موضوع: ♥گفتگو با خدا♥

خواب ديدم در خواب با خدايي گفتگويي داشتم.
خدا گفت :پس مي خواهي با من گفتگو كني؟
گفتم:اگر وقت داشته باشيد .
خدا لبخند زد
وقت من ابدي است.
چه سوالاتي در ذهن داري كه مي خواهي از من بپرسي؟
چه چيز بيش از همه شما را در مورد انسان متعجب مي كند؟
خدا پاسخ داد....
اين كه آنها از بودن در دوران كودكي ملول مي شوند.
عجله دارند زودتر بزرگ شوند وبعد حسرت دوران كودكي را مي خورند.
اين كه سلامت شان را صرف به دست آوردن پول مي كنند.
وبعد پولشان را خرج حفظ سلامتي مي كنند.
اين كه با نگراني نسبت به آينده زمان حال فراموش شان مي شود.
آنچنان كه ديگر نه در آينده زندگي مي كنندونه در حال.
اين كه چنان زندگي مي كنندكه گويي هرگز نخواهند مردوچنان مي ميرند كه گويي هرگز زنده نبوده اند.

خداوند دستهاي مرا در دست گرفت و مدتي هر دو ساكت مانديم.

بعد پرسيدم....

به عنوان خالق انسانها مي خواهيد آنها چه درس هايي از زندگي را ياد بگيرند؟
خدا با لبخند پاسخ داد


ياد بگيرند كه نمي توان ديگران را مجبور به دوست داشتن خود كرد.
اما مي توان محبوب ديگران شد.
ياد بگيرند كه خوب نيست خود را با ديگران مقايسه كنند.
ياد بگيرند كه ثروتمند كسي نيست كه دارايي بيشتري دارد.
بلكه كسي است كه نياز كم تري دارد.

ياد بگيرند كه ظرف چند ثانيه مي توانيم زخمي عميق در دل كساني كه دوستشان داريم ايجاد كنيم وسال ها وقت لازم خواهد بود تا آن زخم التيام يابد .
با بخشيدن بخشش ياد بگيرند كساني كه آنها را عميقا دوست دارند
اما بلد نيستند احساس شان را ابراز كنند يا نشان دهند
ياد بگيرند كه مي شود دونفر به يك موضوع واحد نگاه كنند و آن را متقاوت ببينند.
ياد بگيرند كه هميشه كافي نيست ديگران آنها را ببخشند
بلكه خودشان هم بايد خود را ببخشند.
و ياد بگيرند كه من اينجا هستم هميشه

شايد خيلي ها اين كتا ب رو خونده باشند ولي اميدوارم خوشتون بياد
دوستاي خوبم خيلي دوستتون دارم[/align]

