موضوع: مشکل مزمن من و همسرم

سلام دوستان خوبم
من ۲۹ همسرم ۳۶ و ده ساله ازدواج کردیم و یک پسر سه سال و نیمه داریم
از ابتدای ازدواجمون خانواده همسرم یک خونه کوچیک بیرون شهر در یک منطقه ییلاقی داشتن که خیلی اوقات تعطیلات میرفتیم. چون تمام تعطیلات نبود خیلی مساله ای نبود. تااینکه چهارسال پیش اون خونرو فروختن و یک ویلای خیلی بزرگ همون منطقه خریدن که کلا پدر و مادر همسرم نقل مکان کردن به اونجا و شاید سالی چندبار اونم واس دکتر و کار اداری یا دعوت به مهمونی شهرمون بیان

ازون زمان دیگه تمامممم تعطبلات تمام اعیاد شهادت ها همه مناسبت ها ما باید اونجا باشیم.
اوایل چون بلاخره اونجا قشنگ و بزرگه جذاب بود برام اما الان دیگه کشش ندارم. هرهفته اخر هفته ها میشه استرس میگیرم.. شده من مریض باشم همسرم منو میذاره خونه مامانم و میره
جدیدا دوباره که پسرمم میبره و خیلی بهشون خوش گذشته جوریکه پسرم میگه مامان تو مریض برو خونه مامانی من و بابا بریم سفر!
)الان ابله مرغون گرفتم که مریضم)

خلاصه دیگه تحملم تموم شده. از هر دری که بلد بودم وارد شدم ولی هیچ اثری نداره و اگه یک هفته فقط نره جوری بداخلاق میشه که خونمو تو شیشه میکنه

اینکه برخی هفته ها با پسرم بره بده؟ من واقعا نمیکشم هرهفته بریم. عید نوروزا همه روزای خوش زندگیمون باید کنار خانواده همسرم اونجا باشیم

ازینطرف مادرم چقد ناراحتن میگن یعتی هیچوقت تعطیلی ها شما نباید خونه ما بیاین؟
اونجا به خودی خود جزاینکه بلاخره معذبم و بین خانواده همسرم اونم هرهفته این تعداد روز خستم میکنه و خب اونجا کار هم زیاده مشکل خاصی نداره و میبینم چقدر پسرم بهش خوش میگذره اما اینکه تنامم تعطیلات اونجاییم حالمو بد میکنه. واقعا از تعطیلی بدم میاد

میشه مثل همیشه راهنماییم کنین

نوشته اصلی توسط شمیم الزهرا

فکر کنم تغییر نکردن رابطه و پذیرش من اون پیشرفتست که باید بهش برسم ولی نمیرسم...

شمیم... شمیم... شمیمِ عزیزم،

اون پیشرفتی که تو باید بهش برسی، پیدا کردنِ اهدافِ جدید و متعالی و کامله*. یا زاویه ای جدید برای نگاه کردن به اهدافِ قدیمی و متعالی ای که داشتی و مثل برگ هایی که لا به لای خاک فرسوده می شن، اون ته ته های ذهنت دارن از بین می رن.

* منظورم از کامل، هدفیه که نه فقط معنوی باشه، نه فقط مادی و دنیوی. بلکه همه ی ابعاد وجود تو رو در بر بگیره.

شمیم خودتو پیدا کن.

همش می تونه در یک ساعت، در یک لحظه رخ بده. ولی قبلش یه مجاهدت حسابی، و یه تلاش مستمر نیازه.

باید خودت رو عمیق تر به چالش بکشی.

اگه پیدا بشی، اگه زنده بشی، اونوقت می بینی چه بهتر از اینکه همسر و پسرت تعطیلات رو در یه فضای امن و سالم بگذرونن. جائیکه نگرانی های تو می تونه حداقل باشه.

و چه بهتر از اینکه راضی هستند به اینکه بعضی وقتا باهاشون نری، و وقتت متعلق به خودته. به خودِ خودت و به اهدافت.

