایی نکرد.
پدر زنت فلان وقت فلان حرفو زد پدر زن فلانی انقدر با فرهنگه. انقدر پولداره....
مدام ایراد میگیرن. اگه با خونواده من بریم بیرون کلی مامانش گریه میکنه و میگه پسر عموت اومد مامان باباشو برد بیرون از منم پرسید گفتم نه پسر من با مردم رفته بیرون!!!
اگه با خونواده من نریم بیرون خواهراش میگن : فلانی همیشه با فامیل زنش میره بیرون. هیچوقت خونه نیستن. از بس خونواده زنش خوبن!!! ( جالبه که خودشون یک خونواده کم فرهنگ و دهن بینن و این منو بیشتر آزار میده)
آدم سالم هم از دستشون روانی میشه.
خوب تو این شرایط اونم مدام به من کنایه میزنه و شکنجه روانیم میده.
من تصمیم دارم یک لیست از نقاط ضعف و قوت خودم و همسرم بنویسم تا بتونم خودم رو اصلاح کنم به امید خدا و رفتارم با اون هم درست و جهت دار باشه.
چون وقت کافی ندارم طول میکشه ولی من انجامش میدم.
توی این راه به راهنمایی همه به خصوص کارشناس های انجمن نیاز دارم
درسته که اگر پست نگذارید ناامید نمیشم اما با دیدن پست ها انرژی میگیرم
ممنون

.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فرشته مهربان

توکل یعنی وکیل گرفتن .

و توکل به خدا یعنی خدا را وکیل در امور خودت قرار می دهی ، با یقین به اینکه احاطه بر همه جوانب

آنچه مد نظر داری دارد .

اگر نظری اجمالی به نقش یک وکیل در زندگی عادی خود داشته باشیم بهتر می توانیم مفهوم توکل به خدا را درک

کنیم .

وقتی ما در زندگی عادی خود می خواهیم وکیل انتخاب کنیم ، به کسی مراجعه می کنیم که می دانیم علم کافی

و تخصص لازم را در امری که ما او را وکیل می کنیم دارد و فقط لازمه ما به دستورات او توجه کنیم و آنچه لازمه در

اختیارش قرار دهیم قرار دهیم و ما هم خواسته و انتظار خود را به او بگوییم . و اگر اهل راستی و درستی باشیم

دنبال یک وکیل راست و درست خواهیم بود و به او اعتماد می کنیم و امور مربوطه را به او سپرده و با این اعتماد به

نوعی مقدرات مالی یا قضایی خود را به او سپرده و آن چه او با پیگیری و اقداماتش رقم می زند را می پذیریم ، چو

مطئنیم که کاردان کار است .

وقتی به خدا توکل می کنیم ، یعنی این که مطمئنیم او به خیر و شر ما احاطه داشته و آگاه است و می

داند چه کند و راست و درست هم به نفع ما عمل می کند و ضرر را از ما دور می دارد ، با علم و یقین به

این حقیقت ، به او اعتماد می کنیم ومقدر خود را به او می سپاریم و با یقین به این که به

نفع و خیر ما اقدام می کند به آنچه او حواله کند راضی خواهیم بود . و این یعنی اراده خود را تحت اراده

الهی در آوردن ، یعنی اختیار خود را در کمال اختیار به او سپردن ، و رضایت از آنچه پیش می آید .

نقش توکل در آرامش روان جای بحث بسیار عمیق و مفصل دارد

وقتی فردی کاری را به وکیلی سپرد یعنی خیالش راحت شده که کار درست پیش می رود .

از آنجا که بیشتر دغدغه های ما از نتیجه ی خواسته هایمان است ( که چه می شود ، چگونه می شود ،

آیا می شود یا نه ؟؟!!!) با توکل ، این دغدغه ها کم شده یا از بین می رود ، یعنی ما گوش به وکیل می

سپاریم که وظائفی که او تعیین می کند انجام دهیم و منتظر می شویم که او چه می کند و اعتماد

داریم که هر چه او رقم بزند عین خیر است و به نفع ماست . و با این حالت دیگر دغدغه ای نمی ماند و

فقط انجام وظیفه است که مد نظر ما است و نتیجه هرچه باشد را می پذیریم .



آنچه مخل توکل کردن انسان به خداست :

1 - عدم اعتماد به خدا .

2 - تعیین نتیجه مشخص و اصرار بر آن ، به جای رضایت به آنچه او مقدر می کند .