تشكر

زماني كه دلم بگيرد به خانه ات مي آيم .....
خداي من !مرا با نوازش لطف خويش ادب كن نه با تازيانه عقوبتت.
اميدمن! از آن هنگام كه هنگامي نبود من كودكي بودم كه خوبيها راتنها از دست مادرانه تو دريافت كردم ودست ديگري نمي شناسم .
هر گاه در تنگناي بلا وخطرات بودم تنها به تو مي نگريستم و با رهايي بخشي جز تو آشنا نگشته ام.
اگر كسي همه خوبي ها را داشته باشد نيازمندي او به تو كمتر از ديگران نيست .
اگر كسي همه بديها را انجام دهد فاصله او از لطف ومهرباني تو بيش از ديگران نيست.
مربي خوبم!
آشنايي با تو سرآغاز همه ي آشنايي ها بود آن زمان كه تو را مي شناختم هنوز هيچ كس وهيچ چيز را نمي شناختم وچه روز زيبايي بود روز آشنايي ما!
در آغاز تو خودت را به من معرفي كردي و با من طرح دوستي ريختي و نشان دادي كه چگونه پيدايت كنم كجا به سراغت بيايم و مرا دعوت كردي گفتي كه به سراغم بيا حتما بيا حتما بيا منتظرت هستم .
اگر تو نبودي من نمي توانستم دوستي داشته باشم اگر تو آغاز نمي كردي من نمي توانستنم با تو آشنا گردم .
تو چه خوبي!
همواره مرا دعوت مي كردي اما من اعتنا نمي كردم براي تو ناز مي كردم نمي آمدم .
با اين حال هر گاه من از تو دعوت كردم بي درنگ قبول كردي و درصدد بر نيامدي كه ناز و بي اعتنايي مرا پاسخ گويي.
در دوستي ما اين تو بودي كه همواره تواضع مي كردي و بد رفتاري هاي مرا تحمل ميكردي .
تو چه خوبي!
هر گاه چيزي از تو خواستم بي درنگ دادي با اينكه بسياري از اوقات مي شد كه تو از من چيزي خواستي بخل ورزيدم
تو چه خوبي!
هر گاه كاري داشته باشم احتياج به كمكي داشته باشم دوستي كه به خاطر مي آيد وبه يادش ميافتم تو هستي
تنها كسي كه محرم اسرار من است وبا او راز دل مي گويم تو هستي هر زمان كه دلم بگيرد به خانه ات مي آيم و مي گويم ومي گويم تا غم هايم را فراموش كنم
اي واي!
هميشه غمها ودردهايم را براي توآوردم چه كسي جز تو هست كه دلم با او انس بگيرد ؟چه كسي جز تو هست كه در عين بلند مرتبگي در كمال فروتني سخنانم را بشنود؟
اگر هم كسي جز تو را بخوانم پشيمان خواهم گشت چون او نمي تواند خواهش دلم را پاسخ گويد نمي تواند تشنگي اقيانوس وجودم را سيراب نمايد.
به كه اميد بندم؟اميد من اميدي است كهئ تنها در تو انتها مي يابد و هر گاه در كسي جز تو جوياي آن شوم نا اميد خواهم شد.
وچه خوبي كه مرا اكرام كردي راضي نگشتي كه در ارتباط با بيگانگان دلم شكسته شود اميدم نا اميد شود خوار وذليل شوم
با من گفتي هر چه بخواهي من به تو مي دهم با من دوست شو كه دوستي من براي تو بس است
تو چه خوبي!
بارهاو بارها جاي آن بود كه از من برنجي ولي هميشه در دوستي ما به گونه اي رفتار ميكردي گويا من بهترين دوست تو هستم .
تو بهترين دوستي بهترين كسي كه من تا كنون ديده ام
دوست من تو چه پيدايي آنكه تو را نبيند نا بيناست.(برگرفته از دعاي ابوحمزه ثمالي)
اميدوارم خوشتون بياد اگر نظري داشتيد بگيد باعث دلگرمي منه تا نوشته هاي بهتري براي شما دوستاي عزيزم بنويسم.

خدایا از وقتی که تورو توی قلبم حس کردم، دوست دارم شعر بنویسم و عاشقت باشم.
خدایا احساس می کنم مقصد دل من رسیدن به خانه توست ، ولی تو جاده رسیدن به خانه تو حس یک مسافر غریب رو دارم.
خدایا تا زمانی که عاشقت هستم، مرا دریاب و به خانه خویش فرا خوان.

دل ضربه ها
باز بي تابم... امروز برايم چه داري باوفاترين؟ ...! اينروزها در پس دغدغه هاي اين دنياي هزار چهره و رنگ . در حاليكه بشدت دچار روزمرگي شده ام و به هر خدعه اين روزگار دچار. ... ناگهان تلنگري ظريف در قلبم احساس ميكنم. باز بوي لطافت تو ميايد از اين تن كهنه ...
باز بوي عطر حضور تو به مشامم ميرسد و من در تاريكترين زواياي وجود خسته ام به دنبال عطر تو نفس ميكشم ... اما...! چرا بيخودم نميكني از خود؟ چرا هنوز غمگينم ؟ چرا مانند تشنه اي بر لب درياي بيكران لطفت ايستاده ام بي آنكه چاره اي باشد براي سيراب شدنم؟ و چه احساسي است اين عطش! ميكشد مرا اين بي نصيبي از درياي عظيم رحمتت...!
تو بگو چگونه لايق شوم و تو بگو چگونه دل را به دريايت بسپارم ؟ تنها تو بگو تنهاترين يكتاي من...!
تنها تو بگو اي هستي ناپيداي من...! اي روح من اي جان من!!!
اين ترنم هاي عاشقانه چگونه ناگهان به من روي ميآورد؟ تو خود سرچشمه اش را موجود نمودي در وجودم ... واي كه چه زيباست احساس را بر زبان آوردن... پس لايق كن زبانم را تا مدحت كند...! دلم را لايق كن تا تو را زلال و روشن در خود جاي دهد...! و اراده اي عطا فرما تا نالايق نشوم در اول اين راه دشوار...!!!
كاش ميگفتي كه دوستم داري يا نه؟
و چقدر دلخوش و سرمستم از جواب نداده ات چرا كه تو خود منبع محبتي و عشق...
پس چگونه نااميد شوم از نثار آن به خود حقيرم كه تو بخشاينده تريني ...