- - - Updated - - -

اون ترسی که از وابسته نبودنشون به خودت داری، فرصت خوبیه برای فهمیدن و به چالش کشیدن خودت.

سلام
شده با همسرتون با آرامش در اینمورد صحبت کنی؟مثلا بگی عزیزم اینکه هرهفته میریم اونجا پدر مادرت به زحمت میفتن..مادر من هم دوست داره تو تعطیلیها مارو ببینه..میتونین روزای تعطیلو به دو قسمت تقسیم بندی کنین و هر کدومشو خونه ی پدر مادر جفتتون باشین..بنحوی که برای دو طرف خوشایند باشه..ضمنا اگه ویلا نزدیکه و همسرتون در حد 1 روز میره اونارو ببینه بنظرم حساسیت نداشته باش..همونطور که شما بعضی موقعها تنها میری خونه مادرت..همسرت هم حق داره گاهی اوقات تنهایی به پدر مادرش سر بزنه

نوشته اصلی توسط شمیم الزهرا

سلام دوستان خوبم
من ۲۹ همسرم ۳۶ و ده ساله ازدواج کردیم و یک پسر سه سال و نیمه داریم
از ابتدای ازدواجمون خانواده همسرم یک خونه کوچیک بیرون شهر در یک منطقه ییلاقی داشتن که خیلی اوقات تعطیلات میرفتیم. چون تمام تعطیلات نبود خیلی مساله ای نبود. تااینکه چهارسال پیش اون خونرو فروختن و یک ویلای خیلی بزرگ همون منطقه خریدن که کلا پدر و مادر همسرم نقل مکان کردن به اونجا و شاید سالی چندبار اونم واس دکتر و کار اداری یا دعوت به مهمونی شهرمون بیان

ازون زمان دیگه تمامممم تعطبلات تمام اعیاد شهادت ها همه مناسبت ها ما باید اونجا باشیم.
اوایل چون بلاخره اونجا قشنگ و بزرگه جذاب بود برام اما الان دیگه کشش ندارم. هرهفته اخر هفته ها میشه استرس میگیرم.. شده من مریض باشم همسرم منو میذاره خونه مامانم و میره
جدیدا دوباره که پسرمم میبره و خیلی بهشون خوش گذشته جوریکه پسرم میگه مامان تو مریض برو خونه مامانی من و بابا بریم سفر!
)الان ابله مرغون گرفتم که مریضم)

خلاصه دیگه تحملم تموم شده. از هر دری که بلد بودم وارد شدم ولی هیچ اثری نداره و اگه یک هفته فقط نره جوری بداخلاق میشه که خونمو تو شیشه میکنه

اینکه برخی هفته ها با پسرم بره بده؟ من واقعا نمیکشم هرهفته بریم. عید نوروزا همه روزای خوش زندگیمون باید کنار خانواده همسرم اونجا باشیم

ازینطرف مادرم چقد ناراحتن میگن یعتی هیچوقت تعطیلی ها شما نباید خونه ما بیاین؟
اونجا به خودی خود جزاینکه بلاخره معذبم و بین خانواده همسرم اونم هرهفته این تعداد روز خستم میکنه و خب اونجا کار هم زیاده مشکل خاصی نداره و میبینم چقدر پسرم بهش خوش میگذره اما اینکه تنامم تعطیلات اونجاییم حالمو بد میکنه. واقعا از تعطیلی بدم میاد

میشه مثل همیشه راهنماییم کنین

سلام میشل نازنین مثل همیشه دیدن اسمت خوشحالم کرد(به قول خودت قلبمو روشن کرد)

این مدت به واسطه یک دوره که به لطف خدا نصیبم شد فکنم تا حد کمی به بلوغ رسیدم دیگه میدونم چی میخوام از زتدگی برنامم مشخصه. افکار طلاق خیلی کم یا حتی اصلا پیش نمیاد بهم هجوم بیاره...

