با محرم ...

[shirin joon]

آبروي "حسين" به كهكشان مي ارزد...
يك موي "حسين" بر دو جهان مي ارزد....
گفتم كه بگو بهشت را قيمت چيست؟
گفتا كه "حسين" بيش از آن مي ارزد...

[**leili**]

بسم الله الرحمن الرحیم.......

یا ایتها النفس المطمئنه
ای نفس قدسی مطمئن ودل آرام
ارجعی الی ربک راضیه مرضیه
[size=small]امروز به حضور پروردگارت باز آی که تو خوشنود واو راضی از توست
فادخلی فی عبادی
[/size]باز آی ودر صف بندگان خاص در آی
وادخلی جنتی
وبا خوشنودی در بهشت داخل شو
«« آیات 27-30 سوره فجر »»

زان یار دلنوازم شکری ست با شکایت
گر نکته دانی عشقی خوش بشنو این حکایت

بی مزد بود و منت ، هر خدمتی که کردم
یارب مباد کس را مخدوم بی عنایت

ای آفتاب خوبان می جوشد اندرونم
یک ساعتم بگنجان در سایه عنایت

رندان تشنه لب را آبی نمیدهد کس
گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت

هرچند بردی آبم روی از درت نتابم
جور از حبیب خوشتر کز مدعی رعایت

در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا
سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت

چشمت به غمزه مارا خون خورد و می پسندی
جانا روا نباشد خونریز را حمایت

در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود
از گوشه ای برون آی کوکب هدایت

از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود
زنهار از این بیابان وین راه بی نهایت

این راه را هدایت صورت کجا توان بست
کش صد هزار منزل بیش ست در هدایت

عشقت رسد به فریاد ور خود به سان حافظ
قرآن ز بر بخوانی در چارده روایت

(حافظ )

[محمدابراهیمی]

یوسف حسین یا رب افتاده به میدان است
یا رب این علی اکبر باشد که مرا جان است
ای باب حاجات حسین
بهر حرم مشکل گشا
گل تشنه به حرم بود به امیدت یا عباس یا عباس
به سکینه چه بگویم چه رسیدت یا عباس یا عباس
کاروانی امده اینک به دشت کربلا

[هاله نو]

میان دل ز عشقت لاله باغیست
بحمدالله وجودم مست ساقیست
بساط گریه را اماده سازید
که چند شب تا محرم وقت باقیست

السلام علیک یا اباعبداله الحسین
اشفع لنا عندالله

التماس دعا دارم دوستان

[هاله نو]

السلام علیک یا اباعبداله الحسین
عالم همه محو گل رخسار حسین است
ذرات جهان در عجب کار حسین است
دانی که چرا خانه حق گشته سیه پوش
یعنی که خدای تو عزادار حسین است

دوستان اگه دلتون شکست یاد منم بکنید و برام دعا کنید

[bahar.shadi]

امام حسین و مناجات عاشقانه

دعا رمزی بین عاشق و معشوق است، هر زمانی انسان می‏خواهد، با خدای خویش سخن

بگوید، دعا بخواند، و اگر خواهان شنیدن کلام الهی و دوستدار صحبت کردن معشوق خویش

است، قرآن بخواند. لذا در زندگی انبیاء و ائمه‏علیهم السلام تلاوت آیات و دعا خواندن جایگاه

ویژه‏ ایی دارد.


حضرت امام حسین علیه السلام در حساسترین لحظات دست مناجات را بلند کرد و فرمود:

«اَللَّهُمَّ اَنْتَ ثَقْتَیِ فِی کُلِّ کَربٍ وَ اَنتَ رَجآئی فِی کُلِّ شِدَّةٍ وَ اَنْتَ فِی کُلِّ اَمْرٍ نَزّلَ بِی ثِقَةٌ

وَعِدَةٌ؛ \" 1 \" خدایا، تو اطمینان و تکیه گاه من در همه سختی‏ها هستی، و تو امید من در

همه مشکلات و گرفتاریها هستی و تو در هر پیش آمدی از اموری که به من فرود می‏آید،

وسیله اعتماد و پناه من هستی».