3 - ضعف ایمان و خدا باوری

4 - عجله و احساساتی بودن در خواسته ها


اگر حقیقت اثر شگرف توکل در تأمین آرامش درون و به تبع آن سنجیده شدن رفتار و ...... ( نتایج مثبت

جالب توجه آن در تعادل رفتار ) درک شود بی شک تلاش خواهیم کرد که از جمله متوکلین باشیم .

---

.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فرشته مهربان

توکل را با رکود و انفعال میانه ای نیست


توکل عین فعال بودن است

متوکل می داند نقش او این است که باید وظیفه اش را انجام دهد و از همه مهمتر مراقب باشد که درست عمل

کند و در کمال فعال بودن و درست عمل کردن ، نتیجه را به خدا می سپارد و راضی به آن نتیجه است ، چون

مطمئن است در آن هم خیر نهفته است .

یک نکته اینجا لازم به گفتن می آید و آن این که به نظر می رسد ورودی توکل اخلاص است از پایین ترین

مرتبه اخلاص تا آنجا که آدمی حتی در خود توکل هم خالص می شود . و می دانیم که اخلاص هم یعنی

مبرا شدن از ناخالصی ها و به عبارتی از صافی گذشتن و این صافی رضای خداست . و البته خدایی که

باید باور و یقین داشته باشیم که بی نیاز است و رضایت او عین منفعت ماست ، یعنی آنچه او راضی

است همان است که نیاز و نفع ما در آن است و آنچه او ناراضی است آنچه است که ضرر ما در آن است .

مثال :

خدا از ضایع کردن حق دیگری ناراضی است ، و بنا به قانون علت و معلول و انعکاس ، در رابطه ی میان پدیده ها ، این

ضایع کردن حق دیگری در جایی به خود ما باز می گردد ، یعنی ضرری به دیگری وارد می کنیم و در چرخه طبیعی این

ضرر به خود ما باز می گردد . از طرفی نظم ، قرار گرفتن هر چیزی در جای خود است و جای هر چیزی حق

آن چیز است ، پس وقتی چیزی در جای خود قرار نگیرد بی نظمی ایجاد شده ، یعنی حق آن چیز از او گرفته شده

و بی نظمی حاصله اختلال در امور و به هم خوردن تعادل را پیش می آورد ، درست مثل این که پیچی را در ماشینی در

جای خود نبندیم ، اختلال در کار ماشین همانا و به هم خوردن تعادلش همانا و در پی آن متضرر شدن صاحب ماشین

و دیگران همانا .

و این رعایت و مراقبت از این که هرچیزی در جای خود باشد ( حق ) یعنی حفظ تعادل است .

و اخلاص یعنی همین حفظ تعادل ، یعنی به عدالت عمل کردن ، و به حق رفتار کردن ، و از هر آنچه بی

نظمی می آفریند و حقی را سلب می کندو در نتیجه ضرر می رساند دوری جستن و پیراسته شدن . و راه میان بر

و معیار مطمئن آن در رضایت خدا نهفته ، و این هم برای آن است که ما عالم به دقایق امور عالم نیستیم و تنها

خدا ( آفریننده ) آگاه و عالم مطلق است و لذا منظور از رضایت او یعنی آنچه با تأیید عالمانه و حکیمانه او

سازگار است نه آنچه او خود خواهانه و یا از روی نیاز دوست می دارد .

پس به رضایت او عمل کردن ، خالص شدن از بی نظمی ها و عدم تعادل ها را موجب می شود و این

خالص شدن هم توکل را غنی می سازد و یقینی می کند و توکل نیز آرامش و به نتیجه رضایت بخش

رسیدن را در پی دارد و در این سیر و سفر ، شوق و عشق به عالم و حکیم یکتا هم رخ می نماید .

پس توکل عین فعال بودن ( با معیارهای صحیح ) است در عین آرامش ناشی از سپردن نتیجه به یکتای

مقتدر ، و رضایت به هرچه که پیش آید .

---

.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فرشته مهربان

من به یک اصل یقینی و تجربه ای معتقدم ...... اونم اینه که " اگر ما در مسیر صحیح باشیم ، تمام موجودات و هرچه در عالم خلقت است و ..... موظفند ما را ساپورت کنند ، یعنی ما را سرویس دهند " من به تجربه دیده ام که وقتی در مسیر باشی ، معجزه وار گره ها باز می شود چون وظیفه همه آنچه خلق شده اینه که در خدمت انسان باشد . به اعتبار این حدیث قدسی :

"( بنده من ) همه چیز را برای تو خلق کردم و تو را برای خودم ، از من مگریز "

همه چیز >>>> یعنی همه مخلوقات دیگر

برای تو خلق کردم >>>> یعنی برای اینکه به تو سرویس بدهند ( یک سیر گذرا به زندگی روزمره کنید ببینید که آیا همین نیست ؟) ...

