موضوع: اشعار گلچین : سری سوم

دانه فلفل سیاه و خال محبوبان سیاه
هر دو جانسوزند، اما این کجا و آن کجا؟

عده ای در خون و آتش، عـــــده ای در پول خلق
هر دو رقصیدند، اما این کجـــــا و آن کجـــــا؟

آن یکی را سوز ترکش، آن یکی هم در سونا
هر دو می سوزند، اما این کجــــــا و آن کجــــــا؟

عده ای سرب و گلوله، عده ای میلیــــــــــاردهـا
هردو تا خوردند، اما این کجــــــا و آن کجــــــا؟

عده ای بر روی میــــــــــن و عده ای بر بال قــــو
هر دو خوابیــدند، اما این کجــــــا و آن کجــــــا؟

این یکی از سوز ترکش، آن یکی هم در ســـونا
سوختند این هر دو اما، اما این کجـا و آن کجــا؟

این یکی بر تخت ماســــاژ, آن یکی بر ویلچــرش
هردو آرامنــــــــد،اما این کجـــا و آن کجــا؟

این یکی را گاز خردل، آن یکی را گاز پارس
هر دو با گاز اند، اما این کجــــــا و آن کجــــــا؟


باکری ها سمت غرب و خاوری ها سوی غرب
هر دو تا رفتند، اما این کجــــــا و آن کجــــــا؟

آن یکی بر پشت تانک و آن یکی بر صدر بانک
هر دو مسئولند، اما این کجــــــا و آن کجــــــا؟

این یکی در عمق دجــــله، آن یکی آنتالیــــــــــا
هردو در آب اند، اما این کجـــــــا و آن کجــــــــا؟




عده ای کردند کـــار و عــــــده ای بستند بــــــار
هردو فعــــــــــــالند، اما این کجـــا و آن کجــا؟

عده ای بر تار شیطان می تنند چون عنکبوت
عده ای بر حق و جاویدند، اما این کجــــــا و آن کجــــــا؟

الغرض، یاران حق و پیرو فرعونیان
هر دو تا وصل اند، اما این کجــــــا و آن کجــــــا؟





-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=
آن جواد در راه خلق و آن یکی در راه حلق!
هر دو می سوزند ، اما این کجا و آن کجا؟