حضرت امام حسین علیه السلام وقتی که به زمین کربلا رسید، همه فرزندان و برادران و اهل

بیت را جمع نمود. سپس به آنها نظری نمود، ساعتی اشک ریخت، و فرمود: «اَلّلهُمَّ اِنَّا عِتْرَةُ

نَبِیِکَ مُحَمَّدٍ وَ قَدْ اُزْعِجْنَا وَ طُرِدْنا، وَ اُخْرِجْنا عَنْ حَرَمِ جَدِّنا، وَ تَعَدَّتْ بَنُواُمَیَّةِ عَلَیْنا اَللَّهُمَّ فَخُذْ لَنا

بِحَقِّنَا، وَ انْصُرنَا عَلَی القَومِ الکَافِریِن؛ \" 2 \" خدایا! ما عترت پیامبر تو حضرت محمد صلی الله

علیه وآله وسلم هستیم، ما به زحمت افتادیم و از دیارمان طرد شدیم و از حرم جدمان خارج

شدیم، و بنی امیه برما ستم نمودند، خدایا! حق ما را از آن‏ها بگیر، و ما را بر گروه کافر یاری

فرما».


جمله‏ ای از دعای عرفه حضرت، «اَللَّهُمَّ اجْعَلْنِی اَخْشاکَ کَاَنّی اَراکَ وَ اَسْعِدْنی بِتَقْویکَ وَ لا

تُشْقِنی بِمَعْصِیَتِکَ وَ خِرْلی فِی قَضآئِک وَ بارِکْ لی فی قَدَرِکَ؛ \" 3 \" خدایا! قرار بده مرا که از

تو بترسم، مثل کسی که او را می‏بینم و مرا با نافرمانی خود به شقاوت و پستی نیانداز و

خوبی‏ها را در حکم خویش برای من قرار بده و برکت را در تقدیرت برایم مقدر فرما».


«اَللَّهُمَّ اجْعَلْ غِنَایَ فِی نَفْسی وَ الیَقینَ فِی قَلْبِی وَ الأِخْلاصَ فِی عَمَلِی وَ النُّورَ فِی بَصَری وَ

البَصیِرَةَ فِی دینی وَ مَتِّعْنی بِجَوارِحِی وَ اجْعَلْ سَمْعی وَ بَصَرِیَ الوارِثَیْنَ مِنّی وَ انْصُرْنی عَلی مَن

ظَلَمْتِی؛ \" 4 \" خدایا! قرار بده بی‏نیازی در وجودم و یقین را در دلم و اخلاص را در کارهایم، و

نور را در چشمم و شناخت و شعور در دینم و با اعضای بدنم مرا بهره‏مند فرما و گوش و

چشمم را دو وارث من قرار بده و مرا بر کسانی که به من ستم می‏نمایند یاری فرما».


داستان

«حاتِم اَصَمّ» از عابدان وارسته و مخلص بود. یکی از مسلمین به نام «عُصام بن یوسف» نزد او

آمد و از روی اعتراض به او گفت: تو چگونه نماز می‏خوانی؟

حاتم گفت: هنگامی که وقت نماز فرا می‏رسد، برمی‏خیزم، وضوی ظاهری و وضوی باطنی می‏گیرم.

عصام گفت: «وضوی باطنی چگونه است؟»

حاتم گفت: «در وضوی ظاهر، اعضای وضو را با آب می‏شویم. اما در وضوی باطن، آن اعضاء را با

هفت خصلت می‏شویم: 1) توبه، 2) پشیمانی از گناهان سابق، 3) ترک دلبستگی به دنیا، 4)

ترک تعریف و ستایش مخلوقات، 5) ترک ریاست مادی 6) ترک کینه، 7) ترک حسادت. سپس

به مسجد می‏روم و آماده نماز می‏شوم. در حالی که کعبه را پیش رو می‏بینم و خود را در برابر