ابر و باد و مه و خورشید همه در کارند *** تا تو نانی به کف آری و به غفلت نخوری

تو را برای خودم >>>> برای او بودن یعنی در مسیر سلامت بودن ، یعنی راه رو درست رفتن ، یعنی صحت عمل داشتن ، ....

از من مگریز >>>> یعنی به بیراهه نرو ، یعنی از سلامت جسم و روح فاصله نگیر ، یعنی از اشتباهات فاصله بگیر ..... .

بی مهارتی یعنی بیراهه ، وابستگی یعنی بیراهه ، ضعف عزت نفس یعنی بیراهه ، عدم قاطعیت یعنی بیراهه ، ساپورتهای غلط یعنی بیراهه ، کنترل گری یعنی بیراهه ، تجسس یعنی بیراهه ، حسادت ، بخل ، تکبر ، خود برزگ بینی ، بلند پروازی ، یاس و نا امیدی ، کمال گرایی ، وسواس فکری ، ذهن خوانی ، بد بینی ، و ...... و ..... و ...... و ..... یعنی بیراهه .

در بیراهه خبری از سرویس دهی نیست ، ساپورت نیست و ..... لنگی هست ، دور شدن از مقصد هست ، سردرگمی هست و ........

وقتی در مسیر درست باشی ، یعنی در راه باشی نه بیراهه ، ساپورت می شوی ، یعنی همه چیز اونطور که صلاحه و درسته پیش میاد و تو آرام و راضی خواهی بود و میزبان یک نشاط درونی پیوسته که افزون اگر نشود کم نمی شود .

کسی که این را باور داشته باشد و بداند که اصل وظیفه اش فقط این است که به بیراهه ها نرود ، در مسیر درست قرار می گیرد و نتیجه را می سپارد ، مقصد را می سپارد به صاحب راه ، کار ندارد به کجا می رسد ،چون می داند مهم این است که این راه بیراهه نیست و مقصد خوب و مطمئن است ، همون جاییست که خیر و صلاح است . پس جزع و فزع نخواهد داشت . آرام و متین فقط مواظب عملکرد خودش است که به بیراهه نبردش چون میداند تنها وظیفه اش همین است .

برای تو ای عزیز

در راه درست باش ، از بیراهه ها بیرون بیا ، این دغدغه ها این دلم برای زندگیم میسوزه ها و .... ناراحتی از جدایی و .... یعنی بیراهه ، ... راه درست برای تو ، تمرکز بر خود و خودسازی و مهارت آموزی و تقویت آیتم های هوش هیجانیست .... بقیه را بسپار . راهت رو بگیر و برو به مقصد کار نداشته باش ، هرچه خیر تو باشد و صلاح باشد به همون جا می رسد و مطمئناً تو هم راضی خواهی بود و خواهی گفت چه خوب که به اینجا رسیدی .




.

---

فرشته مهربان عزیز نمیدونید چقدر دلگرم شدم. با خوندن این متنها آرامش پیدا کردم. متشکرم:72:
برای اصلاح خودم نقاط ضعف و قوتم رو مینویسم.
نقاط ضعف:
1اعتماد به نفس کم
2 زودباور
3منفعل
4 زود به کسی اعتماد میکنم و وابسته میشم و اگر بد ببینم زود ازش میبرم و هرگز اعتماد نمیکنم
5 وقتی نمیتونم مشکلی رو حل کنم صورت مساله رو پاک میکنم
6زود نا امید میشم و تا مدتی روحیه ندارم
7 خونه داریم عالی نیست
8نمیتونم از حقم دفاع کنم یا هیچی نمیگم یا همه ناراحت میشن
9دوستای زیادی ندارم
10 شوهرم میگه روابط اجتماعیم خوب نیست
11زود رنج و حساسم

عجب آدم ناجوری بودم خودم نمیدونستم:54: بهتره زیاد وقت دوستان رو نگیرم:223:

- - - Updated - - -

حالا واسه تقویت روحیم نقاط قوتم رو مینویسم
صبورم
صادقم، دروغ نمیگم، زیرآب نمیزنم
همیشه در حال پیشرفتم مثلا الان در یکی از دانشگاههای خوب ارشد میخونم
اگه قولی به کسی بدم محاله انجامش ندم
واسه آشنا و غریبه از خود گذشتگی میکنم
مهربونم
قابل اعتمادم
:43:

حالا دیگه وقتشه که کم کم درست بشم.
اگر لینک کمکی خوب واسه نقاط ضعفم بگذارید ممنون میشم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فرشته مهربان

به تو ای عزیز نازنین که برایت آرامش و رضایت و لذت در زندگی را دوست می دارم :


اعتبارت را از گرو هرچه تأیید بیرونی هست رها ساز ، و اعتبار را نزد خدا و وجدانت در قبال رفتار درست بجو . اساساً من معتقدم رفتار درست خودش به تنهایی یعنی اعتبار ، یعنی پاداش ، یعنی بهشت .... یعنی معتقدم نباید منتظر باشیم در برابر رفتار درست و در یک کلام راست کرداری و راست اندیشی و راست گفتاری بازخورد بیرونی ببینیم چه پاداش دنیوی از افراد ، چه اخروی از خدا و .....

اگر درست دقت کنیم همین راستی ها خودش هم تأیید هست ، هم پاداش ، هم اعتبار ، هم انرژی مثبت ، هم بهشت و ..... در یک کلام هم فال است و هم تماشا که لذت می بخشد آنهم پایدار و پیوسته و وسعت و وجدی می بخشد وصف ناشدنی تا جایی که چنان وسعت دید ، وسعت قلب ، وسعت روح ، وسعت رأفت ، و و و و ..... پیدا می کنی که بسان اقیانوسی عمیق که هر وزشی به تلاطم در نمی آوردش می شوی ، آرام ، صبور ، عمیق ، حاضر الذهن ، قوی روحیه ، مدیر و مدبر خود و زندگی و ...... کیست که از این حالات لذت نصیب نبرد ؟؟؟!!!!

لینکهای زیر را بخوان که در این رابطه به دردت می خورد :

به نظر توچه کسی عزیزه ؟


چگونه میشه عزیز شد ؟


بهترین شکل تصمیم گیری

---

.

:310:چه حال خوبی دارم
این چند روز حساسیتم کم شده.
ممنون که همراهم هستید فرشته مهربان:312:
سعی میکنم و امیدوارم.
لنکهارو میخونم. مخصوصا تصمیم گیری رو چون خیلی توش قوی نیستم.

رابطمون یکم بهتر شده. خدارو شکر.
بازم موقعیتهایی پیش اومد که من خیلی ناراحت شدم ولی چون هنوز مهارت کافی ندارم سکوت کردم. فکر کردم من رفتار درست رو انجام میدم و بیخیال نتیجه. پس ساکت ومودب موندم. بعدش عصبی بودم با خواهرم حرف زدم و آرومم کرد.
سعیم فقط اینه که آرامشمو از دست ندم.
بعضی وقتها یه سوال واسم پیش میاد:
در مقابل ظلم و بی عدالتی بقیه رفتار درست و خوب داشتن این معنی رو براشون نداره که کار درستی میکنن؟ یعنی در مقابل رفتار بد و گستاخانه شان پاداش میگرند و همون روند رو با شدت بیشتر ادامه میدند.

اینطور نیست؟؟؟
میدونم که باید نتیجه گرایی رو کنار بگذارم ولی تحمل بعضی رفتارها واقعا سخته.


سخت مشغول درسم و کم به خودسازی میرسم اما سعی خودم رو میکنم.
بعضی حرفها و کنایه هاش واقعا آتیشم میزنه. توی یه موقعیت خوب بهش گفتم که ناراحت میشم و اونم گفت منظوری ندارم.
اما با وقت وبی وقت کنایه میزنه.

چطور باید باهاش کناربیام؟

فرشته مهربان عزیز یادم نرفته که قرار شد از تمرکز روی رفتارهاش دست بردارم:18:. چشم.