اين نوشته رو زماني نوشتم كه از عشق اون لبريز بودم و تا به حال جايي ننوشتمش اين اولين باره... راستش من نوشتن بلد نيستم اينها حرفهاي دلم بود براي خداي نازنين و اميدوارم به دلتون بنشينه...

دل ضربه ها (2)
چه مسرورم با تو ... و چه غمگين و تنهايم بي تو...
افكار مغشوشم متمركز شويد... به ترنم هاي عاشقانه تجلي حضور او گوش بسپاريد و غبار سياه هوسها را بزدائيد..
پاك شويد تا بشنوم صداي او را...!
پاك شويد تا بشنوم صداي زمزمه هاي روح آشفته ام را... كه مينالد از اين همه دربند بودن...!
و من من است كه مرا در بند كشيده... تو ! تنها تو رهايم كن از اين بندها.... چرا كه تو توانايي و من ناتوان...!
مادرم كجاست تا مرا به نيل تقديرت بسپارد. عاشقانه ؟
و پدرم كجاست تا مرا آماده ذبح كند . عاشقانه؟...
تو خود باش بجاي همه نداشته هايم ...!
من بنده توام ... مرا آفريدي ... به من موهبتهاي بسيار بخشيدي ... پس متوقع ام بيشتر از هميشه چرا كه تو ميتواني و من ناتوانم... و چه لذتي است كه ناتواني از توانايي بخشنده طلب كند؟
تويي كه خود طلب نكرده ميبخشي پس چرا نخواهم از خود تو...؟!!!
اگر اين زنجيرهاي دنيوي بگذارند خود را رها ميكنم.
چه روزها كه به آفريده هايت مينگرم و مرگ را مجسم ميكنم...
به من ياد بده كه نهراسم از مردن ... به من ياد بده كه شاد باشم از ذبح شدن در پيشگاهت براي رسيدن به تو...

اگر مردن راهي است براي به تو رسيدن من آماده ذبح ام ...!!!
************
اين هم يكي ديگه از نوشته هامه ... جالبه كه بدونيد من انشا هم بلد نبودم بنويسم راستش خواهرم انشاهامو مينوشت.. ولي يه يك سالي هست كه يه حس عجيب بهم دست ميده ... يه حضور عظيم را در كنار خودم حس ميكنم ... ضربان قلبم بالا ميره و چشمام پر اشك ميشه و يه عشق واقعي بزرگ از خدا بهم دست ميده و دوست دارم خدا را بغل كنم و ببوسم... تنها كاري كه ميتونم بكنم نوشتن در همون لحظه است روي تكه كاغذهاي باطله ...
پس اگه ادبياتم ضعيفه به بزرگي خودتون ببخشيد...

دل گـفـتــه هــای پنهــانی بـا خــدا



همه ما پنهانی ودر نهان با خداوند ، دل گفته هایی با خدا داریم، کسی از آن خبر ندارد وخود می گوییم و خدا شنونده است. آن چه می آید بخشی هایی ازگفتگوهای «من وشما» ،با خداست .اگر می دانید ،مطلبی باید اضافه شود پیغام بگذارید تا اضافه شود؛همه این مطالب از من نیست؛
با احترام به شخصیت تهیه کننده متن ، که نمی شناسم و نمی دانم کیست با دخل وتصرف هایی ؛ آن را تقدیم می کنم.



گفتم: خسته‌ام

گفت: لاتقنطوا من رحمة الله

.:: از رحمت خدا نا امید نشید(زمر/53) ::.



گفتم: انگار، مرا فراموش کرده ای!

گفت: فاذکرو