خدای بزرگ یکپارچه محتاج می‏نگرم. گویی در محضر خدا هستم، بهشت را در طرف راست و

دوزخ را در طرف چپ و عزرائیل را پشت سر خود مشاهده می‏کنم و گویی پاهایم روی پل صراط

قرار گرفته است و این نماز، آخرین نماز من است؛ سپس نیت می‏کنم و تکبیر پاک می‏گویم و حمد

و سوره را با تفکر و تأمل می‏خوانم؛ آنگاه رکوع را با تواضع و خشوع انجام می‏دهم و سپس

سجده را با تضرع و زاری بجا می‏آورم و تشهد را با امید می‏خوانم و سلام نماز را با اخلاص

می‏گویم. مدت سی سال است، که نماز من این گونه است».

عصام به حاتم گفت: «این گونه نماز خواندن را شخصی غیر از تو نمی‏تواند انجام دهد.»

سپس گریه سختی کرد و از خدا خواست، که چنین حالت عبادت را به او عنایت کند. \" 5 \".


پیام‏های داستان

1. دعا راه ارتباط مخلوق با خالق است.

2. دعا وسیله آرامش روحی و جسمی و یک نوع امیدواری در میان همه ناامیدی‏ها به رحمت بیکران الهی است.

3. همه انسان در هر مرتبه ‏ایی از کمالات انسانی باشند ، نیاز به مناجات‏ و نجوا گری در محضر الهی دارند.

4. هر چه انسان در معرفت و شناخت بالاتر باشد. مناجات و عشق بازی او در خلوت شب و دل بیشتر می‏باشد.

5. دعا از سیره مستمره همه انبیاء و ائمه علیهم السلام اولیاء و خاصان درگاه الهی و همه مردم با ایمان می‏باشد.

«اِلهی اَذِقْنی حَلاوَةَ ذِکْرِک؛ خدایا شیرینی یادت را به ذائقه من بچشان».


اهداف قیام حسینی

حضرت امام حسین علیه السلام اهداف قیام خویش را بوسیله نامه‏ائی به بزرگان بصره نوشت

و آن‏ها را جهت یاری خویش فرا خواند: «مِنَ الحُسَینِ بنِ عَلِیٍّ علیه السلام الی مالِکِ بْنِ

مِسمَعٍ، وَ الاَحْنَفِ بْنِ قَیْسٍ، وَ المُنْذِرِبْنِ جاروُدٍ، وَ مَسْعُودِ بنِ عَمْرٍو وَ قَیسِ بنِ الهَیتِم. سَلامٌ

عَلَیکُم، اَمَّا بَعدُ فَاِنِّی اَدْعُوکُم اِلی اِحْیآءِ مَعالِمَ الْحَقَّ وَ اِماتَة البِدَعِ، فَاِنْ تُجیبُوا تَهْتَدُوا سُبُلَ

الرَّشادِ». \" 6 \" درود بر شما، اما بعد، به درستی که من شما را به جهت زنده کردن

پایه‏ های دین و مرگ و نابودی بدعت هایی (که گذشتگان پایه‏گزاری نمودند، دعوت می‏نمایم).

اگر اجابت نمودید، به راه رشد هدایت شده‏اید».


حضرت امام حسین علیه السلام در نامه ‏ائی به برادرش محمد حنیفه بعد از شهادت به توحید

و رسالت حضرت خاتم الانبیاء صلی الله علیه وآله وسلم و شهادت به حقانیت بهشت و جهنم

و خارج شدن از قبرها و آمدن قیامت نوشت:«وَ اِنّی لَم اَخرُجْ اَشَراً و لا بَطَراً وَ لا مُفسِداً وَ لا

ظالِماً و اِنَّما خَرَجتُ لِطَلبِ الاِصلاحِ فِی اُمَّةِ جَدّی، وَ شیعَة اَبی عَلیّ بن ابیطالب اَن آمَرَ

بِالمَعرُوف وَ اَنْهی عَنِ المُنْکَرِ وَ اَسیرُ بَسیرَةِ جَدّی وَ اَبی؛ \" 7\" به درستی که من به عنوان

شرارت و سرکشی و فساد نمودن و ظلم کردن از [مدینة الرسول خارج نشدم. همانا به

درستی که برای طلب اصلاح در امت جدم و شیعیان پدرم علی بن ابیطالب‏علیه السلام خارج

شدم، برای این که امر به معروف و نهی از منکر نمایم. و در مسیر و روش جدم و پدرم حرکت

کنم».


