عقل دوراندیش و پیش بینی مرگی که در آغوشم می گیرد!
اگرچه ما بر اساس شرایط عادی برنام ریزی می کنیم و زندگی می کینم.
اما اگر دقت کنید در همین برنامه ریزی ها تبصره ها، استثناء ها و موارد غیر منتظره را نیز پیش بینی کرده و در برنامه خود می گنجانیم.
بر اساس زندگی معمولی قرار نیست هر روز تصادف کنیم!
قرار نیست هر روز ماشینمان پنچر شود!
قرار نیست هر روز حادثه ای برای ما پیش بیاید.!
قرار نیست هر روز دزد به منزل ما بزند!
قرار نیست هر روز خانه امان آتش بگیرد!
اما ما براساس اینگونه قرارهای متدوال، زندگی نمی کنیم به همین خاطر برای همین اتفاقات غیر منتظره نیز برنامه می ریزیم. یعنی تصادفات، خرابی ماشین، دزدی های غیر منتظره و آتش سوزی را لحاظ کرده و سازوکار مناسب را طرح ریزی می کنیم.
زاپاس تهیه می کنیم و درماشین قرار می دهیم که اگر ماشین پنچر شد در راه نمانیم.
بیمه ماشین تهیه می کنیم که اگر تصادف کردیم، مستاصل نباشیم.
کمربند ایمنی می بندیم که اگر ناگاه حادثه ای پیش آمد برایمان اتفاقی نیفتد.
قفل و دزدگیر برای منزل و اتومبیل خود نصب می کنیم که اگر احتمالا دزد آمد، مانع شود.
دفترچه بیمه تهیه می کنیم که اگر بیمار شدیم، برای درمان مشکلی نباشد.
کپسول آتش نشانی تهیه می کنیم تا در صورت آتش سوزی آن را خاموش کنیم.
حالا سئوال اساسی اینست:
همه اینها برای بخشی از زندگیمان هست.
آیا برای اصل زندگیمان و جاودانگی خود هم چنین تمیداتی اندیشیده ایم.
واضح تر می گویم:
مرگ برای همه انسانها یک واقعیت قطعی هست نه یک حادثه و اتفاق و استثناء
سهم مرگ برای همه ما قطعی هست.
چه تمهیداتی برای آن اندیشیده ایم. چه آمادگی برای آن ایجاد کرده ایم.
شاید این سئوال در ذهن بعضی باشد که:
اگرچه مرگ قطعی هست. اما حالا تا پیر شویم و 80 یا 90 ساله بشویم و بمیریم زمان زیادی هست؟ چه نیازی هست که خاطر خود را با فکر به مرگ مکدر کنیم؟! بگذارید زندگی کنیم؟!
توضیحات این مقاله از اول در پاسخ به همین سئوال هست.
به قبرستان گذر کنیم. آیا همه در سن 90 سال فوت شده اند.
خیر! در هر سن و زمانی انسان در معرض مرگ هست. و باید ما همانطور که با بیمه و زاپاس و دزدگیر و کپسول آتش نشانی برای اتفاقات مجهز می شویم. آمادگی لازم برای مرگ های غیر منتظره هم داشته باشیم.
یعنی اگر هم اکنون بنده سکته مغزی یا قلبی کردم و مردم آیا کاملا آماده هستم؟
یعنی اگر هم اکنون تصادف کردم و مرگ من فرا رسید کار مانده ای ندارم؟
آیا این زندگی که برای خودم برنامه ریزی کردم به صورت نامحدود بوده است و آمادگی ادامه زندگی پس از مرگ را دارم یا خیر؟
یا اینکه در این چند سال هیچ پیش بینی و آمادگی برای مرگ ناگهانی نداشته ام؟!!! و تصور می کردم در 90 سالگی یا 100 سالگی می میرم و بعدا خودم را آماده می کنم!!!!!!
و حالا، قبل از اینکه هیچ تدارکی دیده باشم، یا برنامه ای ریخته باشم یا آمادگی کسب کرده باشم. دست خود را ازدنیا کوتاه می بینم.
والدین و همسر و فرزندان و اقوام و عزیزانم هم فاتحه ای می خوانند!
مراسمی می گیرند
و چند خاطره هم از خوبی یا بدی های ما می گویند!
و بعد از چند سال ، گویی اصلا ما در این دنیا نبوده ایم. نه خودمان، نه غمهایمان، نه شادی هایمان، نه آرزوهایمان ونه هوس هایمان و نه .....
پس از مدتی ما هم به گروه میلیاردی از انسانهایی می پیوندیم که مرده اند و دیگر نام و نشانی هم از آنها نیست.
گویا اصلا ما هیچ وقت نبوده ایم.
و در ادامه این دنیا باز مردمانی دیگر می آیند و دنبال خواست های خودشان هستند. دنبال پول و رفاه و زندگی خودشان.
خانه هایی که ما با هزار آرزو به دست آورده بودیم ، می خرند و صاحب می شوند و و با همسران ما ازدواج خواهند کرد و زندگی ادامه پیدا می کند.
و اگر ما بتوانیم پس از مرگ به زندگی این دنیا و محیطمان نگاه کنیم، ارزشها و اهمیت ها برایمان دگرگون می شود.
متوجه می شویم که برای چیزهایی غصه خوردیم که کوچک بودند و بی خیال چیزهایی بودیم که بسیار مهم بودند.
بیایم برای مرگمان برنامه داشته باشیم.
مرگ قطعی ترین قسمت زندگیمان هست که برای همگان به مساوی تقسیم شده است و همه ما این سهم زندگی را قطعا تجربه خواهیم کردم.
پیش بینی ها، آمادگی ها و فعالیتهایی که برای گذر از این قسمت از زندگیمان تدارک دیده ایم چیست؟
اگر ما قصد مهاجرت به کشور دیگری داشته باشیم ، قبل از سفر همه تبدیلات را انجام می دهیم تا در کشور دیگر دسترسی به همه داشته هایمان را داشته باشیم!
آیا برای مهاجرت غیر قابل برگشت به پس از مرگ آمادگی لازم را داریم.
آیا از میان همه غمها، غصه ها، تلاشها، نگرانی ها، حسرت ها و فعالیتهایمان سهمی هم برای ادامه زندگیمان پس از مرگ در نظر گرفته ایم؟!!!
چند در صد از وقت، چند در صد غمها، چند درصد فعالیت ها و انرژی ها، چند درصد برنامه ریزی ها ، چند درصد نگرانی هایمان را به زندگی پس از مرگ اختصاص داده ایم؟!!!!
لطفا بیاییم همه (به جز کسانی که هرگز نمی میرند!!!) برنامه ای مکتوب برای زندگیمان تا ابد بریزیم و به مقوله مرگ و پس از مرگ هم در برنامه ریزی های خود جدا توجه کنند.
اگر قرار باشد زندگیمان جاودانه باشد، یعنی اینکه 80 یا 90 سال نسبت به بی نهایت، میل به صفر می کند و کمترین هست. لیکن همین کمترین ضامن و هزینه بی نهایت زندگی پس از مرگ هست.
آنها که به عالم پس از مرگ اعتقاد ندارند، خود را انسانهای 80 ساله و فناپذیرمی دانند و نیاز به این مقاله ندارند.
لیکن کسانی که جاودانگی را پذیرفته اند. باید به طور اساسی در برنامه ریزی زندگیشان تجدید در نظر کنند.
لینکهای مرتبط:
http://www.hamdardi.net/thread-823.html
http://www.hamdardi.net/thread-18460.html