:227:
این فقط واسه شارژ روحیه!!!
یه سوال از آقایون تالار: شوهرم همیشه میگه تو باهام همدل نیستی. معنای همدلی از نظر شما چیه؟
(از نظر اون اینه که وقتی پشت سر خونوادم بد وبیراه میگه همراهیش کنم و منم دوتا به فحشاش اضافه کنم یا وقتی از خونه خواهرم برمیگردم من زودتر از اون شروع کنم به ایراد گرفتن. ) همیشه میگه تو باید سعی کنی تا رابطه من با خونوادت بهتر شه ولی عملا وقتی میاد انقدر ایراد میگیره و با من دعوا میکنه که همش دعا میکنم لازم نشه با هم بریم جایی:54:
دیروز توی تالارداشتم واسه کسی پست میگذاشتم که خودم متوجه بعضی نکته ها شدم و به این موضوع اعتقاد پیدا کردم که انسان از راه آموزاندن میتونه خودش چیزی رو بهتر درک کنه.:18:
توی یکی از پستها خوندم که میزان تاثیر پذیری ماست که باعث میشه دیگران بتونن روی زندگی ما تاثیر بذارن. این خیلی نکته مهمیه. میتونم تاثیر پذیریمو از حرفهای بعضیا که اسمشونو نمیارم(خواهرشوهر:311:) کم کنم تا کمتر آزرده بشم. اما خوب نمیتونم حرفهای شوهرمو نشنیده بگیرم که مشکل اصلی اونه. البته این چند روز بعد از هرکنایه کمتر حرص میخورم و زودتر به حال عادی برمیگردم. ولی میترسم اینا همه رو هم جمع بشه و باعث فاصله بیشتر بشه یا یه روز من از خشم منفجر بشم

در مورد عزیز شدن میخوندم. خوب من عزت نفس بالایی دارم. در شان خودم نمیبینم بعضی حرفارو بزنم (مثلا بگم خواهرت خسیسه) اما عزیز نشدم که. به هرحال من روی اصولم هستم و هر حرفی نمیزنم. واسه اینه که تا حالا به خونواده شوهرم توهین نکردم. مشکل همینجاست. وقتی شوهرم شروع به بهونه گیری و بد وبیراه گفتن به خونواده من میکنه یکی از مسایلی که تا مدتها منو آزار میده اینه که با کسی ازدواج کردم که از به زبون آوردن این حرفها شرم نمیکنه و متاسف میشم که شوهرم بی شخصیته:54:

نکته امروز: من اجازه نمیدم هرکسی با هرمشکل و هر طرز فکری، فکر منو مسموم کنه. نمیگذارم وقت ارزشمندم با فکر کردن به عملکرد کسی تلف بشه. من فقط میتونم رفتار خودم رو کنترل کنم:18:

سلام دوست عزیزم.بهترین راه کم محلی و.بیتفاوتی نسبت به حرفاشون نقطه ضعف دست کسی نده لازم نیست هر ناراحتی برای همسرت توضیح بدی سعی کن تو یک موقعیت مناسب با خنده و شوخی چیزی که ناراحتت کرده و بهش یادآوری کنی فقط در حد یادآوری نه با ناراحتی.و دعوا...نسبت به این مساءل کوچیک زیاد حساسیت به خرج نده اصل زندگیو بچسب، توانتو برای مساءل مهم زندگیت بزار، سعی کن به هر بهونه ای محیط رو2نفره کنی و صبر داشته باشی که کم کم وقتشویبیشتر با شما بگذرونه ،در ضمن موقع عصبانیت حرف آقایون جدی نگیر.محبت بی توقع..صبر و گاهی به رو نیاوردن خیلی مسائل ...بهت کمک میکنه

با هم خوبیم.
چند شب پیش موقعیتی پیش اومد با خونوادش که دقیقا 20 اسفند یه همچین موقعیتی برای من و خونوادم پیش اومده بود. اون موقع شوهرم که از هیچی نمیگذره چند شب با من دعوا کرد و بهم گفت که بدبخت شده که با من ازدواج کرده!!! چندوقت باید کنایه هاشو تحمل میکردم. چند شب با گریه خوابیدم. خیلی روزای بدی بود. چهارشنبه سوری و عیدم رو واسه اون موضوع خراب کرد.
اون شب من چیزی نگفتم و اون هی دلیل اورد که عزیزم من نمیدونستم. فرداش بهم گفت که تو نمیخوای چیزی بگی؟ گفتم (در حالیکه از ترس میلرزیدم) تو بودی باور میکردی که من نمیدونستم؟ گفت نه. گفتم پس الان درسته که من هرچی بدو بیراه بلدم به تو و بقیه بگم(گفتم بقیه!!! حتی جرات نکردم بگم خونوادت)
شوهرم که متوجه شده بود دعوای ماه پیش رو میگم گفت همه چیو بهم ربط نده.
گفتم فقط منظورم اینه که بفهمی گاهی همچین اتفاقهایی می افته. گاهی همه چیز دست ما نیست.
گفت اگه تو چند بار اینطوری رفتار کنی منم یاد میگیرم:18:
البته عمرا اگه یاد بگیره و بهونه گیریو بذاره کنار.
دوست داشتم یه دعوای درست باهاش بکنم که اعصابش بریزه بهم تا بفهمه من چی میکشم اما من دعوا تو ذات من نیست. من واسه صلح آفریده شدم و این خصوصیتیه که اونا ازش کمال استفاده رو میکنن
من حساسیتم روی حرفا و کارای شوهر رو کم کردم و فقط پیش خودم میگم اصلا مهم نیست.
مشغول امتحاناتم:325: و همین باعث میشه تمرکزم رو از دست بدم

