موضوع: میخوام مستقل بشم و‌ نیاز به راهنمایی دارم

سلام.
وقت همگی به خیر.

من قصد دارم مستقل بشم. اما چون تنها فرزند باقیمانده در منزل پدری هستم و بقیه خواهر و برادرهام هم راه دور هستن، به دو پلیل عمده تردید دارم :
۱- پدر و مادرم هم سنشون بالاست البته خدا رو شکر سر پا هستن و نیازی به کسی ندارند ولی خب کسالتهایی دارند و گاهی کمک کردن من لازمه

۲- خواهرم که ام اس داره. اونم خدا رو شکر سر پاست و شوهرش و بچه هاش هستن. ولی او هم گاهگداری در امور بچه ها به کمک نیاز داره

۳-خواهر زاده هام هم به من وابسته هستن و طبق روحیاتی که ازشون میشناسم، دور شدن من هم، اثر منفی روی روحیشون میذاره.


کسانی رو در اشنا و فامیل داشته ایم که دختر خانواده مجرد بوده ولی رفته مستقل زندگی کرده در شهر دیگه. ولی هیچ کدام در چنین شرایطی نبوده اند که خانوادش شاید نیاز به کمک داشته باشند. مثلا بقیه خواهر و برادراشون هم تو شهر منزل پدری بوده اند. به خاطر همین من هیچ تصوری از اینکه اگر بخوام مستقل بشم چی میشه، ندارم.


میخواستم ببینم کسی در تالار تجربه مستقل شدن با شرایطی مشابه من رو داشته و از تجربیاتش بگه؟ ممنون میشم .

- - - Updated - - -

به ۳ دلیل عمده

سلام.
ممنون از تغییر عنوان تاپیک.

دلایلم شامل؛
۱- نیاز طبیعی به استقلال و داشتن زندگی ای که اختیارش دست خودم و مسوولیتهاش بر عهده خودم باشه.

۲- برای کار مناسب و‌متناسب با رشته و مدرکم، نیاز هست به شهر دیگری برم.

۳- رفع احساس درونی خودم و همینطور حرفهای گاهگاه مادرم و دیگران مبنی بر باری بر دوش خانواده بودن من

۴- مورد دیگری که شاید منطقی نباشه چندان و بیشتر حسی هست، دوست ندارم حالا که ازدواج نکرده ام، بخوام تا اخر عمر در منزل پدری باشم.

.
.
.
خود خانوادم فکر نمیکنم با رفتن من مشکلی داشته باشند. چون سالهاست سرزنشم میکنن چرا برای ادامه تحصیل مهاجرت به خارج از کشور نمیکنی.


من فقط چون مامان و بابا کسالتهایی دارن و‌همینطور خواهرم گاها برای امور تحصیلی بچه ها و یا گاهی که حالش بده ازم کمک میخواد، تردید دارم.
البته چون کارهای خونه رو‌هم خودم انجام میدم (البته بیشتر اشپزی ها رو مامان انجام میده‌و خرید رو‌بابا، ولی بقیه کارها صد در صد با خودمه, نگرانم که اگه نباشم چی میشه؟

و همینطور اگر یه موقع مامان و بابا چیزیشون بشه، کی هست مواظبشون باشه؟ چون خواهر و برادرهام (به جز خواهرم که ام اس داره) راه دور هستن و تا بخوان خودشونو برسونن طول میکشه.

- - - Updated - - -

البته دلیل دیگری هم هست که به عنوان تبصره واردش میکنم.

تا یکی دو سال پیش تنش های شدیدی بین مامان و بابا پیش می اومد که بعد از برخورد شدید من تکرار نشده. ولی همیشه ترسش همراهم هست که یه موقع باز تکرار بشه. چون من تحمل و اعصابش رو ندارم. و این هم هست که میخوام از چنین فضایی که نه تحملش رو دارم نه در جایگاه تغییر دادنش هستم و نه باید دخالتی کنم، پیشاپیش فاصله بگیرم.

مقدمات کارها رو انجام داده ام و دنبال قطعی کردن شرایط کاری هستم و اگر قطعی بشه، باید دنبال محل اسکان باشم.

مساله من چطور مستقل شدن نیست. چون راهش رو میدونم.