متاسفانه هنوز آنالیز و تحلیلم ضعیفه. تبعات اینکه دونفری برن رو خوب نمیفهمم. بله وقتی میرن واس من عالیه و به کارام میرسم اما باز از یک مشاور شنیدم میگفت باعث فاصله افتادن بینتون میشه و میشه شیوه زندگی...
چون یکی از کارهام اینه محبت بین خودمو همسرم افزایش بدم این رفتناشکن گاهی باهاش منافات داره... از طرفی خانوادم خیلی مخالفن و میگن بینتون دوری میفته این دوتا برن تو بیای خونه ما...
سارا عزیز ممنون ازت. بله من کلا اهل سرصدا نیستم وجود خودم کشش هیچ ناارومی نداره

عقیده همسر من اینه کل هفته دارم کار میکنم و دو روز اخر هفته و کلا تعطیلات حق منه هرجا میگم بریم.
و میگه هروقت پدر نادر توهم ویلا استخر دار خریدن اونجا هم تعطیلات میریم ولی من خونشون نمیام که تعطیلاتم حروم بشه

رفتنشون حداقل دو روزه (اگر تعطیلی فقط اخر هفته باشه و بیشتر نباشه) پس ازین فرصت استفاده کنم و اونها بیشتر برن؟ فکر میکردم کار جالبی نیس

و اینکه اعیاد خب ادم دوست داره باخانوادش باشه. ما تمام اعیاد پیش خانواده همسرمیم. حتی شده سفر قراره بریم ولی اول میریم ویلای اونا دوروز مثلا سال تحویل و اول عیدو پیششونیم بعد میریم سفر و بعد سفر هم مستقیم میریم پیش اونا تا چند روز تا من حسابی دیگه تحملم تموم بشه تا برگردیم خونه خودمون...

دوستان نظری نمیدین؟شماهم مثل من فکر میکنین راهی نداره نه؟

حتی از همسرم خواستم حداقل در مدتی که تعطیل نیست کمی جبدان کن لااقل یک روز از عصر بریم خونه مامان من ولی میگه وقت ندارم در طول هفته گرفتارم و تو وظیفته هرجا من میرم بیای
من تاالان سعی میکردم اونجا به کارای شخصیم برسم تااتلاف وقت واسم کمتر باشه اما رفته رفته ازونجا بودن زده شدم. میتونم هفته درمیون حتی برم اما هرهفته حس میکنم یکی گلومو گرفته

یا واس اعیاد و تعطیلات... متاسفانه اصلا صحبت باهمسرم فایده ای نداشته
از الان واس هفته دیگه میدونم اون میره... (منم اینطور نیس که مختار کامل باشم که نرم. فقط در نواقع اضطرار مثل مریضی یا امتحان یا مهمونی خانوادم میتونم تنها بمونم ولی همسرم پسرمو میبره باخودش)

نوشته اصلی توسط شمیم الزهرا

)


متاسفانه هنوز آنالیز و تحلیلم ضعیفه. تبعات اینکه دونفری برن رو خوب نمیفهمم. بله وقتی میرن واس من عالیه و به کارام میرسم اما باز از یک مشاور شنیدم میگفت باعث فاصله افتادن بینتون میشه و میشه شیوه زندگی...
چون یکی از کارهام اینه محبت بین خودمو همسرم افزایش بدم این رفتناشکن گاهی باهاش منافات داره... از طرفی خانوادم خیلی مخالفن و میگن بینتون دوری میفته این دوتا برن تو بیای خونه ما...
...

شمیم جان اگر همسرت همیشه یا بیشتر اوقات تنها بره پیش خانوادش شاید باعث دوری بینتون بشه ولی اگر مثلا از 4 بار دو بارش را تنها بره هیچ اتفاقی نمی افته.

خیلی از خانواده ها هستن که رابطه زن با خانواده همسرش خیلی محدوده ولی مثلا شوهر هر روز به خانه مادرش سر میزنه و دوری هم بینشون بوجود نمیاد.

در ضمن شما ده سال از ازدواجتون میگذره دیگه این مسایل اونقدرها تاثیر بد نداره.