عزیزم من همه پست هاتو خوندم قبول دارم که خونواده شوهرت دخالت میکنن اما میدونی مشکل اصلی چیه؟؟

ما خانوما ارزش خودمون رو نمیدونیم.
بیش از اندازه از خود گذشتگی میکنیم.
به خاطر نگه داشتن زندگی و شوهرمون خواسته های خودمون رو نادیده میگیریم.

شما میترسی ازینکه خواسته خودت رو مطرح کنی و شوهرت عکس العمل بدی نشون بده و شروع به بد و بیراه گفتن و بهونه گیریهای همیشگیش بکنه.
چون تو این اجازه رو به شوهرت دادی.
تنها راهش میدونی چیه؟ به تمام مسائل حاشیه ی زندگیت بی توجه باشی .
یه مدتی فقط به خودت توجه کنی . به اینکه از زندگی چی میخوای
با تمام بی احترامیهایی که از شوهرت میبینی داری احترام میذاری چون واسه خودت شخصیت قائلی.
کارای دیگران به خودشون مربوطه تو مسئولشون نیستی. پس از خودت راضی باش بدون اینکه به نتیجه فکر کنی.
فقط فکر کن چه کاری درسته چه کاری غلط.
اعتماد به نفستو بالا ببر داری به قول خودت بهترین دانشگاه درس میخونی . یه زن شاغل و مستقلی
اول خودت خوبیهاتو ببین شوهرت هم خود به خود اونارو میبینه . ضعفاتو از بین ببر
پس اول سعی کن واسه خودت ارزش قائل بشی و جایی که فکر میکنی اشتباه نکردی از موضع خودت کوتاه نیا البته با سیاست نه با دعوا و بحث.
هیچوقتم اینو فراموش نکن صبر و تحمل تو زندگی معجزه میکنه.

شوهرم خیلی زورگو و خودخواهه اما مشکل اصلی منم.
منم که منفعلم. بلد نیستم درخواستم رو بگم. اگر بگم دعوا میشه و اگر نگم با ناراحتی رفتار میکنم.
اون حرفاشو میزنه. تمایلاتشو میگه. اما من همش فکر میکنم که گفتن فلان حرف توهین به شخصیت کسیه.
همش میگه با من راحت باش. حرفتو بزن. تصمیم بگیر. اما من چون قبلا تصمیم گرفتم و اون باهام دعوا کرده و سرزنشم کرده منفعل تر شدم و دیگه تصمیم هم نمیتونم بگیرم.
خوب هرقدم که از مواضعم عقب میرم اون یه قدم جلوتر میاد. به عبارت دیگه ما توی چرخه خطرناکی افتادیم. من هرروز بی زبون تر و منفعل تر میشم و اون هرروز زورگو تر.
اما جاهایی که من عقب نشینی نکردم اوضاعم بهتر شد. مثل مسایل مالی. البته از نظر بقیه هنوز بازندم اما خودم با توجه به شرایطم میدونم موفقیت بزرگیه.
دلم مشاوره قدم به قدم میخواد
دلم میخواد یکی دستمو بگیره و راه رو بهم نشون بده.
چون هنوز یاد نگرفتم چطور جراتمند باشم ازش استفاده نمیکنم که اوضاع بهم نریزه.
خیلی درس دارم:303:
استرسم انقدر بالاست که همش میلرزم.
خیلی کمکم میکنه و هوامو داره ولی اسم خونوادم که میاد کنایه میزنه و متلک میپرونه.:47:
من فقط صبورانه از این رفتاراش میگذرم.
دیگه هر اتفاقی خونه مامانش افتاد بهش نگفتم و رابطم در ظاهر خوبه.