فقط همین چیزهایی که گفتم به تردیدم میندازه که آیا واقعا تصمیم درستیه ؟ مسوولیتم نسبت به پدر و مادرم چی میشه؟ خواهرم چی؟ خواهرزاده هام چی؟

سلام خوبی خانم پوه؟
ببین مسئولیت شما نسبت به باقی اعضای خانوادتون دقیقا به اندازه مسئولیت تک تک اعضای خانوادتون در قبال بقیه اعضاس. یعنی شما قرار نیست به خاطر اینکه آخرین بچه ی باقیمونده تو خونه هستی، تکلیف اضافه تری نسبت به اونها به دوش داشته باشی. اگرم الان اضافه بر دوش داری، داری به بقیه کمک میکنی و خوب دمت گرم ولی وظیفه ت نیست.
اصلا فرض کنیم الان نمیخوای مستقل شی ولی یه مورد خوب پیش میاد و ازدواج میکنی. خوب نمیتونی شوهرتو برداری بیاری پیش پدرمادرت که! پس در هر صورت به خاطر مستقل شدن عذاب وجدان نداشته باش. هرکس زندگی خودش و مشکلات خودش رو داره. این از این.
به نظر من بیشتر از اینکه به فکر اطرافیان باشی از سمت خودت قضیه مستقل شدن رو بررسی کن. اصلا بشین ببین تنهایی با روحیاتت سازگار هست. مجرد مستقل یعنی تنهایی به معنای واقعی کلمه! یعنی وقتی عصرا میری سمت خونه میدونی هیچکس منتظرت نیست. شب برای شام کسی صدات نمیزنه. اینم در نظر داشته باش که تو این اوضاع احوال اقتصادی اجاره خونه و خرجای زندگی هم واقعا کمرشکنه.
من دو سه سالی خونه دانشجویی داشتم. آخر هفته ها میرفتم خونه و تقریبا مشکل خاصی نداشتم ولی شاید چون میدونستم این تنهایی موقته اینجوری بودم.

سلام.
ممنونم از راهنمایی های شما جناب اسکارفیس و خانم سحربهاری.

نکاتی که فرمودید رو مد نظر میگیرم. خیلی ممنونم.

سلام خانوم پو
خوبید
اول اینکه چرا مایوس از ازدواج هستید الان که مد ازدواج ٤٠ به بالاست چون جوانها دختر پسر پول ندارن ازدواج کنند در سن بالا این اتفاق انشالله برای همه می افتد
شما که تحصیل کرده اید هنوز دنبال کارید با این سن وای به حال اقایون
بعدم امکان مستقل شدن همیشه دارید ولی در کنار خانواده بودن همیشه نیست
اگر معلمی دوست دارید فکر کنم بتوانید در شهر خودتان معلم شوید با توجه به مدرک تحصیلی شما فرصت خوبیم هست برای اینکه با والدین بچه ها و همکارانتون اشنا بشید حتی روی ازدواجتان هم تاثیر میگزارد حتی میتوانید شهرهای اطراف شهرتان هم سری بزنید برای کار
نماز اول وقت فراموش نکنید بعد از نماز سجده کنید و هرچی میخوان رو دعا کنید
برای منم دعا کنید

سلام

خانم پو، اول از همه باید دیدگاه و هدفمون از زندگی رو خوب برای خودمون تشریح کرده باشیم و همزمان ببینیم عواطف و احساسات ما همسو با دیدگاه ما هست یا نه؟ مثلا:

اگر من نوعی دیدگاه هم اینه که فرزند می تونه پدر و مادرش رو رها کنه و از یه سنی مجردی زندگی کنه، ولی وقتی از جلوی یک مدرسه رد میشم و میبینم خانواده ای دارن فرزندشون رو به مدرسه میبرن یاد تمام فداکاری های خانواده در مورد خودم میشم، احساس بدی بهم دست بده که چه جفا کاری هستم در حق خانواده ام.

این حس دوگانه دائما من رو زجر خواهد داد، مخصوصا زمانی که اتفاقی برای پدر و مادرم بیافته که کمک من میتونسته مانع از اون بشه.

پس نتیجه اینکه، اگر دیدگاه من و دلایل عینی و ذهنی که برای ترک منزل با خودم دارم، همراه با احساسات من و منویات درونی من نباشه، باید مطمئن باشم که دارم به یک زندگی بدی در دوران مستقل شدن وارد میشم.

..........