در ادامه حضرت فرمود: «فَمَنْ قَبِلَنی بِقَبُولِ الْحَقِّ فَاللَّهُ اَوْلی بِالْحَقِّ، وَ مَنْ رَدَّ عَلَیَّ هذا اَصْبِرُ

حَتّی یَقْضی اللَّهُ بَیْنی وَ بَیْنَ الْقَومِ بِالْحَقِّ وَ هُوَ خَیْرُ الحاکِمینَ؛ \" 8 \" پس کسی که از من

پذیرفت با پذیرفتن حق [مطلوب حاصل شده] پس خداوند سزاوارتر به حق است و کسی که

بر علیه من [مطالب را] رد کند. من صبر می‏کنم تا خداوند بین من و قومم به حق قضاوت نماید.

و او بهترین حکم کنندگان است».


حضرت علی علیه السلام، امیر بیان، اهداف قیام را این گونه بیان می‏نماید: «اَللهُمَّ اِنَّکَ تَعلَمُ اَنَّهُ

لَمْ یَکُنِ الّذی کَانَ مِنّا تَنافُسَاً فی سُلطانٍ و لا اِلِتمَاسُ شئٍ مِن فُضُولِ الحُطَامِ؛ \" 9 \" خدایا

به درستی که می‏دانی، از جانب ما اشتیاقی به سلطنت و حکومت نمی‏باشد و ما در خواستی

برای چیزی از بهره‏های دنیا نداریم». حضرت علی علیه السلام در ادامه بیانات خویش

می‏فرماید: «وَ لکِن لِبَزِزَ المَعالِمَ مِن دینِکَ وَ نُظهِرَ الاِصلاحَ فِی بِلادِکَ فَیَأمَنَ المَظلُومُونَ مِن

عِبادِکَ وَ تُقَامَ المُعَطَّلَةُ مِن حُدُودِکَ؛ \" 10\" قیام برای این که پایه‏های دین تو (ای خدا) آشکار

شود و اصلاح را در شهرهای تو ظاهر نماییم، تا ستمدیدگان از بندگان تو در امان باشند و

حدود و احکام تو تعطیل نگردد».


آری این‏ها بیان اهداف نهضت علوی و حسینی بود. که در جهت اصلاح جامعه و زدودن مفاسد

اجتماعی و حاکم نمودن اخلاق زیبای انسانی، نجات دادن محرومین و مظلومین از زیر ستم و

چکمه ظالمین و زنده نمودن حدود الهی و دینی و ریشه کن کردن رفتارها و کارهای حرام

شرعی و عقلی و عرفی، همه این‏ها در جهت تحقق آرمان‏های رسالت حسینی و علوی

می‏باشند.



====================================

پی‏ نوشت‏ها:

1- بحارالانوار، ج 91، ص 211

2- بحارالانوار، ج 44، ص 382

3- بحارالانوار، ج 95، ص 218

4- بحارالانوار، ج 95، ص 218

5- داستان دوستان، ج 3، ص 210

6- نهج الشهاده، ص 276

7- بحارالانوار، ج 44، ص 328

8- بحار الانوار، ج 44، ص 330

9- بحار، ج 67، ص 79

10- نهج البلاغه، صبحی صالح، خ 131

منبع: سایت راسخون.

[غریب آشنا]

محرم ماه عزاست.
آنجا که عزیزترین انسانها، که مایه فخر زمینیان است به فجیعانه صورت به شهادت می رسند


محرم ماه افتخار است.
آنجا که انسان می تواند به آنجا برسد که از همه تعلقات خود به یکباره دل بکند و وجود عزیزش و دلبندانش را در طبق اخلاص بگذارد

محرم ماه انتخاب است.
آنجا که مرز باریک و گرد و غبار گرفته حق و باطل کمرنگ می شود و انسان باید براساس معیارهای وحی آنها را بیابد و انتخاب کند.