چطور میتونه با من اینطوری رفتار کنه؟؟؟؟؟؟؟
اونروز میخواسته بره خونه بابام دیده ماشین شوهر خواهرم دم دره. نرفته
اومد به من از همه جا بیخبر گفت بیا بریم خونه بابات. گفتم نه امروز بریم خونه.
یک دفعه منفجر شد:
تو با من لج بازی میکنی. میخواستم برم خونه بابات دیدم اون سگ اونجاس. تو همیشه طرف اونایی. کی میخوای بفهمی زندگیت اینجاس؟ همتون عوضی هستین.
آدم نیستید. بدبختی من اینه که تو رازدارم نیستی. خواهرات میرن خونه بابات که کارشون راه بیفته. بعدا که کار نداشته باشن دیگه شوهراشون نمیرن اونجا.
تو واسه خونوادت طفیلی هستی. اول کار همه رو راه میندازن بعد اگه شد به تو میرسن.
خونوادت ما رو راه نمیدن. خونواده منم که بریدی

من انقدر عصبی شده بودم که فقط خودم رو میزدم. میگم حالا چی شده؟ خوب خودت نمیخوای بیای جایی که با شوهرخواهرام روبرو بشی.
کی بابا مامان من راهت ندادن.(به خداوندی خدا مامانم که بالای 60 سال سن داره دایم ازش پذیرایی میکنه.بابام انقدر تحویلش میگیره که حد نداره. همش باید بهش سفارش کنیم بابا به شوهرم تعارف کن ناراحت نشه. بابا فلان طور با شوهرم حرف نزنی ناراحت میشه. به خدا دلم واسه پیرمرد میسوزه)
مگه چکارت کردیم که عوضی شدیم؟
(خواهرام مثل برادر باش رفتار میکنن. یک صدم کنایه هایی که من از خونوادش شنیدم اون تو عمرش نشنیده چه برسه تو خونه ما.)
چکار کردم که خونوادت بریدن. غیر اینکه همیشه و به هر مناسبتی با اونام. غیر از اینکه همیشه همه زندگیم به میل اونا بوده؟
(خونوادش دائم بهم کنایه میزنن و تو همه کارم دخالت میکنن. شوهرم فوالعاده به حرفشون گوش میده. ما به خاطر اونا حتی نمیتونیم دو نفری بریم مسافرت)

دیگه داره دیوونم میکنه. هرچی من بهتر میشم اون بدتر میشه.
میگم خوب گفتی دیگه با خواهرات رفت و آمد نکنیم گفتم باشه. الان چند ماهه بچه های خواهرم رو ندیدم.(این بچه ها توی بغل من بزرگ شدن و این اولین دفعه بود گفتم خیلی وقته ندیدمشون)
میگه من نباید بگم نریم. تو خودت باید به این نتیجه برسی.
میگم رسیدم
میگه پس نبایذ ناراحت باشی که بچه هارو ندیدی اونام بچه های اون بابان.


آخه چرا این مرد با این وجود که همیشه میگه تو زندگی منی انقدر سنگدله. انقدر منو عذاب میده.

خونه مادرش که میرم باید هر بی احترامی رو تحمل کنم و چیزی نگم. تازه بعداز هر برخورد میاد میگه چرا به خواهرم نگفتی میخوای بری فلان جا. چرا آدرس مغازه ایی که حراج زده بهش ندادی. عروس عمم گفت چرا زنت کم حرفه.
میگم چه بدی بهشون کردم. میگه نمیدونم جلوی من که کاری نمیکنی. من که نباشم هر کار بخوای میکنی.

آخه گیرم که خونوادش فکرشو مسموم کنن. خودش چی؟ نمیبینه که من چطور آدمیم.

خدایا کمکم کن

سلام خواهر خوبم

تو کار خدا حیرون موندم این مردها رو افریده که واقعا ما زن های بدبخت رو حرص بدن. هر کدوم یک مدل، با راه و روش خودشون جوری حرصمون بدن که عمرمون کوتاه بشه
شوهر من که خیلی بدتره . تازه دارم یاد میگیریم چطوری باهاش رفتار کنم ولی هر چی من کوتاه میام اون پرروتر میشه دوست داشتی تاپیکم رو بخون و اگر راهنمایی داشتی دریغ نکن