حالا برسیم سر اینکه چقدر ما با خودمون صادق هستیم؟

اینکه ریشه اصلی اینکه من قراره مستقل بشم در چه هست؟ آیا دلایلی که برای خودم چیدم، به واقعیت همان دلایل حقیقی هستن، یا در ناخودآگاه ذهنم من دارم به علتی دیگر این تصمیم رو میگیرم و پشت دلایل ظاهری که چیدم پناه میگریم؟

مثلا: واقعیت اینکه من برای جلب توجه دیگران،یا اینکه توانایی هایی رو به اشخاصی ثابت میکنم، یا اینکه در بازی که با خودم چندین سال پیش آغاز کردم یه سناریو ای رو به سرانجام برسونم و نتیجه اش رو ببینم تا آرام بگیرم و هزار دلیل دیگه.


خانم پو با خودتون صادق باشید، علت و ریشه این تصمیم رو فقط و فقط با خودتون در بیارید بیرون. اگر لحظه ای شک کردین به اینکه دلایلی که در پست دومتون نوشتین، نزدیک یک دلیل تراشی هست، کمی به خودتون زمان بدین. اگر هم که واقعا دلایل حقیق همون چیز هایی هستن که با باقی آدمها در میون میگذارید، میتونید به این قضیه مستقل شدن بیشتر فکر کنید.


.........................


در بالا موضوعاتی مطرح شد که از ذهن بر میامد، ولی در ذیل تصمیم گرفتم چند خطی از نوع دیگری بنویسم.

نگاه کنید بدترین پدر و مادرها برای بچه هاشون خیلی زحمت کشیدن. تا وقتی خودمون فرزند دار نشیم هیچ کدومش رو درک نمی کنیم.

در همه جا احترام به پدر و مادر و خدمت کردن به اونها بسیار سفارش میشه. حتی به طور عملی احساس نابی که به یک فرد در زمان خدمت خالصانه اش به پدر و مادر درش ایجاد میشه موید این مهم هست که خدمت و احترام به اونها از درجه اهمیت بالایی هست.


افرادی هستن که به خاطر خدمت به خانواده از مهمترین تصمیم های زندگی اشون عقب گرد کردن، از کار و شغلشون زدند، برای اینکه فقط .................................................. ............

................

امیدوارم تصمیم درستی بگیرید.

در پناه حضرت دوست

سلام پوه عزیز. به نظر من با والدین خودت صحبت کن و نظر آنها را صادقانه جویا شو. گاهی والدین هنگامی که فرزندشان بزرگسال است ترجیح می دهند مستقل از او زندگی کنند حتی اگر به کمک نیاز داشته باشند. برخی دیگر تمایل به ماندن فرزند در کنار خودشان دارند.
شما گفتید که آنها با هم اختلاف دارند و شما هم ناراحت می شوید و هم نمی خواهید در کار آنها مداخله کنید. حفظ حریم شخصی و احترام والدین از هر چیزی واجب تر است. وقتی خداوند به ما فرمان می دهد که در سنین پیری والدین حتی اف نیز به آنها نگوییم تکلیف ما مشخص است. شما در کارهای خانه به آنها کمک می کنید اما این مسئله اهمیت بیشتری دارد. درست مثل فرزندانی که به محبت و احترام بیش از رفاه و امکانات مادی نیاز دارند. آنها تا به حال چند فرزند را بزرگ کرده اند و زندگی خود را پیش برده اند. از این به بعد هم این کار را خواهند کرد. قدیمی ها مثل ما نیستند. حالا فکر کنید که آیا با مستقل شدن این امر تحقق بیشتری پیدا می کند یا نه ؟
خواهر و برادرهای شما نیز باید بپذیرند که به پدر و مادر خود بیشتر رسیدگی کنند و برای این کار وقت بگذارند. بدون اینکه عذری وسط بیاورند.
در ثانی اگر خانه ای گرفتید پدر و مادرتان می توانند هر وقت خواستند نزد شما بیایند و در خانه شما مدتی بمانند.
پدر من تک فرزند است. پدربزرگ و مادربزرگ من با انتخاب خودشان در شهر دیگری که به ما نزدیک بود زندگی می کردند. هر هفته پنجشنبه یا جمعه نزد آنها می رفتیم . آنها هم غالبا به خانه ما می آمدند و مثلا یک ماه در خانه ما می ماندند.

به هر حال امیدوارم بهترین تصمیم را بگیری. به خدا توکل کن و دعا کن بهترین نقدیر را نسیب شما بکند.