این حرف شما نشون میده که هنوز معنای نزدیکی و صمیمیت بین همسران را نمیدونید. چطور شما با مردی که اینقدر زورگو هست که حتی حق مخالفت هم باهاش ندارید احساس نزدیکی میکنید که حالا نگران دوری ازش هستید.
شاید شما نگران بدتر شدن اوضاع هستید ولی اینو به شما اطمینان میدم که اگر پای حرف منطقی خودت به نرفتن به اونجا بمونی توجه همسرت را بیشتر به خودت جلب میکنی تا اینکه مثل یک همسر رام و مطیع هر چی همسرت گفت قبول کنی.

ولی رفتن همسرت به خانه مادرش یه خوبی داره اونم خوش گذشتن به پسرتون هست. از این جهت خیلی خوبه مخصوصا اینکه پسرتون تک فرزند هستند.

ولی ببین شمیم جان عدم توان مقابله با همسرت را به پای تلاش برای نزدیک شدن به همسرت یا بهبود زندگیت نگذار.

قبول کن که اونقدر قدرت نداری که بتونی حرف زور همسرت را قبول نکنی و همسرت هم اونقدر منطق یا وجدان نداره که قبول کنه کارش اشتباست.

اگر این مسئله را قبول کنی انوقت در زندگیت میتونی تصمیم درست را بگیری و به پاش بمونی حتی اگر اون تصمیم برات خیلی سخت تموم بشه.

میشل آنه ماری خیلی لطف کردین چندبار پستتون خوندم
فقط فکنم یک سو تفاهم شده
من دنبال رابطه عاشقانه با همسرم نیستم و میدونم دو جنس نختلف عاشق هم نمیشن
دنبال خلایی هستم که متوجه شدم مانع رشدم بوده اونم خلا محبت نکردن به همسر بوده. ازین محبت چیز مادی دست من نمیاد میدونم. میدونم حتی همسرمم احساسش عوض نمیشه و همینطور خودم
بهتره اسمشو به جای محبت میذاشتم خودشکنی من حدود هفتاد روزه هرروز دارم در هر شرایطی کار محبت آمیز میکنم نه واس اینکه رابطه عاشقانه ای شکل بگیره. چون این کارو خدا ازم خواسته و من متوجهش نبودم و البته اثر مادی هم داشته. پسرم غیر توهین و دعوا چشماش صحنه های زیبا هم بین پدر و مادرش میبینه هرچند این صحنه ها خالی از عاطفه و تصنعی باشن... خیلی نیت مهمه اگه اونم خراب کنم که دیگه اب تو هاون کوبیدنه..
ولی پست شما دو بزرگوار خیلی راهو روشنتر کرد برام بازهم ازتون ممنونم

آره انگار سوء تفاهم شد. حالا یا تو داری بین احساس و عقلت نوسان میکنی، یا من با پیش ذهن خوندم.

این حست به محبت کردن رو می فهمم. اما می تونه مصنوعی نباشه، میتونه واقعی باشه.

من و شوهرم هم با هم فرق داریم. و اگه صداقت به خرج داده بود، یا اگه یک هفته از آینده رو می دیدیم، قطعا الان با هم نبودیم.

اما می تونم بگم که با وجود همه چی، از صمیم قلبم دوستش دارم و برام مهمه.

همیشه که نمی شه چیزهای خوب رو دوست داشت. گاهی آدم به یه احساس رضایتی می رسه که هرچی خدا توی کاسه ش گذاشته رو دوست داره. هرچی که باشه. بعد از یه مدتی می بینی، درسته اونیکه می خواستی نبوده، اما چیز خوبی بوده.

در مورد اینهائیکه آنه ماری برات نوشت هم من خیلی حرف دارم. اما اونقدر خسته م که مطمئنم راضی نیستی بیشتر از این پای سیستم بمونم.

شمیم زندگی عاشقانه خیلی خوبه، خیلی خوب. ولی یه زندگی می تونه خیلی خوب باشه، بدون اینکه عاشقانه باشه.