http://www.hamdardi.net/thread-33259.html

چرا به من اعتماد نداره؟ از چی میترسه؟
تمام مدت رفتار خودم رو موشکافی کردم. زن مستقلی ام که خرج تحصیل و لباس و رفت و آمد و .... رو خودم میدم.گاهی به خاطر اینکه گیر نده چیزی که دوست دارم و لازم دارم نمیخرم با وجود اینکه پولش از جیب خودمه. تا الان خرج بی خود و زیاد رو دستش نذاشتم. وقتی پول نداره میتونه رو کمکم حساب کنه. چیزی از املاکش به نام من نیست با وجود اینکه قبل از ازدواج تعهد کرده بود. من هرگز بهش نگفتم چیزی به نامم کن. چیزی برای خودم ازش نخواستم. نگران آینده خودمم و بهش گفتم. اما ازش پول نخواستم. فقط جدی چسبیدم به کار و دارم پس انداز میکنم. همه کارهای مالی منو میدونه. حتی مبلغ کرایه تاکسی که باش جایی میرم ازم میپرسه. چیزی ندارم که اون ندونه. از فیش حقوقی تا پولی که واسه خیریه بدم همه رو میدونه و حساب پول منو داره.
روی دارایی بابام و خواهرو برادرام حساسه. مدام میپرسه داداشت چقدر حقوق میگیره و اگه بگم نمیدونم قهر میکنه و میگه : تو با من همدل نیستی. به خاطر کس دیگه زندگیمونو خراب میکنی. مدام حساب میکنه که برادرت حتما ماهی 6-7 تومن حقوق میگیره. با این همه دارایی واسه چی میره سر کار.
از داشتن یا نداشتن خونوادش حرفی نمیزنه. من نمیدونم کی تو خونوادش چی داره چی نداره. نمی پرسم چون برام مهم نیست. اونم نمیگه. وقتی پول احتیاج داره از خواهراش میگیره. دفعه پیش بهم گفت از خواهرم گرفتم. دو ساعت بعدش گفت فکر میکنی خواهرم سر گنج نشته من بهت دروغ گفتم. از کسی قرض کردم.
ملکی داشته که من از غریبه ها شنیدم. یکسال بعد از ازدواجم ازش پرسیدم و گفت نه ندارم. حالا با پررویی داره اون ملک رو میفروشه. اصلا که به من توضیح نداد. من از لابلای تلفن هاش متوجه شدم. و وقتی پرسیدم گفت خوبه من مال واموال زیادی ندارم و تو اینجوری میکنی. جلوی چشم من داره واسه پول اون ملک برنامه ریزی میکنه و دنبال خونه میگرده اونوقت نه تنها ازم نظر نمیخواد بلکه وقتی بهش پیشنهاد دادم مغازه بگیره گفت با کدوم پول؟

حالا چه فایده که بگه عاشقتم. تو زندگی منی؟ اون که از همه فامیلش مشورت گرفته واسه این موضوع و فقط منم که از هیچ کارش خبرندارم.
جالبه که هر حرفی به دهنش بیاد به من میگه و دایم سرکوفت میزنه. بعد که من ناراحت میشم داد میکشه که با تو نمیشه حرف زد!!!! همیشه که نمیشه حرف حرف تو باشه.
من که اختیار عوض کردن جای وسایل خونمو ندارم. من که دکور خونم مطابق میل خواهر شوهر و مادر شوهر تغییر کرد.


میدونم خواهراش دور از چشم شوهراشون پول پس انداز میکنن و جوری که دوست دارن خرج میکنن. این خونواده که خیلی پنهان کارن دوست دارن سر از کار همه دربیارن و تهمت پنهان کاری به همه میزنن. کافر همه را به کیش خود پندارد.

نمیدونم دیگه ازش سوال بکنم که با پولش چکار کرد یا مثل ملکه فرمایشی اختیار امور رو به معشوقه های رنگ و وارنگ (خونواده و فامیلش) بسپارم و فقط لبخند مصنوعی بزنم

من به مردي وفا نمودم و او

پشت پا زد به عشق و اميدم

هر چه دادم به او حلالش باد

غير از آن دل كه مفت بخشيدم

دل من كودكي سبك سر بود

خود ندانم چگونه رامش كرد

او كه مي گفت دوستت دارم

پس چرا زهر غم به جامش كرد؟

سلام
اگه کسی این پستو خوند لطفا آدرس یه مشاور مطمین رو تو تهران بهم بده.
اگر مشاوره تلفنی هم میشناسید ممنون میشم شماره بهم بدید.
من پر از سوالم و از اینهمه بی عدالتی بینمون خسته شدم. نیاز دارم که با یه کارشناس صحبت کنم.