محرم ماه الگوست.
ماهی که در آن حسین به ما می گوید که اصل و اساس چیست و چگونه و با چه می توان آنرا احیاء کرد. آنجا که خود امام قبل از هر حرفی عمل می کند و با خونش و با فدایی کردن عزیزانش عملا به ما الگو می دهد.

محرم ماه فهم هست.
وقتی که جهل و علم های آمیخته شده با هوس امور را بر ما مشتبه می کنند. این پاکبازی هست که می تواند فهم ما را به راهمان برجسته سازد.

محرم ماه توکل است.
وقتی که ابزاری نیست، سرمایه ای نیست، امکاناتی نیست و دستمان خالی هست به جز علی اصغری شش ماهه نیست، باز هم می توانیم در برابر انبوه انبوه دشمن مسلح بایستیم و با توکل بر او بدانیم که پیروز حقیقی خواهیم ماند.
محرم ماه تجدید میثاق است.

محرم ماه معیار است.
می آموزیم که با وصل به او ، با وصل به وحی و با وصل به امامت و ولایت می توانیم مسیر را بیابیم و سردرگم نمانیم.


محرم ماه عشق است.
اگر عشق فنا شدن در معشوق باشد به نحوی که اثری از عاشق نباشد. اگر عشق قربان شدن هست. اگر عشق اسماعیل گونه ذبح شدن به پیش معشوق هست. همه را یکجا می توان در حسین و یارانش دید.

محرم ماه شهادت است.
شاهد بودن و گواه بودن و زنده بودن را با محرم معنا می توان بخشید.
شهدی شیرین تر از آن نیست که وجودت را در مسلخ عشق فدا کنی.

محرم ماه هدف های والاست.
محرم گذر از روزمرگی خوردن و خوابیدن است. محرم فراتر از شکم و شهوت هست ، محرم واری حسرت گذشته و لذت امروزه و نگرانی های فرداست. محرم مالامال اهداف متعالی هست. محرم ماه برون رفت از روز مرگی هاست.

محرم ماه پافشاری بر ارزشهاست.
محرم پایان بی تفاوتی آدمی در قبال جامعه است. محرم اوج مسئولیت و جان نثاری برای ارزشهای والای انسانهاست. ارزشهایی که پیامبران برای برپاداشت آنها به رسالت مبعوث شده اند.

محرم ما تشخیص است.
محرم ما محک هست. ماه شناسایی سره از ناسره است. محرم ماه یافتن جاده اصلی و صراط مستقیم انسانیت است. آنجا که هزاران دین و آئین نوظهور سعی در مشوش کردن اذهان می کنند. راه آدمی در محرم تشخیص داده می شود.

محرم ماه امربه معروف و نهی از منکر است.
آری محرم به ما می می گوید رسالتمان در برابر جامعه و دیگران بی تفاوتی نیست. تا ستمگران و دنیا دوستان ارزشها را ذبح کنند و ما به خود مشغول باشیم. گاهی تا فدایی کردن خودمان و علی اصغرهایمان باید مقابله و مباره کنیم.

محرم ماه بقاست.
آری محرم برای همیشه می ماند. حسین همیشه خواهد ماند. حتی اگر صد پاره اش کنند. و یزیدیان نخواهند ماند حتی اگر بر سر کشته حسین قهقه مستانه سر دهند.

محرم ماه یاوران حسین است.
محرم برای یاران حسین در همه زمانها و مکانها ساری و جاری هست. و هزاران جواد پیرو حسین و محرم اویند.
راستی جواد عزیز دلم، میدونی چقدر دلم برایت تنگ شده است.