از محبت تلخها شیرین شود
وز محبت مسها زرین شود

ازمحبت دُردها صافی شود
وز محبت دَردها شافی شود

از محبت خارها گل می شود
وز محبت سرکه ها مل می شود

از محبت دار تختی می شود
وز محبت بار بختی می شود

از محبت سجن گلشن می شود
بی محبت روضه گلخن می شود

از محبت نار نوری می شود
وز محبت دیو حوری می شود

از محبت سنگ روغن می شود
بی محبت موم آهن می شود

از محبت حزن شادی می شود
وز محبت غول هادی می شود

از محبت نیش نوشی می شود
وز محبت شیر موشی می شود

از محبت سُقم صحت می شود
وز محبت قهر رحمت می شود

از محبت مرده ، زنده می شود
وز محبت شاه بنده می شود

این محبت هم نتیجه دانش است
کی گزافه بر چنین تختی نشست

ترسم که اشک در غم ما پرده در شود
وین راز سر به مهر به عالم سمر شود

گویند سنگ لعل شود در مقام صبر
آری شود ولیک به خون جگر شود

خواهم شدن به میکده گریان و دادخواه
کز دست غم خلاص من آن جا مگر شود

از هر کرانه تیر دعا کرده‌ام روان
باشد کز آن میانه یکی کارگر شود

ای جان حدیث ما بر دلدار بازگو
لیکن چنان مگو که صبا را خبر شود

از کیمیای مهر تو زر گشت روی من
آری به یمن لطف شما خاک زر شود

در تنگنای حیرتم از نخوت رقیب
یا رب مباد آن که گدا معتبر شود

بس نکته غیر حسن بباید که تا کسی
مقبول طبع مردم صاحب نظر شود

این سرکشی که کنگره کاخ وصل راست
سرها بر آستانه او خاک در شود

حافظ چو نافه سر زلفش به دست توست
دم درکش ار نه باد صبا را خبر شود

سر ارادت ما و آستان حضرت دوست
که هر چه بر سر ما می‌رود ارادت اوست


نظیر دوست ندیدم اگر چه از مه و مهر
نهادم آینه‌ها در مقابل رخ دوست


صبا ز حال دل تنگ ما چه شرح دهد
که چون شکنج ورق‌های غنچه تو بر توست


نه من سبوکش این دیر رندسوزم و بس
بسا سرا که در این کارخانه سنگ و سبوست


مگر تو شانه زدی زلف عنبرافشان را
که باد غالیه سا گشت و خاک عنبربوست


نثار روی تو هر برگ گل که در چمن است
فدای قد تو هر سروبن که بر لب جوست


زبان ناطقه در وصف شوق نالان است
چه جای کلک بریده زبان بیهده گوست


رخ تو در دلم آمد مراد خواهم یافت
چرا که حال نکو در قفای فال نکوست


نه این زمان دل حافظ در آتش هوس است
که داغدار ازل همچو لاله خودروست

نان پاره ز من بستان ، جان پاره نخواهد شد



آواره عشق ما ، آواره نخواهد شد




آن را که منم خرقه، عریان نشود هرگز



وان را که منم چاره ، بیچاره نخواهد شد




آن را که منم منصب ، معزول کجا گردد ؟



آن خاره که شد گوهر، او خاره نخواهد شد




آن قبله مشتاقان ، ویران نشود هرگز



وان مصحف خاموشان ، سی پاره نخواهد شد




از اشک شود ساقی ، این دیده من ، لیکن



بی نرگس مخمورش ، خَمّاره نخواهد شد




بیمار شود عاشق ، اما بنمی میرد



ماه ار چه که لاغر شد ، اِستاره نخواهد شد




خاموش کن و چندین ، غمخواره مشو ، آخر



آن نفس ، که شد عاشق ، اَمّاره نخواهد شد



( مولانا )

پیش او یار نو و یار کهن هر دو یکی است / حرمت مدعی و حرمت من هر دو یکی است
قول زاغ و غزل مرغ چمن هر دو یکیست / نغمه ی بلبل و غوغای زغن هر دو یکیست
این ندانسته که قدر همه یکسان نبود
زاغ را مرتبه ی مرغ خوش الحان نبود

اینجا برای من ، شایدهوا کم است
جای من و دلم، در این فضا کم است

این آه بی صدا،بغض مرا شکست
حتی برای بغض ،اینجا صدا کم است

اینجا نفس کم است،اینجا هوا کم است
این وادی غم است ،لطف وصفا کم است

با من تمام شهر، اینجا غریبه اند
در این غریبه زار صد آشنا کم است

این دردبی دلیل، جان مرا فسرد
اینجا طبیب نیست،اینجا دوا کم است

آدم که سیب را برچید وخورد ورفت
تاوان کار او،بر ما چراکم است؟

پشت مرا شکست، خروار" ما ومن"
اینجا همه" من" اند، او و شما کم است

در خانه ی دلم، غیر ازخدا نبود
در این قفس چرا جای خدا کم است؟

امشب دلم پر است از ابرهای غم
در دستهای من چتر دعا کم است

شعر از» فاطمه لشکری (راحیل کرمانی)

می شود پرده چـــــشم پـرکاهی گاهی ****دیده ام هر دو جهان را بـنگاهی گاهی

وادی عشق بس دور و دراز است ولی **** طی شود جاده صد ساله بــه آهی گاهی

در طلب کوش و مده دامن امـید زدست **** دولتی هست که یابــی سرراهــی گاهی