چون شنیدم از ثواب اشک و ماتم بر شهید کربلا
مویه کردم بر حسین، چون طفل مادر گم کرده ای
با خودم گریان و احزان ، یاد آرم رنج یاران
هاتف غیب گویدم، آیا حسین فهم کرده ای؟
به چه عالیست سوگواری امام عاشقان
گوئیا در نینوا، جانت فدایش کرده ای
چون جدا گشتی تو از راه امام مومنان
روز محشر گویدت رو، قصد دیگر کرده ای
ای که بر سر می زنی، گویا حسین گم کرده ای
از ازل بودست حسین، لیکن تو خود گم کرده ای
در همه سالان تو اشک می ریزی و گریان شوی
یک شبی را تو به فکر آ، که هدف گم کرده ای
این هدف هم اشک و هم آهست ، هم طی مسیر
چون چنین کردی بیا، ترک تعلق کرده ای
اینکه گویند ای غریبه ، آشنایی با حسین فاطمه
چون که اشکت را عجین با خوی حیدر کرده ای

[baby]

گفتگوی حر با امام حسین (ع) در قالب این مثنوی بسیار زیبا (خدا به سراینده اش جزای خیر عطا کند)

...

بعد از اين خشکيده بر لب خنده ام
بسکه از طفلان تو شرمنده ام
مهربان آلوده ام پاکم نما
زير پاي زينبت خاکم نما
ديد حر از پاي تا سر حُر شده
سنگ جسته گوهر خود ، دُر شده
رو به سويش کرد شاه عالمين
گفت با حر اينچنين مولا حسين
با سپاهت راه ، سد کردي به من
نيستي بد گر چه بد کردي به من
تو نبودي قلب پر غم داشتم
در سپاهم حُر تو را کم داشتم
ما پي امداد تو بر خواستيم
گر تو پيوستي به ما ، ما خواستيم
عذر کمتر جو که در اين بارگاه
عفو مي گردد به دنبال گناه
توبه را ما ياد آدم داده ايم
ما برائت را به مريم داده ايم
مُرده را ما خود مسيحا مي کنيم
درد را عين مداوا مي کنيم
نيستي در بين ما ديگر غريب
دوست مي دارم تو را مثل حبيب
سربلندي خصم دون پستت گرفت
خاک پاي مادرم دستت گرفت
گر چه صد جرم عظيم آورده اي
غم مخور رو بر كريم آورده اي
...

[mahi91]

ای ساقی میخانه



من مستموودیوانه



بااین می جانانه



ماراکه بردخانه



گرمستموومدهوشم



ازعشق تومی جوشم



من جام یداللهی



ازدست تومی نوشم



هرکس به کسی نازد



ماهم به تومینازیم



یایادحسین تو



شوری به دل اندازیم.

[baby]

لا يوم كيومك يا ابا عبد الله‏«ع‏»
اى ابا عبد الله!هيچ روزى همچون روز تو(عاشورا)نيست.مضمون سخنى اززين العابدين‏«ع‏»است.روزى امام سجاد«ع‏»به پسر عباس‏«ع‏»نگاه كرد و گريست.ياد ازروز احد كرد كه حمزه در آن كشته شد،سپس ياد از موته كرد كه جعفر بن ابى طالب آنجا به‏شهادت رسيد.


امام حسن مجتبى و امير المؤمنين‏«ع‏» نيز خطاب به سيد الشهدا«ع‏»فرموده‏اند:«لا يوم كيومك يا ابا عبد الله‏»

گر چه همه شهادتهاو مصيبتهاى اهل بيت پيامبر،سنگين و اندوهبار است،اما آنچه در كربلا گذشت، بالاترين‏داغ و سوگ بود و هيچ حادثه‏اى به دلخراشى عاشورا و هيچ امامى و شهيدى به مظلوميت‏ابا عبد الله‏«ع‏»و فرزندان او نيست.
اين است كه از جمله فوق،بعنوان تسلاى خاطرداغديدگان هم استفاده مى‏شود و اين توصيه ائمه است كه هر گاه مصيبتى براى شما پيش‏آمد،از عاشورا و مصائب اهل بيت‏«ع‏»ياد كنيد،تا تحمل داغ بر شما آسان شود.


******
معالى السبطين،ج 2،ص 10،
مناقب،ابن شهر آشوب،ج 4،ص 86